ΠΙΣΙΔΙΑ

(Πισιδία).

Περιοχή στην ενδοχώρα της νότιας Μικράς Ασίας. Επρόκειτο για ορεινή περιοχή που καταλάμβανε το δυτικό τμήμα της οροσειράς του Ταύρου και βρισκόταν Β της Παμφυλίας και Ν της Γαλατικής Φρυγίας, με την Καρία και τη Λυκία στα Δ και τη Λυκαονία στα Α. Η περιοχή πιστεύεται ότι είχε μήκος περίπου 190 χλμ. από τα Α στα Δ και πλάτος περίπου 80 χλμ. Είχε πολλά ψηλά βουνά που τα διέκοπταν κοιλάδες και ορεινοί ποταμοί. Είχε επίσης δάση και λιβάδια.

Ο λαός της Πισιδίας ήταν άγριος και πολεμοχαρής, και οι διάφορες φυλές του σχημάτιζαν ομάδες ληστών. Αυτοί οι ορεσίβιοι ήταν δύσκολο να τεθούν υπό έλεγχο, ενώ η επίδραση του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού πάνω τους ήταν πολύ βραδεία. Οι Ρωμαίοι ανέθεσαν στον Γαλάτη Βασιλιά Αμύντα το έργο της καθυπόταξής τους, αλλά αυτός πέθανε προτού το επιτελέσει. Η Πισιδία ενσωματώθηκε στη ρωμαϊκή επαρχία της Γαλατίας το 25 Π.Κ.Χ., και το 6 Π.Κ.Χ. τοποθετήθηκαν φρουρές σε αποικίες εκείνης της περιοχής προκειμένου να επιτηρούν το λαό. Αυτές οι αποικίες διοικούνταν από την Αντιόχεια, μια πόλη κοντά στα σύνορα Πισιδίας και Φρυγίας. (Βλέπε ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ Αρ. 2.) Το 74 Κ.Χ., το νότιο τμήμα της Πισιδίας συνενώθηκε με την Παμφυλία και τη Λυκία σε μια ρωμαϊκή επαρχία. Η βόρεια περιοχή παρέμεινε μέρος της επαρχίας της Γαλατίας μέχρις ότου περιλήφθηκε, μετά την εποχή των αποστόλων, σε μια νέα επαρχία που ονομαζόταν Πισιδία.

Ο απόστολος Παύλος πέρασε από την Πισιδία στη διάρκεια της πρώτης ιεραποστολικής περιοδείας του, ταξιδεύοντας από τα παράλια της Παμφυλίας μέχρι την Αντιόχεια της Πισιδίας διαμέσου των βουνών. (Πρ 13:13, 14) Επίσης, πέρασε από την Πισιδία στο ταξίδι της επιστροφής. (Πρ 14:21, 24) Οι κακοποιοί και οι ορμητικοί ορεινοί ποταμοί αυτής της περιοχής θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ο λόγος για τη δήλωση του Παύλου ότι είχε αντιμετωπίσει «κινδύνους από ποταμούς, κινδύνους από ληστές».—2Κο 11:26.