Παλαιά Παραδείγματα για το Παρόν — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Παλαιά Παραδείγματα για το Παρόν

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι των ημερών μας που πηγαίνουν στην εκκλησία θεωρούν τα τρία τέταρτα της Βίβλου, τις Εβραϊκές Γραφές τις οποίες ονομάζουν «Παλαιά Διαθήκη», σαν μια απλή ιστορική αφήγησι του σκονισμένου παρελθόντος. Σ’ αυτό πλανώνται πολύ. Επί πολλούς αιώνες ο Θεός επολιτεύθηκε με τους Ισραηλίτες μ’ έναν ειδικό τρόπο, και ωδήγησε να καταγραφούν ως τύποι ή παραδείγματα οι πείρες των και η ιστορία άλλων αρχαίων λαών πριν απ’ αυτούς: «Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν.»—Ρωμαίους 15:4.

Τύπος είναι μια εικόνα ή παράστασις πράγματος που πρόκειται να συμβή σε κάποιο μελλοντικό χρόνο. Αντίτυπον είναι η πραγματικότης εκείνου που παριστάνει ο τύπος. Ο τύπος μπορεί κατάλληλα να ονομασθή και σκιά· το δε αντίτυπο πραγματικότης. Δραματικά επεισόδια και πείρες χρησιμεύουν ως τύποι, των οποίων η μελέτη παρέχει ένα λογικό πανομοιότυπο ή εικόνα της πραγματικότητος, και γι’ αυτό λέγονται προφητικές εικόνες. Ο τύπος είναι επίσης παράδειγμα που χρησιμεύει ως οδηγός για την κατανόησι της πραγματικότητος.

Ο απόστολος Παύλος, έχοντας την κατάλληλη άποψι του ζητήματος αυτού, εκτιμούσε τη σπουδαιότητα της δραματικής ιστορίας του Ισραήλ. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο στις επιστολές του επεκαλείτο τόσο συχνά τα περασμένα εκείνα γεγονότα κι έδειχνε πώς αυτά εξεικόνιζαν, υποτυπούσαν και προεσκίαζαν μεγαλύτερες πραγματικότητες. Λόγου χάριν, ο Παύλος λέγει ότι το νερό που «ανάβρυσε από την πέτρα και με το οποίο έσβησαν τη δίψα τους οι Ισραηλίτες, αποτελούσε απλώς ένα παράδειγμα ή τύπον του «ζώντος ύδατος» που αναπηδά από τη μεγάλη Πέτρα, τον Ιησού Χριστό.—1 Κορινθίους 10:1-4.

«Ταύτα δε», συνεχίζει ο Παύλος, «έγειναν παραδείγματα [«τύποι», Κείμενον] ημών δια να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι [οι αρχαίοι Ισραηλίτες] επεθύμησαν. Μηδέ γίνεσθε ειδωλολάτραι, καθώς τινές εξ αυτών ως είναι γεγραμμένον [Έξοδος 32:6], “Εκάθισεν ο λαός δια να φάγη και να πίη, και εσηκώθησαν να παίζωσι.” Μηδέ ας πορνεύωμεν, καθώς τινές αυτών επόρνευσαν, και έπεσον εν μια ημέρα εικοσιτρείς χιλιάδες. Μηδέ ας πειράζομεν τον Χριστόν, καθώς και τίνες αυτών επείρασαν, και απωλέσθησαν υπό των όφεων. [Αριθμοί 21:5, 6] Μηδέ γογγύζετε, καθώς και τίνες αυτών εγόγγυσαν, και απωλέσθησαν υπό του εξολοθρευτού. Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα [«τύποι», Κείμενον], και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.»—1 Κορινθίους 10:6-11.

ΣΚΙΑΙ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

Μήπως όλες εκείνες οι διατάξεις, οι ορισμοί και οι εντολές που είχαν δοθή στον Ισραήλ σχετικά με τις υπηρεσίες της σκηνής και τις θυσίες εξεικόνιζαν μεγαλύτερα πράγματα που θα ήρχοντο; Βεβαιότατα! Ο δε Παύλος μάς το διευκρινίζει καλά αυτό εξηγώντας την πραγματικότητα πολλών από αυτά. «Διότι ο νόμος [είχε] σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων.» (Εβραίους 10:1) Το ιερατείο υπό την παλαιά διαθήκη του Νόμου ήταν απλώς μια σκιά ή υπόδειγμα των μεγαλυτέρων και ουρανίων και πνευματικών πραγμάτων, καθώς είναι γραμμένο: «Οίτινες λειτουργούσιν εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων.» (Εβραίους 8:5, 6) Ναι, οι τελετουργικές διατάξεις που περιελάμβαναν και την τήρησι αγίων ημερών, νεομηνιών, σαββάτων, προσφορών φαγητών και ποτών, κλπ., ήσαν όλες, όπως λέγει ο απόστολος, «σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.»—Κολοσσαείς 2:16, 17.

Χωρίς να εγκαταλείπη το θέμα, ο Παύλος αναφέρεται και πάλι στις θυσίες εκείνες της σκηνής και τις χαρακτηρίζει ως ‘τύπον εις τον τότε παρόντα καιρόν’, και συνεχίζει: «Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, δια της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν, ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις. Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται δια τούτων· αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.»—Εβραίους 9:9, 11, 12, 22-24.

Σε άλλη επιστολή του ο Παύλος λέγει: «Ο Αβραάμ εγέννησε δύο υιούς· ένα εκ της δούλης, και ένα εκ της ελευθέρας· αλλ’ ο μεν εκ της δούλης εγεννήθη κατά σάρκα· δε εκ της ελευθέρας, δια της επαγγελίας. Τα οποία είναι κατά αλληγορίαν· διότι αύται είναι αι δύο διαθήκαι.» (Γαλάτας 4:22-24) Τι θα μπορούσε να είναι σαφέστερο από τη δήλωσι αυτή, όχι τα ιστορικά αυτά συμβάντα αποτελούσαν προφητικές εικόνες, αλληγορίες, μελλόντων πραγμάτων;

ΑΛΛΑ ΙΣΧΥΡΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

Άλλοι συγγραφείς των Ελληνικών Γραφών, της λεγομένης «Καινής Διαθήκης», ανεγνώρισαν, επίσης στις Εβραϊκές Γραφές υποδείγματα και επωφελή παραδείγματα για να τ’ ακολουθήσουν οι Χριστιανοί. Ο απόστολος Πέτρος μάς λέγει ότι η Σάρρα, με την πραότητά της και την υπακοή της προς τον σύζυγό της Αβραάμ, αποτελεί ένα καλό πρότυπο για να το μιμηθούν οι αδελφές σύζυγοι στη Χριστιανική εκκλησία. (1 Πέτρου 3:1-6) Ο μαθητής Ιάκωβος αναφέρει τον Αβραάμ και τη Ραάβ ως καλά παραδείγματα για να τ’ ακολουθήσουν εκείνοι που θα ήθελαν ν’ αποδείξουν την πίστι των με τα έργα των. (Ιάκωβος 2:20-26) Ή αν πρόκειται για εγκαρτέρησι στη θλίψι και στο διωγμό που προέρχεται από τον Διάβολο και τα όργανά του, τότε βρίσκει κανείς μερικά έξοχα παραδείγματα στις εξιστορήσεις των αρχαίων Εβραίων προφητών. «Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τούς προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Κυρίου.» Ο δίκαιος εκείνος Ιώβ, λέγει ο Ιάκωβος, αποτελεί έξοχο παράδειγμα υπομονητικής εγκαρτερήσεως και εμμονής σε ακεραιότητα κάτω από πιέσεις.—Ιάκωβος 5:10, 11.

Επίσης, ο Ιούδας στη σύντομη αλλά δυνατή επιστολή του, στην οποία προτρέπει τους Χριστιανούς ν’ αγωνίζωνται με ζήλο για την πίστι, λέγει ότι πρέπει να φυλάγονται από τους ασεβείς ανθρώπους που θα εισχωρούσαν ανάμεσα στο λαό του Κυρίου. Ο Ιούδας μάς λέγει ύστερα πως ο Κάιν με την ασέβειά του αποτελεί παράδειγμα τούτων. Η πλάνη του Βαλαάμ επίσης εξεικόνιζε την βλαβερή πορεία της ασεβούς αυτής τάξεως. Και τρίτο ακόμη παράδειγμα παραθέτει ο Ιούδας, όταν λέγη ότι ο Κορέ με την αντιλογία του αποτελούσε εικόνα εκείνων που προσπαθούν να μολύνουν τις Χριστιανικές συναθροίσεις.—Αριθμοί 16:1-35· 22:7· 1 Ιωάννου 3:12· Ιούδας 3, 4, 11.

Ο Βαπτιστής Ιωάννης και το έργο του ήταν περαιτέρω απόδειξις ότι η ζωή και το έργο των Εβραίων προφητών εξεικόνιζαν γεγονότα που θα συνέβαιναν στο μέλλον. Ο Μαλαχίας είχε προείπει πως θα ήρχετο κάποιος του οποίου ο προφήτης Ηλίας αποτελούσε εικόνα, και ενώ ο Βαπτιστής Ιωάννης έδωσε διαβεβαίωσι ότι αυτός δεν ήταν ο Ηλίας, ωμολόγησε, όμως, ελεύθερα ότι εκτελούσε το έργο που εξεικονίσθηκε από τον προφήτη. (Μαλαχίας 4:5· Ιωάννης 1:21-23) Ο Ιησούς επίσης επιστοποίησε ότι, αν είμεθα πρόθυμοι να δεχθούμε αυτή την ιδέα, ο Βαπτιστής Ιωάννης ήταν εκείνος που προσκιάσθηκε από τον Ηλία.—Ματθαίος 11:13, 14· 17:12· Μάρκος 9:12, 13.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΠΟΛΛΩΝ ΤΥΠΩΝ

Πολλοί άνδρες της αρχαιότητος, στην ειδική υπηρεσία τους προς τον Θεό, εξεικόνιζαν τυπικά τον Χριστό Ιησού και τη διακονία του. Ο κεχρισμένος Ιησούς, λοιπόν, έγινε η πραγματικότης των προφητικών εκείνων εικόνων. Ως η ρίζα του Ιεσσαί, ως ο Λέων ο εκ της φυλής Ιούδα, στον οποίον πρέπει να ελπίσουν οι καλής θελήσεως άνθρωποι όλων των εθνών, ο Χριστός είναι ο Μεγαλύτερος Δαβίδ. (Ρωμαίους 15:8, 12· Αποκάλυψις 5:5· 22:16) Υποδεικνύοντας τον εαυτό του ως τον Μεγαλύτερο Σολομώντα, ο Χριστός είπε: «Ιδού, πλειότερον του Σολομώντος είναι εδώ.» (Λουκάς 11:31· 1 Βασιλέων 10:1-9· 2 Χρονικών 9:1-8) Ο απόστολος Πέτρος, και ο Στέφανος, διάκονος της πρώτης εκκλησίας, ανεγνώρισαν τον Χριστόν ως τον Μεγαλύτερο Μωυσή, του οποίου ο Μωυσής ήταν τύπος.—Πράξεις 3:20, 22· 7:37· Δευτερονόμιον 18:15.

Όταν η γενεά εκείνη εζήτησε περαιτέρω αποδείξεις ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, ο Χριστός ανέφερε τον προφήτη Ιωνά ως κατάλληλη εικόνα ή τύπον—με περισσότερες από μίαν έννοιες—του εαυτού του, λέγοντας: «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί· και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν, ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου. Διότι ως ο Ιωνάς ήτο εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτω θέλει είσθαι ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας.» (Ματθαίος 12:39, 40· Ιωνάς 1:17) «Ιδού, πλειότερον του Ιωνά είναι εδώ», είπε ο Ιησούς. «Διότι καθώς ο Ιωνάς έγεινε σημείον εις τους Νινευίτας, ούτω θέλει είσθαι και ο Υιός του ανθρώπου εις την γενεάν ταύτην.»—Λουκάς 11:30, 32· Ματθαίος 12:41· Ιωνάς 3:1-10.

Ο Ησαΐας όταν έλεγε «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς», κλπ., προεικόνιζε πραγματικά τον Χριστό Ιησού. Ο Χριστός, λοιπόν, ήταν πλήρως δικαιολογημένος, διαβάζοντας το χωρίο αυτό από το βιβλίο του Ησαΐα στη συναγωγή της Ναζαρέτ και εφαρμόζοντάς το στον εαυτό του. «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.»—Ησαΐας 61:1, 2, AS· Λουκάς 4:16-21.

Ο νεαρός πασχάλιος αμνός—απαλλαγμένος από κάθε μώμον—που εσφάγη στην Αίγυπτο, ήταν αληθινά μια εικόνα ή τύπος του τελείου νεανίου Ιησού, «αμνού αμώμου και ασπίλου.» (Έξοδος 12:5· 1 Πέτρου 1:18, 19) Το αίμα του Χριστού, του Αμνού του Θεού, είναι εκείνο που καθιστά έγκυρη τη νέα διαθήκη. «Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός.» (1 Κορινθίους 5:7) Ως λυτρωτής και εξαγοραστής όλων όσα έχασε ο Αδάμ, ο Χριστός λαμβάνει τη θέσι του Αδάμ ως πατήρ, «Ο αιώνιος Πατήρ», των κατοίκων του νέου κόσμου. Ο Αδάμ, λοιπόν, όπως μας λέγει ο Παύλος, «είναι τύπος του μέλλοντος», δηλαδή του Χριστού Ιησού.—Ησαΐας 9:6· Ρωμαίους 5:14.

Ο Παύλος, γράφοντας προς τους Εβραίους, λέγει πολύ κατηγορηματικά ότι ο Χριστός ως αρχιερεύς του Θεού, διωρισμένος να προσφέρη μεγαλύτερες θυσίες από εκείνες που προσεφέροντο από το Ααρωνικό ιερατείο, εξεικονίσθηκε από τον Μελχισεδέκ. Το όνομα του Μελχισεδέκ και το όνομα του βασιλείου του είχαν σημασία, το δε γεγονός ότι δεν αναγράφεται τίποτε για την αρχή του ή το τέλος του, τον έκαμε να είναι «αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού,» ο οποίος εξακολουθεί να είναι ιερεύς εις τον αιώνα. «Και περισσότερον έτι κατάδηλον είναι, διότι κατά την ομοιότητα του Μελχισεδέκ εγείρεται άλλος ιερεύς [ο Χριστός Ιησούς], όστις δεν έγεινε κατά νόμον σαρκικής εντολής, αλλά κατά δύναμιν ζωής ατελευτήτου.»—Εβραίους 5:1 -10· 6:20· 7:1-3, 15, 16.

ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Θα ήταν μεγάλο σφάλμα να νομίζωμε πώς όλες οι προφητικές εικόνες που ανέγραψε ο Θεός στις άγιες Εβραϊκές Γραφές είχαν την εκπλήρωσί τους στις ημέρες του Χριστού και των αποστόλων. Μάλλον, θα έπρεπε να θεωρή κανείς τις εκπληρωμένες αυτές εικόνες ως απτή απόδειξι του ότι κι άλλες προφητικές εικόνες που προέλεγαν γεγονότα των ημερών μας θα εκπληρωθούν επίσης. Μέσα στην κρίσι, λοιπόν, του κόσμου τούτου οι σκεπτόμενοι άνθρωποι θα εξετάσουν επιμελώς τα εξεικονιστικά γεγονότα της παλαιάς εποχής.

Ο Χριστός, στις μεγάλες προφητείες του για το τέλος του παρόντος διαβολικού συστήματος πραγμάτων, είπε τα εξής: «Καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του υιού του ανθρώπου· έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας.» (Λουκάς 17:26, 27· Ματθαίος 24:37, 38) Καθαρά, λοιπόν, φαίνεται ότι τα γεγονότα της εποχής του Νώε, η καταστροφή της πονηρής εκείνης γενεάς και η διαφύλαξις του δικαίου Νώε και της οικογενείας του, αποτελούσαν γραφική και δραματική εικόνα των σημερινών παγκοσμίων γεγονότων.

«Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λωτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας· ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.» Έτσι είπε ο Χριστός για να δώση σοβαρή προειδοποίησι! Επεκαλέσθη δε αυτή την εικόνα διαφυγής του Λωτ και αμελείας μερικών να προσέξουν την προειδοποίησι, και προσέθεσε: «Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ.»—Λουκάς 17:28-30, 32.

Σόδομα και Γόμορρα, ασεβείς και αδιόρθωτες πόλεις! Απ’ αυτές, ακριβώς, έφυγε ο Λωτ για να εύρη ασφάλεια. Αυτές δε τις πόλεις εχρησιμοποίησε ο Κύριος για να εξεικονίση τον παρόντα πονηρό κόσμο κάτω από τη διακυβέρνησι του Σατανά, ο οποίος είναι ανεπίδεκτος μετανοίας ή αναμορφώσεως. Αυτό δεν είναι υποκειμενική διαπίστωσις. Ο ίδιος ο λόγος του Θεού δίνει αυτή την εξήγησι. Στους δημοσίους δρόμους και στα τρίστρατα του κόσμου τούτου, του οποίου ο «Χριστιανισμός» κατ’ εξοχήν αποτελεί μέρος, εθανατώθηκε το έργο των μαρτύρων του Θεού στο 1918. Άψυχοι σαν νεκρά σώματα έκειντο «επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς («μεταφορικώς», ΑΤ) Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη.» (Αποκάλυψις 11:8) Η προφητεία του Ησαΐα, στη μεγαλύτερη και τελική της εκπλήρωσι. απευθύνεται στον «Χριστιανισμό», όταν λέγη «έθνος αμαρτωλόν, λαέ πεφορτωμένε ανομίαν, σπέρμα κακοποιών, υιοί διεφθαρμένοι», του «Χριστιανισμού» δε οι κυβερνήται είναι όπως οι ‘άρχοντες των Σοδόμων’, και ο λαός σαν τον ‘λαόν των Γομόρρων’. (Ησαΐας 1:4, 10) Ο Ιούδας προειδοποιεί ότι οι ασεβείς εκείνοι που προσπαθούν να εισχωρήσουν στην οργάνωσι του Θεού είναι σαν τους κατοίκους των Σοδόμων και των Γομόρρων «ενυπνιαζόμενοι», που ‘μιαίνουν την σάρκα’.—Ιούδας 7, 8.

Εκείνος που εκζητεί την αλήθεια τώρα στον έσχατο καιρό, δεν πρέπει επίσης εσφαλμένως να νομίζη ότι οι προφητείες που προέλεγαν την καταδίκη της Βαβυλώνας εξεπληρώθησαν τελείως στο έτος 539 π.Χ. Και μάλιστα για τον ειδικό λόγο ότι ύστερα από 600 χρόνια και πλέον περιγράφεται ζωηρά η «ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ, Η ΜΗΤΗΡ ΤΩΝ ΠΟΡΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΔΕΛΥΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ», στα κεφάλαια 17 και 18 της Αποκαλύψεως. Η καταδικαστική απόφασις που εξεφέρθη εναντίον της αντιτυπικής Βαβυλώνος, «της πόρνης της μεγάλης, . . . μετά της οποίας επόρνευσανοι βασιλείς της γης, και εμεθύσθηααν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής», θα εκτελεσθή σύντομα.—Αποκάλυψις 18:9, 10.

Από τα ανωτέρω καθίσταται σαφές ότι οι Εβραϊκές Γραφές δεν αποτελούν απλώς παλαιά ιστορία, αλλά περιέχουν τύπους και σκιές πραγμάτων που λαμβάνουν χώραν τώρα στη γενεά αυτή του εικοστού αιώνος. Ολόκληρη η Βίβλος είναι επωφελής για τη μελέτη μας, και κανείς δεν έχει εξουσία ν’ αποκόπτη ως άχρηστα τα τρία τέταρτα της διδασκαλίας της.—2 Τιμόθεον 3:16, 17· Αποκάλυψις 22:19· Δευτερονόμιον 4:2.