Ανάστασις η Ελπίς που μας Δίνει Δύναμι

 1. (α) Με ποια μέσα κρατεί ο κόσμος τους ανθρώπους στο δρόμο της καταστροφής; (β) Πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι ν’ αποφύγουν τον φόβο του θανάτου;

Σ’ ΑΥΤΟΝ τον αγώνα διακρατήσεως ακεραιότητος δεν είναι εύκολο για ένα άτομο να βαδίση αντίθετα προς τις κατευθύνσεις και το φρόνημα του παλαιού αυτού κόσμου. Αυτή δεν είναι η πορεία ενός δειλού, μολονότι ο κόσμος μπορεί να χρησιμοποιήση την ψευδή αυτή κατηγορία εναντίον του Χριστιανού για να τον εκφοβίση και να τον εξαναγκάση να βαδίση παράλληλα με την παράφρονα ορμητική πορεία του προς την καταστροφή. Διότι, αντί να εκδηλώνη αγάπη και λογική, ο κόσμος αυτός παίζει με τις εκλελυμένες συγκινήσεις του πεπτωκότος ανθρώπου. Χρησιμοποιεί το μαστίγιον του φόβου, ή της υπερηφανείας, ή της ιδιοτελείας. Ολίγοι άνθρωποι της γης μπορούν ν’ αντισταθούν σ’ αυτά. Εξαιτίας τούτου οι δικτάτορες μπορούν να κρατούν ολόκληρα έθνη σε υποταγή, οι δε άνθρωποι φοβούνται να διακρατούν προσφιλείς αρχές δικαιοσύνης με το να εκφράζουν άφοβα τις απόψεις των ή να λαμβάνουν φανερή στάσι. Με τη σιωπή των επιδοκιμάζουν σιωπηρώς, για την προσωπική των ασφάλεια, τα ασεβή, ολοκληρωτικά μέτρα των κυβερνήσεών των και φέρνουν τον εαυτό τους κάτω από την καταδίκη της κοινότητος μαζί με το ασεβές έθνος. Φόβος θανάτου για τον εαυτό τους ή τα μέλη των οικογενειών των είναι ο τρόμος των. Η Γραφή περιγράφει τον Διάβολο, τον μεγάλον δεσμοφύλακα, ότι εξουσιάζει «εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» (Εβρ. 2:15) Αν οι άνθρωποι είχαν αληθινή γνώσι της αναστάσεως, θα μπορούσαν να είναι ελεύθεροι από τέτοιον φόβο. Γι’ αυτό η ανάγκη της γνώσεως αυτής είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Χωρίς τέτοια κατανόησι και πίστι ο Χριστιανός δεν μπορεί να κρατήση ακεραιότητα.

 2. Πώς η γνώσις της αναστάσεως ενίσχυσε την ακεραιότητα του Ιησού;

² Στον Ιησούν, όταν κρατούσε την ακεραιότητά του επάνω στη γη κάτω από μεγάλη πίεσι του Διαβόλου και του κόσμου του, η ελπίς της αναστάσεως ήταν μια δύναμις που τον υπεστήριζε. Όταν υπέφερε ακόμη το θάνατο στο ξύλο του μαρτυρίου, ενισχύετο πολύ να κρατήση αδιάρρηκτη ακεραιότητα προς τον Πατέρα του λόγω αυτής της πίστεως και της ελπίδος. Είναι γραμμένο γι’ αυτόν: «Έτι δε και η σαρξ μου θέλει αναπαυθή επ’ ελπίδι. Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη.» (Πράξ. 2:26, 27) Ο Ιησούς εγνώριζε ότι ο Θεός δεν θα τον λησμονούσε, ώστε ν’ αφήση την ύπαρξί του, την «ψυχή» του, εξαφανισμένη στον κοινόν τάφον.

 3. Ποια άλλα παραδείγματα δείχνουν την ανάγκη γνώσεως της αναστάσεως και πίστεως σ’ αυτήν;

³ Ομοίως, ο Αβραάμ έγινε ισχυρός για να περάση τη δοκιμασία της προσφοράς του υιού του Ισαάκ, ο Ιώβ για να υπομείνη έντονα παθήματα και την απώλεια των πάντων εκτός της ζωής της ίδιας, και το μέγα νέφος πιστών μαρτύρων των αρχαίων χρόνων για να εγκαρτερήσουν όταν «εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.» (Εβρ. 11:35) Οι απόστολοι ήσαν γεμάτοι από μια «ζώσαν ελπίδα» με το γεγονός της αναστάσεως του Ιησού και την εγγύησι που αυτή τους έδωσε, παρέχοντας δύναμι και ενθουσιασμό στο κήρυγμά των που και ο εντονώτερος διωγμός δεν θα μπορούσε να μετριάση. Τους κατέστησε ικανούς να υπομείνουν μέχρι θανάτου για να εξασφαλίσουν την ανάστασι.—Φιλιππησ. 3:10, 11· 1 Πέτρ. 1:3· 3:21.

ΨΥΧΗ, ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΑ

 4. Δείξτε ότι η ανάστασις δεν συνίσταται από μια εκ νέου ένωσι του σώματος με μια «άυλη ψυχή».

⁴ Θέλομε να είμεθα βέβαιοι ότι θα είμεθα άξιοι αναστάσεως, ότι ο Θεός θα μας ενθυμηθή για να επιτελέση το ισχυρό αυτό θαύμα για μας. Κατανόησις των αρχών επάνω στις οποίες βασίζεται η ανάστασις θα μας βοηθήση. Ανάστασις κατά γράμμα σημαίνει «στάσις εκ νέου». Τι είναι εκείνο που στέκει εκ νέου σε ζωή στην ανάστασι; Είναι ο άνθρωπος, η προσωπικότης, το ίδιο πρόσωπο που πήγε στο θάνατο. Δεν επαναφέρεται το σώμα με παρεντεθειμένη μια «άυλη ψυχή» που είχε διατηρηθή στον ουρανό ή κάπου αλλού. Διότι δεν πεθαίνει απλώς το σώμα, αλλά το άτομο, η ψυχή, που είναι ο ζωντανός, αναπνέων, έχων συναίσθησιν άνθρωπος. Όταν πεθαίνη ένα άτομο, πεθαίνει η ψυχή. Η Γραφή, στους Αριθμούς 6:6, 7 (ΜΝΚ) λέγει: «[Είς Ναζηραίος] δεν θέλει εισέλθει εις τεθνεώσαν ψυχήν. Δεν θέλει μολυνθή ούτε δια τον πατέρα αυτού, ούτε δια την μητέρα αυτού . . . όταν αποθάνωσι.» Η ψυχή δεν είναι κάτι που αποχωρίζεται από το σώμα και πηγαίνει στον ουρανό. Ακόμη και για τον Ιησούν αναφέρεται: «Δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη.» (Πράξ. 2:27) Η ψυχή του Ιησού δεν ήταν στον ουρανό ή στον «παράδεισο». Ήταν στον άδη, στον κοινό τάφο, και από εκεί ο Θεός την ανέστησε.

 5. Τι σημαίνει το Εκκλησιαστής 12:7: «Το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό»;

⁵ Είναι αλήθεια ότι η Γραφή λέγει: «Το πνεύμα [θα] επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό.» (Εκκλησ. 12:7) Αλλά σημειώστε ότι αυτό είναι το πνεύμα, όχι η ψυχή. Ο απόστολος δείχνει ότι υπάρχει διάκρισις μεταξύ των δύο όταν μιλή για τον Λόγον του Θεού ότι μπορεί να διέλθη «μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος». (Εβρ. 4:12) «Πνεύμα» εδώ σημαίνει την αρχήν της ζωής, την δύναμιν της ζωής. Η επιστροφή του στον Θεό σημαίνει ότι η γνώσις και η δύναμις για να επαναφερθή το πρόσωπο αυτό στη ζωή απόκειται εξ ολοκλήρου και αποκλειστικά στα χέρια του Θεού. Όπως ακριβώς μια περίπλοκη μηχανή μπορεί να συντριβή και ν’ απαιτή τις υπηρεσίες του εφευρέτου και σχεδιαστού της για να επισκευασθή ή ανασυγκροτηθή, διότι κανείς άλλος δεν θα είχε τη γνώσι και την ικανότητα να επισκευάση ή ανασυγκροτήση αυτή τη μηχανή και να ξαναρχίση τη λειτουργία της.

 6. Επάνω σε ποια βάσι κρίνει ο Θεός αν ένας, που είναι νεκρός, είναι άξιος της αναστάσεως ή όχι;

⁶ Ο Ιησούς έδειξε ποια είναι η βάσις επάνω στην οποία ο Θεός λαμβάνει την απόφασί του για το ποιος θα έχη ανάστασι. Είπε: «Πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.» (Ιωάν. 5:28, 29) Εκείνοι που είναι στη μνήμη του Θεού, οι οποίοι προτού πεθάνουν είχαν μια τάσι και αγάπη για τη δικαιοσύνη και την ευθύτητα, ή είχαν ένα νόμιμο δικαίωμα κάτω από τις προμήθειες του Θεού για οικογενειακή αξία, είναι αυτοί που ο Θεός επαναφέρει με την ανάστασι. Θα μπορούσαμε να το προσδιορίσωμε αυτό μ’ έναν άλλο τρόπο: Ο Θεός έχει ένα υπόμνημα ή ένα αντίγραφον του τύπου της ζωής, το οποίον αντίγραφον γίνεται αντικείμενον της κρίσεώς του και δίδει σ’ αυτό το πρόσωπο ή την προσωπικότητα δικαίωμα αναστάσεως. Όχι ότι οποιοσδήποτε είναι άξιος αυτός καθ’ εαυτόν της αναστάσεως. Όχι, αλλά με το έλεος του Θεού και μέσω της προμηθείας της απολυτρωτικής θυσίας του Υιού του, αυτός κρίνει τα άτομα αυτά ότι είναι άξια.

Ο ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

 7. Ποιοι παράγοντες διαμορφώνουν τον τύπον της ζωής μας ως αφιερωμένων Χριστιανών;

⁷ Τώρα, τι είναι εκείνο που θα φέρη οποιονδήποτε από μας σ’ αυτή την ευτυχισμένη κατάστασι; Έχοντας πιστεύσει στον Ιεχωβά Θεό και στο αίμα του Υιού του Ιησού Χριστού, και έχοντας αφιερωθή σ’ αυτόν, πρέπει να διαμορφώσωμε ένα κατάλληλον τύπον ζωής, οικοδομώντας επάνω σ’ αυτό το θεμέλιο. Ας παρατηρήσωμε ποιοι παράγοντες μας καθιστούν την προσωπικότητα ή το άτομο που είμεθα, τον τύπον της ζωής που εκδηλώνομε. Ο τύπος της ζωής μας διαμορφώνεται από τέσσερα πράγματα: (1) Τα κληρονομημένα χαρακτηριστικά μας. Με τους σχεδόν απεριόριστους συνδυασμούς που είναι δυνατοί στον γενετικό μηχανισμό κατά τον καιρό της συλλήψεως, το παιδί κληρονομεί ωρισμένες διανοητικές ιδιότητες, χαρακτηριστικά, κλίσεις και φυσικά προσόντα που συνήθως αντανακλούν σ’ ένα αξιοσημείωτο βαθμό μερικές από τις ιδιότητες των γονέων του. Γι’ αυτό το λόγο το παιδί, όταν γεννηθή, κατέχει σε κάποιο βαθμό ένα τύπον ζωής. «Ο εγκέφαλός του έχει μερικές «περιοχές» ήδη αμυδρά σχηματισμένες, εκτός από τα φυσικά ενστικτώδη χαρακτηριστικά επιβιώσεως, όπως είναι το ένστικτο που το οδηγεί να θηλάζη το γάλα της μητρός του. Ο Θεός, γνωρίζοντας τους συνδυασμούς αυτούς που υπάρχουν στο παιδί, θα μπορούσε να πη σ’ αυτό το σημείο ποιες θα είναι οι τάσεις του, και πόσο ισχυρές είναι για ν’ αντισταθούν ή να συμμορφωθούν με το μεταγενέστερο περιβάλλον. (2) Το περιβάλλον, που περιλαμβάνει τις πείρες που εδοκίμασε κανείς στη διάρκεια της ζωής του. (3) Τη θέλησί μας ή εκλογή ως ελευθέρων ηθικών παραγόντων. (4) Την επιρροή του αγίου πνεύματος του Θεού και του Λόγου του και της οργανώσεώς του.

 8, 9. (α) Περιγράψτε την πορεία που εξασφαλίζει στον Χριστιανό μια ανάστασι. (β) Ποιο είναι το αποτέλεσμα της πορείας αυτής;

⁸ Απ’ αυτό μπορούμε να δούμε ότι ένα άτομο μπορεί να έχη ωρισμένες κλίσεις από τη γέννησί του. Το αρχικό περιβάλλον του και η εκπαίδευσις των γονέων του μπορεί να τονίση ή να αναχαίτιση αυτές τις κλίσεις. Επομένως είναι ζωτικής σπουδαιότητος το κατάλληλο περιβάλλον, η εκπαίδευσις και η διαπαιδαγώγησις για το παιδί. Κατόπιν έρχεται ο καιρός που εξασκεί τη δική του θέλησι στην εκλογή μιας πορείας καλών ή κακών πράξεων. Μπορεί άρα γε να λάβη μια πορεία προς το καλό με τη δική του εντελώς δύναμι; Όχι, διότι, με το να είναι ένας ατελής απόγονος του αμαρτωλού Αδάμ εφαρμόζεται σ’ αυτόν ο κανών: «Η τάσις της καρδίας του ανθρώπου είναι κακή εκ νηπιότητος αυτού.» (Γεν. 8:21, ΜΝΚ) Και το περιβάλλον του παλαιού αυτού κόσμου με την προπαγάνδα του και την πονηρία του τον πιέζει από όλες τις πλευρές. Πρέπει, λοιπόν, να στραφή στον Λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, για καθοδηγία. Πρέπει να τον διευθύνη το άγιο πνεύμα ή η ενεργός δύναμις του Θεού. Αυτό ενέπνευσε τη Βίβλο. Χρειάζεται επίσης τη βοήθεια της οργανώσεως του Θεού και πρέπει να βαδίζη σε αρμονία και συντονισμό μαζί της για να εξακολουθήση να ενεργή όπως κατευθύνει η Βίβλος. Κάνοντας αυτά τα πράγματα, θα αντιδράση κατάλληλα στο περιβάλλον του και θα λαμβάνη την ορθή πορεία καθώς παρουσιάζονται σ’ αυτόν διάφορα ζητήματα. Θα είναι ικανός να αναπτύξη οποιεσδήποτε καλές ιδιότητες και φυσικά προσόντα έχει, για να τα χρησιμοποιήση στην υπηρεσία του Θεού. Θα είναι ικανός να υπερνικήση τις εσφαλμένες τάσεις. Ο νους του θα ανακαινισθή από τη συμμόρφωσι προς τον κόσμο σε συμμόρφωσι προς τις κατευθύνσεις του νέου κόσμου.—Ρωμ. 12:2.

⁹ Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα είναι μια νέα προσωπικότης, δημιουργημένη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. (Εφεσ. 4:24) Θα εκδηλώση ένα τύπον ζωής σύμφωνον με το θέλημα και τον Λόγον του Θεού. Τα όσα πράττει θα ταιριάζουν, θα συμπίπτουν με όσα είναι γραμμένα στη Βίβλο. Όπως ένας επιθεωρητής σ’ ένα εργοστάσιο εξελέγχει τα αποτελειωμένα προϊόντα παραβάλλοντάς τα με το αρχικό υπόδειγμα και απορρίπτει εκείνα που δεν συμφωνούν, έτσι και ο Θεός, παρατηρώντας τον τύπον της ζωής που εκδηλώνομε, εξελέγχει για να ιδή αν ακολουθήσαμε το δίκαιο υπόδειγμά του. Σε τούτο επαναπαύεται η ατομική μας ελπίς, ως αφιερωμένων Χριστιανών, για μια ανάστασι. Ο Λόγος του Θεού χρησιμοποιεί ως εξεικόνισι έναν κεραμέα ο οποίος εκλέγει ή απορρίπτει σκεύη από πηλό ανάλογα με το αν συμφωνούν με το επιθυμητό του υπόδειγμα ή όχι.—Ρωμ. 9:19-24.

Η ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ΨΕΥΔΗΣ

10. Είναι τούτο «ανάπτυξις χαρακτήρος»; Εξηγήστε.

¹⁰ Αυτό δεν είναι «ανάπτυξις χαρακτήρος». Στη λεγομένη «ανάπτυξι χαρακτήρος» βασίζεται κανείς στην αυτοδικαίωσι, οικοδομώντας μια «γλυκειά» προσωπικότητα που θα τον καταστήση άξιον ζωής. Όχι, οι Χριστιανοί αποβλέπουν στη δικαιοσύνη του Θεού και βασίζονται στο πνεύμα του καθώς προσπαθούν ν’ αντιγράψουν το υπόδειγμα του Χριστού, διακρατώντας ακεραιότητα. Ακόμη και τότε, δεν υπάρχει αξία στον εαυτό τους. Είναι ακόμη ατελείς, αλλά με πίστι και υπακοή ελπίζουν να λάβουν το έλεος του Θεού. Προσπαθούν να μεγαλύνουν την παρ’ αξίαν αγαθότητα και δικαιοσύνη του Θεού, όχι τη δική τους. Σ’ αυτό ακριβώς το ζήτημα απέτυχαν οι Ιουδαίοι: «Επειδή μη γνωρίζοντες την δικαιοσύνην του Θεού, και ζητούντες να συστήσωσι την ιδίαν αυτών δικαιοσύνην, δεν υπετάχθησαν εις την δικαιοσύνην του Θεού.»—Ρωμ. 10:3.

11. (α) Τι γίνεται με τους εκουσίως πονηρούς; (β) Τι δείχνει αυτό ως προς το αν υπάρχη μια «άυλη ψυχή» ή μια ενδιάμεση κατάστασις των νεκρών;

¹¹ Σύμφωνα με την εξεικόνισι του κεραμέως, οι εκουσίως πονηροί και εκείνοι που πεθαίνουν κάτω από οικογενειακή καταδίκη ή καταδίκη της κοινότητος, θα απορριφθούν. Αυτοί «λησμονούνται» από τον Θεό, εξαλείφονται από τη μνήμη του. (Παροιμ. 10:7· 11:7· Αβδ. 16) Εκείνους που ενθυμείται ο Θεός, τους θεωρεί ζωντανούς· εκείνους που είναι πονηροί, τους λησμονεί ως διαρκώς νεκρούς. (Λουκ. 20:38· Ρωμ. 4:17· Ησ. 26:14) Όλα αυτά δείχνουν, παρεμπιπτόντως, ότι δεν υπάρχει χωριστή «άυλη ψυχή» ούτε υπάρχει μια ενδιάμεση συνειδητή κατάστασις των νεκρών. Όχι, υπάρχει μόνο το υπόμνημα που έχει ο Θεός, το οποίον, αν είναι ανάξιο, εξαλείφεται, λησμονείται, σαν να μην υπήρχε.

ΟΧΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

12. Τι δείχνει ο Παύλος για τα σώματα εκείνων που ανασταίνονται;

¹² Αφού δεν υπάρχει «άυλη ψυχή» που να υφίσταται χωριστά από το σώμα, ανάστασις δεν είναι η ‘ένωσις εκ νέου ψυχής και σώματος’. Εν τούτοις, είτε πνευματικό είναι είτε επίγειο, το άτομο πρέπει να έχη ένα σώμα ή οργανισμό, διότι όλα τα άτομα, ουράνια ή επίγεια, κατέχουν σώματα. Η Γραφή λέγει: «Είναι σώμα ζωικόν, και είναι σώμα πνευματικόν.» Αλλά επανασυνάγεται το σώμα; ή είναι ένα πανομοιότυπον του προηγουμένου σώματος, που γίνεται ακριβώς όπως ήταν όταν το πρόσωπο πέθανε; Όχι. Οι Γραφές απαντούν: «Αλλά θέλει τις ειπεί, Πώς ανασταίνονται οι νεκροί; και με ποίον σώμα έρχονται; Άφρον, εκείνο το οποίον συ σπείρεις, δεν ζωογονείται, εάν δεν αποθάνη. Και εκείνο το οποίον σπείρεις, δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γείνη, αλλά γυμνόν κόκκον, σίτου τυχόν, ή τινός των λοιπών. Ο δε Θεός δίδει εις αυτό σώμα καθώς ηθέλησε, και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα.»—1 Κορ. 15:44, 35-38.

13, 14. Τι είδους σώματα λαμβάνουν στην ανάστασι οι συγκληρονόμοι του Χριστού;

¹³ Όπως λέγει ο Παύλος, δεν δίδεται σε όλους όσοι ανασταίνονται το ίδιο είδος σώματος. Εξηγεί ότι υπάρχουν τώρα διάφορα σώματα—πνευματικά σώματα που ανήκουν στους αγγέλους στον ουρανό, και σαρκικά σώματα εκείνων που είναι επάνω στη γη: «Είναι και σώματα επουράνια, και σώματα επίγεια· πλην άλλη μεν η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η των επιγείων.» (1 Κορ. 15:40) Κατόπιν δείχνει ότι οι συγκληρονόμοι του Χριστού, έχοντας ουράνια ανάστασι, λαμβάνουν σώματα πολύ ανωτέρας ποιότητος από τα σαρκικά. Εξηγεί: «Ούτω και η ανάστασις των νεκρών· σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· . . . σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωικόν, και είναι σώμα πνευματικόν. Ούτως είναι και γεγραμμένον, Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν·” ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. . . . Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί· και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι. Και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου. Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν.»—1 Κορ. 15:42-50.

¹⁴ Τα 144.000 μέλη της «νύμφης» εγκαταλείπουν την επίγεια ζωή στο θάνατο και ανασταίνονται τέλειοι, θείοι, αθάνατοι, άφθαρτοι. (1 Πέτρ. 1:4· 2 Πέτρ. 1:4) Τα σώματα των είναι ένδοξα, λαμπρά, με τόσο λαμπρή, πράγματι, ανταύγεια ώστε κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να τα κυττάξη και να ζήση. Επειδή είναι πολύ υψηλότεροι από τους αγγέλους, είναι υπεράνω και πέραν οποιασδήποτε δυνάμεως ή επιρροής που θα μπορούσαν να ασκήσουν ακόμη και οι άγγελοι για να επιφέρουν βλάβη σ’ αυτούς ή να τους εμποδίσουν. Εξαρτώνται μόνον από τον ίδιο τον Παντοδύναμον Ιεχωβά. Αυτός είναι πάντοτε πολύ υπεράνω αυτών, ως Θεός των.

15. (α) Δείξτε ότι δεν ανασταίνεται το ίδιο ακριβώς σώμα. (β) Στην επίγεια ανάστασι είναι μήπως το σώμα ένα ακριβές πανομοιότυπον εκείνου που είχε ο άνθρωπος όταν πέθανε;

¹⁵ Ποιο σώμα δίδει ο Ιεχωβά σ’ εκείνους που ευαρεστείται να εγείρη σε επίγεια ανάστασι; Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο σώμα, από τα ίδια ακριβώς άτομα. Αν ένας άνθρωπος πεθάνη και ταφή, με τη λειτουργία της σήψεως το σώμα του μετατρέπεται σε οργανικές χημικές ουσίες που απορροφώνται, λόγου χάριν, από μια μηλιά. Κάποιοι άνθρωποι τρώγουν τους καρπούς του δένδρου αυτού. Τα στοιχεία, τα άτομα του προσώπου εκείνου που πέθανε, βρίσκονται τώρα σε πολλά πρόσωπα. Στην ανάστασι είναι προφανές ότι τα ίδια άτομα δεν μπορούν να βρίσκωνται στο αρχικό πρόσωπο και σε όλα τα άλλα συγχρόνως. Ούτε θα μπορούσε το σώμα της αναστάσεως να είναι ένα σώμα κατασκευασμένο ως ακριβές πανομοιότυπον του σώματος κατά τη στιγμή του θανάτου. Αν ένας άνθρωπος είχε το σώμα του ακρωτηριασμένο πριν από το θάνατο, θα επιστρέψη στην ίδια κατάστασι; Όχι. Ας υποθέσωμε ότι ένας άνθρωπος πεθαίνει από αιμορραγία. Θα επιστρέψη χωρίς αίμα; Θα απαντήσετε, Όχι, διότι δεν θα μπορούσε να ζήση χωρίς αίμα, το οποίον, όπως λέγει η Γραφή, είναι η ζωή (ή ψυχή) του ανθρώπου. (Γεν. 9:4) Με την ίδια λογίκευσι, αν πέθανε με μια διατρυπημένη καρδιά, δεν θ’ αναστηθή στην ίδια κατάστασι.

16. Τι είδους σώματα θα δοθούν σ’ εκείνους που λαμβάνουν επίγεια ανάστασι;

¹⁶ Όταν ο άνθρωπος είναι ζωντανός, το μεγαλύτερο μέρος του ανθρωπίνου σώματος αλλάζει επί μια περίοδο ετών, οι φθαρμένοι ιστοί αντικαθίστανται, μολονότι η γενική εμφάνισις και τα χαρακτηριστικά του προσώπου παραμένουν. Γιατί, λοιπόν, ένας να επιστρέψη στην ανάστασι με το ίδιο εντελώς σώμα ή με ένα σώμα σημαδεμένο με παραμορφωτικούς ακρωτηριασμούς; Ο Χριστός, μέσω της θαυματουργικής δυνάμεως που του εχορηγήθη από τον Ιεχωβά, μπορεί να κατασκευάση για κείνους που θ’ αναστηθούν σώματα που είναι λογικώς υγιά. Το σώμα του Λαζάρου ήταν σε κατάστασι αποσυνθέσεως. Όταν ο Ιησούς τον ανέστησε, το θαύμα αντικατέστησε και ανοικοδόμησε τους συντριμμένους, φθαρμένους ιστούς. Αυτός παρουσιάσθηκε ένας υγιής άνθρωπος. Έτσι θα συμβή και στην ανάστασι.—Ιωάν. 11:38-44.

17. Θα δοθούν σ’ εκείνους που θ’ αναστηθούν στη γη τέλεια σώματα κατά την ανάστασι;

¹⁷ Συνεπώς ο Ιεχωβά θα τους δώση κατάλληλα σώματα. Είναι άρα γε αυτά τέλεια σαρκικά σώματα; Όχι· Είναι λογικώς αρτιμελή και υγιά σώματα, αλλά, ώσπου αυτοί να λάβουν την εκπαίδευσι και διδασκαλία του Χριστού στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του και να μάθουν να ζουν κατάλληλα και τα σώματά των και οι διάνοιες των να συντονισθούν πλήρως με τον Θεό, όχι μόνο σε θέλημα, αλλά και σε κάθε σκέψι και κίνησι, δεν θα είναι ακόμα τέλειοι. Έτσι, αν συνεχίσουν την πορεία της υπακοής, θα εφαρμοσθή σ’ αυτούς η θεραπευτική δύναμις του αντιλύτρου του Χριστού, απομακρύνοντας τη λειτουργία του θανάτου ώσπου κάθε ίχνος ατελείας να εξαλειφθή και αυτοί να σταθούν με σπινθηροβόλο, τονωτική δύναμι ζωής που θα γεμίζη κάθε κύτταρο και ιστό του σώματός των.

18. Γιατί η ανάστασις είναι ένα τέτοιο καταπληκτικό θαύμα;

¹⁸ Σκεφθήτε για μια στιγμή τι θαυμαστή, θαυματουργική εκδήλωσι δυνάμεως και σοφίας φανερώνει ο Ιεχωβά στην ανάστασι. Δεν συνθέτει απλώς μερικές ιδιότητες για να φέρη σε ύπαρξι μια προσωπικότητα, αλλ’ αναπαράγει ακριβώς το καθένα από τα εκατομμύρια γνωρίσματα και χαρακτηριστικά του ατόμου, όχι μόνο τα κληρονομημένα, αλλά και όλα εκείνα που είναι αποτέλεσμα αναρίθμητων επιρροών που δέχεται το άτομο στη διάρκεια της ζωής του—τα πράγματα που διάβασε, εμελέτησε, είδε, έπραξε, εδοκίμασε—τη σύνθετη προσωπικότητα που προκύπτει από μια ολόκληρη ζωή. Ο Ιεχωβά ανασχηματίζει όλα αυτά με αλάνθαστη ακρίβεια και στην πιο μικρή λεπτομέρεια, σ’ ένα σώμα καταλληλο για το μέρος που ο Θεός προτίθεται να ζήση αυτό το άτομο. Μια εξεικόνισις είναι η περίπτωσις του Ιησού, όπως εσημειώθη πρωτύτερα στο προηγούμενο άρθρο «Το Θαύμα της Αναστάσεως» (Παραγρ. 13).

ΜΙΑ ΨΕΥΔΟΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΙΣ

19. Ποια παραποίησις προτείνεται από μια λεγομένη «επιστημονική» θεωρία;

¹⁹ Μια ανόητη πραγματεία παρουσιάσθηκε προσφάτως σ’ ένα δημοφιλές περιοδικό που ισχυρίζεται ότι η επιστήμη ανεκάλυψε το μυστικό της αναστάσεως. Ιδού η ελπίς που παρέχεται:

«Για να αναπαραχθή ένα άτομον στην αρχική του εικόνα, όλο εκείνο που θα εχρειάζετο κανείς θα ήταν απλώς ένα κύτταρο πληγωμένου ιστού, ένα μικροσκοπικό κομμάτι παρμένο από μια ελαφρά πληγή που μόλις άρχισε να θεραπεύεται. Αυτός ο σπόρος φοίνικος θα εφυτεύετο σ’ ένα φυτώριο φοινίκων, ή κήπο φοινίκων, στον οποίον το ‘έδαφος’ θα ενεποτίζετο με τις κατάλληλες χημικές ουσίες και με άλλο τρόπο θα εφωδιάζετο με τα εργαλεία που χρειάζεται ο αριστοτέχνης γλύπτης [η ανοικοδομητική δύναμις του πληγωμένου ιστού] για να διαμορφώση ζωντανά όντα από τον στοιχειώδη πηλό του αναπαραγωγικού πληγωμένου ιστού.

»Το πρώτο ουσιώδες βήμα προς τη φυσική αθανασία αποκαλύπτεται ότι είναι ένα πολύ απλό πράγμα. Όλο εκείνο που απαιτείται είναι μια μικρή τομή στην επιφάνεια όχι βαθύτερη από το δέρμα, για να υποκινήση την πορεία της θεραπείας. Μόλις ο πληγωμένος ιστός αρχίζει να επουλώνεται, αφαιρείται ένα μικρό του κομμάτι για διαφύλαξι, είτε με καλλιέργεια ιστών είτε με βαθιά πήξι. Αυτό ακριβώς το μικρό κομμάτι αποτελεί τον σπόρο του φοίνικος, από τον οποίον μπορεί να δημιουργηθή στο μέλλον ένα ακριβές πανομοιότυπον του ατόμου από το οποίο προήλθε.

»Οι σπόροι αυτοί θα μπορούσαν να διατηρηθούν επ’ αόριστον σε μια κατάστασι τελείας διαφυλάξεως, ο σπινθήρ της ζωής σε μια κατάστασι εκκρεμούς ζωογονήσεως, πάντοτε όμως έτοιμος να αναπηδήση σε ζωή.

»Πράγματι, αντί να αναδημιουργήσωμε μόνο ένα Αϊνστάιν ή Τσώρτσιλ, θα μπορούσαμε να φέρωμε στο είναι αρκετούς απ’ αυτούς, με τον τρόπο των απαραλλάκτων διδύμων.» (Λουκ, 24 Μαρτίου 1953) Μετριοφρόνως ο συγγραφεύς προσθέτει: «Ποιες είναι οι κατάλληλες συνθήκες [για την ανάπτυξι ενός τέτοιου σώματος]; Δεν ξέρομε και βρισκόμαστε ακόμα μακριά από το να ξέρωμε.» Ναι, μολονότι αυτό θεωρείται ως επιστήμη, είναι μόνο μια θεωρία χωρίς κάποια πραγματική απόδειξι που να την υποστηρίζη.

20. Περιγράψτε ένα νόμον του Θεού που διέπει τα φυσικά πράγματα και που το καθιστά αυτό αδύνατον.

²⁰ Η αληθινή βιολογική έρευνα έχει φανερώσει ότι στα αρχικά εμβρυακά στάδια όλα τα κύτταρα του εμβρύου είναι όμοια. Αλλά λίγο αργότερα, οι γενετικές δυνάμεις που οι άνθρωποι δεν κατανοούν, κάνουν τα κύτταρα αυτά να γίνουν πολύ εξειδικευμένα, ώστε μερικά θα συγκροτήσουν μόνο μυϊκές ίνες, μερικά μόνο μέρη του ματιού ευαίσθητα στο φως, μερικά μόνο δέρμα, κλπ. Ένας επιστήμων εξηγεί: «Στην εμβρυολογία βλέπομε ελεύθερα νέα κύτταρα με τρομερά ευρείες δυνατότητες να δεσμεύονται σ’ ένα τύπον, μέσω του οποίου περικλείονται στενά στις πολύ εξειδικευμένες μορφές και λειτουργίες επιμηκών μυϊκών ινών ή κυττάρων ευαισθήτων στο φως ή εργοστασίων υδροχλωρικού οξέως στο στόμαχο.» Οποιοδήποτε απ’ αυτά, αν ανεπτύσσετο χωριστά, δεν θα παρήγε ένα ολόκληρο νέο σώμα. Ο ίδιος επιστήμων λέγει: «Το νέο ανθρώπινο ον, λόγου χάριν, κατέχει ένα λεπτομερή οδηγόν της μελλοντικής αναπτύξεώς του στο τέλος του πρώτου μηνός.» (Σαϊεντίφικ Αμέρικαν, Φεβρουάριος 1950) Και ενώ είναι αληθές ότι το αίμα, μαζί με τους ιστούς του σώματος, θεραπεύει πληγές, ποιος είδε ποτέ το ανθρώπινο σώμα να αναπτύσση ένα νέον βραχίονα ή πόδι μετά την αποκοπή; ή ένα νέο νεφρό, σηκώτι, ή ένα μάτι;

21. Πώς η «ελπίς» που παρέχεται από τη θεωρία αυτή υστερεί από την ελπίδα της αναστάσεως;

²¹ Αν οι αναγνώσται του παραπάνω άρθρου του περιοδικού Λουκ ζητούν την αλήθεια, θα θελήσουν να παραβάλουν την «ελπίδα» του με τη Βιβλική ελπίδα της αναστάσεως. Σύμφωνα με το άρθρο ο «επαναφυόμενος» θα κατείχε μόνο τα αρχικά γενετικά χαρακτηριστικά. Όλη η πείρα και η μνήμη της ζωής του θα ήταν χαμένη. Δεν θα ανεγνώριζε τον εαυτό του ως έναν που έζησε προηγουμένως, αλλά θα ήταν σαν νεογέννητο βρέφος. Θα εχρειάζετο να γηράση και να πεθάνη αναρίθμητες φορές, μόνο για να ξεκινάη πάλι κάθε φορά εντελώς από το «τίποτε». Κάποιο σφάλμα ή αμέλεια από μέρους των άλλων που φροντίζουν για τον «φοινικόκηπόν» του θα μπορούσε να εμποδίση το να «ξαναγεννηθή». Επίσης δεν παρέχεται καμμιά απολύτως ελπίδα για κείνους που ήδη πέθαναν. Είναι πράγματι μια ψευδής, ευτελής, ανεπιθύμητη και εντελώς ανεπαρκής παραποίησις της αναστάσεως που ζητεί ν’ αντικαταστήση τις αληθινές επαγγελίες του Θεού!

22. Μπορούν οι άνθρωποι σε οποιαδήποτε περίπτωσι να επιτελέσουν μια ανάστασι;

²² Το καταπληκτικό θαύμα της αναστάσεως ανήκει αποκλειστικώς στον Ιεχωβά. Αυτός μόνος είχε αυτή τη δύναμι αρχικά, και την ενεπιστεύθη στον Υιό του: «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ.» (Ιωάν. 5:26) Οι άνθρωποι μπορεί να αναζωογονούν άτομα με τεχνητή αναπνοή ή με φάρμακα ή με ηλεκτρισμό αφού η καρδιά και η αναπνοή σταματήσουν. Αλλά είναι δεκτό ότι άμα τα κύτταρα υποστούν βλάβη, ειδικώς τα κύτταρα του εγκεφάλου, που σε λίγα μόνο λεπτά απουσίας οξυγόνου εκφυλίζονται πέραν επανορθώσεως, το πρόσωπο είναι νεκρό. Είναι ανεπαρκής γι’ αυτό η ανθρωπίνη βοήθεια. Μόνο με τη δύναμι του Θεού, τη δύναμι της αναστάσεως, μπορεί να έλθη στη ζωή. Ούτε θα χρειασθή να το πράξη αυτό ο Θεός με μια μέθοδο βραδείας αναπτύξεως, αλλά στιγμιαίως, με την απεριόριστη δύναμί του. Ο Ιησούς όταν ήταν στη γη δεν έκαμε τας «εξηραμμένας χείρας» και τα τυφλά μάτια να εξυγιανθούν βραδέως, αλλά τα αποκατέστησε σε μια στιγμή, θαυματουργικά.—Μάρκ. 3:1-5· 10:51, 52.

Η ΕΛΠΙΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΥΠΟΚΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

23. Πώς η ελπίς της αναστάσεως προμηθεύει μια περικεφαλαία για την ακεραιότητά μας είτε είμεθα μέλη του κεχρισμένου σώματος είτε είμεθα από τα άλλα πρόβατα;

²³ Έτσι ο Χριστιανός έχει μια υπερέχουσα ελπίδα, πολύ πιο πάνω από οτιδήποτε ωνειρεύθηκαν οι άνθρωποι. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος λέγει: ‘Ας ενδυθώμεν ως περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.’ (1 Θεσ. 5:8) Ένα από τα ισχυρά χαρακτηριστικά της ελπίδος αυτής είναι, η ανάστασις. Αυτή μας φυλάττει από το να θραυσθή η «κεφαλή μας» από τις εχθρικές επιθέσεις, οι οποίες αλλιώς θα ερράγιζαν την ακεραιότητά μας απέναντι του Θεού. Ούτε ακόμη το κτύπημα του θανάτου δεν μπορεί να το κάμη αυτό, επειδή γνωρίζομε ότι αν ανήκωμε στους ουράνιους 144.000 θα αναστηθούμε σε αθάνατη δόξα «εν ριπή οφθαλμού». (1 Κορ. 15:52) Αν είμεθα από τα άλλα πρόβατα θα είναι απλώς σαν να κοιμηθήκαμε επί ένα δευτερόλεπτο και ξυπνήσαμε έπειτα. Δεν θα είναι για μας μια μακρά, αθλία αναμονή. Διότι ο θάνατος είναι πλήρης απουσία ζωής και συναισθήσεως—εκμηδένισις. Όταν θα εγερθή κανείς στο νέο κόσμο, η πρώτη του σκέψις θα είναι πιθανώς μια συμπλήρωσις της σκέψεως με την οποία πέθανε. Ο Ενώχ, ο οποίος θα εγερθή με την όρασί του—την όρασι του νέου κόσμου—στη διάνοιά του, είναι ένα παράδειγμα. (Εβρ. 11:5) Ενώ όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά επιθυμούν να ζουν και να κηρύττουν εφ’ όσον ο Ιεχωβά θέλει, δεν φοβούνται ωστόσο τον θάνατο.

24. Πώς πρέπει οι Χριστιανοί να προσβλέπουν στο θάνατο εν όψει αυτής της ελπίδος;

²⁴ Κατά τον θάνατον των αγαπημένων των οι Χριστιανοί δεν είναι όμοιοι με τους άλλους. Δεν λυπούνται υπερβολικά. Ενώ αναγνωρίζουν τον θάνατον ως εχθρόν, δεν υπερβάλλουν τη φυσική τους αγάπη και στοργή ώστε να επιτρέψουν η λύπη να επηρεάση την πορεία των διακρατήσεως ακεραιότητος στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Μάλλον, συνεχίζουν πιο σταθερά, γνωρίζοντας ότι η πιστή υπηρεσία θα τους εξασφαλίση μια θέσι στο νέο κόσμο ώστε να μπορέσουν να δουν τους αγαπημένους των πάλι στην ανάστασι.

25. Γιατί πρέπει η ελπίς της αναστάσεως να μας παρακινήση σε μεγαλύτερη δραστηριότητα τώρα;

²⁵ Τι στοργικόν, προνοητικόν Θεόν υπηρετούμε! Η υπόσχεσίς του για την ανάστασι πρέπει να μας παρακινήση σε μεγαλύτερη δραστηριότητα τώρα. Ο καιρός σταθερά πλησιάζει που η ανάστασις θα είναι μια πραγματικότης, όχι μόνο για τα μέλη των 144.000, που ανεστήθησαν από το 1918, αλλά και για κείνους που θα ζήσουν επάνω στη γη. Σκεφθήτε τη χαρά που θα έχουν ο Χριστός και οι ουράνιοι συγκληρονόμοι του καθώς τα χέρια τους στοργικά θα διαχειρίζωνται την αξία της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού στη διάρκεια του μεγάλου σαββάτου της βασιλείας του Χριστού για να ανυψώσουν δισεκατομμύρια νεκρών της γης από τον λάκκον του θανάτου. (Λουκ. 14:5· Ιωάν. 5:26· 6:53) Σκεφθήτε τη χαρά των άλλων προβάτων του Ιεχωβά στην παραδείσια γη όταν θα έλθη η ειδοποίησις από τον Ιεχωβά, λέγοντας στην οργάνωσί του να ετοιμασθή για να υποδεχθή τους νεκρούς που θ’ αναστηθούν. Τότε θα έχουν υπεραφθονία χαράς κάνοντας διευθετήσεις για τη διατροφή, τη στέγασι, τη διδασκαλία και εκπαίδευσι των πληθών που θ’ αναστηθούν για να πληρώσουν τις θέσεις των στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Τι μεγαλειώδης συνέλευσις θα είναι αυτή! Είναι θαυμαστό και ευφραίνει την καρδιά το ν’ αποβλέπωμε στον καιρό που ο Σιεόλ-Άδης, ο «κοινός τάφος», θα καταστραφή με την ανάστασι και που, τελικά, η τελειοποιημένη ανθρώπινη κοινωνία θα σταθή ενώπιον τον Θεού στο τέλος των χιλίων ετών και, περνώντας τη δοκιμασία, θ’ ακούση την εκπεφρασμένη επιδοκιμασία του Θεού, ο οποίος θα τους δικαιώση ως αξίους αιωνίου ζωής επάνω σ’ αυτή την εξωραϊσμένη γήινη σφαίρα. Το θαύμα της αναστάσεως, πολλαπλασιασμένο δισεκατομμύρια φορές, θα έχη λαμπρά εκπληρώσει τους σκοπούς του Θεού με νίκη εναντίον του θανάτου και ουδέποτε θα χρειασθή επανάληψι στους επερχομένους ατελευτήτους αιώνας.