Καρποφορία σε Μεγάλη Ηλικία

«Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ως φοίνιξ θέλει ανθεί· . . . θέλουσι καρποφορεί και εν αυτώ τω βαθεί γήρατι, θέλουσιν είσθαι ακμάζοντες και ανθηροί· δια να αναγγέλλωσιν ότι δίκαιος είναι ο Ιεχωβά.» Αν και αυτοί οι λόγοι έχουν ιδιαίτερη εφαρμογή σ’ εκείνους που είναι ‘πεφυτευμένοι ως κέδροι εν τω Οίκω του Ιεχωβά’, στο «μικρόν ποίμνιον», αναμφιβόλως εκφράζουν μια αρχή που εφαρμόζεται σε όλους τους πιστούς δούλους του Ιεχωβά, συμπεριλαμβανομένων και των άλλων προβάτων που συγκεντρώνονται γύρω από τον Καλόν Ποιμένα σήμερα.—Ψαλμ. 92ος 12, 14, 15, ΑΣ.

Ανάμεσα στους πιστούς δούλους του Ιεχωβά των παλαιών χρόνων, για τους οποίους οι λόγοι αυτοί αληθεύουν, ήταν και ο Μωυσής, που η δραστήρια υπηρεσία του στον Ιεχωβά άρχισε όταν ήταν ογδόντα ετών. Κατόπιν επί σαράντα χρόνια εχρησιμοποιήθη από τον Ιεχωβά για τα τιμήση το όνομά του και για ν’ απελευθερώση θαυματουργικά, να οδηγήση, να εκπαιδεύση, να προστατεύση τον λαό του Θεού και να κάνη προμήθειες γι’ αυτόν, μαθαίνομε δε πως σε ηλικία 120 ετών, όταν εξέθεσε εκ νέου τις δίκαιες πράξεις του Ιεχωβά και τις απαιτήσεις του από τον λαό του, εμπρός στους Ισραηλίτες στις πεδιάδες του Μωάβ, «δεν ημαυρώθησαν οι οφθαλμοί αυτού, ουδέ ηλαττώθη η δύναμις αυτού.» (Δευτ. 34:7) Μάλιστα, κατά ένα πιο κυριολεκτικό τρόπο, οι λόγοι του ψαλμωδού απεδείχθησαν αληθινοί στην περίπτωσι του Μωυσέως. Το ότι ο Μωυσής ήταν πράγματι «γέρων» στην ηλικία των ογδόντα ετών, φαίνεται από τα λόγια του ψαλμού του: «Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ’ εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν, εν ευρωστία, ογδοήκοντα έτη.»—Ψαλμ. 90ος 10.

Ο ποιητής-βασιλεύς Δαβίδ ήταν ένας άλλος που έφερε επίσης καρπό στα γηρατεία του, επιβλέποντας τη συγκέντρωσι υλικού για τον ναό, τακτοποιώντας τις λεπτομέρειες της κατασκευής του και της εκτεταμένης και περίτεχνης μορφής λατρείας, που θα διεξήγετο στον ναόν αυτόν, ψάλλοντας τους αίνους του Ιεχωβά και δίνοντας οδηγίες στο λαό του. «Νέος ήμην, και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον, ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον.» Αληθινά η αγαθότης και η χάρις του Ιεχωβά ακολούθησαν τον Δαβίδ όλες τις ημέρες της ζωής του.—Ψαλμ. 37:25, ΑΣ.

Η καρποφορία σε προχωρημένη ηλικία αληθεύει και για τον Δανιήλ. Ήταν, χωρίς αμφιβολία, στα ενενήντα του χρόνια όταν θαρραλέα στάθηκε εμπρός στον Βαλτάσαρ και τους ακόλαστους συνδαιτυμόνας του και ερμήνευσε την δυσοίωνη χειρόγραφη επιγραφή του τοίχου· και όταν, αργότερα, επροκάλεσε τον νόμο των Μήδων και Περσών για να λατρεύση τον Θεό του Ιεχωβά και ελευθερώθηκε από τον λάκκο των λεόντων, οπότε και έγραψε το βιβλίο που φέρει το όνομά του.

Ούτε περιορίζονται στην αφήγησι των Εβραϊκών Γραφών τα παραδείγματα ανθρώπων που έφεραν καρπό σε μεγάλη ηλικία. Μήπως δεν μας λέγει ο Λουκάς για τον πιστό ιερέα Ζαχαρία, που στην γεροντική του ηλικία όχι μόνο ευλογήθη με την απόκτησι ενός γυιου, του Ιωάννου του Βαπτιστού, αλλά και με το δώρο της προφητείας; Και τι θα πούμε για τον απόστολο Παύλο; Αν και ήταν ένας «γέρων» και φυλακισμένος, δεν εσταμάτησε από το να γράφη, την μια μετά την άλλη τις επιστολές οκτώ εν όλω, που περιείχαν οδηγίες προς τους αδελφούς του που ήσαν έξω, μεταχειριζόμενος συγχρόνως κάθε ευκαιρία για να κηρύττη και προφορικώς, δείχνοντας έτσι ότι ο λόγος του Θεού δεν δεσμεύεται, και προσφέροντας την τελευταία συμβολή του στον Κανόνα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, την 2 προς Τιμόθεον επιστολή, ακριβώς λίγο πριν από τον θάνατό του;—Φιλήμ. 9· Λουκ. 1:5-7· Πράξ. 28:31· 2 Τιμ. 4:6.

Και τι παράδειγμα μας άφησε ο απόστολος Ιωάννης! Πρέπει να ήταν ενενήντα ετών όταν, εξόριστος στην νήσο Πάτμο για την πιστή μαρτυρία του, ευνοήθηκε με το προνόμιο να δη και να καταγράψη την καταπληκτική αποκαλυπτική όρασι, ακόμη δε αργότερα να γράψη, με έμπνευσι, τρεις επιστολές καθώς και την αφήγησί του για τη ζωή του Χριστού. Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία για την αγαθότητα του Ιεχωβά, που συνεχίσθηκε σ’ αυτούς τους πιστούς δούλους ώστε να φέρουν καρπό σε μεγάλη ηλικία. Υπάρχει;

ΑΥΞΑΝΕΤΕ ΣΥΝΕΧΩΣ

Το ζήτημα της καρποφορίας σε μεγάλη ηλικία μπορεί κανείς να πη πως έχει ευρύτερη εφαρμογή στους δούλους του Ιεχωβά σήμερα παρά σ’ εκείνους των περασμένων εποχών, γιατί εν αναλογία περισσότεροι απ’ αυτούς φθάνουν σήμερα σε βαθύ γήρας. Έτσι παρατηρούμε πως σήμερα υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες διπλάσιος αριθμός ανθρώπων, εν αναλογία με τον πληθυσμό, που ζουν μέχρις 65 ετών από εκείνον που υπήρχε πριν από πενήντα χρόνια. Παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να λεχθή ότι, παρ’ όλη την περίφημη «επιστημονική πρόοδο» του ανθρώπου, οι λόγοι του Μωυσέως, που διετυπώθησαν πριν από 3.500 χρόνια, ότι το μήκος της ανθρωπινής ζωής είναι γενικά 70 ως 80 χρόνια, εξακολουθούν να παραμένουν αληθινοί. Πραγματικά, σύμφωνα με την Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, η προσδοκία των Αιγυπτίων της εποχής του Χριστού που ήσαν 68 ετών ήταν μεγαλύτερη από ό,τι περιμένουν οι σύγχρονοι άνθρωποι της αυτής ηλικίας.

Για ν’ αποκτήση κανείς την ορθή διανοητική στάσι απέναντι στο ζήτημα της ηλικίας είναι καλό να θυμάται ότι αυτό είναι πράγματι μια έκφρασις του Θείου ελέους. Ο Αδάμ, λόγω της παραβάσεώς του, άξιζε να θανατωθή αμέσως, αλλ’ ο Θεός φιλεύσπλαχνα επέτρεψε στον Αδάμ να πεθάνη βαθμιαίως, επί μία περίοδο εννέα περίπου εκατονταετηρίδων. Τώρα, σύμφωνα με αυτούς που ασχολούνται με τη μελέτη του πώς προχωρεί η ηλικία, τα σώματά μας αναπτύσσονται μέχρι της ηλικίας τριάντα ετών και κατόπιν τα διάφορα συστήματα οργάνων, καρδιά, νεφροί, κλπ., αρχίζουν να λειτουργούν με ολοένα ολιγώτερη δραστηριότητα ώσπου να επέλθη ο θάνατος. Μέχρι της ηλικίας των τριάντα ετών, λοιπόν, παίρνομε περισσότερα από όσα δίνομε, και ύστερα, κατά τα επόμενα σαράντα χρόνια (αν λάβωμε υπ’ όψιν ότι ο μέσος όρος της διαρκείας της ζωής είναι περίπου εβδομήντα χρόνια σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες) δίνομε περισσότερα από όσα παίρνομε. Και ενώ ο κυριώτερος παράγων για τον καθορισμό της διαρκείας της ατομικής μας ζωής είναι η κληρονομικότης, μπορούμε ν’ αυξήσωμε την ατομική μας δυνατότητα με την άσκησι εγκρατείας στην εργασία, στην τροφή, στα ποτά και στις απολαύσεις.

Είναι, επίσης, ενθαρρυντικό να σημειώση κανείς ότι, αν και η φυσική μας ανάπτυξις σταματά στην ηλικία των τριάντα ετών, δεν υπάρχει όριο ηλικίας για την ανάπτυξι της διανοίας και της ευαισθησίας, δεν υπάρχει δε λόγος να εμποδίσωμε την ανάπτυξί μας να πραγματοποιήται προς αυτή την κατεύθυνσι συνεχώς. Πραγματικά, μας λέγουν με σοβαρότητα ότι «‘γέρων’ είναι εκείνος που δεν έχει τίποτε πια ν’ αναμένη.» Και βέβαια, οι δούλοι του Ιεχωβά, περισσότερο από κάθε άλλον επάνω στη γη σήμερα, προσμένουν πολλά, γιατί βρίσκονται ακριβώς στο κατώφλι του νέου κόσμου.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι για να κρατηθούμε νέοι παρά την ηλικία μας, πρέπει ν’ αυξάνωμε συνεχώς στη διάνοια και την ευαισθησία, μάλιστα, ν’ αυξάνωμε πνευματικώς. Πώς; λαμβάνοντας την εξακριβωμένη γνώσι· ανανεώνοντας τις διάνοιές μας μέσω των αληθειών που περιέχονται στον Λόγον του Θεού και της κατανοήσεώς των καθώς μας αποκαλύπτονται μέσω του αγωγού του Θεού· συνταυτιζόμενοι με άλλους που διατηρούνται έτσι νέοι χωρίς να παραβλέπαμε κι εκείνους που είναι νέοι σε ηλικία, στις συναθροίσεις της εκκλησίας και τις διάφορες συνελεύσεις· και προσπαθώντας να θέσωμε σε εφαρμογή εκείνα που μαθαίνομε.

ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΗΛΙΚΙΑ

Μόνο αν αυξάνωμε κατ’ αυτόν τον τρόπο συνεχώς, μπορούμε να εξακολουθήσουμε φέρνοντας καρπό παρά την ηλικία μας. Και να ενθυμήσθε ότι υπάρχουν περισσότερα από ένα είδος καρπού. Υπάρχει «ο καρπός του Πνεύματος [δηλαδή] αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» Ίσως να μη μπορούμε να συγκριθούμε ευνοϊκά με τους νέους σε ηλικία από απόψεως φυσικής ομορφιάς, μορφής και χαρακτηριστικών, αλλά το να κατέχωμε τους καρπούς του πνεύματος μας κάνει να φαινώμεθα ωραίοι ενώπιον του Ιεχωβά και στα μάτια όλων εκείνων που έχουν το πνεύμα του.—Γαλ. 5:22· Παροιμ. 31:30.

Μπορούμε, επίσης, να φέρωμε τους καρπούς της Βασιλείας, της Χριστιανικής διακονίας, παρά την προχωρημένη ηλικία μας. Σε έναν από τους «Οίκους Μπέθελ» της Εταιρίας δεκαπέντε περίπου αδελφοί, ηλικίας μεταξύ 70 και 88 ετών υπηρετούν τακτικώτατα καθημερινά, από το πρωί ως τη νύχτα δίπλα στους νεωτέρους αδελφούς των. Και επειδή δεν είναι ευχαριστημένοι μόνο με αυτό, βγαίνουν τα βράδυα, το απόγευμα του Σαββάτου και το πρωί της Κυριακής για να κηρύξουν στους δρόμους, στα σπίτια, και από θύρα σε θύρα. Ένας από αυτούς, που η αναπηρία των ποδιών του δεν του επιτρέπει να βαδίζη πολύ και να ανεβαίνη σκάλες, παρακολουθεί στις εφημερίδες αγγελίες για κηδείες και μνημόσυνα και παίρνει διευθύνσεις εκείνων που έχασαν τους προσφιλείς των για να τους στείλη ένα παρηγορητικό γράμμα μαζί με ένα βιβλιάριο που περιέχει κατάλληλο για την περίπτωσι θέμα. Έχομε, επίσης, υπ’ όψι μας την έκθεσι μιας αδελφής αρκετά προχωρημένης ηλικίας, η οποία, αν και είναι τυφλή και κατάκοιτη, φέρνει πολύν καρπό της Βασιλείας μέσω του τηλεφώνου.

Ούτε πρέπει να λυπούμεθα επειδή δεν μπορούμε να φέρωμε τόσον καρπό όσον φέρναμε κάποτε. Αν ο χρόνος μας και η δύναμίς μας είναι περιωρισμένα, λόγω της προχωρημένης μας ηλικίας, ας ενθυμούμεθα το μάθημα του οβολού της χήρας. Είναι το ελατήριο, η εκτίμησις της καρδιάς, η ειλικρίνεια, εκείνα που υπολογίζονται· ας δίνωμε λοιπόν με ιλαρότητα, γιατί ο Θεός αγαπά τον ιλαρόν δότην. Κρίνει τον καθένα με εκείνο που έχει, και όχι με εκείνο που δεν έχει· και είναι Εκείνος, και όχι κανείς άλλος, που κρίνει.—Λουκ. 21:1-4· 2 Κορ. 8:12· 9:7.

Και αντί να φθονούμε τον πιο δραστήριο και πιο εξέχοντα ρόλο που έχουν οι νεώτεροι στο κήρυγμα της Βασιλείας, ας προσφέρωμε μάλλον χείρα βοηθείας και πλήρη συνεργασία, χρησιμοποιώντας με προθυμία τη Γραφική μας γνώσι που συγκεντρώσαμε στα μακρά χρόνια και την δοκιμασμένη ακεραιότητά μας από τις πολλές θύελλες που περάσαμε. Αν έχωμε αληθινά επωφεληθή από την πολυετή μας πείρα δεν θα φθονήσωμε αλλά μάλλον θα νοιώθουμε χαρά για την εξύμνησι που κάνουν οι νεώτεροι αδελφοί μας.

Και τελικά, αν φθάσωμε το σημείο ή το όριο του χρόνου όπου φαίνεται πως τίποτε απολύτως δεν μπορούμε πια να κάμωμε, μπορούμε ακόμη να φέρωμε καρπό, διακρατώντας ακεραιότητα, παραμένοντας ειλικρινείς και πιστοί από την καρδιά μας προς τον μεγάλο Ευεργέτη ώστε να έχωμε το προνόμιο να ευφραίνωμε την καρδιά του. (Παροιμ. 27:11) Μπορούμε να πληρώσωμε τις διάνοιές μας με αναμνήσεις από περασμένες χαρές της Βασιλείας, μπορούμε να είμαστε γεμάτοι χαρά για την παρούσα ευημερία της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, έστω και αν το μέρος μας σ’ αυτήν είναι μικρό, και μπορούμε να προσμένουμε τις απέραντες και ατέλειωτες ευλογίες στο νέο κόσμο που είναι τόσο κοντά επί θύραις. Καίτοι δε δεν παραμελήσαμε ποτέ την προσευχή, μπορούμε να κερδίσουμε μεγάλη ανακούφισι, δύναμι και χαρά με την συχνότερη επικοινωνία με τον ουράνιο Πατέρα μας, ενθυμούμενοι επίσης ότι «πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.»—Ιάκ. 5:16.

Μάλιστα, παρά τα χρόνια μας, μπορούμε ν’ αυξάνωμε, μπορούμε να συνεχίσωμε φέρνοντας καρπό. Αληθινά, «η πολιά είναι στέφανος δόξης, ευρισκομένη εν τη οδώ της δικαιοσύνης.»—Παροιμ. 16:31.