Η Νεότης στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου
«Δίδω εις εσάς καλήν διδασκαλίαν· μη εγκαταλίπητε τον νόμον μου . . . . πρόσεχε εις τας ρήσεις μου· κλίνον το ωτίον σου εις τα λόγια μου. Ας μη απομακρυνθώσιν από των οφθαλμών σου· φύλαττε αυτά εν τη καρδία σου· διότι είναι ζωή εις τους ευρίσκοντας αυτά.»—Παροιμ. 4:2, 20-22.
1. Τι καθορίζει τις καλές ιδιότητες της νεότητος στη κοινωνία του Νέου Κόσμου;
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ νεότης είναι οι αυριανοί άνδρες. Συνεπώς, η ποιότης και η ωριμότης των αυριανών ανδρών εξαρτάται από την ανατροφή και την εκπαίδευσι που δίδεται στη νεότητα σήμερα. Ένα από τα κέντρα εκπαιδεύσεως της νεότητος πρέπει να είναι το σπίτι, με τους Χριστιανούς γονείς ως διδασκάλους. Οι ώριμοι διδάσκαλοι στο Χριστιανικό σπίτι θα χρησιμοποιήσουν ως το κύριο διδακτικό βιβλίο τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, ένα τέτοιο δε φόντο θα είναι το κατάλληλο θεμέλιο για τη νεότητα σήμερα στην προετοιμασία της για μια κατάλληλη θέσι στην κοινωνία του Νέου Κόσμου.
2. Ποιοι παράγοντες περιλαμβάνονται στη διδασκαλία και ανατροφή τέκνων;
2 Η διδασκαλία και η εκπαίδευσις στον κόσμο γενικά ποικίλλει όσο και οι διδάσκαλοι και οι παραδόσεις και φιλοσοφίες των. Ως αποτέλεσμα τούτου, τι ποικιλία διανοητικής τροφής παρουσιάζεται για κατανάλωσι, ιδιαίτερα για τη νεώτερη γενεά! Μερικές αυθεντίες προβάλλουν τη θεωρία: «Είμεθα εκείνο που τρώγομε.» Οι διάνοιές μας γίνονται εκείνο με το οποίο τις τρέφομε. Αφού η διάνοια διευθύνει ή επηρεάζει το άτομο, αμέσως αντιλαμβανόμεθα πόσο σπουδαία είναι μια κατάλληλη διανοητική δίαιτα. Η διάνοια τρέφεται με τα εκπαιδευτικά συστήματα, στο σπίτι και στη Χριστιανική εκκλησία με άμεσο τρόπο με ακρόασι του προφορικού λόγου. Υπάρχει και ο έμμεσος τρόπος, ζωτικά σπουδαίος, και αυτός είναι το παράδειγμα, επειδή ακόμη κι ένα παιδί ηλικίας δέκα χρόνων απομιμείται πάρα πολύ τους γονείς, τους διδασκάλους και δέχεται άλλες επιρροές στις οποίες μπορεί να υπόκειται ή να εκτίθεται. Το κατάλληλο παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσωμε διευκρινίζεται από τα λόγια του Αριστοτέχνου Διδασκάλου: «Παράδειγμα έδωκα εις εσάς δια να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς.» Εν τούτοις, σε αντίθεσι με τούτο, πολλοί διαμορφώνουν την πορεία τους σύμφωνα με τα γεγονότα του παρελθόντος ή τη διαγωγή περισσοτέρων από ένα μόνο άτομο, ίσως μιας ομάδος· ή πιθανώς ακολουθούν ένα εκπαιδευτικό σύστημα με κάποια από τις ποικίλες ειδικές φιλοσοφίες, ή ακολουθούν το εθνικό ή τοπικό πολιτικό υπόδειγμα, ή και την τακτική των εμπορικών οργανώσεων με τις οποίες οι σύντροφοί των σχετίζονται ή επηρεάζονται απ’ αυτές. Για να μπορέσωμε, λοιπόν, ν’ αποφύγωμε τα ακατάλληλα παραδείγματα, είναι γραμμένο: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.»—Ιωάν. 13:15· 1 Κορ. 10:11· 1 Τιμ. 6:20, 21.
3. Τι διέπει τη σωματική ανάπτυξι; Γιατί η πνευματική τροφή είναι πιο σπουδαία;
3 Ο άνθρωπος επροικίσθη με την ικανότητα να αναπαράγη το είδος του. Ο σκοπός του Θεού ήταν, σε μια πορεία αναπτύξεως μέσα σ’ έναν ωρισμένον αριθμόν ετών, ν’ αναπτυχθή σωματικώς το τέκνον, η ανάπτυξις δε αυτή απαιτεί είκοσι περίπου χρόνια. Σ’ αυτή την πληρότητα της ηλικίας φθάνει κανείς αν του παρέχεται κανονική καλή τροφή. Φυσικά, ένα σώμα αναπτύσσεται ισχυρότερο αν εξασκήται ή εκγυμνάζεται με σκληρή εργασία. Αλλ’ αυτή η επιτυχία καθ’ εαυτήν εξελίσσεται ως ένα ωρισμένο μόνο σημείο, ο δε απόστολος Παύλος παρεμπιπτόντως μόνο την αναφέρει όταν λέγη: «Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος.» Αφού αυτή έχει μικρή σημασία, πρέπει να εξετασθή το πιο σπουδαίο μέσον συντηρήσεως, η διανοητική τροφή και η αξία της και το αποτέλεσμά της για τη νεότητα της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Αυτό ιδιαίτερα πρέπει να γίνη όταν μάλιστα έχωμε υπ’ όψι μας τους ισχυροτέρους λόγους του Παύλου προς τον νεαρόν Τιμόθεο: «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.»—1 Τιμ. 4:8.
ΑΡΧΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ
4. Γιατί είναι σπουδαίο ν’ αρχίσωμε να εκπαιδεύωμε τα παιδιά σε πολύ τρυφερή ηλικία; Και γιατί δεν μπορεί να τους επιτραπή να ‘κάνουν το δικό τους’;
4 Η πρώτη εκπαίδευσις που λαμβάνει ένα παιδί στη διάρκεια των πρώτων δέκα ετών, στις πιο πολλές περιπτώσεις, προέρχεται από τους γονείς του ή τους αμέσους κηδεμόνας του. Το παιδί ακούει στην αρχή μερικά ‘κάμε και μην κάνεις’, βαθμιαίως δε κατατοπίζεται στις στοιχειώδεις εκφράσεις που το επηρεάζουν. Συχνά αυτή η εκπαίδευσις παίρνεται στα ελαφρά, επειδή οι γονείς ενίοτε νομίζουν ότι ένα παιδί είναι παρά πολύ νεαρό για να εκπαιδευθή. Είτε το παραδέχονται οι γονείς είτε όχι, η πολύ νεαρή διάνοια μπορεί να περιλάβη πολλές πληροφορίες, στην περίοδο δε αυτή ακριβώς εδραιώνονται πολλά διαρκή χαρακτηριστικά. Συχνά το παιδί είναι αρκετά πανούργο ώστε ακόμη και να συνηθίση τους γονείς του να το υπηρετούν και να κάμη να ‘γίνεται το δικό του’. Αυτή, όμως, δεν είναι η Χριστιανική κατεύθυνσις, επειδή στους γονείς δίδεται η προτροπή: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού.» Το παιδί είναι ατελές και αμαρτωλό (όχι αθώο και αναμάρτητο όπως μερικοί κληρικοί θέλουν να κάμουν πολλούς να πιστεύουν) και είναι ανάγκη να κατευθύνονται τα βήματά του σε μια δίκαιη πορεία. Η εκλογή του ίδιου του παιδιού θα το ωδηγούσε συχνά σε μια εσφαλμένη και ιδιοτελή κατεύθυνσι. Ο Ιερεμίας των αρχαίων χρόνων ωμολόγησε κατάλληλα: «Κύριε [Ιεχωβά], γνωρίζω ότι η οδός του ανθρώπου δεν εξαρταται απ’ αυτού· του περιπατούντος άνθρωπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού.» Πόσο αυτό αληθεύει ειδικά για τον άνθρωπο ως παιδί!—Παροιμ. 22:6· Ιερεμ. 10:23.
5. (α) Γιατί η πραγματική διαπαιδαγώγηση είναι τόσο επιτακτική; (β) Με παράδειγμα δείξτε τι συμβαίνει όταν οι γονείς είναι χαλαροί στην επιβολή των διαταγών των.
5 Ως ένα παράδειγμα κυριαρχίας του παιδιού στο σπίτι αναφέρομε το εξής που συνέβη σ’ ένα Χριστιανικό σπίτι. Το παιδί παρακαλούσε και έκανε θόρυβο για ένα ωρισμένο είδος φαγητού που ήθελε και που το ζητούσε μ’ απαιτητικό τρόπο. Η μητέρα υπεχώρησε και ετοίμασε το φαγητό. Όταν η τροφή ετέθη μπροστά στο παιδί, αυτό απεφάσισε στο τέλος να μην την δεχθή. Η μητέρα προσπάθησε με θωπείες, αλλά όταν το παιδί προσεποιήθη ότι ήταν άρρωστο, η μητέρα απέσυρε το φαγητό. Τότε το παιδί ακούσθηκε να λέγη ψιθυριστά: «Α, ωραία, ξέφυγα κι απ’ αυτό!» Σ’ αυτή την περίπτωσι δεν υπήρχε διαπαιδαγώγησις και το παιδί ανέπτυσσε το χαρακτηριστικό της ιδιοτελείας και γινόταν εγωκεντρικό. Οι γονείς μπορεί να μην το κατανοούν πάντοτε, αλλά και τα παιδιά τους δοκιμάζουν επίσης. Μια περίπτωσις που το φανερώνει αυτό είναι η ακόλουθη: Ένα αγόρι τεσσάρων ετών, όταν η τροφή του ετέθη μπροστά του, την έρριξε στο πάτωμα όταν η μητέρα του βγήκε από το δωμάτιο. Ακολούθησε μια ηπία επίπληξις, μετά την οποία η μητέρα έθεσε περισσότερη τροφή μπροστά του. Αυτό επανελήφθη ομοίως όταν η μητέρα απουσίαζε. Εξηγήθη στο παιδί ότι κάποια μέρα θα μεγάλωνε και θα είχε δικά του παιδιά, και, όταν το ρώτησαν τι θα έκανε αν το παιδί του έρριχνε το φαγητό στο πάτωμα, αδίστακτα απήντησε: «Θα το έδερνα.» Ήξερε ποιο ήταν το ορθό και ότι θα έπρεπε να ληφθούν τα κατάλληλα διορθωτικά μέτρα. Από μια εκπαιδευτική άποψι, θα πρέπει να απογοητεύθηκε κάπως από τους γονείς του. Τα παιδιά σε όμοιες περιστάσεις δεν θα μπορούσαν ν’ αποβλέπουν στους γονείς των ως σε κατάλληλο παράδειγμα ανατροφής τέκνων. Η εκπαίδευσις δεν είναι μόνο ζήτημα παρουσιάσεως πληροφοριών για τη διάνοια, αλλά και ζήτημα του να ζη κανείς σύμφωνα μ’ αυτές. «Ο δούλος δια λόγων δεν θέλει διορθωθή· επειδή καταλαμβάνει μεν, αλλά δεν υπακούει.» «Εάν τις ανατρέφη παιδιόθεν τον δούλον αυτού τρυφηλώς, τέλος δεν θα κερδίση τίποτε παρά αχαριστίαν.» Όχι ότι τα παιδιά δεν ξέρουν να κάμουν κάτι καλύτερο· συχνά γνωρίζουν ποιο είναι το ορθό και το κατάλληλο, αλλά δεν το εκτελούν πάντοτε αν δεν διαπαιδαγωγηθούν. Για να υποστηρίξωμε περαιτέρω τη σκέψι ότι η υπακοή σε μια εντολή δεν πρέπει ν’ αφήνεται στη διάκρισι του παιδιού, είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε τι εδήλωσε ο Ιεχωβά για τον Αβραάμ: «Επειδή γνωρίζω αυτόν, ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού, και προς τον οίκον αυτού μεθ’ εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την οδόν του Ιεχωβά, δια να πράττωσι δικαιοσύνην.» Δεν υπήρχε καμμιά σκέψις ν’ αποφασίζη το παιδί τι θα κάμη, αλλά ο γονεύς απεφάσιζε για το παιδί.—Παροιμ. 29:18, 19· 29:21, ΜΑΜ· Γέν. 18:19, ΜΝΚ.
6. Γιατί απαιτείται πολύς χρόνος από μέρους των γονέων για να εκπαιδεύσουν κατάλληλα τα τέκνα;
6 Παρατηρώντας ότι ήταν τόσο ζωτικώς σπουδαίο πριν από 3.800 χρόνια να διδάσκουν οι γονείς τα τέκνα, μπορούμε να δούμε πόσο περισσότερο αληθεύει αυτό στον εικοστόν αιώνα που η εποπτεία των γονέων είναι χαλαρή και η νεανική εγκληματικότης αυξάνει αλματωδώς. Αληθινά, λοιπόν, οι Χριστιανοί γονείς πρέπει να δαπανούν χρόνον στη διδασκαλία και διάπλασι των νεαρών διανοιών με κατάλληλη γνώσι και έπειτα με τη χρησιμοποίησι κατάλληλης πειθαρχικής διαπαιδαγωγήσεως, αν είναι ανάγκη, η οποία θα βοηθήση τα παιδιά να εκτελούν εκείνο που έμαθαν. Το να μάθουν να πράττουν εκείνο που τους ελέχθη, και να το πράττουν κατάλληλα και να εξακολουθούν να το πράττουν—αυτό θα είναι ευκολώτερο εφ’ όσον η οικοδομή, ούτως ειπείν, διαμορφώνεται. Όχι μόνο αυτό, αλλά και θα ενισχυθή έτσι η διάνοια του παιδιού στο να διακρίνη μεταξύ ορθού και εσφαλμένου και θα ισχυροποιηθή έναντι των ψευδών διδασκαλιών και της μολύνσεως από τη σφαλερή, κοσμική εκπαίδευσι των σχολείων, και από άλλες επαφές. Είναι καλό επίσης να εμφυτευθή στη διάνοια του παιδιού η συμβουλή που εδόθη από τον Παύλο όταν είπε: «Μη πλανάσθε· “Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συνατροφαί.”—1 Κορ. 15:33.
7. Πώς μπορούν οι γονείς να είναι υποβοηθητικοί στα παιδιά όταν πηγαίνουν στο σχολείο;
7 Μερικοί γονείς φρονούν ότι επειδή υπάρχει όλη αυτή η παραμέλησις καθηκόντων και η διαφθορά στο δημόσιο σχολικό σύστημα, θα ήταν καλύτερα να μη στέλνουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία. Εν τούτοις, όταν ένα παιδί εξακολουθητικά λαμβάνη ορθή πατρική και θεοκρατική εκπαίδευσι στη διάρκεια των ετών της διαπλάσεως με τακτική παρακολούθησι των συναθροίσεων και συμμετοχή στη σχολή διακονίας και στην από θύρα σε θύρα μαρτυρία, θα μπορή να αντισταθή στα ‘πεπυρωμένα βέλη του Διαβόλου’ στο σχολείο ή οπουδήποτε αλλού. Όταν βρίσκεται στο σχολείο, μπορεί ν’ αποφεύγη την έξω από το πρόγραμμα των μαθημάτων δράσι που είναι τόσο επιβλαβής γι’ αυτό. Αυτό ιδιαίτερα αληθεύει όταν παρατηρούμε ότι τα σημερινά παιδιά στο σχολείο συχνά καταφεύγουν σε μη έντιμες μεθόδους στα παιχνίδια και χρησιμοποιούν αχρεία και αισχρή γλώσσα στις συναναστροφές των με άλλους. Στενή επαφή με τέτοιους νέους θα ήταν πειρασμός για ν’ ακολουθήση το παιδί μια όμοια πορεία και να υιοθετήση παρόμοιες συνήθειες. Νουθετούμεθα από τον Παύλο: «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, δια να δώση χάριν εις τους ακούοντας. Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθεί από σας μετά πάσης κακίας.»—Εφεσ. 4:29, 31.
8, 9. Γιατί η ισχυρή πίστις είναι ουσιώδης για τον νέο διάκονο όταν βρίσκεται στο σχολείο; Τι θα την αυξήση;
8 Η νεανική διάνοια μπορεί να είναι ισχυρή και μπορεί να το καταδείξη αυτό με το να ανθίσταται στα ψευδή θέλγητρα του κόσμου είτε στο σχολείο είτε έξω από το σχολείο. Έχομε παρατηρήσει πόσοι νεαροί διάκονοι υπέστησαν διωγμούς χωρίς ποτέ να κάμουν ούτε μια σκέψι δισταγμού. Πολλοί έχουν το ίδιο φρόνημα με τον Τιμόθεο, για τον οποίον ο Παύλος έγραψε: «Ανακαλών εις την μνήμην μου την εν σοι ανυπόκριτον πίστιν, ήτις πρώτον κατώκησεν εν τη μάμμη σου Λωΐδι, και εν τη μητρί σου Ευνίκη· είμαι δε πεπεισμένος ότι και εν σοι.» Η μετέπειτα πορεία του Τιμοθέου, πορεία κηρύγματος και σταθερότητος στη διακονία, ασφαλώς επιβεβαιώνει τη γνώμη του Παύλου στο ζήτημα αυτό. Μπορούμε επίσης να σημειώσωμε ότι η γνησία δύναμις πίστεως είχε ως προϋπόθεσι το καλό θεμέλιο της αρχικής εκπαιδεύσεως του Τιμοθέου. Ομοία Χριστιανική εκπαίδευσις τώρα αποτελεί ευθύνην των γονέων και κατόπιν μπορεί να αναμένεται η ίδια ισχυρή εκδήλωσις πίστεως από τα παιδιά. Συνεπώς, όταν έχη καλά τεθή το θεμέλιο, το φρόνημα του παιδιού θα προσηλώνεται και θα κατευθύνεται, από δική του εκλογή, σε ό,τι υπήρξε πρώτιστο μέσα στη διάνοια των γονέων. Αν αυτό ήταν η ολοχρόνια υπηρεσία, το παιδί ομοίως θα κατευθύνη και θα εκλέξη τις εκπαιδευτικές του σπουδές όταν είναι στο σχολείο έτσι, ώστε να βελτιωθή η ποιότης της διακονίας του.—2 Τιμ. 1:5.
9 Το παιδί θα κρατή στο νου του μια επιλογή επαγγελμάτων καταλλήλων για εργασία στην οποία διαθέτει κανείς μέρος μόνο του χρόνου του για να διατηρηθή όπως και ο Παύλος στην ολοχρόνια διακονία. Με μια τέτοια καλά σχεδιασμένη αρχή, δεν έχει ανάγκη ένα παιδί να είναι σαν την άστατη και σκεπτικιστική νεότητα του κόσμου με το ατυχές και ασταθές της μέλλον, απορώντας πού πρέπει να θέση την εμπιστοσύνη του. Θα έχη την ίδια νοοτροπία με τον ψαλμωδό: «Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ· οι περιπατούντες εν τω νόμω του Αιωνίου!» Για κείνους που περιπατούν στον νόμον του Ιεχωβά, δείχνοντας εκτίμησι γι’ αυτόν, δεν θα υπάρχη φόβος και αβεβαιότης. Ο νεαρός διάκονος μπορεί να έχη χαρά και ειρήνη, όπως δείχνει το έκτο εδάφιο του ίδιου ψαλμού: «Τότε δεν θέλω αισχυνθή, όταν επιβλέπω εις πάντα τα προστάγματά σου.» Και, «Τα διατάγματά σου θέλω φυλάττει· μη με εγκαταλίπης ολοκλήρως.» Εδώ βρίσκεται μια αίτησις από μέρους εκείνου που λαμβάνει διδασκαλία, για να μπορή να υπακούη ακόμη περισσότερο. Δίνοντας περαιτέρω νουθεσία, ο ψαλμωδός συνεχίζει: «Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού;» Αληθινά μια τέτοια ερώτησις βρίσκεται στη διάνοια των ευθέων εκείνων που επιθυμούν να τηρούνται χωρισμένοι από τη διαφθορά και την εγκληματικότητα του κόσμου τούτου. Η απάντησις δίδεται: «Φυλάττων τους λόγους σου. Εν τη καρδία μου εφύλαξα τα λόγια σου, δια να μη αμαρτάνω εις σε.» Αν οι αρχές της διδασκαλίας που παρέχεται στα σχολεία ήσαν σε συμμόρφωσι και αρμονία με τούτο, τα παιδιά θα είχαν την ίδια νοοτροπία εν σχέσει με ό,τι είναι ορθό και εν σχέσει με τους κανόνας του σχολείου. Σήμερα, όμως, πολλά παιδιά, και οι νέοι γενικά, έχουν μικρή μόνο εκτίμησι για τους ιθύνοντας στο σχολείο, επειδή δεν υπάρχει επιβολή των κανόνων και υπάρχει έλλειψις υψηλών αρχών.—Πράξ. 18:3, 4· Ψαλμ. 119:1, 6, 8, 9, 11, ΜΜ.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΝΕΑΝΙΚΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΣ
10. Τι συμβαίνει στα σχολεία όταν δεν υπάρχη πειθαρχική διαπαιδαγώγηση; Γιατί;
10 Αλλά τι συμβαίνει σ’ ένα αγόρι ή κορίτσι στην εφηβική ηλικία όταν δεν τονίζεται η εμμονή στους νόμους του Θεού ως μέρος της αρχικής εκπαιδεύσεως; Κυττάξτε γύρω και ιδέτε! Υπάρχουν λυπημένοι γονείς, γεμάτοι αμηχανία εκπαιδευταί και δημόσιες αρχές, των οποίων η ράβδος πειθαρχικής διαπαιδαγωγήσεως αναχαιτίζεται από ψευδείς ιδέες που επιτρέπουν την αύξησι των παραβάσεων και της νεανικής εγκληματικότητος κάθε είδους. Επειδή ο λόγος του Θεού δεν είναι η μόνη αυθεντία και οδηγός για εκπαίδευσι, οι υπεύθυνες αρχές είναι διηρημένες ως προς τον τρόπο της πειθαρχικής διαπαιδαγωγήσεως που πρέπει να χρησιμοποιήσουν, πολλοί δε ψυχολόγοι φθάνουν σε τέτοιο σημείο ώστε να δηλώνουν ότι η επιβολή πειθαρχίας σ’ ένα παιδί είναι εκδήλωσις μίσους προς αυτό. Τα αποτελέσματα αυτών των διχασμένων γνωμών τα συνοψίζουν κάθε μέρα οι επικεφαλίδες των εφημερίδων μας, αναγράφοντας τα κατορθώματα των συγχρόνων απειθαρχήτων παιδιών. Αλλ’ ο λόγος του Θεού λέγει σαφώς: «Η ράβδος της διορθώσεως δίδει σοφίαν· παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού.» «Παίδευε τον υιόν σου ενόσω είναι ελπίς· και μη αφίνης αυτόν να τρέχη εις καταστροφήν.»—Παροιμ. 29:15, ΜΑΜ· 19:18, ΜΜ.
11. Τι θα προκύψη όταν επιτρέπεται η οκνηρία;
11 Ένας τυχαίος και ακατάστατος τρόπος διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών καταλήγει στο να έχουν μια ακατάλληλα εκπαιδευμένη διάνοια, μια διάνοια που τείνει προς την οκνηρία. Οι γονείς είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό όταν παραλείπουν να καθοδηγήσουν τα τέκνα των ορθά και να τα κρατούν απασχολημένα. Ο Σολομών έγραψε: «Δια την αργίαν των χειρών στάζει η οικία», δείχνοντας ότι η νωθρότης στη σκέψι και στην πράξι οδηγεί σε κατάστασι αφανισμού, αντίθετα προς τη συμβουλή του Θεού να παρατηρήσουμε τον εργατικόν μύρμηκα ως ένα κατάλληλο παράδειγμα. Τα πολυάσχολα παιδιά δεν εμπλέκονται σε κακές πράξεις. Κάθε παιδί του σχολείου θα ήταν καλό ν’ αντιγράψη πλήρως στο σημειωματάριό του, στην πρώτη σελίδα, τα εδάφια της Γραφής για τον εργατικόν μύρμηκα.—Εκκλησ. 10:18, ΜΜ· Παροιμ. 6:6-8.
12, 13. (α) Τι συνέβαλε στη νεανική εγκληματικότητα στα σχολεία σήμερα; (β) Πώς εκδηλώνεται η αφροσύνη;
12 Ας κυττάξωμε τώρα περισσότερο την απειθάρχητη νεότητα. Συχνά, σήμερα, παιδιά δεκατεσσάρων ετών εκτιμώνται πολύ από άλλους συνομηλίκους ταραξίας όταν το πιο βάναυσο και πιο σκληρό απ’ αυτά όλα μπορή να κυριαρχήση επάνω τους στη συμμορία τους, κατ’ απομίμησιν των ενηλίκων «γκάγκστερς», καθώς τα παιδιά (και μερικές φορές κορίτσια ανάμεσά τους) μιμούνται τους πιο ηλικιωμένους ταραξίας όταν βγαίνουν τη νύχτα για να κλέψουν, ν’ αρπάξουν, να φονεύσουν και να τρομοκρατήσουν. Καταφεύγουν στα ναρκωτικά και γίνονται σκλάβοι των σε βαθμό που να μην μπορούν να ιδούν ούτε ένα αμυδρό φως ελπίδος για καλύτερη ζωή. Τι ζοφερή εικόνα! Αντί να εκπαιδεύωνται για δικαιοσύνη, οι νεαροί αυτοί εκπαιδεύονται για αμαρτία. Η αρχή όλης αυτής της πορείας μπορεί να ανιχνευθή στις φαντασιοπληξίες των εικονογραφημένων αναγνωσμάτων (κόμικς) της εποχής του νηπιαγωγείου, στα ανατριχιαστικά εγκλήματα που μεταδίδει το ραδιόφωνο, η τηλεόρασις και ο κινηματογράφος, τα οποία καταναλίσκουν σχεδόν κάθε στιγμή των νεαρών αυτών παραβατών όταν είναι ελεύθεροι από το σχολείο και ξυπνητοί. Αφού έτσι μάθουν για τα πολλά είδη εγκλήματος, βγαίνουν αυθαδώς σ’ έναν κατάφορτο από αμαρτίες κόσμο για να εφαρμόσουν εκείνο που τους ‘εκηρύχθη’.
13 Αληθινά μπορεί να ιδή κανείς ότι «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου», πράγμα που μας δείχνει ότι η αφροσύνη είναι μια φυσική τάσις της νεότητος και, όταν δεν απομακρύνεται από τους γονείς ή τους υπευθύνους, η αφροσύνη αυτή αυξάνει και το αποτέλεσμα είναι ότι «γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού».—Παροιμ. 22:15· 20:11.
ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ
14. (α) Ποια θα είναι η στάσις και η διαγωγή της Χριστιανικά εκπαιδευμένης νεότητος; (β) Είναι ο Ιεχωβά ενήμερος της πορείας των νεαρών παιδιών; Πώς τα χρησιμοποιεί;
14 Αντιπαραβάλατε τούτο μ’ ένα Χριστιανικά εκπαιδευμένον νέον, ή νέαν, που έχει μια καθαρή άποψι της αληθείας και μια στερεή ελπίδα ενσταλαγμένη από τον βέβαιον Λόγον του Θεού. Το αποτέλεσμα τούτου είναι δικαιοσύνη, ειρήνη, υγεία και κυρίως, η συνετή επιθυμία να υπηρετήση τον δίκαιον Θεόν Ιεχωβά. Είναι ευάρεστο στον Ιεχωβά ότι νέοι άνδρες και γυναίκες δίνουν πρόθυμα τη ζωή τους στην υπηρεσία του, απηλλαγμένοι από εγκλήματα και αμαρτίες και όλες τις άδικες πράξεις που εκτελούνται από τους κοσμικούς νέους, έχοντας στο νου να ζουν μόνο καθαρή και ευθεία ζωή προς αίνον του. Στις ημέρες του Ιησού, όταν μερικοί ανοήτως προσπάθησαν να εμποδίσουν τέτοια παιδιά που αγαπούσαν τη δικαιοσύνη να έλθουν προς αυτόν, ο Ιησούς επέπληξε εκείνους που ήθελαν να τα εμποδίσουν, λέγοντας: «Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του Θεού. Αληθώς σας λέγω, Όστις δεν δεχθή την βασιλείαν του Θεού ως παιδίον, δεν θέλει εισέλθει εις αυτήν.» «Και εναγκαλισθείς αυτά έθετε τας χείρας επ’ αυτά, και ηυλόγει αυτά.» Τούτο παρέσχε σ’ αυτά την ευκαιρία γνησίας ευτυχίας. Ήσαν ελεύθερα να έλθουν προς τον Ιησούν και αυτός αδίστακτα τα προσεκάλεσε να το πράξουν. Είπε γι’ αυτά: «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων ητοίμασας αίνεσιν.»—Μάρκ. 10:14-16· Ματθ. 21:16.
15. Υπό ποιους όρους και σε ποια ηλικία είναι κατάλληλη για ένα παιδί η αφιέρωσις και το βάπτισμα;
15 Η πρόσκλησίς του σ’ αυτά να ψάλλουν τους αίνους του Ιεχωβά εσήμαινε επίσης ότι ήταν κατάλληλο να κάμουν αφιέρωσι να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά. Τα πιστά παιδιά σήμερα θέλουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά με αγάπη και νομιμοφροσύνη και ν’ ακολουθούν τον ίδιο δρόμο στον οποίο βαδίζουν οι αφωσιωμένοι γονείς των. Μερικοί, λοιπόν, μπορεί να ρωτήσουν, Θα ήταν κατάλληλο για μένα στην αρχή της εφηβικής μου ηλικίας να κάμω μια τέτοια ευχή αφιερώσεως και να την συμβολίσω με κατάδυσι στο νερό; Αφού πολλά παιδιά βαπτίζονται κάθε χρόνο στις συνελεύσεις περιοχής και σε άλλα συνέδρια του λαού του Ιεχωβά, μπορεί άραγε να λεχθή ότι αυτή είναι η κατάλληλη πορεία που πρέπει να λάβουν οι νεαροί αυτοί διάκονοι; Φυσικά, αν τα ίδια τα παιδιά δεν κατανοούν τι πράττουν, τότε δεν είναι έτοιμα να κάμουν το ζωτικό και σπουδαίο αυτό βήμα. Η οριστική ηλικία που είναι κατάλληλο να γίνη το βάπτισμα ή η αφιέρωσις, δεν μπορεί να προσδιορισθή. Αν ένα παιδί έχη αρκετή γνώσι του Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά και των δικαίων βουλών του και εμμένη πιστά στις ευθείες αρχές που εκτίθενται στον λόγον του, αν το παιδί φθάσει στην ηλικία που μπορεί να του καταλογισθεί ευθύνη και επιθυμή να κάμη αφιέρωσι στον Ιεχωβά, είναι εν τάξει να το πράξη αυτό και είναι τότε κατάλληλο να κάμη το βήμα του βαπτίσματος με νερό. Κάνοντας αυτό το ουσιώδες και άμεσο βήμα προς τη ζωή, ο νεαρός διάκονος δεν θα βρεθή στη θέσι των αδίκων. Η αφιέρωσις είναι ένα ουσιώδες βήμα και αναγκαίο για την απόκτησι της επιδοκιμασίας του Ιεχωβά Θεού. Σημειώστε τη σοφή συμβουλή του Σολομώντος σχετικά με το ζήτημα αυτό: «Και ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου· πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι . . . Φοβού τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον, και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν.»—Εκκλησ. 12:1, 13, 14.
16. Ποια ευθύνη βαρύνει τους ώμους της νεότητος;
16 Έτσι, λοιπόν, ως γονείς, ας προσέξωμε τον λόγον του Θεού. Ως τέκνα, προσέξτε με προθυμία, με χαρά να υπακούετε! Ακόμη και προτού γίνετε είκοσι ενός χρόνων, προσπαθείτε πάντοτε να δείξετε φρόνησι και δύναμι και προφυλάσσεσθε άγρυπνα. Σεις παιδιά των δεκαεπτά και δεκαοκτώ χρόνων, θυμηθήτε ότι μπαίνετε τώρα στην ανδρική ηλικία· πρέπει να λάβετε ορθές αποφάσεις. Γίνεσθε οι αυριανοί άνδρες και ο καθένας σας μπορεί να είναι έτοιμος ως άνδρας σήμερα.