Οι Τρεις Κόσμοι
Η Γραφή μιλεί για τρεις κόσμους. Κανείς πια δεν πρέπει να κάνη σύγχυσι περί . . . Του τότε κόσμου, του παρόντος κόσμου και του μέλλοντος κόσμου
ΟΛΟΙ σχεδόν γνωρίζουν τους λόγους του Ιησού στο Ιωάν. 3:16, που είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μην απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Εν τούτοις, ο ίδιος ακριβώς συγγραφεύς της Γραφής, ο απόστολος Ιωάννης, έγραψε στην επιστολή του τα εξής: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ.» (1 Ιωάν. 2:15) Θα μας έλεγε ο Θεός να μην αγαπούμε εκείνο που αυτός αγαπά; Αντίφασις της Γραφής μήπως; Όχι· αν υπάρχη αντίφασις, αυτή ενυπάρχει στη διάνοια εκείνων που δεν γνωρίζουν τίποτα για τους τρεις κόσμους.
Πού μαθαίνομε για τους τρεις κόσμους; Στην Αγ. Γραφή, στην επιστολή 2 Πέτρου, κεφάλαιο τρίτο. Εκεί ο απόστολος μιλεί για (1) «τον τότε κόσμο» ή τους «παλαιούς ουρανούς και γην», που κατεστράφησαν στην εποχή του Νώε· (2) τους «σημερινούς ουρανούς και γην», και (3) τους «νέους ουρανούς και νέαν γην.»—2 Πέτρ. 3:5-13.
Εντύπωσι κάνει το γεγονός ότι και οι τρεις κόσμοι είναι συνταυτισμένοι με έναν ουρανό και μια γη. Σημαίνει μήπως αυτό ότι υπήρξαν ή θα υπάρξουν άλλοι γήινοι πλανήται; Όχι. Στην Αγία Γραφή η λέξις «γη», όπως και η λέξις «ουρανοί», δεν χρησιμοποιείται πάντοτε με την κατά γράμμα σημασία της. Στον Ψαλμό 96:1 (ΑΣ) λόγου χάριν, η Γραφή λέγει: «Ψάλατε εις τον Ιεχωβά, πάσα η γη.» Εδώ η λέξις «γη» χρησιμοποιείται συμβολικά για να παραστήση τους δούλους του Θεού επάνω στη γη.
Ώστε, όταν η Γραφή μιλή για την απώλεια μιας γης, δεν αναφέρεται στην κατά γράμμα γη. Διότι ο λόγος του Θεού λέγει τα εξής για τη γήινη σφαίρα: «Την γην την οποίαν εθεμελίωσεν εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 78:69) Όταν, λοιπόν, λέγη η Γραφή ότι μια γη κατεστράφη ή πρόκειται να καταστροφή, εννοεί τη συμβολική «γη», δηλαδή, το ορατό ανθρώπινο μέρος ενός κόσμου, την ανθρώπινη κοινωνία υπό το κοινωνικό καθεστώς της.
Ομοίως, ο όρος «ουρανοί» συχνά χρησιμοποιείται συμβολικά για να παραστήση τους αοράτους άρχοντας ενός κόσμου—πνευματικά όντα, είτε πονηρά είτε δίκαια.
Ο «ΠΑΛΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ»
Όταν ο Αδάμ συνηνώθη με την Εύα σε ανταρσία εναντίον του Θεού αυτών και Δημιουργού, άρχισε ένας διεφθαρμένος κόσμος. Κάτω από την αόρατη επιρροή ενός ισχυρού πνευματικού πλάσματος που έγινε γνωστόν ως Σατανάς ή Διάβολος, η πονηρία ηύξησε επάνω στη γη. Η Βιβλική αναγραφή, μιλώντας για την αύξησι του κακού, λέγει: «Διεφθάρη δε η γη ενώπιον του Θεού, και ενεπλήσθη η γη αδικίας,»—Γεν. 6:11.
Γιατί κατέκλυσε τη γη η αδικία; Ένας λόγος ήταν ότι ένας ακαθόριστος αριθμός αγίων αγγέλων του ουρανού παρήκουσε στον Θεό. Πώς; Με το να εγκαταλείψουν το κατάλληλο ουράνιο κατοικητήριό τους για να ζήσουν επάνω στη γη. «Και ότε ήρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνωνται επί του προσώπου της γης, και θυγατέρες εγεννήθησαν εις αυτούς, ιδόντες οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν.» (Γέν. 6:1-3) Μετά από λίγον καιρό αφότου οι υιοί του Θεού υλοποιήθησαν ως άνθρωποι και ενυμφεύθησαν τις θυγατέρες των ανθρώπων, οι συνθήκες εχειροτέρευσαν.
Αυτό ωφείλετο στο ότι οι απόγονοι που προήλθαν από τις ανόσιες ενώσεις ήσαν μιγάδες, αφύσικα όντα, τέρατα. Ήσαν μεγαλύτεροι από τον μέσον άνθρωπο, και είχαν απίστευτα μεγάλη ζωτικότητα διότι είχαν αγγελικούς πατέρας. Αυτοί οι τερατώδεις ισχυροί απόγονοι εκαλούντο Νεφιλείμ. Τρομοκρατούσαν τη γη, γεμίζοντάς την με βία.
Ποιος έκαμε τους «ουρανούς» του παλαιού εκείνου κόσμου; Εφόσον οι υιοί του Θεού ή οι πατέρες των Νεφιλείμ πραγματικά κυριαρχούσαν στη γη, αυτοί μαζί με τον Σατανάν ή Διάβολον αποτελούσαν το ουράνιο κυβερνών σώμα, τους συμβολικούς «ουρανούς» του ανθρωπίνου γένους. Υπήρχε, επίσης, και μια συμβολική «γη» του παλαιού εκείνου κόσμου. Αυτή ήταν η ηθικά διεφθαρμένη ανθρώπινη κοινωνία. Έτσι, λοιπόν, υπήρχαν «παλαιοί ουρανοί και γη».—2 Πέτρ. 3:5.
Οι παλαιοί ουρανοί και γη ήσαν πονηροί. Ο Θεός απεφάσισε να τους κάμη να παρέλθουν: «Θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον, τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γης.» (Γέν. 6:7) Ο Θεός απεκάλυψε το γεγονός αυτό στον Νώε, έναν άνθρωπο ο οποίος απεστρέφετο τις πονηρές συνθήκες του τότε κόσμου, και ο οποίος αγαπούσε δικαιοσύνην. Ο Θεός καθωδήγησε τον Νώε να κατασκευάση μια μεγάλη τριώροφη κιβωτό. Ο Νώε έπραξε όπως διετάχθη από τον Θεό. Ο Νώε, επίσης, ήταν δραστήριος ως κήρυξ δικαιοσύνης. Αλλ’ οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, εκτός από τη σύζυγο του Νώε, τους τρεις γυιούς του και τις συζύγους των, δεν ενδιεφέροντο για δίκαιες συνθήκες. Όσο για τον σκοπό του Θεού να εξαλείψη τους ανθρώπους με κατακλυσμό, ο ασεβής κόσμος δεν επίστευε ότι θα συνέβαινε αυτό. Ο κόσμος εχλεύαζε τον Νώε και τον ειρωνεύετο για την κατασκευή της κιβωτού του.
Αλλά μια μέρα του Νοεμβρίου του έτους 2370 π.Χ. ήλθε ο καιρός του τέλους του «παλαιού κόσμου». Η Γραφή λέγει: «Οι καταρράκται των ουρανών ηνοίχθησαν. Και έγεινεν ο υετός επί της γης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας. Και εκραταιούντο τα ύδατα, και επληθύνοντο σφόδρα επί της γης· και η κιβωτός εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων. Και τα ύδατα υπερεκραταιούντο σφόδρα, επί της γης· και εσκεπάσθησαν πάντα τα όρη τα υψηλά τα υποκάτω παντός του ουρανού. Και εξηλείφθη παν το υπάρχον επί του προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους.» Οι χλευασταί, που εξεφράζοντο χλευαστικά για την ιδέα ότι ο Θεός θα κατέστρεφε έναν πονηρό κόσμο, δεν εχλεύαζαν πια.—Γέν. 7:11, 12, 18, 19, 23.
Το τέλος του παλαιού εκείνου κόσμου συμπεριέλαβε και τους ουρανούς και τη γη. Η συμβολική «γη», το ορατό ανθρώπινο μέρος του διεφθαρμένου εκείνου παλαιού κόσμου, απωλέσθη, αλλ’ ο πλανήτης γη παρέμεινε. Οι συμβολικοί «ουρανοί» κατεστράφησαν επίσης, αφού οι πνευματικοί υιοί του Θεού αναγκάσθηκαν να εξαϋλωθούν και να επιστρέψουν στο πνευματικό βασίλειο.
Όσον αφορά τον Φορέα του κοσμοκαταστροφικού εκείνου κατακλυσμού, η Βίβλος λέγει: «Τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης.»—2 Πέτρ. 2:5.
«Ο ΠΑΡΩΝ ΠΟΝΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ»
Κάποιον καιρό μετά τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε άρχισε ο κόσμος στον οποίον ζούμε. Ο Νώε έδωσε, στη γη ένα καθαρό ξεκίνημα. Αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός μετά τον κατακλυσμό και προέβαλε πάλιν η ανομία. Τι συνέβη; Κάτω από την επιρροή του Διαβόλου οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από το δίκαιο παράδειγμα που εδόθη από τον Νώε.
Ο παγκόσμιος κατακλυσμός δεν είχε καταστρέψει τον Διάβολο ή τους απειθείς υιούς του Θεού. Λόγω της ανυπακοής που έδειξαν οι πνευματικοί υιοί του Θεού, δεν επετράπη σ’ αυτούς να επιστρέψουν στην αγία οργάνωσι του Θεού. Οι απειθείς υιοί του Θεού, που είχαν αφεθή στο σκότος με το ν’ αποκλεισθούν από τις διαφωτιστικές συμβουλές του Θεού, κατέστησαν τότε «εν φυλακή πνεύματα.» (1 Πέτρ. 3:19) Ο Διάβολος κατέστη άρχων των «εν φυλακή πνευμάτων» κι έγινε ο άρχων των δαιμόνων. Ο Διάβολος και οι δαίμονες του αποτελούν έτσι τους «ουρανούς» του παρόντος πονηρού κόσμου.
Προσφυώς, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού απεκάλεσε τον κόσμον αυτόν «παρόντα πονηρόν κόσμον.». (Γαλ. 1:4, ΑΣ) Έτσι, ο παρών κόσμος δεν προέρχεται από τον Θεό. Διακυβερνάται από τον Διάβολον, για τον οποίον η Γραφή λέγει: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.»—1 Ιωάν. 5:19.
Προορίζεται μήπως «ο παρών πονηρός κόσμος» να συνεχισθή επ’ άπειρον; Όχι, ο Θεός ώρισε ημέραν του τέλους του. Σύμφωνα με το σημείον των εσχάτων ημερών, το τέλος αυτό θα επέλθη στη διάρκεια της παρούσης γενεάς. Το μέσον με το οποίον ο Θεός θα εξαλείψη τον παρόντα κόσμον είναι ένας πόλεμος στον ουρανό και στη γη. Η Γραφή αποκαλεί τον αόρατο και ορατό αυτόν πόλεμο με το συμβολικό όνομα «Αρμαγεδδών».—Αποκάλ. 16:16.
Ο λόγος του Θεού περιέχει πολυάριθμες παραπομπές σ’ αυτόν τον ουράνιο πόλεμο που θα τερματίση τον πονηρόν αυτόν κόσμο. Λόγου χάριν, ο πόλεμος αυτός χαρακτηρίζεται ως «ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος,» δηλαδή, «η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής,» «η ημέρα του θυμού του Ιεχωβά,» «ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών,» «η ημέρα της οργής και της αποκαλύψεως της δικαιοκρισίας του Θεού,» «η ημέρα της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» Σημαίνει ‘αποκάλυψις του Κυρίου Ιησού απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός,’ «αιφνίδιος όλεθρος,» «θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.»—Αποκάλ. 16:14· Μαλαχ 4:5, ΑΣ· Σοφον. 2:2, ΑΣ· Ησ. 61:2· Ρωμ. 2:5· 2 Πέτρ. 3:7· 2 Θεσ. 1:7, 8· 1 Θεσ. 5:3· Ματθ. 24:21.
Όπως ήταν στην εποχή του Νώε, στη διάρκεια του καιρού του τέλους του τότε κόσμου, έτσι θα είναι και σήμερα. Ο μέγας Προφήτης Ιησούς Χριστός είπε: «Καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθ. 24:38, 39) Οι άνθρωποι σήμερα, απορροφημένοι με τις επιδιώξεις της ζωής, δεν θέλουν ν’ ακούσουν την προειδοποίησι για το τέλος του παρόντος κόσμου· αυτοί, όπως και οι άνθρωποι του «τότε κόσμου,» χλευάζουν την ιδέα ότι ένας πονηρός κόσμος θα καταστραφή. Γι’ αυτό σήμερα πολλοί άνθρωποι «δεν προσέχουν» την προειδοποίησι περί του τέλους που κόσμου τούτου, που διασαλπίζεται τώρα από την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μερικοί άνθρωποι χλευάζουν και εμπαίζουν την ιδέα ότι ο Θεός θα παρέμβη και θα τερματίση τον παρόντα κόσμον.
Δεν είναι ασύνηθες το ότι οι άνθρωποι θα χλευάσουν το σημείον των «εσχάτων ημερών» της δευτέρας παρουσίας του Χριστού. Ήταν βέβαιο ότι έτσι θα εγίνετο. «Εν ταις εσχάταις ημέραις,» λέγει ο απόστολος Πέτρος, «θέλουσιν ελθεί εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας· και λέγοντες, Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.»—2 Πέτρ. 3:3, 4.
Και γιατί χλευάζουν οι χλευασταί; Δεν πρέπει η καταστροφή του «τότε κόσμου» να χρησιμεύση ως προειδοποίησις του ότι ο Θεός μπορεί να το πράξη και πάλι; Ναι, βέβαια! Αλλ’ οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους γίνη υπόμνησις περί του τέλους του κόσμου τούτου· εκουσίως αποφεύγουν να το σκεφθούν αυτό· θέλουν να πιστεύουν ότι όλα τα πράγματα θα εξακολουθήσουν να είναι «ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.» Για ιδιοτελείς λόγους προσπαθούν να εξαλείψουν κάθε ανάμνησι του «τότε κόσμου» και του «δι’ ύδατος» τέλους του.
Αλλά δεν θα τους κάμη καλό το ν’ αγνοούν την αλήθεια, όπως εξηγεί ο απόστολος: «Εκουσίως αγνοούσι τούτο, ότι με τον λόγον του Θεού οι ουρανοί έγειναν έκπαλαι, και η γη συνεστώσα εξ ύδατος και δι’ ύδατος· δια των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» (2 Πέτρ. 3:5-7) Ναι, ο Θεός θα πράξη τούτο και πάλι! Το υπεσχέθη μέσα στον λόγον του.
«ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑ ΓΗ»
Η καταστροφή των συμβολικών ουρανών και γης του κόσμου τούτου δεν θ’ αφήση κενόν. Όχι, αλλά θα διανοίξη τον δρόμο για έναν ολόκληρο νέο κόσμο: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»—2 Πέτρ. 3:13.
Ο νέος κόσμος ποτέ δεν θα διαφθαρή· θα παραμείνη για πάντα δίκαιος κόσμος. Ο Διάβολος και οι δαίμονες, που αποτελούν τους ουρανούς του κόσμου τούτου, ποτέ δεν θα γίνουν ουρανοί του νέου κόσμου. Στον Αρμαγεδδώνα, ο Διάβολος και οι δαίμονές του θα ριφθούν στην άβυσσο για χίλια χρόνια· κατόπιν, στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, θα ριφθούν μέσα στη λίμνη του πυρός, σύμβολον αιωνίας καταστροφής.
Οι νέοι ουρανοί, αποτελούμενοι από τον Ιησού Χριστό και 144.000 πιστούς Χριστιανούς που λυτρώνονται ανάμεσα από τους ανθρώπους, ποτέ δεν θα διαφθαρούν. Η δε νέα γη θα παραμείνη για πάντα δίκαιη. Μπορείτε να είσθε ένας κάτοικος της δικαίας εκείνης νέας γης και ν’ απολαύσετε τις αιώνιες ευλογίες της. Για τη νέα γη ο λόγος του Θεού λέγει: «Ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»—Αποκάλ. 21:4.
Ποτέ, ποτέ σε όλη την αιωνιότητα δεν θα τελειώση ο νέος κόσμος ούτε θα παύσουν να ρέουν οι ευλογίες του σε όλους τους τελείους άνδρες και γυναίκες που θα ζουν επάνω στη γη. Αυτό το εγγυάται ο Ιεχωβά: «Διότι ως οι νέοι ουρανοί και η νέα γη, τα οποία εγώ θέλω κάμει, θέλουσι διαμένει ενώπιον μου, λέγει ο Ιεχωβά, ούτω θέλει διαμένει το σπέρμα σας και το όνομά σας. Και από νέας σελήνης έως άλλης, και από Σαββάτου έως άλλου, θέλει έρχεσθαι πάσα σαρξ δια να προσκυνή ενώπιον μου, λέγει ο Ιεχωβά. Και θέλουσιν εξέλθει και ιδεί τα κώλα των ανθρώπων, οίτινες εστάθησαν παραβάται εναντίον μου.»—Ησ. 66:22-24, ΑΣ.
Μετά τον Αρμαγεδδώνα, όσοι θα επιζήσουν θα βγουν και θα ιδούν τα πτώματα εκείνων τους οποίους εθανάτωσε ο Ιεχωβά. Πάνω από δύο δισεκατομμύρια νεκροί! Τα πτώματα εκείνων που αρνήθηκαν ν’ αγαπήσουν τον νέο κόσμο που τόσον αγάπησε ο Θεός ώστε έδωσε τον μονογενή του Υιόν! Τα πτώματα εκείνων οι οποίοι αγάπησαν τον παρόντα πονηρόν κόσμον, που έχομε εντολή να μην αγαπούμε. Τα πτώματά των θα παραμείνουν άταφα, βορά των σκωλήκων, ορνέων και κτηνών. Θα είναι αντικείμενα αποτροπιασμού σε κάθε δίκαιη σάρκα που θα επιζήση. Κατόπιν καθ’ όλον τον ατελεύτητον χρόνον, καθ’ όλες τις εποχές του έτους, από μήνα σε μήνα, από εβδομάδα σε εβδομάδα, κάθε ανθρώπινη σάρκα θα φθάση στο να λατρεύη τον Ιεχωβά και ν’ αποδίδη δόξα στον Θεό του δικαίου νέου κόσμου.