Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή
Υπό Κ. Ε. Φροστ
ΤΟ ΜΠΕΘΕΛ του Μπρούκλυν είναι η κατοικία μου, και είμαι ευτυχής να είπω ότι υπήρξε κατοικία μου στα περασμένα σαράντα επτά χρόνια. Είναι η κυψέλη της δραστηριότητος που είναι γνωστή ως τα διεθνή κεντρικά γραφεία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Τι αντίθεσις απέναντι στη ζωή του οικογενειακού μας αγροκτήματος κοντά στο Μπράζιλ της Ινδιάνας. Εκεί είχα γεννηθή τον Δεκέμβριο του 1874, όταν ο Γιουλίσις Σ. Γκραντ ήταν στη δεύτερη περίοδό του ως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η μητέρα μου κι ο πατέρας μου εσύχναζαν στην εκεί Μεθοδιστική εκκλησία κι εδίδασκαν αυτή τη θρησκεία σ’ εμάς τα παιδιά. Όταν έγινα σχεδόν είκοσι ετών, μια γυναίκα Καθολική κήρυξ έδινε εκεί κοντά μια ομιλία πνευματικής αναζωπυρώσεως κι επήγα ν’ ακούσω. Ωμίλησε περί αγιασμού και περί της λήψεως του αγίου πνεύματος για να μπορούμε να ζούμε απηλλαγμένοι από αμαρτία και να είμεθα βέβαιοι για τη σωτηρία μας. Συγκεκριμένα μια δήλωσις επέσυρε την προσοχή μου: Θα μπορούσε κανείς να είναι Χριστιανός χωρίς ν’ ανήκη σε κανένα θρησκευτικό δόγμα. Έτσι ένοιωθα κι εγώ. Αργότερα εζήτησα από τον Μεθοδιστή κληρικό ν’ αφαιρέση τ’ όνομά μου από τον κατάλογο των δοκίμων μελών. Αυτός απήντησε ότι εφόσον διάγω Χριστιανική ζωή, θα μπορούσα να παραμένω επ’ άπειρον ως δόκιμον μέλος. Κάποτε αργότερα, ένας νέος κληρικός υπηρετούσε στην εκκλησία μας και είχα συνομιλία μ’ αυτόν. Αυτός έχανε ο ίδιος το ενδιαφέρον του για τον Μεθοδισμό κι εδέχθη να διαγράψη τ’ όνομά μου από τον κατάλογο. Ο ιερεύς προσεχώρησε στην Καθολική ομάδα.
ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ
Ο πατέρας μου απεφάσισε ν’ αγοράσωμε άλλο ένα αγρόκτημα σε απόστασι περίπου είκοσι πέντε μιλίων από την κατοικία μας. Το σχέδιό του ήταν να κάμη εμάς τα παιδιά του συνιδιοκτήτας και να βοηθήσουν στην πληρωμή του κτήματος. Δεν είχα αντίρρησι στη καλλιέργεια κτημάτων, και τελικά μ’ επηρέασαν να πάω μαζί τους.
Χωρίς να είμαι ακόμη ένα βαπτισμένο μέλος εκκλησίας, είπα προς τον Κύριον, ότι, αν μου έδειχνε το θέλημά του για μένα, θα το έπραττα. Ένας κήρυξ της εκκλησίας των Ηνωμένων Αδελφών συνέπεσε να έχη μερικά βιβλία της Γραφής από την Εταιρία Σκοπιά που εκαλείτο τότε Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής. Αυτός ιδιαίτερα δεν συμφωνούσε μ’ αυτά, αλλ’ αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τις εκδόσεις της Εταιρίας, και θυμούμαι πως είχα μιλήσει στη μητέρα του γι’ αυτές. Μετά από λίγον καιρό μας επεσκέφθη ο παππούς μου. Έφερε μαζί του ένα θαυμάσιο βιβλίο γραμμένο από τον Πρόεδρο της Εταιρίας. Ελέγετω «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων.» Τα όσα είδα εκείνο το βιβλίο μ’ έκαμαν ν’ αποφασίσω να το διαβάσω απ’ την αρχή ως το τέλος. Μολονότι ο παππούς δεν ήθελε ν’ αποχωρισθή απ’ το βιβλίο, μου είπε πού έπρεπε να γράψω για να μου στείλουν ένα αντίτυπο, και σε λίγο απέκτησα ένα. Για μεγάλη μου ευχαρίστησι, όλες οι απορίες μου απηντήθησαν πλήρως. Η κατανόησις του Θείου θελήματος για τη γη και το ανθρώπινο γένος μού έδωσε χαρά και ικανοποίησι. Κι η οικογένειά μου, επίσης, ενδιαφέρθηκε πολύ.
Αυτά τ’ αγαθά νέα από τον λόγον του Θεού δεν μπορούσαν να κρατηθούν στον εαυτό μου. Παρήγγειλα κι άλλα αντίτυπα των βιβλίων της Εταιρίας κι άρχισα να τα διαθέτω σε φίλους και γείτονας, διατηρώντας και την εργασία μου στο αγρόκτημα. Μερικοί κήρυκες ενεθάρρυναν τα ποίμνιά των ν’ αναγινώσκουν τα βιβλία της Εταιρίας. Άλλοι τους προειδοποιούσαν να μην τ’ αγοράζουν ούτε να τα διαβάζουν, ισχυριζόμενοι ότι αυτά ήσαν «γεμάτα από πλάνες.» Αυτό κατέστησε δυσκολώτερη τη διάθεσι βιβλίων. Κατόπιν ανεγράφη ένα επίκαιρο άρθρο στη Σκοπιά το θέρος του 1904, που ωδηγούσε τους αναγνώστας στις διάφορες μεθόδους πλησιάσματος των ανθρώπων με τα βιβλία της Γραφής. Όταν ήταν έκδηλο το ενδιαφέρον, έπρεπε να κάμωμε επανεπίσκεψι και να διευθετήσωμε «Κύκλους Χαραυγής,» δηλαδή ομαδικές Γραφικές μελέτες. Η εφαρμογή των μεθόδων αυτών στο έργον επέφερε την ευλογίαν του Κυρίου.
Το ίδιο εκείνο τεύχος της Σκοπιάς μάς έλεγε ότι θα εγίνετο μια συνέλευσις των Σπουδαστών της Γραφής στο Σαιντ Λούις, Μισσούρη, 1-3 Οκτωβρίου 1904. Εφρόντισα να παρευρεθώ. Η ανάμιξις με υπερχιλίους άνδρες και γυναίκες που εγνώριζαν καλά τις Γραφές αποτελούσε μεγάλη ευχαρίστησι. Ιδιαίτερα απήλαυσα την ακρόασι της ομιλίας του Πάστορος Ρώσσελ. Αφού ακούσαμε τη διάλεξί του περί βαπτίσματος, εβαπτίσθησαν από μας εκατόν σαράντα οκτώ άτομα. Από τότε ενδιαφέρθηκα ν’ αναλάβω το έργον του τακτικού βιβλιοπώλου ως τη Χριστιανική μου κλήσι. Η οικογένεια συνεφώνησε και μου έδωσε ένα πλούσιο αποχαιρετισττήριο δώρο για την εργασία μου στο αγρόκτημα. Ένας φίλος με συνώδευσε κι αρχίσαμε μαζί το έργον του τακτικού βιβλιοπώλου στην Ινδιάνα και στο Ιλλινόις. Πολλές ήσαν οι ενδιαφέρουσες πείρες που είχαμε επί οκτώ χρόνια σ’ αυτή την υπηρεσία, συχνά ανταλλάσσοντας ένα βιβλίο μ’ ένα γεύμα. Τα βιβλία δεν ήταν δύσκολο να διατεθούν, κι ευρίσκαμε μεγάλη ευτυχία στη διάδοσι του αγγέλματος της αληθείας.
ΤΟ ΜΠΕΘΕΛ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΤΟ-ΔΡΑΜΑ
Ο Πάστωρ Ρώσσελ είχε πει, ότι, αν ήρχοντο ποτέ οι φίλοι στη Νέα Υόρκη, έπρεπε να θεωρούν το Μπέθελ σαν το σπίτι τους ενόσω θα έμεναν εκεί. Εφόσον έφθασαν οι πρώτοι χειμερινοί μήνες το 1913 έγραψα να ρωτήσω αν υπήρχε καμμιά εργασία που θα μπορούσα να κάνω μέσα στο Μπέθελ επί τρεις μήνες περίπου. Πραγματικά υπήρχε! Η 27η Δεκεμβρίου 1913 με βρήκε ως ένα μέλος της οικογενείας Μπέθελ. Εν τούτοις, ακριβώς εκείνο τον καιρό η Εταιρία παρεσκεύαζε το μοναδικό Φωτό-Δραμα της Δημιουργίας. Ο κινηματογράφος ήταν τότε νεοφανής και, φυσικά, δεν ήταν ηχητικός. Η Εταιρία έκανε προετοιμασίες για να συγχρονίση ηχογραφημένες ομιλίες και μουσική με φωτεινές διαφάνειες (σλάιντς) και κινηματογραφικές ταινίες—κάτι που θα μπορούσατε να πήτε ότι ήταν ομιλών κινηματογράφος. Υπήρχαν τέσσερα μέρη, δύο ωρών το καθένα. Παρουσίαζαν ζωηρά τον σκοπό του Θεού για το ανθρώπινο γένος, από την προπαρασκευή της γης για τον Αδάμ ως το τέλος της χιλιετηρίδος του Χριστού. Περίπου είκοσι πλήρεις σειρές θα καθιστούσαν δυνατόν να προβληθή το δράμα σε ογδόντα πόλεις κάθε μέρα. Είχα διορισθή μέσα σε μια ομάδα που το προέβαλλε στην Αμερική. Είχε επιδειχθή, επίσης, σε μακρινούς τόπους όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, και σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Απήλαυσα την προβολή του Δράματος στην Αμερική από τον Ιανουάριο του 1914 ως τον Ιούλιο του 1915, και κατόπιν επέστρεψα στο Μπέθελ.
Για να είναι ευτυχής κανείς μέσα στο Μπέθελ δεν είναι ανάγκη να προεξάρχη. Το να βοηθή κανείς στο καθάρισμα των μαγειρικών σκευών ήταν ένα αναγκαίο έργον, και το θεωρούσα ως προνόμιον υπηρεσίας να βοηθώ σ’ αυτό το έργον μέσα στο μαγειρείο. Το να είναι κανείς στο Μπέθελ με οποιαδήποτε ιδιότητα, ν’ ακούη τις πρωινές Γραφικές συζητήσεις με συμμετοχή του προέδρου και του Χριστιανικού κυβερνώντος σώματος, και τα σχόλια από τ’ άλλα μέλη της οικογενείας των κεντρικών γραφείων—όλ’ αυτά αποτελούν μέρος της χαράς της ζωής στο Μπέθελ. Εγώ απελάμβανα πάντοτε τη ζωή αυτή. Όχι ότι δεν υπάρχουν θλίψεις και δοκιμασίες. Όλοι οι Χριστιανοί εξετάζονται από τον Ιεχωβά. Ο θάνατος του Πάστορος Ρώσσελ, τον Οκτώβριο του 1916, μας έκαμε να διερωτώμεθα αν είχε τελειώσει το έργον. Κατόπιν μετά την εκλογή του Αδελφού Ιωσήφ Ρόδερφορδ ως του νέου προέδρου της Εταιρίας, μερικοί αυτάρεσκοι άνθρωποι επεζήτησαν ν’ αναλάβουν τη διακυβέρνησι της Εταιρίας για προσωπική δόξα. Ο Ιεχωβά δεν τους άφησε να πετύχουν σ’ αυτό και σε λίγο απήλθαν.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Όταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ήταν στο τέταρτο έτος του το 1918, άλλα νέφη συνεκεντρώθησαν. Ωρισμένοι θρησκευτικοί ηγέται, από πολλού χρόνου εξωργισμένοι εναντίον του έργου μας, διέδωσαν την ψευδή ιστορία ότι η Εταιρία ήταν αντικυβερνητική. Επρόκειτο για τον ίδιο τύπο ψεύδους που εχρησιμοποιήθη εναντίον του Ιησού. Όπως εκείνος, κι εμείς ήμεθα τελείως ουδέτεροι στις κοσμικές διαμάχες και ενδιεφερόμεθα μόνο στο να υπακούωμε στον λόγον του Θεού και να κηρύττωμε το χαρμόσυνο άγγελμά του. Κατόπιν ψευδούς καταμηνύσεως για συνωμοσία και εναντίωσι κατά της στρατεύσεως, δύο αξιωματούχοι της Εταιρίας και μερικοί συνεργάται των παρεπέμφθησαν σε δίκη υπό προκατειλημμένην ατμόσφαιραν, κατεδικάσθησαν, και μη γενομένης δεκτής της επ’ εγγυήσει απολύσεώς των κατόπιν ασκήσεως εφέσεως, ενεκλείσθησαν στην ομοσπονδιακή φυλακή της Ατλάντας, Γεωργίας.
Εμείς οι λοιποί κατεπλάγημεν απ’ όλ’ αυτά. Και το Μπέθελ ακόμη έκλεισε λόγω ελλείψεως γαιανθράκων. Το γραφείο μετεφέρθη πάλι στο Πίττσμπουργκ, και στεγασθήκαμε σε ιδιωτικά σπίτια. Εξετελέσαμε μερικές παραγγελίες βιβλίων και βιβλιαρίων, αλλ’ ουσιαστικά το έργον έφθασε σε στασιμότητα. Ο θάνατος του έργου και η φυλάκισις των πιστών αδελφών μας μ’ έκαμαν πολύ περίλυπο.
Κατόπιν, οι αδελφοί, αφού υπέμειναν εννέα μηνών άδικη ποινή, απεφυλακίσθησαν κατ’ απόφασιν του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίον έδωσε εντολή να γίνεται επ’ εγγυήσει απόλυσις με την έφεσι. Τον Απρίλιο του 1919, ένα Ομοσπονδιακό περιφερειακό δικαστήριο ανήρεσε τις πεπλανημένες καταδίκες και τις διέγραψε τελείως. Εχάρηκα. Ως δι’ αναστάσεως το έργον της μαρτυρίας ανέζησε. Επανήλθα πάλι στα καθήκοντά μου στο Μπέθελ, όπου υπήρχαν πολλά να γίνουν στο τμήμα διεκπεραιώσεως, με τη συσκευασία δεμάτων βιβλίων και την προετοιμασία χαρτοκιβωτίων για αποστολή.
ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Η ζωή στη Μπέθελ εμπερικλείει πολλές συγκινητικές εκπλήξεις. Μια απ’ αυτές ήταν η γέννησις του νέου περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών. Αυτό έγινε την 1η Οκτωβρίου 1919. Αυτό το περιοδικό των γεγονότων και της ελπίδος έτυχε καλής υποδοχής. Υπό το σημερινό του άνομα Ξύπνα! η κυκλοφορία του στο 1961 είναι 3.200.000 αντίτυπα από κάθε τεύχος σε είκοσι τρεις γλώσσες. Μαζί με άλλα μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων ήταν ένα προνόμιο το να συσκευάζωμε αυτό το περιοδικό Η Σκοπιά, για ταχυδρόμησι. Η τρέχουσα κυκλοφορία του, όπως θα έχετε παρατηρήσει, είναι 3.800.000 αντίτυπα από κάθε τεύχος σε πενήντα οκτώ γλώσσες. Η συσκευασία και ταχυδρόμησις των Γραφικών αυτών περιοδικών πάντοτε ήταν ουσιώδης για τα μέλη της οικογενείας Μπέθελ, που γνωρίζουν τη μεγάλη αξία των.
Χρειάζεται αποφασιστικότης για να παραμείνη κανείς σε μια ωρισμένη υπηρεσία, αυτή δε η αποφασιστικότης προέρχεται από την κατάλληλη εκτίμησι του θησαυρού της υπηρεσίας. Μια πηγή ατομικής ενισχύσεως κι εκτιμήσεως υπήρξαν οι συνελεύσεις της Εταιρίας. Ενθυμούμαι τη συνέλευσι του 1922 στο Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο. Στο τέλος του συναρπαστικού λόγου του Αδελφού Ρόδερφορδ έγιναν περισσότερες από τις συνήθεις επευφημίες. Εγώ καθόμουν στο πίσω μέρος, πίσω από την εξέδρα των ομιλητών, και δεν μπορούσα να ιδώ τη σημαία των τριάντα έξη ποδών μήκους, της οποίας η εκτύλιξις επροκάλεσε τόση επιδοκιμασία. Ήταν γραμμένη με τρία χρώματα και παρίστανε την εικόνα του Χριστού με το σύνθημα «Διαφημίσατε τον Βασιλέα και τη Βασιλεία.»
Η οργάνωσις προέβη στο να πράξη αυτό ακριβώς. Η διάθεσις βιβλίων από σπίτι σε σπίτι εξετάθη ως την Κυριακή. Σε λίγο έγινε αισθητή η ανάγκη περισσοτέρων μέσων στο Μπρούκλυν. Αποτελούσε χαρά να βλέπωμε τη νέα τυπογραφική εγκατάστασι ν’ ανοίγη στην Άνταμς Στρητ 117 το έτος 1927. Αυτό, βέβαια, εσήμαινε ότι εχρειάζοντο περισσότεροι εργάται και στέγασίς των. Η Εταιρία, πεπεισμένη ότι οι αφιερωμένοι αδελφοί θα προσεφέροντο εθελοντικώς ν’ αναλάβουν υπηρεσία στο Μπέθελ, συνεπλήρωσε ένα νέον οίκον Μπέθελ το 1927. Εισήλθαν νέα μέλη της οικογενείας για να εργασθούν μαζί μας.
Με τα επεκτεινόμενα μέσα συνεβάδιζε το ολοένα αυξάνον φως του λόγου και του σκοπού του Ιεχωβά. Η υιοθέτησις του ονόματος «μάρτυρες του Ιεχωβά» υπήρξε το μεγάλο γεγονός του έτους 1931. Μετά από τέσσερα χρόνια εννοήσαμε για πρώτη φορά ότι ο «πολύς όχλος» της Αποκαλύψεως 7:9 είναι μια επίγεια τάξις ανδρών και γυναικών που θα ζήσουν αιώνια πάνω στη γη στον νέο κόσμο του Θεού. Η Εταιρία, για να φέρη το άγγελμα σ’ αυτούς τους διψώντας, υιοθέτησε τη χρήσι φορητών φωνογράφων από το έτος 1937. Αυτά τα μηχανήματα έγιναν εδώ στο εργοστάσιο. Οι άνθρωποι μιλούν ακόμη γι’ αυτά.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν εσταμάτησε το έργον της μαρτυρίας, μολονότι εφλέγετο σε πολλές χώρες. Ενώ ο πόλεμος συνεχίζετο ακόμη, η Εταιρία άνοιξε τη Σχολή Γαλαάδ στα βόρεια της πολιτείας Νέας Υόρκης. Αυτό έφερε πολλά νέα πρόσωπα στο Μπέθελ, εισερχόμενα κι εξερχόμενα από τη σχολή. Στο 1950 αφιερώθησαν άλλο ένα καινούργιο εργοστάσιο και προσθήκη στο Μπέθελ. Χιλιάδες εκπρόσωποι ήλθαν να μας επισκεφθούν παρακολουθώντας την πρώτη συνέλευσι του Σταδίου Γιάγκη.
Βέβαια, οι αμέσως προηγούμενοι των μεγάλων συνελεύσεων μήνες είναι πολύ εργώδεις στα κεντρικά γραφεία και γεμάτοι προσδοκίες. Η προετοιμασία των μελλοντικών εκδόσεων για τις συνελεύσεις είναι ένα από τα πολλά προνόμια του Μπέθελ, αλλά τηρείται εχεμύθεια μεταξύ των οικείων τιμημάτων έτσι ώστε μόνον οι αμέσως σχετιζόμενοι είναι ενήμεροι για κάθε τι που προετοιμάζεται. Δεν είναι ασύνηθες να καταλαμβάνωνται πλήρως εξ απροόπτου και μέλη της οικογενείας Μπέθελ ως προς τις εκδόσεις των συνελεύσεων, κι έτσι ο καθένας φροντίζει «να είναι ήσυχος και ν’ ασχολήται με την εργασία του.»
Το 1956 εγκαινιάσαμε την αποπεράτωσι του νέου δεκατριωρόφου κτιρίου για την εκτύπωσι της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Απ’ το ηλιόλουστο δωμάτιό μου στην Κολόμπια Χάιτς μπορούσε να ιδή κανείς αυτό το νέο κτίριο μέχρι προσφάτως. Τώρα απέναντι του αριθμού 124 Κολόμπια Χάιτς και κατά μήκος της οδού κείται το ωραίο δωδεκαώροφο κτίριο της Εταιρίας, που χρησιμοποιείται ως υπνωτήριο, σχολή ως και γραφεία με του όμορφο πράσινο αυλόγυρό του. Απ’ αυτή την αυλή περνούν μέλη της οικογενείας και σπουδασταί της Σχολής Γαλαάδ πηγαινοερχόμενοι για τα καθήκοντα και τις σπουδές των. Τώρα που η Σχολή Γαλαάδ μετεφέρθη στο Μπρούκλυν και τα μέλη της οικογενείας συνοδεύουν τους σπουδαστάς στις περιοδείες ανά την πόλι έχομε κι άλλη χαρά και προνόμια εμείς εδώ στα κεντρικά γραφεία. Τώρα ακριβώς ο οίκος μας αριθμεί πάνω από επτακοσίους.
Το να είναι κανείς στο Μπέθελ αποτελεί και μόνο αυτό μια αμοιβή κατά πολλούς τρόπους. Κανένα από τα καθήκοντά μου δεν υπήρξε ιδιαίτερα πέραν του συνήθους. Αλλ’ ασφαλώς ήταν μια συγκίνησις να βρίσκεται κανείς μεταξύ αφιερωμένων Χριστιανών επί σαράντα επτά χρόνια και να έχη μερίδα στο έργον. Σαν τον Δαβίδ, θα προτιμούσα να είμαι θυρωρός στον οίκον του Ιεχωβά παρά να κατοικώ στις σκηνές των ασεβών και να υποστηρίζω αυτό το θνήσκον σύστημα πραγμάτων. Το Μπέθελ είναι ένας «οίκος του Θεού.» Δεν υπάρχει αμφισβήτησις στη διάνοιά μου γι’ αυτό. Τώρα είμαι στο ογδοηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας μου. Νεώτερα χέρια αναλαμβάνουν το έργον εδώ, αλλ’ ευχαριστώ τον Ιεχωβά που είμαι ενωμένος μαζί τους στο χαρωπό έργον της υπηρεσίας του Παγκοσμίου Κυριάρχου κι αποβλέπω στην αιώνια ευτυχία μέσα στον νέο κόσμο του Θεού.