Βεεμώθ και Λεβιάθαν​—Θαύματα Δημιουργίας

«ΤΙΣ ούτος όστις σκοτίζει την βουλήν μου δια λόγων ασυνέτων;» ερώτησε ο Παντοδύναμος Θεός τον Ιώβ. (Ιώβ 38:2) Μολονότι ο Ιώβ ετήρησε ακεραιότητα ενώπιον του Θεού, επεσκότισε τη θεία συμβουλή με το να λέγη λόγια που δεν εβασίζοντο σε ακριβή γνώσι· είχε εκδηλώσει κάποια αμφιβολία ως προς τη συνετή, στοργική και δίκαιη ενέργεια του Δημιουργού. Η πορεία του Ιώβ, που δικαιολογούσε την ίδια του ψυχή περισσότερο από τον Θεό, έπρεπε να διορθωθή. Ο Ιεχωβά μίλησε στον Ιώβ από τον ανεμοστρόβιλο, δίνοντας του γνώσι της απείρου σοφίας και στοργικής προνοίας του για τα πλάσματα του. Ο Ιώβ, βαθιά ταπεινωμένος από τα ερωτήματα που ήγειρε ο Παντοδύναμος εν σχέσει με τα έργα της φύσεως, τα ζώα και τα πτηνά, ωμολόγησε ότι δεν είχε τίποτα να πη για τη δική του δικαίωσι. Κατόπιν ο Ιεχωβά έθεσε ένα άλλο ερώτημα: «Έχεις βραχίονα ως ο Θεός;» Και για να δείξη τη θεία δύναμι στη φύσι, ο Ιεχωβά περιγράφει ένα θαύμα δημιουργίας, τον ισχυρό Βεεμώθ:

«Ιδού τώρα ο Βεεμώθ, τον οποίον έκαμα μετά σου, τρώγει χόρτον ως βους. Ιδού τώρα, η δύναμις αυτού είναι εν τοις νεφροίς αυτού, και η ισχύς αυτού εν τω ομφαλώ της κοιλίας αυτού. Υψώνει την ουράν αυτού ως κέδρον τα νεύρα των μηρών αυτού είναι συμπεπλεγμένα. Τα οστά αυτού είναι χάλκινοι σωλήνες· τα οστά αυτού ως μοχλοί σιδήρου. Τούτο είναι το αριστούργημα του Θεού· ο ποιήσας αυτόν δύναται να πλησιάση εις αυτόν την ρομφαίαν αυτού.»​—Ιώβ 40:15-19.

Ιδού ένα μαμούθειο πλάσμα, που έγινε από τον Θεό, ισχυρό σε δύναμι. Από τη θεία περιγραφή του πλάσματος, ο ιπποπόταμος γενικά ταυτίζεται με τον βεεμώθ· μερικές δε από τις Βιβλικές μεταφράσεις του βιβλίου του Ιώβ χρησιμοποιούν τη λέξι «ιπποπόταμος» μέσα στο κύριο κείμενο των ή σε υποσημειώσεις για να καθορίσουν την ταυτότητα του πλάσματος, που αναφέρεται από τον Θεό.

Τεράστιος σε μέγεθος, ένας πλήρως ανεπτυγμένος ιπποπόταμος μπορεί να έχη μήκος από δώδεκα ως δεκατέσσερα πόδια και να ζυγίζη έως 8.000 πάουντς. «Ο όγκος ενός πλήρως ανεπτυγμένου άρρενος ιπποποτάμου δύσκολα μπορεί να πιστευθή, ακόμη κι αν τον ιδή κανείς από κοντά σ’ ένα ζωολογικό κήπο», λέγει ο ζωολόγος Ιβάν Σάντερσον. «Απορεί κανείς, όταν βλέπη έτσι το ζώο αυτό, πώς επάνω στη γη τα κοντόχονδρα σκέλη του, με όλη την περιφέρεια τους, μπορούν να υποβαστάσουν το σώμα του, κι ωστόσο το ίδιο ζώο στα χωρικά του ύδατα μπορεί να προφθάση οποιαδήποτε σχεδόν ανθρωποκίνητη μικρή άκατο, ακόμη δε και μηχανοκίνητα ακάτια κωπηλατώντας σαν ένας σκύλος με τα ίδια αυτά γελοία μικρά μέλη του».​—Ζωντανά Μαστοφόρα του Κόσμου.

Τα μικρά εκείνα πόδια είναι στερεής συστάσεως. Τα οστά των μηρών του ιπποποτάμου είναι τόσο ισχυρά όσο οι «χαλκοσωλήνες», αρκετά δηλαδή ισχυρά για να υποβαστάσουν ένα πλάσμα βάρους τεσσάρων τόννων. Τα οστά του και οι πλευρές του είναι σαν σιδηροδοκοί. «Τα νεύρα των μηρών του είναι συμπεπλεγμένα», έτσι ώστε η ις και οι τένοντες των μυώνων των μηρών του είναι συνεστραμμένοι και πλεγμένοι σαν ισχυρά καλώδια. Η «δύναμις αυτού είναι εν τοις νεφροίς αυτού», στους μυώνας της ράχεώς του, και «η ισχύς αυτού εν τω ομφαλώ της κοιλίας αυτού», οι δε μυώνες της κοιλίας του είναι δυνατοί. Το δέρμα της κοιλίας του είναι χονδρότερο από το δέρμα των άλλων μερών του σώματός του, διότι ο ιπποπόταμος είναι βραχύπους και σέρνει το σώμα του πάνω από τη χλόη, τα ξύλα και τους λίθους της κοίτης ποταμών. Η ουρά του είναι σαν κέδρος, όχι σε μήκος, αλλ’ επειδή μπορεί να στήση τη χονδρή ουρά του σκληρά όρθια ή να την σείη σαν ένα δένδρο.

Πώς ο ισχυρός ιπποπόταμος δίνει ένα παράδειγμα της δυνάμεως του Θεού! Ο Θεός τον εδημιούργησε· αυτός του έδωσε τη δύναμί του. Ποιος μπορεί να πλησιάση ένα τέτοιο πλάσμα με ξίφος για να του αφαίρεση τη ζωή; Τόσο μεγάλη είναι η δύναμις του ιπποποτάμου στη σιαγόνα και στα δόντια του, ώστε έχει δαγκάσει ανθρώπους διαμπερώς στον κορμό. Με τους κεκαμμένους κυνόδοντας του και τους κοπτερούς του τομείς, ο ιπποπόταμος μπορεί να διατρυπήση ένα ιθαγενές ακάτιον σαν ένα χαρτόνι και να τρυπήση με τα δόντια του τις μετάλλινες πλάκες ενός ποταμόπλοιου. Ας μη μας φανή παράδοξο ότι μια αρχαία Αιγυπτιακή επιγραφή, που ανάγεται στην εποχή του Θουθμώσεως 3 λέγει: «Ο ιπποπόταμος, ο κύριος των τρόμων στο νερό, τον οποίον ο άνθρωπος δεν μπορεί να πλησιάση».a Εν σχέσει με αυτόν τον βεεμώθ, ο Ιεχωβά είπε στον Ιώβ:

«Διότι τα όρη προμηθεύουσιν εις αυτόν την τροφήν, όπου παίζουσι πάντα τα θηρία του αγρού. Πλαγιάζει υποκάτω των σκιερών δένδρων, υπό την σκέπην των καλάμων, και εν τοις βάλτοις. Τα σκιερά δένδρα σκεπάζουσιν αυτόν με την σκιάν αυτών· οι ιτέαι των ρυάκων περικαλύπτουσιν αυτόν. Ιδού, εάν πλημμυρίση ποταμός, δεν σπεύδει να φύγη· έχει θάρρος, και αν ο Ιορδάνης προσβάλη εις το στόμα αυτού. Δύναται τις φανερά να συλλάβη αυτόν; ή δια παγίδων να διατρυπήση την ρίνα αυτού;»​—Ιώβ 40:20-24.

Ο ισχυρός βεεμώθ, επειδή είναι αμφίβιος, βγαίνει απ’ το ποτάμι, ανεβαίνοντας απόκρημνες όχθες για ν’ απολαύση τα προϊόντα, που παράγουν γι’ αυτόν τα όρη. Ναι, η τροφή του είναι το «χόρτον», λόγω δε της μεγάλης του ορέξεως, φαίνεται ότι χρειάζεται η πρασινάδα ολοκλήρων βουνών για να τον συντηρήση. Τα δόντια του κόβουν τη χλόη κι ένα σπηλαιώδες στόμα σαρώνει την τροφή, οι σιαγόνες του συνθλίβουν τη μάζα. Περίπου 200 έως 400 πάουντς πρασινάδα εισέρχονται στο μαμμούθειο στομάχι του κάθε μέρα. Αλλ’ όταν ο ιπποπτόταμος βγαίνη απ’ το νερό για να βοσκήση εκεί όπου φυτρώνει πράσινη χλόη, τα άλλα ζώα δεν έχουν να φοβηθούν, διότι το τέρας αυτό δεν επιτίθεται εναντίον των.

Όταν η όρεξίς του κατευνασθή, ο ιπποπόταμος ξαπλώνεται κάτω από τα ακανθώδη λωτόδενδρα ή κρύβεται σ’ ένα βαλτώδη τόπο, κάτω από τη σκιά των λεύκων. Λίγο ενδιαφέρεται ο ιπποπόταμος, αν ο ποταμός της κατοικίας του ανέρχεται και υπερχειλίζουν οι όχθες του. Μπορεί και τότε να τηρή το κεφάλι του υπεράνω της στάθμης του νερού και να κολυμπά παρά τη δύναμι της πλημμύρας.

Εφόσον ο βεεμώθ είναι τόσο δυνατός κι έχει ένα μαμμούθειο στόμα εφοδιασμένο με τρομερούς χαυλιόδοντας στην κάτω σιαγόνα, θα είχε ο Ιώβ το θάρρος ν’ αντιμετωπίση ένα τέτοιο τέρας προ των οφθαλμών του και να προσπαθήση να διατρήση τη μύτη του μ’ ένα άγκιστρο;

ΛΕΥΙΑΘΑΝ

Ο Ιώβ, ταπεινωμένος από τη Θεία περιγραφή της δυνάμεως του χορτοφάγου βεεμώθ, ερωτάται κατόπιν για ένα άλλο αμφίβιο ζώον, το οποίον, αντίθετα στον ιπποπόταμο, είναι σαρκοφάγον και αγρίων διαθέσεων:

«Δύνασαι να σύρης έξω τον Λευιάθαν δια αγκίστρου; ή να περιδέσης την γλώσσαν αυτού με φορβιάν; Δύνασαι να βάλης χαλινόν εις την ρίνα αυτού; ή να τρυπήσης την σιαγόνα αυτού με άκανθαν; θέλει πληθύνει προς σε ικεσίας; θέλει σοι λαλήσει μετά γλυκύτητος; θέλει κάμει συνθήκην μετά σου; θέλεις πάρει αυτόν δια δούλον παντοτεινόν; θέλεις παίζει μετ’ αυτού ως μετά πτηνού; η θέλεις δέσει αυτόν δια τας θεραπαίνας σου; θέλουσι κάμει οι φίλοι συμπόσιον εξ αυτού; θέλουσι μοιράσει αυτόν μεταξύ των εμπόρων; Δύνασαι να γεμίσης το δέρμα αυτού με βέλη; ή την κεφαλήν αυτού με αλιευτικά καμάκια; Βάλε την χείρα σου επ’ αυτόν ενθυμήθητι τον πόλεμον· μη κάμης πλέον τούτο».​—Ιώβ 41:1-8.

Από την περιγραφή που δίνει ο Ιεχωβά για τον Λεβιάθαν στο βιβλίο του Ιώβ, πιστεύεται ότι αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα πρέπει να είναι το γιγάντειο μεταξύ των ερπετών, ο κροκόδειλος. Μερικές από τις Βιβλικές μεταφράσεις του βιβλίου του Ιώβ, όπως είναι του Ι. Σμιθ και Μόφφατ, χρησιμοποιούν τη λέξι «κροκόδειλος» στο κύριο κείμενον αντί της Εβραϊκής λέξεως «λευιάθαν». Η ετυμολογία της λέξεως αυτής είναι αβέβαιη, και ωρίσθη με ποικίλους τρόπους ως «ένα στρεπτό ζώο», «περίστρεπτον» και «συνεστραμμένο ζώο». Η λέξις η ίδια πιστεύεται ότι δεν είναι ειδική, κι έτσι ο όρος αυτός θα μπορούσε να εφαρμοσθή σε οποιοδήποτε παρόμοιο μέγα θαλάσσιο κήτος ή ερπετό· εν τούτοις, λόγω της περιγραφής, που δίνει ο Ιεχωβά στο βιβλίο του Ιώβ, κεφάλαιο 41, ο όρος αυτός εκεί εφαρμόζεται σ’ ένα ισχυρό ερπετό με οπλισμό και όστρακα και φοβερά δόντια. Ο κροκόδειλος προσαρμόζεται σ’ αυτή την περιγραφή.

Μολονότι ο Ιώβ μπορεί να μην είχε ιδεί έναν κροκόδειλο, θα είχε ακούσει γι’ αυτό το δημιουργικό θαύμα, όχι μόνο λόγω της μακράς του ζωής, αλλά διότι ο Νείλος ποταμός είχε αφθονία κροκοδείλων. Ο Ιώβ μπορεί να είχε ακούσει για τον λυγερό λεβιάθαν, διότι η κατοικία του δεν απείχε πολύ από τον Κόλπο της Ακάβας. Απ’ όσα είχε ακούσει ο Ιώβ γι’ αυτό το τέρας λεβιάθαν, ήξερε ότι ήταν πολύ πιο φοβερό γι’ αυτόν να το χρησιμοποιήση ως αντικείμενον στο οποίον να επιδείξη την αλιευτική του ικανότητα. Η διάθεσίς του είναι αγρία και θηριώδης, και συνεπώς μήπως θα μπορούσε ο Ιώβ να κάμη τον λεβιάθαν να τον υπηρετή όπως ακριβώς τα οικιακά του ζώα; Ή μήπως θα μπορούσε ο Ιώβ να χρησιμοποιήση τον λεβιάθαν σαν ένα παιγνιδάκι; Θα προσεφέρετο αυτός ως παιγνιδάκι για παιδιά; Μπορούν οι αλιείς να συλλάβουν τον λεβιάθαν με τ’ άγκιστρά των; Μπορούν οι έμποροι να διαπραγματεύονται γι’ αυτό το πλάσμα και να το διαιρέσουν μεταξύ των; Ας υποτεθή ότι άνθρωποι θέτουν τα χέρια των σ’ αυτό το θαυμαστό δημιούργημα, που ο Ιεχωβά προφανώς περιγράφει ως το πιο φοβερό είδος κροκοδείλου, τότε τι γίνεται; Ο αγών που επακολουθεί θα είναι τόσο τρομερό πείραμα ώστε δεν θα το λησμονήσουν ποτέ, ούτε θα το επαναλάβουν!

ΤΙ ΘΑ ΛΕΧΘΗ, ΛΟΙΠΟΝ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ;

Αν ένας ψαράς τρέφη ελπίδες να συλλάβη τον λεβιάθαν με τα συνήθη του αλιευτικά εφόδια, θα συναντήση μια έκπληξι. Ο Ιεχωβά εξακολουθεί να μιλή στον Ιώβ:

«Ιδού, η ελπίς να πιάση τις αυτόν είναι ματαία· δεν ήθελε μάλιστα εκπλαγή εις την θεωρίαν αυτού; Ουδείς είναι τόσον τολμηρός ώστε να εγείρη αυτόν και τις δύναται να σταθή έμπροσθεν εμού; Τις πρότερον έδωκεν εις εμέ, και να ανταποδόσω; τα υποκάτω παντός του ουρανού είναι εμού.»​—Ιώβ 41:9-11.

Η απλή θέα ένας γιγαντιαίου κροκοδείλου είναι αρκετή για να προειδοποιήση έναν να σταθή σε απόστασι. Κάτω τα χέρια! Ποιος, λοιπόν, είναι τόσο θρασύς ώστε να διεγείρη τον λεβιάθαν; Μήπως ο Ιώβ; Η ιδιοσυγκρασία πολλών γιγαντιαίων κροκοδείλων, είτε του ποταμίου είδους του Νείλου είτε του θαλασσίου, δεν είναι κατάλληλη για να τους πλησιάση ο άνθρωπος και να πρασπαθήση να τους εγείρη. Οι φύλακες των ζωολογικών κήπων διεπίστωσαν ότι μερικοί αλλιγάτορες εξημερώνονται τόσο, ώστε μπορούν ούτοι σχεδόν να βαδίσουν επάνω τους, αλλά γνωρίζουν τη σύνεσι του ν’ απέχουν από τους κροκοδείλους. Ο Ραϋμόνδος Ντίτμαρς, σημαίνουσα αυθεντία επί ερπετών, γράφει τα εξής στο βιβλίο του Ερπετά του Κόσμου:

«Υπάρχει περίπου τόση διαφορά σε διάθεσι και δράσι μεταξύ ενός αλλιγάτορος και ενός κροκοδείλου, όση και μεταξύ μιας χελώνης και ενός χελύδρου. Ένας εξηγριωμένος αλλιγάτωρ μπορεί να κινή το κεφάλι του από τη μια πλευρά στην άλλη, να κροτή τις σιαγόνες του ηχηρά και να κινή βίαια την ουρά του, αλλ’ ένας άνθρωπος με σταθερά νεύρα μπορεί να πλησιάση το ζώο ως μια απόστασι λίγων ποδών, να ρίξη μια θηλιά στο κεφάλι του, να συνδέση τις σιαγόνες του, να σπρώξη ένα κοντάρι προς το σώμα του​—κατόπιν, με διαδοχικές θηλιές, οι οποίες να σύρωνται προς τα πίσω από το κεφάλι του και προς τα εμπρός από την ουρά του, δένεται το ζώο στο κοντάρι κι έτσι βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία.»

Το να γίνη αυτό μ’ έναν κροκόδειλο, που είναι τρομερός και θηριώδης, είναι άλλο πράγμα πάλι, λέγει ο Ντίτμαρς. Ακόμη κι εκείνοι, που φαίνονται να είναι αναμφιβόλως καλής φύσεως, πρέπει να τυγχάνουν μεταχειρίσεως με τον υπέρτατο σεβασμό. Ο ειδικός στα ερπετά Ντίτμαρς λέγει πώς επλησίασε έναν παγιδευμένο κροκόδειλο που εφαίνετο μάλλον ήμερος:

«Ο συγγραφεύς, που έστεκε σε απόστασι από ό,τι ενομίζετο ως το άκρον της ουράς του ζώου, εκέντρισε το φαινομενικά νωθρό ζώο μ’ ένα ραβδί για να το ωθήση προς τη δεξαμενή. Διάφορα πράγματα συνέβησαν με γοργό ρυθμό. Με μια ημισεληνοειδή συστροφή του σώματος, εντελώς υπέρτερη από τη δύναμι ενός αλιγάτορος, το ζώο χτύπησε την ουρά του προς τον συγγραφέα, καταφέροντάς του ένα τόσο δυνατό χτύπημα, ώστε τινάχθηκε εντελώς από το έδαφος. Καθώς έφευγε προς το στερεό έδαφος, μια σχεδόν αυτόματη κλίσις τον έκαμε να απομακρύνη το σώμα του από ένα ζεύγος ορθάνοιχτων, γεμάτων δόντια σιαγόνων, που εκραδαίνοντο κινδυνωδώς κοντά του. Ο συγγραφεύς, αφού έπεσε στο έδαφος μ’ ένα χτύπημα στον ένα του ώμο, αν και κατά τα άλλα αβλαβής, άρχισε να κυλίεται για ν’ απομακρυνθή απ’ το επικίνδυνο ζώο, που τον κυνηγούσε πραγματικά τρέχοντας και με το σώμα υψωμένο από το έδαφος. Για μια στιγμή εφάνη σαν να επρόκειτο να επιτύχη ο κροκόδειλος. Καθώς ο συγγραφεύς ξαφνικά ανεπήδησε στα πόδια του και ατένισε προς τα πίσω, είδε το ζώο να ξαπλώνη με την κοιλιά στο έδαφος ν’ ανοίγη πλατιά τις σιαγόνες του και να μένη ακίνητο σαν άγαλμα. Τέτοιος είναι ο συνήθης κροκόδειλος​—ένα ζωηρό, κακό και, πάνω απ’ όλα, προδοτικό ζώο».

Σύμφωνα με τον Ντίτμαρς, οι ανθρωποφάγοι και πιο θηριώδεις κροκόδειλοι είναι οι του Ποταμού Νείλου και των θαλασσίων υδάτων. Οι γιγαντώδεις αυτοί συστρεπτικοί λεβιάθαν συγκεντρώνουν τεράστια δύναμι στις ευλύγιστες ουρές των. Μολονότι ο λεβιάθαν κολυμπά κυρίως με συστρεπτικά χτυπήματα της ουράς, η ουρά του είναι, επίσης, ένα επιθετικό όπλο ερημωτικής δυνάμεως. Με μια απίστευτη γρήγορη συστροφή της ουράς ο λεβιάθαν συλλαμβάνει λείαν, αρπάζοντας αυτήν από την όχθη του ποταμού ή από τα αβαθή ύδατα του ρεύματος, όπου την παίρνει με τις φοβερές γεμάτες δόντια σιαγόνες του και την καταβροχθίζει. Ακόμη και οι νεαροί κροκόδειλοι του είδους αλμυρών υδάτων είναι απίστευτα επικίνδυνοι. Ο Ντίτμαρς λέγει ότι είχε ανοίξει ένα καλάθι που περιείχε τρεις τετράποδας νεαρούς κροκοδείλους: «Ο βαθμός της αγριότητος που συνεσωρεύετο στα νεαρά αυτά τετράποδα ήταν καταπληκτικός. Όλα στάθηκαν απλώς στα πισινά τους πόδια με την προσπάθεια να δαγκάσουν. . . . Με ακράτητη μανία, το ένα απ’ αυτά εστηρίζετο έτσι και προχωρούσε, και αν κάποιο χέρι εκινείτο από πάνω του, ανυψώνετο προς τα πάνω και συνέκλειε βροντερά τα σαγόνια του.» Ήσαν θετικά τα χειρότερα θηριώδη ερπετά που είδε ποτέ.

Οι κροκόδειλοι αυτοί όχι μόνο είναι οι πιο θηριώδεις, αλλ’ είναι και οι πιο γιγαντώδεις του ερπετού κόσμου. Μολονότι ο μέσος ενήλικος κροκόδειλος μπορεί να έχη μάκρος περίπου δεκαέξη πόδια, υπάρχουν μερικοί που φθάνουν τα είκοσι πόδια. Ίσως πολύ λίγοι σήμερα φθάνουν τα μεγάλα μήκη που έφθαναν πριν από την εισαγωγή των πυροβόλων όπλων· αλλά πρέπει να σημειωθή ότι ένα είδος κροκοδείλου αλμυρών υδάτων του οποίου το κρανίον είναι στο Βρεττανικό Μουσείο, βρέθηκε ότι ήταν τριάντα τριών ποδών μάκρους, με περιφέρεια δεκατριών ποδών και οκτώ ιντσών! Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι ο ψαράς της εποχής του Ιώβ θα «κατέπιπτε με μόνη τη θέα» ενός γιγαντιαίου συστρεφομένου λεβιάθαν!

Αν ο Ιώβ δεν μπορούσε να σταθή ενώπιον αυτού του λυγερού λεβιάθαν, τότε πώς θα μπορούσε ν’ αντείπη επιτυχώς ή ν’ ανθέξη ενώπιον του Ιεχωβά, του Δημιουργού ενός τοιούτου ερπετού θαύματος αγριότητος και δυνάμεως; Αν απλώς ένα δημιούργημα του Θεού είναι πολύ φοβερό για να του επιτεθή κανείς, τι πρέπει να λεχθή τότε για τον Δημιουργό των πάντων; Πόσο γελοίως αυθάδες θα ήταν ν’ αντείπη κανείς στον Παντοδύναμο, βρίσκοντας σφάλματα στον τρόπο με τον οποίον διακυβερνά το σύμπαν! Τόσο αξιοσημείωτη είναι αυτή η ζώσα παράστασις της Θείας δυνάμεως στον λεβιάθαν ώστε ο Ιεχωβά λέγει:

«Δεν θέλω σιωπήσει τα μέλη αυτού, ουδέ την δύναμιν, ουδέ την ευάρεστον αυτού συμμετρίαν. Τις να εξιχνιάση την επιφάνειαν του ενδύματος αυτού; τις να εισέλθη εντός των διπλών σιαγόνων αυτού; Τις δύναται να ανοίξη τας πύλας του προσώπου αυτού; οι οδόντες αυτού κύκλω είναι τρομεροί. Αι ισχυραί ασπίδες αυτού είναι το εγκαύχημα αυτού, συγκεκλεισμέναι ομού δια σφιγκτού σφραγίσματος· η μία ενούται μετά της άλλης, ώστε ουδέ αήρ δύναται να περάση δι’ αυτών· είναι προσκεκολλημέναι η μία μετά της άλλης· συνέχονται ούτως, ώστε δεν δύνανται να αποσπασθώσιν. Εις τον πταρνισμόν αυτού λάμπει φως, και οι οφθαλμοί αυτού είναι ως τα βλέφαρα της αυγής. Εκ του στόματος αυτού εξέρχονται λαμπάδες καιόμεναι, και σπινθήρες πυρός εξακοντίζονται. Εκ των μυκτήρων αυτού εξέρχεται καπνός, ως εξ αγγείου κοχλάζοντος, ή λέβητος. Η πνοή αυτού ανάπτει άνθρακας, και φλοξ εξέρχεται εκ του στόματος αυτού· εν τω τραχήλω αυτού κατοικεί δύναμις, και τρόμος προπορεύεται έμπροσθεν αυτού. Τα στρώματα της σαρκός αυτού είναι συγκεκολλημένα· είναι στερεά επ’ αυτόν· δεν δύνανται να σαλευθώσιν. Η καρδία αυτού είναι στερεά ως λίθος· σκληρά μάλιστα ως η κάτω μυλόπετρα. Ότε ανεγείρεται, φρίττουσιν οι δυνατοί· και εκ του φόβου παραφρονούσιν.»​—Ιώβ 41:12-25.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

Τι τρομερός την όψι και ισχυρός τη δύναμι, κι ωστόσο τι κομψός σε διαστάσεις είναι ο λυγερός λεβιάθαν! Όμορφα στενός και αεροδυναμικός είναι κατά το σώμα ο κροκόδειλος, αλλά τα δόντια κι οι σιαγόνες του είναι τρομερά. Οι σιαγόνες του είναι πολύ εκτεταμένες, κι επειδή δεν υπάρχουν χείλη, τα δόντια, μακρά κι αιχμηρά και διαφόρων μεγεθών, παρουσιάζουν μια φοβερή όψι. Τι συντριπτική δύναμις! Σε πειράματα που έγιναν στη Γαλλία, ένας κροκόδειλος βάρους 120 πάουντς ήσκησε πίεσι μεταξύ των σιαγόνων του 1.540 πάουντς.

Η ποιητική περιγραφή του Ιεχωβά είναι πολύ κατάλληλη· λόγου χάριν, «οι οφθαλμοί αυτού είναι ως τα βλέφαρα της αυγής.» Έτσι, τα λαμπερά μάτια του κροκοδείλου, όταν υψώνη το κεφάλι του πάνω από το νερό στην ανατολή του ηλίου, παρήγαν μια τόσο ισχυρή εντύπωσι στους αρχαίους Αιγυπτίους, ώστε αυτοί υιοθέτησαν τα μάτια του κροκοδείλου ως σύμβολον της πρωίας. «Μολονότι είναι σε ποιητική μορφή», λέγει ένας συγγραφεύς για τη Θεία περιγραφή του Λεβιάθαν, «στερείται εξάρσεων». Ο συγγραφεύς αφηγείται τις παρατηρήσεις αρχαίων φυσιολόγων, που είδαν το τέρας ν’ ανέρχεται μετά από μια μακρά κατάδυσι στο νερό: «Τότε η αναπνοή, που κατεπνίγη επί πολλή ώρα, εξορμά με τόση σφοδρότητα ώστε να φαίνεται σαν να εξεμή φλόγες απ’ το στόμα και τα ρουθούνια του».b

Τα στερεά κλεισμένα λέπια του είναι το εγκαύχημα του λεβιάθαν· οι πτυχές της σαρκός του αποτελούν μια ακίνητη πανοπλία. Τ’ αληθινά λέπια του δημιουργικού αυτού θαύματος δεν αφαιρούνται ευκολώτερα από τα’ ανθρώπινα νύχια. Τι αριστούργημα είναι το τραχύ κάλυμμα του κροκοδείλου από πλάκες και πλέγματα! Υπάρχουν οστά εμφατνωμένα στο δέρμα και σ’ αυτά υπάρχουν κερατοειδή λέπια. Τα οστεώδη πλακίδια, που είναι εντεθειμένα στο παχύ σκληρό δέρμα, αποτελούν πανοπλία που είναι δύσκολο να διατρηθή από συνήθη σφαίρα, η οποία συχνά αποστρακίζεται. Πόσο άχρηστα, λοιπόν, είναι τα βέλη και τα βλήματα! Ο Ιεχωβά εξηγεί περαιτέρω στον Ιώβ:

«Η ρομφαία του συναπαντώντος αυτόν δεν δύναται να ανθέξη· η λόγχη, το δόρυ, ουδέ ο θώραξ. Θεωρεί τον σίδηρον ως άχυρον, τον χαλκόν ως ξύλον σαθρόν. Τα βέλη δεν δύνανται να τρέψωσιν αυτόν εις φυγήν· αι πέτραι της σφενδόνης είναι εις αυτόν ως στυπίον. Το ακόντια λογίζονται ως στυπίον· γελά εις το σείσμα της λόγχης. Οξείς λίθοι κοίτονται υποκάτω αυτού· υποστρόνει τα αγκυλωτά σώματα επί πηλού. Κάμνει την άβυσσον ως λέβητα να κοχλάζη· καθιστά την θάλασσαν ως σκεύος μυρεψού. Αφίνει οπίσω την πορείαν φωτεινήν· ήθελε τις υπολάβει την άβυσσον ως πολιάν. Επί της γης δεν υπάρχει όμοιον αυτού, δεδημιουργημένον ούτως άφοβον. Περιορά πάντα τα υψηλά· είναι βασιλεύς επί πάντας τους υιούς της υπερηφανίας.»​—Ιώβ 41:26-34.

Ίσαμε σήμερα οι πολεμισταί μερικών Αφρικανικών φυλών χρησιμοποιούν λειωμένο δέρμα κροκοδείλου ως ασπίδα· το δέρμα του προστατεύει από ακόντια και βέλη. Πολλά πλάσματα έχουν λεία και απροστάτευτη κοιλιά, αλλ’ η κοιλιά του κροκοδείλου είναι κεκαλυμμένη, με σκληρά, οξύαιχμα λέπια, αφήνοντας αποτύπωσι στις πηλώδεις όχθες ενός ‘αγκυλωτού σώματος’. Μέσα στο νερό η αδηφάγος μανία του κροκοδείλου αποτελεί ακριβώς την ύλη παρασκευής των εφιαλτών. Ο λεβιάθαν εγείρει ένα αφρόκυμα σαν το αφρώδες μίγμα ενός δοχείου αλοιφής. Το αυλάκι της λαμπερής αφρώδους πορείας του κροκοδείλου στο νερό μπορεί να παραβληθή με την πολιά των γηραιών ανθρώπων.

Η από τον Θεό περιγραφή της τεταραγμένης θαλάσσης δεν χρειάζεται να περιορίση τους λόγους του στον ωκεανόβιο κροκόδειλο, εφόσον η Εβραϊκή λέξις γιάμ μπορεί να σημαίνη όχι μόνο θάλασσα ή πελώριο όγκο υδάτων, αλλ’ ενίοτε κι ένα μεγάλο ποτάμι. Αλλ’ ο ωκεανόβιος κροκόδειλος είναι το φόβητρο των θερμών θαλασσών, ο γίγας της συνομοταξίας και ο μέγας ταξιδιώτης της συνομοταξίας. Κάνει απέραντες εκδρομές από τη μια ακτή ως την άλλη, και συχνά παρατηρούνται μεγάλοι κροκόδειλοι από τα πλοία, όταν απομακρυνθούν πέραν οπτικού βεληνεκούς από την ξηρά. Από τις απαθείς κινήσεις του θαλασσοβίου κροκοδείλου, φαίνεται ότι αυτός δεν διατρέχει τον κίνδυνο της κοπώσεως ή τελικού πνιγμού. Αφ’ ετέρου, κάποτε το θαλάσσιο αυτό τέρας εισχωρεί βαθιά μεσογειακά ως ένας ποταμοδύτης, ενεδρεύοντας για να καταβροχθίση κάποιο απερίσκεπτο ζώο.

Λόγω του μεγέθους του, της πανοπλίας του και των επιθετικών του όπλων και στα δύο του άκρα, ο κροκόδειλος είναι βασιλεύς των ερπετών. Και η επικίνδυνη κόμπρα; Είναι απλώς ένας εύγευστος μεζές, ένα ορεκτικό για τον κροκόδειλο. Δεν έχει φυσικούς εχθρούς στην αγρία κατάστασι και δεν γνωρίζει τρόμο. Μετά απ’ αυτή την περιγραφή του λεβιάθαν, ο Ιώβ λέγει στον Ιεχωβά:

«Εξεύρω ότι δύνασαι τα πάντα, και ουδείς στοχασμός σου δύναται να εμποδισθή. Τις ούτος ο κρύπτων την βουλήν ασυνέτως; εγώ λοιπόν προέφερα εκείνο το οποίον δεν ενόουν· πράγματα υπερθαύμαστα δι’ εμέ, τα οποία δεν εγνώριζον.»​—Ιώβ 42:2, 3.

Ο Ιώβ ομολογεί ότι ο Θεός μπορεί να κάμη τα πάντα· κατανοεί τώρα ότι οτιδήποτε κάνει ο Θεός είναι συνετό, στοργικό και δίκαιο. Επαναλαμβάνει την ίδια ερώτησι, που είχε θέσει ο Ιεχωβά στην αρχή της σειράς ερωτήσεων περί των δημιουργικών θαυμάτων· ο Ιώβ το πράττει αυτό για να ομολογήση τη δικαιοσύνη της επιτιμήσεως που υπονοείται και να εξομολογηθή, ‘Εγώ ήμουν εκείνος!’

Ο Ιώβ είχε πει μερικά πράγματα, τα οποία δεν έπρεπε να εκστομίση· αλλά τώρα εξομολογείται ότι υπερήσπιζε τη θέσι του χωρίς να καταλαβαίνη. «Βδελύττομαι εμαυτόν», είπε, «και μετανοώ εν χώματι και σποδώ.» Όπως έκαμε κι ο Ιώβ, πρέπει κι εμείς να ενστερνισθούμε αυτό το μάθημα. Μήπως βρεθούμε αντιμέτωποι του Θεού, πρέπει βαθιά να σκεφθούμε πριν αφήσωμε την εξωτερική εμφάνισι των περιστάσεων μας να μας ωθήση στο να πιστεύσωμε ή να δηλώσωμε ότι ο Θεός είναι άμεσος υπαίτιος των ποιημάτων μας. Ιδού ο βεεμώθ κι ο λεβιάθαν! Αυτοί καθώς και τ’ άλλα θαύματα της δημιουργίας πρέπει να μας κάμουν εντύπωσι για τη μεγάλη σοφία και δύναμι του Θεού, προσθέτοντας δύναμι στα θεόπνευστα λόγια: «Τον Παντοδύναμον, δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν αυτόν· είναι υπέροχος κατά την δύναμιν, και κατά την κρίσιν, και κατά το πλήθος της δικαιοσύνης· δεν καταθλίβει. Δια τούτο οι άνθρωποι φοβούνται αυτόν.»​—Ιώβ 42:6· 37:23, 24.

[Υποσημειώσεις]