Η Δυναμική Προσωπικότης του Συγγραφέως της Βίβλου

«Διότι “τις εγνώρισε τον νουν του Ιεχωβά, ώστε να διδάξη αυτόν;” ημείς όμως έχομεν τον νουν του Χριστού.»​—1 Κορ. 2:16, ΜΝΚ.

1. Γιατί η μελέτη της προσωπικότητος του Δημιουργού παρέχει το πιο μεγάλο όφελος;

ΟΤΑΝ μιλούμε για την προσωπικότητα ενός ατόμου, έχομε στο νου διάφορες ιδιότητες και χαρακτηριστικά, που το καθιστούν ένα ξεχωριστό άτομο, διότι ούτε δύο άνθρωποι δεν είναι όμοιοι. Η μελέτη προσωπικοτήτων της ανθρωπίνης οικογενείας είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα, αν και όχι πάντοτε βοηθητική, εξαρτώμενη από το ελατήριο· αλλά η μελέτη της θαυμαστής προσωπικότητος του Δημιουργού παρέχει το πιο μεγάλο ενδιαφέρον και βοήθεια. Φέρνει τις πιο μεγάλες αμοιβές. Μας βοηθεί να κατανοήσωμε τον τρόπο με τον οποίον εκτελεί τα έργα του και να εκτιμήσωμε τον τρόπο με τον οποίον εκφράζει τον εαυτό του στον λόγο του, τη Γραφή. Εξ άλλου, όσο πληρέστερα κατανοούμε και θαυμάζομε αυτή τη λαμπρή Προσωπικότητα, μέσω της μελέτης των έργων του και του λόγου του, αυτό μας κάνει να θέλωμε να είμεθα όμοιοι με αυτόν, κατ’ εικόνα του, καθ’ όσον απόκειται σ’ εμάς. Αυτό είναι κάτι έξοχο, διότι καθώς επιζητούμε να συμμορφώνωμε την προσωπικότητά μας για να είναι σε στενή αρμονία με τη δική του, αυτό μας εξασφαλίζει την εύνοιά του και την ευλογία του, και αυτό σημαίνει για μας ζωή με τελεία ευτυχία.

2. Από ποιες απόψεις ο άνθρωπος επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού, και πώς αυτό ρίχνει φως στην προσωπικότητα του ανθρώπου;

² Αυτή η γραμμή συλλογισμού έχει Γραφική υποστήριξι. Δεν είπε μήπως ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών»; Δεν είπε έπειτα στον άνθρωπο: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε» επί όλης της κατωτέρας κτίσεως; Για ν’ αυξηνθή η ανθρώπινη οικογένεια και να ζήση μαζί σαν μια μεγάλη κοινωνία, και συγχρόνως να ασκήση και να διατηρήση αυτή την κυριαρχία της, θ’ απητείτο ασφαλώς μέτρον των ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών που βλέπομε στον Ιεχωβά τον ίδιο. Η προσωπικότης αποτελείται από τις δυνάμεις μας συλλογισμού, και από το πώς τις χρησιμοποιούμε και τις αναπτύσσομε, μαζί με τα εγκάρδια αισθήματά μας και πόθους και αποφάσεις. Είναι αιτία ατελευτήτου θαυμασμού ότι ο Ιεχωβά έκαμε έτσι τον άνθρωπο, ώστε, αν και είναι μια τέτοια μικροσκοπική κηλίς επάνω σ’ ένα μικροσκοπικό πλανήτη, είναι, ωστόσο, ένα θαυμάσιο πανομοιότυπο, σε πολύ μικρή κλίμακα, του μεγάλου Δημιουργού που ασκεί παγκόσμια κυριαρχία.​—Γέν. 1:26-28.

3. (α) Πώς είναι δυνατόν για μας να κάμωμε μελέτη του Δημιουργού; (β) Ποια βοήθεια μας δίνει το ευαγγέλιο του Ιωάννου όσον αφορά αυτό;

³ Θα ήταν αλαζονεία για αδύνατους, ατελείς ανθρώπους να μιλούν για μελέτη της προσωπικότητος Εκείνου ο οποίος είναι ο ‘βασιλεύς των αιώνων, ο άφθαρτος, ο αόρατος, ο μόνος Θεός’, και ο οποίος «ητοίμασε τον θρόνον αυτού εν τω ουρανώ», αν ο Ιεχωβά, με περισσοτέρους του ενός τρόπους, δεν το είχε καταστήσει δυνατόν. Ο πιο θαυμαστός τρόπος, με τον οποίον το έκαμε αυτό, υπήρξε η αποστολή του Υιού του στη γη, για να ζήση μεταξύ μας επί ένα διάστημα ως άνθρωπος. Ο Ιωάννης το καθιστά αυτό σαφές στο Ευαγγέλιο του. Μας μιλεί για τον Ιησού στην προανθρώπινη ύπαρξί του, γνωστόν τότε ως «ο Λόγος», και ορθά αποκαλούμενον «θεόν», ισχυρόν, διότι «πάντα δι’ αυτού έγειναν.» Κατόπιν, αφού λέγει πώς «ο Λόγος έγεινε σαρξ», αναφέρει: «Ουδείς είδε ποτε τον Θεόν· ο μονογενής Υιός [θεός, Κριτικόν Κείμενον], ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν.» Δεν θα μπορούσαμε να επιθυμήσωμε μια εξοχώτερη βοήθεια στη μελέτη μας από αυτή στην γνωριμία μας μ’ εκείνον που απελάμβανε μια τόσο στενή σχέσι με τον Πατέρα του, και ο οποίος ήλθε στη γη έτσι ώστε μπόρεσε να μας τον εξηγήση.​—1 Τιμ. 1:17· Ψαλμ. 103:19· Ιωάν. 1:1,3, 14, 18.

4. Ποια διαφώτισις τούτου δίδεται στις Παροιμίες 8:22-31;

⁴ Η ευτυχής αυτή σχέσις περιγράφεται, επίσης, ωραία στις Παροιμίες 8:22-31, ΜΝΚ. Αφού περιγράφει τις αρχικές ετοιμασίες για τη δημιουργία της γης, ο Υιός του Θεού, ο Λόγος, λέγει: «Τότε ήμην πλησίον αυτού ως αριστοτέχνης εργάτης· και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, . . . και η τρυφή μου ήτο μετά των υιών των ανθρώπων.» Τι ελκυστική εικόνα οικογενειακής ζωής, μ’ έναν Πατέρα ειδικά φιλόστοργο για τον Υιό του, και τον Υιό, εξ άλλου, πολύ γεμάτον από αγάπη για κείνο που γνωρίζομε ότι τώρα ανατίθεται στη φροντίδα του από τον Πατέρα του, τα πράγματα εκείνα που συνδέονται με την ανθρώπινη οικογένεια. Το να είμεθα βεβαιωμένοι για το φιλικό ενδιαφέρον Του προς το συμφέρον μας αποτελεί πραγματική ενθάρρυνσι, και αποβλέπομε στο να γνωρισθούμε περισσότερο μαζί του.

5. (α) Πώς μπορεί να συνοψισθή η προσωπικότης του Ιησού, και γιατί πρέπει να είμεθα προσεκτικοί όταν προσδιορίζωμε τους όρους «δυναμικός» και «πράος»; (β) Ποια λεπτή αντίθεσι βλέπομε στον Ιησούν και πώς καταδεικνύεται αυτή;

⁵ Καθώς διαβάζομε για τον Ιησούν στις Γραφές, ποιες είναι οι εντυπώσεις μας; Ήταν δυναμικός, και όμως πράος. Με γενικούς κανόνες αυτό φαίνεται αδύνατο. Συχνά νομίζομε ότι ένα δυναμικό άτομο είναι ισχυρό, φιλόδοξο, βίαιο, που δεν δείχνει υπομονή για κάποιον που μπαίνει στο δρόμο του, ενώ νομίζομε ότι ένα πράο άτομο είναι γαλήνιο, δεν διακρατεί πολύ ισχυρές γνώμες, και είναι έτοιμο να υποχωρήση χάριν της ειρήνης, μάλλον παρά να αντισταθή για ό,τι είναι δίκαιο. Λόγω ατελείας, τα διάφορα χαρακτηριστικά μας δεν είναι κατάλληλα ισορροπημένα και τείνουν να πηγαίνουν στα άκρα, αλλ’ αυτό δεν συμβαίνει μ’ έναν που είναι τέλειος, όπως ήταν ο Ιησούς. Εκείνο που μας δίνει ίσως το άριστο κλειδί για την προσωπικότητά του είναι ο λόγος που ελαλήθη προφητικά γι’ αυτόν από τον Δαβίδ, και παρετέθη από τον Παύλο στην προς Εβραίους επιστολή 1:9, όπου διαβάζομε: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.» (Βλέπε Ψαλμ. 45:7) Ο Ιησούς ήταν και είναι ένας μεγάλος φίλος της δικαιοσύνης, που κλείνει μέσα του μια βαθιά και τρυφερή αγάπη για κείνους, οι οποίοι, αν και ατελείς, ειλικρινώς αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη. Σ’ αυτούς είναι πράος, ειρηνικός, φιλικός και πολύ υπομονητικός. Συγχρόνως έχει έντονο μίσος για κάθε τι άνομο, περιλαμβανομένων κι εκείνων που αποδεικνύουν ότι είναι εκούσια παραδομένοι στις κακές των κατευθύνσεις. Όπως εξέφερε δριμεία καταγγελία για τους υποκριτικούς θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του, οι οποίοι έδειχναν αμείλικτα φονική εχθρότητα για τον «άγιον και δίκαιον», έτσι εκφράζεται όμοια σ’ αυτή την ίδια τάξι σήμερα, λέγοντας: «Φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.» (Πράξ. 3:14· Ματθ. 7:23· 23:13-39) Η προσωπικότης του Ιησού δεν μεταβάλλεται. Είναι «ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας.» Έτσι εξηγείται με το παράδειγμα του Ιησού η ίδια ισορροπημένη αντίθεσις που βλέπομε στον Ιεχωβά, και που καταδεικνύεται, επίσης, από τον λαόν του Ιεχωβά σήμερα, η αγριότης ενός λέοντος, συνταιριασμένη με την ηπιότητα της αναψυκτικής δρόσου.​—Εβρ. 13:8· Μιχ. 5:7, 8.

6. Πώς εξεφράσθη ο Ιησούς στους φίλους του, και επάνω σε ποια βάσι;

⁶ Αλλά πώς όλα αυτά βοηθούν στην απόκτησι καλυτέρας κατανοήσεως του γραπτού λόγου του Θεού; Η Βίβλος εγράφη, βέβαια, προς όφελος των φίλων του Θεού, όχι των εχθρών του. Είναι αξιοσημείωτο πώς ο Ιησούς μίλησε στους φίλους του, όταν ήταν στη γη. Ποια ήταν η εντυπωσίς των απ’ αυτόν; Είναι πολύ φανερό ότι, αν και ανεγνωρίζετο ως «Διδάσκαλος» και «Κύριός» των, δεν απεχώριζε τον εαυτό του, ούτε τους κατετρόμαζε, εκφοβίζοντάς τους. (Ιωάν. 13:13) Αντιθέτως, τους έφερνε σε στενή ενότητα μαζί του και τους έκανε να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους στην παρουσία του. Το ύφος και ο τρόπος της ομιλίας του συνέβαλλαν στον σκοπό αυτό. Εύρισκαν την παρουσία του αναπαυτική, και ο Ιησούς ο ίδιος ανέφερε την αιτία τούτου, λέγοντας: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει . . . διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν.»​—Ματθ. 11:28, 29.

7. Πώς αυτό βοηθεί στην απόκτησι καλυτέρας εκτιμήσεως του λόγου του Θεού;

⁷ Καθώς ο Ιησούς μιλούσε στους φίλους του, έτσι και ο Ιεχωβά μιλεί στους φίλους του μέσω του λόγου του. Ο λόγος του είναι επιφορτισμένος με την έντονη και ισχυρή προσωπικότητά του, και όμως μειλίχια· σ’ αυτό οφείλεται και το ύφος του. Αν και πλήρως ακριβής, επιστημονικά και με άλλον τρόπο, δεν είναι γραμμένος με εκζητημένους, τεχνικούς όρους, έτσι ώστε ούτε ένας κριτικός δεν θα μπορούσε να εύρη αιτία για παράπονο ή πρόσκομμα. Αντιθέτως, είναι γεμάτος από ανθρώπινες εικόνες και παραβολές, πράγματα που διεγείρουν τη φαντασία και ελκύουν την καρδιά.

8. Ποιες Γραφικές περιπτώσεις αποδόσεως προσωπικότητος μπορούν να αναφερθούν, και με ποιο όφελος;

⁸ Μια ενδιαφέρουσα απόδειξις τούτου στη Γραφή φαίνεται στον τρόπο με τον οποίον αποδίδεται προσωπικότης σε πράγματα, τα οποία, αυτά καθ’ εαυτά, δεν είναι πρόσωπα. Αυτό συχνά γίνεται με ανθρώπινη ομιλία, που μεταδίδει ζωηρότητα και δυναμικότητα. Παραδείγματος χάριν, συχνά μιλούμε για ένα ιδιαίτερο φυτό που αγαπά ωρισμένο είδος εδάφους, ωσάν ένα φυτό να έχη προσωπικότητα με τις συμπάθειές της και τις αντιπάθειές της. Ο Ιησούς μίλησε με τον ίδιο τρόπο. Μ’ ένα ισχυρό, εξεικονιστικό τρόπο, είπε: «Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων.» Ακόμη ισχυρότερα, κυττάζοντας το ποτήρι του οίνου που ήταν στο χέρι του, είπε: «Τούτο είναι το αίμά μου.» Και, με τον τρόπο αποδόσεως προσωπικότητος, είπε για το άγιο πνεύμα: «Εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα, και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς.» Ο απόστολος Παύλος έκαμε το ίδιο όσον αφορά τον λόγο του Θεού τον ίδιο, μιλώντας ωσάν να ήταν δυναμικά ζωντανός και λέγοντας: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας.» Πόσο ισχυρός και πόσο σωτήριος!​—Ιωάν. 10:7· Ματθ. 26:28· Ιωάν. 14:26· Εβρ. 4:12.

9. (α) Ποια οφέλη αποκτώνται από τον τρόπο με τον οποίον εγράφη η Βίβλος; (β) Γιατί οι κριτικοί είναι αδικαιολόγητοι και αποδεικνύονται άδικοι στη στάσι των; (γ) Ποια είναι η ορθή στάσις, και ποια είναι τα αποτελέσματα που φέρνει σ’ εμάς;

⁹ Όχι, το άγιο πνεύμα και ο λόγος του Θεού δεν είναι πρόσωπα αυτά καθ’ εαυτά, αλλά, να το πούμε έτσι, είναι και τα δύο επιφορτισμένα με την προσωπικότητά του. Γι’ αυτό ο Παύλος μπορούσε να πη: «Μη λυπείτε το πνεύμα το άγιον του Θεού.» Μπορούμε, επίσης, να λυπούμε τον λόγον του Θεού αν βαδίζωμε αντίθετα σ’ αυτόν, και μπορούμε να θέτωμε σε κίνδυνο τον εαυτό μας και άλλους αν κακά χειριζώμεθα αυτή την οξεία, ζωντανή μάχαιρα. Εδώ ακριβώς κατανοούμε το όφελος της Βίβλου γραμμένης με τον τρόπο που απεφασίσθη από τον Συγγραφέα της. Αντανακλά την προσωπικότητα του και τον φέρνει πλησιέστερα σ’ εμάς, και μας καθιστά ικανούς να τον εκτιμήσωμε περισσότερο. Δεν θα το θέλαμε διαφορετικά. Γιατί ο Ιεχωβά να συμβιβάση το φραστικό του ύφος, ώστε να ταιριάζη με τους κριτικούς; Ακόμη κι εμείς, κοινοί άνδρες και γυναίκες, σε πολλές περιπτώσεις αναθρεμμένοι στα δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου», ανοίξαμε τα μάτια μας στην αλήθεια όταν μας εξηγήθηκε από τις Γραφές. Οι κριτικοί θα μπορούσαν, επίσης, ν’ ανοίξουν τα μάτια τους αν δεν ήσαν τόσο σοφοί στη δική τους σοφία. «Διότι η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ. Επειδή είναι γεγραμμένον, “Όστις συλλαμβάνει τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών”.» Πρέπει να τηρούμεθα αληθινά ταπεινοί και ευδίδακτοι, ‘έχοντας συναίσθησιν της πνευματικής μας ανάγκης’. (Εφεσ. 4:30· 1 Κορ. 3:19· Ματθ. 5:3, ΜΝΚ· Ιωάν. 17:17) Τότε θα είμεθα πρόθυμοι να διδαχθούμε, «ουχί με διδακτούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας», αλλ’ από Εκείνον που διωρίσθη από τον Θεό, τον ζώντα Λόγον, τον Ιησού Χριστό, που πάντοτε εδίδαξε σύμφωνα με τον γραπτόν λόγον, τη Γραφή. Έτσι, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού, θα φθάσωμε να ‘έχωμεν τον νουν του Χριστού’ και θα φθάσωμε «να γνωρίσωμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς.»​—Αποκάλ. 19:13· 1 Κορ. 2:12, 13, 16.

ΔΥΟ ΑΙΤΙΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

10. (α) Πώς μπορεί να ορισθή η αληθινή θρησκεία, αλλά πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» απεδείχθη ψευδής σε τούτο; (β) Πώς εκδηλώνεται η αληθινή θρησκεία σήμερα;

¹⁰ Υπάρχουν δύο αιτίες, για τις οποίες είναι καλό να έχωμε ορθή κατανόησι και εκτίμησι, και της Βίβλου, και του Συγγραφέως της. Πρώτον, αυτό μας δίνει ορθή εικόνα της αληθινής θρησκείας. Η αληθινή θρησκεία είναι θρησκεία δράσεως. Δεν είναι παθητική, όπως είναι η εντύπωσις που δίδεται από τον «Χριστιανικό κόσμο» στον μηχανικό τρόπο με τον οποίο διαβάζεται γενικά η Βίβλος στις εκκλησίες, ντυμένη μ’ ένα μαύρο κάλυμμα και διατηρούμενη στην αρχαϊκή γλώσσα. Το αποτέλεσμα είναι ότι, εκείνοι που παρακολουθούν την εκκλησία λαμβάνουν την ιδέα ότι το σημείο της γνησιότητος ενός Χριστιανού είναι η καλή υπόληψις. Φυσικά, ένας Χριστιανός πρέπει να είναι υποδειγματικός σε όλη τη διαγωγή του και τη διακονία του, αλλά όταν άρχισε αυτή η νέα κίνησις, με τον Ιησού ως αρχηγό της, δεν εκέρδισε δημοτικότητα, ούτε στις ημέρες του ούτε μετά την Πεντηκοστή, λόγω της καλής συμπεριφοράς και της συνεσταλμένης διαγωγής των μελών της. Αυτά έλαβαν εντολή και εξουσιοδοτήθησαν να είναι πολυάσχολα μ’ ένα δυνατό άγγελμα και μαρτυρία, αρχίζοντας από την Ιερουσαλήμ και επεκτεινόμενα «έως εσχάτου της γης.» Ακόμη περισσότερο σήμερα, το άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας πρέπει να ‘κηρυχθή εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη’ πριν από το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Εκείνοι που έχουν ώτα για να ακούουν, δεν ακούουν απλώς μια παρακλητική έκκλησι, αλλά μια επιτακτική εντολή «Εξέλθετε εξ αυτής [της Βαβυλώνος], ο λαός μου»! Εκείνοι που έχουν ευήκοον ους αναλαμβάνουν δράσι εγκαταλείποντας τον «Χριστιανικό κόσμο» και φεύγοντας στη Σιών, την οργάνωσι του Θεού. Εκείνοι που ανήκουν σ’ αυτή την οργάνωσι, το πιστό υπόλοιπο της αληθινής εκκλησίας με την ουράνια ελπίδα, είναι ευλογημένοι, όπως ήταν και ο Ιησούς, με το «έλαιον ευφροσύνης» του πνεύματος του Ιεχωβά. Θα εύρετε τη συντροφιά τους μεγάλη βοήθεια και προτροπή για να «ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον» και ν’ απολαύσετε μια ενεργό συμμετοχή στην αληθινή θρησκεία.​—Πράξ. 1:8· Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 18:4· Ησ. 61:3· Εφεσ. 4:24.

11. Πώς η Αποκάλυψις, κεφάλαια 1-3, παρέχει ειδική βοήθεια για μας σήμερα;

¹¹ Στα αρχικά κεφάλαια της Αποκαλύψεως βρίσκομε τη δεύτερη αιτία για την εκζήτησι μιας αληθινής εκτιμήσεως του Ιεχωβά και του λόγου του. Βρίσκομε εκεί λεπτομερείς πληροφορίες που θέτουν το υπόδειγμα για την υποβοήθησί μας να συμμορφώσωμε την προσωπικότητά μας σε αρμονία με τον λόγον και τον Συγγραφέα του, δίνοντάς μας μια σαφέστερη διόρασι και οξύτερη προτροπή ν’ αγαπούμε τη δικαιοσύνη και να μισούμε την ανομία. Ο Ιησούς προείδε τις συνθήκες που θα επικρατούσαν στον κόσμο σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους και συνεπώς τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς που θα επήρχοντο στους ακολούθους του. Για τούτο έδωσε στον Ιωάννη ένα άγγελμα για καθεμιά από επτά εκκλησίες. Αυτά τα αγγέλματα, ενώ ήσαν κατάλληλα τοπικώς στην εποχή του Ιωάννου, έχουν την πραγματική τους σημασία και δύναμι για όλες τις εκκλησίες των αληθινών Χριστιανών σήμερα, σ’ αυτή την «Κυριακήν ημέραν [ημέραν του Κυρίου].» (Αποκάλ. 1:10) Ενώ δίδονται πρωτίστως σ’ εκείνους που έχουν την ουράνια ελπίδα (διότι όλες οι υποσχέσεις εκεί είναι ουράνιες), οι διάφορες συνθήκες που περιγράφονται, συνδεδεμένες με τις προειδοποιήσεις και τις συμβουλές, που δίδονται από τον Ιησούν, εφαρμόζονται εξίσου σ’ εκείνους τους αφιερωμένους δούλους του Θεού, που έχουν επίγεια ελπίδα στη βασιλεία του Θεού.

12. (α) Ποιες ειδικές ανάγκες τονίζονται στα αγγέλματα προς τις επτά εκκλησίες; (β) Τι περιλαμβάνει ο νέος άνθρωπος ή προσωπικότης;

¹² Ενώ οι επαγγελίες διαφέρουν, σημειώστε την ίδια έκκλησι σε κάθε άγγελμα: «Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το πνεύμα.» Σημειώστε, επίσης, την κατάστασι που πρέπει ν’ αντιμετωπισθή, όχι συλλογικά, αλλ’ ατομικά όταν λέγεται στο τέλος κάθε αγγέλματος: «Ο νικών . . .» Αυτό συνδέεται με τη λέξι «υπομονή», που απαντάται αρκετές φορές σ’ αυτά τα αγγέλματα, μαζί με εκφράσεις όπως: «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου», και «κράτει εκείνο το οποίον έχεις.» Το να κρατήση κανείς και να υπομείνη και να νικήση αποφασιστικά απαιτεί ισχυρή προσωπικότητα. Αυτό δεν είναι ζήτημα εξωτερικής επιδείξεως, αλλά πρέπει να υπάρχη μια σταθερή αποφασιστικότης, που προκύπτει από βαθιά εκτίμησι και αγάπη για τον Ιεχωβά, μια ολοκάρδια απόφασις να ζη κανείς γι’ αυτόν και να πράττη το θέλημά του. Ο Χριστός Ιησούς, ο οποίος πάντοτε έχαιρε να πράττη το θέλημα του Πατρός του, έδωσε το τέλειο υπόδειγμα, και είναι θέλημα του Θεού να γίνωμε ‘σύμμορφοι της εικόνος του Υιού αυτού’. Αυτό, επίσης, σημαίνει κατ’ εικόνα Θεού, όπως είπε πάλι ο Παύλος: «Ενδύθητε τον νέον [άνθρωπον], τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.» Τι αυτό σημαίνει με λεπτομέρειες; Ακούστε! «Ενδύθητε . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν. . . . Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» Να έχη κανείς ισχυρή διάνοια, ναι, αλλά δεν υπάρχει τόπος εδώ για να είναι δικτατορικός. Είναι ζήτημα του να έχη το ορθό ελατήριο.​—Αποκάλ. 2:7, 10, 13, 19· 3:11· Ρωμ. 8:29· Κολ. 3:10-14.

13. (α) Πώς μπορούμε ν’ αποκτήσωμε μια θεοσεβή προσωπικότητα; (β) Από την άποψι αυτή, πώς είναι ο Παύλος ένα καλό παράδειγμα;

¹³ Μόνο μέσω ακριβούς γνώσεως των Γραφών μπορούμε να εκτιμήσωμε και να αποκτήσωμε την κατάλληλη ισορροπία και τη λεπτή αντίθεσι των διαφόρων ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών που αποτελούν μια θεοσεβή προσωπικότητα. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος χρησιμεύει ως μια καλή εξεικόνισις. Προτού γίνη Χριστιανός ήταν ασφαλώς δυναμικός, αλλά, επειδή ήταν τυφλός ως προς την αλήθεια, ήταν εκτός ισορροπίας, όπως λέγει ο ίδιος, ήταν ‘βλάσφημος, και διώκτης και υβριστής’. Αφού του ανοίχθηκαν τα μάτια, και στο υπόλοιπο της ζωής του, ήταν ακόμη δυναμικός, αλλά με διάφορο ελατήριο, και τώρα ωραία ισορροπημένος, όπως δείχνει εκείνο που γράφει στους Θεσσαλονικείς: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» Α! ναι, αυτή είναι η διαφορά. Ωθείτο τώρα από το πνεύμα της ανιδιοτελούς και στοργικής αφοσιώσεως.​—1 Τιμ. 1:13· 1 Θεσ. 2:7, 8.

14. Πώς μπορεί η προσωπικότης μας να ξαναγίνη κατ’ εικόνα Θεού;

¹⁴ Οποιαδήποτε και αν ήταν η προηγουμένη σας διάθεσις, δεν χρειάζεται ν’ αποθαρρύνεσθε. Ο πατρικός Δημιουργός που είπε στον Υιό του: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών», μπορεί να δημιουργήση σ’ εσάς ένα «νέον άνθρωπον» ή «νέαν προσωπικότητα» κατ’ εικόνα των. Πώς; Με τη μεταμορφωτική επιρροή του πνεύματος του Θεού, επί του ‘πνεύματος του νοός σας’, και μέσω της επιρροής του γραπτού του λόγου. Όσο περισσότερο κατανοείτε και πείθεσθε ότι ολόκληρη η Γραφή είναι προϊόν μιας μόνης, θείας Συγγραφής, τόσο περισσότερο θα εκτιμήσετε τη μεγαλειώδη προσωπικότητα του Συγγραφέως της, Ιεχωβά. Εξ άλλου, αυτό θα σας βοηθήση να «ενδύθητε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»​—Γέν. 1:26· Εφεσ. 4:23, 24.