Ένας Περίπατος την Άνοιξι Οδηγεί σε Υπηρεσία Μπέθελ

Αφήγησις υπό Ιουλίου Φέλλερ

ΛΙΓΟ εφανταζόμουν πριν από σαράντα ένα χρόνια, όταν για πρώτη φορά άκουσα το άγγελμα σχετικά με τον σκοπό του Ιεχωβά για τη γη, ότι το 1963 θα βρισκόμουν στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ!

Όμως, βρίσκομαι εδώ στην 38η τάξι, μια δεκάμηνη σειρά σπουδών που προορίζεται να εκπαιδεύση διακόνους για επιπρόσθετες ευθύνες. Θα μπορούσα να υπομείνω τον καθημερινό συνήθη ρυθμό μελέτης; Θα μπορούσα να υπερπηδήσω το εμπόδιο της γλώσσης και να συμβαδίσω με τους συσπουδαστάς μου; Αυτές και πολλές άλλες ερωτήσεις περνούσαν από τη διάνοιά μου όταν ήλθα, και παραδέχομαι ότι η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Εν τούτοις, δεν ξέχασα τις υποσχέσεις που ο Θεός κάνει στο Λόγο του, κι επήρα θάρρος. Αλλά πώς έφθασα να βρεθώ εδώ; Ποια βήματα επρόκειτο να γίνουν, για να γίνη δυνατόν να παρακολουθήσω τη Σχολή Γαλαάδ;

ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΙ

Ήταν άνοιξις του 1922. Ο αδελφός μου κι εγώ είχαμε μόλις επιστρέψει στη Βέρνη από μια μακρά διαμονή στη Γαλλική Ελβετία, όταν ένας θείος μας μάς εκάλεσε να κάνωμε ένα περίπατο μαζί του. Δεχθήκαμε ευχαρίστως την πρόσκλησι κι ελπίζαμε σ’ ένα απόγευμα ψυχαγωγίας.

Ήταν μια ωραία, θερμή ημέρα. Η φύσις εφαίνετο να είχε στολισθή ειδικά για την έξοδό μας. Αυτός ο υπέροχος ανοιξιάτικος καιρός έγινε το θέμα της συνομιλίας μας, και ο θείος επέστησε την προσοχή μας σε πράγματα που σ’ εμάς εφαίνοντο εντελώς καινούργια. Σε μια κατάλληλη στιγμή στη διάρκεια του περιπάτου μας έβγαλε από την τσέπη του ένα βιβλίο, επάνω στο οποίο ήσαν ελκυστικά εκτυπωμένες με χρυσά γράμματα οι λέξεις «Η Αγία Γραφή». Αυτή η ωραία ημέρα, με την ειρηνική της ατμόσφαιρα, του θύμιζε ένα θαυμάσιο παράλληλο, καθώς παρετήρησε στρέφοντας τις σελίδες της. ‘Η Γραφή μάς λέγει’, συνέχισε, ‘ότι πλησιάζομε έναν καιρό που θα είναι σαν παράδεισος ομορφιάς, τόσο ωραίος όσο αυτή η ημέρα κι ακόμη πιο ωραίος, διότι δεν θα είναι τόσο μικρής διαρκείας. Ναι, θα διαρκή παντοτινά’.

Με την εισαγωγή αυτή, ο θείος τώρα μας περιέγραφε μια γη, στην οποία δεν θα υπήρχε στενοχώρια ή μόχθος, πονηρία ή πόλεμοι, και όπου ασθένεια και θάνατος δεν θα υπήρχε πλέον. Θα υπήρχε ακόμη ανάστασις νεκρών, μας είπε! Ήμαστε κι οι δυο πολύ χαρούμενοι που το ακούγαμε, καθόσον ενθυμούμεθα τους γονείς μας, που είχαν πεθάνει πάρα πολύ σύντομα. Αυτός ο θαυμάσιος καιρός δεν ήταν πολύ μακριά, πρόσθεσε με έμφασι και πειστικότητα. Είχαμε τόσο γοητευθή από την αφήγησι αυτή, ώστε ξεχάσαμε εντελώς πού βρισκόμαστε κι ενομίσαμε ότι ζούσαμε ήδη σ’ αυτόν τον ένδοξο καιρό. Εκείνο, που μας εξέπληξε, επίσης, ήταν το ότι μπορούσε πάντοτε να μας διαβάζη ένα Γραφικό εδάφιο για να υποστηρίξη τις δηλώσεις του, παραδείγματος χάριν, το Αποκάλυψις 21:4. Ο καλός σπόρος, που εσπάρη από τον θείο μας αυτή την ημέρα, έπεσε στο καλό έδαφος των καρδιών μας. (Ματθ. 13:8) Με τι τρόπο; μπορεί να ρωτήσετε. Για να καταλάβετε καλύτερα, πρέπει να σας οδηγήσω πίσω στα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας.

ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Ήμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια από έξη άτομα: ο πατέρας και η μητέρα, δυο αγόρια και δυο κορίτσια. Εν τούτοις, όταν ήμουν επτά ετών, η μητέρα μου πέθανε. Η ευτυχισμένη οικογενειακή μας ζωή τελείωσε. Ο πατέρας υπέφερε τρομερά για την απώλεια αυτή και ουδέποτε πραγματικά συνήλθε απ’ αυτή τη θλίψι. Λίγα χρόνια αργότερα πέθανε κι αυτός, και η οικογένειά μας τώρα είχε διασπασθή τελείως.

Κατόπιν ήλθαν τα καταθλιπτικά χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Είχα την καλή τύχη να είμαι παιδί και να ζω σε μια ουδέτερη χώρα, όπως ήταν η Ελβετία. Αλλ’ ενθυμούμαι μόνο πάρα πολύ καλά τα τραίνα γεμάτα από παιδιά που εγκατέλειπαν το Βέλγιο και τη Γαλλία κι έκαναν μια σύντομη στάσι στη Βέρνη προτού να ταξιδέψουν για το εσωτερικό της χώρας μας, όπου υπήρχε μεγαλύτερη ασφάλεια. Επίσης, πολλά τραίνα ήρχοντο στη χώρα μας γεμάτα με τραυματίας πολέμου. Αυτά άφησαν μια ανεξάλειπτη εντύπωσι στη νεανική μου διάνοια. Κατ’ επανάληψιν ρώτησα τον εαυτό μου: Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί πρέπει οι λαοί να διέρχονται τέτοια κατάθλιψι; Γιατί οι Γάλλοι και οι Γερμανοί φονεύουν ο ένας τον άλλον; Όλη αυτή η αθλιότης, η λύπη, τα δεινά και οι απώλειες αφύπνισαν μέσα μου ένα διακαή πόθο για καλύτερα πράγματα.

Αυτές οι πείρες μού διήγειραν την προθυμία να δίδω προσοχή σε αληθινές απαντήσεις στις ανωτέρω ερωτήσεις. Αυτές τις απαντήσεις μού τις έδωσε ο θείος μου την ωραία εκείνη ανοιξιάτικη μέρα. Ό,τι είχα το προνόμιο ν’ ακούσω σ’ εκείνον τον απογευματινό περίπατο, έθεσε τη βάσι της κατοπινής αποφάσεως που έλαβα ν’ αναλάβω υπηρεσία Μπέθελ. Άρχισα να μελετώ τη Γραφή και τα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά μ’ επιμέλεια από τότε και στο εξής. Φυσικά, παρακολουθούσα τις συναθροίσεις στη Βέρνη, όπου μου έκαμαν μια θερμή υποδοχή.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ

Στο έτος 1924​—δεν ήμουν ακόμη είκοσι τριών ετών—​άκουσα ότι ζητούσαν νέους άνδρες στο τυπογραφικό εργοστάσιο της Σκοπιάς στη Βέρνη. Πάλιν ο θείος μου ήταν εκείνος, που μ’ έφερε σ’ επαφή με το Μπέθελ. Με προσεκάλεσαν να περιέλθω το εργοστάσιο και τον οίκο Μπέθελ για να πάρω μια ιδέα του έργου σ’ αυτό το οίκημα. Πόση έκπληξι αισθάνθηκα όταν άκουσα ότι όλοι εκεί ήσαν εθελοντικοί εργάται! Όμοια έκπληξι ένοιωσα από τη φιλικότητα και την εγκαρδιότητά τους. Αφού είχα ιδεί το κάθε τι, με ωδήγησαν στον υπεύθυνο του οίκου Μπέθελ, ο οποίος με ρώτησε αν θα μου άρεσε να αναλάβω αυτή την υπηρεσία. Απήντησα καταφατικά, διότι όλα όσα είχα ιδεί και ακούσει μου έκαμαν βαθιά εντύπωσι. Ήμουν πολύ ευγνώμων για κάποια γνώσι Γραφικής αληθείας κι επιθυμούσα να υπηρετήσω τον Παντοδύναμο Θεό με όλη μου την καρδιά.

Ξέρετε τι ήταν στην αρχή η εργασία μου στο Μπέθελ; Τις ολίγες πρώτες εβδομάδες τις εδαπάνησα φτιάχνοντας μπάλες από απορρίμματα χάρτου πιέζοντας και δένοντας τα με σύρμα. Αν κι αυτό ήταν μια δουλειά κοπιαστική που μ’ εγέμιζε σκόνη, ήμουν χαρούμενος να συνεργάζομαι εδώ και να γνωρίζω ότι υπηρετούσα τον Θεό. Έπειτα με μετέφεραν για λίγες εβδομάδες στο βιβλιοδετείο, όπου έμαθα πώς γίνονται τα βιβλία. Αργότερα μετεφέρθην από το βιβλιοδετείο στα πιεστήρια.

Ένα περιστροφικό πιεστήριο είναι σε θέσι να εμπνεύση μεγάλο σεβασμό σ’ έναν αρχάριο όπως ήμουν εγώ. Θυμάμαι, πώς στάθηκα με δέος μπροστά σ’ αυτό το μεγαθήριο. Παρατηρούσα αυτό το χαρτοφάγο μηχάνημα, που κατεβρόχθιζε έναν μεγάλο ρόλο χαρτιού σε σαράντα περίπου λεπτά, το χώνευε τόσο γρήγορα, και τελικά το εξεμούσε υπό μορφήν περιοδικών. Αλλά δεν με τοποθέτησαν σ’ αυτό το μηχάνημα απλώς για να το κυττάζω! Επρόκειτο να μάθω πώς να τοποθετώ τους κυλίνδρους, να ευθυγραμμίζω τη χάρτινη μεμβράνη, να ελέγχω το εξάρτημα που εδίπλωνε και έρραβε, και να προσέχω πολλά άλλα πράγματα.

Έπειτ’ από εννέα μήνες έπρεπε να εγκαταλείψω αυτό το τμήμα. Ο λόγος για την αλλαγή ήταν ευχάριστος· είχαμε παραλάβει δύο νέες λινοτυπικές μηχανές. Έπρεπε να διδαχθούν δυο άνθρωποι πώς να τις χειρίζωνται. Εδιάλεξαν εμένα κι έναν συνεργάτη από την Πολωνία. Θυμάμαι καλά πόσο ιδρώσαμε, όταν πήραμε τα πρώτα μας μαθήματα στοιχειοθετήσεως από ένα Μάρτυρα, που είχε αυτό το επάγγελμα. Είχε έλθει από την Αλσατία (Γαλλίας) με τον σκοπό να μας διδάξη την τέχνη. Επιδοθήκαμε μ’ επιμέλεια και μάθαμε γρήγορα.

Όταν εκάθησα στη μηχανή την πρώτη μέρα, ουδέποτε φαντάστηκα ότι θα εργαζόμουν σ’ αυτή για μια χωρίς διακοπή περίοδο επί είκοσι δύο χρόνια! Μέχρι σήμερα αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίησι και χαρά, όταν σκέπτομαι το προνόμιο που είχα να στοιχειοθετώ σε δέκα εννέα γλώσσες επάνω στη μηχανή αυτή! Όταν ετίθετο μπροστά μου ένα χειρόγραφο σε ξένη γλώσσα, προσπαθούσα να σχηματίσω στη διάνοιά μου μια εικόνα της χώρας όπου ωμιλείτο αυτή η γλώσσα. Ήταν σαν μια αναψυκτική σειρά μαθημάτων στη γεωγραφία. Μπροστά στο μάτι της διανοίας μου η χώρα αυτή έπαιρνε σχήμα και ανακαλούσα στο μυαλό μου τις κυριότερες ασχολίες των ανθρώπων που ζούσαν εκεί. Έτσι, μια σελίδα χειρογράφου δεν ήταν απλώς ένα κομμάτι χαρτί με λέξεις και γράμματα γραφομηχανής, που δεν εννοούσα, αλλά ζωντάνευε, έπαιρνε υπόστασι και αξία. Η σκέψις ότι χιλιάδες άνθρωποι σ’ εκείνη τη χώρα θα είχαν ένα βιβλίο, ένα βιβλιάριο ή ένα περιοδικό, που εξηγούσε τη Γραφή, η οποία είχε τεθή στα χέρια τους και θα εξοικειώνοντο έτσι με τη ζωοπάροχη γνώσι, ήταν μια συνεχής παρότρυνσις για μένα.

Το επόμενο βήμα μου ήταν στο τμήμα κατασκευής τυπογραφικών πλακών. Έπειτα, όμως, από λίγους μόνο μήνες πήγα σε άλλη θέσι· τη φορά αυτή στο γραφείο του εργοστασίου. Ως το σημείο αυτό έκανα χειρωνακτικό έργο, αλλά τώρα έπρεπε να μάθω γενικά την εργασία του γραφείου και να χειρίζομαι γραφομηχανή. Κατόπιν μου ενεπιστεύθησαν το πρόγραμμα εργασίας του εργοστασίου και με κατετόπισαν στον τρόπο της αγοράς χάρτου και άλλων τυπογραφικών υλικών.

ΕΝΑΝΤΙΩΣΙΣ

Τα τριάντα οκτώ μου χρόνια υπηρεσίας στο Μπέθελ δεν πέρασαν όλα σαν λαμπρό ηλιόφως χωρίς σκιά. Απητήθη ν’ αντιμετωπίσομε διάφορες θύελλες, που προξένησαν πολλή θλίψι στην καρδιά. Σκέπτομαι ιδιαιτέρως το έτος 1925, που έφερε σκληρή δοκιμασία της πίστεως σε πολλούς. Υπήρξαν μερικές εκκλησίες, που εσημείωσαν μειώσεις όσον αφορά τους παρακολουθούντας, στο ήμισυ ή και ακόμη λιγότερο. Αλλ’ εκείνοι που είχαν θέσει την εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά παρέμειναν σταθεροί και συνέχισαν τη δράσι του κηρύγματός των.

Μια άλλη θύελλα εσάρωσε τη χώρα μας το 1940, κι έγινε, επίσης, αισθητή στο Μπέθελ. Ήταν ο καιρός του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι στρατιές του Χίτλερ προχωρούσαν από νίκη σε νίκη γύρω από τα Ελβετικά σύνορα και κατελάμβαναν πολλές χώρες. Η χώρα μας πάλι επροφυλάχθη από πραγματικό πόλεμο, αλλά το πνεύμα του ολοκληρωτισμού είχε διεισδύσει μέσ’ από τα σύνορά της. Εγίνοντο κατ’ οίκον έρευνες. Σε μια αιφνίδια επίθεσι, Ελβετοί στρατιώται κατέλαβαν στρατηγικές θέσεις γύρω από το Μπέθελ και το είχαν υπό την κατοχή τους για αρκετές ώρες. Μας έθεσαν, επίσης, και άλλους περιορισμούς. Παραδείγματος χάριν, κάθε τι που δημοσιεύαμε περνούσε από λογοκρισία. Η έκδοσις της Σκοπιάς απηγορεύθη. Διεκόπη η επαφή μας με τους αδελφούς μας στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν. Αλλά παρ’ όλες αυτές τις περιστάσεις, είχαμε την πνευματική μας τροφή με την οποία εφοδιάζαμε τους Μάρτυρας σε όλη τη χώρα, ακόμη δε την διεβιβάζαμε στους Χριστιανούς αδελφούς μας στη Γερμανία και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος.

Αυτές οι συνθήκες, επίσης, παρήλθαν. Χαρήκαμε υπερβολικά, όταν τελείωσε ο πόλεμος και μπορέσαμε να έλθωμε σ’ επαφή με τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν για μια φορά ακόμη. Το 1945 ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, και ο γραμματεύς του, Μ. Γ. Χένσελ, μας επεσκέφθησαν, και ήμεθα βαθιά ευγνώμονες στον Ιεχωβά. Όλα αναζωογονήθηκαν στο εργοστάσιό μας. Το περιοδικό Η Σκοπιά μπορούσε πάλι να εκδίδεται στη Γερμανική και Γαλλική γλώσσα και τα τεύχη της τώρα εξεχύνοντο χωρίς περιορισμό πέρ’ από τα σύνορα στους αδελφούς μας, που πεινούσαν για πνευματική τροφή.

ΑΥΞΗΜΕΝΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Το 1950 είχα την ευκαιρία, μαζί με εβδομήντα περίπου άλλους αδελφούς από την Ελβετία, να παρακολουθήσω την πρώτη μου μεγάλη συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη. Τι ήταν αυτή η πείρα! Το να βλέπω τόσο πολλούς με το ίδιο πνεύμα μαζί στην ίδια περίπτωσι ήταν ένα προνόμιο που ουδέποτε είχα προηγουμένως. Μου έκαμε, επίσης, βαθιά εντύπωσι η επίσκεψις του κεντρικού γραφείου, ο οίκος Μπέθελ και το εργοστάσιο στο Μπρούκλυν.

Έπειτα ήλθε το 1953. Ήταν προνόμιό μου να παρακολουθήσω μια ακόμη μεγαλύτερη συνέλευσι στη Νέα Υόρκη. Τη φορά αυτή ωφελήθηκα ακόμη περισσότερο από τις ομιλίες, καθόσον μπορούσα να κατανοώ και να μιλώ καλύτερα την Αγγλική γλώσσα τώρα. Τότε, προς χαράν μου, προσεκλήθηκα να παρακολουθήσω την 22α τάξι της Σχολής Γαλαάδ, που επρόκειτο ν’ αρχίση τον Σεπτέμβριο του 1953. Ο διορισμός μου υπηρεσίας μετά την αναχώρησι από τη Γαλαάδ ήταν πάλι υπηρεσία Μπέθελ στη Βέρνη, που υπήρξε αφορμή μεγάλης ευτυχίας.

Το καλοκαίρι του 1957 διορίσθηκα ως υπηρέτης τμήματος για την Ελβετία και τη μικρή χώρα του Λιχτενστάιν. Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά γι’ αυτό το προνόμιο. Υπήρξε μια ευχαρίστησις να εργάζωμαι με τους αδελφούς και να βλέπω μια αύξησι στο τέλος κάθε έτους.

Το 1958 παρηκολούθησα μια από τις μεγαλύτερες πνευματικές εορτές εξ όλων, δηλαδή, τη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλι της Νέας Υόρκης, αντιπροσωπεύοντας εκεί τη χώρα μας με μια καλή έκθεσι, προς χαράν όλων των παρόντων.

Τώρα, στο έτος 1963, ως σπουδαστής στη Σχολή Γαλαάδ, της οποίας ο κύκλος σπουδών έχει διευρυνθή, ήταν ευχαρίστησίς μου να παρακολουθήσω τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον», που διεξήχθη στις 7-14 Ιουλίου στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, και να είμαι ένα άτομο από το ευφραινόμενο πλήθος των 107.483. Επίσης έλαβα μέρος στην ειδική επίσκεψι ολόγυρα στις εγκαταστάσεις της συνελεύσεως, που παρεχωρήθη σε όλους τους σπουδαστάς της Σχολής Γαλαάδ ως μέρος της εκπαιδεύσεώς μας και μπόρεσα να ιδώ όλα τα τμήματα της συνελεύσεως εν λειτουργία.

Τώρα, που έχει σχεδόν τελειώσει η δεκάμηνη σειρά σπουδών, βρίσκω ότι κατώρθωσα να παρακολουθήσω πολύ καλά μέχρι σήμερα το πρόγραμμα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο Ιεχωβά μ’ εβοήθησε να συνεχίσω την εκπαίδευσί μου στη Γαλαάδ ως το επιτυχές τέλος της. Η αγωνία, που είχα στην αρχή, γίνεται ολοένα μικρότερη. Ευγνωμονώ τον Ιεχωβά γι’ αυτή τη θαυμάσια ευκαιρία εκπαιδεύσεως.

Όταν, ύστερ’ από τόσο πολλά χρόνια, στέκεται κανείς και στρέφη το βλέμμα του στο παρελθόν πάνω από τον δρόμο που διήνυσε και παρατηρή πώς το έργον του Ιεχωβά έχει εξαπλωθή γύρω σε όλη τη γη, αυτό αποτελεί αιτία για μεγάλη χαρά επειδή είχε συμμετοχή σε μια ολοχρόνια διακονία σε υπηρεσία Μπέθελ. Ο Ιεχωβά έχει τόσο πλούσια ευλογήσει το έργον του λαού του. Μας ωδήγησε σ’ αυτούς τους ίδιους τους πυλώνες του Νέου Κόσμου, επιτρέποντας μας να ρίξωμε μέσα ματιές για να ιδούμε τα θαυμάσια πράγματα που έχει επιφυλάξει για μας. Ας είμεθα, λοιπόν, πάντοτε ευγνώμονες, έτοιμοι να ψάλωμε τους αίνους του, για να τιμήσωμε το όνομά του και να το καταστήσωμε γνωστό!