Η Μακροθυμία του Θεού μια Αιωνία Ευλογία για το Ανθρώπινο Γένος
«Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ.»—1 Κορ. 13:4.
1. (α) Πώς περιγράφεται ο Ιεχωβά στις Γραφές; (β) Γιατί ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος;
Σ’ ολόκληρες τις Άγιες Γραφές πληροφορούμεθα για τη μακροθυμία του Θεού. Στη Βίβλο ο Ιεχωβά περιγράφεται ως ένας Θεός ευγενών διαθέσεων, ένας Θεός, ο οποίος μάλλον ευλογεί παρά τιμωρεί. Η μεγαλοψυχία του αναστέλλει ακόμη και το δικαιολογημένο κτύπημα, όταν μια αμαρτία—που διεπράχθη κράζη για εκδίκησι. Η μακροθυμία του Θεού ανέχεται επανειλημμένες προκλήσεις από ανθρώπους και αγγέλους. Ο ψαλμωδός τον αποκαλεί Θεό «μακρόθυμον [βραδύν εις οργήν, ΜΝΚ].» (Ψαλμ. 103:8) Ο Ιεχωβά μακροθυμεί διότι είναι Θεός και διότι είναι αγάπη, επειδή «ο Θεός είναι αγάπη.»—1 Ιωάν. 4:16.
2. Ποια είναι η σημασία της λέξεως «μακροθυμία» και πώς αποδίδει τη λέξι «μακρόθυμος» η Μετάφρασις Νέου Κόσμου;
2 Η μακροθυμία είναι υπομονή κάτω από κακή μεταχείρισι δίχως ερεθισμό ή ανταπόδοσι. Σημαίνει να κατέχη κανείς ένα πνεύμα ανεκτικότητος απέναντι σ’ εκείνους των οποίων η διαγωγή ή η ομιλία εκνευρίζει και προκαλεί θυμό ή αγανάκτησι. Η κατά γράμμα σημασία της λέξεως μακροθυμία είναι αναβολή της οργής, υπομονή χωρίς ένας να οργίζεται, ιδίως το να υπομένη κανείς τα σφάλματα ή τις αδικίες των άλλων, το αντίθετο της γνωστής μας εκφράσεως «οξυθυμία». Στα εδάφια Έξοδ. 34:6, Αριθμ. 14:18 και Ψαλμ. 86:15 όπου ο Ιεχωβά αναφέρεται ως μακρόθυμος, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει τη λέξι αυτή «βραδύς εις οργήν» που σημαίνει το αυτό.
3. Ποια είναι η Γραφική σημασία της λέξεως;
3 Η Γραφική σημασία της λέξεως είναι συχνά η ιδία, ως επιτρέπω, ανέχομαι, συγκρατώ, ή αναβάλλω, δηλαδή, την εκτέλεσι μιας κρίσεως. Σημαίνει να είναι βραδύς στην έκφρασι του θυμού του, συγχωρητικός, διατεθειμένος ν’ αναβάλη, δηλαδή, να επιτρέψη στον πονηρό να λάβη την δική του πορεία ως τον ωρισμένο καιρό του Θεού να ενεργήση.
4.Τι δεν σημαίνει μακροθυμία, και γιατί;
4 Μακροθυμία δεν σημαίνει υποβίβασι των αρχών της δικαιοσύνης σχετικά με το ορθό και το εσφαλμένο. Για το γεγονός αυτό μας βεβαιώνει ο προφήτης Μωυσής, ο οποίος έγραψε για τον Ιεχωβά: «Ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσα αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» (Δευτ. 32:4) Εκείνοι, που περιφρονούν την μεγαλοψυχία του Θεού, έχουν άγνοια του σκοπού για τον οποίο αυτή εκδηλώνεται. Αυτοί, οι οποίοι εσφαλμένως την εκλαμβάνουν ως αδυναμία, ή αδικία ή αδιαφορία, είναι απλώς ηθικώς τυφλοί.
5. Γιατί η μακροθυμία δεν είναι ειρηνισμός;
5 Ούτε είναι ειρηνισμός η μακροθυμία του Θεού. Μπορεί να συνοδεύεται και συνοδεύεται από πόλεμο μέχρι θανάτου, εναντίον του κακού ή της αδικοπραγίας. Οι θεόπνευστες Παροιμίες μάς λέγουν: «Μη ζήλευε τον βίαιον άνθρωπον και μη εκλέξης μηδεμίαν εκ των οδών αυτού· διότι ο Ιεχωβά βδελύττεται τον σκολιόν· το δε απόρρητον αυτού φανερόνεται εις τους δικαίους. Κατάρα του Ιεχωβά εν τω οίκω του ασεβούς· ευλογεί δε την κατοικίαν των δικαίων.» (Παροιμ. 3:31-33, ΜΝΚ· Έξοδ. 20:5, 6) Ο Ιεχωβά δεν συμβιβάζεται με τους πονηρούς, αλλά είναι υπομονετικός μαζί τους, «μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» και να ζήσουν.—2 Πέτρ. 3:9· 1 Τιμ. 2:4· Ιεζ. 3:17-21.
6. Με ποιον τρόπο η μακροθυμία είναι περισσότερο από υπομονή, και πώς αυτό αποδεικνύεται στην περίπτωσι του Ισραήλ;
6 Η μακροθυμία είναι, συνεπώς, περισσότερο από υπομονή. Η λέξις υπονοεί όχι απλώς υπομονητική αντοχή, όταν γίνεται πρόκλησις, αλλά άρνησι να παραιτηθή ένας από την ελπίδα για βελτίωσι των διαταραγμένων σχέσεων. Αυτή η άποψις της μακροθυμίας παρατηρείται όταν ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου Ησαΐα, είπε στον αρχαίο Ισραήλ; «Εξήπλωσα τας χείρας μου όλην την ημέραν προς λαόν απειθή, περιπατούντα εν οδώ ουχί καλή, οπίσω των διαβουλίων αυτών· λαόν παροξύνοντά με πάντοτε κατά πρόσωπόν μου.» Εν τούτοις ο Θεός δεν τους απαρνείται ούτε τους καταστρέφει. Γιατί όχι; Ο προφήτης συνεχίζει: «Ούτω λέγει Ιεχωβά· Καθώς όταν ευρίσκηται γλεύκος εν τη σταφυλή, λέγουσι, Μη φθείρης αυτό, διότι είναι ευλογία εν αυτώ· ούτω θέλω κάμει ένεκεν των δούλων μου, δια να μη εξολοθρεύσω πάντας. Και θέλω εξάξει σπέρμα εξ Ιακώβ, και κληρονόμον των ορέων μου εξ Ιούδα· και οι εκλεκτοί μου θέλουσι κληρονομήσει αυτά, και οι δούλοι μου θέλουσι κατοικήσει εκεί, . . . Εσάς όμως, τους εγκαταλείποντας τον Ιεχωβά, τους λησμονούντας το άγιόν μου όρος, . . . θέλω σας αριθμήσει δια την μάχαιραν, και πάντες θέλετε κύψει εις την σφαγήν· διότι εκάλουν, και δεν απεκρίνεσθε· ελάλουν, και δεν ηκούετε· αλλ’ επράττετε το κακόν ενώπιον μου και εκλέγετε το μη αρεστόν εις εμέ.» (Ησ. 65:2-12, ΜΝΚ) Έτσι ο Ιεχωβά ασκεί έναν ειδικό τρόπο μακροθυμίας προς όφελος εκείνων, που αποδεικνύονται πιστοί σ’ αυτόν. Αυτούς υπόσχεται να τους ευλογήση με πολύτιμα αγαθά, ενώ τους πονηρούς τελικά τους προορίζει για καταστροφή.
ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ
7. Γιατί είναι καλό για το ανθρώπινο γένος ότι ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος, και ποιο σκοπό είχε υπ’ όψιν η μακροθυμία του Ιεχωβά;
7 Είναι ευτύχημα για το ανθρώπινο γένος ότι ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος, ένας Θεός «βραδύς εις οργήν.» Διότι, πού θα ήταν οποιοσδήποτε από εμάς, αν επολιτεύετο μαζί μας μόνο σύμφωνα με τα προσόντα και την αξία μας; Αν ο Ιεχωβά Θεός επολιτεύετο με το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος αυστηρώς από την άποψι της δικαιοσύνης του, όταν έδειξαν ανυπακοή σ’ αυτόν, η ανθρωπίνη φυλή θα ετερματίζετο τότε και εκεί. (Γεν. 2:17) Μόνο η αγάπη του Θεού και η καρποφορία της η «μακροθυμία» εμπόδισαν μια πλήρη καταστροφή την ώρα εκείνη. Η μακροθυμία του Θεού είχε υπ’ όψιν να μεγαλύνη την δόξαν του μέσω του Σπέρματος της επαγγελίας του.—Γεν. 3:15· Ιωάν. 3:16· Γαλ. 5:22.
8. (α) Πώς και γιατί επέδειξε ο Ιεχωβά τη μακροθυμία του πριν από τον Κατακλυσμό; (β) Ποιον ζωτικό σκοπό εξυπηρέτησε η μακροθυμία του;
8 Αμέσως μετά την έξωσι του ανθρώπου από την Εδέμ ο Ιεχωβά εξακολούθησε να επιδεικνύη τη μεγαλοψυχία του προς το ανθρώπινο γένος. Στις ημέρες του Ενώς έγινε αρχή οι άνθρωποι «να ονομάζωνται με το όνομα του Ιεχωβά» μ’ ένα ονειδιστικό τρόπο. (Γέν. 4:26, ΜΝΚ) Η πονηρία ανήρχετο μαζί μ’ έναν αυξανόμενο πληθυσμό. Άνθρωποι και άγγελοι επροκάλεσαν τον Θεό. Είχαν φθάσει σ’ ένα σημείο όπου «πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού [του ανθρώπου] ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» Το θείον υπόμνημα λέγει: «Διεφθάρη . . . η γη ενώπιον του Θεού, και ενεπλήσθη η γη αδικίας. Και είδεν ο Θεός την γη, και ιδού, ήτο διεφθαρμένη· διότι πάσα σαρξ είχε διαφθείρει την οδόν αυτής επί της γης.» (Γέν. 6:5-12) Χάριν της γης και ολίγων εντίμων ψυχών που υπήρχαν σ’ αυτή (εν όλω οκτώ μόνο), ο Θεός επέφερε διακοπή στην πονηρία με την καταστροφή των πονηρών στον Κατακλυσμό. (1 Πέτρ. 3:20· Γέν. 7:17-23) Η υπομονή του είχε φθάσει τα όριά της. Εν τούτοις, η μακροθυμία του εξυπηρέτησε ένα ζωτικό σκοπό. Εδικαίωσε την απόφασι να καθαρισθή η γη. Κανείς από αυτούς που επέζησαν από τον Κατακλυσμό, ούτε μια στιγμή, αμφισβήτησε την σοφία της ισχυρής πράξεως του Ιεχωβά. Η μακροθυμία του Θεού δεν άφηνε έδαφος για αμφιβολία όσον αφορά την ορθότητά της.
9. Πώς η μακροθυμία του Ιεχωβά υπήρξε μια ευλογία για το ανθρώπινο γένος μετά τον Κατακλυσμό, και πώς την εξέλαβαν;
9 Η μεγαλοψυχία του Ιεχωβά επρομήθευσε στο ανθρώπινο γένος ένα νέο ξεκίνημα στη γη. Αυτό επέτρεψε στην ανθρωπίνη φυλή να συνεχίση. Ο Κατακλυσμός έπρεπε να είχε εντυπώσει ανεξίτηλα στις διάνοιες των ανθρώπων φόβο και σεβασμό για τον Ιεχωβά τον Σωτήρα των, αλλά δεν συνέβη αυτό. Οι απόγονοι εκείνων που επέζησαν από τον Κατακλυσμό παρεξήγησαν γρήγορα τη μακροθυμία του Θεού ως αδιαφορία. Με τα λόγια του ψαλμωδού είπαν στην καρδιά τους: «Ελησμόνησεν ο Θεός· έκρυψε το πρόσωπον αυτού· δεν θέλει ιδεί ποτέ. Δια τι παρώξυνεν ο ασεβής τον Θεόν; είπεν εν τη καρδία αυτού, Δεν θέλεις εξετάσει.» (Ψαλμ. 10:11, 13· Εκκλησ. 8:11-13) Η πονηρία έφθασε σ’ ένα άλλο κατακόρυφο στις ημέρες του Αβραάμ.
10, 11. (α) Πώς επεδείχθη μακροθυμία του Ιεχωβά σχετικά με τις πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων; (β) Ποιο προειδοποιητικό παράδειγμα υπάρχει σ’ αυτό για μας;
10 Εις Μαμβρή, ο Αβραάμ, ο πιστός δούλος του Ιεχωβά, παρεκάλεσε τον Θεό να μη καταστρέψη τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Αλλά ο Ιεχωβά απέδειξε ότι αυτές οι πόλεις είχαν διαφθαρή πλήρως. «Η κραυγή των Σοδόμων και των Γομόρρων επλήθυνε και η αμαρτία αυτών βαρεία σφόδρα», είπε ο Ιεχωβά στον Αβραάμ. (Γεν. 18:20) Εν τούτοις, ο Αβραάμ παρεκάλεσε για τη διαφύλαξι αυτών των πόλεων. Φαίνεται ότι δεν μπορούσε να πιστεύση ότι είχαν διαφθαρή πλήρως, πέραν σωτηρίας. Γι’ αυτό παρεκάλεσε: «Θέλεις απολέσει τον δίκαιον μετά του ασεβούς;» (Γεν. 18:23) Ο Αβραάμ επίστευε ότι είχαν, ωστόσο, παραμείνει μερικοί καλοί άνθρωποι στα Σόδομα, και ότι θα ήταν άδικο για τους δικαίους αυτούς να καταστραφή η πόλις. Γι’ αυτό, παρεκάλεσε τον Θεό: «Εάν ήναι πεντήκοντα δίκαιοι εν τη πόλει, θέλεις άρά γε απολέσει αυτούς; και δεν ήθελες συγχωρήσει εις τον τόπον δια τους πεντήκοντα δικαίους, τους εν αυτώ; μη γένοιτο ποτέ συ να πράξης τοιούτον πράγμα, να θανατώσης δίκαιον μετά ασεβούς, και ο δίκαιος να ήναι ως ο ασεβής! μη γένοιτο ποτέ εις σε! ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν;»—Γεν. 18:24, 25.
11 Τότε ο Ιεχωβά απήντησε στον Αβραάμ: «Εάν εύρω εν Σοδόμοις πεντήκοντα δικαίους εν τη πόλει, θέλω συγχωρήσει εις πάντα τον τόπον δι’ αυτούς.» Αλλ’ ο Αβραάμ επροχώρησε περισσότερο: Αν υποτεθή ότι βρίσκεις σαράντα πέντε, ή μόλις σαράντα, ή τριάντα, ή μόνο είκοσι, ή ίσως δέκα, τότε τι θα συμβή; Ασφαλώς, αν είχαν παραμείνει ολιγώτερο από δέκα δίκαια άτομα στα Σόδομα, είναι προφανές ότι ο Αβραάμ επίστευε ότι δεν άξιζε να παραμείνη η πόλις. Αλλά δέκα δίκαια άτομα δεν μπόρεσαν να βρεθούν, μόνο τέσσερα. Πολλοί άνθρωποι σήμερα πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν είναι ηθικώς και πνευματικώς τόσο κακός όσο λέγουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ότι είναι. Ομιλούν μ’ αισιοδοξία για τον κόσμο. Εν τούτοις, η Αγία Γραφή τον παραβάλλει με τα Σόδομα και τα Γόμορρα, που ήσαν ανίκανα να παρουσιάσουν δέκα δίκαιες ψυχές την ημέρα της κρίσεώς των. Αυτές οι πόλεις ανεφλέγησαν με πυρ και θείον, γεγονός που επεβεβαιώθη από τον Ιησού Χριστό και την αρχαιολογία. Ο κόσμος αυτός, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, θα τερματισθή, επίσης.—Γεν. 18:26-33· 19:1-29· Λουκ. 17:29, 30· 2 Πέτρ. 3:7.
12. Ποιον καλό σκοπό εξυπηρέτησε η μακροθυμία του Ιεχωβά σχετικά μ’ αυτές τις πόλεις;
12 Ο Αβραάμ δεν παρεπονέθη στον Θεό, όταν ανεφλέγησαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Δεν εθρήνησε για την απώλεια ιδιοκτησίας, ούτε ελυπήθη για την απώλεια ζωής εκεί. Οι ασεβείς έλαβαν την αμοιβή που τους άξιζε. Η άσκησις μακροθυμίας από τον Θεό υποχρεώνει, ναι, αναγκάζει τον δούλο του Θεού να παραμένη πλήρως ικανοποιημένος με τη δικαιοσύνη του Θεού, όταν αυτή απονέμεται. Δεν αφήνει καμμιά αμφιβολία στη διάνοια των κακών για το ότι επολιτεύθη δικαίως μαζί τους ο Ιεχωβά, και ότι πραγματικά είναι Θεός μακρόθυμος και πλήρης αγαθότητος και αληθείας. Τους βοηθεί περαιτέρω να εκτιμήσουν ότι «των δικαίων . . . η σωτηρία είναι παρά Ιεχωβά· αυτός είναι η δύναμις αυτών εν καιρώ θλίψεως. Και θέλει βοηθήσει αυτούς ο Ιεχωβά, και ελευθερώσει αυτούς· θέλει ελευθερώσει αυτούς από ασεβών, και σώσει αυτούς· διότι ήλπισαν επ’ αυτόν.»—Ψαλμ. 37:39, 40, ΜΝΚ.
Η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΙΣΡΑΗΛ
13. Πώς εξεδήλωσε ο Ιεχωβά τη μακροθυμία του στον αρχαίο Ισραήλ, αλλά πώς αυτή εξελήφθη;
13 Σε κανένα μέρος της Βίβλου δεν είναι η μακροθυμία του Θεού τόσο καταφανής όσο στην πολιτεία του με το αρχαίο έθνος του Ισραήλ. Επρόκειτο για ένα λαό, που είχε απελευθερώσει ο Ιεχωβά από τη δουλεία της Αιγύπτου και τον κατέστησε ισχυρό έθνος. Τους περιέβαλε με εύνοια και τους ξεχώρισε επάνω από όλους τους άλλους λαούς. Τους κατέκλυσε τόσο με εγκόσμια όσο και με πνευματικά αγαθά για μια περίοδο πολλών εκατονταετηρίδων. Τελικά απέστειλε ακόμη και τον μονογενή του Υιό ανάμεσά τους. Μολονότι εθανάτωσαν τον Υιόν του στο ξύλο του μαρτυρίου, ο Ιεχωβά, κατά το απέραντο έλεός του, διέταξε να γίνη σ’ αυτούς η πρώτη προσφορά του ευαγγελίου του. Τους εξώρκιζε, με τους Προφήτας, τους αποστόλους και τους διακόνους του, να δεχθούν τη σωτηρία του μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού. Εν τούτοις, η μεγίστη πλειονότης δεν επωφελήθη καθόλου από αυτό. Παρεξήγησαν με παράδοξο τρόπο τον σκοπό της αγαθότητος του Θεού. Θα έπρεπε αυτή να τους είχε οδηγήσει σε μετάνοια, όπως είχε συμβή μ’ ένα υπόλοιπο, αλλά, αντιθέτως, οι περισσότεροι εξηγριώθησαν πολύ με την αγαθότητα του Θεού και έγιναν ανάξιοι με την αχαριστία των. Κατέληξαν κατά κάποιον τρόπο στο συμπέρασμα ότι το άφθονο έλεος και η μακροθυμία του Θεού προς αυτούς εσήμαινε ότι θα τους ευνοή πάντοτε, οσοδήποτε αχάριστα και αν εστασίαζαν εναντίον του. Η ιστορία δείχνει ότι το συμπέρασμά των ήταν πολύ εσφαλμένο.—Βλέπε Νεεμίας 9:4-35 και Πράξεις 2:14-47· 7:51-53.
14, 15. (α) Απεδείχθη ματαία η μακροθυμία του Θεού; (β) Ποιο περαιτέρω μάθημα αποκομίζομε για τη μακροθυμία του Θεού;
14 Η μακροθυμία του Θεού προς τους Ιουδαίους δεν απεδείχθη ματαία. Εξυπηρέτησε τον σκοπό της. Έδωσε σ’ ένα υπόλοιπο μια ευκαιρία για μετάνοια. Οι ανακαλύψεις του ελέους του Θεού τούς επρομήθευσαν κίνητρο και ενθάρρυνσι για να στραφούν μακριά από το πονηρό παρελθόν τους και να πράξουν το ορθό. Έτσι έγιναν δέκται της ευνοίας του Θεού για να καταστούν πνευματικοί υιοί του σε μια ουράνια βασιλεία με τον Χριστό ως κεφαλή της.
15 Οι Ιουδαίοι, όμως, οι οποίοι απέρριψαν τη μακροθυμία του Θεού αυτοί ήσαν πραγματικά εκείνοι που έχασαν. Η δική των απώλεια εσήμαινε κέρδος για τους Εθνικούς, στους οποίους προσεφέρθη η ευκαιρία να γίνουν μέλη της ουρανίας βασιλείας λόγω της απιστίας των Ιουδαίων. Η συνεχιζόμενη ισχυρογνωμοσύνη των είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την εύνοια του Ιεχωβά κι επομένως να χάσουν την προστασία και την ευλογία του, όπως απεδείχθη καλώς το 70 μ.Χ., όταν η πόλις Ιερουσαλήμ κατεστράφη από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες. Δεν ωφελεί ούτε τους Ιουδαίους ούτε τους Εθνικούς να εκλαμβάνουν ελαφρώς την μακροθυμία του Θεού.—Ρωμαίους, κεφάλαιον 11.
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
16. Γιατί μακροθυμεί ο Ιεχωβά, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο;
16 Αλλά γιατί η μακροθυμία του Θεού; Μήπως απλώς για τη σωτηρία ανθρώπων υπέφερε ο Θεός τις ανάρμοστες πράξεις των; Ο Παύλος, ο απόστολος του Ιησού Χριστού, απαντά για μας: «Τι δε, αν ο Θεός θέλων να δείξη την οργήν αυτού και να κάμη γνωστήν την δύναμιν αυτού, υπέφερε μετά πολλής μακροθυμίας σκεύη οργής κατασκευασμένα εις απώλειαν; Και δια να γνωστοποίηση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν, ημάς, τους οποίους εκάλεσεν, ουχί μόνον εκ των Ιουδαίων, αλλά και εκ των εθνών; Καθώς και εν τω Ωσηέ λέγει, “Θέλω καλέσει λαόν μου, τον ου λαόν μου, και ηγαπημένην, την ουκ ηγαπημένην”. “Και εν τω τόπω όπου ερρέθη προς αυτούς, Δεν είσθε λαός μου, εκεί θελουσι καλεσθή υιοί Θεού ζώντος”.» (Ρωμ. 9:22-26) Με άλλα λόγια, ο Θεός μέσω της μακροθυμίας του λαμβάνει ένα λαό για το όνομά του. Και μέσω αυτών, μεγαλύνεται σ’ όλη τη γη.—1 Κορ. 3:9, 16, 17· 2 Κορ. 6:16· Πράξ. 15:14.
17. Ποιες ευλογίες για το ανθρώπινο γένος προέκυψαν από τη μακροθυμία του Θεού;
17 Αυτοί γίνονται μάρτυρες του Ιεχωβά, δωρισμένοι να εξαγγείλουν τις αρετές του Θεού των Ιεχωβά. Γι’ αυτούς ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Σεις όμως είσθε “γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον”, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού· οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.» (1 Πέτρ. 2:9, 10) Το έλεος και η μακροθυμία του Θεού τούς κατέστησαν ικανούς να γίνουν υιοί του, τέκνα του, ή λαός του. «Εάν δε τέκνα», έγραψε ο Παύλος, «και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού. Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς.» (Ρωμ. 8:3, 4, 14-18· 2 Κορ. 5:17· Γαλ. 6:15) Τι συναρπαστική προσδοκία, διότι αυτοί αποτελούν την ουράνια βασιλεία με τον Χριστόν! Και πρόκειται να κυβερνήσουν τη γη μαζί του επί χίλια έτη, και να φέρουν αιώνιες ευλογίες στο ανθρώπινο γένος. Μέσω αυτών ο Ιεχωβά θα δοξάση αυτό το υποπόδιον των ποδών του, σύμφωνα με τη γραπτή υπόσχεσί του. (Ησ. 60:13) Έτσι βλέπομε ότι πίσω από τη μακροθυμία του Θεού βρίσκεται η διεκδίκησις του ονόματος και του Λόγου του μέσω του Χριστού και της βασιλείας του.
ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ
18. Ποιος έγινε το παράδειγμα της μακροθυμίας του Ιεχωβά, και πώς;
18 Μεταξύ των ανθρώπων στη γη, η ζωή του Ιησού Χριστού ήταν παράδειγμα της μακροθυμίας του Ιεχωβά. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.» (Εβρ. 12:2) Πόσο μακρόθυμος ήταν ο Ιησούς με τους ασθενείς και τους πτωχούς! Πόσο μακρόθυμος ήταν με τον Πιλάτο και τον Ηρώδη! Πόσο μακρόθυμος ήταν μ’ αυτούς που τον εκάρφωσαν επί του ξύλου, λέγοντας: «Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι.» (Λουκ. 23:34) Για τον Ιησού Χριστό, ο προφήτης Ησαΐας έγραψε: «Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος, αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού· εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού.» (Ησ. 53:7) Δεν παρεπονέθη, ή εγόγγυσε, αλλά έχαιρε στα παθήματα διότι ήτο ενήμερος της χαράς που υπήρχε ενώπιόν του.
19. Με ποιον τρόπο η μακροθυμία του Ιησού Χριστού ήταν παράδειγμα για μας;
19 Ο Ιησούς εδίδαξε ανθρώπους πώς να μακροθυμούν και μάλιστα με αληθινή αξιοπρέπεια. Με το παράδειγμά του, έδειξε στους ακολούθους του πώς να ανέχωνται τις αδυναμίες των συντρόφων των. Θυμηθήτε πώς ο Ιησούς ανέχθηκε τον Πέτρο, τον Θωμά και τους άλλους αποστόλους και πώς τους εποικοδόμησε μετά την ανάστασί του. (Ιωάν. 20:24-29· 21:15-17) Έδειξε πώς ν’ ανέχωνται τα σφάλματα και τις αδυναμίες μεθύσων, λεπρών και πορνών. Υπέμεινε τις προσβολές αμαθών ανθρώπων που του υπέβαλαν ερωτήσεις, την μοχθηρία πονηρών ανθρώπων, και το έπραξε δίχως παράπονο, δίχως θυμό ή ανταπόδοσι, ένα παράδειγμα που συνιστάται μόνο του για να το ακολουθήσωμε.
20. Ποια μαθήματα μπορούμε να διδαχθούμε από τη μακροθυμία;
20 Υπάρχουν μαθήματα που πρέπει να διδαχθή κανείς από τα όσα παθαίνει, μαθήματα που ακόμη και ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς έπρεπε να διδαχθή. Οι Γραφές λέγουν: «Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη δια την ευλάβειαν αυτού, καίτοι ων υιός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε. Και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν.» (Εβρ. 5:7-9) Όλοι όσοι πρόκειται να κερδίσουν σωτηρία πρέπει να διδαχθούν το μάθημα της υπακοής.—1 Σαμ. 15:22, 23.
ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ
21. Πώς εξεδηλώθη η μακροθυμία του Ιεχωβά στους συγχρόνους καιρούς;
21 Η ανάγκη της μακροθυμίας του Θεού στη σύγχρονη εποχή μας ετονίσθη από τον Ιησού Χριστό, όταν είπε: «Ο δε Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού, των βοώντων προς αυτόν ημέραν και νύκτα, αν και μακροθυμή δι’ αυτούς; σας λέγω, ότι θέλει κάμει την εκδίκησιν αυτών ταχέως, Πλην ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθη, άρά γε θέλει ευρεί την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. 18:7, 8) Όταν ο Ιεχωβά Θεός ήλθε στο ναό του για κρίσι με τον ενθρονισμένο Βασιλέα-Υιόν του, βρήκε μια μεγάλη ανάγκη να φανή μακρόθυμος προς εκείνους, οι οποίοι ωμολογούσαν Χριστιανοσύνη στη γη. Οι αφιερωμένοι σ’ αυτόν είχαν εμποτισθή από Βαβυλωνιακή θρησκεία. Τα ενδύματά των είχαν κηλιδωθή από θρησκευτική υποκρισία και πολιτικούς συμβιβασμούς. Ο Θεός έδειξε μακροθυμία στις αδυναμίες των. Στον ωρισμένο καιρό εκείνοι που είχαν έντιμη καρδιά εξετίμησαν τη μακροθυμία του Θεού και μετενόησαν για τ’ αμαρτήματά των και διόρθωσαν τη ζωή τους. Ο Ιεχωβά, τότε, τους ευλόγησε με το προνόμιο να γίνουν μάρτυρές του σ’ όλη τη γη. Τους είχε δοθή ο ένδοξος θησαυρός της υπηρεσίας να εξαγγείλουν την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού και την ταχεία προσέγγισι του πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος στον τόπο τον καλούμενο Αρμαγεδδών.—Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 16:16.
22. Με ποιον τρόπο η μακροθυμία του Ιεχωβά έφερε ανταμοιβή στο ανθρώπινο γένος;
22 Η μακροθυμία του Θεού έφερε πράγματι ανταμοιβή. Είχε ως αποτέλεσμα την αύξησι της δόξης του Θεού. Για το ανθρώπινο γένος εσήμαινε ένα Λυτρωτή και μια ανανεωμένη ελπίδα αιωνίου ζωής. (Τίτον 1:1, 2· 1 Ιωάν. 2:25) Η μακροθυμία του Ιεχωβά κατέστησε δυνατή μια κυβέρνησι της Βασιλείας, με πολλούς πνευματικούς υιούς, για την ευλογία του ανθρωπίνου γένους. Σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες η μακροθυμία του όχι μόνο κατέστησε δυνατή τη συμπλήρωσι του αριθμού των μελών του σώματος της Βασιλείας, αλλά άνοιξε, επίσης, την οδό για ν’ ανταποκριθή στο έλεος του Θεού ένα μεγάλο πλήθος και να λάβη τη σωτηρία του. Επιπρόσθετα, αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αποκατάστασι της αληθινής λατρείας στη γη και την παρουσία μιας κοινωνίας πνευματικώς καθαρών ανθρώπων αφιερωμένων στον σκοπό του Θεού. Αυτό είναι θαυμαστό στους οφθαλμούς μας, διότι, αν δεν υπήρχε η μακροθυμία του Ιεχωβά δεν θα εσώζετο ουδεμία σαρξ. (Ματθ. 24:22) Αλλά τώρα βλέπομε την πολύτιμη καρποφορία της μακροθυμίας του Θεού μ’ ένα εκατομμύριο και πλέον ανθρώπων να τον αινούν. Πραγματικά ο Ιεχωβά εξήρε την δόξα του μέσω της μακροθυμίας του!
23. (α) Ποια προειδοποίησις δίδεται σχετικά με τη μακροθυμία του Θεού; (β) Τι πρέπει να έχουν πάντοτε υπ’ όψιν οι Χριστιανοί ώστε να μη τους διαφύγη ο σκοπός της μακροθυμίας του Θεού;
23 Αλλά μ’ αυτά τα αγαθά νέα έρχεται και μια προειδοποίησις ώστε εμείς, ατομικώς και συλλογικώς, να μη αγνοήσωμε τον σκοπό της μακροθυμίας του Ιεχωβά. Ο απόστολος Πέτρος σοφά μας προειδοποιεί χωρίς περιστροφές: «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» Κατόπιν ο απόστολος προσθέτει: «Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης,» Οι πονηροί θα καταστραφούν. Θέλομε να είμεθα πάντοτε βεβαιωμένοι και να μας έχουν κάμει εντύπωσι τα γεγονότα αυτά—θέλει ελθεί η ημέρα του Ιεχωβά—οι πονηροί θα καταστραφούν. Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, «νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών.» Επομένως, επωφεληθήτε από αυτήν. Αυτούς που επωφελούνται τους αναμένουν αιώνιες ευλογίες στη νέα τάξι του Θεού υπό τον Χριστόν, ευλογίες, οι οποίες θα προέλθουν από τη μακροθυμία του Θεού.—2 Πέτρ. 3:9-18, ΜΝΚ· Γαλ. 6:9.