‘Ο Πόθος Μου εις τον Οίκον του Θεού Μου’

«Δεν θέλομεν εγκαταλείψει τον οίκον του Θεού ημών.»​—Νεεμ. 10:39.

1. Περιγράψτε το οικοδόμημα που είχαν ανεγείρει οι Ισραηλίται αρχικώς για την αληθινή λατρεία στην έρημο.

ΠΡΙΝ από τριάντα τέσσερες και πλέον αιώνες, στην αφιλόξενη έρημο της Χερσονήσου Σινά, είχε στηθή μια μεγαλοπρεπής σκηνή. Είχε μόλις δεκαπέντε πόδια πλάτος, δεκαπέντε πόδια ύψος και σαράντα πέντε πόδια μήκος. Εν τούτοις, αυτή, μαζί με την αυλή και όλα τα σκεύη της, εστοίχιζε πολύ περισσότερο από δύο εκατομμύρια δολλάρια. (Έξοδ. 38:29-31, ΜΝΚ, υποσημείωσις b, c, έκδοσις 1953) Αυτή ήταν η θαυμασία σκηνή όπως είχε στηθή το 1512 π.Χ. κατ’ εντολήν του Θεού από τους Ισραηλίτας, τους οποίους είχε ελευθερώσει ο Ιεχωβά από την Αιγυπτιακή δουλεία. (Έξοδ. 36:2-38:20) Αυτή η μεγαλειώδης σκηνή εχρησίμευσε στον Ισραήλ ως το κέντρον της αληθινής λατρείας επί 485 περίπου χρόνια.

2, 3. (α) Ποια οικοδομή προς αίνον του Ιεχωβά ενεκαινίασε ο Σολομών το 1027 π.Χ.; (β) Περιγράψτε την μετέπειτα ιστορία του ναού στην Ιερουσαλήμ.

² Το 1027 π.Χ., ο υιός του Δαβίδ, ο Σολομών, και βασιλεύς του Ισραήλ, ενεκαινίασε στην Ιερουσαλήμ μια άλλη οικοδομή για τον αίνο του Ιεχωβά, ένα ναό για τον οποίο ο Πατήρ του είχε λάβει το αρχιτεκτονικό σχέδιο με θεία έμπνευσι. (1 Χρον. 28:11-19) Στο εσωτερικό, το αγιαστήριο του ναού είχε πλάτος τριάντα πόδες, μήκος ενενήντα και ύψος σαράντα πέντε. (1 Βασ. 6:2) Κατασκευασμένος κυρίως από ασβεστόλιθο και ξυλεία κέδρου, ο ναός ήταν διακοσμημένος με χρυσό και πολυτίμους λίθους και χωρίς αμφιβολία ήταν ένα από τα πιο ωραία και δαπανηρά κτίρια που έχουν οικοδομηθή ποτέ. Για την κατασκευή του έγιναν εισφορές πέντε δισεκατομμυρίων δολλαρίων και πλέον σε χρυσό και άργυρο. Ο Παντοκράτωρ Θεός ασφαλώς ευηρεστήθη μ’ αυτό, διότι ύστερ’ από τη συγκινητική προσευχή που έκαμε ο Σολομών κατά την αφιέρωσί του, «κατέβη το πυρ εκ του ουρανού, και κατέφαγε τα ολοκαυτώματα και τας θυσίας· και δόξα Ιεχωβά ενέπλησε τον οίκον.»​—2 Χρον. 6:12-7:3, ΜΝΚ.

³ Ο ναός, τον οποίον οικοδόμησε ο Σολομών, κατεστράφη από τους Βαβυλωνίους το 607 π.Χ. και οι Ιουδαίοι ωδηγήθησαν σ’ εξορία. (2 Βασ. 25:8-12) Όταν ο Πέρσης βασιλεύς Κύρος τους απελευθέρωσε από την Βαβυλώνα ύστερ’ από επτά δεκαετίες, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, και τελικά ανοικοδομήθηκε και πάλι ο ναός κάτω από την επίβλεψι του Ζοροβάβελ. (Έσδρας 1:1-4· 3:8-11· 6:14, 15) Αιώνες αργότερα, ο Ηρώδης ο Μέγας βαθμιαίως ανοικοδόμησε και πάλι αυτόν το ναό, και αυτή η τελευταία οικοδομή υπήρχε όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη. Εν τούτοις, λόγω της απιστίας των Ιουδαίων προς τον Ιεχωβά και όπως προείπε ο Ιησούς, οι Ρωμαίοι κατεδάφισαν αυτόν το ναό όταν κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.​—Ματθ. 24:1, 2.

4. Τι έχει αντικαταστήσει τη σκηνή και αργότερα τους υλικούς ναούς; Παρακαλείσθε περιγράψτε το.

⁴ Ο ναός καταλλήλως ελέγετο ως ο «ναός του Ιεχωβά,» ο «οίκος του αληθινού Θεού» και ο «οίκος του Ιεχωβά.» Ο Ιησούς, επίσης, τον ωνόμασε «οίκον του Πατρός μου.» (2 Χρον. 26:16, ΜΝΚ· Έσδρας 3:8, ΜΝΚ· Ιωάν. 2:16) Η πρώτη σκηνή του Ισραήλ και οι μετέπειτα υλικοί ναοί δεν υπάρχουν πια, αλλά ένας ακόμη πιο ένδοξος πνευματικός ναός έχει λάβει τη θέσι των. Σχετικά μ’ αυτόν ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε στους ομοίους μ’ αυτόν πιστούς στην Έφεσο: «Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού· εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Ιεχωβά· εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος.» (Εφεσ. 2:19-22, ΜΝΚ) Το πνεύμα του Θεού κατοικεί στα άτομα τα οποία αποτελούν αυτόν το ναό, και αυτά είναι «λίθοι ζώντες» και οικοδομούνται ως «οίκος πνευματικός.» (1 Πέτρ. 2:4, 5· 1 Κορ. 3:16) Εκείνοι που αποτελούν τον πνευματικό ναό ανέρχονται σε 144.000 μόνο, και απ’ αυτούς μόνο ένα μικρό υπόλοιπο υπάρχει ακόμη ζων στη γη.​—Αποκάλ. 7:4-8· 14:1-5.

5. Πώς οι υμνηταί του Ιεχωβά, που έχουν επίγειες ελπίδες, δείχνουν ότι εκτιμούν κάθε επαφή με την τάξι του ναού;

⁵ Ο πνευματικός ναός μπορεί ν’ αντιπροσωπεύεται σε μια τοπική εκκλησία μαρτύρων του Ιεχωβά με την παρουσία εκεί ενός ή περισσοτέρων κεχρισμένων ακολούθων του Ιησού Χριστού. Εν τούτοις, λόγω του μικρού αριθμού αυτών οι οποίοι βρίσκονται ακόμη ζώντες στη γη, οι εκκλησίες των δούλων του Θεού σε μερικά μέρη αποτελούνται μόνο από αφιερωμένους υμνητάς του Ιεχωβά, οι οποίοι έχουν επίγειες ελπίδες, ένα ‘πολύν όχλον,’ που περιγράφονται στην Αποκάλυψι ότι ίστανται ενώπιον του θρόνου του Θεού και «λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού.» (Αποκάλ. 7:9, 15) Αυτά τα άτομα εκτιμούν βαθιά κάθε επαφή που έχουν με την τάξι του ναού και το δείχνουν αυτό με το να συνεργάζονται πλήρως με τον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον,’ ο οποίος αποτελείται από όλους τους κεχρισμένους Χριστιανούς στη γη ως τάξις. (Ματθ. 24:45-47) Επειδή αυτοί κάνουν καλό στους «αδελφούς» του Χριστού, τους κεχρισμένους ακολούθους του θ’ αμειφθούν με αιώνια ζωή.​—Ματθ. 25:34-40, 46.

ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΜΑΣ

6, 7. (α) Πώς ανταπεκρίθησαν οι Ισραηλίται όταν είχαν το προνόμιο να συνεισφέρουν για την ανέγερσι της σκηνής και του ναού; (β) Με ποιόν τρόπο ανταποκρίνονται τώρα οι δούλοι του Ιεχωβά σ’ ευκαιρίες να υποστηρίξουν την αληθινή λατρεία; (γ) Μήπως το να δίνη ένας μ’ αυτό τον τρόπο φέρνει πτωχεία;

⁶ Οι Ισραηλίται είχαν το προνόμιο να συνεισφέρουν χρυσό, άργυρο, χαλκό, μαλλί, λινό και άλλα πράγματα για την ανοικοδόμησι της σκηνής. Με χαρά εκείνοι που είχαν πρόθυμη καρδιά έκαμαν αυτή την «προσφοράν εις τον Ιεχωβά,» κι έδωσαν τόσο πολλά, πράγματι, ώστε παρέστη ανάγκη να σταματήσουν οι εισφορές, διότι η ύλη την οποίαν είχαν συνεισφέρει «ήτο ικανή δι’ όλον το έργον, ώστε να κάμωσιν αυτό, και επερίσσευσεν.» (Έξοδ. 35:4-9, 20-29, ΜΝΚ· 36:4-7) Ύστερ’ από αιώνες, ο ηλικιωμένος Δαβίδ αισθάνθηκε τόση ευχαρίστησι για τον μελλοντικό ναό, ο οποίος επρόκειτο ν’ ανοικοδομηθή στην Ιερουσαλήμ, ώστε ο ίδιος έκαμε μεγάλη εισφορά για την ανέγερσί του, με το να προσφέρη χρυσό, άργυρο, χαλκό, σίδηρο, μωσαϊκά πετράδια και πολυτίμους λίθους. Αλλά ο Δαβίδ είπε: «Και έτι δια τον πόθον μου εις τον οίκον του Θεού μου, και εκ των ιδίων μου υπαρχόντων έδωκα περιπλέον χρυσίον και αργύριον δια τον οίκον του Θεού μου, εκτός παντός εκείνου το οποίον ητοίμασα δια τον οίκον τον άγιον.» Έδωσε επιπρόσθετο χρυσό και άργυρο σε μεγάλες ποσότητες. Όταν οι συμπατριώται του Ισραηλίται εκλήθησαν να συνεισφέρουν με γενναιοδωρία, «εχάρη δε ο λαός, διότι επροθυμήθησαν, επειδή με πλήρη καρδίαν προσέφεραν αυτοπροαιρέτως εις τον Ιεχωβά· και ο βασιλεύς Δαβίδ έτι εχάρη χαράν μεγάλην.»​—1 Χρον. 29:1-9, ΜΝΚ.

⁷ Οι δούλοι του Ιεχωβά ανταποκρίνονται με όμοιο τρόπο σήμερα, όταν πρόκειται ν’ ανεγερθή κάποια οικοδομή για την αληθινή λατρεία. Ευφραίνονται να υποστηρίξουν ένα τέτοιο έργο με υλικό τρόπο, είτε πρόκειται για την επέκτασι εγκαταστάσεων στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά ή σε κάποιο από τα γραφεία των τμημάτων της, ή για την ανέγερσι μιας νέας Αιθούσης Βασιλείας τοπικώς. Γι’ αυτό το ζήτημα, συχνά βοηθούν προσωπικώς, δαπανώντας χρόνο και δυνάμεις όταν οικοδομούν μια Αίθουσα Βασιλείας. Ο Ιεχωβά τούς χαρίζει ευημερία, καθιστώντας έτσι την διαφόρων ειδών Χριστιανική γενναιοδωρία δυνατή. (2 Χρον. 9:8-12) Η υποστήριξις της αληθινής λατρείας με εισφορές ώστε να προωθούνται τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού κατά το μέτρον που είναι ένας σε θέσι να το πράξη δεν φέρνει πτωχεία, διότι τα εδάφια Παροιμίαι 3:9, 10 (ΜΝΚ) λέγουν: «Τίμα τον Ιεχωβά από των υπαρχόντων σου, και από των απαρχών πάντων των γεννημάτων σου· και θέλουσιν εμπλησθή αι σιτοθήκαι σου από αφθονίας, και οι ληνοί σου θέλουσιν εκχειλίζει από νέου οίνου.»

8. Επειδή δεν επιθυμούν να εγκαταλείψουν τον οίκον του Θεού, τι έχουν κάμει οι δούλοι του Ιεχωβά;

⁸ Οι Ισραηλίται είχαν το προνόμιο να προσφέρουν υποστήριξι για τη σκηνή και αργότερα για τους ναούς, καθώς και για τις ιερατικές και Λευιτικές υπηρεσίες μέσα σ’ αυτούς. Την εποχή του Νεεμία, παραδείγματος χάριν, οι Ιουδαίοι απεφάσισαν να τηρούν τον νόμο του Θεού και να συνεισφέρουν για τη διατήρησι της καθαράς λατρείας στο αγιαστήριον του Ιεχωβά, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν έπρεπε να εγκαταλείπουν τον οίκον του Θεού. (Νεεμ. 10:32-39) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά της εποχής μας δεν είναι ένοχοι εγκαταλείψεως του οίκου του Θεού. Εν πρώτοις, συνεισφέρουν, καθ’ όσον μπορούν, για τη συντήρησι των Αιθουσών των Βασιλείας και για την επέκτασι του έργου κηρύγματος του ευαγγελίου της Βασιλείας. (Ματθ. 24:14· Μάρκ. 13:10) Αυτό το πράττουν με χαρά, δείχνοντας έτσι ότι ποθούν τον οίκον του Θεού των, ενεργώντας έτσι σε αρμονία με τα λόγια του Παύλου: «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην, ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.»​—2 Κορ. 9:7.

9. Ύστερ’ από παραδείγματα που αφορούν το ναό, τι πρέπει να γίνεται, όταν Αίθουσες Βασιλείας έχουν ανάγκη επισκευής;

⁹ Με την πάροδο του χρόνου ο ναός που είχε οικοδομήσει ο Σολομών είχε ανάγκη μερικών επισκευών, όπως στις ημέρες του Ιουδαίου βασιλέως Ιωάς, παραδείγματος χάριν. Εκείνοι οι οποίοι ήσαν υπεύθυνοι δεν ενήργησαν τότε γοργά, αλλά τελικά το αγιαστήριον επισκευάσθηκε. (2 Βασ. 12:4-15) Αργότερα, ο Βασιλεύς του Ιούδα Ιωσίας ενδιεφέρθη, επίσης, για την επισκευή του «οίκου του Ιεχωβά.» (2 Βασ. 22:3-7, ΜΝΚ) Οι δούλοι του Θεού της εποχής μας δείχνουν ότι ευχαριστούνται στον οίκον του Θεού των με το να βοηθούν στην συντήρησι της τοπικής Αιθούσης Βασιλείας, χωρίς να χρονοτριβούν όταν απαιτούνται επισκευές και με το να καταβάλλουν προσπάθειες να ενασχολούνται σε υπηρεσίες φιλόπονων και εντίμων εργατών.

10. Πώς πρέπει να βλέπουν οι Χριστιανοί την ιδιοκτησία της Αιθούσης Βασιλείας;

¹⁰ Κατά καιρούς ο ναός υφίστατο λεηλασίες, όπως όταν ένας άλλος Ιωάς, ο βασιλεύς του Ισραήλ, επετέθη κατά της Ιερουσαλήμ την εποχή του Ιουδαίου βασιλέως Αμασία και «λαβών παν το χρυσίον και το αργύριον, και πάντα τα σκεύη τα ευρεθέντα εν τω οίκω του Ιεχωβά, και εν τοις θησαυροίς του οίκου του βασιλέως, και ανθρώπους ενέχυρα, επέστρεψεν εις Σαμάρειαν.» (2 Βασ. 14:11-14, ΜΝΚ) Αυτό το επεισόδιο πρέπει πολύ καλά να κάμη ένα δούλο τον Ιεχωβά σήμερα να είναι προσεκτικός στη χρήσι των επίπλων και άλλων ειδών της Αιθούσης Βασιλείας. Ποτέ δεν θα ήθελε να γίνη ένοχος ακαταλλήλου οικειοποιήσεως προσωπικώς για τον εαυτό του οποιωνδήποτε αντικειμένων τα οποία ανήκουν στην εκκλησία γενικώς. Την ιδιοκτησία της Αιθούσης Βασιλείας πρέπει να την βλέπωμε με σεβασμό, ως κάτι που ανήκει πρώτον στον Ιεχωβά και κατόπιν στη Χριστιανική εκκλησία η οποία χρησιμοποιεί εκείνο τον τόπο λατρείας. Να ενθυμήσθε, επίσης, ότι ο βασιλεύς της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορ είχε απογυμνώσει το ναό του Ιεχωβά από τα πολύτιμα σκεύη του και είχε καταστρέψει την ένδοξη εκείνη οικοδομή. (2 Βασ. 25:8-17) Ποτέ δεν θα ήθελαν οι Χριστιανοί, με την κακή χρήσι της Αιθούσης Βασιλείας ή πραγμάτων που υπάρχουν εκεί, να ενεργήσουν όπως εκείνος ο ειδωλολάτρης μονάρχης, ούτε και στον ελάχιστο βαθμό!

Η ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΟΣ

11, 12. (α) Σε ποιες απαιτήσεις όσον αφορά την καθαριότητα ώφειλαν ν’ ανταποκριθούν ο λαός και οι ιερείς του Ισραήλ; (β) Γιατί ήταν ανάγκη να είναι καθαροί οι Ιουδαίοι οι οποίοι είχαν απελευθερωθή από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία; (γ) Έχει κάποια εφαρμογή στους Χριστιανούς το εδάφιο Ησαΐας 52:11;

¹¹ Το να κάμετε το μέρος σας για την καθαριότητα της Αιθούσης Βασιλείας και τη διατήρησί της σε καλή κατάστασι είναι επίσης ένα προνόμιο. Επί πλέον, η σωματική και πνευματική καθαριότης είναι ουσιώδης γι’ αυτούς οι οποίοι επιθυμούν να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Οι Ισραηλίται έδιναν προσοχή στη σωματική και θρησκευτική καθαρότητα, διότι τους εβάρυνε και η υποχρέωσις του πλυσίματος των ενδυμάτων των καθώς και του λουτρού των, όπως, παραδείγματος χάριν, σχετικά με την ακαθαρσία που προήρχετο από ωρισμένες σωματικές ρεύσεις. (Λευιτ. κεφάλαιον 15) Η σωματική και η τελετουργική καθαρότης δεν ήσαν το ίδιο, αλλά το ένα μπορούσε να περιλαμβάνη το άλλο, όπως μόλις ανεφέρθη. Μέτρα υγιεινής ελαμβάνοντο σχετικά με τη διάθεσι των ανθρωπίνων περιττωμάτων. (Δευτ. 23:12-14) Στη σκηνή του μαρτυρίου και αργότερα στο ναό είχε ληφθή φροντίδα για να υπάρχουν μεγάλοι νιπτήρες που περιείχαν νερό το οποίο χρησιμοποιούσαν οι ιερείς για πλύσιμο. Έτσι, ήσαν υποχρεωμένοι να είναι σωματικώς καθώς και πνευματικώς καθαροί όταν υπηρετούσαν στο αγιαστήριον του Ιεχωβά. (Έξοδ. 30:17-21· 2 Χρον. 4:6) Πριν από την απελευθέρωσι των Ιουδαίων από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία (το 537 π.Χ.), ο Ησαΐας ενεπνεύσθη να τους πη: «Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά.» (Ησ. 52:11, ΜΝΚ) Φαντασθήτε! Θα είχαν το προνόμιο να επαναφέρουν στην Ιερουσαλήμ τα ιερά σκεύη που είχε αφαιρέσει ο Ναβουχοδονόσορ πριν από χρόνια από τον ναό του Ιεχωβά. Εκείνα τα άγια σκεύη δεν μπορούσαν ασφαλώς να τα βαστάζουν παρά μόνο καθαροί λάτρεις του Ιεχωβά, διότι ο Θεός δεν χρησιμοποιεί ακάθαρτα άτομα στην υπηρεσία του.

¹² Ο απόστολος Παύλος, διευρύνοντας τη σημασία του εδαφίου Ησαΐας 52:11 και εφαρμόζοντάς το σε Χριστιανούς, έγραψε: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; Διότι σεις είσθε [ημείς . . . εσμέν, Κριτικόν κείμενον] ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός «Ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.» Δια τούτο ‘Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,’ λέγει Ιεχωβά, ‘και μη εγγίσητε ακάθαρτον’.» (2 Κορ. 6:14.-17, ΜΝΚ) Το πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο των αρχαίων χρόνων που απελευθερώθηκαν, έφυγαν από την Βαβυλώνα και την ειδωλολατρική της ψευδή θρησκεία, για να είναι ελεύθεροι από την μόλυνσι της ακαθαρσίας της και να είναι καθαροί στην καρδιά. Ομοίως, Χριστιανοί έχουν εγκαταλείψει την Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμιο αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, και δεν μολύνονται με την ακαθαρσία της. (Αποκάλ. 18:1-8) Ευαρεστούμενοι στον οίκον του Θεού των, Ιεχωβά, τον λατρεύουν εν πνεύματι και αληθεία.​—Ιωάν. 4:23, 24.

13. Για ποιο λόγο παρεκίνησε κάποτε ο Παύλος τους Κορινθίους Χριστιανούς ν’ αποβάλουν από την εκκλησία ένα ανήθικο άτομο;

¹³ Όλοι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί οφείλουν να είναι άγρυπνοι όσον αφορά την ανάγκη της ηθικής και πνευματικής καθαρότητος. Η Χριστιανική εκκλησία στην αρχαία Κόρινθο ανέχθηκε κάποτε ένα ανήθικον άνθρωπο ανάμεσά των, έτσι ώστε ο Παύλος αναγκάσθηκε να παρακινήση τους ομοίους μ’ αυτόν πιστούς εκεί ν’ αποβάλουν εκείνον τον πονηρό, και να τον παραδώσουν «τω σατανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου.» (Κείμενον) Ο Παύλος εγνώριζε ότι έπρεπε ν’ αναληφθή ενέργεια εναντίον του παραβάτου διότι «ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον.» (1 Κορ. 5:1-6) Ήταν ανάγκη να τον αποβάλουν από την εκκλησία για να μπορέση να σωθή το πνεύμα της εκκλησίας το οποίον εβασίζετο στον γραπτό Λόγο του Θεού.

14. (α) Γιατί ένας Χριστιανός πρέπει να διατηρή καλή διαγωγή; (β) Με ποια ιδιότητα αναγνωρίζονται οι μαθηταί του Ιησού, και πώς την προσδιώρισε ο Παύλος;

¹⁴ Είναι ζωτικό να διατηρή ένας Χριστιανός καλή διαγωγή (1 Πέτρ. 2:12), διότι αυτό που πράττει μπορεί να έχη επίδρασι επάνω στην εκκλησία με την οποία είναι συνταυτισμένος. Θα κάνη, επίσης, καλά να θυμάται τα λόγια του ψαλμωδού: «Ιεχωβά, τις θέλει κατοικήσει εν τη σκηνή σου; τις θέλει κατοικήσει εν τω όρει τω αγίω σου; Ο περιπατών εν ακεραιότητι, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού.» (Ψαλμ. 15:1, 2, ΜΝΚ) Η επιθυμία του Παύλου ήταν να είναι οι Φιλιππήσιοι Χριστιανοί «πλήρεις καρπών δικαιοσύνης, των δια του Ιησού Χριστού, εις δόξαν και έπαινον Θεού.» (Φιλιππησ. 1:9-11) Παρακινούσε τους ομοίους μ’ αυτόν Ρωμαίους πιστούς να μη οφείλουν σε κανένα τίποτε εκτός από αγάπη (Ρωμ. 13:8), και ενεπνεύσθη να δώση μια εξαιρετική περίληψι αυτής της εξόχου ιδιότητος γράφοντας στους Χριστιανούς στην Κόρινθο. Έδειξε ότι η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί και δεν φθονεί. Δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, ούτε χαίρει στην αδικία. Συγχαίρει στην αλήθεια, και ανέχεται, πιστεύει, ελπίζει και υπομένει τα πάντα. «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.» (1 Κορ. 13:4-8) Οι μαθηταί του Ιησού Χριστού αναγνωρίζονται από την αγάπη η οποία επικρατεί μεταξύ των. (Ιωάν. 13:34, 35) Και, με την ευσεβή διαγωγή του γενικά, ένας Χριστιανός δείχνει ότι ευχαριστείται στον πνευματικό οίκο του Θεού, ότι αγαπά τη σχέσι του μ’ αυτόν καθώς και με τον Ιεχωβά Θεό.

«ΑΣ ΥΠΑΓΩΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»

15. Για ποιες ετήσιες εορτές συνηθροίζοντο οι Ισραηλίται στο αγιαστήριον του Ιεχωβά; Ποια οφέλη προέκυπταν από το να είναι παρόντες;

¹⁵ Τι ευχαρίστησι αποτελούσε να συναθροίζωνται άτομα μαζί με άλλους στο αγιαστήριο του Ιεχωβά τους αρχαίους χρόνους! Οι Ισραηλίται είχαν το προνόμιο να το πράττουν αυτό τρεις φορές το χρόνο​—για να εορτάσουν την εορτή των αζύμων, την εορτή του θερισμού και την εορτή της συγκομιδής. (Έξοδ. 23:14-17) Όταν ο ναός υπήρχε στην Ιερουσαλήμ, η προσδοκία ηύξανε καθώς τα πλήθη επλησίαζαν στην πόλι. Εφόσον είχε υψόμετρο 2.600 περίπου ποδών (792 περίπου μέτρων) ήταν πράγματι «ωραίον την θέσιν, χαρά πάσης της γης.» (Ψαλμ. 48:1, 2) Εκεί στο ναό μπορούσε κανείς ν’ ακούη ν’ αναγινώσκεται ο Λόγος του Ιεχωβά, να παρατηρή τους ιερείς σε δράσι και ν’ ακούη τα πολλά μουσικά όργανα και φωνές Λευιτών να συντονίζονται σε άσματα αίνου προς τον Ιεχωβά. Οι υπηρεσίες που διεξήγοντο στην παλαιοτέρα σκηνή ήσαν, επίσης, πολύ ωφέλιμες πνευματικώς, και δεν είναι περίεργο γιατί ο Δαβίδ ανεφώνησε: «Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Ιεχωβά.»​—Ψαλμ. 122:1, ΜΝΚ.

16. Ποια οφέλη προκύπτουν όταν Χριστιανοί συναθροίζωνται για εκπαίδευσι στον Λόγο του Θεού;

¹⁶ Οι Χριστιανοί σήμερα δεν συναθροίζονται τρεις φορές ετησίως σε μια ιδιαίτερη σκηνή ή ναό, μολονότι συναθροίζονται εβδομαδιαίως για μελέτη και συζήτησι επί της Γραφής στις Αίθουσές των Βασιλείας όπως, επίσης, συναντώνται και σε συνέλευσι από καιρό σε καιρό. Όταν συνέρχωνται μαζί για εκπαίδευσι στον Λόγο του Θεού, παρακινούν ο ένας τον άλλο σε αγάπη και καλά έργα. (Εβρ. 10:24, 25) Σ’ αυτές τις συναθροίσεις λαμβάνουν ενθάρρυνσι, όπως ακριβώς έκαναν οι Χριστιανοί στην Αντιόχεια, καθώς αναφέρει ο Λουκάς: «Ο Ιούδας δε και ο Σίλας όντες και αυτοί προφήται, παρηγόρησαν τους αδελφούς δια λόγων πολλών, και επεστήριξαν αυτούς.» (Πράξ. 15:30-32) Η συναναστροφή με ομοίους πιστούς τούς οξύνει, επίσης, πνευματικώς, διότι οι Γραφές λέγουν: «Ο σίδηρος ακονίζει τον σίδηρον και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπον του φίλου αυτού.»​—Παροιμ. 27:17.

17. Ποια συμβουλή δίδεται για τις απαντήσεις στις ερωτήσεις και την προσεκτική ακρόασι στις Χριστιανικές συναθροίσεις;

¹⁷ Για ν’ αποκομίσετε την μεγίστη ωφέλεια από τις Χριστιανικές συναθροίσεις, να σκέπτεσθε με ερευνητικό τρόπο, όταν τίθενται ερωτήσεις από τον υπηρέτη, ο οποίος διευθύνει τη συνάθροισι. Όταν προσφέρετε σχόλια σε μια ερώτησι, προσπαθείτε να εκφράσετε την ιδέα με δικά σας λόγια, διότι σπανίως είναι αρκετό ως απάντησις να γίνη απλώς ανάγνωσις από ένα Χριστιανικό έντυπο. Η κατανόησις τού τι σημαίνει αυτό είναι σπουδαία. Ο Αιθίοψ ευνούχος, στον οποίον εκήρυξε ο Φίλιππος, θα μπορούσε να είναι σε θέσι ν’ απαντήση σε μερικά ερωτήματα σχετικά με την προφητεία του Ησαΐα, διότι αυτήν εδιάβαζε. Μπορούσε να διαβάζη αυτά που ελέγοντο εκεί. Αλλά δεν μπορούσε να εννοήση τη σημασία μιας από τις Μεσσιανικές της προφητείες. Η βαθύτερη σημασία ήταν σκοτεινή γι’ αυτόν ωσότου ο Φίλιππος, αρχίζοντας από το συγκεκριμένο εδάφιο, «ευηγγελίσατο εις αυτόν τον Ιησούν.» (Πράξ. 8:26-39) Ομοίως σήμερα, ένα άτομο, που σκέπτεται βαθιά και ακούει προσεκτικά αυτά που εκφράζουν οι άλλοι στις Χριστιανικές συναθροίσεις, μπορεί να κατανοήση ένα δύσκολο Γραφικό ζήτημα. Πόσο φρόνιμο είναι, λοιπόν, να λογικεύεται ένας με ενεργητικό τρόπο επάνω στην πληροφορία που χορηγείται σε μια τέτοια συνάθροισι μέσω μιας Γραφικής ομιλίας, μιας επιδείξεως ή άλλων παρουσιάσεων.

18, 19. Ποια ενθάρρυνσις υπάρχει γι’ αυτούς οποίοι είναι συνεσταλμένοι και δυσκολεύονται να εκφρασθούν προφορικώς στις Χριστιανικές συναθροίσεις;

¹⁸ Εν τούτοις, είναι δύσκολο για μερικά άτομα να προσφέρουν σχόλια, να εκφράζωνται. Είναι συνεσταλμένα και προτιμούν μάλλον να παραμένουν σιωπηλά, και ν’ αφήνουν τους άλλους να ομιλούν. Ωστόσο, αυτά τα άτομα μπορούν να ενθαρρύνωνται με το γεγονός ότι και άλλοι που είχαν τα ίδια αισθήματα έκαμαν πνευματική πρόοδο. Ο Παύλος είπε στοργικά στον Τιμόθεο: «Δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. Μη αισχυνθής λοιπόν την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών.» (2 Τιμ. 1:7, 8) Ασφαλώς, ο Ιεχωβά, ‘όστις καθ’ ημέραν επιφορτίζει ημάς [βαστάζει το φορτίον ημών, ΜΝΚ]’ και ο οποίος «δεν θέλει αφήσει να κλονισθή ο πους σου,» θα σας βοηθήση να εκφράζετε την πίστι σας προφορικώς στις Χριστιανικές συναθροίσεις και αλλού.​—Ψαλμ. 68:19· 121:3.

¹⁹ Αν ένα άτομο δεν είναι εύγλωττος ομιλητής, μοιάζει κάπως με τον Μωυσή. Όταν ο Ιεχωβά απεφάσισε να τον χρησιμοποιήση για να πραγματοποιήση την απελευθέρωσι του Ισραήλ από την Αίγυπτο, ο Μωυσής είπε: «Δέομαι, Ιεχωβά· εγώ δεν είμαι εύλαλος, ούτε από χθες, ούτε από προχθές, ούτε αφ’ ης ώρας ελάλησας προς τον δούλον σου· αλλ’ είμαι βραδύστομος και βραδύγλωσσος.» Αλλά ο Ιεχωβά έθεσε τα ζητήματα σαφώς και είπε κατόπιν στον Μωυσή: «Εγώ θέλω είσθαι μετά του στόματός σου, και θέλω σε διδάξει ό,τι μέλλεις να λαλήσης.» Κατόπιν ο Θεός έκαμε διευθέτησι να συνοδεύση τον Μωυσή ο αδελφός του Ααρών, και αυτός εβεβαίωσε τον Μωυσή: «Εγώ . . . θέλω είσθαι μετά του στόματός σου, και μετά του στόματος εκείνου, και θέλω σας διδάξει ό,τι πρέπει να πράξητε.» (Έξοδ. 4:10-17, ΜΝΚ) Είναι αλήθεια ότι ο Ααρών εχρησίμευσε ως εκπρόσωπος του Μωυσέως, αλλά και ο Μωυσής ο ίδιος ωμίλησε, επίσης, αρκετά προσωπικώς. Παραδείγματος χάριν, το βιβλίον του Δευτερονομίου αποτελείται από ομιλίες που έκαμε ο Μωυσής προς τους Ισραηλίτας μετά τον θάνατο του Ααρών και λίγο πριν από τον δικό του θάνατο. (Αριθμ. 20:22-29· 33:37, 38· Λευτ. 10:6· 34:1-8) Έτσι, αποβλέπετε στον Ιεχωβά για βοήθεια και εκφράζετε προφορικώς την πίστι σας στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Αυτό είναι ένας τρόπος να δείξετε ότι αισθάνεσθε ευχαρίστησι στον οίκον του Θεού. Ο Δαβίδ είπε: «Θέλω διηγείσθαι το όνομά σου [του Θεού] προς τους αδελφούς μου· εν μέσω συνάξεως θέλω σε επαινεί.» (Ψαλμ. 22:22) Αν κι εσείς σκέπτεσθε με τον ίδιο τρόπο, δείξτε το στις Χριστιανικές συναθροίσεις με το να συμμετέχετε σ’ αυτές σε κάθε ευκαιρία.

ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΘ’ ΕΚ ΑΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ

20. Εκείνοι οι οποίοι ευφραίνονται στον οίκον του Θεού τι είδους θυσίες προσφέρουν τώρα στον Ιεχωβά, Γιατί;

²⁰ Πριν από αιώνες ο Δαβίδ εξεφράσθη ως εξής σχετικά με τον Ιεχωβά: «Καθ’ εκάστην ημέραν θέλω σε ευλογεί· και θέλω αινεί το όνομά σου εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 145:2) Τρέφετε τα ίδια αισθήματα; Αν ναι, τότε θα θέλετε να ευλογήτε τον Ιεχωβά και να αινήτε το όνομά του συνεχώς. Όταν οι Ισραηλίται αισθάνονταν ευχαρίστησι στον οίκον του Θεού, προσέφεραν πιστά κατάλληλες θυσίες στον Ιεχωβά, τόσο ζώων όσο και καρπών του θερισμού. Εκείνοι οι οποίοι χαίρουν στον οίκον του Θεού σήμερα προσφέρουν ευπρόσδεκτες θυσίες διαφορετικού είδους, και το πράττουν αυτό διότι επιθυμούν να ευλογούν τον Ιεχωβά και να αινούν τ’ όνομά του. Πριν από πολύν καιρό, στον Ισραήλ, που είχε απομακρυνθή, εδόθη η εξής προτροπή: «Ισραήλ, επίστρεψον προς Ιεχωβά τον Θεόν σου, διότι έπεσας δια της ανομίας σου. Λάβετε μεθ’ εαυτών λόγους, και επιστρέψατε προς τον Ιεχωβά· είπατε προς αυτόν, ‘Αφαίρεσον πάσαν ανομίαν ημών, και δέχθητι ημάς ευμενώς, και θέλομεν αποδώσει τον καρπόν των χειλέων ημών’.» (Ωσηέ 14:1, 2, ΜΝΚ) Οι δούλοι του Ιεχωβά προσφέρουν τώρα τους ‘μόσχους των χειλέων αυτών’ και ακολουθούν τη συμβουλή: «Δι’ αυτού [του Ιησού Χριστού] λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» (Εβρ. 13:15) Ναι, μ’ ευφροσύνη αινούν τον Ιεχωβά προφορικώς όπως συμβαίνει με το έργο κηρύγματος και διδασκαλίας της Βασιλείας. Δείξτε την χαρά που αισθάνεσθε στον οίκον του Θεού, με το να προσφέρετε τακτικά τέτοιο αίνο στον Ιεχωβά.

21. Με ποιους τρόπους, λοιπόν, μπορεί ένας να δείξη ότι ευφραίνεται εις τον οίκον του Θεού;

²¹ Μολονότι δεν υπάρχει πια μια μεγαλοπρεπής υλική σκηνή ή ναός του Ιεχωβά σε κάποια γήινη θέσι, δείξτε ότι αισθάνεσθε ευχαρίστησι στον πιο ένδοξο πνευματικό ναό. Συνεργάζεσθε πλήρως με την τάξι του πνευματικού ναού. Εξακολουθείτε να εκδηλώνετε την ευχαρίστησί σας προς τον οίκον του Θεού με τέτοια έργα όπως το να τιμάτε τον Ιεχωβά με τα πολύτιμά σας πράγματα, με το να τηρήτε πνευματική καθαρότητα, με το να παρευρίσκεσθε και να συμμετέχετε στις Χριστιανικές συναθροίσεις και με το να αινήτε μ’ ευφροσύνη τον Ιεχωβά καθ’ εκάστην ημέραν. Είθε η στάσις σας απέναντι στον Ιεχωβά, στη λατρεία του, και στον οίκον του Θεού, να είναι όπως του Δαβίδ, ο οποίος ανήγγειλε: «Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Ιεχωβά, και να βλέπω μ’ εκτίμησι τον ναόν αυτού.»​—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ.

[Εικόνα στη σελίδα 467]

Ο λαός του Θεού αισθάνεται ευχαρίστησι να συναθροίζεται για να παρακινούν αλήλλους σε αγάπη και καλά έργα· αυτό τους οξύνει πνευματικώς