Είσθε Ένας Πνευματικός Άνθρωπος;

ΕΙΣΘΕ ένας με πνευματικό φρόνημα άνθρωπος ή είσθε ένας με φυσικό φρόνημα άνθρωπος; Αυτή είναι μια ερώτησις που θα κάμουν καλά να θέσουν στον εαυτό τους όλοι όσοι ισχυρίζονται, ότι είναι δούλοι του Ιεχωβά Θεού; Γιατί; Εξαιτίας των λόγων του αποστόλου Παύλου που βρίσκονται στα εδάφια 1 Κορινθίους 2:14, 15. Αυτά τα λόγια δείχνουν ότι «ο φυσικός . . . άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού· διότι είναι μωρία εις αυτόν . . . Ο δε πνευματικός ανακρίνει . . . πάντα.»

Ενώ ο «πνευματικός άνθρωπος» που μνημονεύεται στο εδάφιο 1 Κορινθίους 2:15 αναφέρεται πρωτίστως σ’ εκείνους τους ακολούθους στα βήματα του Χριστού, οι οποίοι έχουν ουράνιες ελπίδες, ωστόσο από μια άποψι όλοι εκείνοι οι οποίοι υπηρετούν πραγματικά τον Θεό μπορεί να λεχθή ότι είναι πνευματικοί άνθρωποι. Τέτοιοι πιστοί άνδρες των αρχαίων χρόνων όπως ο Άβελ, ο Νώε, ο Αβραάμ και η μακρά γραμμή των πιστών Εβραίων προφητών και βασιλέων μπορεί να λεχθή ότι ήσαν πνευματικοί άνδρες μολονότι έτρεφαν γήινες ελπίδες.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ‘ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ’

Ο «πνευματικός άνθρωπος» που αναφέρει ο απόστολος Παύλος δεν είναι ένας άνθρωπος ο οποίος όλη την ημέρα παρουσιάζει μια υποκριτικώς ευλαβή ή θρησκευτική έκφρασι στο πρόσωπο του. Καθόλου! Δεν φορεί την πνευματικότητα του στο μανίκι, του, έτσι να πούμε. Γνωρίζει ότι οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, οι οποίοι εναντιώνονταν στον Ιησού Χριστό, δεν ήσαν πνευματικοί άνθρωποι. Πιθανόν να είχαν τη φήμη ότι ήσαν πνευματικοί διότι επανελάμβαναν μακρές προσευχές δημοσία και φορούσαν περίβλεπτα θρησκευτικά εξαρτήματα. Αλλ’ αυτά ακριβώς τα πράγματα τούς εχαρακτήριζαν ότι ήσαν πράγματι φυσικοί άνθρωποι και υποκριταί και τούτο διότι τα έπρατταν μόνο για να φαίνονται στους ανθρώπους.​—Ματθ. 6:5· 23:5.

Ο «πνευματικός άνθρωπος» βρίσκεται σε αντίθεσι προς όλ’ αυτά. Λατρεύει με ειλικρίνεια τον Ιεχωβά Θεό «εν πνεύματι και αληθεία,» που είναι ο μόνος ευπρόσδεκτος τρόπος. Έχει πίστι, γνωρίζει ότι ο Θεός υπάρχει, ότι ο Θεός ζη, διότι όλη η ορατή δημιουργία πιστοποιεί εύγλωττα την ύπαρξί Του. (Ιωάν. 4:24· Ρωμ. 1:20) Γνωρίζοντας ότι ο Θεός γίνεται «μισθαποδότης εις τους [ενθέρμως, ΜΝΚ] εκζητούντας αυτόν,» ο πνευματικός άνθρωπος έχει αφιερωθή στο να υπηρετή τον Θεό και ν’ ακολουθή στα βήματα του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού.​—Εβρ. 11:6· Ματθ. 16:24.

Ο Δημιουργός είναι πολύ πραγματικός στον ‘πνευματικόν άνθρωπον.’ Όπως ο Μωυσής των αρχαίων χρόνων, αυτός περιπατεί στη ζωή ως να βλέπη Αυτόν, ο οποίος είναι αόρατος. (Εβρ. 11:23-28) Επειδή ο Θεός είναι πολύ πραγματικός σ’ αυτόν, ελπίζει στον Ιεχωβά μ’ όλη την καρδιά του και δεν επιστηρίζεται στη σύνεσί του, αλλά σ’ όλες τις οδούς του λαμβάνει υπ’ όψιν τον Θεό. Ευφραίνεται, επομένως να επικοινωνή με τον Θεό σε προσευχή. Εκτιμά το πολύτιμο προνόμιο να ομιλή στον Θεό και το πόσο έχει πάντοτε ανάγκη της βοηθείας του Θεού. Έτσι δαπανά χρόνο για ν’ αρχίση και να τελειώση κάθε ημέρα με αίνο, ευχαριστίες και αιτήματα προς τον ουράνιο Πατέρα του. Ούτε είναι ποτέ τόσο βιαστικός ώστε να μη μπορή να δαπανήση λίγο χρόνο για να ευχαριστήση τον Θεό για κάθε γεύμα και να προσευχηθή για την ευλογία του Θεού σ’ αυτό.​—Παροιμ. 3:5, 6· Φίλιππησ. 4:6, 7.

Ναι, ο πνευματικός άνθρωπος ‘έχει συναίσθησιν της πνευματικής του ανάγκης.’ Εκτιμά το ότι «με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά.» Αντί να κάμη κύρια ενδιαφέροντά του την τροφή, την ενδυμασία, τη στέγη και τις κοσμικές απολαύσεις, ‘ζητεί πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού.’ Αισθάνεται όπως ο ψαλμωδός, ο οποίος είπε; «Πόσον αγαπώ τον νόμον σου! όλην την ημέραν είναι μελέτη μου.» Ελκύεται σε συναναστροφή με άλλους οι οποίοι είναι πνευματικοί άνθρωποι.​—Ματθ. 5:3, ΜΝΚ· 4:4, ΜΝΚ· 6:25, 33· Ψαλμ. 119:97· Ρωμ. 1:9-12.

Γι’ αυτό ο πνευματικός άνθρωπος ‘εξαγοράζει καιρόν’ από τις καθημερινές του υποθέσεις για να μελετά τον Λόγο του Θεού. Όχι μόνο διαβάζει καθημερινά τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, αλλά επιθυμεί, επίσης, να κατανοή αυτά που διαβάζει. Έχει ευρύτητα σκέψεως στις προσφορές για βοήθεια και βρίσκει ότι τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης που εκδίδει η Εταιρία Σκοπιά και διαθέτουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν μεγίστη αξία για την απόκτησι κατανοήσεως του Λόγου του Θεού και των σκοπών του. Γι’ αυτό φρονίμως, επίσης, επωφελείται από κάθε ευκαιρία που προσφέρουν οι εκκλησιαστικές συναθροίσεις των Μαρτύρων για την αύξησι εκ μέρους του της κατανοήσεως του Λόγου του Θεού.​—Πράξ. 8:30-35· Εβρ. 10:23-25.

Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του πνευματικού ανθρώπου είναι η ελπίδα του. Δεν είναι μια τυφλή ελπίδα. Όχι, έχει μια στερεή ελπίδα, ισχυρή, ως μια άγκυρα για την ψυχή του, που βασίζεται στις υποσχέσεις του Θεού και στα όσα έχει επιτελέσει Αυτός στο παρελθόν, όπως αναγράφονται στο Λόγο Του. Γνωρίζει ότι ο Θεός δεν ψεύδεται. Εξαιτίας της ελπίδος του ο πνευματικός άνθρωπος δεν ενοχλείται άσκοπα λόγω της αυξήσεως της πονηρίας και της βίας και διότι το μέλλον φαίνεται τόσο σκοτεινό. Γνωρίζει ότι πολύ σύντομα ‘θα έλθη η βασιλεία του Θεού και τότε θα γίνη το θέλημά του, ως εν ουρανώ, και επί της γης.’​—Ματθ. 6:10· Εβρ. 6:18, 19.

Εφόσον «εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα,» ο πνευματικός άνθρωπος ευφραίνεται να συζητή πράγματα που έχουν σχέσι με τον Λόγο και τους σκοπούς του Θεού. Όταν απολαμβάνη τη συντροφιά άλλων σε κοινωνικές συναθροίσεις ή όταν μαζί με άλλους ενασχολήται σ’ εργασίες όπως η ανοικοδόμησις ή ο καθαρισμός μιας Αιθούσης Βασιλείας ή το προετοιμαστικό των συνελεύσεων έργο, ο πνευματικός άνθρωπος με διακριτικότητα φροντίζει να περιστρέφεται η συζήτησις γύρω από εποικοδομητικά, πνευματικά πράγματα.​—Ματθ. 12:34.

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

Ένας άνθρωπος πιθανόν να είναι ιδεολόγος και ευγενικών σκέψεων κι εν τούτοις να μη είναι πνευματικός άνθρωπος. Πώς αυτό; Διότι το να είναι ένας πνευματικός άνθρωπος περιλαμβάνει περισσότερα από το να έχη απλώς στην καρδιά του την ευημερία του ανθρώπου όπως συμβαίνει με τους «ουμανιστάς» ή ανθρωπιστάς.

Ο πνευματικός άνθρωπος γνωρίζει ότι το ν’ αγαπά τον πλησίον του ως τον εαυτό του είναι μόνο η δευτέρα εντολή και ότι η πρώτη και κυρία εντολή είναι «θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.»​—Μάρκ. 12:29-31, ΜΝΚ· Λουκ. 6:31.

Ναι, ο πνευματικός άνθρωπος κατευθύνεται από τον Θεό. Αποβλέπει στον Λόγο του Θεού μάλλον παρά σε απλή ανθρωπίνη λογίκευσι για καθοδήγησι. Εκτελεί το έργον του ‘ουχί με οφθαλμοδουλεία, ως ανθρωπάρεσκοι,’ αλλά ‘με φόβον Ιεχωβά,’ «ως εις τον Ιεχωβά.» Έτσι όχι μόνο αποδίδει τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, αλλά ενδιαφέρεται ακόμη περισσότερο στο ν’ αποδίδη τα του Θεού στον Θεό. Επομένως δίνει στον Θεό αποκλειστική αφοσίωσι.​—Κολ. 3:22, 23, ΜΝΚ· Ματθ. 22:21· Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ.

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν χάνει την όρασι των Χριστιανικών αρχών στις σχέσεις του με ομοίους μ’ αυτόν Χριστιανούς. Ιδιαιτέρως θα προσέχη ο πνευματικός άνθρωπος να κυβερνάται από Χριστιανικές αρχές, αν είναι επίσκοπος άλλων Χριστιανών. Παραδείγματος χάριν, ένας επίσκοπος στην οργάνωσι του Θεού πιθανόν να έχη επίσης υπεύθυνη θέσι στον κόσμο των επιχειρήσεων. Με το να συναλλάσσεται κάθε μέρα με ανθρώπους, οι οποίοι όχι μόνο οδηγούνται από καθαρώς ιδιοτελείς αντιλήψεις αλλά και είναι ταχείς στο να επωφελούνται από κάθε πραότητα ή αγαθωσύνη που εκδηλώνεται, ένας Χριστιανός μπορεί να διαπιστώση ότι γίνεται σκληρός και απότομος.

Αν δεν είναι προσεκτικός, μπορεί ν’ αρχίση να πολιτεύεται μ’ αυτό τον τρόπο με τους ομοίους μ’ αυτόν Χριστιανούς οι οποίοι υπηρετούν ανιδιοτελώς τον Θεό! Πόσο άσοφη, πόσο ασύνετη, πόσο άστοργη θα ήταν μια τέτοια στάσις! Σεις αποφεύγετε ένα τέτοιο σφάλμα; Σκεφθήτε πόσο έργο είχε να εκτελέση ο Ιησούς σε λίγα σύντομα μόλις έτη. Αν το κυρίως μέλημά του ήταν η αποτελεσματικότης, θα είχε εκλέξει σχεδόν όλο ταπεινούς Γαλιλαίους για αποστόλους του; Και τι υπομονή έδειξε στην πολιτεία του μαζί τους!

Ο επίσκοπος σήμερα, είτε μιας εκκλησίας, μιας συνελεύσεως ή ενός τμήματος μιας συνελεύσεως, θα κάμη καλά ν’ ακολουθήση το παράδειγμα του Ιησού σχετικά μ’ αυτό. Ενώ ενδιαφέρεσθε να εκτελεσθούν τα πράγματα, δεν θα επιθυμήτε να συμπεριφέρεσθε προς τους αδελφούς σας μ’ ένα τραχύν και απότομο τρόπο ως αν ήσθε ένας χωρίς οίκτο δραστήριος διευθυντής μιας εμπορικής επιχειρήσεως· δεν είν’ έτσι; Ώστε, και αν ακόμη είναι δυνατόν να έχετε πολλά πράγματα συσσωρευμένα στη διάνοια σας, όπως είχε ο απόστολος Παύλος, μη παραβλέπετε την ανάγκη να εκδηλώνετε συμπάθεια. (2 Κορ. 11:29) Αντί να δίνετε σύντομες, απότομες διαταγές, γιατί να μη ομιλήτε μάλλον προς τους αδελφούς σας μ’ ένα ευγενικό τόνο και να ερωτάτε, «Μπορείτε παρακαλώ, να κάμετε αυτό; Θα θέλατε να κάμετε εκείνο;» Μα, φυσικά, θα θελήσουν! Επιθυμούν να κάμουν ό,τι μπορούν για την προώθησι του έργου του Ιεχωβά, διότι τα πράττουν όλα από αγάπη. Και δεν θα ήταν καλύτερο ν’ αρχίζη το πρωινό με την εξέτασι του Γραφικού εδαφίου της ημέρας και των σχολίων του αντί να ενδιαφερώμεθα μόνο για το πώς θα είναι ο καθένας στην ώρα του στην εργασία;

Αν οι Χριστιανοί αδελφοί σας είναι βραδείς στο να εννοήσουν ή δείχνουν πτωχή κρίσι, μη παίρνετε ανυπόμονα τη στάσι ότι έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα. Όχι, μολονότι σεις ο ίδιος είσθε υπόδειγμα σε ζήλο και αποτελεσματικότητα, μη βιάζετε άλλους ούτε αναμένετε από τους άλλους όσα αναμένετε από τον εαυτό σας. Αντιθέτως, προσέχετε, όταν πολιτεύεσθε με τους αδελφούς σας, να εκδηλώνετε τους καρπούς του αγίου πνεύματος του Θεού. Ιδιαιτέρως να σκέπτεσθε την αγάπη, την αγαθωσύνη και την πραότητα.​—Γαλ. 5:22, 23.

Θα μπορούσαν οι Χριστιανοί, οι οποίοι είναι πνευματικοί άνθρωποι, να είναι περισσότερο πνευματικοί απ’ όσο είναι κατά καιρούς; Υπάρχει τάσις εκ μέρους μερικών όταν ενασχολούνται στο έργο του Θεού ν’ αφήνουν τον τρόπο σκέψεως του φυσικού ανθρώπου να κυβερνά τις σχέσεις των με τους Χριστιανούς αδελφούς των, ειδικά αν έχουν κάποια υπηρεσία. Κατάλληλα είναι εδώ τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Αδελφοί, σας παρακαλούμεν και σας προτρέπομεν δια του Κυρίου Ιησού, καθώς παρελάβετε παρ’ ημών το πώς πρέπει να περιπατήτε και να αρέσκητε εις τον Θεόν, ούτω να περισσεύητε εις το μάλλον.»​—1 Θεσ. 4:1.

Έχοντας υπ’ όψιν όλα τ’ ανωτέρω, Είσθε σεις ένας πνευματικός άνθρωπος; Είναι καλό αν μπορήτε ν’ απαντήσετε «Ναι» σ’ αυτή την ερώτησι. Τότε παραμένει το ερώτημα, Θα μπορούσατε να το πράξετε με πληρέστερο τρόπο; Αν ναι, τότε σεις και χωρίς αμφιβολία άλλοι επίσης θα είναι πιο ευτυχείς αν το πράξετε!