Αγαλλίασις στην Ελπίδα της Βασιλείας

Αφήγησις υπό Άλεξ Κελλάρη

ΜΙΑ ημέρα, όταν ήμουν μόλις οκτώ ετών ηλικίας, ενώ είχα γονατίσει για να προσευχηθώ, τα λόγια «Ελθέτω η βασιλεία σου» είχαν σφηνωθή βαθιά στη διάνοιά μου. Τινάχθηκα επάνω και πήγα να ερωτήσω τη μητέρα μου: «Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;» Εκείνη, αντί ν’ απαντήση στην ερώτησί μου, όπως έκανε συνήθως, μου είπε ότι θα έκανα καλύτερα να ερωτήσω τον ιερέα. Επειδή πάντοτε πηγαίναμε στην Εκκλησία στο χωριό μας, Λουτρόν, της επαρχίας Κορινθίας, απεφάσισα να κάμω αυτό που υπέδειξε η μητέρα μου.

Ήμεθα πάντοτε τακτικοί εκκλησιαζόμενοι. Πράγματι, ο πατέρας μου ήταν ένας από τους επιτρόπους του τοπικού ναού. Και λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντός του για τη θρησκεία, εγώ ελάμβανα σημαντική θρησκευτική εκπαίδευσι, αργότερα μάλιστα υπηρετούσα στην εκκλησία ως «παπαδάκι.» Ώστε είχα κάθε λόγο να πάγω στον ιερέα για την ερώτησί μου, με την πεποίθησι ότι θα ελάμβανα καλή απάντησι. Εν τούτοις, αυτός όχι μόνο δεν μπόρεσε ν’ απαντήση στην ερώτησί μου, αλλά με επέπληξε, λέγοντας: «Δεν έχεις δικαίωμα να υποβάλλης ερωτήσεις σ’ ένα ιερέα. Ένας ιερεύς δεν δέχεται ούτε διαταγές ούτε ερωτήσεις από άλλους.» Περιττό να πω ότι έμεινα κατάπληκτος. Και σκεφθήτε ότι η πιο προσφιλής ελπίδα της μητρός μου ήταν να γίνω μια μέρα ιερεύς!

Καθώς εμεγάλωνα, δεν ελησμόνησα ποτέ εκείνη την ερώτησί μου, κι εξακολουθούσα να ερωτώ ανθρώπους γι’ αυτήν, ειδικά εκείνους που εφαίνοντο να έχουν θρησκευτικές τάσεις. Αλλά κανένας δεν μπορούσε να μου δώση πραγματική ικανοποίησι. Μου εφαίνετο περίεργο ότι θα έπρεπε να επαναλαμβάνωμε αυτά τα λόγια σε προσευχή χωρίς να γνωρίζωμε τι σημαίνουν πραγματικά.

Το 1912, όταν ήμουν ηλικίας δεκαέξη ετών, οι γονείς μου μού επέτρεψαν να μεταναστεύσω στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου μπορούσα να είμαι με τον αδελφό μου στο Τολήντο, Οχάιο. Έτσι άρχισε μια νέα ζωή για μένα, με περισσοτέρους από ένα τρόπους. Μια μέρα, καθώς παρατηρούσα έξω από το παράθυρο του εστιατορίου ενός συγγενούς μου όπου εργαζόμουν, είδα μια ιπποκίνητη άμαξα με πινακίδες σε κάθε πλευρά της. Ο αμαξηλάτης κινούσε ένα κουδούνι για να επισύρη την προσοχή. Επρόκειτο για την αναγγελία της προβολής του «Φωτοδράματος της Δημιουργίας»—μιας ταινίας που υπέσχετο να δείξη όλα τα σχετικά με την αληθινή ιστορία της ζωής από τη Βίβλο.

Επειδή δεν εγνώριζα καλά την πόλι, έπεισα τον θείο μου να με οδηγήση στον τόπο όπου θα εγίνετο η παρουσίασις αυτής της ταινίας. Ύστερ’ από την προβολή, που ήταν μια πραγματική αποκάλυψις για μένα, ερώτησα τον υπεύθυνο της συναθροίσεως, τον Α. Χ. Μακμίλλαν: «Τι σημαίνει ‘Ελθέτω η βασιλεία σου’;» Η νεανική μου ειλικρίνεια τον διεσκέδασε, και μου είπε να διαβάσω το εδάφιο Δανιήλ 2:44, όχι μια φορά, αλλά δύο. Όταν είδε ότι πάλι δεν είχα συλλάβει το νόημα, μου εξήγησε: «Η βασιλεία του Θεού είναι η σφύρα του με την οποία θα καταστρέψη όλες τις βασιλείες του κόσμου και θα φέρη ευλογίες σ’ όλους εκείνους που θα επιζήσουν.»

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Αυτή η απάντησις μου έδωσε ακριβώς εκείνο που ζητούσα. Την επομένη ημέρα μιλούσα στους φίλους και συγγενείς μου μ’ ενθουσιασμό γι’ αυτά που είχα ιδεί και μάθει. Και τα επόμενα τρία βράδια πήγα πάλι για τις υπόλοιπες προβολές του Δράματος.

Με την ανυπομονησία να μάθω περισσότερα γι’ αυτή τη νέα ελπίδα, επισκέφθηκα πολλά βιβλιοπωλεία αναζητώντας βιβλία γι’ αυτό το θέμα. Σ’ ένα απ’ αυτά ήμουν ενθουσιασμένος που βρήκα τον Πρώτο Τόμο των Γραφικών Μελετών με το θέμα «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων.» Ήταν στην Ελληνική και μου στοίχισε μόνο δέκα σεντς! Αλλά τι πολύτιμη πηγή γνώσεως απεδείχθη ότι ήταν, και τι χαρά μου έφερε!

Όταν παρουσιάσθηκε η ευκαιρία, μπόρεσα να προμηθευθώ και τους άλλους έξη τόμους αυτής της σειράς των «Μελετών» από πλανοδίους βιβλιοπωλητάς. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο αισθανόμουν υποχρεωμένος να μοιράζωμαι αυτή τη θαυμαστή ελπίδα της Βασιλείας και με άλλους.

Σε λίγο εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και με έκπληξι είδα ότι ο έβδομος τόμος των Γραφικών Μελετών είχε απαγορευθή από την κυβέρνησι. Αστυνομικοί, οι οποίοι ζητούσαν ν’ ανεύρουν αντίτυπα του απαγορευμένου βιβλίου, άρχισαν να με παρενοχλούν, κι έτσι απεφάσισα να μετοικήσω στο Σπρίνγκφηλντ, Οχάιο, που είχα μερικούς συγγενείς. Απεδείχθη ότι αυτή η μετακίνησίς μου ήταν ορθή, διότι εκεί ήλθα γρήγορα σ’ επαφή με τους Σπουδαστάς της Γραφής, όπως ήσαν τότε γνωστοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και μπορούσα να συνέρχωμαι τακτικά μαζί των για Γραφική μελέτη. Την εποχή εκείνη είχαμε ήσυχες συναντήσεις στο υπερώον ενός επταωρόφου κτιρίου γραφείων, όπου ένας από τους Σπουδαστάς της Γραφής ήταν χειριστής του ανελκυστήρος. Ανάμεσα σ’ εκείνους που είχα συναντήσει εκεί ήταν ο Τσέστερ Γκόινγκς, με τον οποίο επρόκειτο αργότερα να υπηρετήσω στα κεντρικά γραφεία της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά.

Εξακολουθούσα να δίνω μαρτυρία σε ανθρώπους για την ελπίδα της Βασιλείας, ειδικά μεταξύ των Ελληνοφώνων. Ενθυμούμαι τουλάχιστον δύο οικογένειες που είχαν λάβει στάσι υπέρ της βασιλείας του Θεού.

Ομιληταί από το Κολόμπους, Οχάιο, ήρχοντο για να δίνουν δημόσιες ομιλίες, προσθέτοντας έτσι σ’ εμάς πολλή γνώσι σχετικά με το θέλημα του Θεού. Στην αρχή δεν εννοούσα την ανάγκη να βαπτισθώ και πάλι. Αλλά καθώς προχωρούσα σε ωριμότητα, ανεγνώρισα ότι το προηγούμενο βύθισμα στο νερό σε βρεφική ηλικία δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Έτσι βαπτίσθηκα στις 31 Δεκεμβρίου 1923, στο Ουήλινγκ, της Δυτικής Βιργινίας.

ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΄Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Είχα πάντοτε μεγάλο ενδιαφέρον στην επέκτασι της υπηρεσίας μου για τα συμφέροντα της Βασιλείας, εφόσον είχα αρχίσει τον αγώνα «δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.» (Φιλιππησ. 3:14) Συχνά είχα επιθυμήσει να μπορούσα να προσφέρω κάποια βοήθεια στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης. Αλλά κάποιος μου είπε ότι χρησιμοποιούσαν μόνο τη βοήθεια πεπειραμένων ανθρώπων, κι έτσι έθεσα κατά μέρος αυτή την ιδέα προς το παρόν.

Κατόπιν, σε μια περίπτωσι, ένας «Περιοδεύων» εκπρόσωπος της Εταιρίας, ο αδελφός Ο. Ι. Θορν, επεσκέφθη την εκκλησία μας. Όταν βγήκα στο από οικία σε οικία κήρυγμα μαζί του, μου είπε: «Αδελφέ, γιατί δεν υπηρετείς τη Βασιλεία με όλο το χρόνο σου στο Μπέθελ;» «Διότι δεν γνωρίζω πώς να κάνω βιβλία,» απήντησα. «Μην ανησυχείς,» μου είπε, «θα σου δείξουν εκείνοι τον τρόπο,» και μ’ αυτά τα λόγια μου έδωσε μια αίτησι. Με χαρούμενη διάθεσι συνεπλήρωσα το έντυπο και το απέστειλα στο γραφείο της Εταιρίας.

Φυσικά ήμουν ελεύθερος να πάγω, γιατί μόλις είχα πωλήσει το μερίδιό μου σε κάποια επιχείρησι. Αλλά τότε, αιφνιδίως, ήλθαν οι δοκιμασίες, η μία μετά την άλλη. Πρώτα, έλαβα μια πολύ δελεαστική και επικερδή προσφορά εργασίας. Αλλά είχα απαλλαγή από τον υλισμό, κι έτσι την αρνήθηκα. Κατόπιν, ένας φίλος όλης μου της ζωής και Χριστιανός αδελφός είχε αποφασίσει να επισκεφθή τους γονείς του στην Ελλάδα και μου ζήτησε να φροντίσω για την εργασία του στη διάρκεια της απουσίας του. Ανέμενα μερικούς μήνες κάποια απάντησι στην αίτησί μου προς το Μπέθελ. Και του είπα: «Αν σε δύο εβδομάδες δεν λάβω απάντησι από την Εταιρία, θα φροντίσω για την επιχείρησί σου.» Αλλά σε λίγες ημέρες ήλθε μια επιστολή σε ειδικό ταχυδρομείο. Μου ζητούσαν να παρουσιασθώ για υπηρεσία στο Μπέθελ.

Αυτό τακτοποίησε το ζήτημα! Στις 17 Μαρτίου 1930, μπήκα στον Οίκο Μπέθελ για ν’ αρχίσω μια περίοδο, η οποία μου προσέφερε άφθονα χαρωπά προνόμια—μια περίοδο η οποία έως τώρα περιέλαβε σχεδόν σαράντα ευτυχισμένα χρόνια.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Παρά την έλλειψι πείρας που είχα, μου υπέδειξαν πώς να εργάζωμαι στο τμήμα βιβλιοδεσίας, στο μηχάνημα τοποθετήσεως καλυμμάτων. Μου άρεσε πραγματικά αυτή η εργασία. Πράγματι, χωρίς να το αντιληφθώ καλά, παρέμεινα είκοσι τρία χρόνια στην ίδια εργασία. Είχα το προνόμιο να εκπαιδεύσω πολλούς νέους, ενθαρρύνοντάς τους να παραμείνουν στην υπηρεσία της Βασιλείας, που τους είχε ανατεθή.

Στις ικανοποιήσεις της υπηρεσίας Μπέθελ προσετίθεντο και οι πολλές ευκαιρίες συμμετοχής σ’ όλες τις μορφές του έργου κηρύγματος της Βασιλείας. Ως αυτή την ημέρα μπορώ να συμβαδίζω στο προνόμιο του κηρύγματος από οικία σε οικία, να κάνω επανεπισκέψεις σ’ ενδιαφερόμενα άτομα και να διεξάγω μαζί τους Γραφικές μελέτες. Η προσφορά στους δρόμους περιοδικών για Γραφική μελέτη υπήρξε, επίσης, μια άλλη χαρά. Στην εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά του Ρίβερσαϊντ, στο Δυτικό Μανχάτταν, υπάρχει ένας όμιλος μελέτης βιβλίου που διεξάγεται στο σπίτι μιας Ελληνικής οικογενείας. Από τότε που συνεστήθη για πρώτη φορά το 1937 έχω την μεγάλη χαρά να υπηρετώ ως υπηρέτης μελέτης.

Φαντασθήτε την ικανοποίησί μου να βλέπω στη διάρκεια των ετών «τέκνα» ακόμη και «εγγονούς» απ’ αυτό τον όμιλο να γίνωνται διαγγελείς του αγγέλματος της βασιλείας του Θεού!

Για μένα ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην ιστορία του Μπέθελ ήταν η έναρξις της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας για το προσωπικό του Μπέθελ. Αυτό συνέβη το 1942. Ενεγράφην αμέσως, κι εξακολουθώ να συμμετέχω και να εκφωνώ ομιλίες σπουδαστού. Η θαυμαστή εκπαίδευσις που προμηθεύει αυτή η Σχολή έχει εξαρτίσει πολλούς, καθώς κι εμένα, για να μπορούμε να εκφωνούμε δημόσιες ομιλίες.

ΜΙΑ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΑΠΟΨΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η υπηρεσία στα κεντρικά γραφεία του Μπέθελ όλα αυτά τα χρόνια συνετέλεσε ασφαλώς πολύ στο να ευρύνη την άποψί μου για τα συμφέροντα της Βασιλείας και για το θαυμαστό έργο που διεξάγει ο Ιεχωβά σ’ όλη τη γη. Μάρτυρες απ’ όλα τα σημεία των Ηνωμένων Πολιτειών και απ’ όλα τα μέρη του κόσμου έχουν έλθει για επίσκεψι εδώ ή για να παρακολουθήσουν τη Σχολή Γαλαάδ για ιεραποστολική εκπαίδευσι. Υπήρξε με θαυμαστό τρόπο ενισχυτικό να βλέπω άτομα απ’ όλες τις εθνικότητες με τον ίδιο ζήλο για την υπηρεσία του Θεού.

Ειδικά έχει παρατηρηθή αυτό στις μεγάλες συνελεύσεις του λαού του Θεού· παραδείγματος χάριν, τις συνελεύσεις που είχα το προνόμιο να παρευρεθώ στην Ευρώπη το 1955. Πρώτα ήταν το ευχάριστο ταξίδι διασχίσεως του ωκεανού με το ναυλωμένο από την Εταιρία πλοίο Αρόζα Σταρ. Κατόπιν ήλθαν οι αλησμόνητες συνελεύσεις, και κατόπιν το ταξίδι στην Ελλάδα, όπου το έργο της Βασιλείας διεξήγετο με μεγάλες δυσκολίες. Στη μικρή γενέτειρά μου πόλι μίλησα σε πολλούς για το άγγελμα της ελπίδος της Βίβλου—έδωσα ακόμη και δύο ομιλίες στην πλατεία της πόλεως και μία στο σπίτι ενός πρεσβυτέρου της Εκκλησίας. Κάθε βράδυ μπορούσα να συνομιλώ με τους Χριστιανούς αδελφούς μου ως τις δύο ή τρεις το πρωί.

Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ μερικούς αναπήρους Μάρτυρας στη Σπάρτη. Ένας απ’ αυτούς, όταν πληροφορήθηκε την έλευσί μου, σηκώθηκε και ντύθηκε και, καθώς έμπαινα στο σπίτι, μ’ εναγκαλίσθηκε και είπε, «Τώρα μπορώ να πεθάνω ευτυχής, διότι συνήντησα ένα από τους κεχρισμένους του Κυρίου από τα κεντρικά Γραφεία του Μπρούκλυν.» Οι γιατροί δεν του είχαν δώσει πολλές ελπίδες, αλλά έζησε πέντε ακόμη χρόνια ύστερ’ από αυτό.

Τα γράμματα, που έγραφα στον πατέρα μου, έμαθα τώρα ότι είχαν φέρει περισσότερο καρπό απ’ ό,τι ενόμιζα. Μια μέρα ένας Μάρτυς, που εδιώκετο από ένα βίαιο όχλο, διέφυγε στο σπίτι του. Ο πατέρας μου αντιμετώπισε τον όχλο μ’ ένα όπλο και τους απείλησε ότι θα σκοτώση οποιονδήποτε θα επλησίαζε περισσότερο. Μολονότι δεν είχε λάβει ποτέ στάσι υπέρ της βασιλείας του Θεού, είχε μάθει ότι η μισαλλοδοξία απέναντι σ’ εκείνους που κηρύττουν το άγγελμα της Γραφής δεν είναι η οδός του αληθινού Χριστιανού.

Κατόπιν ήλθε το συνταρακτικό έτος 1969, οπότε είχα άλλη μια φορά τη μεγάλη χαρά να ταξιδεύσω στην Ευρώπη, αυτή τη φορά αεροπορικώς. Η ενθουσιώδης συνέλευσις στη Νυρεμβέργη, Γερμανίας, ήταν το κορύφωμα. Εδώ είχα τη χαρά να συναντήσω και να παρακολουθήσω προγράμματα συνελεύσεως μαζί με Μάρτυρας απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδος, από την Αυστραλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, και πολλές άλλες χώρες. Η αγάπη μεταξύ των αδελφών ήταν έκδηλη σε κάθε ευκαιρία. Μπορώ πραγματικά να πω ότι ποτέ δεν είχα μια πείρα τόσο εποικοδομητική.

Επισκέφθηκα και πάλι την Ελλάδα και αντήλλαξα χαιρετισμούς με ομοίους μου Χριστιανούς, στας Αθήνας, στην Κόρινθο και στη Σπάρτη. Ήταν πράγματι απόλαυσις ν’ ακούη κανείς τις πολλές πείρες των. Παραδείγματος χάριν, ένας ηλικιωμένος διάκονος σκαπανεύς αφηγήθηκε ότι συνέπεσε να συναντηθή μ’ ένα όμιλο εργατών που έτρωγαν το μεσημβρινό των γεύμα. Τον εκάλεσαν να συμμετάσχη στο φαγητό, και ταυτοχρόνως όλοι άκουαν κάποιον Κομμουνιστή ο οποίος τους ωμιλούσε για τον «Ερυθρό Παράδεισο.» Όταν αυτός ο άνθρωπος τελείωσε την ομιλία του, ο σκαπανεύς του είπε με διακριτικότητα: «Εγώ είμαι ηλικίας 87 ετών, και αν σεις μπορήτε να σταματήσετε αυτή τη λειτουργία των γηρατειών και να εμποδίσετε τον θάνατό μου, είμαι πρόθυμος να έλθω μαζί σας.» Φυσικά, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να δώση καμμιά τέτοια εγγύησι. Έτσι ο σκαπανεύς διάκονος προχώρησε για να εξηγήση την προμήθεια του Ιεχωβά για όλο το ανθρώπινο γένος. Ο άνθρωπος αυτός άκουε με πολύ ενδιαφέρον, δέχθηκε το άγγελμα της Βασιλείας, και τώρα είναι ένας ζηλωτής Μάρτυς.

Σ’ ένα μικρό χωριό, ένας επισκέπτης ερώτησε τον τοπικό λειτουργό: «Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Όλοι φαίνεται να είναι Μάρτυρες!» Ο λειτουργός απήντησε: «Ίσως πολύ σύντομα θα γίνω κι εγώ ένας απ’ αυτούς.»

Ένας Μάρτυς ωδηγήθηκε στο δικαστήριο από ένα ιερέα με την κατηγορία ότι περιεφέρετο ως «λύκος με ένδυμα προβάτου.» Ο κατηγορούμενος είπε στον δικαστή: «Κύριε Πρόεδρε, εγώ φορώ τα ίδια ενδύματα που φορούν όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Ο ιερεύς φορεί διαφορετικά φορέματα.» Μ’ αυτά τα λόγια ο ιερεύς εγκατέλειψε την αίθουσα, ενώ ο δικαστής αθώωσε τον κατηγορούμενο.

Οπωσδήποτε, ήταν μεγαλειώδες να βλέπω τον ζήλο των Μαρτύρων στην Ελλάδα. Οι υπεύθυνοι στις εκκλησίες και σ’ όλη τη χώρα δαπανούν πολλές ώρες στην ποίμανσι του ποιμνίου του Θεού, και το έργο των καθίσταται δυο φορές πιο δύσκολο όταν ληφθούν υπ’ όψιν όλες οι δυσχέρειες. Είναι όμως γεμάτοι χαρά, κι έχουν ασφαλώς πολλή αγάπη για τους αδελφούς στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας, οι οποίοι εργάζονται σκληρά για να τους εφοδιάζουν τακτικά με πνευματική τροφή. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για το ότι η Εταιρία κατέστησε δυνατόν να ταξιδεύσω και να επισκεφθώ τόσο πολλούς από τους Ευρωπαίους ομοίους με μας υπηρέτας της Βασιλείας.

Περισσότερο παρά ποτέ, ακόμη και στην ηλικία των εβδομήντα δύο ετών, εκτιμώ το ότι η Βασιλεία για την οποία προσευχόμουν μικρό παιδί αποτελεί πράγματι τη μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους. Είμαι ευγνώμων για το μέτρον υγείας και δυνάμεως που μου επιτρέπει να μεταβαίνω καθημερινά να υπηρετώ στον Οίκο Μπέθελ και, επί πλέον, να δαπανώ δεκαπέντε ως είκοσι ώρες κάθε μήνα σε δραστηριότητα που έχει σχέσι με την Εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά του Ρίβερσαϊντ, Νέας Υόρκης—ένα γεμάτον ζήλο όμιλον διαγγελέων της Βασιλείας. Στα νεαρά άτομα ιδιαιτέρως λέγω: Καθ’ όσον έχετε νεανικές δυνάμεις, δαπανάτε τις στα συμφέροντα της Βασιλείας! Καμμιά άλλη δράσις δεν μπορεί να φέρη τόση ικανοποίησι και ειρήνη διανοίας.