Το Έργον Σκαπανέως—Ένας Τρόπος Ζωής
Αφήγησις υπό Τζων Τ. Χέμμαουαιη
Η ΣΥΖΥΓΟΣ μου κι εγώ έχουμε περάσει τώρα τα εβδομήντα, είμεθα ηλικιωμένοι είναι αλήθεια, αλλά κάτοχοι ενός θησαυρού αναμνήσεων που στοργικά αναπολούμε και χαιρόμεθα να τις διαβιβάσωμε σ’ αυτούς που θ’ ακολουθήσουν. (Ψαλμ. 78:6, 7) Γιατί είναι τόσο πολύτιμες αυτές οι αναμνήσεις; Διότι σχετίζονται με πράγματα που είχαμε το προνόμιο να κάνωμε με τη χάρι του Ιεχωβά, ‘του Κυρίου του θερισμού,’ και του συνεργάτου του Χριστού Ιησού. Θέλετε ν’ ακούσετε μερικές;
Το 1922, τα δύσκολα εκείνα χρόνια που ακολούθησαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η αναζήτησις από μέρους μου κάποιας εξηγήσεως για την παγκόσμια αναταραχή με ωδήγησε στα ράφια της βιβλιοθήκης του σπιτιού μας. Τράβηξε την προσοχή μου μια σειρά βιβλίων με επάργυρη επιγραφή που έφεραν τον τίτλο «Γραφικαι Μελέται.» Τα είχα ιδεί συχνά προηγουμένως, αλλά τώρα είχα αποφασίσει να τα διαβάσω. Και, φαντασθήτε, στις σελίδες των βρήκα ακριβώς εκείνο που είχα ανάγκη, εκείνο που επιθυμούσα το περισσότερο στη ζωή μου.
Το επόμενο βήμα μου ήταν να ερευνήσω για τον τόπο συναθροίσεως των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Στο τέλος της πρώτης συναθροίσεως, στην οποία είχα παρευρεθή, έγινε πρόσκλησις για εθελοντάς και το αμέσως επόμενο Σάββατο ήμουν έξω για να βοηθήσω στη διανομή βιβλιαρίων, τα οποία επραγματεύοντο τη Γραφική άποψι για τους νεκρούς και τον πνευματισμό. Αυτό υπήρξε η αρχή μιας ικανοποιητικής ζωής που παρήγαγε ανείπωτες πνευματικές αμοιβές.
Το ίδιο εκείνο έτος είχα συναντήσει τη μέλλουσα σύζυγο μου, Νταίζυ Μάννινγκ. Ευχαριστούμε και οι δυο τον Ιεχωβά για την αγαθότητα του στο να μας κρατήση μαζί και να μας επιτρέψη ν’ απολαύσωμε μια ζωή συνεργασίας στην υπηρεσία του.
Εκείνη τη δεκαετία του 1920 δεν μας φαινόταν να υπάρχουν πολλοί που πρόσεχαν στο άγγελμα του Θεού για την εποχή εκείνη, αλλ’ από τότε μάθαμε ότι πρέπει να υπήρχαν πολλές χιλιάδες που την περίοδο εκείνη είχαν αρχίσει μια ζωή αφιερωμένη στον Θεό. Από τότε που ανελάβαμε ολοχρόνια δράσι κηρύγματος ως «σκαπανείς» το 1924, γνωρίσαμε και αγαπήσαμε πολλούς απ’ αυτούς. Άλλους αποβλέπομε να τους συναντήσωμε σ’ εκείνη τη μεγάλη σύναξι της ‘εκκλησίας των πρωτοτόκων’ που αναφέρονται στο εδάφιο Εβραίους 12:23.
Το 1928 αναχωρήσαμε από την Αγγλία για την Αμερική για να παρευρεθούμε στη Διεθνή Συνέλευσι των Σπουδαστών τής Γραφής στο Ντητρόιτ, Μίσιγκαν. Εμάθαμε ότι υπήρχε πολύ έδαφος για να καλυφθή με το άγγελμα της Βασιλείας, κι έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσωμε τη διακονία μας σκαπανέως σ’ αυτή την ήπειρο. Αφού υπηρετήσαμε προσωρινά στο Καναδικό Τμήμα τής Εταιρίας Σκοπιά στο Τορόντο, υποβάλαμε αίτησι για είσοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες ως μόνιμοι κάτοικοι. Από τότε εκάναμε έργο σκαπανέως ή εργασθήκαμε σε ολοχρόνια υπηρεσία κηρύγματος της βασιλείας του Θεού στη μια κομητεία μετά την άλλη ωσότου καλύψαμε τριάντα περίπου κομητείες και οκτώ πολιτείες.
ΕΠΙΛΥΣΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ
Ναι, το έργο έχει τα προβλήματα του, αλλά τουλάχιστον αυτά δεν περιλαμβάνουν ένα συνοφρυωμένο προϊστάμενο, ή δυσάρεστους συναδέλφους, ή κακές συνθήκες εργασίας, ή μια εργασία αντιπαθητική. Η ολοχρόνια διακονία ή υπηρεσία σκαπανέως την εποχή εκείνη κρατούσε ένα άτομο σε συνεχή κίνησι, διότι συνίστατο στην κάλυψι του τομέως με Βιβλικές εκδόσεις και με σύντομο σταμάτημα για την υποβοήθησι ανθρώπων να οργανώσουν τη δική των οικογενειακή Γραφική μελέτη. Έπρεπε να είμεθα έτοιμοι για πολλές μετακινήσεις και να καλύπτωμε μεγάλες αποστάσεις.
Είχαμε ακούσει ότι μερικοί σκαπανείς είχαν μειώσει τα έξοδά των με το να κατασκευάσουν δικό των τροχόσπιτο· έτσι ένας φίλος μας Μάρτυς από το Γιανγκστάουν, Οχάιο, μας εβοήθησε να κατασκευάσωμε το δικό μας. Δεν έμοιαζε καθόλου με τα σημερινά αεροδυναμικά κινητά σπίτια. Πράγματι, οι αυτοκινητισταί έδιναν διαφορετικά ονόματα σ’ αυτά όταν ήθελαν να μας προσπεράσουν στο δρόμο. Είχε δεκαεπτά πόδια μήκος, επτά πόδια πλάτος, και επτά πόδια ύψος από το έδαφος. Η οροφή ήταν από παληό καραβόπανο και τα πλευρά από γαλβανισμένα μετάλλινα φύλλα, και το σύνολο συναρμολογημένο επάνω σ’ ένα παλαιό πλαίσιο Φορντ. Επί δεκαπέντε σχεδόν χρόνια αυτό ήταν το σπίτι μας, και ασφαλώς κατέστησε δυνατή την παραμονή μας στην ολοχρόνια διακονία.
Στο εδάφιο Ματθαίος 7:7 η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών χρησιμοποιεί τις εκφράσεις «αιτείτε,» «ζητείτε,» «κρούετε,» με την έννοια της συνεχείας. Πολλοί σκαπανείς διάκονοι μπορούν ν’ αφηγηθούν ότι παρέστη ανάγκη να κάμουν αυτά ακριβώς τα πράγματα όταν ζητούσαν μέρος για να διαμείνουν σε κάποια ξένη πόλι. Υστερ’ από έρευνα και αναζήτησι όλη την ημέρα ως αργά το βράδυ, συνέβαινε συνήθως το μόνο κατάλληλο μέρος στην κοινότητα να έχη επιτέλους βρεθή. Χωρίς επιμονή και πίστι ότι ο Ιεχωβά μέσω των αγγέλων του κατηύθυνε και εξακολουθεί να κατευθύνη το έργο κηρύγματος της Βασιλείας του στη γη θα είχαμε παραιτηθή εύκολα.
ΞΑΝΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ
Ανάμεσα στις πιο συγκινητικές πείρες της ζωής μας είναι η μελέτη των εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά «Τότε Ετελέσθη το Μυστήριον του Θεού» και «‘Έπεσεν η Βαβυλών η Μεγάλη’ Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά!» Γιατί; Διότι καθώς διαβάζομε σ’ αυτά τα βιβλία τα ιστορικά γεγονότα τα οποία εξεπλήρωσαν τις οράσεις του αποστόλου Ιωάννου στο Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως, ξαναζούμε στην πραγματικότητα γεγονότα που έχομε προσωπικώς παρατηρήσει και στα οποία είχαμε συμμετοχή ως ολοχρόνιοι διάκονοι.
Στα πρώτα μας χρόνια, μη ξεχνάτε ότι όλες οι εκκλησίες των Σπουδαστών της Γραφής αποτελούνταν απ’ εκείνους που είχαν ουράνια ελπίδα, απ’ εκείνους οι οποίοι είχαν την ελπίδα να εισέλθουν μια μέρα στον ουρανό ως μέρος της τάξεως της Νύμφης του Χριστού. (Αποκάλ. 21:2) Αλλά κατόπιν, σύμφωνα με τις Βιβλικές προφητείες, άρχισαν να εμφανίζωνται τα «άλλα πρόβατα» που είχε αναφέρει συγκεκριμένα ο Κύριος Ιησούς. (Ιωάν. 10:16) Μια ευτυχής συνάντησις μ’ αυτό ακριβώς το είδος ανθρώπων μου έρχεται στη μνήμη.
Ήταν στο Κλίντον της Ινδιάνας όπου είχαμε φυλακισθή το 1934. Μας είχαν ειδοποιήσει να φύγωμε και να μη επανέλθωμε ποτέ με το από σπίτι σε σπίτι κήρυγμα μας του Λόγου του Θεού. Αλλά η Εταιρία εσκέπτετο διαφορετικά και είχαμε οδηγίες να επανέλθωμε. Αυτή τη φορά τα πράγματα εξελείχθησαν πολύ διαφορετικά. Ένα ηλικιωμένο ζεύγος, πολύ γνωστό στους αξιωματούχους της πόλεως και στο λαό, είχαν διαβάσει την περίπτωσί μας στην εφημερίδα και είχαν προσέλθει μ’ ένα γραμμάτιο για την απόλυσί μας από τη .φυλακή επί εγγυήσει. Δεν τους είχαμε συναντήσει ποτέ προηγουμένως, αλλά, σύμφωνα με την περιγραφή στα εδάφια Ματθαίος 25:35, 36, είχαν έλθει να μας επισκεφθούν στη φυλακή και μας εφιλοξένησαν ως τη διευθέτησι της υποθέσεως μας.
Παρετηρήσαμε, επίσης, την επιτάχυνσι της μεγάλης συνάξεως των ομοίων με πρόβατα ανθρώπων του Κυρίου που είχε προλεχθή. Εκείνο που απαιτούσε κάποτε χρόνια για να γίνη, τώρα γίνεται σε λίγους μήνες. Παραδείγματος χάριν, ένας αγρότης που είχαμε επισκεφθή το πρωινό ενός καλοκαιριού ήταν ανεβασμένος στην κερασιά του, αλλά όχι τόσο υψηλά ώστε να μη μπορούμε να του μιλήσωμε. Στη συζήτησι ήλθε το ζήτημα των «πυρών του άδου,» όπως συνέβαινε συχνά. Όπως είπε ο ίδιος αργότερα: «Όταν ήμουν επάνω στο δένδρο πίστευα στον ‘πύρινο άδη,’ αλλά όταν κατέβηκα δεν πίστευα πια.» Εκείνη τη νύχτα ήλθε να μας αναζητήση ‘για να ιδή απλώς τι είδους άνθρωποι είμεθα.’ Το επόμενο Σάββατο ήταν μαζί μας στο δρόμο παρουσιάζοντας το περιοδικό Η Σκοπιά στους διαβάτες. Ποτέ δεν εστράφη οπίσω. Και αυτός και οι γυιοι του ανέλαβαν τη διακονία σκαπανέως, κηρύττοντας ολοχρονίως τις αλήθειες του Θεού.
Κατόπιν ακόμη πιο προσφάτως στο Κεντώκυ είχαμε μια άλλη χαρωπή πείρα. Ετοιμάζαμε ένα μέρος για να εγκαταστήσωμε το σπίτι μας κοντά στη δημοσία οδό. Πηγαίναμε εκεί από τις έξη ως τις οκτώ το πρωί κάθε μέρα. Ο επικεφαλής μιας περιπόλου ήλθε ένα πρωί, έστρεψε το αυτοκίνητο του προς το δρόμο, με τη μηχανή σε λειτουργία, και ήλθε σ’ εμάς. «Είμαι περίεργος να δω τι κάνετε,» είπε.
Η συζήτησις σύντομα στράφηκε στο άγγελμα της Βίβλου και, με το ένα μάτι του στη λεωφόρο, άκουε. Ωμολόγησε ότι επειδή ήταν δυνατόν να σκοτώση κάποιον στην εκτέλεσι του καθήκοντος του ή για προστασία του ήταν ζήτημα της συνειδήσεώς του. Επανέλαβε την περιπολία του, αλλά αργότερα επανήλθε, κι έγινε διευθέτησις για μελέτη μ’ αυτόν και με τη σύζυγό του. Έκαμαν έξοχο πρόοδο. Με τον καιρό παραιτήθηκε από το σώμα και τώρα κάνει κάποια άλλη εργασία στο Τέξας, με καθαρή συνείδησι. Η σύζυγός του βαπτίσθηκε προσφάτως, και ελπίζομε ότι και αυτός θ’ ακολουθήση σύντομα. Μας γράφουν σαν να ήμασταν πιο στενοί και από συγγενείς.
Ο χρόνος μου λείπει για ν’ αφηγηθώ όλα τα θαυμάσια που μας έχουν συμβή ως αποτέλεσμα του ότι εκάναμε τη διακονία σκαπανέως τον τρόπο της ζωής μας. Επανειλημμένως σε συνελεύσεις παρατηρούμε να έρχωνται να μας συναντήσουν άτομα και να λέγουν: «Δεν με θυμάστε; Σεις ήσαστε οι πρώτοι που φέρατε στην πόρτα το άγγελμα τής Βασιλείας.» Και αν δεν ήμασταν σκαπανείς δεν θα είχαμε το προνόμιο να διορισθούμε στην «υπηρεσία ζώνης» το 1938. Αυτό το έργο είναι τώρα γνωστό ως «έργο περιοχής,» διότι περιλαμβάνει την επίσκεψι μιας περιοχής εκκλησιών ως αντιπροσώπων της Εταιρίας Σκοπιά, με σκοπό την υποβοήθησι αυτών των εκκλησιών να προοδεύσουν στην υπηρεσία του Ιεχωβά.
Σ’ αυτή τη δράσι του αγρού διεπιστώσαμε για πρώτη φορά τη θαυμαστή επέκτασι των συμφερόντων τής Βασιλείας καθώς και την έναρξι και ανάπτυξι πολλών νέων εκκλησιών, Ιδιαίτερα κατόπιν του διορισμού επισκόπων και διακονικών υπηρετών στις εκκλησίες με θεοκρατικό τρόπο. Έως τότε οι διορισμοί εγίνοντο με δημοκρατικό τρόπο και ο καθένας εψήφιζε το πρόσωπο της εκλογής του. Φαντασθήτε πόσο μακρό δρόμο έχομε διασχίσει απ’ εκείνες τις αρχές της θεοκρατικής οργανώσεως ως τον παρόντα καιρό, οπότε έχομε στη διάθεσί μας το ανεκτίμητο εγχειρίδια «Ο Λόγος σου Είναι Λύχνος εις τους Πόδας Μου,» καθώς και το μηνιαίο δελτίο Διακονία τής Βασιλείας γεμάτο από συμβουλές για τη διακονία μας.
ΕΡΓΟ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ ΣΕ ΑΓΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ
Με τον θάνατο του δευτέρου προέδρου της Εταιρίας, Ι. Φ. Ρόδερφορντ, και την εκλογή του Ν. Ο. Νορρ, ως τρίτου προέδρου της άρχισε μια νέα περίοδος επεκτάσεως και ολοένα μεγαλύτερα προνόμια ήρχοντο γι’ αυτούς που είχαν κάμει το έργο σκαπανέως σκοπό της ζωής των. Η επομένη ευκαιρία που ανοίχθηκε για μας ήταν να παρακολουθήσουμε την Πέμπτη Σειρά της Σχολής Γαλαάδ της Εταιρίας για ιεραποστόλους. Με τη συμπλήρωσι της πενταμήνου περιόδου σπουδών, ελάβαμε διορισμό για τη Βρεττανική Γουιάνα. Πόσο συγκινητικό ήταν! Αλλά και πόσο ικανοποιητικό!
Το να κάθεστε κάτω στο ακάθαρτο δάπεδο μιας καλύβας από κλαδιά φοινικοδένδρου και να ομιλήτε σε Ινδούς και Ερυθροδέρμους της Αμερικής για τη βασιλεία του Θεού, και να τους διδάσκετε ένα πραγματικά νέον τρόπο ζωής, δίνει ικανοποίησι που δεν παραβάλλεται με τίποτε. Το να βλέπετε αυτά τα ταπεινόφρονα άτομα ν’ ανταποκρίνωνται στη διδασκαλία τής Γραφής και κατόπιν ν’ αφιερώνουν προθύμως τη ζωή των στον Θεό είναι μια πείρα που ποτέ δεν θα σβύση από τη μνήμη μας.
Όταν ήμασταν στη Γουιάνα περνούσαμε συνήθως τις λεγόμενες περιόδους διακοπών δίνοντας μαρτυρία σ’ όλους εκείνους που μπορούσαμε να συναντήσωμε στη ζούγκλα προς τα Βορειοδυτικά, 200 μίλια από την ακτή και τα σύνορα της Βενεζουέλας. Οι κάτοικοι ήσαν Καραϊβικών και άλλων Ινδικών φυλών, εκτός από το μίγμα των έξη εθνών που αποτελούν τον όγκο του πληθυσμού της χώρας. Χρησιμοποιούσαμε φέρρυ-μποτ, ατμοκίνητα λεωφορεία, πλοία, τραίνα και φορτηγά αυτοκίνητα ανάλογα με τις ανάγκες για να πάμε στον προορισμό μας. Μαζί μας είχαμε προμήθειες, έντυπα, προσωπικές αποσκευές κι ένα ποδήλατο—αυτό το τελευταίο ήταν απαραίτητο για να διασχίζωμε τους χωματόδρομους και να φθάνωμε ως τα μονοπάτια των Ινδιάνων.
Αυτά τα μονοπάτια οδηγούν προς όλες τις κατευθύνσεις και είναι ανάγκη να χρησιμοποιή ένα άτομο τη μνήμη του ή να σπάζη μερικά κλαδιά στις διασταυρώσεις των μονοπατιών αν θέλη να είναι βέβαιο για ασφαλή επιστροφή. Όταν συναντήση κανείς οποιοδήποτε μέλος της οικογενείας των αιλουροειδών στο μονοπάτι, είναι συνήθεια να παραμείνη ήρεμος και να το κοιτάζη επίμονα. Τελικά το ζώο θ’ απομακρυνθή ήρεμα από το δρόμο του. Οι πίθηκοι περνούν υψηλά από τις κορυφές των δένδρων, διαμαρτυρόμενοι με τις στριγγλιές των για τους ενοχλητικούς επισκέπτας, ενώ ο βραδύπους [είδος Ινδικού πιθήκου], κρέμεται ανάποδα και παρατηρεί οκνηρά κάθε περαστικό. Κανείς δεν σταμάτα να τον χαϊδέψη, διότι έχει άγρια νύχια, και η βραδυκίνητη εμφάνισίς του είναι απλώς απατηλή. Εδώ κι εκεί στα ξέφωτα μπορεί κανείς να ρίξη μια ματιά στα πολύχρωμα πουλιά τουκάν που τρέφονται με τον καρπό των δένδρων παπάγια.
Καθώς αναπολούμε τα περασμένα κάτι που παραμένει στη μνήμη μας είναι ο ζήλος με τον οποίο οι άνθρωποι διένυαν μακρές αποστάσεις για να ιδούν την ταινία μιας διεθνούς συνελεύσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά. Φαντασθήτε ένα μεγάλο καταυλισμό ανθρώπων μέσα στο δάσος, όπου βρίσκονται επίσημα κτίρια, περιλαμβανομένης και της αστυνομίας. Εδώ, στο ύπαιθρο, είχαμε ένα μεγάλο πλήθος από ενθουσιώδεις θεατάς. Κατόπιν επάνω στο πλοίο, στη διάρκεια του ταξιδιού επιστροφής κατεβαίνοντας τον ποταμό, σε μια περίπτωσι υπεβλήθη κοινή παράκλησις να προβληθή η ταινία. Με την έγκρισι του πλοιάρχου στήσαμε την οθόνη επάνω στο κατάστρωμα και η μηχανή προβολής λειτουργούσε από το παράθυρο μιας καμπίνας. Στο πλοίο υπήρχαν και Καθολικοί και Αγγλικανοί ιερείς. Μολονότι δεν είχαν δεχθή να ιδούν την ταινία στην ξηρά, εν τούτοις τώρα, ίσως άθελά των, ήσαν θεαταί επάνω στο πλοίο. Πράγματι, από την καμπίνα των προβάλαμε την ταινία. Οι επιβάται τους ταλαιπωρούσαν αργότερα με ερωτήσεις που μόνο ένας μάρτυς του Ιεχωβά μπορούσε ν’ απαντήση.
Τα δεκαπέντε χρόνια μας στη Γουιάνα, πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα. Κι εκεί, επίσης, είχαμε πολλές αποδείξεις της ευλογίας του Θεού στο έργο σκαπανέως ως τρόπον ζωής, διότι είδαμε πλήθη ν’ ακτινοβολούν από εκτίμησι για το μεγαλειώδες άγγελμα ελπίδος για όλους τους λαούς. Κακή κατάστασις υγείας μας ανάγκασε να επιστρέψωμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά είχαμε δη ν’ αυξάνουν οι κήρυκες της Βασιλείας στη Γουιάνα από 50 σε 800, και υπάρχουν τώρα χίλιοι και πλέον χαρωποί διαγγελείς του ονόματος του Ιεχωβά στη Γουιάνα.
Ο τρόπος της ζωής μας ως σκαπανέων έχει γεμίσει μέχρι χειλέων και ξεχειλίσει από τις πιο μεγάλες χαρές, χαρές που δεν μειώνονται από την ιδιοτέλεια της κοσμικής ζωής. Είμεθα ευγνώμονες για το μέτρον υγείας και δυνάμεων που διατηρούμε ακόμη και που μας καθιστά ικανούς να συνεχίζωμε τη χαρωπή διακονία σκαπανέως. Ο τρόπος της ζωής μας μάς εβοήθησε να αισθανώμεθα μια στενή προσωπική σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό και τον Υιόν του Χριστόν Ιησού.
Ασφαλώς στη νεολαία καθώς και σ’ εκείνους που δεν έχουν βάρη σ’ όλες τις εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά, η πρόσκλησις είναι δυνατή και σαφής! Η κλήσις για το έργο σκαπανέως ως σκοπό της ζωής είναι επείγουσα. Εκείνοι που θ’ απαντήσουν και θα εργασθούν μ’ επιμέλεια στη διάρκεια των ετών που είναι αμέσως μπροστά μας θα έχουν τη μεγάλη ικανοποίησι να κάμουν το θέλημα του Ιεχωβά και να οικοδομήσουν μια αποθήκη πολυτίμων αναμνήσεων τις οποίες θ’ αφηγούνται στα τέκνα της αναστάσεως. Αν δεν έχετε τέτοιες αναμνήσεις ασφαλώς δεν θα μπορήτε να τις αφηγήσθε.