Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Ποια είναι η σημασία του σχολίου που αναγράφεται στο εδάφιο Αποκάλυψις 19:10, «η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας»;—Η.Π.Α.
Αυτή η δήλωσις αποτελεί μέρος των όσων είπε ένας άγγελος στον ηλικιωμένο απόστολο Ιωάννη όταν ο Ιωάννης, σε μια στιγμή ισχυρής συγκινήσεως, άρχισε να τον προσκυνά. Ο άγγελος είπε σ’ αυτόν: «Πρόσεχε μη κάμνης τούτο· εγώ είμαι σύνδουλός σου και των αδελφών σου οίτινες εχουσι την μαρτυρίαν του Ιησού· τον Θεόν προσκύνησον· διότι η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας» (Αποκάλ. 19:10). Αυτά τα λόγια βασικώς σημαίνουν ότι το «πνεύμα» ή ολόκληρη η υπόθεσις και ο σκοπός της Βιβλικής προφητείας είναι να τονισθή ο Ιησούς Χριστός.
Ο Ιεχωβά είχε αναθέσει στον Υιόν του τον κύριο ρόλο στην επεξεργασία του σκοπού του Θεού να αγιάση το όνομά Του και ν’ αποκαταστήση τη γη και τους ανθρωπίνους κατοίκους της στην κατάλληλη θέσι μέσα στην διευθέτησί του. (Εφεσ. 1:9, 10· Κολ. 2:3) Η εκπλήρωσις του μεγαλειώδους σκοπού του Θεού είναι όλη συνδεδεμένη με τον Ιησού· επομένως το μεγαλύτερο βάρος της Βιβλικής προφητείας ή των εμπνευσμένων αγγελμάτων του Θεού που διεκήρυξαν οι δούλοι του συνέκλειναν στον Ιησού.
Αυτός ο ίδιος ο Θεός άρχισε αυτή την προφήτευσι όταν προείπε το σπέρμα που τελικά θα συνέτριβε την κεφαλή του όφεως, του αντιπάλου του Θεού, του Διαβόλου. (Γεν. 3:15· Αποκάλ. 12:9) Οι πολυάριθμες θεόπνευστες προφητείες για το σπέρμα και τη θέσι του καθώς και τις επιτεύξεις του, όλα φέρνουν μαρτυρία για τον Ιησού (Γεν. 22:18· 2 Σαμ. 7:12-16· Ψαλμ. 2:6-12· 110:1-7· Ησ. 53:1-12· Μιχ. 5:2-6). Όπως είπε ο απόστολος Πέτρος, «Εις τούτον [τον Χριστόν] πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν» (Πράξ. 10:43). Οι προφητικές οράσεις του βιβλίου της Αποκαλύψεως περιέχουν επίσης πολλά για τον Ιησού ως τον νικητή Βασιλέα του Θεού.—Αποκάλ. 5:12-6:2· 19:11-16.
Ακόμη και οι πιστοί άγγελοι στον ουρανό ενδιεφέροντο για τις προφητείες των Εβραϊκών Γραφών σχετικά με τον Χριστό (1 Πέτρ. 1:10-12). Μαζί με τους δούλους του Θεού στη γη, μπορούν ν’ αναγνωρίσουν, όταν ο Ιησούς απέδειξε την πιστότητα του μέχρι θανάτου και ανεστήθη, ότι «πάσαι αι επαγγελίαι του Θεού είναι εν αυτώ [τω Ιησού] το ναι» (2 Κορ. 1:20). Έτσι ο άγγελος ο οποίος ωμίλησε στον Ιωάννη μπορούσε κατάλληλα να τονίση ότι ολόκληρο το «πνεύμα» ή η διάθεσις και ο σκοπός αυτών των προ φητειών ήταν να δώση μαρτυρία για τον Ιησού.
Το ίδιο μπορεί να λεχθή για την προφήτευσι και τις προφητείες που αναφέρονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Αυτές καταφανώς περιλαμβάνουν άμεση μαρτυρία για τον Ιησού, την εκτέλεσι του έργου κηρύγματος που παρήγγειλε ή την κατανόησι των σκοπών του Θεού, οι οποίοι περιστρέφονται γύρω από την Βασιλεία της οποίας βασιλεύς είναι ο Ιησούς (Πράξ. 21:9-13· 1 Κορ. 14:22-25). Το ίδιο συμβαίνει και με την προφήτευσι που γίνεται από τους δούλους του Θεού σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’ πριν έλθη «η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής» (Ιωήλ 2:28-32, ΜΝΚ). Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν λέγουν νέες προφητείες για το μέλλον. Αλλά εξαγγέλλουν την παρούσα και μέλλουσα εκπλήρωσι των προφητειών που αναγράφονται στη Γραφή, καθώς επίσης και την προφήτευσι με την έννοια ότι εξαγγέλλουν το άγγελμα του Θεού σήμερα. Έτσι τονίζουν τον ρόλο του Ιησού ως του κυριωτέρου προσώπου στους σκοπούς του Ιεχωβά, του βασιλέως της βασιλείας Του.