Οι Άπληστοι θα Καταστραφούν;

ΌΛΟΙ μας με κάποιον τρόπο έχομε υποφέρει από τα επιβλαβή αποτελέσματα της απληστίας του ανθρώπου. Η απληστία είναι υπεύθυνη για το ανηλεές ξεδάσωμα πολλών λόφων και βουνών, για την καταστροφή τεραστίων εκτάσεων γης για επιχειρήσεις εξορύξεως, για τη μόλυνσι των ποταμών με αποχετεύσεις και απορρίμματα, και την μεταμόρφωσι των μικρών και μεγάλων πόλεων σε τόπους γεμάτους από καπνιά, πίσα και θόρυβο. Οι άνθρωποι έχουν επίσης εκμεταλλευτή τους συνανθρώπους των για να πλουτίσουν οι ίδιοι σε βάρος τους. Θα τελειώση κάποτε αυτή η απληστία; Θα καταστραφούν οι άπληστοι;

Ναι, διότι οι πράξεις απληστίας δεν έχουν διαφύγει την προσοχή εκείνου ο οποίος μισεί την αδικία και ο οποίος είναι αρκετά ισχυρός για να θέση τέρμα σ’ αυτήν. Αυτός είναι ο υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος, ο Ιεχωβά Θεός. Το ιστορικό παράδειγμα της πολιτείας του με τον αρχαίο Ισραήλ δείχνει ότι δεν θα επιτραπή στα άπληστα άτομα να παραμένουν αιωνίως και ότι τα άτομα με δίκαιες διαθέσεις θα ευλογηθούν.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τον έβδομο αιώνα π.Χ. πολλοί κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα ήσαν άπληστοι. Δεν ενδιαφέρονταν για τους Ισραηλίτας οι οποίοι είχαν χάσει την κληρονομιά τους λόγω της εκτοπίσεως των από τους Ασσυρίους το 740 π.Χ. και της εκτοπίσεως των από τους Βαβυλωνίους το 617 π.Χ. Η στάσις των απλήστων απέναντι στους εξορίστους ήταν: «Απομακρύνθητε από του Ιεχωβά· εις ημάς εδόθη αυτή η γη διά κληρονομίαν.» (Ιεζ. 11:15, ΜΝΚ) Ως αδελφοί των Ισραηλιτών οι οποίοι ζούσαν εξόριστοι στη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα έπρεπε να είχαν εκδηλώσει πνεύμα εξαγοραστού ο οποίος θα αγόραζε την κληρονομιά ώστε ο ακτήμων αδελφός του να μπορή και πάλι να εγκατασταθή στη θεόδοτη ιδιοκτησία. (Λευιτ. 25:13-38) Αλλ’ αυτοί οι άπληστοι ήσαν ευχαριστημένοι να είναι αναγκασμένοι οι αδελφοί των να βρίσκωνται ‘απομακρυσμένοι από τον Ιεχωβά’ όσο το δυνατόν περισσότερο, δηλαδή από τη γη του Ισραήλ όπου υπετίθετο ότι ήταν ο Ιεχωβά. Ήθελαν να είναι δική τους η γη.

Ο Ιεχωβά Θεός, όμως, είχε διαφορετική γνώμη για το ζήτημα. Ήταν διατεθειμένος να ευνοήση εκείνους οι οποίοι μετανοούσαν μεταξύ των εξορίστων και να γίνη ένα «αγιαστήριο» γι’ αυτούς για ‘λίγον καιρό’ (ΜΝΚ), ή με ‘μικρόν τρόπο.’ (Ιεζ. 11:16) Για τον ‘λίγο καιρό’ της εξορίας των ο Ιεχωβά θα ήταν ένα αγιαστήριο. Θα ήταν ένας άγιος τόπος στον οποίο θα μπορούσαν να βρουν ασφάλεια και να διαφυλαχθούν για τους μελλοντικούς καλούς σκοπούς του. Επίσης, ο Ιεχωβά θα ήταν ένα αγιαστήριο με ‘μικρόν τρόπο,’ δηλαδή, με περιωρισμένο τρόπο ή έκτασι. Αυτό οφείλετο στο ότι δεν θα προστάτευε τους εξόριστους από όλες τις συνέπειες που ήσαν άξιοι για την κακή διαγωγή τους ούτε επρόκειτο να συντομεύση το μήκος της προειπωμένης εξορίας, που επρόκειτο να διαρκέση 70 χρόνια ύστερ’ από την πτώσι της Ιερουσαλήμ.

Τελικά, όμως, ο Ιεχωβά είχε την πρόθεσι να τους αποκαταστήση από την εξορία. Το υποσχέθηκε. «Θέλω σας συναθροίσει από των λαών, και θέλω σας συνάξει εκ των τόπων όπου ήσθε διεσκορπισμένοι, και θέλω σας δώσει την γην Ισραήλ.» (Ιεζ. 11:17) Αυτή η υπόσχεσις άρχισε να εκπληρώνεται όταν το 537 π.Χ. ένα Ιουδαϊκό υπόλοιπο που είχε μετανοήσει επέστρεψαν στη γενέτειρά του.

Εξ άλλου, ο Ιεχωβά δεν ανέχθηκε επ’ αόριστον τους απλήστους κατοίκους της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα. Προειδοποίησε: «Εκείνων δε, των οποίων η καρδία περιπατεί κατά την επιθυμίαν των βδελυγμάτων αυτών και των μιαρών αυτών, τας οδούς τούτων θέλω ανταποδώσει κατά της κεφαλής αυτών.» (Ιεζ. 11:21) Συνεπώς, μέσω των Βαβυλωνίων, ο Ιεχωβά έφερε επάνω σ’ εκείνους τους απλήστους Ιουδαίους τους καρπούς της βδελυκτής και μιαρής οδού των. Το έτος 607 π.Χ. είδε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, και τους απλήστους να καταστρέφωνται ή να αποσπώνται βίαια από τη γη τους και να οδηγούνται σε εξορία.

Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Εκείνα που συνέβησαν τότε στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα πριν από είκοσι έξη περίπου αιώνες δεν είναι απλώς νεκρή ιστορία. Αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά Θεός θα φροντίση να λάβουν αυτό που αξίζουν εκείνοι που είναι άπληστοι. Αυτό περιλαμβάνει τους απλήστους ανθρώπους οι οποίοι είναι ταυτισμένοι με τα θρησκευτικά συστήματα του Χριστιανικού κόσμου. Ας ενθυμούμεθα ότι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα ωμολογούσαν ότι ήσαν δούλοι του Θεού. Αυτός ο ισχυρισμός, ωστόσο, δεν τους προστάτευσε από την δυσμενή κρίσι του Θεού.

Στην εκτίμησι του Ιεχωβά Θεού, τα ψευδή και υποκριτικά θρησκευτικά συστήματα αποτελούν όλα μέρος μιας μεγάλης όμοιας με πόρνης οργανώσεως που αναφέρεται στις Άγιες Γραφές ως «Βαβυλών η Μεγάλη.» Αυτή η ομοία με πόρνη οργάνωσις περιλαμβάνει τα υποκριτικά εκκλησιαστικά συστήματα του Χριστιανικού κόσμου, τα οποία, όπως και τα υπόλοιπα συστήματα της «Βαβυλώνος της Μεγάλης» έχουν ‘κατατρυφήσει.’ (Αποκάλ. 18:7) Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου συχνά προσπάθησαν ν’ αποκτήσουν την εύνοια των πλουσίων τάξεων που έχουν επιρροή; Δεν ωδήγησε αυτό σε καταπίεσι των πτωχών, ενώ έδωσε στους θρησκευτικούς ηγέτας άνεσι, ακόμη και πολυτελή ζωή; Μήπως πολλά θρησκευτικά κτίρια καθώς και τα άμφια των εκκλησιαστικών τιτλούχων δεν είναι στολισμένα με πολύτιμους λίθους, χρυσό και άργυρο; Δεν πήγε μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου στα χρηματοκιβώτια των εκκλησιαστικών συστημάτων σε βάρος των πτωχών;

Εξαιτίας αυτής της ιδιοτελούς απληστίας, η «Βαβυλών η Μεγάλη» θα καταστραφή. Η Βιβλική προφητεία δείχνει ότι το εδάφιο Αποκάλυψις 18:21 θα εκπληρωθή μέσα σ’ αυτή τη γενεά: «Και εσήκωσεν εις άγγελος ισχυρός λίθον ως μυλόπετραν μεγάλην, και έρριψεν εις την θάλασσαν, λέγων· ούτω με ορμή θέλει ριφθή Βαβυλών η μεγάλη πόλις, και δεν θέλει ευρεθή πλέον.»

Αυτή η κρίσις δεν σημαίνει το τέλος της αληθινής θρησκείας και εκείνων που την έχουν. Γιατί όχι; Διότι ο Ιεχωβά Θεός διάκειται ευμενώς απέναντι σ’ εκείνους οι οποίοι μετενόησαν και απομακρύνθηκαν από τις βδελυκτές ενέργειες της «Βαβυλώνος της Μεγάλης.» Αυτά τα άτομα βλέπουν ότι η πολιτεία του Θεού μαζί τους είναι όμοια με την πείρα των Ιουδαίων εξορίστων που είχαν μετανοήσει και επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα το 537 π.Χ.

Η σύγχρονη ιστορική απόδειξις δείχνει ότι στη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου 1914-1918 το αφιερωμένο και βαπτισμένο κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά είχε φερθή σε Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Εν τούτοις την άνοιξι του 1919 μ.Χ. απελευθερώθηκαν. Από τότε είδαν στη δική τους περίπτωσι την εκπλήρωσι των εδαφίων Ιεζεκιήλ 11:18-20:

«Και ελθόντες εκεί [στη γη του Ισραήλ] θέλουσι σηκώσει απ’ αυτής πάντα τα βδελύγματα αυτής, και πάντα τα μιαρά αυτής. Και θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν μίαν, και πνεύμα νέον θέλω βάλει εν υμίν· και αποσπάσας την λιθίνην καρδίαν από της σαρκός αυτών, θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν σαρκίνην, δια να περιπατώσιν εν τοις διατάγμασί μου, και να φυλάττωσι τας κρίσεις μου, και να εκτελώσιν αυτάς· και θέλουσιν είσθαι λαός μου, και εγώ θέλω εισθαι Θεός αυτών.»

Ναι, οι κεχρισμένοι πνευματικοί Ισραηλίται επέστρεψαν στη συμβολική «γη» του πνευματικού Ισραήλ. Εγκατέλειψαν τα μισητά και βδελυκτά πράγματα του Χριστιανικού κόσμου και του υπολοίπου της «Βαβυλώνος της Μεγάλης.» Ο Ιεχωβά έχει δώσει σ’ αυτούς «καρδίαν σαρκίνην,» όχι σκληρή όπως η πέτρα, αλλά μια καρδιά η οποία τους ωθεί να προσέχουν τις εντολές του από αγάπη γι’ αυτόν. Έβαλε επίσης ένα «πνεύμα νέον,» δηλαδή, το άγιο πνεύμα του μέσα σ’ αυτούς. Επομένως οι καρποί του—αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης και εγκράτεια—είναι έκδηλα στη ζωή τους. Έχουν γίνει πράγματι λαός του Ιεχωβά και αυτός έχει γίνει Θεός των.

Αλλά οι πνευματικοί Ισραηλίται δεν είναι οι μόνοι σήμερα που απολαμβάνουν την ευλογία του Θεού. Τον έκτον αιώνα π.Χ. οι φυσικοί Ισραηλίται δεν ήσαν οι μόνοι που είχαν επιστρέψει από την εξορία της Βαβυλώνος. Ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι είχαν επιστρέψει υπήρχαν και μη Ισραηλίται όπως οι Νεθινείμ που ήσαν υπηρέται στο ναό. (Έσδρας 2:58) Ομοίως, από το έτος 1935 μ.Χ. ένας συνεχώς αυξανόμενος πολύς όχλος ομοίων με πρόβατα ανθρώπων έχουν εγκαταλείψει την «Βαβυλώνα τη Μεγάλη» και απολαμβάνουν τώρα την εύνοια του Θεού μαζί με το αποκαταστημένο υπόλοιπο στη συμβολική «γη» του πνευματικού Ισραήλ. Επειδή έχουν αναλάβει την καθαρή αμόλυντη λατρεία του Ιεχωβά, αυτοί μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο θα διαφυλαχθούν όταν ο άπληστος Χριστιανικός κόσμος και το υπόλοιπο της «Βαβυλώνας της Μεγάλης» θα καταστραφούν.

ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΩΣ

Η καταστροφή του Χριστιανικού κόσμου και του υπολοίπου της «Βαβυλώνος της Μεγάλης» είναι τόσο βεβαία όσο και η καταστροφή η οποία συνέβη στην αρχαία Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. Πόσο επείγον είναι επομένως να δώση κανείς μια προειδοποίησι για την επερχόμενη συμφορά! Η διακήρυξις μιας τέτοιας προειδοποιήσεως είναι μίμησις εκείνου που ο προφήτης Ιεζεκιήλ είχε κάμει. Όταν ο Ιεχωβά απεκάλυψε σ’ αυτόν σε όρασι ότι οι άπληστοι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα επρόκειτο να υποστούν τη θεία τιμωρία, ο Ιεζεκιήλ αναφέρει:

«Και με ανέλαβε το πνεύμα, και δι’ οράματος με έφερεν εν πνεύματι Θεού εις την γην των Χαλδαίων, προς τους αιχμαλώτους. Τότε το όραμα, το οποίον είδον, απήλθεν απ’ εμού. Και ελάλησα προς τους αιχμαλώτους πάντα τα πράγματα όσα έδειξεν ο Ιεχωβά εις εμέ.»—-Ιεζ. 11:24, 25, ΜΝΚ.

Μόλις συνήλθε από την δραματική δύναμι της εμπνεύσεως ο Ιεζεκιήλ αντελήφθη ότι ήταν στον οίκο της εξορίας και οι πρεσβύτεροι του Ιούδα κάθονταν μπροστά του. Αμέσως άρχισε να λέη σ’ αυτούς τους άνδρες τι είχε δει και τι είχε διαταχθή να πη. Δεν περιώρισε τα λόγια του σ’ αυτούς μόνο. Αλλά βγήκε από το σπίτι του για να τα πη και σε άλλους. Αυτό ήταν ένα ζήτημα που ενδιέφερε όλους τους εξορίστους.

Αν εμείς σήμερα εκτιμούμε ότι σύντομα ο Ιεχωβά Θεός θα θέση τέρμα σ’ όλη την απληστία καθώς επίσης και στους απλήστους, θα μιμηθούμε τον Ιεζεκιήλ και θα το πούμε και σε άλλους. Αυτό θα τους δώση την ευκαιρία ν’ αλλάξουν τις οδούς των και να μπουν σε μια θέσι όπου θα μπορούσαν να λάβουν την προστασία και την ευλογία του Θεού. Επί πλέον, επιθυμούμε να πάρωμε την απόφασι να βρεθούμε σε κατάστασι τέτοια που θα σημαίνη ασφάλεια για μας όταν η ‘μεγάλη θλίψις’ θα θέση τέρμα σ’ ολόκληρο το άπληστο αυτό σύστημα πραγμάτων, περιλαμβανομένου και του Χριστιανικού κόσμου.