Εμπιστευόμενος στον Ιεχωβά με Όλη μου την Καρδιά

Αφήγησις υπό Κλάουντ Σ. Γκούτμαν

«ΕΛΠΙΖΕ ΕΠΙ ΚΥΡΙΟΝ ΕΞ ΟΛΗΣ ΣΟΥ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΕΠΙΣΤΗΡΙΖΕΣΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΕΣΙΝ ΣΟΥ.» Αυτά τα λόγια της Βίβλου, πλαισιωμένα και αναρτημένα σ’ ένα τοίχο σπιτιού που επισκέφθηκα, συνεκέντρωσαν την προσοχή μου. Στο υπόλοιπο της ημέρας σκεπτόμουν πάνω σ’ αυτά. Θα μπορούσα εγώ, ρωτούσα τον εαυτό μου, να εμπιστεύωμαι στον Θεό με όλη μου την καρδιά;

Όταν έφθασα στο σπίτι, έβγαλα τη Γραφή μου Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου και διάβασα πάλι το εδάφιον Παροιμίαι 3:5, μαζί με το επόμενο εδάφιο: «Εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.» Αυτό, κατέληξα, θ’ αποτελή τον οδηγό μου σε όλη μου τη ζωή. Μέσα σε λίγες μέρες δοκιμάσθηκα σ’ αυτό.

Είχα διευθετήσει κάτι το ιδιαίτερο για ένα ορισμένο βράδυ· αργότερα ανακοινώθηκε ότι θα εγίνετο μια σπουδαία συνάθροισις της Χριστιανικής εκκλησίας εκείνο το βράδυ. Ποιο έπρεπε να λάβη προτεραιότητα; Ενθυμούμενος την απόφασί μου, παρεκάλεσα τον Ιεχωβά να κατευθύνη τα βήματά μου. Παρακολούθησα τη συνάθροισι.

Αυτό έγινε στο έτος 1925. Ήμουν τότε είκοσι ενός ετών ηλικίας, αλλά από τα προηγούμενα χρόνια μου αναζητούσα την αλήθεια του Θεού.

Η μητέρα μου ανήκε στην Εκκλησία της Αγγλίας, αλλά εγώ δεν συμφωνούσα σ’ αυτό. Ο πατέρας μου ήταν άθεος, αλλά εγώ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να υπάρχη ένας Θεός. Μια μέρα, λοιπόν, για πρώτη φορά στη ζωή μου, γονάτισα δίπλα στο κρεββάτι μου και προσευχήθηκα στον αληθινό Θεό και τον παρεκάλεσα να μου αποκαλύψη την αλήθεια του και τον λαό του. Το αμέσως επόμενο πρωί μου δόθηκε ένα Γραφικό βιβλίο με τίτλο «Εκατομύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θ’ Αποθάνωσι.» Το κατέφαγα. Αυτό ήταν η απάντησις στην προσευχή μου.

Επέστρεψα την επόμενη μέρα στη γυναίκα που μου είχε δώσει το βιβλίο και ζήτησα και άλλα. Εγύρισα με πολλά βιβλία στη μασχάλη, και με μια πρόσκλησι να ξαναπάω για περισσότερες πληροφορίες. Πόσο συγκινήθηκα όταν αργότερα ο Ρόναλντ Τίππιν φυλλομετρούσε τη Γραφή για ν’ απαντήση στις πολλές απορίες μου. Τώρα διάβαζα με απληστία. Πάντοτε είχα μαζί μου έναν τόμο των Γραφικών Μελετών, και άρχισα επίσης να διαβάζω όλη τη Γραφή. Τον Μάιο του 1926, ακριβώς ένα έτος αφότου έλαβα το βιβλίο «Εκατομμύρια» αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά και την εσυμβόλισα με το βάπτισμα στη διεθνή συνέλευσι του Λονδίνου. Καθώς άκουσα την έκθεσι του Ι. Φ. Ρόδερφορδ για τον κλήρο, κατάλαβα ότι επρόκειτο ν’ αγωνισθώ υπέρ της αληθείας και εναντίον της ψευδούς θρησκείας.

ΑΥΞΗΣΙΣ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΜΟΥ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού στο έτος 1927, δόθηκε σε όλους τους παρόντας από ένα φυλλάδιο με τίτλο «Πού Είναι οι Εννέα;» Καλούσε και άλλους «βιβλιοπώλας» ή σκαπανείς, όπως λέγονται τώρα οι ολοχρόνιοι κήρυκες της αληθείας του Θεού. Εκείνη η νύχτα ήταν για μένα μια νύχτα αγρυπνίας και προσευχής. Ο Ρόναλντ Τίππιν κι’ εγώ σχεδιάζαμε μια συνεταιρική εργασία, και γι’ αυτό την επόμενη μέρα το πρωί του έγραψα και τον παρακάλεσα να με απαλλάξη από τη συμφωνία μας. Αλλά μια δική του επιστολή προς εμένα διεσταυρώθηκε με τη δική μου. Μπορείτε να φαντασθήτε τα περιεχόμενα της; Ναι, γίναμε συνέταιροι όχι σε κοσμική εργασία, αλλά στο ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος.

Το έργο σκαπανέως εκείνον τον καιρό εσήμαινε να φέρομε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε άθικτες περιοχές. Τον Μάιο, λοιπόν, μετά δύο χρόνια αφότου έμαθα την αλήθεια, ανεχώρησα με τον σύντροφό μου στο Σαλίσμπουρυ της Αγγλίας. Οι ώρες του έργου ήσαν πολλές, ο ποδηλατισμός ήταν έντονος. Τον χειμώνα εκείνου του έτους θυμούμαι που σηκώθηκα ένα πρωί και βρήκα τα μαλλιά μου παγωμένα στα τοιχώματα της σκηνής και την κουβέρτα ένα κομμάτι πάγο εκεί που ανέπνεα. Αλλά πηγαίναμε και βρίσκαμε κάθε χαμόσπιτο και καλύβα και αφήναμε έντυπα της Γραφής οπουδήποτε βρίσκαμε ενδιαφέρον.

ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Στο 1929 παρακολουθήσαμε μια συνέλευσι του λαού του Ιεχωβά στο Λονδίνο. Ένας σπουδαστής των Γραφών από την Ινδία, ο Πέρσυ Μπαρνς, μίλησε για την ανάγκη ολοχρονίων διακόνων σ’ εκείνη τη χώρα. Την επόμενη μέρα πρωί ύστερ’ από μια νύχτα πολλών προσευχών ο Ρον κι’ εγώ παρουσιασθήκαμε ενώπιον του προέδρου της Εταιρίας, Ι. Φ. Ρόδερφορδ. Το μεγάλο του παράστημα και η στεντορία φωνή του ήταν σε αντίθεσι με την ευγενική και φιλάγαθη στάσι του, όταν έδωσε την εξήγησι ότι θα επρόκειτο για εισιτήριο μεταβάσεως μόνον. Γι’ αυτό και μετά δύο μήνες, βρεθήκαμε στο πλοίο κατευθυνόμενοι στη Βομβάη.

Όταν άρχισα την ολοχρόνια διακονία, ήμουν χωρίς περιουσία εκτός από μια αγαθή συνείδησι για νεοπληρωμένα χρέη. Αλλά αυτό ήταν μικρό εν συγκρίσει με τη μετάβασι στην Ινδία. Φθάσαμε στη Βομβάη με λίγα δολλάρια, τα οποία γρήγορα ξοδέψαμε για ν’ αγοράσωμε τροπικό ρουχισμό και στρώματα που τυλίγονται και μεταφέρονται.

Για να εκτελέσω τη διακονία μου, έπρεπε να χρησιμοποιώ διάφορα είδη μεταφοράς: πεζή, ποδήλατο, μοτοποδήλατο, αμαξόσπιτο, ταξί, επιβατικό τραίνο, φορτηγό τραίνο, βωδάμαξα, καμήλα, άλογο, κάρρο με άλογα, αεροπλάνο, σαμπάν, βάρκα, τροχόπλοιο, λεωφορείο, φορτηγό αυτοκίνητο, χειράμαξα, ακόμη και ιδιωτικό τραίνο. Το μέρος για ύπνο ήταν επίσης ποικίλο: πολυτελή ξενοδοχεία, ηγεμονικά ανάκτορα, αίθουσες αναμονής σιδηροδρόμων, χορτάρι της ζούγκλας και βουστάσια. Η κατοικία μας ήταν οπουδήποτε ο Ρον κι’ εγώ μπορούσαμε ν’ απλώσωμε τα στρώματά μας.

Ο σκοπός μας ήταν να διαδώσωμε έντυπα της Γραφής όσο μπορούσαμε ευρύτερα και αφθονώτερα εμπιστευόμενοι στον Ιεχωβά να τα θέσωμε σε χέρια που θα τα εκτιμούσαν. Επειδή δεν είχαμε στη διάθεσί μας έντυπα στην τοπική γλώσσα, η μαρτυρία μας τότε έπρεπε να περιορίζεται σ’ εκείνους που ήξεραν Αγγλικά. Γι’ αυτό και η παραμονή μας σε κάθε πόλι ήταν πολύ σύντομη.

Ο πρώτος τόπος διορισμού μας ήταν το Καράτσι, που είναι τώρα στο Πακιστάν, και όπου τα έντυπά μας γίνονταν πρόθυμα δεκτά. Υποβοήθησε τα οικονομικά μας όταν μας προσεκάλεσαν να φιλοξενηθούμε στο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλεως. Έγινε μια σημαντική αλλαγή από τα δωμάτια των πενήντα σεντς την ημέρα όπου μέναμε!

Ταξιδέψαμε από εκεί σιδηροδρομικώς προς το Χαϊντεραμπάντ του Σιντ. Προσπάθησα να πάρω λίγο ύπνο στο ξύλινο κρεββάτι του τραίνου που τράνταζε. Μετά το Χαϊντεραμπάντ, ο Ρον κι’ εγώ χωρισθήκαμε· εκείνος πήγε προς τα ψυχρά Ιμαλάια όρη κι εγώ πήγα με φορτηγό τραίνο προς το θερμό κέντρο. Εδώ στο Μούρι, συνήντησα τον Ινδουιστή εθνικιστή ηγέτη Μαχάτμα Γκάντι και μαζί περπατήσαμε και μιλήσαμε για την αλήθεια της Γραφής. Έκαμα διευθετήσεις γι’ αυτόν να διαβάση λίγα έντυπα της Αγίας Γραφής.

Στο υπόλοιπο του έτους εκείνου ο τρόπος της ζωής μου ήταν ίδιος: Ύπνος με διακοπές σε τραίνα, σε εξέδρες και σε αίθουσες αναμονής· γεύμα σε Ινδικά περίπτερα φαγητού μαζί με εργάτες· πεζοπορία σε χωματόδρομους όλη τη μέρα για μαρτυρία σε επαύλεις σαν παλάτια. Ο Ρον κι εγώ συναντηθήκαμε πάλι στη Λαχόρι, απ’ όπου ταξιδέψαμε στα γύρω χωριά με καμήλες.

ΣΤΗΝ ΚΕΫΛΑΝΗ, ΒΙΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΑΙΣΙΑ

Μετά από μια συνέλευσι που έγινε τον Δεκέμβριο του 1929, μας έστειλαν στο ωραίο νησί της Κεϋλάνης. Το πρόβλημά μας στην Κεϋλάνη ήταν πώς θα φθάναμε στις χιλιάδες φυτείες τσαγιού, ελαστικού και καφέ που ήσαν σκορπισμένες επάνω στα βουνά. Αυτό το λύσαμε εν μέρει με το να προμηθευθούμε ένα ελαφρό ποδήλατο, που το φορτώναμε σ’ ένα λεωφορείο μαζί με πολλά χαρτοκιβώτια εντύπων. Ο ένας από μας θα πήγαινε σε μια κατάλληλη πόλι και από εκεί θα πήγαινε με το ποδήλατο κάθε μέρα στις φυτείες που ήσαν σκορπισμένες μίλια μακρυά η μία από την άλλη επάνω στους λόφους. Ο άλλος παρέμενε στο Κολόμβο και θα έδινε μαρτυρία στους εκεί κατοίκους. Ήταν ευτυχισμένη μέρα όταν, μια φορά τον μήνα, συναντώμαστε οι δύο μας και ανταλλάσσαμε τις πείρες μας.

Ο επόμενος τόπος διορισμού μας ήταν η Βιρμανία. Εξασφαλίσαμε ένα εισιτήριο καταστρώματος σ’ ένα αποκλειστικό Βρεττανικό πλοίο της γραμμής που κατηυθύνετο στη Ραγκούν. Αυτό εσήμαινε ν’ απλώνωμε τα στρώματα μας στο κατάστρωμα κάτω από τ’ αστέρια τη νύχτα και να τρώμε μαζί με το Ινδικό πλήρωμα την ημέρα. Οι Άγγλοι επιβάται μας περιφρονούσαν επειδή υποβιβάζαμε το Βρεττανικό γόητρο, αλλά εμείς από μέρους μας αισθανόμαστε ότι εξυψώναμε το Χριστιανικό γόητρο ακολουθώντας τα παραδείγματα του Ιησού Χριστού και του αποστόλου και ιεραποστόλου Παύλου.

Ήταν περίπου δέκα άτομα που εκήρυτταν την αλήθεια του Θεού στη Ραγκούν· μπορέσαμε να τους βοηθήσωμε και να τους οργανώσωμε για τη διακονία του αγρού. Ο ένας από μας παρέμεινε στην Ραγκούν και ο άλλος θα πήγαινε σιδηροδρομικώς ή με ποτάμιο στολίσκο προς το εσωτερικό της χώρας.

Βαθειά μέσα στους λόφους της ζούγκλας σε μια τοποθεσία που λέγεται Ναμτού ήταν ένα αργυρωρυχείο που ανήκε σε μια Βρεταννική εταιρία. Ήθελα να μιλήσω σε κάποιον που ενδιεφέρετο για την Αγία Γραφή και που ήταν στο μέτωπο εξορύξεως. Μπορούσα να φθάσω εκεί μόνο με ιδιωτικό τραίνο που ανήκε στην εταιρία. Ζήτησα την άδεια να χρησιμοποιήσω το τραίνο αλλά επανηλειμμένως μου το αρνήθηκαν. Όταν έφθασα στο Λάσιο έμαθα ότι υπήρχε ένας δρόμος μέσα από τη ζούγκλα προς το Ναμτού, κι έτσι έπεισα έναν οδηγό ταξί να με μεταφέρη μαζί με πολλά χαρτοκιβώτια Γραφικών εντύπων από εκείνον τον δρόμο.

Την άλλη μέρα στο Ναμτού, ένας έδειξε ενδιαφέρον για την αλήθεια της Αγίας Γραφής αλλά επειδή δεν έβλεπε καλά δεν ήθελε να πάρη έντυπα. Προσφέρθηκα να του διαβάσω από τα προσωπικά μου βιβλία. Αυτό του έκαμε εντύπωσι, διότι την επόμενη μέρα έμαθα ότι αυτός τηλεφώνησε στους φίλους του για τα βιβλία μας και πολλοί απ’ αυτούς πήραν έντυπα της Γραφής. Νομίζω ότι αυτός πρέπει να είχε τηλεφωνήσει στον διευθύνοντα το μεταλλείον, εξαιτίας αυτών που επακολούθησαν.

Θέλοντας ακόμη να προχωρήσω στον τόπο της εξορύξεως πήγα στον ίδιο τον διευθύνοντα, με τη σκέψι ότι θα μου έλεγε να φύγω από το μεταλλείο. Αλλά δεν φάνηκε να εξεπλάγη που με είδε. Όταν εξήγησα σ’ αυτόν τον Αυστραλό την αιτία για την οποία ήθελα να πάω στο ορυχείο, είδα ένα κλείσιμο των ματιών του. Άφησε τους επισκέπτας του για να με πάη με το αυτοκίνητό του στο γραφείο του μεταλλείου. Εκεί μ’ εσύστησε στον ιδιαίτερο γραμματέα του, έναν Ρωμαιοκαθολικό ο οποίος είχε αρνηθή την προηγούμενη φορά από δική του πρωτοβουλία να μ’ αφήση να χρησιμοποιήσω το τραίνο της εταιρίας. Το πρόσωπο του γραμματέως κατσούφιασε στο άκουσμα του ονόματός μου, και ιδίως όταν ο διευθύνων του έδωσε εντολή να με μεταχειρισθή σαν έναν φιλοξενούμενο της εταιρίας, να θέση ένα ιδιωτικό τραίνο στη διάθεσί μου και να μου δώση τροφή και στέγασι στις εγκαταστάσεις που διέθετε η εταιρία. Τώρα ο γραμματεύς προσπαθούσε να κάμη ό,τι του ζητούσα και με έλεγε «Σερ.» Έτσι τις επόμενες λίγες μέρες μπορούσε κανείς να βλέπη έναν ταπεινό ολοχρόνιο διάκονο να ταξιδεύη μ’ ένα ολόκληρο τραίνο, στη διάθεσί του και να πηγαίνη όπου ήθελε και όταν ήθελε. Και το πιο σπουδαίο είναι ότι βρήκα το ενδιαφερόμενο άτομο και το ενεθάρρυνα, και οι άνθρωποι του ορυχείου επίσης έλαβαν μια μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού.

Στα μέσα του 1931 φύγαμε από τη Βιρμανία για τη Μαλαισία. Ο Ρον πήγε κατ’ ευθείαν στη Σιγγαπούρη, αλλά εγώ πήρα ένα ακτοπλοϊκό βαπόρι που περνούσε ανάμεσα από το ωραίο αρχιπέλαγος και έδωσα μαρτυρία στις παραλιακές πόλεις. Περιοδεύσαμε στη Μαλαισία από διαφόρους οδούς για να συναντηθούμε πάλι στην Κουάλα Λουμπούρ. Κατόπιν, ο Ρον εργάσθηκε στην Πενάγκ ενώ εγώ στη Μπανκόκ της Ταϋλάνδης, και άφησα εκεί μια μεγάλη ποσότητα εντύπων της Γραφής προτού συναντηθούμε πάλι με τον Ρον και φύγωμε κατόπιν για την Καλκούτα της Ινδίας.

Καλκούτα! Μια απέραντη πόλις με εκατομμύρια αγράμματους που ζουν άστεγοι μέσα στην κακομοιριά. Εξασφαλίσαμε ένα φθηνό χωρίς έπιπλα δωμάτιο και χρησιμοποιούσαμε χαρτοκιβώτια για καθίσματα, ένα άλλο χαρτοκιβώτιο για τραπέζι, και απλώσαμε το στρώμα μας στο πάτωμα. Εδώ στην Καλκούτα διανείμαμε το βιβλιάριο «Η Βασιλεία η Ελπίς του Κόσμου.» Αφήσαμε αντίτυπα σε εμπορευόμενους, πολιτικούς και κληρικούς. Πώς ωργίσθηκαν μερικοί κληρικοί!

Για να καλύψωμε τη μεγάλη αυτή πόλι, αγοράσαμε δύο φθηνά μοτοποδήλατα τα οποία χρησιμοποιήσαμε επίσης για να ταξιδέψωμε 1.500 μίλια για να πάμε στη συνέλευσι της Βομβάης. Μετά από εκείνη τη συνέλευσι στο 1932, πήγαμε πάλι στην Κεϋλάνη, χρησιμοποιώντας τα μοτοποδήλατα μας για τους ορεινούς εκείνους δρόμους. Αλλά έπαθα μια σοβαρή ελονοσία και αυτό τερμάτισε την παραμονή μου στην Κεϋλάνη. Η Εταιρία Σκοπιά μας εκάλεσε να επιστρέψουμε στην Ινδία και ν’ αναλάβωμε ένα νέο αμαξόσπιτο.

ΕΡΓΟ ΜΕ ΗΧΗΤΙΚΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ

Ένας νέος τύπος ζωής άρχισε τώρα για μας. Μπορούσαμε να καλύπτωμε κάθε χωριό, συχνά μακριά από σιδηροδρόμους ή δρόμους. Τα χωρίς γέφυρες ποτάμια αποτελούσαν το κύριο ενδιαφέρον μας, αλλά γίναμε ειδικοί στη διάβασί των. Αποσυνδέσαμε την εξάτμισι του κινητήρος στον κλαδωτό συλλέκτη και με το νερό συχνά πάνω από το πάτωμα κάναμε τη διάβασί μας.

Στο 1934 η Εταιρία μάς έστειλε ένα ηχητικό μηχάνημα με ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες στην τοπική γλώσσα. Τώρα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε απ’ ευθείας με τις λαϊκές μάζες. Βάζαμε το ηχητικό μηχάνημα οπουδήποτε συγκεντρώνονταν άνθρωποι. Οι παρόντες στις ηχογραφημένες Βιβλικές ομιλίες συχνά ήσαν πολλοί.

Αυτό συνεχίσθηκε ως το έτος 1938, όταν ένας αδελφός από την Αυστραλία έκαμε επίσκεψι ως επίσκοπος ζώνης. Κατά παράκλησίν του, ο Έβαρτ Φράνσις κι εγώ εξετάσαμε την καταλληλότητα μιας λίμνης για βάπτισμα. Πρέπει να ήταν μολυσμένο το νερό, διότι μετά από είκοσι μια μέρες ο Έβαρτ πέθανε κι εγώ ήμουν στο κρεββάτι άρρωστος από το οποίο σηκώθηκα ύστερα από δύο μήνες αναισθησίας—και τότε μόνο χάρις στην επιδέξια νοσηλεία από μια Χριστιανή αδελφή που ήταν στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος, τη Μωντ Μούλγκροβ. Όταν επρόκειτο να βγω από το νοσοκομείο της Άγρας, μπόρεσα να δώσω μια ομιλία στο συγκεντρωμένο προσωπικό, και μια απ’ αυτούς, η Έντιθ Νιούλαντ, εγκατέλειψε τα νοσοκομειακά για να γίνη ολοχρόνιος κήρυξ της βασιλείας του Θεού, και συνεχίζει ακόμη έως τώρα.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ

Αυτή η ασθένεια, τυφοειδής πυρετός, με άφησε τόσο ανάπηρο ώστε εθεωρείτο ασύνετο να σταλώ πίσω στο αμαξόσπιτο, και γι’ αυτό προσεκλήθην να βοηθήσω τον αδελφό Σκίννερ, επίσκοπο του γραφείου του τμήματος της Εταιρίας. Ήταν τότε το πολεμικό έτος 1939. Τα έντυπα της Εταιρίας απαγορεύθηκαν. Το τμήμα λεηλατήθηκε κατ’ επανάληψιν, αλλά μόνο δυο φορές χωρίς να προειδοποιηθούμε. Κάποιο φιλικά διακείμενο πρόσωπο μας έκανε μια νύξι· προετοιμαζόμεθα για την επιδρομή, και μετά από μια ώρα είμεθα απησχολημένοι όπως πάντοτε πολυγράφοντας Τη Σκοπιά.

Ο αδελφός Σκίννερ κι εγώ συλληφθήκαμε και κατηγορηθήκαμε ότι διαδίδομε απαγορευμένα έντυπα. Συμβουλευθήκαμε ένα δικηγόρο που ήταν γνωστός ότι δεν φοβόταν τους Βρεταννούς «Ραζ», αλλά η αμοιβή του ήταν πέραν από τη δυνατότητά μας. Αποθαρρυμένοι, επιστρέψαμε στο σπίτι. Στα σκαλοπάτια του κτιρίου του τμήματος ήταν ένας Νορβηγός Μάρτυς, ένας ναύτης εξόριστος από την πατρίδα του. Όταν έφευγε, έδωσε κάτι στο χέρι του αδελφού Σκίννερ—ακριβώς το ποσόν που είχε ζητήσει ο δικηγόρος ως αμοιβή του! Το δώρον επαναλήφθηκε όταν μετά την καταδίκη στο κατώτερο δικαστήριο, θελήσαμε να κάμωμε έφεσι σε ανώτερο δικαστήριο, αλλά αυτή τη φορά το ποσόν που δόθηκε ήταν περισσότερο απ’ ό,τι εχρειάζετο.

Στα πρώτα χρόνια του πολέμου, το Αυστραλιανό τμήμα μας έστειλε ένα ποδοκίνητο τυπογραφικό πιεστήριο, και εγώ εστάλην στο Κοταγιάμ της Κεράλας για να τυπώνω εκεί τη Σκοπιά στην Μαλαισιακή γλώσσα. Εγώ δεν ήξερα τίποτε από τυπογραφία και πολύ λιγώτερο τη Μαλαισιακή γλώσσα. Επίσης, ο Μάρτυς που εστάλη να με βοηθήση δεν ήξερε Αγγλικά. Αλλά με τη βοήθεια των βιβλίων περί τυπογραφίας και με πολλές χειρονομίες, συναρμολογήσαμε τη μηχανή και καταρτίσαμε σειρές τυπογραφικών στοιχείων στην Αγγλική και στη Μαλαισιακή. Πόσο συγκινηθήκαμε όταν βγήκε το πρώτο αντίτυπο Της Σκοπιάς!

Με το τέλος του πολέμου και την άρσι των απαγορεύσεων δημιουργήθηκαν νέοι κίνδυνοι. Ο Ινδικός λαός είχε βοηθήσει τη Βρεταννία στη διάρκεια του πολέμου και τώρα ζητούσε δική του εξουσία. Ακολούθησαν έντονες αντιβρετανικές διαδηλώσεις. Οι βίαιες επιθέσεις εναντίον ατόμων που φορούσαν ρούχα Ευρωπαϊκού τύπου έγιναν κοινές. Ωστόσο η μαρτυρία μας είχε ενταθή και στις πιο ταραχώδες περιοχές. Κατόπιν ήλθε η είδησις ότι ο αδελφός Σκίννερ προσεκλήθη να πάη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να φοιτήση στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ. Εγώ παρεκλήθην να αναλάβω την επίβλεψι του τμήματος στη διάρκεια της διετούς απουσίας του. Είχα βέβαια ανάγκη να εξακολουθήσω να εμπιστεύωμε στον Ιεχωβά.

Ένα πρωί που οι αντιβρετανικές διαδηλώσεις ήσαν εξαιρετικά έντονες, πληροφορήθηκα ότι η από πολλού αναμενόμενη πρώτη μεταπολεμική αποστολή Βιβλικών εντύπων είχε φθάσει στις τελωνειακές αποθήκες. Γεμάτος χαρά και συγκινημένος, ξεκίνησα με το ποδήλατό μου, αλλά βρήκα τον δρόμο εμπρός μου αποκλεισμένο από ένα εξοργισμένο πλήθος. Σκέφθηκα να διαφύγω από μια πάροδο, αλλά την βρήκα κι εκείνη αποκλεισμένη. Δεν είχα άλλη διέξοδο παρά να περάσω μέσα από το πλήθος. Με μια σύντομη λοιπόν προσευχή στον Ιεχωβά, προχώρησα με το ποδήλατο κατ’ ευθείαν προς αυτούς, και όταν τους έφθασα φώναζα και κουνούσα τα χέρια μου δυνατά. Τι σκέφθηκαν εκείνοι δεν ξέρω, αλλά παραμέρισαν και μου άνοιξαν δρόμο. Μερικοί μάλιστα με χειροκροτούσαν. Αφού υπέγραψα την παραλαβή των εντύπων επέστρεψα από ένα πιο κατάλληλο δρόμο.

Στο 1947, δόθηκε ανεξαρτησία στην Ινδία. Αυτή ακολουθήθηκε από μια πολύ μεγάλη σφαγή στην ιστορία, Μουσουλμάνοι εναντίον Ινδουιστών. Γείτονες που είχαν ζήσει ο ένας δίπλα στον άλλον επί γενεές εγέρθηκαν για να αλληλοσφαγούν. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά που έκαναν μαρτυρία στον δρόμο είδαν ανθρώπους μαχαιρωμένους δίπλα τους.

ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΓΑΛΑΑΔ

Το επόμενο έτος 1949 ήταν το πιο συγκινητικό απ’ όλα για μένα, διότι προσεκλήθην να φοιτήσω στη Σχολή Γαλαάδ. Εκεί έμεινα εκστατικός σε πολλές περιπτώσεις, παραδείγματος χάριν όταν ο αδελφός Ντάνλαπ μας έδειξε το βιβλίο Βασιλεία, όταν ο αδελφός Σρέντερ εξέθεσε τα ακάθαρτα ίχνη της ψευδούς θρησκείας από τη Βαβυλώνα ως τον Χριστιανικό κόσμο, όταν ο αδελφός Κέλλερ απέδειξε ότι το θείον όνομα υπήρχε στα Χριστιανικά θεόπνευστα συγγράμματα και όταν ο αδελφός Φρεντ μάς συγκίνησε μέχρι δακρύων με την ανάγνωσί του από τη Γραφή για τον Ιωσήφ και τους αδελφούς του.

Ποτέ δεν εγνώρισα μια τόσο συγκινητική ατμόσφαιρα όσο τότε που ο πρόεδρος της Εταιρίας Ν. Ο. Νορρ μας είπε ένα προς ένα τους μελλοντικούς διορισμούς μας. Μετά την αποφοίτησι εκπαιδεύθηκα ιδιαίτερα στη λειτουργία και διεύθυνσι τμήματος, διότι ο διορισμός μου ήταν ν’ ανοίξω ένα νέο τμήμα στο Πακιστάν.

Ύστερ’ από έξη χρόνια στο Πακιστάν έκαμα άλλο ένα διάβημα, να παντρευτώ. Σύζυγός μου επρόκειτο να είναι η Λίλυαν, θυγατέρα της αδελφής Χάρντινγ, στην κατοικία της οποίας ανέρρωσα μετά τον τυφοειδή πυρετό. Ήμουν τώρα πενήντα δύο ετών ηλικίας και από τα τριάντα χρόνια στην ολοχρόνιο διακονία είχα δαπανήσει είκοσι έξη χρόνια σε διορισμούς στο εξωτερικό. Αλλά δεν ήθελα το διάβημα αυτό να τερματίση τη διακονία μου ως σκαπανέως. Έμαθα ότι η ολίγων ωρών κοσμική εργασία ήταν πιο εύκολη στην Αυστραλία, και απεφάσισα να μεταβώ εκεί. Οι προσευχές μου απέβλεπαν στο να συνεχίσω να χρησιμοποιώ επωφελώς την εκπαίδευσί μου στη Σχολή Γαλαάδ.

Εφθάσαμε στην Αυστραλία μ’ ένα μικρό απόθεμα χρημάτων, και απεφάσισα να συνεχίσω την ολοχρόνια διακονία όσον καιρό απέμενε. Πρόσεχα πάρα πολύ το κάθε δολλάριο προτού το ξοδέψω. Ο τομεύς μου ήταν σε απόστασι τριών μιλίων, και πήγαινα και επέστρεφα πεζή για να εξοικονομώ το εισιτήριο του λεωφορείου. Τότε η Λίλιαν μου είπε ότι ήταν έγκυος. Γεννήθηκε ο Μαρκ, και με προσευχή παρεκάλεσα τον Ιεχωβά να με βοηθήση να εκπαιδεύσω το παιδί να γίνη ένας πιστός λάτρης του. Νοικιάσαμε ένα σπίτι, και τα έπιπλα άρχισαν να μπαίνουν και να τακτοποιούνται όπου χρειαζόταν με δωρεές στοργικών αδελφών ή με την αγορά μεταχειρισμένων.

Στα δεξαέξη χρόνια που ακολούθησαν, απήλαυσα το προνόμιο να είμαι προεδρεύων επίσκοπος και είδα την εκκλησία ν’ αυξάνη και να χωρίζεται δυο φορές. Τον Μάιο του 1973 συνεπλήρωσα σε ηλικία εξήντα εννέα ετών σαράντα έξη χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας. Τώρα στο εβδομηκοστό μου έτος, ξαναφέρνω στη μνήμη μου μια ζωή γεμάτη από ευτυχείς και συχνά συγκινητικές πείρες, λίγες από τις οποίες αφηγήθηκα εδώ. Αν επέστρεφα σ’ εκείνη τη μέρα που δέχθηκα το βιβλίο «Εκατομμύρια,» θα ήταν διαφορετική η αντίδρασίς μου; Η απάντησίς μου είναι, Όχι! Ο Ιεχωβά είναι αληθής στις υποσχέσεις του, και κατευθύνει τα βήματα εκείνων που εμπιστεύονται σ’ αυτόν με όλη των την καρδιά. Παρ’ όλον ότι είμαι στην ολοχρόνια Χριστιανική υπηρεσία, συχνά με πολύ λίγα πράγματα υλικής φύσεως, μπορώ ειλικρινά να πω ότι ποτέ δεν έβαλα το χέρι στην τσέπη μου για ένα δολλάριο που χρειαζόμουν και δεν το βρήκα. Αυτό είναι κάτι που έχει αξία. Αλλά πολύ μεγαλύτερη αξία έχει η ακλόνητη πεποίθησις ότι έχει κανείς τη δύναμι του Ιεχωβά και τη στοργική του φροντίδα πίσω του. Δεν υπάρχει καμμια πιθανή αξία που θα μπορούσε ένας άνθρωπος να θέση σαν αντιστάθμισμά της.