Πρεσβύτεροι που Προΐστανται Καλώς
«Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το «πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού.»—Πράξεις 20:28.
1. Ποιες περιστάσεις κάνουν επίκαιρη την διάταξι των πρεσβυτέρων;
ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ είναι ευγνώμονες σ’ Αυτόν για την λειτουργία της Γραφικής διατάξεως των πρεσβυτέρων στις εκκλησίες, η οποία θεσπίσθηκε από την τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου» σ’ αυτόν τον καιρό, που ένας τόσο μεγάλος αριθμός ατόμων λαμβάνουν την στάσι τους υπέρ της βασιλείας του Θεού. Στα περασμένα πέντε χρόνια, περισσότερο από τρία τέταρτα του εκατομμυρίου άτομα βαπτίσθηκαν ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, από τα οποία 90.519 βαπτίσθηκαν στη διάρκεια των συνελεύσεων «Θείος Σκοπός» στο έτος 1974. Η διάταξις περί εκκλησιαστικών πρεσβυτέρων συντελεί στο να λαμβάνεται καλύτερη φροντίδα γι’ αυτούς τους νεοσυνταυτισμένους που έχουν μεγάλη ανάγκη ποιμάνσεως απ’ ό,τι εγίνετο με την άλλοτε προσωρινή διάταξι των «υπηρετών εκκλησίας» διότι δεκάδες χιλιάδων πρεσβύτεροι εργάζονται τώρα εντατικά για την υποβοήθησι του ποιμνίου.
2. (α) Πώς ωφελούνται οι εκκλησίες απ’ αυτή τη διάταξι; (β) Ποιο είναι το πλεονέκτημα των αποφάσεων που λαμβάνονται ομαδικά;
2 Οι εκκλησίες ωφελούνται από τη Γραφική αυτή διευθέτησι με διαφόρους τρόπους. Με την λειτουργία των πρεσβυτερίων ενθαρρύνονται περισσότερα άτομα από την εκκλησία να κάνουν πλήρη χρήσι των διδακτικών των ικανοτήτων, ενθαρρύνεται η προσωπική πρωτοβουλία και η εκκλησία δεν αποβλέπει σε ένα μόνον άτομο για κατεύθυνσι. Υπάρχει μια εμπλουτιστική επίδρασις λόγω της άφθονης γνώσεως και της πείρας των πρεσβυτέρων. Όλοι μπορούν να μαθαίνουν από τους άλλους και να αποκτούν καλύτερη κατανόησι των ευθυνών των απέναντι στον Ιεχωβά και στην εκκλησία. Ο εκ περιτροπής διορισμός καθηκόντων στους πρεσβυτέρους, επιτρέπει να γίνεται μια καλή κατανομή του βάρους της ευθύνης. Ένα πρεσβυτέριο επιδρά με ισορροπημένο τρόπο στην κρίσι των διαφόρων ζητημάτων. Μολονότι οι ομαδικές αποφάσεις φαίνονται ότι απαιτούν περισσότερο χρόνο, εν τούτοις είναι πιο στερεά βασισμένες και ουσιαστικά εξοικονομούν χρόνο. Αληθινά, «εκ του πλήθους δε των συμβούλων προέρχεται σωτηρία.» Και άλλοι, επίσης, από την εκκλησία ενθαρρύνονται να καλλιεργήσουν τις απαιτούμενες ιδιότητες, ώστε να γίνουν κατάλληλοι για την υπηρεσία επισκόπου και να συμμετάσχουν στο έργο.—Παρ. 24:6· 1 Τιμ. 3:1.
3, 4. (α) Τι σημαίνει κατά γράμμα το ρήμα «προΐσταμαι»; (β) Ποια είναι η ευρύτερη έννοιά του;
3 Στην επιστολή 1 Τιμόθεον 5:17 ο απόστολος Παύλος ομιλεί για τους πρεσβυτέρους που ‘προΐστανται καλώς’ στην εκκλησία. Με τι τρόπο ‘προΐσταται’ ένας πρεσβύτερος; Σύμφωνα με την λέξι που χρησιμοποιείται εδώ, το ρήμα «προΐσταμαι» σημαίνει κατά γράμμα «ίσταμαι εμπρός», ηγούμαι, διαχειρίζομαι, δίδω κατευθύνσεις, φροντίζω τους άλλους, όπως όταν στέκεται κανείς εμπρός σε κάποιον ή σε κάτι για να το προστατεύση ή να το προφυλάξη. Μολονότι ένας από το πρεσβυτέριον είναι διωρισμένος ως «προεδρεύων επίσκοπος», εν τούτοις όλοι οι πρεσβύτεροι πρέπει να προΐστανται μ’ αυτή τη Γραφική έννοια, όπως φανερώνει η επιστολή 1 Θεσσαλονικείς 5:12: «Να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας και είναι προεστώτες σας εν Κυρίω και σας νουθετούσι.»—1 Τιμ. 3:5.
4 Μολονότι οι πρεσβύτεροι προΐστανται με το να ‘στέκουν εμπρός’ στην εκκλησία, με μια κατά γράμμα έννοια δίνοντας Γραφικές ομιλίες και διεξάγοντας συναθροίσεις, στην πραγματικότητα «προΐστανται» με το να δίνουν την ορθή κατεύθυνσι και καθοδηγία κατόπιν προσεκτικής φροντίδος για τα συμφέροντα της εκκλησίας σαν σύνολο, και τα πνευματικά συμφέροντα κάθε μέλους της εκκλησίας. Αυτό βρίσκεται σε αρμονία με το γεγονός ότι είναι και επίσκοποι και ποιμένες, όπως τονίζει ο Παύλος στην επιστολή προς Εβραίους 13:7, 17 : «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού, των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών. Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον διά να κάμνωσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.»
5. (α) Ποια ιδιότης απαιτείται από τους πρεσβυτέρους που προΐστανται: (β) Σε ποιον είναι αυτοί υπόλογοι; (γ) Ποιοι μόνον πρέπει να είναι οι εξέχοντες μέσα στην εκκλησία;
5 Ενόσω οι πρεσβύτεροι προΐστανται ως ποιμένες, πρέπει να αποδίδουν λογαριασμό στον Αρχιποιμένα του Θεού τον Ιησού Χριστό. Πρέπει λοιπόν να προΐστανται «μετ’ επιμελείας.» (1 Πέτρ. 5:4· Ρωμ. 12:8) Δείχνουν τον σεβασμό τους για την ηγεσία του Χριστού αντανακλώντας την προσωπικότητά του στις σχέσεις τους με τους άλλους και μιμούμενοι την ταπεινότητά του. (Ματθ. 20:24-28· Ιωάν. 13:13-16) Το γεγονός ότι είναι πρεσβύτεροι δεν τους παρέχει το δικαίωμα να υψηλοφρονούν. Αντιθέτως, ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.» (Ρωμ. 12:3, 10) Αυτό προφυλάσσει έναν από το να πέση σε παγίδα επιζητώντας προσωπική υπεροχή, κατέχοντας ή επιζητώντας τις ‘πρωτοκαθεδρίες’ όπως έκαναν οι Φαρισαίοι. (Ματθ. 23:6) Η υπεροχή ανήκει μόνο στον Ιεχωβά και στην διωρισμένη Κεφαλή της εκκλησίας τον Ιησού Χριστό γι’ αυτό και οι πρεσβύτεροι πρέπει να επιδιώκουν να αποδίδουν την υπεροχή σε Εκείνους. Το να επιζητή κανείς να είναι «κάποιος» είναι μωρία. Η ταπεινότης καθιστά ικανούς τους πρεσβυτέρους να εκδηλώνουν συμπάθεια, να βαστάζουν τα βάρη των άλλων πρόθυμα και να ακούουν με υπομονή τα προβλήματα, ώστε να μπορούν να δίνουν βοήθεια. Η ταπεινότης θα τους βοηθήση, επίσης, να δείχνουν ευκαμψία όταν δεν διακινδυνεύεται ένα Γραφικό ζήτημα. Οι αδελφοί της εκκλησίας θα διαπιστώσουν τότε ότι είναι εύκολο να ‘τιμούν’ τους πρεσβυτέρους και να τους δίνουν ‘αγάπη υπερεκπερισσού’ για το καλό έργο που εκτελούν.—1 Θεσσ. 5:12, 13.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
6, 7. (α) Είναι ο προεδρεύων του σώματος των πρεσβυτέρων η «κεφαλή» των; (β) Ποιος είναι η «κεφαλή» και τι προσπαθεί να κάμη ο προεδρεύων;
6 Όταν οι πρεσβύτεροι αναλαμβάνουν την ορθή ηγεσία και φροντίδα για την ευημερία της εκκλησίας, είναι ζωτικό να συνεργάζωνται με ενότητα και αρμονία. Πρέπει να δείχνουν μεταξύ των την ίδια ταπεινότητα που δείχνουν και σε όλη την εκκλησία σαν σύνολο. Εκείνος που υπηρετεί ως προεδρεύων επίσκοπος και προεδρεύει για ένα έτος δεν γίνεται «κεφαλή» των άλλων πρεσβυτέρων. Σημειώστε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του να προεδρεύη κανείς και του να είναι «κεφαλή.» Μια κεφαλή οικογενείας λόγου χάριν, έχει το δικαίωμα να κυριαρχή πάνω στα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας· ως «κεφαλή» μπορεί να λαμβάνη αποφάσεις που μπορεί να διαφέρουν από εκείνες που ευνοούν τα άλλα μέλη της οικογενείας. Αλλά ο προεδρεύων του πρεσβυτερίου, τουλάχιστον όταν πρόκειται για υποθέσεις μεγαλυτέρας σπουδαιότητος, δεν λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις. Αυτός είναι μόνο ένας από το πρεσβυτέριο και υποτάσσεται στις αποφάσεις της ομάδος. Πρέπει να είναι σπάνιες οι περιπτώσεις στις οποίες τα μέλη του πρεσβυτερίου δεν θα λέγουν «πάντες το αυτό.»—1 Κορ. 1:10.
7 Ο προεδρεύων επίσκοπος προεδρεύει για ένα έτος κατόπιν συμφωνίας του σώματος των πρεσβυτέρων, και του παρέχεται ωρισμένη πρωτοβουλία, έτσι ώστε τα ζητήματα της εκκλησίας να τυγχάνουν φροντίδος εγκαίρως και οι συναθροίσεις να διεξάγωνται ομαλά. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς Χριστός παραμένει η μόνη Κεφαλή της εκκλησίας, και γι’ αυτό ο εισηγητής δεν πρέπει να σκεφθή ότι τώρα που είναι αυτός προεδρεύων, τα πράγματα θα γίνωνται με τον «δικό» του τρόπο. Αντιθέτως, θα επιζητή να εξυπηρετή τους συμπρεσβυτέρους του και ολόκληρη την εκκλησία συντονίζοντας τις θεοκρατικές δραστηριότητες ώστε όλα να λειτουργούν με ομαλό τρόπο.—Κολ. 1:18· 1 Πέτρ. 5:4.
8. Τι μπορεί να κάμη ο προεδρεύων για να εξασφαλίση την αρμονική συνεργασία του πρεσβυτερίου;
8 Στις συναθροίσεις του πρεσβυτερίου που διεξάγονται κάθε τρεις μήνες όλοι οι πρεσβύτεροι πρέπει να συνεργασθούν αρμονικά. Για να βοηθή σ’ αυτό, ο προεδρεύων ή εισηγητής πρέπει ν’ αναγνωρίζη την θέσι του εν σχέσει με τους άλλους. Οφείλει να εφαρμόζη τον Γραφικό κανόνα «προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους» θεωρώντας τους άλλους ‘υπερέχοντας’ του εαυτού του. Πρέπει να τους ακούη και να ζητή τις απόψεις των. Πρέπει να προσέχη να μην ‘επιβάλλη έμμεσα’ την γνώμη του στις γνώμες των πρεσβυτέρων. Αυτός ο κίνδυνος μπορεί να προκληθή αν επιμένη πάντοτε να δίνη πρώτα την δική του γνώμη. Οι άλλοι θ’ ακούσουν τα όσα αυτός λέγει, αλλά μπορεί να διστάσουν να εκφράσουν μια διαφορετική άποψι. Όταν λοιπόν εξετάζωνται διάφορα ζητήματα, ο προεδρεύων εισηγητής μπορεί να ζητή πρώτα τις γνώμες των άλλων. Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να δίνη την εντύπωσι ότι εκείνα που έχει να πη αποτελούν την τελευταία λέξι στο ζήτημα και ότι τίποτα περισσότερο δεν χρειάζεται να λεχθή. Γι’ αυτό, ίσως προτιμήση να μη δίνη τελευταίος τη γνώμη του. Πρέπει, επίσης, να προσέξη να μη ζητή κάθε φορά πρώτα την γνώμη του ιδίου πάντοτε πρεσβυτέρου, ιδιαίτερα αν εκείνος έχη μια ισχυρή προσωπικότητα και τείνη να διαμορφώνη αυτός τις γνώμες των άλλων. Σε κάθε πρεσβύτερο πρέπει να δίδεται η ίδια ευκαιρία να σχολιάση πρώτος. Αν ο εισηγητής ενθυμήται ότι όλοι είναι ίσοι και το καθήκον του είναι απλώς να τηρή την τάξι, η συνάθροισις θα διεξάγεται ομαλά και θα εκπληρώνη τον σκοπό της. Επίσης, αν μπορή να τηρή τη συνάθροισι φιλική κι αυτό επίσης θα μικρύνη τη δική του σπουδαιότητα.
Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΩΔΕΙΣ
9. (α) Γιατί είναι ουσιώδης η προετοιμασία για τις συναθροίσεις του πρεσβυτερίου; (β) Ποιοι κάνουν την προετοιμασία; (γ) Πώς μπορεί η συνάθροισις να διεξάγεται με τάξι;
9 Οι συναθροίσεις των πρεσβυτέρων είναι ουσιώδεις, γι’ αυτό ο προεδρεύων εισηγητής πρέπει να κάνη από πριν κατάλληλη προετοιμασία. Αυτό είναι μια ένδειξις ότι προεδρεύει με σύνεσι. «Οι λογισμοί του επιμελούς φέρουσι βεβαίως εις αφθονίαν.» (Παρ. 21:5) Όταν είναι δυνατόν, οι άλλοι πρεσβύτεροι πρέπει να πληροφορούνται από πριν για τα ζητήματα που θα συζητηθούν ώστε να μπορέσουν να τα μελετήσουν καλά και να είναι σε θέσι να λάβουν μέρος στη συζήτησι. Αν ο προεδρεύων πρεσβύτερος ειδοποιήση τους άλλους λίγο πριν αρχίση η συνάθροισις, εκείνοι μπορεί να μην είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι για να μιλήσουν. Φυσικά, μπορεί να αναφερθούν για εξέτασι κι άλλα ζητήματα σ’ αυτή τη συνάθροισι από τους άλλους πρεσβυτέρους, γι’ αυτό όταν είναι δυνατόν, ο εισηγητής πρέπει να είναι πληροφορημένος γι’ αυτά από πριν ώστε να τα συμπεριλάβη στο σχετικό σημείωμα για τη συνάθροισι. Ο εισηγητής πρέπει να προσέχη ώστε η συζήτησις να μην «αποτελματώνεται» ή «περιπλανάται» άσκοπα, γι’ αυτό πρέπει να φροντίζη ώστε κάθε ζήτημα να εξαντλήται προτού συζητηθή ένα άλλο. Έτσι μπορεί να τηρή την τάξι στη συνάθροισι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η συνάθροισις πρέπει να είναι τόσο τυπική ώστε να μη γίνωνται και αυθόρμητα σχόλια. Πρέπει, επίσης, να ενθυμήται ότι μερικοί μπορεί να μην είναι σε θέσι να εκφράζωνται με ευχέρια, και γι’ αυτό πρέπει να έχη υπομονή και ν’ αφήνη χρόνο σ’ αυτούς για να εκφράζουν τη γνώμη τους.
10, 11. (α) Πώς μπορεί να ελεγχθή ο χρόνος και ο απαιτούμενος αριθμός των συναθροίσεων του πρεσβυτερίου; (β) Τι πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τους όλοι οι πρεσβύτεροι στις σχέσεις των μεταξύ τους;
10 Αν ο προεδρεύων επίσκοπος είναι προετοιμασμένος έτσι ώστε να υπάρχη κάτι θετικό για συζήτησι και απόφασι, κι αν διεξάγη κατάλληλα τη συνάθροισι, τότε η διάρκεια της συναθροίσεως μπορεί να ελεγχθή και ο αριθμός των συναθροίσεων που θ’ απαιτηθούν να περιορισθή στο ελάχιστον πιθανώς να είναι αρκετές οι προτεινόμενες τέσσερις συναθροίσεις τον χρόνο. Αυτό απαιτεί καλή προσχεδίασι. Πολλά εξαρτώνται από τον χειρισμό της συναθροίσεως εκ μέρους του εισηγητού, και γι’ αυτό πρέπει να είναι άγρυπνος. Εν τούτοις, δεν εξαρτώνται όλα απ’ αυτόν.—1 Κορ. 14:40.
11 Ο χρόνος είναι πολύτιμος. Γι’ αυτό δεν πρέπει να σπαταλάται και όλοι οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι σύντομοι και επί του σημείου όσο είναι δυνατόν. Εκείνοι που είναι εκ φύσεως φλύαροι πρέπει να ασκούν αυτοέλεγχο για το καλό όλων. Η συμβουλή του βασιλέως Σολομώντος στις Παροιμ. 10:19 είναι κατάλληλη: «Εν τη πολυλογία δεν λείπει αμαρτία· αλλ’ όστις κρατεί τα χείλη αυτού [κάτω από έλεγχο, ΜΝΚ] είναι συνετός.» Μερικοί έχουν περισσότερη ομιλητική ικανότητα από άλλους (μερικές φορές λέγεται κοινώς ότι έχουν το ‘χάρισμα της ευφραδείας’) και γι’ αυτό πρέπει να φυλάγωνται από την τάσι να «υποσκελίσουν» μια διαφορετική άποψι με την πολυλογία ή την ευφράδειά τους. (Παράβαλε με εδάφιον Ρωμαίους 16:18) Αν δεν μπορέσουν να κάνουν τους άλλους να υιοθετήσουν τις απόψεις των αυτό δεν πρόκειται να φέρη την καταστροφή! Μάλλον η πραότης και το ήρεμο πνεύμα είναι απόδειξις αληθινής σοφίας. (Εκκλησ. 9:17· Ιακ. 3:13-17) Οι πρεσβύτεροι πρέπει να προσέχουν ώστε να μη θίγωνται απλώς επειδή δεν υιοθετήθηκε μια «προσφιλής» τους άποψις. Ο Παύλος συμβουλεύει: «Θέλω λοιπόν να προσεύχωνται οι άνδρες εν παντί τόπω υψώνοντες καθαράς χείρας χωρίς οργής και δισταγμού [διαλογισμών, κείμενον].»—1 Τιμ. 2:8· 6:4.
12. Τι πρέπει ν’ αναγνωρίζουν οι συνετοί πρεσβύτεροι ως προς την ατομική συνείδησι;
12 Οι πρεσβύτεροι, στις συναθροίσεις που διευθετούν για να εξετάσουν την ευημερία της εκκλησίας, ικετεύουν τον Ιεχωβά να κατευθύνη την καρδιά και την διάνοιά τους ώστε να καταλήξουν σε συμπεράσματα που θα είναι σε αρμονία με το θέλημα του Ιεχωβά, και να επικρατήση η άνωθεν σοφία. Αυτή η σοφία λέγει ο Ιάκωβος, «είναι καθαρά, ειρηνική, επιεικής, πλήρης ελέους και ανυπόκριτος.» (Ιακ. 3:17) Αν οι πρεσβύτεροι το έχουν αυτό υπ’ όψιν καθώς και το γεγονός ότι ο Ιησούς είναι εκεί ανάμεσά τους (Ματθ. 18:20), θα έχουν την ευλογία του Ιεχωβά στις συζητήσεις των. Κατανοούν ότι υπάρχουν τομείς στη ζωή ενός ατόμου που η Βίβλος αφήνει να εννοηθή ότι επαφίενται στην προσωπική του συνείδησι. Αν η Αγία Γραφή και οι εκδόσεις του ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ δεν χαράσσουν καθαρά μια πορεία ενεργείας, οι πρεσβύτεροι δεν πρέπει να επιβάλλουν τις προσωπικές τους αρέσκειες και απαρέσκειες σαν κανόνες που πρέπει να ακολουθούνται από τους άλλους. Το να έχη κάποιος μεγάλη ιδέα για τη δική του γνώμη μπορεί να τον κάμη να ομιλή για τις δικές του απόψεις και τα επιτεύγματα του πέραν από εκείνο που επιτρέπει η Αγία Γραφή.—2 Κορ. 10:12, 18.
ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΩΝ ΣΩΜΑ
13. Ποιον ουσιώδη σκοπό εξυπηρετεί η χρησιμοποίησις της Αγίας Γραφής ως οδηγού;
13 Το κυβερνών σώμα του πρώτου αιώνος εφρόντιζε να μην επιβάλλη περιττά φορτία ή κανόνας στις εκκλησίες. Καλά θα κάνωμε ν’ ακολουθήσωμε αυτό το παράδειγμα. Οι Γραφές πρέπει ν’ αποτελούν τον οδηγό των πρεσβυτέρων, ώστε να υπάρχη πάντοτε μια Γραφική βάσις για συμβουλή και για αποφάσεις. Το αποτέλεσμα θα είναι να υπάρχη συμφωνία απόψεων και να δίνουν ορθές συμβουλές. Έτσι δεν θα λέγη ο ένας πρεσβύτερος το ένα και ο άλλος το άλλο, πράγμα που οδηγεί σε αντιφάσεις και τελικά σε σύγχυσι. Πρέπει να υπάρχη ενότης μεταξύ των πρεσβυτέρων, και, πρέπει να βλέπουν «οφθαλμός προς οφθαλμόν.» Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε πρεσβύτερος στη συνάθροισι οφείλει να σχολιάζη σε κάθε σημείο. Ο Σολομών με σοφία συνεβούλευσε ότι υπάρχει και καιρός σιωπής. (Εκκλησ. 3:7) Αν ένα άτομο μπορή να προσθέση κάτι εποικοδομητικό, έχει καλώς· αν όχι, μπορεί απλώς ν’ ακούση και να μάθη και να προσέξη πώς θα βελτιώση τη δική του συμβολή στη συνάθροισι.
14. (α) Τι πρέπει λογικά ν’ αποφεύγουν να κάνουν οι πρεσβύτεροι; (β) Πότε μόνον θα είναι κατάλληλο να εξετάζουν οι πρεσβύτεροι μαζί τα καλά και τα κακά σημεία ενός αδελφού ή μιας αδελφής;
14 Όλοι οι πρεσβύτεροι πρέπει να εκτιμούν τη θέσι τους εν σχέσει με τους άλλους αδελφούς και αδελφές στην εκκλησία. Δεν είναι πνευματικοί προϊστάμενοι ή πνευματικοί αστυφύλακες. Δεν πρέπει να διεισδύουν στη ζωή των άλλων μελών της εκκλησίας ούτε να ανακατεύωνται στα προσωπικά προβλήματα του κάθε αδελφού και αδελφής. Οι αδελφοί και οι αδελφές είναι αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό και συνήθως μπορούν να απεργάζονται τη δική τους σωτηρία με ακεραιότητα. Οι πρεσβύτεροι είναι πρόθυμοι να βοηθούν όταν καλούνται να το κάμουν, αλλά δεν πρέπει να ξεπερνούν τα κατάλληλα όρια. (Φιλιππ. 2:12, 13) Οι άλλοι αδελφοί και αδελφές έχουν δικαιώματα και προνόμια και γι’ αυτό οι πρεσβύτεροι πρέπει να τους σέβωνται ως ελεύθερους ηθικούς παράγοντας. Δεν είναι έργο των πρεσβυτέρων ν’ ανασκοπούν στις συναθροίσεις των όλα τα καλά και τα κακά σημεία του κάθε ευαγγελιζομένου. Ο μόνος ίσως καιρός που θα ήταν κατάλληλο να γίνη αυτό είναι όταν εξετάζωνται τα προσόντα των αδελφών για να υπηρετήσουν ως πρεσβύτεροι ή διακονικοί υπηρέται, ή όταν υπάρχη ένα σοβαρό πρόβλημα που περιλαμβάνει κάποιον μέσα στην εκκλησία και χρειάζεται ιδιαίτερα εξέτασι.
15. Γιατί οι συζητήσεις που γίνονται στις συναθροίσεις των πρεσβυτέρων δεν κοινολογούνται;
15 Οι συναθροίσεις των πρεσβυτέρων δεν είναι μυστικές συγκεντρώσεις. Αλλά δεν είναι και ανάγκη να λέγεται στον καθένα ή σε οποιονδήποτε μη ενδιαφερόμενο, ό,τι εξετάζεται σ’ αυτές τις συναθροίσεις που είναι εμπιστευτικής φύσεως. Γιατί να επιβαρύνουμε ή να ενοχλούμε τους άλλους με ζητήματα που δεν τους ενδιαφέρουν προσωπικά; Υπάρχουν και εμπιστευτικά ζητήματα που αποκαλύπτονται στους πρεσβυτέρους και τα οποία δεν πρέπει να κοινολογούνται. Οι άλλοι, ιδιαίτερα η σύζυγος ή τα άλλα μέλη της οικογενείας του πρεσβυτέρου μπορούν να βοηθήσουν με το να μη προσπαθούν να εκμαιεύουν πληροφορίες από αυτόν για τέτοια θέματα. Ζητήματα που εξετάσθηκαν και δεν είναι εμπιστευτικής φύσεως, ιδιαίτερα εκείνα που αφορούν την πρόοδο του έργου της βασιλείας, θα τα μοιρασθούν οι πρεσβύτεροι πρόθυμα με την εκκλησία.
16. Αντί οι πρεσβύτεροι, να συμβουλεύουν ή να επιπλήττουν πάντοτε τον καθένα προσωπικά πώς μπορούν να χρησιμοποιούν τον καιρό τους για το καλό της εκκλησίας;
16 Οι πρεσβύτεροι δεν πρέπει να νομίζουν ότι πρέπει πάντοτε να συμβουλεύουν ή να επιπλήττουν άμεσα τους άλλους, ιδιαίτερα όταν αυτοί προοδεύουν αρκετά καλά. Μπορούν όμως να τους βοηθήσουν σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιώντας φιλικότητα, αγαθωσύνη, ενθάρρυνσι, επαίνους, και κάνοντας συντροφιά με όλους μέσα στην εκκλησία. Ένας ιδιαίτερα καλός τρόπος για να το επιτύχουν αυτό είναι να κάνουν φιλικές επισκέψεις «ευαγγελιζομένου», όχι απλώς σε κείνους που είναι νεοσυνταυτισμένοι ή σε κείνους που θεωρούνται πνευματικώς αδύνατοι αλλά σε κάθε «πρόβατο» του ποιμνίου περιλαμβανομένων ακόμη κι εκείνων που ενασχολούνται ολοχρονίως στο έργο κηρύγματος. Κι αυτοί ομοίως χρειάζονται ποίμανσι διότι είναι δυνατόν λόγω αδιαφορίας να παραστρατήσουν από την ποίμνη. Οι πρεσβύτεροι λοιπόν αναγνωρίζουν την ανάγκη να δέχωνται και να εκπληρώνουν τις ευθύνες των ως ποιμένες όπως εκθέτει η Αγία Γραφή.
17. (α) Ποια ιδιότης απαιτείται στις σχέσεις των πρεσβυτέρων με τους άλλους; (β) Πώς μπορούν οι πρεσβύτεροι να μιμούνται τον απόστολο Παύλο όπως δείχνουν τα εδάφια 2 Κορ. 12:15 και 1 Θεσσ. 2:8;
17 Οι πρεσβύτεροι ‘γίνονται πατέρες διά του ευαγγελίου’ με το να κάνουν μαθητάς. Επομένως, μολονότι αυτοί δεν αφήνουν τους άλλους να τους αποκαλούν «Πατέρας» πρέπει ν’ ασκούν την ίδια υπομονή, εγκαρτέρησι και ενδιαφέρον που έχει η κεφαλή μιας οικογενείας. Ο πατέρας μιας οικογενείας εκδηλώνει αγάπη για κείνους που βρίσκονται κάτω από τη φροντίδα του. Δεν τους ερεθίζει αλλά τους εποικοδομεί. (1 Κορ. 4:15· Ματθ. 23:9) Ο Παύλος προεξείχε απ’ αυτή την άποψι, όπως δείχνει η επιστολή 2 Κορ. 12:15 και 1 Θεσσ. 2:8. Έτσι οι πρεσβύτεροι δεν στενοχωρούνται μήπως συμβή να «διωχθούν» ή να ενοχληθούν ή να υποστούν καταπίεσι. Ως ποιμένες, αναγνωρίζουν ότι όλα αυτά είναι μέρος της αποστολής των.—Ιωάν. 21:15-17· 1 Πέτρ. 5:2, 3.
18. Πρέπει οι πρεσβύτεροι να είναι ικανοποιημένοι με την υπηρεσία που προσφέρουν και ποια παρώτρυνσις δίδεται σ’ αυτούς;
18 Μήπως ένας αφού αναλάβη υπηρεσία ως πρεσβύτερος, δεν χρειάζεται πια να προοδεύη ή να βελτιώνεται; Μας δίδεται η συμβουλή να μη θεωρούμε τους εαυτούς μας ως υπερέχοντας, αλλά να ‘σωφρονούμε.’ (Ρωμ. 12:3) Όλοι οι πρεσβύτεροι λοιπόν μπορούν να εξακολουθήσουν να βελτιώνωνται σχετικά μ’ αυτή την πρωταρχική ιδιότητα, δηλαδή την ιδιότητα να διδάσκουν με ταπεινοφροσύνη. Πιστεύει ένας πρεσβύτερος ότι είναι αποδοτικός και αποτελεσματικός; Τότε πρέπει να αγωνίζεται για περισσότερη αποτελεσματικότητα στη διδασκαλία. Μπορεί επίσης πάντοτε να βελτιώνεται στο να δείχνη ταπεινοφροσύνη. Με το να βελτιώνωνται συνεχώς οι πρεσβύτεροι (και οι διακονικοί υπηρέται που ‘ορέγονται επισκοπήν’) θα εξακολουθήσουν να αναπτύσσουν ικανότητες ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αδελφών τους σε αρμονία με τις απαιτήσεις του Ιεχωβά. Θα είναι, επίσης, μεγαλύτερη ευλογία για κείνους οι οποίοι είναι τώρα συνταυτισμένοι με την οργάνωσι του Ιεχωβά και για κείνους που προετοιμάζονται να συνταυτισθούν μ’ αυτή. Σε όλους εκείνους που υπηρετούν αδιάκοπα ως επίσκοποι του ποιμνίου του Θεού λέγομε: «Γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.»—1 Κορ. 15:58.
[Εικόνα στη σελίδα 664]
Στις συναθροίσεις των οι πρεσβύτεροι συζητούν την κατάστασι της εκκλησίας