Εκτιμάτε τα «Χαρίσματα εν Ανθρώποις»;

ΤΗ ΝΥΧΤΑ που προηγήθηκε του θανάτου του ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς.» Την ίδια εκείνη νύχτα τους υποσχέθηκε ότι θα τους στείλη ένα βοηθό, το άγιο πνεύμα του Θεού, που θα ενεργούσε και στη διάνοια και στην καρδιά τους για να τους υπενθυμίζη, να τους διδάσκη και να μαρτυρή για το Χριστό. (Ιωάν. 14:18, 26· 15:26) Ο Χριστός στους ουρανούς θα ήταν η κεφαλή των και θα τους κατηύθυνε. Ο Θεός δεν έδωσε σε κανένα άνθρωπο ή σώμα ανθρώπων αυτή την αρχηγία, αλλά την διετήρησε για τον Υιόν του.—Κολ. 1:18.

Εκτός από το άγιο πνεύμα, ο Χριστός χρησιμοποίησε, επίσης, αγγέλους για να υπηρετήσουν την εκκλησία του στη γη. (Εβρ. 1:13, 14) Αλλά έκανε και κάτι ακόμη για το οποίο μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες. Ένας από τους αποστόλους του έγραψε: «Αναβάς εις ύψος, ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν, και έδωκε χαρίσματα εν ανθρώποις.» (Εφεσ. 4:8, ΜΝΚ) Ο συγγραφεύς εδώ ερμήνευσε τον Ψαλμό 68:18 και τον εφήρμοσε στον Ιησού Χριστό ως τον εκπρόσωπο του Ιεχωβά. Ο Ιησούς ανέβηκε στους ουρανούς έχοντας ‘νικήσει τον κόσμο’ λόγω της ακεραιότητός του. Επίσης είχε θριαμβεύσει εναντίον του θανάτου και του Σατανά ή Διαβόλου, επειδή ο Θεός τον ανέστησε. (Ιωάν. 16:33· Εβρ. 2:10, 14· Πράξ. 2:24) Ως νικητής, ο Ιησούς πήρε «αιχμαλώτους» από τον εχθρό. Αυτοί οι «αιχμάλωτοι» ήσαν άνθρωποι, οι οποίοι ευρίσκοντο στη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου. Τώρα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τον Θεό. Ο Χριστός μπορούσε τώρα να προσφέρη αυτούς τους ‘αιχμαλώτους’ του (ονομάζονται επίσης «δούλοι,» όπως στο Εφεσίους 6:6) να αφιερωθούν στην υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού και της Χριστιανικής του εκκλησίας.

Με ποιον τρόπο είναι αυτοί οι ‘αιχμάλωτοι’ που δίνει ο Ιησούς Χριστός ως Κεφαλή, «χαρίσματα εν ανθρώποις»; Αυτοί είναι άνθρωποι με ικανότητες που απαιτούνται για την πνευματική ευημερία της εκκλησίας. Αυτά τα άτομα έχουν γίνει υπηρέται του Θεού, του οποίου το πνεύμα τους υποκινεί να αφιερώσουν τον εαυτό των με προθυμία και ολόψυχα στον Ιεχωβά. Όλοι οι Χριστιανοί άνδρες έχουν αυτή την ευκαιρία, αλλά μερικοί δείχνουν μεγαλύτερη πίστι και ζήλο. Ο Ιησούς Χριστός παρατηρεί την πορεία εκείνων που ‘ορέγονται επισκοπήν’ για ευρύτερη υπηρεσία. (1 Τιμ. 3:1) Επιθυμεί να χρησιμοποιηθούν στην εκκλησία οι άνθρωποι με τέτοια πίστι. Μέσω του αγίου πνεύματος του Θεού ο Ιησούς κάνει φανερές και επαυξάνει τις ικανότητες που αυτοί έχουν να κηρύττουν, να ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού, να βοηθούν, να ενθαρρύνουν και να λαμβάνουν πρωτοβουλία, με τον σκοπό να βοηθούν εκείνους που είναι στην εκκλησία να εναρμονίζουν περισσότερο τη ζωή των με το θέλημα του Θεού. Ο Χριστός τους καταρτίζει να κάνουν ειδική διακονική υπηρεσία και να φροντίζουν για ωρισμένα εκκλησιαστικά καθήκοντα. Ο σκοπός των είναι να βοηθούν τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές να αναπτύσσωνται πνευματικώς, ώστε το πνεύμα του Θεού να λειτουργή ελεύθερα στην εκκλησία. Αυτά τα «χαρίσματα εν ανθρώποις» εργάζονται για την ενότητα της εκκλησίας, μέχρις ότου ‘καταντήσουν πάντες εις την ενότητα της πίστεως . . . εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.’—Εφεσ. 4:11-13.

Σήμερα βρίσκομε αυτά τα «χαρίσματα εν ανθρώποις» να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέται. Αυτοί οι άνδρες κατανοούν ότι δεν είναι ‘άρχοντες’ ή «κύριοι» της εκκλησίας, ούτε πατέρες της, αλλά είναι αδελφοί, «συνεργοί.» (1 Κορ. 4:8· 2 Κορ. 1:24) Αυτοί πρέπει να λαμβάνουν πρωτοβουλία στο να κάνουν ό,τι είναι ορθό, να κηρύττουν τον Λόγο του Θεού, να επιπλήττουν, να παροτρύνουν και να διδάσκουν, αλλά να μην επιβάλλουν ή θέτουν ως πρότυπο τη δική των συνείδησι στους άλλους. (Εβρ. 13:7· 2 Τιμ. 4:2) Το καθήκον τους είναι να εργάζωνται ως υπηρέται των αδελφών τους, ώστε ‘να μη είναι νήπιοι, κυματιζόμενοι και, περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, δια της δολιότητος των ανθρώπων, δια της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην.’—Εφεσ. 4:14· Γαλ. 5:13.

ΑΡΜΟΝΙΑ ΩΣ ΕΝΑ ΣΩΜΑ

Έτσι οι πρεσβύτεροι στις εκκλησίες των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι αυτοί, καθώς και κάθε άλλο μέλος της εκκλησίας, είναι σαν ‘σύνδεσμοι’ ή μέλη ενός σώματος, όπως λέγει ο απόστολος: «Αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην, να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός· εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συνάφειας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός έκαστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.»—Εφεσ. 4:15, 16.

Ένας σύνδεσμος ή ένα μέλος του σώματος στηρίζεται επίσης και στα άλλα μέλη προκειμένου να διατηρήται και να λειτουργή επωφελώς το σώμα. Έτσι, όλα τα μέλη του σώματος, περιλαμβανομένων των πρεσβυτέρων και των διακονικών υπηρετών, εξαρτώνται το ένα από το άλλο. Κατανοούν ότι το πνεύμα του Θεού, όχι η δική των ικανότης, εκπληρώνει το θέλημα του Θεού, μέσω του ολοκαρδίου πνεύματος των αδελφών. Το έργο των πρεσβυτέρων είναι να ενθαρρύνουν αυτό το ολοκάρδιο πνεύμα. Επίσης αναγνωρίζουν ότι κατά κύριο λόγο δεν είναι η οργανωτική ικανότης, αλλ’ η αρμονική ‘συναρμολόγησις’ με τον ενωτικό δεσμό της αγάπης και η ενέργεια του πνεύματος του Ιεχωβά είναι εκείνα που επιταχύνουν αυτή την πνευματική αύξησι και την ομαλή λειτουργία.—Κολ. 3:14.

Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές, ως μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, έχουν ένα ωρισμένο μέρος στην αρμονική λειτουργία του σώματος. Αναγνωρίζουν ότι έχουν καθήκον να υπακούουν σ’ αυτά τα «χαρίσματα εν ανθρώποις» για το καλό του εκκλησιαστικού σώματος. (Εβρ. 13:17) Ο καθένας συμμετέχει στη λειτουργία ‘με το κατάλληλο μέτρον,’ σύμφωνα με την πίστι του, τις περιστάσεις και την ικανότητα και συνεργάζονται με κάθε ‘σύνδεσμο’ ο οποίος παρέχει τα αναγκαία. Έτσι όλη η εκκλησία είναι ευτυχισμένη, χωρίς ερεθισμούς ή προστριβές.

Δεν είναι θαυμαστή σοφία από μέρους του Χριστού ως Κεφαλής της εκκλησίας να δώση αυτά τα «χαρίσματα εν ανθρώποις»; Δεν είναι ενθαρρυντικό που έχει άνδρες για να μας βοηθούν, αδελφούς μας, οι οποίοι εργάζονται μαζί μας και έχουν τα ίδια προβλήματα και εμπειρίες που έχομε κι εμείς; Δεν αισθανόμεθα θερμή αγάπη γι’ αυτούς και εκτιμούμε το ότι άφησαν τον εαυτό τους στην επήρεια του πνεύματος του Θεού, ώστε να αναπτυχθούν οι σωματικές των ικανότητες και να διατεθούν στην υπηρεσία του Θεού και σε όλους εμάς;

Ένα χάρισμα δίδεται για να βοηθήση σε μια ανάγκη ή να κάμη κάποιον ευτυχισμένο. Ασφαλώς αυτά τα πράγματα είχε υπ’ όψιν ο Ιησούς Χριστός δίδοντας «τα χαρίσματα εν ανθρώποις.» Επομένως οι επίσκοποι και οι διακονικοί υπηρέται πρέπει να εργάζωνται για τη χαρά και την ευτυχία των μελών της εκκλησίας. Πρέπει να μη τους φοβούνται οι αδελφοί των. Ούτε να θεωρούνται ως «ευεργέται» στους οποίους οι αδελφοί είναι κάπως υποχρεωμένοι, διότι δεν είναι όπως οι άρχοντες αυτού του κοσμικού συστήματος. (Λουκ. 22:25, 26) Ο Χριστός είναι ο Ευεργέτης στον οποίον όλοι είμεθα υπόχρεοι. Εκείνος διευθύνει τις υποθέσεις της εκκλησίας για την ευτυχία μας. ‘ Ο ζυγός του είναι καλός και το φορτίον του ελαφρόν.’—Ματθ. 11:30· 1 Τιμ. 6:15.

Γι’ αυτό όλοι οι αδελφοί και αδελφές της εκκλησίας πρέπει να είναι ευγνώμονες στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Χριστού γι’ αυτή τη διευθέτησι, που είναι τόσο διαφορετική απ’ αυτές του κόσμου. Η κατάλληλη εκτίμησις μπορεί να μας βοηθήση να φθάσωμε στην ‘επίγνωσιν του Υιού του Θεού,’ και να τον αναγνωρίσωμε πλήρως ως την Κεφαλήν της εκκλησίας. Αυτό θα μας βοηθήση να φθάσωμε στην ορθή σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό—που είναι βέβαια ο πρωταρχικός σκοπός όλων των αληθινών Χριστιανών.—Εφεσ. 4:13· Ιερεμ. 9:23, 24.