Είναι η Ανακούφισις εν Όψει;

ΟΤΑΝ, καθώς ταξιδεύετε, περνάτε μέσα από μια σήραγγα ή από μια επικίνδυνη περιοχή ενός πυκνού δάσους, αισθάνεσθε μεγάλη ανακούφισι όταν δήτε το φως της υπαίθρου που είναι εμπρός σας. Νομίζετε ότι κάτι σας ωθεί να βγάλετε μια κραυγή χαράς.

Πιο ευπρόσδεκτο από αυτό είναι το είδος της ανακουφίσεως που πρόκειται να παράσχη ο Θεός στο ανθρώπινο γένος, και το οποίο μπορούν να παρατηρήσουν από τώρα εκείνοι που θέλουν ειλικρινά την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και τις δίκαιες συνθήκες, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τους συνανθρώπους των. Τώρα ακριβώς το ανθρώπινο γένος διέρχεται μέσα από μια επικίνδυνη περιοχή, και το να υπάρχη εμπρός μας ανακούφισις θα ήταν μια αιτία για κραυγές χαράς. Αλλ’ απαιτείται πίστις για να διακρίνωμε ότι πλησιάζει η ανακούφισις. Εν τούτοις, αυτή η πίστις δεν είναι δύσκολο ν’ αποκτηθή αν προσέξετε τι είπε και τι έκαμε ο Θεός.

Για ν’ αυξηθή η πίστις και η παρηγοριά μας, ο Θεός έκαμε να καταγράφουν τα όσα έπραξε για το έθνος που άλλοτε εκυβερνάτο από ένα ειδικό θείο νόμο. (Ρωμ. 15:4) Πραγματικά, ο Θεός πολιτεύθηκε μ’ αυτό το έθνος ως ένα πρότυπο, δείχνοντας τι είδους Θεός είναι και πώς θα είναι η διακυβέρνησις όλης της γης απ’ αυτόν κάτω από τη Μεσσιανική Βασιλεία του. (1 Κορ. 10:11) Αυτός ο νόμος είχε μια ‘σκιά των μελλόντων αγαθών.’ (Εβρ. 10:1) «Το σώμα (η πραγματικότης, ΜΝΚ) [των πραγμάτων που παρίσταναν οι σκιές] είναι του Χριστού,» δηλαδή, κάτω από τη διακυβέρνησι του Χριστού αυτά τα πράγματα θα γίνουν μόνιμες πραγματικότητες για τους ανθρώπους στη γη.—Κολ. 2:17.

ΤΟ ΙΩΒΗΛΑΙΟΝ ΕΤΟΣ

Ο Θεός έδωσε στο αρχαίο έθνος Ισραήλ ένα καλό ξεκίνημα όταν εγκατέστησε τους Ισραηλίτας στη Γη της Επαγγελίας. Εκεί είχαν όλα όσα θα τους έκαναν ευτυχείς και θα τους διατηρούσαν σε ισορροπημένη οικονομική κατάστασι. Αλλά η ιδιοτέλεια και οι άλλες αδυναμίες της ατελούς ανθρωπίνης σαρκός τους έφεραν δυσχέρειες. Το έθνος είχε την τάσι ν’ ακολουθή την κατάστασι που συχνά παρατηρείται σήμερα όπου ο πλούτος είναι στα χέρια ολίγων και υπάρχουν πάρα πολλοί φτωχοί. Όπως και σήμερα, οι άνθρωποι επέφεραν στους εαυτούς των ανεπιθύμητες συνθήκες.

Πώς ο Θεός συνεκράτησε αυτή την τάσι προς την εθνική φθορά; Πώς εβοήθησε τον λαό εκείνο μ’ ένα τρόπο που παρέχει πρότυπο για μας; Μήπως εξηνάγκασε τους πλουσίους να δώσουν τον πλούτο τους στους φτωχούς; Όχι. Αυτό δεν θα ήταν δίκαιο. Εφήρμοσε εκείνο που ελέγετο «Ιωβηλαίον,» ή Ιωβηλαίον έτος.

Όλοι γνωρίζομε τι είναι το ιωβηλαίο στη σύγχρονη ορολογία. Είναι ένας ευτυχής εορτασμός που γίνεται συνήθως στο τέλος ενός ωρισμένου αριθμού ετών. Η Εβραϊκή λέξις που σημαίνει Ιωβηλαίον έχει μια παρόμοια χρήσι. Βασικά σημαίνει «παρατεταμένος ήχος.» Η αρχή του Ιωβηλαίου έτους ανηγγέλλετο μ’ ένα ισχυρό ήχο που παρήγετο από φύσημα κεράτων κριών. Έτσι, το Ιωβηλαίο εσήμαινε επίσης μια χαρωπή κραυγή, διότι το Ιωβηλαίο ήταν ένα έτος ελευθερίας.—Λευιτ. 25:9, 10.

Τι ελάμβανε χώρα στη διάρκεια του Ιωβηλαίου έτους που το έκανε μια τόσο χαρωπή περίοδο; Λόγω οικονομικών δυσχερειών, ένας άνθρωπος είχε ίσως αναγκασθή να πωλήση την κληρονομιά της γης που του ανήκε για να εξοφλήση τα χρέη του. Ή, λόγω υποχρεώσεων, μια οικογένεια, ή κάποιο από τα μέλη της, μπορεί να είχε πωληθή ως δούλος σ’ έναν πιο εύπορο γείτονα. Στον Ισραήλ ένας Εβραίος «δούλος» ετύγχανε μεταχειρίσεως ως ένας μισθωμένος εργάτης, αλλά η ελευθερία ήταν πολύ πιο επιθυμητή. Γι’ αυτό, το Ιωβηλαίον έτος ήταν πραγματικά ένας καιρός χαράς. Κάθε άνθρωπος απεκαθίστατο στην κληρονομιά του. Η γη του τού επεστρέφετο δωρεάν και όλοι οι Εβραίοι δούλοι αφήνοντο ελεύθεροι για να επανεγκατασταθούν στη δική τους θεόδοτη μερίδα γης.—Λευιτ. 25:28, 39-41.

Μήπως αυτή η απόδοσις των κληρονομιών ήταν άδικη για κείνους που ευημερούσαν λόγω της εργατικότητός των; Μήπως έτσι εδείχνετο μεροληψία στους φτωχούς; Όχι, καθόλου. Υπήρχε μια κλίμακα αξιών για εκτίμησι της γης ανάλογα με τον αριθμό των ετών που απέμεναν ως το Ιωβηλαίο έτος. Η κληρονομία ενός ατόμου δεν μπορούσε να πωλήται επ’ άπειρον. (Λευιτ. 25:23) «Η πώλησις» γης ωμοίαζε στην πραγματικότητα με τη σύγχρονη συνήθεια της εκμισθώσεως. Ο «αγοραστής» επλήρωνε για τη χρήσι της γης και την αξία των γεννημάτων ως το Ιωβηλαίο. (Λευιτ. 25:15, 16) Όταν ερχόταν το Ιωβηλαίο, έληγε η «εκμίσθωσις» του αγοραστού και η γη περιήρχετο πάλι στον αρχικό γαιοκτήμονα. Ο «αγοραστής» δεν έχανε τίποτα.

Φαντασθήτε τι καλά οφέλη απεκόμιζε το έθνος απ’ αυτή τη διάταξι ενόσω ο Ισραήλ τηρούσε αυτόν τον νόμο. Η οικονομία μπορεί να μην ήταν κάπως ισορροπημένη στη διάρκεια της πεντηκονταετούς περιόδου που μεσολαβούσε ανάμεσα στα Ιωβηλαία έτη, αλλά στο Ιωβηλαίο αποκαθίστατο στην αρχική της κατάστασι και κάθε άνθρωπος επανακτούσε τη γη του. Οι αξίες των κτημάτων ήσαν σταθερές. Δεν υπήρχε πληθωρισμός, ούτε υπήρχαν υπερβολικά πλούσιες και υπερβολικά φτωχές τάξεις. Καμμιά οικογένεια δεν μπορούσε να παραμείνη σε παντοτινή φτώχεια. Κάθε άνθρωπος (και κάθε οικογένεια) απελάμβανε κατάλληλη αξιοπρέπεια ως άτομο. Ασφαλώς, λοιπόν, κάθε πενήντα χρόνια, το Ιωβηλαίο έτος ήταν σαν το φως της ημέρας στο άκρο μιας σήραγγος. Αλλά τι υπήρχε σ’ αυτή τη διάταξι του Ιωβηλαίου που αποτελεί πραγματική βάσι για να ελπίζουν οι άνθρωποι σήμερα; Τι προεσκίαζε αυτό;

ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ «ΙΩΒΗΛΑΙΟΝ»

Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο στη γη του έδωσε ένα καλό ξεκίνημα. Ο άνθρωπος είχε τα πάντα για μια τέλεια ευτυχισμένη ζωή, για αιώνιο ζωή. Αλλά με την ανταρσία του κατά του Θεού ο Αδάμ επέφερε δεινά σε ολόκληρη την οικογένειά του. Με το ιδιοτελές τίμημα της ανεξαρτησίας από τον Θεό επώλησε το σπέρμα του σε δουλεία στην αμαρτία και στον θάνατο. (Ρωμ. 7:14· 5:12) Αλλά ο Θεός ετόνισε ότι θα επαναφέρη και θ’ αποκαταστήση τον άνθρωπο στην αρχική του ελεύθερη κατάστασι μέσω ενός μεγάλου ‘Ιωβηλαίου.’

Επί αιώνες το ανθρώπινο γένος εργάζεται κάτω από τρομακτικές δυσκολίες. Η οικονομία πολλών πόλεων και εθνών είναι τώρα καταστραμμένη και δεν διαφαίνεται διέξοδος, Υπάρχει καταδυνάστευση και, εκτός από όλα αυτά, οι ασθένειες και ο θάνατος αποτελούν δυσβάστακτα φορτία. Αλλά ο απόστολος Παύλος ετόνισε ότι ο Θεός επιφυλάσσει αγαθά πράγματα για το ανθρώπινο γένος, όταν είπε ότι υπέκειτο στην αμαρτία, με τα εξής λόγια: «Η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά δια τον υποτάξαντα αυτήν, επ’ ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.»—Ρωμ. 8:20, 21.

Ο Θεός σκοπεύει να φέρη ένα πολύ μεγαλύτερο «Ιωβηλαίον» για το ανθρώπινο γένος. Αυτό το συμβολικό «Ιωβηλαίον» είναι η χιλιετής βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστόν. Το παρόν καταθλιπτικό σύστημα, με τη συμμαχία της ψευδούς θρησκείας, της πολιτικής και του εμπορίου, δεν θα υπάρχη τότε. Γιατί; Διότι ο Θεός θα εγκαθιδρύση τη διακυβέρνησί του σ’ όλη τη γη. Αυτός λέγει τα εξής για εκείνον τον καιρό: «Ιδού, η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών· και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»—Αποκάλ. 21:3, 4.

Αυτό το «Ιωβηλαίον» δεν θα επιφέρη απλώς μια προσωρινή ελευθερία, αφήνοντας το ανθρώπινο γένος να ολισθήση πάλι σε δυσχέρειες, ούτε θα είναι ανάγκη να επαναλαμβάνεται κατά περιόδους, όπως εγίνετο με το Εβραϊκό Ιωβηλαίο. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Ιησούς Χριστός θα είναι, όχι μόνο Βασιλεύς, αλλά και Αρχιερεύς του ανθρωπίνου γένους. Η λυτρωτική του θυσία θα εφαρμοσθή για ν’ ανυψώση άνδρες και γυναίκες σε τελειότητα διανοίας και σώματος. Θα σωθούν ‘εις τελειότητα.’ Για τον Χριστό ως Αρχιερέα, λέγονται τα εξής: «Δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε δια να μεσιτεύση υπέρ αυτών.» (Εβρ. 7:25· 1 Κορ. 15:26) Κάθε άνθρωπος θα μπορή ν’ απολαμβάνη μέρος της γης, το οποίο να διατηρή και να καλλιεργή. Δεν θα φοβάται οικονομική κατάρρευσι.

Το συμβολικό «Ιωβηλαίον» θα παράσχη μια πραγματική ανάπαυσι στην ανθρωπότητα. Διότι το αρχαίο Ιωβηλαίο ήταν ένα σαββατιαίο έτος, και «σάββατο» σημαίνει «ανάπαυσις.» (Λευιτ. 25:11, 12) Θα επέλθη πλήρης ανακούφισις και θεραπεία, ακόμη δε και ανάστασις των νεκρών, όπως έδειξε ο Χριστός μ’ ένα μικρογραφικό τρόπο όταν ήταν στη γη, θεραπεύοντας ανθρώπους από κάθε είδους ασθένειες και ανασταίνοντας νεκρούς. (Ματθ. 15:30, 31· Λουκ. 5:12-16· 7:12-15· Ιωάν. 11:38-44) Η Βιβλική περιγραφή αυτού του χαρακτηριστικού του ‘Ιωβηλαίου’ λέγει τα εξής: «Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών [τα έργα που έκαμαν στη διάρκεια του ‘Ιωβηλαίου’].—Αποκάλ. 20:12, 13.

Υπάρχουν ενδείξεις που φανερώνουν ότι αυτή η λαμπρή ανάπαυσις του ‘Ιωβηλαίου’ είναι πολύ πλησίον. Ο Ιησούς Χριστός προφητικά περιέγραψε τις συνθήκες που θα επεσήμαναν την εγγύτητα αυτής της μεγάλης περιόδου που θα φέρη ανακούφισι. Μίλησε για τον καιρό κατά τον οποίο θα υπήρχε σ’ όλο τον κόσμο «στενοχωρία εθνών εν απορία . . . οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» Είπε ότι στη διάρκεια αυτού του καιρού «το ευαγγέλιον της βασιλείας» θα εκηρύσσετο σε όλη την οικουμένη προς μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Αυτό το «ευαγγέλιον» θα περιελάμβανε τα αγαθά νέα για ανακούφισι μέσω του συμβολικού ‘Ιωβηλαίου,’ της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στη γη. Βλέπομε αυτά τα πράγματα να συμβαίνουν σήμερα.—Λουκ. 21:25, 26· Ματθ. 24:14.

Ευτυχώς, αυτή η ανακούφισις είναι εμπρός μας! Ο Ιησούς συνεχίζοντας είπε ότι οι άνθρωποι που ακούουν αυτά τα αγαθά νέα τώρα, θα δουν το «Ιωβηλαίον.» Σ’ εκείνους που τον άκουαν είπε: «Όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού. Αληθώς σας λέγω ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.»—Λουκ. 21:31, 32.

Υπάρχει τίποτε που μπορούν τώρα να κάμουν οι άνθρωποι, ή μήπως πρόκειται απλώς για ένα ζήτημα για το οποίο πρέπει να ‘περιμένωμε και θα δούμε’; Σημειώστε την έντονη προειδοποίησι με την οποία ο Ιησούς τελείωσε την προφητεία του. Μίλησε για την «ημέρα ή για τον καιρό που μόλις προηγείται του ‘Ιωβηλαίου,’ στον οποίον θα μετέφερε το ανθρώπινο γένος από τη σημερινή κοινωνία της παρακμής στην πλήρη κυριαρχία της Βασιλικής του διακυβερνήσεως. Είπε: «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιοτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθη επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκ. 21:34-36.

Αν εμπλέκεσθε στις μέριμνες αυτού του κόσμου και στις υλιστικές επιθυμίες του, μπορεί ‘ν’ αποκοιμηθήτε’ πνευματικώς. Αλλά μπορείτε να μείνετε ‘άγρυπνοι’ αν αφοσιωθήτε στην απόκτησι μιας στενής σχέσεως με τον Θεό. Αυτό μπορείτε να το κάμετε αν έλθετε σε επίγνωσι αυτών που λέγει η Αγία Γραφή και αν κάμετε τις αλλαγές που υποδεικνύει: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»—Ρωμ. 12:2.