Η Κολομβία Γεμίζει με Γνώσι για τον Ιεχωβά
ΟΠΩΣ οι Ισπανο-Αμερικανοί γείτονές της, έτσι και η Κολομβία είναι μια χώρα αντιθέσεων. Ή, όπως μερικοί προτιμούν να λέγουν, υπάρχουν δύο Κολομβίες, η πυκνοκατοικημένη και η αγροτική. Μολονότι το περισσότερο μέρος της χώρας δεν συμβαδίζει με τον εικοστό αιώνα, εν τούτοις, οι μεγάλες πυκνοκατοικημένες πόλεις της ομοιάζουν με κάθε σύγχρονη πόλι σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η Μπογκοτά, η πρωτεύουσα, λόγω των πολυαρίθμων πανεπιστημίων και των μορφωτικών δραστηριοτήτων έχει γίνει γνωστή ως «η Αθήνα της Νοτίου Αμερικής.» Εν τούτοις, σε μεγάλη αντίθεσι βρίσκονται οι αγροτικές επαρχίες της Κόρδοβα και της Λα Γκουαχίρα, των οποίων το 60 ή 80 τοις εκατό του πληθυσμού είναι αγράμματοι.
Πριν από μερικές δεκαετίες οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, ήσαν κυριολεκτικά άγνωστοι σ’ αυτή την κατ’ εξοχήν Ρωμαιοκαθολική χώρα. Το 1942 μόνο δύο ιθαγενείς Κολομβιανοί άρχισαν να ενασχολούνται δραστήρια στο εκπαιδευτικό έργο της Αγίας Γραφής που σήμερα αποτελεί χαρακτηριστικό των Μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ ολόκληρη τη γη. Μπορεί επιπροσθέτως να λεχθή ότι στον μεγάλο Κολομβιανό τομέα σήμερα υπάρχουν 16.286 ‘συνεργοί του Θεού.’ (1 Κορ. 3:9) Αξίζει να σημειωθή το γεγονός ότι 8.902 απ’ αυτούς τους Μάρτυρες βαπτίσθηκαν στη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών μόνο.
ΟΙ ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟΙ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
Το ενδιαφέρον για την ανάγνωσι της Γραφής αυξήθηκε αξιόλογα από τότε που συνεδρίασε υπό τον Πάπα Ιωάννη τον ΚΓ΄ η Δευτέρα Σύνοδος του Βατικανού το 1962. Για ν’ ανταποκριθούν στη ζήτησι για Γραφική γνώσι στο περασμένο έτος μόνο, τα Τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στην Κολομβία διέθεσε 351.764 Γραφές και Γραφικά βοηθήματα και βιβλία. Πριν είκοσι χρόνια, το σύνολο για όλο το έτος ήταν 7.815.
Αλλά τι υποκινεί τόσους πολλούς ανθρώπους να μελετήσουν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Όπως οι ακόλουθες πείρες αποκαλύπτουν, οι λόγοι είναι διάφοροι. Επί παραδείγματι, μολονότι βρίσκονται δεσμευμένοι στην ψευδή θρησκεία, πολλοί είναι ειλικρινείς στη θρησκευτική τους πίστι. ‘Εκείνον λοιπόν, τον οποίον αγνοούντες λατρεύουν, τούτον οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν προς αυτούς,’ όπως ακριβώς έκανε ο απόστολος Παύλος.—Πράξ. 17:23.
Μιμούμενος τον Παύλο, ένας Μάρτυς του Ιεχωβά μετέδιδε τα αγαθά νέα από σπίτι σε σπίτι και στο ίδιο τετράγωνο, αλλά σε αντίθετη κατεύθυνσι, επήγαινε μια Καθολική, συγκεντρώνοντας χρήματα, για την εκκλησία της. Όταν κτύπησαν και οι δύο κατά σύμπτωσι την ίδια πόρτα, προσεκλήθησαν και οι δύο μέσα. Μολονότι ο οικοδεσπότης δεν έδειξε ενδιαφέρον η γυναίκα εκείνη έδειξε ενδιαφέρον. Δέχθηκε ένα αντίτυπο του βιβλίου Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και μια Γραφική μελέτη άρχισε μ’ αυτήν εκείνη ακριβώς την εβδομάδα. Τώρα αυτή, σαν μια αφιερωμένη δούλη του Ιεχωβά Θεού, πηγαίνει από πόρτα σε πόρτα, αλλά από ένα εντελώς διαφορετικό κίνητρο. Τώρα γνωρίζει πλήρως Εκείνον στον οποίο αποδίδει θεία υπηρεσία.—Ματθ. 4:10.
Μολονότι πολλοί Κολομβιανοί σήμερα κατέχουν αρκετά από υλική άποψι σε σύγκρισι με τους γονείς των, για πολλούς άλλους η ζωή παραμένει βασικά πρωτόγονη και δύσκολα εξασφαλίζει κανείς τα αναγκαία. Προσπαθώντας να βοηθήσουν τους μη προνομιούχους συμπατριώτας των πολλοί Κολομβιανοί αφοσιώνονται σε έργα κοινωνικής περιθάλψεως. Σε τέτοια άτομα που αγαπούν τη δικαιοσύνη συχνά το άγγελμα της βασιλείας του Θεού βρίσκει ανταπόκρισι.
Να μια χαρακτηριστική περίπτωσι. Μια καλόγρια της θρησκευτικής οργανώσεως «Θυγατέρες της Σωτήρος Μαρίας» του Σαν Χουάν στην Κόστα Ρίκα, αφιέρωσε έξη χρόνια στη μελέτη της φιλοσοφίας και στην κριτική μετάφρασι των Ιερών Γραφών. Αλλά ομολογεί:
«Δεν βρήκα τον Θεό στο μοναστήρι. Η ιδιοτέλεια, το πνεύμα του ανταγωνισμού, οι χωρίς έννοια υλιστικές επιδιώξεις που αποτελούσαν μέρος της ζωής του μοναστηριού δεν ανταποκρίνοντο στην ήσυχη, εξιδανικευμένη ζωή στην οποία πίστευα ότι θα κατέληγε η υπηρεσία μου στον Θεό. Το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι δεν υπήρχε Θεός, εφόσον η Αγία Γραφή ήταν προϊόν ανθρώπων.
«Επιστρέφοντας στο σπίτι μου στη Μαντελέν της Κολομβίας, άρχισα σύντομα ν’ ασχολούμαι με τα κοινωνικά προβλήματα της Κολομβίας. Μελέτησα τη τοπική ομαδική ζωή των ιθαγενών στις επαρχίες του Τσοκό για ένα έτος και κατόπιν απεφάσισα να ενωθώ με κινήματα της αριστερής παρατάξεως. Αλλά μετά από διάλογο οχτώ μηνών με αρκετούς από τους αρχηγούς των, αντιλήφθηκα ότι το κύριο ενδιαφέρον τους ήταν η προσωπική υπεροχή και οι διακρίσεις. Αφού απέτυχα να βρω ουσία και σημασία στη ζωή, απεφάσισα να φύγω από τη χώρα και ν’ αποκτήσω χρήματα.
«Όταν έφθασα στη Μπογκοτά να ετοιμασθώ για το ταξίδι μου, ήλθα σε επαφή με μια Μάρτυρα του Ιεχωβά και ανεπτύχθη ανάμεσά μας μια φιλία. Όταν κάποτε την επισκέφθηκα, δέχθηκα να τη συνοδεύσω σε μερικές Γραφικές μελέτες που διεξήγε σε μερικά γειτονικά σπίτια. Ανάμεσα σε τόσο απλούς ανθρώπους έμεινα έκπληκτη που είδα τέτοια ικανότητα κατανοήσεως και εφαρμογής της Αγίας Γραφής σε κάθε άποψι της ζωής. Διερωτήθηκα, ‘Μήπως η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη;’
«Όταν επέστρεψα στη Μπογκοτά, η πρώτη μου σκέψις ήταν να βρω τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι απαντήσεις που μου έδειξαν στην Αγία Γραφή μ’ έπεισαν ότι εκήρυτταν τον Λόγο του Θεού, και επομένως την αλήθεια.»
Τώρα ως μια αφιερωμένη, βαπτισμένη δούλη του Ιεχωβά, αυτή η πρώην καλόγρια με χαρά διακηρύσσει τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη λύσι που θα τακτοποιήση την κοινωνική αδικία.
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΙΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ
Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, ένας ψηλός μαύρος Αμερικανός χίππυ που ζούσε στο Κάλι της Κολομβίας είχε την εντύπωσι ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κρατούν μια πολύ ήπια στάσι απέναντι στις αδικίες του κόσμου. Την πρώτη φορά που συνώδευσε τη φίλη του σε μια Γραφική μελέτη με μια Μάρτυρα ιεραπόστολο, η στάσις του ήταν εντελώς παθητική. Εν τούτοις, ελκύστηκε όταν κατάλαβε ότι όσα άκουγε αποτελούσαν τη μόνη πραγματική θεραπεία για τις συνθήκες που επικρατούν στον κόσμο. Αυτός και η φίλη του παντρεύθηκαν και μέσα σε δέκα μήνες από την πρώτη τους μελέτη, βαπτίσθηκαν.
Αυτοί οι νέοι Μάρτυρες δεν έχασαν χρόνο προκειμένου να πουν στους άλλους φίλους των χίππυς όσα εμάθαιναν. Ως αποτέλεσμα, ένας νεαρός ηλικίας δεκαέξη ετών που αποτελούσε μέλος ενός συγκροτήματος μουσικής ροκ και ο οποίος κατήγετο από μια εύπορη οικογένεια, άρχισε σύντομα να κάνη αξιοσημείωτες αλλαγές στον τρόπο της ζωής του. Η εμφάνισίς του βελτιώθηκε σημαντικά όταν έκοψε τα μαλλιά του που δεν τα είχε κόψει επί τρία χρόνια και άλλαξε τις διαφανείς γυναικείες μπλούζες που φορούσε, με ρούχα κατάλληλα γι’ αυτόν. Η δίψα του για την αλήθεια επεσκίασε κάθε επιθυμία που μπορεί να είχε για τα ναρκωτικά καθώς παρακολουθούσε κάθε μέρα μια Γραφική μελέτη. Ακριβώς σε έξη μήνες από τον καιρό της πρώτης του μελέτης βαπτίσθηκε μαζί με τους άλλους δύο πρώην χίππυς και από τότε αφιερώνει ολόκληρο τον χρόνο του στο να λέγη σε άλλους όσα γνωρίζει για τον Ιεχωβά.
Όταν ήταν μαθητής σ’ ένα γυμνάσιο της Μπαρανκίλια, ένας νεαρός ηλικίας δεκαπέντε ετών, άρχισε να χρησιμοποιή ναρκωτικά. Περιγράφει πώς αυτά επηρέαζαν τη διάνοιά του:
«Δεν μπορούσα να συντονίσω τις σκέψεις μου. Το μυαλό μου εργαζόταν τόσο γρήγορα ώστε δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα. Σκεφτόμουν ν’ αυτοκτονήσω, τόσο απογοητευμένος αισθανόμουν.
«Ένα Σάββατο βράδυ, ψάχνοντας να βρω κάτι για να διαβάσω, βρήκα το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή στο συρτάρι μου. Ένας Μάρτυς του Ιεχωβά είχε προσπαθήσει κάποτε χωρίς επιτυχία να μελετήση αυτό το βιβλίο μαζί μου. Αλλά τώρα δεν ήθελα να το αφήσω· μόνο στις έξη η ώρα το επόμενο πρωί το άφησα από τα χέρια μου. Αυτό το βιβλίο αφύπνισε μέσα μου την ελπίδα ότι επρόκειτο να βρω κάτι καλύτερο στη ζωή. Είχα ενθουσιασθή τόσο πολύ μ’ αυτό, ώστε έλεγα στους άλλους με προθυμία αυτά που είχα διαβάσει. Εν τούτοις, η αντίδρασίς μου έκανε τους γονείς μου πολύ νευρικούς και απεφάσισαν να με πάνε σ’ ένα ψυχίατρο τη Δευτέρα.
«Εκείνη την Τετάρτη ο Μάρτυς επέστρεψε και άρχισε μια Γραφική μελέτη μαζί του. Όταν η ψυχίατρος με εξήτασε, με παρεκάλεσε να μελετήσω με οποιαδήποτε άλλη ομάδα εκτός από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. ‘Θα σε τρελλάνουν,’ μου είπε. Εν τούτοις, μπόρεσα να διακρίνω ότι οι Μάρτυρες ήσαν ειλικρινείς καθώς προσπαθούσαν να βοηθήσουν. Ήθελαν ν’ αποκτήσω την ίδια ελπίδα που είχαν κι αυτοί. Και πραγματικά, μόνο μια ελπίδα μπορεί να υποκινήση κάποιον να κάνη μια αλλαγή!»
Αυτός ο νεαρός ποτέ δεν επέστρεψε στην ψυχίατρο, αλλά συνέχισε να μελετά και να κάνη συντροφιά με τους Μάρτυρες. Τώρα που έχει πλήρως αφοσιωθή στο να κάνη το θέλημα του Θεού, μελετά τον Λόγο Του με κάποιον άλλο νεαρό που έχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά.
Η επιμονή από μέρους των νεαρών και ηλικιωμένων Μαρτύρων να ζουν σε αρμονία με τη γνώσι τους για τον Θεό είχε συχνά ως αποτέλεσμα να βρίσκουν ευκαιρίες για να βοηθήσουν άλλους να μάθουν την οδό της αληθείας. Επειδή αρνήθηκε ν’ αποθηκεύση προϊόντα καπνού στο κατάστημά του, ένας Μάρτυς στην Μπουκαραμάγκα είχε την εξής πείρα:
Ένας άνδρας που ρώτησε αν πωλούνται σιγαρέττα εκεί, πληροφορήθηκε ότι δεν επωλούντο. Αφού σκέφθηκε μια στιγμή είπε: «Αφού δεν πουλάς καπνό πρέπει να υπάρχη κάποιος λόγος και θα ήθελα να μάθω ποιος είναι.» Ο Μάρτυς εξήγησε ότι η Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησίς του δεν του επέτρεπε να πωλή στον γείτονά του ένα προϊόν που θα ήταν βλαβερό για την υγεία του. (Ματθ. 22:39) Εντυπωσιασμένος, αυτός ο άνδρας εζήτησε περισσότερες πληροφορίες. Μια Γραφική μελέτη άρχισε και τώρα αυτός παρακολουθεί συναθροίσεις.
ΠΡΟΟΔΟΣ ΜΕ ΜΙΑ ΕΠΙΤΑΧΥΝΟΜΕΝΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ
Επειδή έχουν γεμίσει τη χώρα με γνώσι για τον Ιεχωβά, οι Μάρτυρες έχουν λάβει ευνοϊκή αναγνώρισι από διαφόρους παράγοντας της κοινωνίας.
Επί παραδείγματι ένας δικαστής γράφοντας πρόσφατα στο γραφείο τμήματος για να ζητήση μια Αγία Γραφή είπε:
«Πάνω από όλα, επιθυμούμε να σας συγχαρούμε για το αξιέπαινο έργο που προσφέρετε ανάμεσα στον λαό της Κολομβίας, χωρίς καμμιά διάκρισι και όχι σε λίγες περιπτώσεις, κάτω από μεγάλη εναντίωσι και δυσκολίες . . . Σας δίνομε το λόγο μας ότι θα ενθαρρύνωμε το έργο σας και ελπίζομε ότι η νέα νομοθεσία που παρέχει ίσα θρησκευτικά δικαιώματα θα διευκολύνη το έργο σας.»
Και ένας δημοσιογράφος, γράφοντας σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του κράτους, την Ελ Εσπεκταδόρ, είπε τα εξής:
«Μολονότι η αποστολική Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εξακολουθεί να παρακμάζη, άλλες θρησκευτικές οργανώσεις ή κοινότητες προοδεύουν με μια επιταχυνομένη ταχύτητα. Επί παραδείγματι, στην Κολομβία, η κοινωνία που είναι γνωστή ως ‘Μάρτυρες του Ιεχωβά’ μεγαλώνει καθημερινά και αποκτά περισσοτέρους οπαδούς. Οι Μάρτυρες έχουν αξιοσημείωτες ηθικές και εκπαιδευτικές ικανότητες και καθημερινά θέτουν εξαιρετικά παραδείγματα προς μίμησιν για τους Καθολικούς.
«Μολονότι εμείς δεν ανήκομε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, μπορούμε να βεβαιώσωμε ότι αυτοί οι Χριστιανοί διαφέρουν λόγω της εντιμότητός των, του σεβασμού των για τους άλλους, της απασχολήσεώς των για την απόκτησι χρησίμου γνώσεως, της διακριτικότητός των και της επιθυμίας των να κάνουν πάντοτε το καλό. . . . Ποτέ δεν έχουν δυσκολίες στο να βρουν τόπους για τις συναθροίσεις τους διότι χαρακτηρίζονται εκτός όλων αυτών, από την τάξι και την καθαριότητά τους.»
ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΥΛΕΣ ΣΤΑ ΣΤΑΔΙΑ
Αυτές οι δηλώσεις του δημοσιογράφου έγιναν με την ευκαιρία της διεθνούς Συνελεύσεως «Θεία Νίκη» των μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στην Μπογκοτά τον Ιανουάριο του 1974. Το νέο Σκεπαστό Στάδιο υπερπληρώθηκε από τους 23.409 που παρευρέθησαν. Προηγουμένως, οι συνελεύσεις των Μαρτύρων σ’ εκείνη τη χώρα εγίνοντο σε αυλές και καταστήματα, σε οποιοδήποτε δηλαδή τόπο που μπορούσε να χωρέση τους λίγους ανθρώπους που θα ήσαν παρόντες. Σε αντίθεσι με το παρελθόν αυτοί τώρα χρησιμοποιούν τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις που έχει να διαθέση η χώρα.
Πριν δέκα χρόνια η πόλις της Μπαρανκίλια ηρνείτο να χορηγήση ωρισμένες εγκαταστάσεις της πόλεως στους Μάρτυρες για τις συνελεύσεις των. Όταν τελικά ελήφθη η άδεια για να χρησιμοποιήσουν το Σκεπαστό Στάδιο εκείνης της πόλεως, η τιμή που εζητήθη ήταν υπέρογκη. Εν τούτοις, άλλες αιτήσεις που έγιναν, έπεισαν τους υπευθύνους να ζητήσουν ένα πιο λογικό χρηματικό ποσόν κι έτσι οι Μάρτυρες μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν το Στάδιο. Εν τούτοις, για την πρόσφατη συνέλευσι που έγινε στις ίδιες εγκαταστάσεις δεν εζητήθη καθόλου ενοίκιο. Γιατί; Διότι σύμφωνα μ’ ένα επίσημο διάταγμα που εξέδωσε ο Δήμαρχος, ‘οι συναθροίσεις δεν είναι κερδοσκοπικές, η προσέλευσις είναι εντελώς δωρεάν, και εκτός αυτού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνήθως βελτιώνουν τις εγκαταστάσεις των Σταδίων.’
Για να μάθουν την αλήθεια και για ν’ απολαύσουν τη θερμή φιλία στις συνελεύσεις τους, οι Μάρτυρες δεν διστάζουν να κάνουν μεγάλες θυσίες για να παρευρεθούν σ’ αυτές. Από τις εκκλησίες της Ζαπάτα, και της Αντιοχείας, είκοσι δύο άνδρες, γυναίκες και παιδιά περπάτησαν ένδεκα ώρες για να φθάσουν σ’ ένα λεωφορείο που θα τους πήγαινε στη συνέλευσι περιοχής.
ΟΙ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΕΚΤΑΣΙ
Κάτι επίσης που αντανακλά την επέκτασι της οργανώσεως σ’ εκείνη τη χώρα είναι η επιτάχυνσις της κατασκευής των Αιθουσών Βασιλείας. Πριν από δέκα χρόνια υπήρχε μόνο μια εκκλησία που είχε δικό της τόπο συναθροίσεων. Σήμερα, περίπου το ένα τρίτον των εκκλησιών έχουν ιδιόκτητες αίθουσες και πολλές απ’ αυτές μοιράζονται τις Αίθουσές των με άλλες εκκλησίες.
Η απόκτησις ευπαρουσίαστων, ευρύχωρων Αιθουσών Βασιλείας συνετέλεσε πολύ στο να γίνουν δεκτοί οι Μάρτυρες ως ένα μέρος της κοινότητος. Πολύ περισσότεροι έχουν την επιθυμία να μάθουν γι’ αυτή την οργάνωσι. Επίσης, επειδή δεν είναι ασυνήθιστο να παρακολουθή συναθροίσεις αριθμός διπλάσιος από τον αριθμό των Μαρτύρων οι αίθουσες έχουν εφοδιασθή με περισσότερα καθίσματα. Εφέτος 56.924 παρηκολούθησαν την επέτειο της αναμνήσεως του θανάτου του Κυρίου, πράγμα που σημαίνει ότι ήσαν τετραπλάσιοι οι παρευρεθέντες από τον αριθμό των Μαρτύρων που υπάρχουν σ’ ολόκληρη την Κολομβία!
Είτε είναι μορφωμένοι άνθρωποι των πόλεων, είτε ταπεινοί, σκληρά εργαζόμενοι καμπεσίνος, είτε αγρόται, όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ αυτή τη χώρα ‘στέκουν εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή διά την πίστιν του ευαγγελίου.’ (Φιλιππ. 1:27) Ο ζήλος τους σχετικά με την επέκτασι των αγαθών νέων φαίνεται καλά από την Εκκλησία της Ελ Σεμάν της Αντιοχείας. Για να σταλή η μηνιαία έκθεσις του έργου των κηρύγματος στο τμήμα της Κολομβίας, κάποιος από την εκκλησία αυτή πρέπει να βαδίση οκτώ ώρες και κατόπιν να βρη ένα λεωφορείο και να ταξιδέψη άλλες τέσσερις ώρες απλώς και μόνο για να φθάση στο ταχυδρομείο!
‘ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ’
Είναι θέλημα του Κυρίου να ‘εκχυθή’ ακόμη περισσότερο «ύδωρ της ζωής» επάνω στο λαό της Κολομβίας; Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το πιστεύωμε αυτό.—Αποκάλ. 22:17.
Προσφάτως, τρεις Μάρτυρες του Ιεχωβά ταξίδεψαν δύο ώρες από το σπίτι τους για να φθάσουν στη Μπαρρανκαμπερμέχα του Σαταδέρ, στη μικρή κοινότητα της Γιαρίμα. Γνωρίζοντας ότι αυτή η περιοχή ήταν επικίνδυνη επειδή ήταν γνωστή ως κέντρο ταραχοποιών έφθασαν εκεί με κάποιο αίσθημα επιφυλακτικότητος. Αλλά τι υποδοχή τους περίμενε! Σύντομα διένειμαν όλα τα Γραφικά έντυπα που είχαν μαζί τους. Επιστρέφοντας καλύτερα εφωδιασμένοι λίγες ημέρες αργότερα, διέθεσαν και πάλι όλα τα βιβλία που είχαν μαζί τους. Μέσα σε πέντε μονάχα ώρες διέθεσαν στα χέρια των ταπεινών ανθρώπων πάνω από 300 Άγιες Γραφές και βιβλία και εκατοντάδες περιοδικά.
Αφού ήπιε το ‘ύδωρ της αληθείας’ ένα μεμονωμένο άτομο στην Αντιόχεια, υποκινήθηκε να γράψη τα ακόλουθα στο γραφείο του τμήματος:
«Σας γράφω για να σας ζητήσω μια χάρι, δηλαδή, να με επισκεφθή κάποιος στο σπίτι μου και να μελετήση μαζί μου την Αγία Γραφή. Γνώρισα πολλές θρησκευτικές ομάδες, αλλά καμμιά δεν μου έδωσε την πνευματική ειρήνη, δηλαδή, να γνωρίσω την αληθινή οδό, ώστε μια μέρα ν’ απολαύσω την αμοιβή που ο Ουράνιος Πατέρας θα προσφέρη σε όλους εμάς που κάνομε το θέλημά του. Διαβάζοντας ένα από τα βιβλία σας, το βιβλίο Αληθινή Ειρήνη και Ασφάλεια, απέκτησα την έντονη επιθυμία να σας προσκαλέσω να μελετήσετε μαζί μας εδώ στο Γιαλί.»
Ναι, ο Ιεχωβά εξακολουθεί ν’ ανοίγη καρδιές για να δώσουν προσοχή στα πράγματα που λέγουν οι αληθινοί δούλοι του. Και όσον καιρό αυτοί οι ειλικρινείς εκζητηταί της αληθείας λέγουν «Επισκεφθήτε το σπίτι μου για να μελετήσω την Αγία Γραφή,» οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα είναι ευτυχείς να το κάνουν, διότι γνωρίζουν ότι «αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»—Ιωάν. 17:3· Πράξ. 16:14, 15.