Τι ο Σοφός Ανήρ Εννοούσε;
Προσέχετε να μη Διαφθαρήτε
Κανένας, ούτε ακόμη κι ένας σοφός άνθρωπος, δεν είναι άτρωτος από τη διαφθορά. Ο Βασιλεύς Σολομών έγραψε: «Βεβαίως η καταδυναστεία παραλογίζει τον σοφόν· και το δώρον διαφθείρει την καρδίαν.»—Εκκλησ. 7:7.
Όταν υπόκειται σε παρατεταμένη καταπίεσι, ακόμη κι ένας σοφός άνθρωπος μπορεί να ενεργήση με οξύθυμο τρόπο. Μπορεί να χάση την ψυχραιμία του, ακόμη και να δώση διέξοδο σε οργισμένα αισθήματα με το να καταφερθή εναντίον άλλων ή να προσπαθήση να λάβη ανακούφισι μέσω παρανόμων τρόπων.
Από την άλλη πλευρά, το εδάφιο θα μπορούσε να περιγράφη την καταπίεσι στην οποία ο σοφός άνθρωπος εμπλέκεται μόνος του. Όταν ένας άνθρωπος επιτρέψη να τον καταλάβη ένα καταπιεστικό πνεύμα, άσχετα με το πόσο σοφός μπορεί να είναι, ενεργεί μ’ έναν τρόπο που είναι αντίθετος προς την ανθρώπινη ευπρέπεια και σοβαρότητα. Αγνοεί τα αισθήματα των ανθρώπων και προσποιείται ότι δεν βλέπει την κατάστασί τους. Όλα όσα βλέπει είναι ο εαυτός του και η θέσις του. Φαντάζεται τον εαυτό του σαν ένα μεγάλο ευεργέτη και, επομένως, πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να συντρίψη οποιονδήποτε τολμά να κατακρίνη την πολιτική του.—Παράβαλε με 2 Χρονικών 16:10.
Ένα δώρο που δίδεται για να δωροδοκήση κάποιον, μπορεί να είναι τόσο διεφθαρμένο όσο και η καταπίεσις, δηλαδή ‘να διαφθείρη την καρδίαν’ ή τα καλά ελατήρια. Οι πτωχοί και οι ευρισκόμενοι σε ανάγκη, οι οποίοι υποφέρουν λόγω διακρίσεων και μεροληψίας, μπορεί να τύχουν άκαρδης μεταχειρίσεως από εκείνους που δέχονται δωροδοκία.
Πώς να Υπομένωμε Αδικία και Καταπίεσι
Τι μπορεί να κάνη ένας άνθρωπος όταν αντιμετωπίζη αδικία; Τα επόμενα λόγια του Σολομώντος είναι πολύ υποβοηθητικά: «Κάλλιον το τέλος του πράγματος παρά την αρχήν αυτού· καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον υψηλόφρονα. Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμώνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.»—Εκκλησ. 7:8, 9.
Δείχνει σοφία το να είναι κανείς υπομονητικός και να έχη εμπιστοσύνη ότι ο τρόπος με τον οποίο θα έλθουν τα πράγματα τελικά θα είναι για το καλύτερο συμφέρον των δούλων του Θεού. Πράγματι, το τέλος ενός ζητήματος μπορεί να είναι εντελώς αντίθετο από την άσχημη αρχή του. Αυτό απεδείχθη οπωσδήποτε αληθινό για τους Ισραηλίτας που ήσαν αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο. Όταν ο Μωυσής κατ’ αρχήν εζήτησε ν’ απελευθερωθούν οι Ισραηλίται, ο Φαραώ απήντησε ότι θα επέβαλε ακόμη πιο καταπιεστικά μέτρα. (Έξοδ. 5:1-9) Αλλά, στο τέλος, ο Ιεχωβά Θεός εμεγάλυνε το όνομά του με το να φέρη την απελευθέρωσι του υποδουλωμένου λαού του.—Έξοδ. 12:31, 32.
Το υπομονητικό άτομο δεν σπεύδει να πάρη τα πράγματα στα χέρια του και να δημιουργήση έτσι δυσκολίες και στον εαυτό του και στους άλλους. Αλλά ο υψηλόφρων βρίσκει ότι είναι δύσκολο να κρατήση την ψυχραιμία του και είναι ευκολώτερο να ενεργήση βίαια, προς δική του ζημία. Ο θυμός εκρήγνυται εύκολα στην περίπτωσι του ανυπόμονου ανθρώπου, του οποίου οι προσδοκίες δεν πραγματοποιούνται. Είναι ταχύς στο να αντεκδικήται ή να κρατή μνησικακία. Υποθάλπει μια πολύ προσβλητική στάσι ή στάσι αποστροφής, κρατώντας την τόσο κοντά του όσο αν την είχε στον κόλπο του. Επειδή το κάνει αυτό, ορθά περιγράφεται από τον Σολομώντα ως ‘άφρων,’ εφόσον η πορεία του παράγει κακά αποτελέσματα με τη μορφή απρεπών λέξεων ή ενεργειών.
Μια ρεαλιστική άποψις για το παρελθόν αποτελεί ένα άλλο ακόμη πολύτιμο βοήθημα στην αντιμετώπισι δυσαρέστων καταστάσεων του παρόντος. Ο Σολομών συνεβούλευσε: «Μη είπης, Τις η αιτία, δια την οποίαν αι παρελθούσαι ημέραι ήσαν καλήτεραι παρά ταύτας; διότι δεν ερωτάς φρονίμως περί τούτου.»—Εκκλησ. 7:10.
Το άτομο το οποίο νοσταλγεί τις ‘παλιές ημέρες,’ ξεχνά το γεγονός ότι κι εκείνες επίσης είχαν τα προβλήματά τους. Η ζωή σ’ αυτό το ατελές σύστημα δεν είναι ποτέ ιδανική. Μερικά πράγματα του παρελθόντος μπορεί να ήσαν καλύτερα, αλλά άλλα όχι. Μια νοσταλγική άποψις του παρελθόντος μπορεί να είναι απατηλή. Εκτός αυτού, κανείς δεν μπορεί να στρέψη τους δείκτες του ρολογιού προς τα πίσω. Επομένως, δεν είναι σοφό να σκέπτεται κανείς ότι υπήρχε σ’ αυτόν τον κόσμο κάποιος καιρός που ήταν καλύτερος από κάθε άποψι και ν’ αρχίση να δυσαρεστήται με το παρόν. Αυτός ο τρόπος σκέψεως δεν βοηθεί το άτομο ν’ αντιμετωπίση τις δύσκολες, αλλ’ ανθρωπίνως αμετάβλητες, καταστάσεις.