Ο Αληθινός Πλούτος του Πουέρτο Ρίκο

ΠΟΥΕΡΤΟ ΡΙΚΟ σημαίνει «Πλούσιο Λιμάνι» και, πράγματι, υπάρχουν πολλά πλούτη σ’ αυτό το μικρό νησί της Καραϊβικής. Σ’ όλη τη διάρκεια του έτους επικρατεί ευχάριστη θερμοκρασία και η τροπική ομορφιά σού κόβει την αναπνοή. Κόκκινα δένδρα ‘φλαμπογυάντ’ δημιουργούν ευχάριστα ‘τούννελς’ σε μερικούς εξοχικούς δρόμους, τους οποίους στεφανώνουν σαν αψίδες. Μπουκανβίλλιες σε διαφορετικές αποχρώσεις και χρώματα στολίζουν τους τοίχους και τα πεζοδρόμια. Στο εσωτερικό του νησιού, τα βουνά φθάνουν σε ύψος 3.900 ποδών (1.200 μέτρων) ψηλά στον γαλάζιο ουρανό. Και κάτω, στις όμορφες παραλίες που τις σκεπάζει λευκή άμμος, οι φοίνικες πάλλονται από την τροπική αύρα.

Το νησί, μολονότι έχει πλάτος μόνο 35 περίπου μίλια και μήκος 100 μίλια (56 επί 160 χιλιόμετρα), είναι πλούσιο σε πολλά γεωργικά προϊόντα. Εδώ ευδοκιμεί ο καφές, το ζαχαροκάλαμο, τα πορτοκάλια, τα γκρέιπφρουτ και οι μπανάνες, καθώς επίσης και μια μεγάλη ποικιλία δένδρων, λουλουδιών και θαμνοειδών. Σ’ όλη την επιφάνεια του νησιού, σε κάθε λόφο και σε κάθε κοιλάδα, υπάρχουν άνθρωποι, πάνω από 3.000.000 κάτοικοι. Είναι ένας ευτυχισμένος, φιλικός λαός, με ευχάριστα χαρακτηριστικά.

Λόγω των πολλών βιομηχανικών κινήτρων και των φορολογικών ωφελημάτων έχουν αναπτυχθή στο Πουέρτο Ρίκο πολλές βιομηχανίες. Έτσι, πολλοί άνθρωποι ευημερούν τώρα περισσότερο και το βιοτικό έχει ανέλθει. Ωστόσο, μέσα σ’ αυτό το «πλούσιο λιμάνι» έχουν εισρεύσει πλούτη πολύ μεγαλυτέρας αξίας, πλούτη που δεν εξαφανίζονται ποτέ—πνευματικά πλούτη!

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΙΣΡΕΟΥΝ ΠΛΟΥΤΗ

Η Λίλλιαν Ε. Καρ και η Μαρία Χώκινς ήλθαν στο Πουέρτο Ρίκο το 1935. Σκοπός τους ήταν να φέρουν στο λαό του Πουέρτο Ρίκο τα αγαθά νέα σχετικά με τη βασιλεία του Θεού και το πώς σύντομα αυτή η βασιλεία θα φέρη ευλογίες σ’ εκείνους που εμπιστεύονται σ’ αυτήν. (Ματθ. 24:14) Χώρισαν το νησί λίγο-πολύ στα δύο και πήγαιναν από πόλι σε πόλι διανέμοντας Άγιες Γραφές και Γραφικά βοηθήματα. Δεν ήσαν οι πρώτες Μάρτυρες του Ιεχωβά που εκήρυξαν στο Πουέρτο Ρίκο, αλλά η δραστηριότης τους παρήγαγε διαρκή οφέλη.

Στην πόλι του Αρεσίμπο, στη βόρεια παραλία του νησιού, ένας άνδρας δέχθηκε το βιβλίο Παγκόσμιος Πόλεμος Πλησίον. Επειδή δεν μπορούσε να διαβάση, το έδωσε στο φίλο του, τον Αμβρόσιο Ρόζα, που νόμιζε ότι θα ενδιαφερόταν επειδή ασκούσε πνευματισμό. Στον Αμβρόσιο άρεσαν αυτά που διάβαζε και έγραψε στην Εταιρία Σκοπιά στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης ζητώντας τέσσερα βιβλία που είχε δει να διαφημίζωνται στο βιβλίο που διάβασε. Σύντομα άρχισε να λαμβάνη αληθινά πλούτη, τα πλούτη εκείνα που καταλήγουν σε μια καλή σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό και που μπορούν να φέρουν αιώνια ζωή.—Ιωάν. 17:3.

Η σύζυγος του Αμβροσίου, όταν είδε τον ενθουσιασμό του για τα πράγματα που μάθαινε, του είπε: «Τώρα που έχεις μια καινούργια θρησκεία, πάρε μου μια Αγία Γραφή. Αλλά δεν θέλω αυτά τα βιβλία.» Ωστόσο, όταν είδε το βιβλίο με τίτλο «Πλούτη,» άλλαξε γνώμη. Σύντομα άρχισε να χρησιμοποιή αυτό το βιβλίο για να εξετάση τα πολύτιμα πλούτη που βρίσκονται στην Αγία Γραφή.

Μολονότι τότε δεν υπήρχαν διαγγελείς της Βασιλείας μεταξύ των Πορτορικανών, ο Αμβρόσιος αντελήφθη την ευθύνη να κηρύξη και σε άλλους τα καλά πράγματα που είχε μάθει. Έτσι, μια μέρα άρχισε να επισκέπτεται τους γείτονές του με βιβλιάρια και περιοδικά. Ένας άνδρας ονόματι Σαντιάγκο Ροντρίγκεζ δέχθηκε τη Σκοπιά και την Παρηγορία (που τώρα ονομάζεται Ξύπνα!), και ενεγράφη συνδρομητής στα περιοδικά αυτά. Σύντομα κι αυτός ανεγνώρισε την ανάγκη γι’ αυτούς τους πνευματικούς θησαυρούς και σε άλλους. Έτσι, μια μέρα ξεκίνησε από το σπίτι του με μια τσάντα γεμάτη περιοδικά και διέθεσε 25 περιοδικά στους φίλους και στους γείτονές του.

Έτσι, μέχρι το 1938 περίπου, αυτοί οι δύο πιστοί Χριστιανοί είχαν αρχίσει να δίνουν και σε άλλους από τα πνευματικά αυτά πλούτη. Δεν υπήρχαν εκκλησιαστικές συναθροίσεις για να τους ενθαρρύνουν, κανείς για να τους εκπαιδεύση, αλλά η πίστις τους ήταν ισχυρή και η αγάπη τους για τον Δημιουργό τους τούς υποκινούσε να κηρύξουν τα «αγαθά νέα» που είχαν μάθει. Σύντομα, μια μικρή ομάδα άρχισε να μελετά την Αγία Γραφή μαζί και ενώθηκαν κι άλλοι μαζί τους, στο έργο του κηρύγματος.

Αυτοί οι σπουδαστές της Βίβλου κατενόησαν ότι το εν ύδατι βάπτισμα είναι μια Χριστιανική απαίτησις. Αλλά ποιος στο Πουέρτο Ρίκο θα μπορούσε να τους βαπτίση; Μια μέρα η ομάδα πήγε στον ποταμό και πρώτα ο Αμβρόσιος βάπτισε τον Σαντιάγκο. Κατόπιν ο Σαντιάγκο βάπτισε τον Αμβρόσιο. Μετά και οι δύο βάπτισαν μερικούς από τους άλλους στην ομάδα. Επί τέλους, το Πουέρτο Ρίκο είχε αληθινούς θησαυρούς σε επίγεια σκεύη, υπό τη μορφή αφιερωμένων, βαπτισμένων Χριστιανών που υπηρετούσαν τον αληθινό Θεό, Ιεχωβά.

Η ΠΙΣΤΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Ο Αμβρόσιος, είδε μια ανακοίνωσι στη Σκοπιά για φωνογράφους, οι οποίοι εκείνον τον καιρό χρησιμοποιούντο εκτενώς από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στο έργο του κηρύγματος. Έτσι, παρήγγειλε ένα φωνόγραφο από το Μπρούκλυν, όπου παρήγοντο οι φωνόγραφοι αυτοί στο εργοστάσιο της Εταιρίας Σκοπιά. Μόλις το έλαβε, απεφάσισε να παίξη τις ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες σε δημόσια μέρη. Το μέρος που διάλεξε ήταν μπροστά σε μια τράπεζα στην πλατεία της πόλεως.

Σύντομα ένα μικρό πλήθος συγκεντρώθηκε για ν’ ακούση. Λίγο μετά από αυτό, ήλθε και ο τοπικός ιερεύς. Δυσαρεστήθηκε πάρα πολύ απ’ αυτά που άκουσε και άρχισε να φωνάζη, «Πέμπτη Φάλαγξ,» και άλλα ονόματα, υψώνοντας τη φωνή του ολοένα περισσότερο. Τελικά ήλθε ένας αστυνομικός για να δη τι συνέβαινε.

Είπε στον Αμβρόσιο να φύγη από την περιοχή και να σταματήση να παίζη τους δίσκους. Ο Αμβρόσιος απήντησε: «Κηρύττω τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Αν θέλετε να με φυλακίσετε, μπορείτε να το κάνετε, αλλά δεν θα σταματήσω μέχρις ότου το κάνετε αυτό και θα πρέπει να μου εξηγήσετε γιατί με φυλακίζετε.»

Στο σημείο αυτό ο αστυνομικός και ο ιερεύς έφυγαν. Έτσι, ο Αμβρόσιος άνοιξε τη μεγάλη τσάντα του και άρχισε να διανέμη όλα τα βιβλία και τα περιοδικά που είχε. Σε λίγα λεπτά η τσάντα του άδειασε. Θυμάται τα εξής: «Αυτό πράγματι μ’ ενίσχυσε, διότι μολονότι ήμουν ο μόνος διαγγελεύς των αγαθών νέων εκεί, δεν ήμουν πραγματικά μόνος. Αισθανόμουν τη δύναμι του Ιεχωβά να με υποστηρίζη.»

Ο Αμβρόσιος Ρόζα είναι τώρα ηλικίας 81 ετών και υπηρετεί ως πρεσβύτερος σε μια τοπική εκκλησία. Θέτει ένα θαυμάσιο Χριστιανικό παράδειγμα, όπως και η σύζυγός του. Πολλά μέλη της οικογενείας του έγιναν επίσης Μάρτυρες. Ο Σαντιάγχο Ροντρίγκεζ, επίσης, ήταν δραστήριος στην υπηρεσία του Ιεχωβά μέχρι τον θάνατό του σε ηλικία 83 ετών. Είχε το προνόμιο να δαπανήση σχεδόν 27 από εκείνα τα χρόνια στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΞΑΠΛΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΗΣΑΥΡΟ

Τον Μάρτιο του 1944 έφθασαν οι πρώτοι ιεραπόστολοι της Σχολής Γαλαάδ της Εταιρίας Σκοπιά από τη Νέα Υόρκη. Πόσο διαφορετικό διεπίστωσαν ότι είναι το κήρυγμα εδώ! Ιδιαίτερη προσπάθεια απαιτούσε ο αγώνας να μάθουν τη γλώσσα.

Παραδείγματος χάριν, ένας βρέθηκε σε άσχημη θέσι όταν έμαθε ότι κατά λάθος είχε ρωτήσει τον οικοδεσπότη αν ήταν «ζωντανός,» αντί να τον ρωτήση αν έμενε σ’ εκείνο το σπίτι. («Εστά Ουστέδ βίβο;» αντί του «βίβε Ουστέδ ακεί;») Υπάρχει και η περίπτωσις ενός ιεραποστόλου ο οποίος ρώτησε ένα νεαρό κορίτσι αν ο νεαρός ταύρος της (νοβίλλιο) θα ερχόταν στη Γραφική μελέτη, ενώ εννοούσε τον μνηστήρα της (νόβιο), Αλλά οι ντόπιοι κάτοικοι ήσαν συνήθως πολύ υπομονητικοί και υποβοηθητικοί καθώς οι ιεραπόστολοι μιλούσαν τραυλίζοντας και ψελλίζοντας την Ισπανική.

Πώς μπορούσαν να φθάσουν όλους τους ανθρώπους στο Πουέρτο Ρίκο με το άγγελμα της Βασιλείας; Το 1947 υπήρχαν μόνο 71 Μάρτυρες και τέσσερις εκκλησίες. Η λύσις ήταν οι δημόσιες συναθροίσεις. Το 1947, 61 δημόσιες συναθροίσεις διεξήχθησαν σε 12 πόλεις, συνήθως στη δημόσια πλατεία της πόλεως. Μερικές φορές ο τοπικός ιερεύς θύμωνε και προσπαθούσε να σταματήση τις συναθροίσεις.

Σε μια πόλι ο ιερεύς διένειμε μικρές πινακίδες στους ανθρώπους για να τις κολλήσουν στις πόρτες των σπιτιών τους. Οι πινακίδες έγραφαν: «Μην ενοχλείσθε—είμεθα Καθολικοί.» Ωστόσο ένας ιεραπόστολος επισκέφθηκε το σπίτι ενός νεαρού ο οποίος είχε παρακολουθήσει μια δημόσια συνάθροισι και χάρηκε όταν βρήκε μια πινακίδα από ξύλο, η οποία με ωραία γράμματα έλεγε: «Καλώς ωρίσατε σ’ αυτό το σπίτι, όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.»

Το 1948, διεξήχθησαν 82 δημόσιες συναθροίσεις. Στην ορεινή πόλι Αϊμπονίτο η τοπική Καθολική ιεραρχία δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη και δημοσίευσε ένα φυλλάδιο προσπαθώντας ν’ αποθαρρύνη τα άτομα εκείνα που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις. Αλλά το φυλλάδιο αυτό απλώς διήγειρε την περιέργεια και 100 και πλέον άτομα προσήλθαν. Έτσι, αυτές οι δημόσιες συναθροίσεις ήσαν αποτελεσματικές στην εξάπλωσι αληθινών θησαυρών.

Το 1949, λοιπόν, 253 διαγγελείς των «αγαθών νέων» ήσαν πολυάσχολοι σε επτά εκκλησίες, και εκείνο το έτος διεξήχθησαν 136 δημόσιες συναθροίσεις.

Στη διάρκεια των ετών εξακολουθούσαν να έρχωνται περισσότεροι ιεραπόστολοι στο Πουέρτο Ρίκο. Ένας ιεραποστολικός οίκος άνοιξε στην πόλι του Σαν Ζερμάν το 1952, και τέσσερις νεαρές κοπέλλες εστάλησαν να εργασθούν εκεί. Πώς μπορούσαν να φθάσουν όλους τους ανθρώπους σ’ αυτή τη μεγάλη περιοχή; Σ’ αυτό βοήθησε ο τοπικός ιερεύς.

Ανέβηκε στο τζιπ του και άρχισε να επισκέπτεται τα σπίτια στους λόφους και στις πεδιάδες της περιοχής όπου εκήρυτταν αυτές οι νεαρές Μάρτυρες. Πήγε από σπίτι σε σπίτι λέγοντας στους ανθρώπους, ότι, αν είχαν πάρει βιβλία ή Άγιες Γραφές, έπρεπε να τα κάψουν. Επίσης, διένειμε ένα φυλλάδιο που προειδοποιούσε τους ανθρώπους σχετικά με το έργο των κοριτσιών. Ως αποτέλεσμα, τα κορίτσια ξαφνικά διεπίστωσαν ότι οι άνθρωποι έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον, όπως είπε η μία: «Τώρα καταλαβαίνομε γιατί τόσα πολλά κεφάλια έβγαιναν από τα παράθυρα καθώς περνούσαμε. Δεν το έκαναν αυτό γιατί ίσως είχαμε φορέσει ανάποδα τα ρούχα μας ή είχαμε κάτι άλλο παράξενο επάνω μας, αλλά λόγω της δημοσιότητος που μας είχε δώσει ο ιερεύς.»

Παρά τις προσπάθειες του ιερέως, πολλά άτομα άκουσαν και έμαθαν το περιεχόμενο του αγγέλματος που εκηρύσσετο. Σήμερα υπάρχουν δύο εκκλησίες από 100 και πλέον διαγγελείς της Βασιλείας στο κέντρο της πόλεως και τουλάχιστον τέσσερις άλλες εκκλησίες έχουν ιδρυθή σε κοντινές πόλεις οι οποίες ανήκαν στον τομέα της Εκκλησίας στο Σαν Ζερμάν.

ΚΤΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΙ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ

Σήμερα πολλές ωραίες Αίθουσες Βασιλείας, που έχουν κτίσει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στολίζουν τις πόλεις και τις εξοχικές περιοχές του Πουέρτο Ρίκο. Μαζί με τους έμπειρους τεχνίτες, λογιστές εργάσθηκαν ως κτίστες· πωλητές ως υδραυλικοί· διδάσκαλοι ως ξυλουργοί· ταμίες ως ελαιοχρωματιστές. Γυναίκες έκαναν ‘μπετόν’ με τα χέρια τους και προετοίμαζαν επίσης γεύματα για τους άλλους εργάτες. Αυτό κατέληξε σε ένα μεγαλύτερο ακόμη δεσμό ενότητος μεταξύ των Μαρτύρων.

Το μεγαλύτερο κτίριο είναι κομψό, διώροφο γραφείο του τμήματος, του οποίου η κατασκευή αποπερατώθηκε το 1969. Μέχρι τότε, ο αριθμός των Μαρτύρων στο Πουέρτο Ρίκο είχε αυξηθή σε 5.500. Όλη η εργασία ανοικοδομήσεως έγινε από τους ίδιους τους Μάρτυρες. Αυτό το γραφείο του Τμήματος, καθώς επίσης και οι όμορφες Αίθουσες Βασιλείας, συνέβαλαν στην εξάπλωσι των πνευματικών θησαυρών σ’ όλο το νησί.

Η ΕΞΑΠΛΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Καθώς ο αριθμός των διαγγελέων της Βασιλείας αυξήθηκε, έγινε πιο έντονο και το πρόβλημα εξευρέσεως αρκετά μεγάλων χώρων όπου θα διεξήγοντο Χριστιανικές συνελεύσεις. Συνήθως η κυβέρνησις πρόθυμα έδινε την άδεια για χρήσι γηπέδων του ‘μπέηζ-μπωλ,’ αλλά τα πρόσφατα χρόνια ακόμη και αυτά απεδείχθησαν πολύ μικρά. Πριν από τη χρησιμοποίησι αυτών των γηπέδων, οι Μάρτυρες επιδιώρθωναν πόρτες, σωληνώσεις, εξαρτήματα φωτισμού, έβαψαν ακόμη και ωρισμένες περιοχές. Αυτό άφησε μια θαυμάσια εντύπωσι.

Τον Ιανουάριο του 1967 μια διεθνής συνέλευσις διεξήχθη στο Σαν Χουάν, κι ένα σύνολο 8.604 ατόμων την παρηκολούθησε. Κατόπιν, τον Σεπτέμβριο του 1973, μια δεύτερη διεθνής συνέλευσι έγινε στο Πουέρτο Ρίκο. Αυτή τη φορά 5.000 περίπου επισκέπτες ήλθαν από άλλες χώρες. Μέχρι τότε, οι Μάρτυρες στο νησί είχαν αυξηθή σε 9.000 και υπήρχε πραγματική συνεργασία στη φροντίδα των επισκεπτών τους.

Μια από τις απαιτούμενες ενέργειες, παραδείγματος χάριν, ήταν η παροχή μέσων συγκοινωνίας για να πάνε οι επισκέπτες στον τόπο συνελεύσεως. Περίπου 200 αυτοκίνητα, τα οποία είχαν και χειρίζοντο Πορτορικανοί Μάρτυρες έκαναν δρομολόγια από τις 6 μέχρι τις 8 το πρωί μεταξύ ξενοδοχείων και σταδίου, πηγαίνοντας τους επισκέπτες στη συνέλευσι. Κατόπιν, αυτοί οι ίδιοι Μάρτυρες έσπευδαν στο σπίτι τους, έπαιρναν τις οικογένειές τους και τους φίλους των και τους έφερναν στη συνέλευσι εγκαίρως για την έναρξι του προγράμματος στις 10 το πρωί. Το βράδυ γινόταν ακριβώς το ίδιο για να πάνε οι επισκέπτες πίσω στα ξενοδοχεία τους. Τι μεγάλη επιτυχία είχε αυτή η συνέλευσις, μ’ ένα ανώτατο όριο παρευρισκομένων 31.000 και με σύνολο 1.007 ατόμων που βαπτίσθηκαν!

Στο τέλος του 1976 και τον Ιανουάριο του 1977 διεπράχθησαν πράξεις βανδαλισμού εναντίον της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας—σε ωρισμένα μέρη εκάησαν εικόνες και έγιναν άλλες ζημιές με φωτιά. Ένας ανώτερος αξιωματούχος της Εκκλησίας προσπάθησε να κατηγορήση τους Μάρτυρες, συσχετίζοντας μάλιστα δημοσίως τα ονόματά τους μ’ αυτή την υπόθεσι. Η κατάστασις εντάθηκε πολύ. Αλλά είναι ενδιαφέρον ότι ούτε η αστυνομία, ούτε οι δημόσιοι λειτουργοί, ούτε ακόμη και οι οπαδοί της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας έδωσαν βάσι στις ψευδείς δηλώσεις εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έκαναν οι Καθολικοί αξιωματούχοι.

Από τον καιρό που τα πνευματικά πλούτη ήσαν πολύ λίγα, το Πουέρτο Ρίκο έγινε πράγματι ένα Πλούσιο Λιμάνι. Οι πνευματικοί θησαυροί αφθονούν καθώς 17.000 σχεδόν Μάρτυρες στις 227 εκκλησίες επισκέπτονται τους ανθρώπους σε κάθε γωνία του νησιού. Την περασμένη άνοιξι 41.991 άτομα παρακολούθησαν την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού. Πράγματι, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά στο Πουέρτο Ρίκο έχουν δημιουργήσει ένα θαυμάσιο υπόμνημα πιστότητος, ακεραιότητος και επιθυμίας να εξακολουθήσουν να μιλούν ειρηνικά σε άλλους σχετικά με τη βασιλεία του Θεού.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο Σαντιάγκο Ροντρίγκεζ και ο Αμβρόσιος Ρόζα μοιράζονται τα πνευματικά πλούτη