Σταθερά Αποφασισμένοι Υπέρ της Ζωής και του Αίματος

1, 2. Με ποιον τρόπο ανακύπτουν κατά καιρούς ερωτήματα περί αίματος;

‘ΔΙΚΑΣΤΗΣ Διατάσσει Μεταγγίσεις Αίματος,’ εδήλωσε μια πρόσφατη επικεφαλίς εφημερίδος της Βιργινίας, Η.Π.Α. Το άρθρο άρχιζε ως εξής:

«Ένας ομοσπονδιακός δικαστής την Πέμπτη το πρωί διέταξε το Ναυτικό Νοσοκομείο του Πόρτσμουθ να κάνη μετάγγισι αίματος σε μια ασθενή που ήταν σε κρίσιμη κατάστασι και η οποία ηρνείτο επί τέσσερις μέρες μετάγγισι, με κίνδυνο της ζωής της, όπως λέγεται, . . . »

² Ειδήσεις αυτού του είδους εμφανίζονται συχνά και συγκεντρώνουν πολλή προσοχή στην αξία τόσο της ζωής όσο και του αίματος. Προτού διαπιστώσωμε το αποτέλεσμα της παραπάνω περιπτώσεως, θα μπορούσαμε να σκεφθούμε μερικά θεμελιώδη ερωτήματα: Ποιες βαθειές πεποιθήσεις κάνουν άτομα, όπως αυτή τη γυναίκα, ν’ αρνούνται μεταγγίσεις αίματος; Το απαιτεί πραγματικά αυτό ο Λόγος του Θεού απ’ όλους τους Χριστιανούς; Αν ναι, πόσο σταθερές θα ήσαν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μας αν ο γιατρός έλεγε ότι έχομε ανάγκη μεταγγίσεως; Επίσης, θα μπορούσαν να υπάρχουν τομείς, εκτός από την ιατρική χρήσι του αίματος, στις οποίες η δική μας άποψις περί ζωής και αίματος είναι ουσιώδης και θα μπορούσε να επηρεάση και το μέλλον μας ακόμη;

ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ

3. Με βάσι το εδάφιο Αποκάλυψις 7:14, τι λόγο έχομε να σεβώμεθα πολύ το αίμα;

³ Το βιβλίο της Αποκαλύψεως παρουσιάζει μια έκφρασι εκτιμήσεως για το αίμα που εκδηλώνεται και σήμερα από εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Ο απόστολος Ιωάννης, αφού είδε σε όραμα τους 144.000 υποψηφίους κληρονόμους της Μεσσιανικής βασιλείας, είδε έναν ‘όχλον πολύν, . . . εκ παντός έθνους’ που έχουν την προοπτική να ζήσουν αιώνια σ’ ένα αποκαταστημένο επίγειο παράδεισο. Αλλά πώς μπορούν άνθρωποι να ζουν για πάντα, και μάλιστα απηλλαγμένοι από αμαρτία και ατέλεια; Μ’ εκτίμησι, ο ‘πολύς όχλος’ φωνάζει: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, . . . και του Αρνίου,» Ιησού Χριστού. Αναγνωρίζουν ότι αυτή η σωτηρία είναι δυνατή μόνο επειδή αυτοί «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου,» του Ιησού.—Αποκάλ. 7:9, 10, 14.

4, 5. (α) Γιατί η κατάλληλη στάσις για τη ζωή και το αίμα περιλαμβάνουν περισσότερα από απλή πίστι; (β) Πώς το διατυπώνει αυτό η Αγία Γραφή;

⁴ Όπως ανεγράφη στο προηγούμενο άρθρο, από το πρώτο βιβλίο της Γραφής, ο Θεός υπέδειξε τη θυσιαστική έκχυσι του αίματος του Ιησού για ν’ αποκτήσουν οι άνθρωποι αιώνιο ζωή. (Γέν. 3:15· 22:2-10· Ησ. 53:10-12) Μολονότι αυτή η θυσία ήταν ακόμη μέλλουσα, ο Ιεχωβά διεσαφήνισε ότι οι λάτρεις του πρέπει να θεωρούν τη ζωή και το αίμα ιερά. Αλλά απαιτούσε επίσης από τους λάτρεις του να εναρμονίζουν τις πράξεις τους μ’ αυτή τη θεία άποψι. Δεν υπενοείτο διαγωγή σ’ εκείνα που είχε πει ο Θεός στον Νώε και στην οικογένειά του όταν για πρώτη φορά τους επέτρεψε να φάγουν κρέας ζώου; Ο Θεός είπε: «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις σας προς τροφήν· ως τον χλωρόν χόρτον έδωκα τα πάντα εις εσάς· κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» (Γέν. 9:3, 4) Αν, λοιπόν, έσφαζαν ένα ζώο για τροφή, έπρεπε να κάνουν σκόπιμες ενέργειες ν’ αποστραγγίσουν το αίμα από το ζώο έτσι ώστε το αίμα να μη φαγωθή.

⁵ Δεν επρόκειτο απλώς για ένα διαιτητικό κανονισμό ούτε για καμμιά άσκοπη θρησκευτική τελετουργία. Αυτός ο τρόπος ενεργείας περιελάμβανε μια πολύ ουσιώδη ηθική αρχή: Το αίμα παρίστανε τη ζωή που προήρχετο από τον Θεό. Και είναι αξιοσημείωτο το ότι ο Θεός είπε κατόπιν ότι, μολονότι ένα ζώο θα μπορούσε να σφαγή για τροφή, αυτό δεν ίσχυε για τον άνθρωπο. Αν, λοιπόν, το αίμα του ζώου, που συμβολίζει τη ζωή, εθεωρείτο ιερό και δεν έπρεπε να λαμβάνεται για συντήρησι της ζωής, προφανώς η ανθρώπινη ζωή και το αίμα έπρεπε να θεωρούνται και να τυγχάνουν μεταχειρίσεως ως πολύ πιο ιερά.—Παράβαλε με Ματθαίον 6:26.

6, 7. (α) Σε ποιους εφαρμόζονται τα εδάφια Γένεσις 9:3, 4; (β) Πώς η διαθήκη του Νόμου υπεστήριζε την απαίτησι που περιγράφεται στο 9 κεφάλαιο της Γενέσεως;

⁶ Επειδή, ο Νώε ήταν ο προπάτωρ όλων των ανθρώπων, μια πορεία ενεργείας συνεπής προς την ιερότητα της ζωής και του αίματος ανεμένετο από όλους τους ανθρώπους. Πολλοί Βιβλικοί λόγιοι κατενόησαν αυτή τη σχέσι. Παραδείγματος χάριν:

«Το αίμα ανεγνωρίζετο ως η εστία της ζωής και, επομένως, ως κάτι ιερό. . . . Η απαγόρευσις του αίματος έγινε ένας από τους διαιτητικούς νόμους του Μωσαϊκού κώδικος, αλλά λόγω του ότι συμπεριελαμβάνετο στις διατάξεις αυτής της διαθήκης με τον Νώε, οι μεταγενέστεροι Ιουδαίοι τον εχαρακτήρισαν ως δεσμευτικό για όλη την ανθρωπότητα.»—Νέον Καθολικόν Σχολιολόγιον των Αγίων Γραφών, σελ. 187.

⁷ Όπως ανέγραψε αυτό το σχολιολόγιο, όταν ο Θεός αργότερα επρομήθευσε ένα νομικό κώδικα για τον Ισραήλ, τους απηγόρευσε να καταναλώνουν αίμα. Τους προσέταξε: «Μόνον άπεχε ισχυρώς από του να φάγης το αίμα· διότι το αίμα είναι η ζωή· και δεν δύνασαι να φάγης την ζωήν μετά του κρέατος. . . . Επί την γην θέλεις χύνει αυτό.» (Δευτ. 12:23, 24· Λευιτ. 17:10, 13) Ο Θεός τότε δεν επέβαλε στη λοιπή ανθρωπότητα τον νόμο του κατά της προσλήψεως αίματος, όπως δεν επέβαλε τον νόμο του και κατά της ειδωλολατρίας. (Πράξ. 17:30, 31· 14:16) Έτσι, λοιπόν, ένας Εθνικός μπορούσε ν’ αγοράση και να φάγη το κρέας με το αίμα του, αν ήθελε. (Δευτ. 14:21) Αλλά ένας λάτρης του Δημιουργού δεν μπορούσε να το κάνη αυτό. Πραγματικά, αν ένας Ισραηλίτης, προφανώς μη γνωρίζοντας τότε ότι το αίμα δεν είχε αποστραγγισθή, έτρωγε σάρκα που περιείχε αίμα, έπρεπε να φροντίση να καθαρισθή από το ακούσιο παράπτωμά του.—Λευιτ. 17:15, 16.

8. Το αίμα των ζώων απαγορεύεται ή των ανθρώπων; (2 Σαμ. 23:14-17)

⁸ Αν αίμα ζώου, που εσυμβόλιζε τη ζωή, δεν έπρεπε να τρώγεται για συντήρησι της ζωής αυτό ίσχυε περισσότερο για το ανθρώπινο αίμα. Μπορούσε εύκολα να το διακρίνωμε αυτό απ’ ό,τι συνέβη όταν ο Ιησούς κάποτε μίλησε συμβολικά για τη βρώσι του και την πόσι του αίματός του. Μερικοί Ιουδαίοι μαθηταί, που δεν κατάλαβαν ότι μιλούσε συμβολικά, κλονίσθηκαν και τον εγκατέλειψαν. (Ιωάν. 6:60-66) Η σκέψις περί λήψεως αίματος, είτε ζώου είτε ανθρώπου, ήταν αποκρουστική σ’ εκείνους που ενδιεφέροντο για την άποψι του Θεού.

ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΙΣ

9. Πώς θα μπορούσε να καταδειχθή ότι αυτό εφαρμόζεται και στους Χριστιανούς επίσης;

⁹ Ίσως, όμως, έχετε ακούσει τον ισχυρισμό ότι η Βιβλική απαγόρευσις περί αίματος δεν εφαρμόζεται στους Χριστιανούς. Πώς έχουν τα πράγματα; Αυτό το ζήτημα τακτοποιήθηκε το έτος 49 μ.Χ., στη διάρκεια μιας συσκέψεως των αποστόλων και άλλων Χριστιανών πρεσβυτέρων στην Ιερουσαλήμ. Με την ασφαλή καθοδηγία του αγίου πνεύματος του Θεού, το συμβούλιο εκείνο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Χριστιανοί δεν έπρεπε να τηρούν τον Μωσαϊκό νόμο. Τι θα λεχθή όμως για όσα κατεδείχθησαν ως εσφαλμένα και πριν ακόμη δοθή ο κώδιξ του Νόμου στον Ισραήλ; Το συμβούλιο έγραψε τα εξής στις Χριστιανικές εκκλησίες:

«Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων και πνικτού [που έχει το αίμα μέσα] και πορνείας.—Πράξ. 15:19, 20, 28, 29.

10-12. Ποια απόδειξις υπάρχει ότι τα εδάφια Πράξεις 15:28, 29 δεν έπρεπε απλώς να τηρηθούν προσωρινά;

¹⁰ Στο βιβλίο «Η Προέλευσις και οι Αρχές της Χριστιανοσύνης,»a ο Καθηγητής Εδουάρδος Μέγιερ σχολίασε ότι η σημασία του «αίματος» στις Πράξεις 15:29 ήταν «η μετάληψις αίματος, που απηγορεύετο δια του νόμου (Γέν. 9:4), ο οποίος είχε επιβληθή στον Νώε και συνεπώς και σε όλη την ανθρωπότητα.» Μολονότι δε πολλοί κληρικοί λέγουν ότι η απαίτησις που αναφέρεται στις Πράξεις 15:28, 29 αποτελούσε απλώς ένα προσωρινό μέτρο για να μη θίγωνται οι Ιουδαίοι, ο Καθηγητής Μέγιερ αναφέρει ότι εκατόν εικοσιπέντε και πλέον χρόνια αργότερα, η απαγόρευσις μεταλήψεως αίματος ετηρείτο γενικά από τους Χριστιανούς. Ως απόδειξι, ο συγγραφεύς αναφέρει αυτό που είχε γίνει στο έτος 177 μ.Χ. όταν οι θρησκευτικοί εχθροί κατηγόρησαν τους Χριστιανούς στην Ευρώπη ότι έτρωγαν βρέφη. Μια νεαρή γυναίκα απήντησε: «Πώς μπορούμε να τρώμε βρέφη—εμείς, που θεωρούμε παράνομο το να τρώμε το αίμα ζώων;»

¹¹ Πολυάριθμα συγγράμματα του δευτέρου και του τρίτου αιώνος αποδεικνύουν ότι οι Χριστιανοί της περιόδου εκείνης κατανοούσαν ότι η απαγόρευσις δεν ήταν ζήτημα του παρελθόντος· εφηρμόζετο και σ’ αυτούς. Πραγματικά, το βιβλίο Τα Έργα του Αιδεσιμωτάτου Ιωσήφ Μπίγκαμ ετόνιζε τα εξής:

«Αποτελούσε έθιμο της Καθολικής Εκκλησίας, σχεδόν έως την εποχή του Αγίου Αυγουστίνου, ν’ απέχουν από τη βρώσι αίματος, σύμφωνα με τον κανόνα που είχε δοθή από τους Αποστόλους προς τους Εθνικούς προσηλύτους: επομένως, από τους πιο αρχαίους νόμους της Εκκλησίας όλοι οι κληρικοί ήσαν υποχρεωμένοι ν’ απέχουν από αίμα επί ποινή καθαιρέσεως [αφαιρέσεως του λειτουργήματος].»

Γιατί, λοιπόν, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου σήμερα δεν τηρούν αυτό τον «κανόνα»; Τα σχόλια του Μαρτίνου Λουθήρου τονίζουν την απάντησι. Ο Λούθηρος, μολονότι προσωπικά ήταν διατεθειμένος ν’ απορρίψη όλες τις συνόδους, είπε τα εξής για το κεφάλαιο 15 των Πράξεων:

«Αν θέλωμε να έχωμε μια εκκλησία που συμμορφώνεται μ’ αυτή τη σύνοδο (όπως είναι ορθό, εφόσον είναι η πρώτη και η κυρία σύνοδος, και έγινε από τους ιδίους τους αποστόλους), πρέπει να διδάσκωμε και να επιμένωμε ότι στο εξής κανένας άρχων, κύριος, αστός, ή χωρικός δεν πρέπει να τρώγη χήνες, ελάφια, ζαρκάδια, ούτε χοίρους μαγειρευμένοι με αίμα, . . . (και) πρέπει ν’ απέχη ιδιαίτερα από κόκκινα λουκάνικα και αιματηρά λουκάνικα, . . . Ας αρχίση, λοιπόν, όποιος θέλει, ή μπορεί, να φέρνη τον Χριστιανικό κόσμο σε συμμόρφωσι μ’ αυτή τη σύνοδο, κι εγώ τότε θα χαρώ να το ακολουθήσω.»

Πίστευε ότι, επειδή η υπακοή στην απόφασι που εκτίθεται στις Πράξεις 15:28, 29 ήταν δύσκολη και η άγνοιά της ήταν πολύ κοινή, θα ήταν αδύνατον ν’ απαιτηθή από όλους τους εκκλησιαζομένους να την ακολουθήσουν. Γι’ αυτό και ο ίδιος δεν την ακολουθούσε.

¹² Ο Μαρτίνος Λούθηρος και πολλοί άλλοι της εποχής του μπορεί να ήσαν απρόθυμοι να υπακούσουν στον νόμο του Θεού, και πολλοί άνθρωποι του Χριστιανικού κόσμου σήμερα μπορεί να είναι απρόθυμοι επίσης να το πράξουν. Αλλά όχι και οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά!

ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟΝ ΙΑΤΡΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

13, 14. (α) Πώς θα μπορούσατε να βοηθήσετε ένα άτομο να διακρίνη ότι η Γραφική απαγόρευσις περιλαμβάνει τις μεταγγίσεις ανθρωπίνου αίματος; (β) Γιατί η άρνησις μεταγγίσεως είναι σε αρμονία με τα παραδείγματα που αναγράφονται στην Αγία Γραφή;

¹³ Όπως είδαμε στην αρχή, ο τομεύς της ιατρικής είναι ένας τομεύς στον οποίον η υπακοή στον νόμο του Θεού για το αίμα γίνεται μερικές φορές σοβαρό ζήτημα. Τα εκατομμύρια των μεταγγίσεων αίματος που γίνονται κάθε χρόνο θεωρούνται από πολλούς ότι αποτελούν ένα αναγκαίο και σωτήριο μέρος της συγχρόνου ιατρικής. Εν τούτοις, οι αληθινοί Χριστιανοί, αντί να κατευθύνουν τον τρόπο σκέψεώς τους και την πορεία ενεργείας των από τις ανθρώπινες απόψεις που επικρατούν προσφάτως στην ιατρική, πρέπει να έχουν πρώτα υπ’ όψιν τι προστάζει ο Θεός: ‘Απέχετε από αίματος.’

¹⁴ Είναι αλήθεια ότι, όταν εγράφη η Αγία Γραφή, δεν εγίνοντο μεταγγίσεις αίματος. Εν τούτοις, εκείνο που λέγει ο Λόγος του Θεού καλύπτει ασφαλώς την πράξι της μεταγγίσεως αίματος. Ένας γιατρός που απαγορεύει ένα ωρισμένο αντιβιοτικό σ’ έναν ασθενή που είναι αλλεργικός σ’ αυτό το είδος του φαρμάκου θα εξαιρέση όχι μόνο την από του στόματος λήψι του φαρμάκου αλλά και την δι’ ενέσεως λήψι, επίσης. Ομοίως, η εντολή του Θεού περί ‘αποχής από αίματος’ αποκλείει τη λήψι αίματος από το στόμα και μέσω ενέσεων στις φλέβες. Επίσης, η Γραφή διασαφηνίζει ότι ο θείος νόμος δεν έπρεπε ν’ αγνοήται ακόμη και σε περίπτωσι εκτάκτου ανάγκης που θ’ απειλούσε και τη ζωή. (1 Σαμ. 14:31-35) Πολλοί από τους επιδοκιμασμένους δούλους του Θεού ήσαν πρόθυμοι ν’ αντιμετωπίσουν κινδύνους, και θάνατο ακόμη, αντί να παραβούν τις Γραφικές αρχές και την ακεραιότητά των στον Ιεχωβά. (Δαν. 3:8-18· Εβρ. 11:35-38) Είχαν πλήρη εμπιστοσύνη στη δύναμι του Ιεχωβά να αποκαταστήση τη ζωή, και πιστεύουν στα λόγια του Ιησού Χριστού: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει.»—Ιωάν. 11:25· 5:28, 29.

15. Γιατί η άρνησις αποδοχής μεταγγίσεων δεν είναι ιατρικώς παράλογη;

¹⁵ Μπορεί να εκπλαγούν πολλοί αν μάθουν ότι η άρνησις λήψεως αίματος και η εκζήτησις άλλων υποκαταστάτων μέσων θεραπείας μπορεί να έχη ιατρικά πλεονεκτήματα. Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχουν πολλές ενδείξεις για πολλούς και ποικίλους κινδύνους που συνδέονται με τις μεταγγίσεις.b Σημειώστε, λόγου χάριν, την απάντησι ενός γιατρού σε μια επιστολή μιας γυναίκας η οποία, κατόπιν εγχειρήσεως ανοιχτής καρδιάς, υπέστη ηπατίτιδα, μια νόσο από την οποία χιλιάδες άτομα πεθαίνουν κάθε χρόνο. Ο Δρ. Ρόμπερτ Μέντελσον, ιατρικός αρθρογράφος εφημερίδος, είπε ότι δεν εξεπλάγη και προσέθεσε:

«Σε μερικά μεγάλα ιατρικά κέντρα, ένας μάλλον σημαντικός αριθμός εγχειρήσεων ανοιχτής καρδιάς με χρήσι υποκαταστάτων του αίματος διεξήχθησαν με καλά αποτελέσματα σε ασθενείς Μάρτυρας του Ιεχωβά οι οποίοι δεν δέχονται μεταγγίσεις ανθρωπίνου αίματος. . . . Καλό θα είναι όσοι από μας χρειασθή να υποστούμε εγχείρησι που φαίνεται ότι χρειάζεται μετάγγισι αίματος, να ρωτήσωμε τους χειρουργούς μας αν είναι κατατοπισμένοι σ’ αυτές τις επιστημονικές εκθέσεις. Έτσι θα έχωμε όλοι λίγες πιθανότητες να υποστούμε ηπατίτιδα, που ακολουθεί τη μετάγγισι, και θ’ απολαύσωμε και άλλα πλεονεκτήματα που απολαμβάνουν τώρα αποκλειστικά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.»—Εφημερίς Δη Άινταχο Στέητμαν, 15 Φεβρουαρίου 1978, σελ. 8.

16. Τι καταδεικνύει η πείρα ως προς την εκτέλεσι εγχειρήσεως χωρίς την χρήσι αίματος;

¹⁶ Η εγχείρησις ανοιχτής καρδιάς είναι μια μόνο από τις πολλές εγχειρήσεις τις οποίες θαρραλέοι γιατροί διεπίστωσαν ότι γίνονται χωρίς χρήσι αίματος. Λόγου χάριν, θυμηθήτε την περίπτωσι που αναφέρθηκε στην αρχή, της Μάρτυρος 52 ετών που είχε ανάγκη υπογαστρίας εγχειρήσεως ένεκα αιμορραγούντος έλκους. Όταν το αιμοδιάγραμμά της έπεσε στο κρίσιμο επίπεδο του 4, ένας ομοσπονδιακός δικαστής διέταξε μετάγγισι. Αλλά ο σύζυγός της την μετέφερε σε άλλο νοσοκομείο, του οποίου η τακτική ήταν να σέβεται τις επιθυμίες του ασθενούς. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Οι επικεφαλίδες των εφημερίδων ανήγγειλαν κατόπιν: «Θρίαμβοι Πίστεως Σε Ανδρόγυνο Που Αρνήθηκε τη Μετάγγισι Αίματος.» Η ασθενής ανέρρωσε!

17. Ποιες ηθικές απόψεις περί μεταγγίσεων αίματος πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν;

¹⁷ Πολλοί σκεπτόμενοι γιατροί εκτιμούν επίσης τις ηθικές απόψεις του ζητήματος, συμπεραίνοντας ότι οι ασθενείς έχουν το δικαίωμα ν’ αποφασίζουν αν πρέπει ν’ αποδεχθούν ένα ωρισμένο τρόπο θεραπείας. Ο Δρ Ντ. Γκολντστάιν έγραψε: «Οσοδήποτε βέβαιος κι’ αν είναι ο γιατρός ότι ο τρόπος θεραπείας που συνιστά είναι ο μόνος τρόπος που θα διαφυλάξη τη ζωή, κανένας γιατρός δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να καταπατήση τη θρησκευτική συνείδησι του ασθενούς.» Μερικοί γιατροί που είχαν νοσηλεύσει τέκνα Μαρτύρων που έπασχαν από καρκίνο έδωσαν αυτή την εξήγησι:

«Η απόφασίς μας να συμμορφωθούμε με την απαίτησί των να περιορίσωμε τη θεραπεία μας περικόπτοντας τη χρήσι μεταγγίσεων, εβασίζετο σε δύο παράγοντες. Πρώτον, το καθένα απ’ αυτά τα παιδιά έπασχε από μια πιθανώς μοιραία πάθησι, και δεν μπορούσαμεν να προείπωμε μια επιτυχή έκβασι χωρίς σημαντική αμφιβολία. Δεύτερον, ανεγνωρίζαμε ότι σε περίπτωσι ασθενείας που απειλεί τη ζωή, η ανάγκη των γονέων να έχουν ακλόνητη πίστι γίνεται μεγαλύτερη.»—Περιοδικό Παιδιατρική, Δεκέμβριος 1977, σελ. 919.

18. Πώς η πίστις παίζει ρόλο σχετικά με τις μεταγγίσεις;

¹⁸ Η πίστις που έχουν οι αληθινοί Χριστιανοί, και σύμφωνα με την οποία είναι σταθερά αποφασισμένοι να ζήσουν, εμπερικλείει πίστι στη σωτηρία δύναμι του αίματος του Χριστού. (Ρωμ. 3:25· Εβρ. 13:12· 1 Ιωάν. 5:5, 6) Κανένα άλλο αίμα δεν θα διατεθή ποτέ από το οποίο να μπορέσουν ν’ αποκτήσουν αιώνιο ζωή. (Εβρ. 10:29-31) Η αιώνια τύχη των, λοιπόν, είναι συνδεδεμένη με την πιστότητά των στον Ιεχωβά. Αυτό περιλαμβάνει και την υπακοή των σε ό,τι ο Ιεχωβά λέγει για το αίμα.

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΤΕ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΑΠΗΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΕΝΟΧΗ ΑΙΜΑΤΟΣ

19. Τι στάσι πρέπει να έχουν οι Χριστιανοί απέναντι της ενοχής αίματος; (Ψαλμ. 26:9· 55:23)

¹⁹ Είναι πολύ ορθό ν’ αγωνίζωνται ζωηρά οι Χριστιανοί για ν’ αποφύγουν παράβασι του νόμου του Θεού περί αίματος, είτε από ιατρική είτε από άλλη άποψι. Η παράβασις αυτού του νόμου θα καταστούσε το άτομο ένοχο ενώπιον του Θεού. Ο βασιλεύς Δαβίδ εξεδήλωσε τη στάσι που πρέπει να τηρούμε. Προσευχήθηκε: «Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, (ενοχή αίματος, ΜΝΚ), Θεέ, Θεέ της σωτηρίας μου.»—Ψαλμ. 51:14.

20. Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να γίνη κανείς ένοχος αίματος;

²⁰ Πολλοί άνθρωποι φρονούν ότι η ενοχή αίματος προέρχεται αποκλειστικά από εκούσιο φόνο. Είναι βέβαια γραμμένο ότι ο Θεός μισεί μια τέτοια αιματοχυσία. (Ψαλμ. 5:6· Παροιμ. 6:16, 17) Αλλά οι Γραφές τονίζουν ότι επειδή η ζωή είναι ιερή, ένα μέτρο ενοχής θα προέκυπτε ακόμη και από την πρόκλησι ακουσίου θανάτου σ’ ένα άτομο. (Δευτ. 22:8· Αριθμ. 35:15-33· Έξοδ. 21:29) Δείχνομε εμείς προσωπικά υψηλό σεβασμό για τη ζωή και το αίμα στις καθημερινές μας υποθέσεις; Αυτός ο σεβασμός πρέπει, λόγου χάριν, να μας υποκινή να είμεθα μετριοπαθείς και προσεκτικοί όταν οδηγούμε οχήματα, να υπακούωμε στους κανονισμούς ασφαλείας και να διατηρούμε το όχημά μας σε ασφαλή κατάστασι οδηγήσεως. Ομοίως, μια λογική φροντίς πρέπει να λαμβάνεται για την εξάλειψι κινδύνων και στο σπίτι και στον τόπο της εργασίας μας, ώστε να υποβιβάζεται στο ελάχιστον η πιθανότης ενός μοιραίου ατυχήματος που μπορεί να συμβή είτε σε μας είτε σε άλλους. Σκέπτεσθε μ’ αυτό τον τρόπο;

21. Πώς θα μπορούσε ένας σήμερα να γίνη έμμεσα ένοχος αίματος, και τι αυτοεξέτασι απαιτεί αυτό;

²¹ Άλλο ένα χαρακτηριστικό αποφυγής ενοχής αίματος σχετίζεται με οργανώσεις ή θεσμούς που είναι ένοχοι αίματος στα όμματα του Θεού. Λόγου χάριν, ο Θεός συγκεκριμένα κατηγορεί τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, για ενοχή εκχύσεως αίματος των αληθινών λάτρεων. (Αποκάλ. 17:6· 18:24· 19:2) Η Βαβυλών η Μεγάλη υπεστήριξε επίσης τα πολιτικά και στρατιωτικά ιδρύματα που ευθύνονται για την έκχυσι ποταμών αίματος ανά τους αιώνας. Μια ειλικρινής επιθυμία απαλλαγής από ενοχή αίματος απαιτεί να την εγκαταλείψωμε και να είμεθα προσεκτικοί να μη υποστηρίζωμε τις σημερινές οργανώσεις που κατακρίνει ο Θεός. Το πράττομε αυτό σε όλες τις περιπτώσεις στη ζωή μας;

22, 23. (α) Για ποια άλλη άποψι ενοχής αίματος πρέπει να ενδιαφερώμεθα; (Πράξ. 18:6) Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η απόφασίς μας ως προς τη ζωή και το αίμα;

²² Μπορούμε ομοίως να επιδείξωμε την απόφασί μας να είμεθα καθαροί από ενοχή αίματος κηρύττοντας ενεργώς και ενθουσιωδώς το άγγελμα της Βασιλείας. (Μάρκ. 13:10) Σχετικά μ’ αυτό, ας εξετάσωμε τη συμβουλή του Θεού στον προφήτη Ιεζεκιήλ πριν από την πτώσι της Ιερουσαλήμ στο έτος 607 π.Χ. Στον Ιεζεκιήλ είχε πει ότι αν αυτός, ως φρουρός, παρέλειπε να διασαλπίση το προειδοποιητικό μήνυμα, θα εκρίνετο υπόλογος για το αίμα των Ισραηλιτών που θα εχάνοντο. (Ιεζ. 3:17-21· 33:2-16) Πράγματι, τι ικανοποίησι μπορούμε να βρούμε για την εκπλήρωσι της Χριστιανικής μας ευθύνης να διαδώσωμε την αλήθεια για το επικείμενο τέλος αυτού του πονηρού συστήματος και για τον παράδεισο που θα επακολουθήση! Ενεργώντας έτσι, μπορεί κανείς να αισθάνεται όπως και ο απόστολος Παύλος που είπε στους Χριστιανούς πρεσβυτέρους: «Είμαι καθαρός από του αίματος πάντων· διότι δεν συνεστάλην να αναγγείλω προς εσάς πάσαν την βουλήν του Θεού.» (Πράξ. 20:26, 27) Τι μεγάλο προνόμιο! Καθ’ ον χρόνον εμείς προσωπικά αποφεύγομε την ενοχή αίματος, μπορούμε να βοηθήσωμε άλλους ν’ αποκτήσουν αιώνιο ζωή δείχνοντας πίστι στο αίμα του Χριστού.

²³ Επομένως, μολονότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να μη γνωρίζουν τι λέγει ο Θεός και να θεωρούν το αίμα απλώς σαν κάτι που διατηρεί την ανθρώπινη ζωή προσωρινά, δεν ισχύει το ίδιο και για τους αληθινούς Χριστιανούς. Βασιζόμενοι στον Λόγο του Θεού, εκτιμούμε την άποψι του Ιεχωβά για τη ζωή και το αίμα. Ας είμεθα αποφασισμένοι να υποστηρίζωμε αυτή την άποψι και να ζούμε σύμφωνα μ’ αυτήν.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Αποφύγετε την Ενοχή Αίματος από (1) τη βρώσι αίματος, (2) τη συμμετοχή σε οργανώσεις που είναι ένοχες αίματος, ή (3) την αποτυχία να προειδοποιήσετε τους ανθρώπους για την ημέρα κρίσεως