Επισκέψεις από Πρεσβυτέρους Ωφελούν τον Λαόν του Θεού
«Υπέστρεψαν εις την Λύστραν και Ικόνιον και Αντιόχειαν, επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών, προτρέποντες να εμμένωσιν εις την πίστιν, και διδάσκοντες ότι δια πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού.»—Πράξ. 14:21, 22.
1. Γιατί είναι αναγκαίες σήμερα οι επισκέψεις περιοδευόντων επισκόπων, όπως ήσαν και τον πρώτον αιώνα;
ΤΟΝ πρώτο αιώνα, οι απόστολοι και οι άλλοι πρεσβύτεροι έκαναν επίκαιρες επισκέψεις ως περιοδεύοντες επίσκοποι στις Χριστιανικές εκκλησίες. Σήμερα, περιοδεύοντες επίσκοποι επισκέπτονται τακτικά 42.000 και πλέον εκκλησίες Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο. Έχουν αυτές οι επισκέψεις, αρχαίες και σύγχρονες, πολλά κοινά πράγματα; Ναι, έχουν! Διότι οι ανάγκες των Χριστιανών σήμερα είναι κατά πολύ όμοιες μ’ εκείνες των αποστολικών χρόνων. Έχομε ανάγκη της ενθαρρύνσεως και της πρακτικής υποβοηθήσεως αυτών των επισκέψεων για να εμμείνωμε στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού κάτω από δυσμενείς συνθήκες.
2. (α) Τι προβλήματα έχουν αντιμετωπίσει οι Χριστιανοί, και τον πρώτον αιώνα και τώρα, κι έτσι τι έργο απαιτείται να γίνη; (β) Γιατί οι επισκέψεις από πρεσβυτέρους έχουν γίνει δεκτές με ευχαρίστησι;
2 Ένεκα κληρονομημένων ατελειών, οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν προβλήματα όμοια με τα δικά μας. (Ρωμ. 3:23) Οι πειρασμοί που αντιμετώπισαν ωμοίαζαν πολύ μ’ αυτούς στους οποίους εμείς καλούμεθα ν’ αντισταθούμε. (1 Κορ. 10:13) Αυτοί ζούσαν μέσα σ’ ένα πονηρό σύστημα πραγμάτων που υπάρχει ακόμη μέχρι σήμερα και από το οποίο όλοι επιθυμούμε ν’ απελευθερωθούμε. (Γαλ. 1:4) Στον κυριώτερο εχθρό τους, τον Διάβολο, πρέπει κι εμείς επίσης ν’ αντισταθούμε. (1 Πέτρ. 5:8) Έχοντας υπ’ όψιν τις σαρκικές τους αδυναμίες, τις πιέσεις από τον κόσμο και την εναντίωσι από αόρατες πονηρές πνευματικές δυνάμεις, αυτοί οι πιστοί του πρώτου αιώνος είχαν ένα έργο να κάνουν. Η αποστολή τους ήταν να κηρύττουν το «ευαγγέλιον» και να μαθητεύουν. Την αποστολή αυτή έχουν επίσης και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα και πρέπει να εκτελεσθή πλήρως πριν από το επικείμενο τέλος του ασεβούς αυτού κόσμου. (Ματθ. 28:19, 20· Πράξ. 1:8) Τότε, όπως και τώρα, οι επισκέψεις από πνευματικούς ανθρώπους εγίνοντο δεκτές ως μια προμήθεια για την ενίσχυσι, την ενθάρρυνσι και την παντοειδή επιβοήθησι του λαού του Θεού.
3. Ποιο όφελος μπορούμε ν’ αποκομίσουμε καθώς εξετάζομε αφηγήσεις επισκέψεων στους αποστολικούς χρόνους και βρίσκομε σύγχρονα παράλληλα;
3 Εκείνες οι επισκέψεις των αποστολικών χρόνων παρέχουν επωφελή καθοδηγία για μας σήμερα. (Πράξ. 14:21-23· 15:36) Καθώς εξετάζομε μερικές Γραφικές αφηγήσεις και βρίσκομε σύγχρονα παράλληλα, πρέπει ν’ αυξήσωμε την εκτίμησί μας για την προμήθεια αυτών των ‘χαρισμάτων εις τους ανθρώπους,’ που υπηρετούν και ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας.—Εφεσ. 4:8, 11, 12.
ΠΩΣ ΕΘΕΩΡΟΥΝΤΟ ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ
4. Πώς βοήθησε τους αδελφούς μια επίσκεψις στην εκκλησία της Αντιόχειας;
4 Μετά το Συμβούλιο που έγινε στην Ιερουσαλήμ το έτος 49 μ.Χ. ο Ιούδας και ο Σίλας απεστάλησαν μαζί με τον Παύλο και τον Βαρνάβα στην Αντιόχεια. Αν ήσασθε εσείς εκεί, ποια θα ήταν η πείρα σας; Σύμφωνα με το εδάφιο Πράξεις 15:32, οι δύο «προφήται» Ιούδας και Σίλας «παρηγόρησαν τους αδελφούς δια λόγων πολλών και επεστήριξαν αυτούς.» Προηγουμένως υπήρχε κάποια διαφωνία στην Αντιόχεια για το ζήτημα της περιτομής. Αλλά, κατόπιν, η λήψις μιας θεόπνευστης επιστολής από την εκκλησία της Αντιοχείας, μαζί με την επίσκεψι αυτή των δύο ‘προφητών,’ ετακτοποίησε το ζήτημα. Η εκκλησία είχε λόγους να χαίρεται.—Πράξ. 15:2, 22-31.
5. Τι μας λέγουν τα εδάφια Φιλιππησίους 2:20-22 για τα προσόντα του Τιμοθέου;
5 Το ταπεινό, αυτοθυσιαστικό πνεύμα που είχαν αυτοί οι ‘πρεσβύτεροι’ ήταν εκείνο που έκανε την επίσκεψι τους τόσο ενθαρρυντική για τους αδελφούς τους. Παραδείγματος χάριν, υπήρχε ο ιεραποστολικός σύντροφος του Παύλου Τιμόθεος, για τον οποίον ο Παύλος έγραψε: «Δεν έχω ουδένα ισόψυχον, όστις να μεριμνήση γνησίως περί της καταστάσεως σας· επειδή πάντες ζητούσι τα εαυτών, ουχί τα του Ιησού Χριστού.» Ο συνεργάτης του Τιμοθέου, ο Παύλος, δεν εδίστασε να στείλη τον Τιμόθεο στην εκκλησία των Φιλίππων, ως έναν ο οποίος θα εργαζόταν ανάμεσα τους για την επέκτασι του ‘ευαγγελίου.’—Φιλιπ. 2:20-22.
6. (α) Πώς θα ωφελούντο οι αδελφοί στην Κρήτη καθώς ο Τίτος θα εκτελούσε τις οδηγίες του Παύλου; (β) Ποια επίδρασι θα είχαν οι συμβουλές του Τίτου σε νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες;
6 Συνήθως, οι πρεσβύτεροι που εστέλλοντο σε μια ιδιαίτερη περιοχή, παρέμεναν εκεί αρκετόν καιρό για να ενισχύσουν τους αδελφούς. Υπήρχε επείγουσα ανάγκη να βοηθήση ο Τίτος στην επίλυσι προβλημάτων στην Κρήτη. Του ελέχθη ‘να διορθώση τα ελλείποντα και να καταστήση εν πάση πόλει πρεσβυτέρους.’ Επίσης, εξ αιτίας της ανυποταξίας, της ματαιολογίας και των απατηλών ιδεών που εδίδασκαν μερικοί, ο Τίτος έπρεπε συνεχώς να επιτιμά τους ατάκτους με αυστηρότητα, για να «υγιαίνωσιν εν τη πίστει.» (Τίτον 1:5-14) Έπρεπε να συμβουλεύη και να προτρέπη τους ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, καθώς και τους νεωτέρους, άνδρες και γυναίκες, επίσης δε και τους δούλους, ώστε ο τρόπος της ζωής τους να στολίζη «κατά πάντα την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών Θεού.»—Τίτον 2:1-10.
7. (α) Τι προσόντα είχαν οι περιοδεύοντες επίσκοποι τότε; (β) Σύμφωνα με το εδάφιο 1 Κορινθίους 11:1, πώς έπρεπε να θεωρούνται οι πιστοί πρεσβύτεροι σαν τον Παύλο;
7 Είναι φανερό ότι ικανοί περιοδεύοντες επίσκοποι έδιδαν απαιτούμενες οδηγίες στις εκκλησίες τον πρώτο αιώνα. Όλοι αυτοί είχαν πολυετή πείρα στο έργο του κηρύγματος, στον χειρισμό ευθυνών ως πρεσβύτεροι και στην εγκαρτέρησι σε κακουχίες. Ο Παύλος, αφού απαρίθμησε τους διωγμούς και τους κινδύνους που αντιμετώπισε, απεκάλυψε την έντονη ευθύνη που αισθανόταν, λέγοντας: «Εκτός των εξωτερικών ο καθ’ ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών.» (2 Κορ. 11:23-28) Ο Τίτος, ο Τιμόθεος και άλλοι ήσαν στενά συνδεδεμένοι μ’ αυτόν σ’ αυτές τις πείρες. (2 Κορ. 8:23· 2 Τιμ. 3:10, 11) Η υποδειγματική πίστις τους κατέστησε παραδείγματα άξια μιμήσεως.—1 Κορ. 11:1.
8. Ποια νουθεσία έλαβαν οι πρεσβύτεροι από την Έφεσο, και τι αισθήματα έτρεφαν για τον Παύλο;
8 Οι αδελφοί έτρεφαν όχι μόνο υψηλό σεβασμό γι’ αυτούς τους παραδειγματικούς περιοδεύοντες ‘πρεσβυτέρους’ για το θαυμάσιο έργο τους, αλλά και μεγάλη προσωπική στοργή, επίσης, την οποία εξέφραζαν με πράξεις. Μια εξέχουσα περίπτωσις ήταν τότε που συναντήθηκε ο Παύλος με τους πρεσβυτέρους της Εφέσου. Τους νουθέτησε ως εξής: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του ιδίου αυτού αίματος (δια του αίματος του ιδίου αυτού Υιού, ΜΝΚ).» (Πράξ. 20:28) Κατόπιν προειδοποίησε για μια πλησιάζουσα αποστασία, και τους προέτρεψε να είναι άγρυπνοι και να βοηθήσουν τους αδυνάτους. Αφού προσευχήθηκαν μαζί, οι πρεσβύτεροι εκείνοι συγκινήθηκαν πολύ όταν αποχαιρετούσαν τον Παύλο, ιδιαίτερα στενοχωρημένοι επειδή είχαν μάθει ότι δεν θα έβλεπαν ξανά το πρόσωπο του.—Πράξ. 20:29-38.
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΥΠΟΒΟΗΘΗΣΙΣ ΠΟΥ ΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
9. Πώς οι περιοδεύοντες επίσκοποι επαινούσαν και ενεθάρρυναν τις εκκλησίες;
9 Οι περιοδεύοντες επίσκοποι συχνά επαινούσαν εκείνους τους πρώτους πιστούς για τις καλές ιδιότητες που επεδείκνυαν. Αυτό έγινε και με τους «αγίους» των Κολοσσών. Ο Επαφράς είχε μιλήσει για τα καλά τους έργα και για την αγάπη τους μ’ ένα πνευματικό τρόπο, και γι’ αυτό ο Παύλος εξέφρασε ευχαριστίες στον Θεό. (Κολ. 1:2-8) Η επίσκεψις του Παύλου στη Θεσσαλονίκη απέδωσε εξαίρετα αποτελέσματα. Αργότερα ο ίδιος έγραψε στους πιστούς εκεί, τονίζοντας το πιστό τους έργο, τον στοργικό τους μόχθο και την εγκαρτέρησι τους. Αυτοί είχαν δεχθή τον λόγο κάτω από θλίψι και είχαν γίνει άξιοι μιμητές ανδρών όπως ο Παύλος, ο Σιλουανός (Σίλας) και ο Τιμόθεος. (1 Θεσ. 1:1-7) Οι πρεσβύτεροι εκείνοι εδίδαξαν, με λόγια και παράδειγμα, τους πρώτους μαθητές και τους έδειξαν πώς θα μπορούσαν να εκδηλώσουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού στην καθημερινή τους ζωή. Ενθαρρύνθηκαν να εναποθέσουν απεριόριστη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και να βασίζωνται συνεχώς σ’ αυτόν με προσευχή. Οι εκκλησίες εχαίροντο μ’ αυτές τις επισκέψεις, αναγνωρίζοντας ότι ενισχύοντο και ενεθαρρύνοντο «να εμμένωσιν εις την πίστιν.»—Πράξ. 14:22.
10. (α) Γιατί δεν μπορούσε να γίνη συμβιβασμός σχετικά με την πνευματική και ηθική καθαρότητα; (β) Τι ενθάρρυνσι έδωσαν αυτοί οι πρεσβύτεροι στους κατά τόπους διωρισμένους ποιμένες;
10 Χωρίς αμφιβολία, οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι έκαναν τις απαιτούμενες ενέργειες ώστε οι εκκλησίες τότε να λειτουργούν μ’ ένα εύτακτο, αρμονικό τρόπο, κάτω από την ηγεσία του Χριστού. (Εφεσ. 4:15, 16) Εγνώριζαν ότι έπρεπε να διατηρηθή η πνευματική και η ηθική καθαρότης. Δεν μπορούσε να γίνη συμβιβασμός σ’ αυτό το ζήτημα. Αλλιώς, πώς θα μπορούσε η Χριστιανική εκκλησία να διατηρηθή χωριστή από τον κόσμο και να χρησιμοποιηθή ως τίμιο σκεύος στην εκτέλεσι του έργου του Ιεχωβά; (2 Κορ. 6:14-17· 1 Θεσ. 4:3-8· 2 Τιμ. 2:20-22) Οι πρεσβύτεροι εκείνοι, για να τονίσουν τη σπουδαιότητα της υπακοής στις θείες απαιτήσεις, έκαναν επισκέψεις και έγραφαν επιστολές για να βοηθήσουν τους κατά τόπους διωρισμένους ποιμένες καθώς και το ποίμνιο που είχε ανατεθή στη φροντίδα τους.—1 Πέτρ. 5:1-5.
11. Σύμφωνα με τη συμβουλή τον Παύλου στον Τιμόθεο, τι ενθάρρυνσι μπορούν να δώσουν οι περιοδεύοντες επίσκοποι σε όλους τους πρεσβυτέρους εκκλησιών σήμερα;
11 Ο Παύλος νουθέτησε τον νεαρό επίσκοπο Τιμόθεο: «Γίνου τύπος των πιστών . . . καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν . . . δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.» (1 Τιμ. 4:12-15) Οι περιοδεύοντες επίσκοποι σήμερα, στη διάρκεια των επισκέψεών τους, δίνουν παρόμοιες συμβουλές. Και όπως ακριβώς ο Παύλος επεφόρτισε τον Τιμόθεο, ενθαρρύνουν όλους τους επισκόπους εκκλησιών να ‘κηρύττουν τον λόγον, να επιμένουν εγκαίρως ακαίρως, να ελέγχουν, να επιπλήττουν, να προτρέπουν, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής,’ και ‘να εργάζωνται έργον ευαγγελιστού’ εκπληρώνοντας πλήρως αυτή τη διακονία.—2 Τιμ. 4:1-5.
12. Ποια συμβουλή, που περιελάμβανε κρίσι, εδόθη στην εκκλησία της Κορίνθου;
12 Οι απόστολοι δεν εδίσταζαν να λέγουν αυτό που έπρεπε να γίνη σχετικά με ζητήματα κρίσεως. Όταν ο Παύλος αντελήφθη μια κατάστασι στην οποία περιελαμβάνετο αδικοπραγία που επέρασε ατιμώρητη, ανέφερε μέσω επιστολής τι θα έκανε ο ίδιος αν ήταν προσωπικά παρών, καθοδηγώντας σταθερά τους υπευθύνους στην Κόρινθο να ‘εκβάλουν τον κακόν’ απ’ αυτούς. (1 Κορ. 5:3, 13) Επίσης, σχετικά με τις προσωπικές διαφορές μεταξύ αδελφών είπε ότι πρέπει να τυγχάνουν χειρισμού από άνδρες ικανούς να κρίνουν. (1 Κορ. 6:1-6) Αυτές οι συμβουλές βοήθησαν τους υπευθύνους αδελφούς να διορθώσουν τον τρόπο σκέψεως τους.
ΜΙΑ ΣΤΟΡΓΙΚΗ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΕΝΙΣΧΥΣΙ ΜΑΣ
13. (α) Γιατί πρέπει να είμεθα ευγνώμονες για την προμήθεια από μέρους του Ιεχωβά πιστών επισκόπων, στους οποίους περιλαμβάνονται εκείνοι που επισκέπτονται τακτικά εκκλησίες; (β) Τι πείρα έχουν πολλοί περιοδεύοντες επίσκοποι;
13 Σήμερα, επειδή το πνεύμα του Ιεχωβά επενεργεί στον λαό του, σκληρά εργαζόμενοι, ικανοί άνδρες με πολυετή πείρα επισκέπτονται τις εκκλησίες. (Παράβαλε με Εφεσίους 4:11, 12.) Μολονότι αυτοί είναι ατελείς άνθρωποι, επιδεικνύουν πολλές από τις καλές ιδιότητες που χαρακτήριζαν τον Παύλο, τον Σίλα, τον Βαρνάβα, τον Τιμόθεο και άλλους. Στον παρόντα καιρό, υπάρχουν πολυάριθμοι περιοδεύοντες επίσκοποι που έχουν πάνω από 30 ετών πείρα στο ολοχρόνιο έργο. Ένας που είναι τώρα δραστήριος επίσκοπος περιοχής ανέλαβε την ολοχρόνια υπηρεσία πριν από 55 χρόνια, σε ηλικία 18 ετών. (Εκκλ. 12:1) Υπηρετεί συνεχώς από τότε, κι έχει δαπανήσει τα τελευταία 30 χρόνια επισκεπτόμενος τις εκκλησίες. Σχεδόν όλοι αυτοί οι άνδρες έχουν, επίσης, υπηρετήσει και ως επίσκοποι στις τοπικές εκκλησίες και ως σκαπανείς. Άλλοι έχουν δαπανήσει χρόνια στον ιεραποστολικό αγρό ή σε κάποιο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά. Η παρουσία τέτοιων ανδρών σε μια εκκλησία αποτελεί ευλογία και όλοι μπορούν να ενισχυθούν από τα πνευματικά πράγματα στα οποία μετέχουν. Οι επισκέψεις τους μπορούν να μας βοηθήσουν στην υπηρεσία και στη λατρεία μας, καθώς και στην καλλιέργεια Χριστιανικής προσωπικότητος.
14. Τι είναι εκείνο που δείχνει ότι αυτοί οι πρεσβύτεροι έχουν τα κατάλληλα προσόντα, και τι προσπαθούν να καλλιεργήσουν στους άλλους;
14 Οι εκπρόσωποι που αποστέλλονται στις εκκλησίες είναι κατά κανόνα άνδρες που αναλαμβάνουν την ηγεσία στο έργο του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως. Έχουν συλλάβει το νόημα του λόγου και αποφέρουν θαυμάσιους καρπούς. (Ματθ. 13:23) Εμποτισμένοι μ’ ένα αίσθημα επειγούσης ανάγκης, που πηγάζει από γνήσια εκτίμησι της σημασίας της βασιλείας του Θεού, και αναγνωρίζοντας τη σοβαρότητα αυτών των εσχάτων ημερών, είναι «εις την σπουδήν άοκνοι.» (Ρωμ. 12:11) Έχοντας αυτή τη στάσι, προσπαθούν να καλλιεργήσουν στους άλλους το ίδιο ευαγγελιστικό πνεύμα που διέκρινε την πρώτη Χριστιανική εκκλησία.—Πράξ. 5:42· 8:1-4.
15. (α) Πώς θεωρούν οι περιοδεύοντες επίσκοποι τις εντολές του Ιησού στα εδάφια Ματθαίος 24:14 και 28:19, 20; (β) Σε αρμονία με αυτό που συνέβη μετά την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ., τι βοήθεια και παράδειγμα παρέχουν στις εκκλησίες σήμερα;
15 Ο υψηλός σεβασμός των περιοδευόντων επισκόπων προς την εντολή του Ιησού να κηρυχθή το «ευαγγέλιον» και να γίνη η μαθήτευσις, τους υποκινεί να εντείνουν αυτή τη διπλή αποστολή σαν μια ιερή ευθύνη, μια θεία απαίτησι. (Ματθ. 24:14· 28:19, 20) Ενθυμούνται αυτό που συνέβη την επόμενη μέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. και επίσης αργότερα, μετά τον προσηλυτισμό του Κορνηλίου και του οίκου του, δηλαδή, το ότι οι πιστοί αυξήθηκαν γοργά και διδάχθηκαν πλήρως, για να ζουν σύμφωνα με το «ευαγγέλιον» και να το κηρύττουν αποτελεσματικά στους άλλους. (Πράξ. 2:46, 47· 5:14· 6:7· 10:44-48· 20:20) Σήμερα, για περαιτέρω πολλαπλασιασμό των πιστών, οι περιοδεύοντες επίσκοποι προσκαλούν όσο το δυνατόν περισσοτέρους να μετάσχουν μ’ αυτούς στο έργο μαρτυρίας. Βοηθούν εκείνους που δεν έχουν πείρα. Ο ζήλος και η καλή ηγεσία των περιοδευόντων πρεσβυτέρων συμβάλλουν στην επέκτασι του έργου μαρτυρίας. Αυτοί λέγουν, όπως και ο Παύλος: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.»—1 Κορ. 9:16.
16, 17. (α) Προστατεύοντας τους άλλους από τη διείσδυσι κοσμικότητος, τι ενθάρρυνσι μπορούν να δώσουν οι περιοδεύοντες επίσκοποι; (β) Με ποιους τρόπους μπορούν να βοηθήσουν τους αδελφούς να καταπολεμήσουν την ύπουλη επιρροή του υλισμού;
16 Επίσης, υπάρχει πολύ έργο που πρέπει να γίνη σχετικά με την υποβοήθησι εκείνων που είναι συνταυτισμένοι με τις εκκλησίες, για να προοδεύσουν σε Χριστιανική ζωή. (2 Πέτρ. 1:5-10) Μερικοί που δεν έχουν ακόμη απαλλαγή από την κοσμικότητα, μπορεί να προσπαθήσουν να εισαγάγουν συνήθειες που θα χαλάρωναν τους υψηλούς κανόνες διαγωγής που καθορίζονται στον Λόγο του Θεού. Οι περιοδεύοντες επίσκοποι, για να προφυλάξουν τους άλλους από τη διείσδυσι κοσμικότητος, πρέπει να δείξουν διάκρισι στην εντόπισι ύπουλων τάσεων. Πρέπει να ενθαρρύνουν τον λαό του Θεού ν’ ακολουθή στενά τις Γραφικές αρχές που σχετίζονται με τις συνήθειες διαβιώσεως τους, με την ηθική και τις σχέσεις τους με τους άλλους, είτε σε προσωπικά είτε σε κοινωνικά ζητήματα. (1 Κορ. 10:31-33· 1 Πέτρ. 1:14-16· Εβρ. 13:18) Ίσως χρειασθή να υπενθυμίσουν στους πρεσβυτέρους να ενεργούν αποφασιστικά στη διατήρησι της ηθικής, δογματικής και πνευματικής καθαρότητος των εκκλησιών.
17 Σύμφωνα με τη συμβουλή που εδόθη στον Τιμόθεο, οι περιοδεύοντες επίσκοποι προτρέπονται να προειδοποιούν τους Χριστιανούς να φυλάγονται από τις φθοροποιές επιρροές του υλισμού. (1 Τιμ. 6:9, 10, 17-19) Με το παράδειγμα τους καθώς προτάσσουν τα πνευματικά πράγματα στη ζωή τους, ενθαρρύνουν τους άλλους να ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν του Θεού.’—Ματθ. 6:33.
18. Γιατί η απόκτησις πνευματικής σταθερότητος και ωριμότητος είναι τόσο ουσιώδης, και πώς μπορεί να δοθή ενθάρρυνσις σχετικά μ’ αυτό;
18 Μέσα σ’ ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι πλήττονται από συγκεχυμένους ανέμους θρησκευτικής δοξασίας, ο λαός του Ιεχωβά πρέπει ν’ αποτελήται από σταθερούς, πλήρως ανεπτυγμένους Χριστιανούς. (Εφεσ. 4:13, 14) Η θέσις τους πρέπει να είναι σταθερή, να μη μετακινήται γρήγορα λόγω ανεξάρτητου τρόπου σκέψεως ή συναισθηματικών πιέσεων. (Κολ. 1:23· 2:6, 7) Ορθώς λοιπόν, οι περιοδεύοντες επίσκοποι πρέπει να τονίζουν την ανάγκη που υπάρχει για όλους τους Χριστιανούς ν’ αυξάνουν συνεχώς σε επίγνωσι του Θεού. (Φιλιπ. 1:9, 10· Κολ. 1:9-11) Αυτοί ενισχύουν την προσωπική, οικογενειακή και εκκλησιαστική μελέτη έτσι ώστε οι Χριστιανοί να τρέφωνται, όχι απλώς με ‘το γάλα του λόγου,’ αλλά με ‘ στερεά τροφή,’ για να κατανοούν πλήρως ‘τον λόγον της δικαιοσύνης,’ και να έχουν «τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.» (Εβρ. 5:12-14) Όταν εξετάζουν την πνευματική κατάστασι μιας εκκλησίας, οι περιοδεύοντες επίσκοποι θα δώσουν Γραφικές συμβουλές σ’ αυτά τα σημεία.
19. Πώς οι περιοδεύοντες επίσκοποι βοηθούν διάφορα άτομα σύμφωνα με τις ατομικές τους ανάγκες; (Ιακ. 5:19, 20)
19 Αυτοί οι πρεσβύτεροι μπορούν να κάνουν επισκέψεις σε ασθενείς, ηλικιωμένους και σε άλλους, ανάλογα με την ευκαιρία που παρέχεται. (Παρ. 16:31· Ματθ. 18:12-14· παράβαλε με Ιεζεκιήλ 34:4.) Όταν τους πλησιάζουν άτομα που βρίσκονται σε διαφωνία μεταξύ τους για προσωπικά ζητήματα, μπορούν, στοργικά αλλά σταθερά, να τα νουθετήσουν από τις Γραφές, με σκοπό την αποκατάστασι της ειρήνης. (1 Θεσ. 5:14, 15) Με τρόπους συχνά απαρατήρητους, μπορούν να παρέχουν πνευματική εποικοδόμησι σ’ εκείνους που έχουν αμφιβολίες σχετικά με τη Χριστιανική διαγωγή ή οι οποίοι με κάποιον άλλο τρόπο, χρειάζεται ‘να αρπασθούν εκ του πυρός.’—Ιούδα 22, 23.
20. Πώς οι περιοδεύοντες επίσκοποι και οι γυναίκες τους έχουν δείξει αυτοθυσιαστικό πνεύμα;
20 Όπως και στον πρώτο αιώνα, οι περιοδεύοντες αυτοί επίσκοποι και οι γυναίκες τους υπηρετούν κάτω από ποικίλες καταστάσεις. Σε πολλά μέρη της γης μετακινούνται από το ένα μέρος στο άλλο κάθε βδομάδα. Μερικοί, για να φθάσουν σε απομονωμένες περιοχές ή σε τομείς μέσα σε ζούγκλες, ταξιδεύουν πάνω σε άλογα ή με κανώ, ή διανύουν με τα πόδια μεγάλες αποστάσεις, περνώντας από ορεινά μονοπάτια ή περάσματα. Για τα συμφέροντα των εκκλησιών, υπομένουν πολλές δυσκολίες. Πολλοί έχουν δεχθή διορισμούς πολύ μακρυά από τις οικογένειες τους ή τους στενούς φίλους τους. Αλλά, άσχετα με την κατάστασί τους, πρόθυμα δαπανώνται, έτοιμοι να κάνουν οποιεσδήποτε προσαρμογές χάριν του ‘ευαγγελίου.’—1 Κορ. 9:23.
21. (α) Τι εκτίμησι θα βοηθηθούμε να αναπτύξωμε καθώς ανασκοπούμε τη διακονία αυτών των πρεσβυτέρων; (β) Ποιες ερωτήσεις, λοιπόν, υποκινούμεθα να υποβάλωμε;
21 Μια ανασκόπησις των πολλών τρόπων με τους οποίους οι επισκέψεις πιστών πρεσβυτέρων έχουν ενισχύσει τις εκκλησίες, και στους αποστολικούς και στους σύγχρονους καιρούς, θα μας βοηθήση να εκτιμήσωμε τις προσπάθειες τους. Ασφαλώς τέτοιοι πρεσβύτεροι, που πρόθυμα προσφέρουν τον εαυτό τους για υπηρεσία, συγκαταλέγονται μεταξύ εκείνων για τους οποίους ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας και είναι προεστώτες σας εν Κυρίω και σας νουθετούσι, και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών.» (1 Θεσ. 5:12, 13) Μολονότι τρέφομε αυτό τον σεβασμό για τους περιοδεύοντες επισκόπους, πώς μπορούμε εμείς προσωπικά ν’ αποκομίσωμε τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από τις επισκέψεις τους στο μέλλον; Αυτό ακριβώς θα εξετάσωμε τώρα.