Τι Τους Δίνει Θάρρος;
ΗΤΑΝ το 1909. Τέσσερις γυναίκες έκαναν ένα ταξίδι με αυτοκίνητο διασχίζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες—το πρώτο υπερηπειρωτικό ταξίδι με γυναίκα στο τιμόνι. Διέσχιζαν τη Νεβάδα όταν συνέβη κάτι που ομολογουμένως τρομοκράτησε την οδηγό. Ύστερα από εξήντα οκτώ χρόνια, αυτή δήλωσε:
«Ξαφνικά, είδαμε να έρχωνται κατά πάνω μας, καμμιά δεκαριά Ινδιάνοι έφιπποι . . . φέροντας όλοι τόξα και βέλη. Φώναζαν μάλιστα πολεμικές κραυγές.»
Κινδύνευε η ζωή αυτών των γυναικών; Προφανώς έτσι σκέφθηκαν. Αλλά στη συνέχεια ανακουφίσθηκαν από τον τρόμο. «Ξαφνικά,» θυμήθηκε η Άλις Χούυλερ Ράμσυ, «μπροστά στο δρόμο ξεπήδησε ένα μεγάλο κουνέλι που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ξεφύγη . . . Οι Ινδιάνοι δεν σταμάτησαν καθόλου ούτε έδωσαν την παραμικρή προσοχή σ’ εμάς. Τι μέρα ήταν αυτή!»
Αυτές οι γυναίκες δυσκολεύθηκαν να επανακτήσουν το θάρρος τους. Και οι φόβοι τους ήσαν αδικαιολόγητοι. Πιθανώς όλοι μας να έχωμε αβάσιμες ανησυχίες κατά καιρούς. Σε άλλες περιπτώσεις, όμως, μπορεί να αντιμετωπίζωμε καταστάσεις που απαιτούν αληθινό και διαρκές θάρρος. Ασφαλώς, αυτό συμβαίνει συχνά στους Χριστιανούς. Επανειλημμένα, αντιμετωπίζουν δοκιμασίες πίστεως, μερικές τόσο σοβαρές που προκαλούν φόβο ή τρόμο στους περισσότερους ανθρώπους.
Πώς μπόρεσαν οι αληθινοί Χριστιανοί να αντιμετωπίσουν μεγάλες δοκιμασίες πίστεως; Τι τους δίνει θάρρος;
ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ
Μια αναμφισβήτητη πηγή θάρρους είναι το να «περπατούμε με τον Θεό,» δηλαδή, να επιδιώκωμε μια πορεία δικαιοσύνης που εναρμονίζεται με την αποκαλυμμένη αλήθεια του Ιεχωβά Θεού. Αυτό σημαίνει να εναρμονίζωμε τη ζωή μας με το θέλημα και το σκοπό του Θεού, άσχετα με το τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι. Στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, ο ευσεβής Ενώχ «περιεπάτησεν . . . μετά του Θεού.» Το ίδιο και ο πασίγνωστος Νώε.—Γεν. 5:24· 6:9.
Οι περισσότεροι αναγνώστες της Βίβλου θα θυμούνται ότι ο Νώε έλαβε εντολή από τον Θεό να οικοδομήση μια πελώρια κιβωτό για τη διαφύλαξι ανθρώπων και ζώων. Για μια περίοδο ετών, αυτός ο αφοσιωμένος άνδρας και η οικογένειά του εκτελούσαν αυτό το οικοδομικό έργο κάτω από τα μάτια χλευαστών ανθρώπων. Αλλά ο πιστός πατριάρχης και η οικογένειά του είχαν το θάρρος που χρειαζόταν για να ολοκληρώσουν αυτό το Θεόδοτο έργο.—Γεν. 6:13-22.
Ωστόσο, και κάτι άλλο συνέβη που απαιτούσε πάρα πολύ θάρρος. Προτού αρχίση ο Νώε τις εργασίες κατασκευής της κιβωτού, «ιδόντες οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν.» (Γεν. 6:2) Προφανώς, οι «υιοί του Θεού» που αναφέρονται εδώ δεν ήσαν άνθρωποι, διότι ασφαλώς οι άνθρωποι είχαν «ιδεί τις θυγατέρες των ανθρώπων,» πολύ προηγουμένως, τις είχαν παντρευθή και έτσι είχαν φυσιολογικά συμβάλει στη συνέχισι της ανθρώπινης φυλής. Αυτοί οι «υιοί του Θεού» ήσαν απειθείς άγγελοι που είχαν εγκαταλείψει, την κατάλληλη ουράνια κατοικία τους, είχαν υλοποιηθή παίρνοντας σάρκινα σώματα, και τώρα συζούσαν με γυναίκες. Μάλιστα, η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα που βρίσκεται στο Αλεξανδρινό χειρόγραφο, στο εδάφιο Γένεσις 6:4 αντί της φράσεως «υιοί του Θεού» λέει «άγγελοι του Θεού.» Αυτό εναρμονίζεται με τα λόγια του αποστόλου Πέτρου σχετικά με τους «αγγέλους αμαρτήσαντας» και τη δήλωσι του Ιούδα για «αγγέλους, οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον.»—2 Πέτρ. 2:4· Ιου 6.
Κάτι που μεγάλωσε την ανάγκη του Νώε για θάρρος, ήταν το γεγονός ότι η ένωσις των απειθών αγγέλων με τις γυναίκες, παρήγαγε τη φυλή των Νεφιλείμ. Στα Εβραϊκά, αυτός ο όρος πιστεύεται ότι σημαίνει «επιπίπτοντες,» ή «εκείνοι που κάνουν άλλους να πέσουν.» Αυτοί οι Νεφιλείμ, που ονομάζονται και «δυνατοί,» ήσαν μιγάδες τύραννοι, που αύξησαν την βία που ήταν διάχυτη στον προ-Κατακλυσμιαίο κόσμο.—Γεν. 6:4.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, ο Νώε διακρινόταν μόνο σαν κατασκευαστής της κιβωτού αλλά και σαν «κήρυκας της δικαιοσύνης.» (2 Πέτρ. 2:5) Ναι, είχε το θάρρος να μιλήση και να πη στους συγχρόνους του ότι ο Θεός εσκόπευε να φέρη καταστροφή στους πονηρούς μ’ ένα παγκόσμιο κατακλυσμό. Το κήρυγμα δικαιοσύνης του Νώε προφανώς περιελάμβανε και πρόσκλησι για μετάνοια και προειδοποίησι της επερχόμενης καταστροφής, διότι ο Ιησούς Χριστός αναφέρθηκε σ’ εκείνη την εποχή και είπε ότι οι άνθρωποι «δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας.»—Ματθ. 24:37-39.
Αλλά θυμηθήτε εν συντομία τις συνθήκες που περιέβαλλαν το Νώε και την οικογένεια του σ’ αυτή την προ-Κατακλυσμιαία περίοδο. Χωρίς αμφιβολία, είχαν γίνει αντικείμενο χλευασμού από άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Προσθέστε σ’ αυτό, τα πιθανά πειράγματα των Νεφιλείμ, γιγάντων οι οποίοι προφανώς ήσαν βίαιοι. Και τι θα λεχθή για τους υλοποιημένους απειθείς αγγέλους; Δεν χρειαζόταν θάρρος για να τους αντιμετωπίσουν;
Η ΠΗΓΗ ΘΑΡΡΟΥΣ
Χωρίς αμφιβολία, το ότι «περιπατούσε με τον Θεό» ήταν η πηγή του θάρρους του Νώε. Μάλιστα, ο μόνος τρόπος για να συνεχίση ο Νώε και η οικογένεια του θαρραλέα μέσα σε τέτοιες περιστάσεις ήταν να θέση την αμέριστη εμπιστοσύνη του στον αληθινό Θεό. Έπρεπε να έχουν την πεποίθησι ότι ο Ιεχωβά, όπως προελέχθη, θα τερμάτιζε αυτό τον ασεβή κόσμο. (Γέν. 6:3) Επίσης, αυτός ο πατριάρχης και η οικογένειά του μπορούσαν να έχουν την επιπρόσθετη διαβεβαίωσι ότι η κιβωτός δεν κατασκευαζόταν άσκοπα. Τελικά θα χρησιμοποιείτο. Επί πλέον, το θάρρος τους ενισχυόταν επειδή είχαν μια στενή προσωπική σχέσι με τον Ιεχωβά, ιδιαίτερα μέσω προσευχής. Και ασφαλώς ο Νώε και η οικογένεια του μπορούσαν να έχουν την πεποίθησι ότι δεν θα επιτρεπόταν να συμβή σ’ αυτούς κάτι που η θεία πρόνοια δεν είχε προβλέψει.
Στον κατάλληλο καιρό του Θεού, έγινε ο Κατακλυσμός, και καταστράφηκαν όλοι, οι χλευαστές και οι διώκτες. Οι ασεβείς άνθρωποι πνίγηκαν στα νερά του κατακλυσμού, όπως και οι Νεφιλείμ. Οι απειθείς άγγελοι αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τα υλοποιημένα σώματά τους για να σώσουν τη ζωή τους. Αλλά, στο εξής, ήσαν περιορισμένοι, καταλαμβάνοντας απλώς μια θέσι θείας αποδοκιμασίας μέχρις ότου πέση επάνω τους η δυσμενής κρίσις της μελλοντικής εκτελέσεως του Θεού. (2 Πέτρ. 2:4) Μόνο ο θαρραλέος Νώε και η οικογένεια του επέζησαν στη γη, λαμβάνοντας την εύνοια του Θεού τότε.
ΕΥΣΕΒΕΣ ΘΑΡΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ
Όπως ο Νώε, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα είναι «κήρυκες δικαιοσύνης.» Κηρύττουν συγχρόνως άγγελμα προειδοποιήσεως και πρόσκλησι για μετάνοια και συνδιαλλαγή με τον Ιεχωβά Θεό. Μολονότι ο Νώε και η οικογένειά του αντιμετώπισαν πρόσωπο προς πρόσωπο τους απειθείς αγγέλους, οι ευσεβείς Χριστιανοί, έχουν την προστατευτική πνευματική πανοπλία από τον Θεό κι έτσι μπορούν με θάρρος να συνεχίσουν το Θεόδοτο έργο κηρύγματος.—Εφεσ. 6:10-18· Ματθ. 24:14.
Πολλοί άνθρωποι χλευάζουν και εναντιώνονται στους σημερινούς δούλους του Θεού, μερικές φορές μάλιστα καταφεύγουν σε βίαιο διωγμό στην προσπάθεια να κατασιγάσουν τα χείλη των υμνητών του Ιεχωβά. Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποθαρρύνονται. Όπως ο Νώε, «περιπατούν με τον Θεό» κι έχουν την πεποίθησι ότι πολύ σύντομα ο Ιεχωβά θα κάνη ό,τι έχει υποσχεθή—θα τερματίση αυτό τον ασεβή κόσμο, ενώ θα διαφυλάξη εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη. (2 Πέτρ. 3:5-13) Επίσης, το θάρρος των αληθινών Χριστιανών ενισχύεται λόγω της στενής προσωπικής τους σχέσεως με τον Ιεχωβά μέσω προσευχής. Επί πλέον, αντιλαμβάνονται ότι τίποτα δεν θα συμβή σ’ αυτούς που δεν επιτρέπει ο Θεός.—Παράβαλε με Ρωμαίους 8:28.
Υπάρχει πραγματική παρηγοριά στο να γνωρίζωμε ότι «δεν θέλει απορρίψει ο Κύριος τον λαόν αυτού.» (Ψαλμ. 94:14) Απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να παρεμποδίσουν τους σκοπούς του Θεού ή να ξερριζώσουν αυτούς που τον αγαπούν. Πεποίθησι στις υποσχέσεις του Ιεχωβά, πλήρης εμπιστοσύνη σ’ αυτόν και διατήρησις μιας στενής προσωπικής σχέσεως με τον Ύψιστο—αυτοί είναι βασικοί παράγοντες που δίνουν στους ευσεβείς θάρρος. Και αυτό το θάρρος τους ενισχύει σε καιρούς έντονης δυσκολίας και διωγμού, όπως φαίνεται από την ακόλουθη αφήγησι.