Η Βιβλική Αλήθεια Δείχνει την Οδό της Ασφαλείας
—Ανταπόκρισις από τη Δομινικανή Δημοκρατία
ΠΕΡΙΠΟΥ 960 χιλιόμετρα (600 μίλια) ανατολικά της Φλώριντα, ανάμεσα στα νησιά Κούβα και Πουέρτο Ρίκο, βρίσκεται το νησί της Καραϊβικής Ισπανιόλα. Τα ανατολικά δύο τρίτα αυτού του νησιού, καταλαμβάνονται από τη Δομινικανή Δημοκρατία. Το έδαφός του ποτίζεται καλά, κι’ έτσι επιτυγχάνεται καλή καλλιέργεια. Τα προϊόντα περιλαμβάνουν ζαχαροκάλαμο, καφέ και κακάο, καθώς επίσης φρούτα όπως παπάγιες, μπανάνες, μάγγο και ανανάδες.
Οι άνθρωποι στη Δομινικανή Δημοκρατία είναι φιλικοί και χαίρονται να διεξάγουν ζωηρές συζητήσεις. Χειρονομούν με τα χέρια, το πρόσωπο, ακόμη και με ολόκληρο το σώμα. Πολλοί Δομινικανοί είναι Προτεστάντες, αλλά οι περισσότεροι είναι Ρωμαιοκαθολικοί, όπως ήσαν και οι Ευρωπαίοι άποικοι που ήλθαν στο νησί Ισπανιόλα από την Ισπανία στη διάρκεια του 15ου αιώνα.
Πώς θα ανταποκρινόταν στη Βιβλική αλήθεια ο εγκάρδιος και ταπεινός λαός αυτής της χώρας της Καραϊβικής; Την 1η Απριλίου 1945, ιεραπόστολοι από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς άρχισαν να το διαπιστώνουν. Έμειναν σ’ ένα ξενοδοχείο στην καρδιά του Σάντα Ντομίνγκο και την ίδια μέρα βγήκαν για να βρουν ένα γιατρό ο οποίος είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για Γραφική μελέτη και του οποίου η διεύθυνσις είχε δοθή σ’ αυτούς ενόσω ήσαν στη Νέα Υόρκη. Βρήκαν το γιατρό και άρχισαν να μελετούν τις Γραφές. Ένας γείτονας ενώθηκε σ’ αυτές τις συζητήσεις. Σαν αποτέλεσμα, ο Χουάν Πέντρο Γκρην και Μωυσής Ρόλινς ήσαν οι πρώτοι Δομινικανοί που έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Το έργο διαδόσεως της Βιβλικής αλήθειας στους Δομινικανούς δεν περιωρίσθηκε στο Σάντο Ντομίνγκο αλλά σύντομα απλώθηκε στην ενδοχώρα. Οι ιεραπόστολοι εργάσθηκαν βορείως του Σαντιάγκο, στη δεύτερη σε μέγεθος πόλι της δημοκρατίας. Κατόπιν, προχώρησαν πιο βόρεια στο Πουέρτο Πλάτα, στα παράλια. Σ’ αυτά τα μέρη, πολλοί χάρηκαν όταν άκουσαν τις Βιβλικές αλήθειες τις οποίες ποτέ δεν είχαν ακούσει στην εκκλησία.
Λίγο μετά αφότου άρχισαν το κήρυγμά τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία απόλαυσαν μια επίσκεψι του αδελφού Ν. Νορρ και Φ. Γ. Φρανς, τότε προέδρου και αντιπροέδρου της Εταιρίας Σκοπιά. Σαν αποτέλεσμα αυτής της επισκέψεως, περισσότεροι ιεραπόστολοι εστάλησαν στη χώρα. Τελικά δημιουργήθηκαν ιεραποστολικοί οίκοι στο Σαντιάγκο, στο Πουέρτο Πλάτα, στο Σαν Φρανσίσκο ντε Μακορίς, στο Λα Ρομάνα, και στο Σαν Πέντρο ντε Μακορίς.
Κατά τα τέλη του 1946, υπήρχαν 28 Μάρτυρες στη Δημοκρατία. Επειδή η πλειονότητα των ανθρώπων δεν γνώριζαν ούτε τις βασικές διδασκαλίες της Βίβλου, το άγγελμα που κήρυττε αυτός ο μικρός όμιλος φαινόταν παράξενο. Ο αριθμός των Μαρτύρων μεγάλωνε αργά-αργά στην αρχή. Μάλιστα, το έργο τους αντιμετώπισε σκληρή εναντίωσι λίγο μετά την έναρξί του. Αλλά ‘εν καιρώ θλίψεως, ο Ιεχωβά έγινε το ασφαλές καταφύγιό τους,’ όπως είπε ο ψαλμωδός Δαβίδ.—Ψαλμ. 9:9.
Οι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού κρατούν μια ουδέτερη στάσι σχετικά με τις ανθρώπινες πολιτικές υποθέσεις και συγκρούσεις. Γι’ αυτό, περιμένουν ν’ αντιμετωπίσουν διωγμό σε μερικά μέρη. (Ιωάν. 15:18-20) Η εναντίωσις που αντιμετώπισαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία άρχισε το 1948. Τότε, η χώρα κυβερνάτο από το δικτάτορα Ραφαέλ Τρουχίλιο. Στη διάρκεια του 1948, ένα διακεκριμένο μέλος του Δομινικανού Κόμματος του Τρουχίλιο δέχθηκε το Βιβλικό άγγελμα που κήρυτταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και έκανε σημαντικές αλλαγές στη ζωή του. Άρχισε θαρραλέα να μεταδίδη το άγγελμα της Βίβλου στους άλλους στην πατρίδα του, στο Σαν Κρίστομπαλ. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δυσαρεστήθηκαν με τη θαυμάσια ανταπόκρισι που έδειχναν οι άνθρωποι σ’ αυτό το άγγελμα. Ένας Καθολικός ιερέας και τοπικοί δημοσιογράφοι ύψωσαν τις φωνές τους σε διαμαρτυρία για τις δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τον Ιούνιο του 1950, οι Μάρτυρες τέθηκαν κάτω από επίσημη απαγόρευσι. Η απαγόρευσις ήρθη το 1956, αλλά επιβλήθηκε πάλι μετά από ένα χρόνο. Αυτή η απαγόρευσις ήρθη το 1960.
Υπηρετώντας Κάτω από Απαγόρευσι
Μήπως η απαγόρευσις πέτυχε να κατασιγάση τη διακήρυξι της Βιβλικής αλήθειας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Αντίθετα, το έργο αυτό ευημέρησε. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, υπήρχαν 28 Μάρτυρες στη Δομινικανή Δημοκρατία το 1946. Όταν η απαγόρευσις ήρθη το 1960, αυτός ο αριθμός είχε αυξηθή σε 460.
Τα χρόνια 1961 και 1962 υπήρξαν μια περίοδος αναδιοργανώσεως. Η Εταιρία Σκοπιά διευθέτησε ώστε περιοδεύοντες εκπρόσωποι να επισκεφθούν και να ενισχύσουν τις εκκλησίες. Το 1961, 17 ολοχρόνιοι ευαγγελιζόμενοι εστάλησαν σε ανεπεξέργαστες περιοχές της δημοκρατίας. Αυτές οι προσπάθειες αποδείχθηκαν καρποφόρες, και το 1968 περισσότεροι από 1.000 Δομινικανοί έδειχναν ζωηρή εκτίμησι στα λόγια του ψαλμωδού: «Συ μόνος, Κύριε, με κατοικίζεις εν ασφαλεία.»—Ψαλμ. 4:8.
Φθάνοντας στις Αγροτικές Περιοχές
Η Γραφικά εκπαιδευτική δραστηριότης προχωρούσε σε όλες τις πόλεις και κωμοπόλεις αυτής της χώρας το 1973. Το Δεκέμβριο εκείνου του έτους, η Εταιρία έκανε διευθετήσεις για τη φροντίδα των πνευματικών αναγκών του λαού που ζούσε σε απομακρυσμένες αγροτικές περιοχές. Οι εκκλησίες έλαβαν επιστολές που προσκαλούσαν άτομα να δαπανήσουν δυο μήνες κηρύττοντας σ’ αυτές τις αγροτικές περιοχές. Δέκα εννέα «τακτικοί σκαπανείς» (ολοχρόνιοι κήρυκες) προσφέρθηκαν γι’ αυτή την ειδική υπηρεσία. Μεταξύ του Δεκεμβρίου 1973 και Ιανουαρίου 1977, έξι όμιλοι ωργανώθηκαν και εστάλησαν σε μέρη όπου μέχρι τότε λίγη μόνο ή και καθόλου προσπάθεια είχε γίνει από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πώς τα πήγαν αυτοί οι εθελοντές με το έργο τους; Ένας απ’ αυτούς αφηγείται:
«Πρώτα-πρώτα, πήγαμε σ’ ένα κεντρικό σημείο στην περιοχή όπου επρόκειτο να κηρύξωμε. Νοικιάσαμε μια παλιά ‘κουζίνα’ (μια μικρή καλαμοσκέπαστη καλύβα, έξω από τα σπίτια). Εκεί τοποθετήσαμε ένα μικρό κρεββάτι, μια μικρή επιτραπέζια ψηστιέρα, μια χύτρα ταχύτητος και άλλα τέτοια αντικείμενα. Κάθε μέρα σηκωνόμασταν πρωί, παίρναμε ένα καλό πρόγευμα και εφωδιαζόμαστε με άφθονα έντυπα που εξηγούν τις βασικές Βιβλικές διδασκαλίες. Στην αρχή της ημέρας ήμασταν φορτωμένοι με έντυπα. Αλλά αυτό δεν διαρκούσε πολύ. Οι άνθρωποι χαίρονταν να ακούουν για το Λόγο του Θεού. Καθώς εξακολουθούσαμε να κηρύττωμε, τα κιβώτια με τις εκδόσεις γίνονταν πιο ελαφριά.
«Αφού δίναμε το άγγελμα της Βίβλου και αφήναμε έντυπα στους ανθρώπους, δαπανούσαμε μια άλλη μέρα κάνοντας επανεπισκέψεις σ’ αυτούς που έδειξαν ενδιαφέρον. Επειδή οι χωρικοί είχαν λίγα χρήματα, ανταλλάσσαμε τις Βιβλικές εκδόσεις με κοττόπουλα, αυγά και φρούτα. Χάρις στον Ιεχωβά, ποτέ δεν πεινάσαμε.»
Η ανταπόκρισις των κατοίκων σ’ αυτές τις απομακρυσμένες περιοχές ήταν αξιοσημείωτη. Πολλοί άκουγαν να διαβάζεται η Βίβλος σ’ αυτούς για πρώτη φορά στη ζωή τους. Σε μερικές περιπτώσεις οι θρησκευτικοί ηγέτες είχαν πει στους ανθρώπους ότι ο Ιεχωβά είναι ο Διάβολος. Πόσο εξεπλήττοντο όταν διάβαζαν Βιβλικά εδάφια όπως αυτά: «Συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.» «Ιεχωβά ο Θεός είναι η δύναμίς μου και το άσμα· και εστάθη η σωτηρία μου.» (Ψαλμ. 83:18· Ησ. 12:2, ΜΝΚ) Σε μερικά μέρη το ενδιαφέρον ήταν τόσο μεγάλο ώστε διωργανώθηκαν δημόσιες συναθροίσεις. Μια απ’ αυτές τις συγκεντρώσεις, την παρακολούθησαν 68 άτομα. Ήθελαν τόσο πολύ να μάθουν για το Λόγο του Θεού ώστε προσφέρθηκαν να νοικιάσουν ένα σπίτι για να «δημιουργήσουν μια εκκλησία.» Ήθελαν πράγματι πνευματική ασφάλεια. «Μερικοί έκλαιγαν όταν φύγαμε», λέει ένας από τους σκαπανείς. Γίνονται τώρα σχέδια για εκστρατείες κηρύγματος σ’ αυτά τα μέρη.
Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς είπε στους ακροατές του: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει.» (Ματθ. 11:28) Πολλά άτομα στη Δομινικανή Δημοκρατία βρίσκουν αυτή την ανάπαυσι, μαζί με πνευματική ασφάλεια, καθώς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολουθούν να κηρύττουν το «ευαγγέλιον» σ’ αυτή τη χώρα.—Ματθ. 24:14.