Μια Ματιά στις Ειδήσεις
Ο Γκράχαμ Φοβάται τον Αρμαγεδδώνα
● Ο ευαγγελιστής Μπίλλυ Γκράχαμ, μιλώντας σ’ ένα Παγκόσμιο Συνέδριο Βαπτιστών στο Τορόντο, αναφώνησε: «Ω Θεέ, απομάκρυνέ μας από τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνα . . . διότι προς αυτόν κατευθυνόμαστε!» Ο αρθρογράφος Ντικ Μπέντος της «Γκλομπ εντ Μαίηλ» που ανέγραψε αυτή τη δήλωσι παρετήρησε επίσης ότι ο Γκράχαμ βλέπει τον Αρμαγεδδώνα ως ένα πόλεμο μεταξύ υπερδυνάμεων.
Εν τούτοις, η Γραφή τονίζει καθαρά ότι ο Αρμαγεδδώνας δεν είναι πόλεμος μεταξύ εθνών. Αντιθέτως, είναι ένας πόλεμος του Θεού εναντίον όλων των στρατιωτικοποιημένων εθνών αυτού κόσμου. Στα εδάφια Αποκάλυψις 16:14-16 ονομάζεται καθαρά «ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος.» Επίσης, τίποτα, ούτε και η θερμή προσευχή, δεν μπορεί να απομακρύνη αυτό τον πόλεμο διότι αυτό είναι το δεδηλωμένο θέλημα του Θεού, και πρέπει να γίνη. (Σοφ. 3:8· Αποκ. 19:17-21) Αυτός ο πόλεμος θα διεκδικήση για πάντα το δικαίωμα του Θεού να κυβερνά, και θα φέρη αληθινή ειρήνη και ασφάλεια αφανίζοντας τις οργανώσεις και τους λαούς που εναντιώνονται στη δίκαιη διακυβέρνησί του. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο ‘οι πραείς θα κληρονομήσουν την γην.’—Ψαλμ. 37:11· Ματθ. 5:5.
Γι’ αυτό, ο Γκράχαμ έπρεπε να αναφωνή να έλθη ο Αρμαγεδδώνας διότι αυτό σημαίνει ότι ‘θα έλθη η Βασιλεία του Θεού,’ έτσι ώστε τότε ‘το θέλημα του Θεού θα γίνεται στη γη όπως και στον ουρανό.’ (Ματθ. 6:10) Όταν γίνη αυτό, η βασιλεία του Θεού «θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας [των ανθρώπων], αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»—Δαν. 2:44.
Ο Γρίφος της Παπικής Πολιτικής
● Η πρόσφατη οδηγία του Πάπα Ιωάννου Παύλου του Β΄ ότι ο Καθολικός κλήρος σ’ όλο τον κόσμο πρέπει να παύση τις κοσμικές πολιτικές ενέργειες προξένησε κάποια σύγχυσι. Ο Ιησουίτης ιερέας και μέλος του κογκρέσσου των Η.Π. Ρόμπερτ Ντρινάν είπε ότι δεν θα επιδιώξη πάλι το λειτούργημά του. Αφ’ ετέρου, η μοναχή Κάρολυν Φάλλερ, δήμαρχος του Ντουμπούκ της Αϊόβας είπε ότι δεν θα παύση, διότι οι γυναίκες «ποτέ δεν ήσαν στην κατηγορία των κληρικών.»
Εν τω μεταξύ, σχεδόν ταυτόχρονα, ο πάπας παρώτρυνε τους Αφρικανούς, που ήσαν μέλη της εκκλησίας, να μετάσχουν στην πολιτική: «Ένα σοβαρό πρόβλημα του Χριστιανού είναι αυτό της πολιτικής ζωής,» είπε σ’ ένα μεγάλο ακροατήριο του Ναϊρόμπι της Κένυα. «Μέσα στο κράτος οι πολίτες έχουν δικαίωμα και καθήκον να μετέχουν στην πολιτική ζωή.» Ο πάπας πρόσθεσε ότι «θα ήταν σφάλμα να νομίζωμε ότι ο κάθε Χριστιανός δεν θα έπρεπε ν’ αναμιγνύεται σ’ αυτούς τους τομείς της ζωής.»
Ένα κύριο άρθρο της εφημερίδας «Τάιμς» της Νέας Υόρκης, σχολιάζοντας τη φαινομενική αντίφασι που υπάρχει κατ’ αρχήν μεταξύ της οδηγίας του πάπα προς τον κλήρο και τους δικούς του να ασκούν πολιτική στην Πολωνία και στην εκκλησία, παρατήρησε τα εξής: «Φαίνεται ότι ο Πάπας δεν θέλει να εγκαταλείψουν οι ιερείς την πολιτική, αλλά μόνο το κατ’ εκλογήν λειτούργημα.» Έχοντας υπ’ όψιν τη δήλωσι του Ιησού ότι οι μαθητές του «δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου,» μπορούμε να φαντασθούμε να εκφράζη αυτές τις αντιφατικές εκφράσεις;—Ιωάν. 17:14· 18:36.
Η Επιθυμία να Είναι Κανείς Βασιλιάς
● Σύμφωνα μ’ ένα τηλεγράφημα του Ηνωμένου Τύπου, όταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ επισκέφθηκε τη Βραζιλία το περασμένο καλοκαίρι «προφανώς εξακολούθησε να αντλή δύναμι από τα πελώρια πλήθη που φώναζαν, ψάλλοντας ‘Βασιλιάς, βασιλιάς βασιλιάς, ο Ιωάννης Παύλος είναι ο βασιλιάς μας.’ » Αλλά όταν ο Ιησούς Χριστός του οποίου ο Ιωάννης Παύλος ισχυρίζεται ότι είναι τοποτηρητής, αντιμετώπισε μια παρόμοια κατάστασι, ενήργησε εντελώς διαφορετικά. Τα πλήθη, όταν είδαν τα θαύματα που έκανε ο Ιησούς, άρχισαν να τον θαυμάζουν λέγοντας, «ούτος είναι αληθώς ο προφήτης ο μέλλων να έλθη εις τον κόσμον,» και ο Ιησούς μπορούσε να διακρίνη ότι η πρόθεσις του πλήθους ήταν να τον κάνη βασιλιά. Αλλά αντί να ‘αντλήση δύναμι,’ απ’ αυτή την κολακεία, όπως κάνουν οι πολιτικοί, η Γραφή λέει «ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος.—Ιωάν. 6:14, 15.
Ο απόστολος Παύλος, δείχνοντας ότι κανείς δεν μπορεί να παίξη το ρόλο του βασιλιά στην αληθινή χριστιανική εκκλησία, τόνισε μια ισχυρή αντίθεσι μεταξύ εκείνων που θα προσπαθούσαν να το κάνουν αυτό και των αληθινών αποστόλων: «Είθε να εβασιλεύητε, δια να συμβασιλεύσωμεν και ημείς με σας. Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους [περιλαμβανομένου και του Πέτρου] εσχάτους ως καταδεδικασμένους εις θάνατον, . . . σεις ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. . . . Κοπιώμεν, εργαζόμενοι με τας ιδίας ημών χείρας· . . . ως περικαθάρματα του κόσμου εγείναμεν, σκύβαλον πάντων έως της σήμερον.» Νομίζετε ότι αυτή η Γραφική περιγραφή των αποστόλων του Χριστού αντανακλάται από τη στάσι εκείνων που ισχυρίζονται ότι είναι διάδοχοί τους;—1 Κορ. 4:8-13.
«Σεξολογική» Γλώσσα στη Βίβλο;
● Μια συμβουλευτική ομάδα του Αμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου Εκκλησιών (NCC) πρότεινε να αφαιρεθούν από τη Βίβλο οι «σεξουαλικοί» όροι. Η ομάδα ισχυρίζεται ότι οι χαρακτηρισμοί του Θεού ως άρρενος μέσα στη Βίβλο «είναι αποτέλεσμα των περιορισμών της ανθρώπινης γλώσσας.» Επίσης έγραψαν: «Θεωρούμε κατάλληλο να χαρακτηρίσωμε τον Ιησού Χριστό ως Τέκνο του Θεού [αντί «Υιό του Θεού»] και πιστεύομε ότι πρέπει να βρεθούν διαφορετικές αποδόσεις για τη φράσι Υιός του Ανθρώπου.» Εξέφρασαν τη γνώμη ότι η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις, που εκδίδεται από το NCC, πρέπει να διορθωθή για να αποδίδη αυτές τις αλλαγές.
Αλλά μήπως οι χαρακτηρισμοί του Θεού και του Χριστού ως αρρένων, είναι αληθινά «αποτέλεσμα των περιορισμών» των πρωτοτύπων Βιβλικών γλωσσών; Ο Θεός ο ίδιος χρησιμοποιεί την ιδιότητα του ‘συζύγου’ για να παραστήση τη σχέσι του με τον Ισραήλ. (Ησ. 54:5· Ιερ. 31:32, ΜΝΚ), και υπαινίσσεται μια όμοια σχέσι με την ουράνια οργάνωσί του, ή ‘γυναίκα’, την «άνω Ιερουσαλήμ.» (Γέν. 3:15· Αποκ. 12:1-6· Γαλ. 4:26) Ο Ιησούς επίσης συμβολικά αναφέρεται ως «νυμφίος», «σύζυγος», και ως έχων «γυναίκα.» (Ιωάν. 3:28,29· 2 Κορ. 11:2, ΜΝΚ· Εφεσ. 5:22-33· Αποκ. 21:9) Αυτοί οι χαρακτηρισμοί δύσκολα θα μπορούσαν να περιγραφούν ως ‘περιορισμοί της ανθρώπινης γλώσσας.’