Αξίζει να Καταπνίγετε την Υπερηφάνειά Σας

Τουλάχιστον για έξι λόγους αξίζει να πνίγετε την υπερηφάνειά σας. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι για τον Χριστιανό η υπερηφάνεια πρέπει πάντοτε να κατακρίνεται κατηγορηματικά. Διότι μολονότι η υπερηφάνεια συχνά εγείρεται από υπεροψία και έλλειψι ταπεινοφροσύνης, κατά καιρούς σχετίζεται με τον αυτοσεβασμό, την αξιέπαινη επίδοσι ή τη σχέσι μας με τον Θεό.

Παραδείγματος χάριν, ο απόστολος Παύλος έγραψε στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης, που ο ίδιος είχε το προνόμιο να ιδρύση, τα εξής λόγια: «Οφείλομεν να ευχαριστώμεν πάντοτε τον Θεόν δια σας, αδελφοί, καθώς είναι άξιον, διότι υπεραυξάνει η πίστις σας και πλεονάζει η αγάπη ενός εκάστου πάντων υμών εις αλλήλους, ώστε ημείς αυτοί καυχώμεθα δια σας εν ταις εκκλησίαις του Θεού δια την υπομονήν σας και πίστιν εν πάσι τοις διωγμοίς υμών και ταις θλίψεσι, τας οποίας υποφέρετε.» Αυτή η πίστις και η αγάπη από μέρους τους, έκανε τη σωστή υπερηφάνεια κατάλληλη από μέρους του Παύλου.—2 Θεσ. 1:3, 4.

Ο απόστολος Παύλος μίλησε επίσης για μερικούς που υπερηφανεύοντο στον Θεό. (Ρωμ. 2:17) Και, κατ’ επανάληψιν, διαβάζομε στην Αγία Γραφή για τους δούλους του Θεού ότι καυχώνται στον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό, ή θα μπορούσαμε να πούμε, υπερηφανεύονται γι’ αυτούς.—Ψαλμ. 34:2· 1 Κορ. 1:31· Φιλιπ. 3:3.

Θα μπορούσε ασφαλώς να λεχθή ότι υπάρχουν περιπτώσεις οπότε μέλη οικογενειών μπορεί να υπερηφανεύωνται κατάλληλα για τις ιδιότητες, τις αρετές ή τα επιτεύγματα αλλήλων, όπως όταν ένας σύζυγος είναι υπερήφανος για τη μαγειρική της συζύγου του. Ή, οι γονείς μπορεί να υπερηφανεύωνται που τα παιδιά τα οποία ανέθρεψαν εκλέγουν την ολοχρόνια υπηρεσία στον Θεό τους.

Εν τούτοις, μπορεί να εκπλαγήτε αν μάθετε ότι, στο Λόγο του Θεού, η υπερηφάνεια αναφέρεται μ’ ένα επικριτικό τρόπο 20 φορές, δηλαδή τόσο συχνά όσο αναφέρεται μ’ επιδοκιμαστικό τρόπο. Γιατί αυτό; Γιατί είναι ανάγκη να παίρνωμε συμβουλή κατ’ επανάληψιν εναντίον της υπερηφάνειας; Διότι η υπερηφάνεια είναι μια ριζωμένη μορφή ιδιοτέλειας που μπορεί πολύ εύκολα να μας φέρη σε δύσκολη θέσι αν δεν προσέχωμε πάντοτε. «Ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.»—Γέν. 8:21.

Πραγματικά, είναι σαν να πρέπει να γείρωμε το σώμα μας προς τα πίσω, που λέει ο λόγος, για ν’ απορρίψωμε οτιδήποτε έχει την έννοια της αυτοεξυψώσεως ή υπερηφάνειας. Πόσοι έχουν γελοιοποιηθή λόγω υπερηφάνειας! Και το χειρότερο, πόσοι έχουν καταστραφή από την υπερηφάνειά τους! Καλά είπε κάποτε ένας Άγγλος συγγραφέας δοκιμίων: «Γενικά, η υπερηφάνεια βρίσκεται στο βάθος όλων των μεγάλων σφαλμάτων.» Ένα σύγχρονο διαβόητο παράδειγμα είναι εκείνο του Αδόλφου Χίτλερ.

Ένα πράγμα που υπολογίζεται σοβαρά κατά της υπερηφάνειας είναι το ότι μπορεί να μας κάνη εχθρούς του Ιεχωβά Θεού, διότι διαβάζομε: «Ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» (1 Πέτρ. 5:5) Μ’ αυτή την έννοια «βδέλυγμα εις τον Κύριον είναι πας υψηλοκάρδιος.» (Παρ. 16:5) Ας μη φαίνεται παράξενο που διαβάζομε ακόμη ότι «η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και η υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσεως.»—Παρ. 16:18.

Πολλά είναι τα Γραφικά παραδείγματα που δείχνουν ότι η σοφή πορεία είναι να καταπνίγωμε την υπερηφάνεια, όπως όταν μας δίνωνται συμβουλές. Μια σχετική περίπτωσις είναι εκείνη του Σύριου στρατηγού Νεεμάν ο οποίος έπασχε από λέπρα. Εθίγη η υπερηφάνειά του όταν του είπε ο βοηθός του Ελισσαιέ να βυθισθή επτά φορές στα νερά του Ιορδάνη για να γιατρευθή. Ο Νεεμάν καυχήθηκε ότι τα νερά της Δαμασκού ήσαν καλύτερα από κείνα του Ιορδάνη. Εν τούτοις, κατέπνιξε την υπερηφάνειά του και άφησε τους δούλους του να τον πείσουν να ενεργήση σύμφωνα με το μήνυμα που του έστειλε ο Ελισσαιέ. Ενεργώντας έτσι ο Νεεμάν γιατρεύτηκε από τη λέπρα του. Ασφαλώς άξιζε να πνίξη την υπερηφάνειά του. (2 Βασ. 5:11-14) Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς. Όταν μας δίνωνται φρόνιμες συμβουλές που είναι σε αντίθεσι με τις διαθέσεις μας, πρέπει να καταπνίγωμε την υπερηφάνειά μας.

Σχετικά μ’ αυτό, διαβάζομε: «Έλεγχε σοφόν και θέλει σε αγαπήσει.» «Το ωτίον, το οποίον ακούει τον έλεγχον της ζωής, διατρίβει μεταξύ των σοφών.» (Παρ. 9:8· 15:31) Ένας που αρνήθηκε να δεχθή έλεγχο στους αρχαίους χρόνους ήταν ο Κάιν. Ο Ιεχωβά Θεός τον προειδοποίησε : «Εις την θύρα κείται η αμαρτία, εις σε είναι η επιθυμία αυτής· αλλά συ, θα μπορέσης να την εξουσιάσης;» Εξ αιτίας της υπερηφάνειάς του ο Κάιν αρνήθηκε να δώση προσοχή και γι’ αυτό έγινε φονέας και εξωρίσθηκε. (Γέν. 4:7, ΜΝΚ) Ένα άλλο παράδειγμα ήταν του Βασιλιά Οζία. Οι στρατιωτικές του επιτυχίες τον έκαναν τόσο αλαζονικό, ώστε προσπάθησε να σφετερισθή τα καθήκοντα του ιερέα. Όταν επετιμήθη αρνήθηκε με πείσμα να καταπνίξη την υπερηφάνειά του και, ως αποτέλεσμα, πέθανε λεπρός.—2 Χρον. 26:16-21.

Κατά καιρούς μπορεί να ταπεινωθούμε ή να προσβληθούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τι πρέπει να κάνωμε: Να ανταποδώσωμε; Να απαντήσωμε με τα ίδια; Όχι, διότι δεν πρέπει να αποδίδωμε κακόν αντί κακού. (Ρωμ. 12:17-21) Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, εφαρμόζονται τα λόγια του Ιησού: «Όστις σε ραπίσει εις την δεξιάν σου σιαγόνα, στρέψον εις αυτόν και την άλλην.» (Ματθ. 5:39) Ένας που αρνήθηκε να υπομείνη ταπείνωσι, και αρνήθηκε να πνίξη την υπερηφάνειά του, ήταν ο Αμάν ο Αγαγίτης. Ο Βασιλιάς Ασσουήρης είχε διατάξει να υποκλιθούν όλοι ενώπιον του Αμάν, αλλά ο Μαροδοχαίος ο Ιουδαίος, για σοβαρούς λόγους, αρνήθηκε να το πράξη. Αυτό τόσο εξώργισε τον υπερήφανο και ματαιόδοξο Αμάν ώστε αποφάσισε να θανατώση όχι μόνο τον Μαροδοχαίο αλλά και όλους τους Ιουδαίους. Στο τέλος, ο Αμάν πρώτα ταπεινώθηκε πολύ και ύστερα από λίγο πέθανε πάνω σ’ ένα στύλο που είχε προετοιμάσει για τον Μαροδοχαίο. Αν ο Αμάν κατέπνιγε την υπερηφάνειά του και αγνοούσε την ταπείνωσι που του έκανε ο Μαροδοχαίος, ίσως να μην έφθανε σ’ ένα τέτοιο πρόωρο και ταπεινωτικό τέλος. (Εσθήρ, κεφάλαια 3 ως 9) Πολύ σωστά έχει γραφή: «Ο άφρων φανερώνει ευθύς την οργήν αυτού· ο δε φρόνιμος σκεπάζει το όνειδος αυτού.»—Παρ. 12:16.

Επίσης, αξίζει να καταπνίξωμε την υπερηφάνειά μας και να ζητήσωμε συγγνώμη αν έχωμε αδικήσει τον άλλον με κάποια λέξι ή πράξι. Πραγματικά χρωστούμε στους εαυτούς μας και στο άλλο άτομο να κάνωμε επανόρθωσι. Όπως συμβούλευσε ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία του: «Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρον σου εις το θυσιαστήριον και εκεί ενθυμηθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου.»—Ματθ. 5:23, 24.

Άλλη μια περίπτωσις στην οποία μπορεί να χρειασθή να πνίξωμε την υπερηφάνειά μας είναι να ομολογήσωμε ένα σφάλμα όταν το διαπράξαμε. Κανείς δεν τα ξέρει όλα· κανείς δεν είναι τέλειος. Αν λοιπόν διαπιστώσωμε ότι πραγματικά δεν γνωρίζαμε τι λέγαμε, ή κάναμε κάποιο σφάλμα στην κρίσι μας και γι’ αυτό ενεργήσαμε ασύνετα, η σοφή πορεία είναι να το ομολογήσωμε αυτό στους άλλους οι οποίοι μπορεί να εθίγησαν απ’ αυτό. Αυτό είναι ιδιαίτερα ουσιώδες για κείνους που έχουν την επιστασία, είτε γονείς είναι, είτε προϊστάμενοι, είτε διωρισμένοι πρεσβύτεροι σε μια εκκλησία.—Παράβαλε με Ιακώβου 3:1, 2.

Επίσης, θα ανταμειφθούμε αν πνίγωμε την υπερηφάνειά μας αναμένοντας πάντοτε λιγότερα απ’ όσα νομίζομε ότι δικαιούμεθα. Ο Ιησούς είπε ότι όταν προσκαλούμεθα σ’ ένα συμπόσιο πρέπει να καταλάβωμε το ταπεινότερο κάθισμα, έστω και αν νομίζωμε ότι δικαιούμεθα να έχωμε πιο τιμητική θέσι. Καλύτερα είναι να μας παρακαλέσουν να πάμε σε μια πιο τιμητική θέσι παρά να μας πουν να πάμε σε μια λιγότερο τιμητική.—Λουκ. 14:7-11.

Αληθινά, δεν υπάρχουν πολλοί λόγοι για να πνίγωμε την υπερηφάνειά μας; Αξίζει να το κάνωμε.