Υπηρετώντας τον Θεό σαν Οικογένεια

Αφήγηση από τον Όττο Ρίττενμπαχ

Η Κάρολ κι εγώ παντρευτήκαμε τον Νοέμβριο του 1951. Τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί, η Μπρέντα. Στα επόμενα έξι χρόνια αποκτήσαμε πέντε ακόμη παιδιά—τον Ρικ τον Ιούλιο του 1954, τη Ρόντα τον Ιούνιο του 1955, την ΤζοΝτίν τον Μάιο του 1956, τον Γουέιν τον Ιούνιο του 1957, και τον Κίναν τον Ιούλιο του 1958. Η ηλικία μου τότε ήταν μόνο 27 χρόνων και της Κάρολ μόνο 23. Πραγματικά οι οικογενειακές ευθύνες για ένα νεαρό ζευγάρι ήταν βαριές!

Σήμερα, είμαστε ευγνώμονες που όλοι μας είμαστε ενωμένοι στην υπηρεσία του Θεού. Ο Ρικ υπηρετεί στο Μπέθελ, στα Κεντρικά Γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Η Κάρολ κι εγώ, μαζί με τους μικρότερους γιους μας τον Γουέιν και τον Κίναν, είμαστε στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς περίπου 150 χιλιόμετρα (95 μίλια) βόρεια του Μπρούκλυν. Και η Μπρέντα, η Ρόντα, και η ΤζιΝτίν αποφοίτησαν από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς και είναι τώρα ιεραπόστολοι—η Μπρέντα στη Μέση Ανατολή και η Ρόντα και η ΤζοΝτίν στην Κολομβία της Νότιας Αμερικής.

Ποτέ δεν οραματιστήκαμε ότι ολόκληρη η οικογένειά μας θα είχε αυτά τα μεγαλειώδη προνόμια υπηρεσίας. Ήμαστε απλώς ένα νεαρό ζευγάρι με ένα σωρό παιδιά που προσπαθούσαμε να κάνουμε το καλύτερο για να συμβαδίζουμε με τις κατευθύνσεις που λαβαίναμε από τον Θεό μέσω του Λόγου του και της ορατής οργάνωσής του. Δεν ήταν πάντα αυτό εύκολο. Υπήρξαν δύσκολοι καιροί. Αλλά όλοι συμφωνούμε ότι κρατώντας την υπηρεσία του Θεού σε πρώτη θέση στη ζωή μας το αποτέλεσμα ήταν να ζήσουμε μια πλούσια και ανταμειφτική ζωή. Θα σας πω σύντομα για το παρελθόν μας και για την ανατροφή της οικογένειάς μας.

Μαθαίνοντας την Αλήθεια της Βίβλου

Γεννήθηκα το 1930 σ’ ένα αγρόκτημα στην περιοχή της Βόρειας Ντακότα, και ήμουν το 13ο από 14 παιδιά. Οι Νύλενς, μια άλλη αγροτική οικογένεια, ζούσαν περίπου έξι χιλιόμετρα (4 μίλια) μακριά. Ήταν γνωστοί στην περιοχή σαν Μάρτυρες του Ιεχωβά, μολονότι δεν ήταν βαφτισμένοι και δεν παρακολουθούσαν τακτικά τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις.

Καθώς ασχολιόμουν με αγροτικές εργασίες, έκανα συχνές επισκέψεις στο αγρόκτημά τους και γνωρίστηκα με την Κάρολ Νύλεν. Γνωριστήκαμε καλά, και όταν τελείωσε η Κάρολ το γυμνάσιο σύντομα παντρευτήκαμε. Μετά από δυο μήνες, στις αρχές του 1952, στρατεύτηκα και πέρασα δυο χρόνια στο στρατό, από τα οποία τους 14 μήνες τους πέρασα στη Γερμανία.

Όταν επέστρεψα από τη Γερμανία, νοικιάσαμε ένα αγρόκτημα περίπου μισό χιλιόμετρο μακριά από τους Νύλενς. Επειδή δεν είχαμε χρήματα έπρεπε να πάρουμε αγροτικά δάνεια για να αγοράσουμε αγελάδες και μερικά αγροτικά μηχανήματα. Οι αγροκαλλιέργειες εκείνο τον καιρό ήταν πολύ χρονοφάγες. Ωστόσο, με την ενθάρρυνση της Κάρολ και των πεθερικών μου, οι οποίοι ήταν τότε δραστήριοι Μάρτυρες, δέχτηκα μια οικιακή Γραφική μελέτη. Την διεξήγε μαζί μου ο αδελφός της Κάρολ, ο Ρόλαντ. Με την επιπρόσθετη πνευματική βοήθεια από τις επισκέψεις επισκόπων περιοχής και άλλων Μαρτύρων, τελικά αφιερώθηκα στον Ιεχωβά και βαφτίστηκα τον Αύγουστο του 1956.

Μια Σκληρά Εργαζόμενη Σύντροφος

Η ζωή στο αγρόκτημα εκείνη την εποχή δεν είχε πολλές από τις σύγχρονες ευκολίες. Το αγρόσπιτο που είχαμε νοικιάσει, για παράδειγμα, δεν είχε τρεχούμενο νερό ούτε νερό για πότισμα, και έτσι όλο το νερό έπρεπε να το μεταφέρουμε από το πηγάδι, και έπρεπε να πηγαίνουμε έξω για την τουαλέτα. Είχαμε πολύ λίγα έπιπλα στο σπίτι, αλλά ήμαστε ικανοποιημένοι μ’ αυτά που είχαμε και με ό,τι μας έδιναν. Η Κάρολ έγινε τόσο επιδέξια στο στολισμό του σπιτιού που ακόμη και οι ιδιοκτήτες έλεγαν ότι ο χώρος έμοιαζε με κουκλόσπιτο. Αυτή έφτιαχνε και όλα τα ρούχα των παιδιών, κυρίως από παλιά ρούχα που της έδιναν. Και συχνά βοηθούσε και μένα έξω στις δουλειές, στο άρμεγμα των αγελάδων, κάτι που γινόταν με τα χέρια.

Εκείνα τα χρόνια η Κάρολ, της οποίας η μητέρα ήταν δασκάλα, εκπαίδευσε θαυμάσια τα παιδιά. Ακόμη, η μελέτη της Βίβλου και των εκδόσεων της Σκοπιάς μάς είχε εντυπώσει πόσο άξιζε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας από τη νηπιακή ηλικία. (2 Τιμόθεον 3:15) Έτσι, τακτικά, κάθε πρωί από τις 9:30 περίπου ως τις 11, ένα μέρος της μικρής μας κουζίνας γινόταν σχολείο. Ανάμεσα στις πρώτες αναμνήσεις όλων των παιδιών μας είναι το ότι κάθονταν σε μικρές κόκκινες καρέκλες σε ημικύκλιο γύρω από έναν μαυροπίνακα. Σήμερα, τα παιδιά θυμούνται με νοσταλγία εκείνα τα εκπαιδευτικά μαθήματα. Αυτά που ήταν ακόμη μωρά έμαθαν να κάθονται ήσυχα και να δένουν τα χέρια τους για παραπάνω από μια ώρα. Μετά ήταν έτοιμα για τον τακτικό τους μεσημεριανό υπνάκο.

Από τον καιρό που τα παιδιά ήταν ηλικίας περίπου ενάμισι χρόνων μετείχαν ενεργά στα μαθήματα. Η Κάρολ τα δίδαξε το αλφάβητο και πώς να διαβάζουν και να γράφουν χρησιμοποιώντας κάρτες με γράμματα σαν παιχνίδι. Τα βοήθησε επίσης να αποστηθίσουν βασικά Γραφικά εδάφια, και τους έλεγε Βιβλικές ιστορίες τις οποίες τις συνέδεε με τα πρακτικά μαθήματα που αυτές δίδασκαν. Ήταν συγκινητικό να βλέπεις πόσο εύκολα και πόσα πράγματα μπορούσαν να μάθουν τα παιδιά μας στη νεαρή αυτή ηλικία. Μερικοί μπορεί να δυσκολεύονται να το πιστέψουν, αλλά αυτά μπορούσαν να που ονομαστικά και τα 66 βιβλία της Βίβλου από τότε που ήταν ενάμισι χρόνων, και στην ηλικία των δύο ή τριών χρόνων καθένα τους μπορούσε να διαβάζει.

Επίσης, είχαμε τακτική οικογενειακή μελέτη στη διάρκεια της οποίας προετοιμαζόμαστε μαζί με τα παιδιά πάνω σ’ αυτά που θα μελετούσαμε στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Φυσικά, αυτό σήμαινε να αναλύουμε την ύλη έτσι ώστε να μπορούν να την καταλαβαίνουν, ιδιαίτερα όταν μελετούσαμε το βιβλίο «Γενηθήτω το Θέλημά Σου Επί της Γης», και αργότερα το βιβλίο «Αγιασθήτω το Όνομά Σου», καθώς επίσης και τα μαθήματα από το περιοδικό Η Σκοπιά. Αυτή η εκπαίδευση βοήθησε τα παιδιά όχι μόνο να προοδεύσουν πνευματικά αλλά και να διαπρέψουν επίσης στο σχολείο.

Χειρισμός Προβλημάτων

Ωστόσο, παρ’ όλες μας τις προσπάθειες, δεν πήγαν όλα τόσο ομαλά όσο θα θέλαμε. Για παράδειγμα, όταν η Μπρέντα ήρθε σπίτι μετά την πρώτη της μέρα στο σχολείο, τη ρωτήσαμε ανήσυχα να μας πει πώς τα πέρασε. Μια από τις ερωτήσεις μας ήταν για το χαιρετισμό της σημαίας. Απάντησε, «Όχι, δεν χαιρέτησα τη σημαία· απλώς υποσχέθηκα υποταγή». Κάτι, προφανώς, έλειπε στην εκπαίδευσή μας!

Μετά ήταν η περίπτωση που στην καφετήρια του σχολείου σερβίρανε για βραδινό φαγητό γαλοπούλα ακριβώς πριν από την αργία των Ευχαριστιών. Ο Ρικ, ο οποίος πήγαινε στην πρώτη τάξη τότε, αρνήθηκε να φάει. Μόνο μετά από την επίμονη εξήγηση της δασκάλας ότι δεν ήταν πραγματικό γεύμα για τις Ευχαριστίες, και μετά από τηλεφώνημα στην Κάρολ, η συνείδηση του Ρικ του επέτρεψε να φάει απ’ αυτό το φαγητό.

Υπήρχαν επίσης και προβλήματα άλλου είδους, προβλήματα που δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι θα δημιουργούνταν, αλλά τα οποία δείχνουν τις δύστροπες τάσεις των νέων. (Γένεσις 8:21· Παροιμίαι 22:15) Η Ρόντα όταν πήγαινε στην τρίτη τάξη ήταν αποφασισμένη να αποκτήσει ένα έτοιμο, αγορασμένο από κατάστημα παλτό. Έτσι έφτιαξε μια ιστορία ότι η δασκάλα είπε ότι έπρεπε να έχει ένα τέτοιο μέχρι την 1η Μαΐου! Παρ’ ολίγο να μας πείσει.

Έπειτα υπήρχε το θέμα της κλοπής. Όταν ο Γουέιν και ο Κίναν ήταν στη δεύτερη και πρώτη τάξη αντίστοιχα, πήραν από το γραφείο της δασκάλας καραμέλες. Όταν το μάθαμε αυτό, μιλήσαμε με λογικά επιχειρήματα μαζί τους, προσπαθώντας να βγάλουμε από την καρδιά τους τι ήταν εκείνο που τους έκανε να κάνουν αυτό το κακό πράγμα. Σαν τιμωρία τούς βάλαμε να αγοράσουν καραμέλες και να τις δώσουν στη δασκάλα και να της που ότι αυτοί τις είχαν πάρει. Προσπαθήσαμε να ξεριζώσουμε τα κακά κίνητρα από τις καρδιές των παιδιών μας αμέσως μόλις τα διακρίναμε και προσπαθήσαμε να τα αντικαταστήσουμε με καλά και αγνά ελατήρια λογικεύοντάς τα.

Απαιτήθηκε Πλήρης Προσοχή

Πολύ νωρίς καταλάβαμε ότι η εκπαίδευση μιας οικογένειας στην υπηρεσία του Ιεχωβά είναι μια καριέρα που απαιτεί πλήρη προσοχή. Διαπιστώσαμε ότι τα παιδιά πρέπει να κρατιούνται απασχολημένα, να τους δίνεται μια αίσθηση τάξης και προγραμματισμού. Πρέπει να ξέρουν πότε να σηκωθούν το πρωί, πότε πρέπει να κοιμηθούν, πότε πρέπει να φάνε, κτλ. Όλα αυτά πρέπει να ενσταλαχτούν μέσα τους ενώ είναι ακόμη μωρά και να συνεχιστεί αυτό καθώς μεγαλώνουν.

Αρχίσαμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας την υπακοή από τη νηπιακή ηλικία. Όταν τους ζητούσαμε να κάνουν κάτι, ακόμη κι αν αυτό ήταν τόσο απλό όπως «Δέσε τα χέρια σου», ή, «Κάθησε κάτω», αναμέναμε άμεση συμμόρφωση και την λαβαίναμε. Είμαστε βέβαιοι ότι κάθε εντολή εκτελούνταν. Ο υγιή έλεγχος και η καθοδηγία από τη νηπιακή ηλικία ως την ενηλικίωση μειώνει ριζικά τα προβλήματα αργότερα. Μια συνήθεια που ακολουθήσαμε στη νηπιακή τους ηλικία ήταν να φασκιώνουμε τα παιδιά μας όταν ήταν η ώρα να πάνε να κοιμηθούν, όπως ακριβώς γινόταν και στον Ιησού όταν ήταν μωρό. (Λουκάς 2:7) Αυτό τα βοήθησε να αισθάνονται ασφαλή και να κοιμούνται σχεδόν αμέσως.

Από πολύ μικρή ηλικία διδάξαμε επίσης τα παιδιά μας να εργάζονται. Κάτω από την προσεκτική φροντίδα της συζύγου μου, έμαθαν να μαζεύουν τα πράγματά τους, να πλένουν πιάτα, και να διπλώνουν ρούχα. Αργότερα έμαθαν να μαντάρουν κάλτσες, να ράβουν κουμπιά, να φτιάχνουν ψωμί, να φυτεύουν και να ξεχορταριάζουν τον κήπο, και να βοηθάνε στην κονσερβοποίηση και στην κατάψυξη των προϊόντων μας. Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια τα έμαθαν αυτά τα πράγματα. Έμαθαν επίσης να κάνουν μικροεπισκευές στο σπίτι, να βάφουν, να κάνουν την αυλή να φαίνεται ελκυστική. Τα διδάξαμε επίσης να είναι επιμελείς σε οτιδήποτε έκαναν, να κάνουν καλή δουλειά, και φροντίζαμε ώστε να τα εκτελούν αυτά. Πήρε χρόνο αυτό, αλλά απέδωσε πραγματικά στα μετέπειτα χρόνια.

Αναγνωρίζαμε επίσης πόσο χρειάζεται η αναψυχή. Σπάνια όμως περιλάμβανε την παρακολούθηση τηλεόρασης. Στην πραγματικότητα, η οικογένειά μας είχε από κοινού αποφασίσει να ΜΗΝ έχουμε τηλεόραση. Η αναψυχή μας κυρίως γινόταν με το να κάνουμε μαζί διάφορα πράγματα—να παίζουμε παιχνίδια, να πηγαίνουμε εκδρομές, να απολαμβάνουμε τις εκκλησιαστικές δραστηριότητες, και να πηγαίνουμε στις συνελεύσεις. Συχνά, μαζί με τις συνελεύσεις προγραμματίζαμε και τις διακοπές μας σε ενδιαφέροντα μέρη.

Την προτεραιότητα πάντα τη δίναμε στις πνευματικές δραστηριότητες. Στην αρχή έπρεπε να ταξιδεύουμε 90 χιλιόμετρα (55 μίλια)κάθε φορά για να πάμε στην Αίθουσα Βασιλείας, και ο χειμώνας στη Βόρεια Ντακότα μπορεί να είναι βαρύς. Αλλά παίρνοντας λογικές προφυλάξεις και έχοντας ευλογηθεί με σχετικά καλή υγεία, σπάνια χάναμε συνάθροιση. Οι συνελεύσεις περιοχής ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσες στη ζωή μας, μερικές φορές χρειαζόταν να ταξιδέψουμε 400 χιλιόμετρα (250 μίλια) για να μετέχουμε σε ένα τριήμερο πρόγραμμα εκείνο τον καιρό.

Η διακονία του αγρού ήταν ένα τακτικό χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε Σαββατοκύριακου, άσχετα με το αν η θερμοκρασία ήταν –7⁰ Κελσίου (–20⁰ Φαρενάιτ). Μερικοί μπορεί να το νομίσουν υπερβολικό να βγάζεις τα μικρά παιδιά έξω με τέτοιο καιρό, αλλά αυτό βοήθησε να εντυπώσει στα παιδιά ότι τίποτα δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο στην υπηρεσία μας στον Ιεχωβά.

Κρατώντας Πρώτα τα Συμφέροντα της Βασιλείας

Το 1961 βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια μεγάλη απόφαση όταν τον αγρόκτημα που είχαμε νοικιάσει θέλησαν να το πουλήσουν. Θα’ πρεπε να αγοράσω το αγρόκτημα ή θα έπρεπε να ψάξω να βρω κάποια άλλη δουλειά; Η αγροτική ζωή ήταν καλή για τα παιδιά, και καθώς τα αγόρια μεγάλωναν θα μπορούσε να αποτελέσει το μέσο για την συντήρησή τους. Ωστόσο, για να είμαστε ειλικρινείς, οι αγροκαλλιέργειες έπαιρναν πολύ από το χρόνο μας, και σκεφτήκαμε ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει παγίδα σε μας. Νωρίτερα ο πατέρας μου μού είχε δώσει κάποιο κομμάτι γης, το οποίο όμως δεν ήταν αρκετά μεγάλο για να το καλλιεργούμε. Το πούλησα και αγόρασα διάφορα σύνεργα και πήγαινα για εκσκαφές.

Μετακομίσαμε στη γειτονική πόλη Μπουτ, στη Βόρεια Ντακότα, όπου ο πληθυσμός ήταν περίπου 200 άτομα. Έσκαβα υπόγεια και τοποθετούσα αγροτικούς υπονόμους, και έμαθα να χτίζω τσιμεντόλιθους και να κάνω υδραυλικές εργασίες. Σαν συμπλήρωμα σ’ αυτό το μάλλον πενιχρό εισόδημα, ήμουν και οδηγός στο σχολικό λεωφορείο. Ωστόσο πάντα μπορούσαμε να νιώθουμε το ενδιαφέρον του Ιεχωβά και τη βοήθειά του καθώς η οικογένειά μας έβαζε πρώτα τα πνευματικά πράγματα. Μολονότι η οικογένειά μας ήταν μεγάλη και σχετικά φτωχή και έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τις κακοκαιρίες μερικές φορές, πάντα τα καταφέρναμε να παραβρισκόμαστε στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις και συνελεύσεις, και να μετέχουμε επίσης τακτικά στη διακονία του αγρού.

Με τον καιρό μπορέσαμε να αγοράσουμε ένα παλιό σπίτι και, με την γενναιόδωρη βοήθεια του πατέρα της Κάρολ, το διαμορφώσαμε σ’ ένα πολύ ελκυστικό αλλά μέτριο σπίτι. Στην περιοχή μας σχηματίστηκε μια εκκλησία, και είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε στο χτίσιμο μιας μικρής Αίθουσας Βασιλείας. Το αποτέλεσμα ήταν πως τώρα έπρεπε να ταξιδεύουμε μόνο 25 χιλιόμετρα (15 μίλια) αντί για 90 χιλιόμετρα (55 μίλια) για να πηγαίνουμε στις συναθροίσεις. Επειδή η εκκλησία ήταν μικρή, είχαμε κάθε εβδομάδα μέρη στις συναθροίσεις, και αυτό μας έκανα να είμαστε πολυάσχολοι στην προετοιμασία τους.

Με πάρα πολλούς τρόπους αισθανόμαστε τη φροντίδα του Ιεχωβά. Για παράδειγμα, τον Μάρτιο του 1965 προσκλήθηκα να παρακολουθήσω τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης, η οποία τότε περιλάμβανε μια μηνιαία εκπαίδευση για τους Χριστιανούς πρεσβυτέρους. Αλλά το αυτοκίνητο που είχαμε ήταν παλιό και καθόλου αξιόπιστο για να πηγαίνει η οικογένειά μου στις συναθροίσεις και στη συνέλευση περιοχής όσο θα έλειπα. Έτσι πήγαμε σε μια μεγαλύτερη γειτονική πόλη να ψάξουμε για ένα αυτοκίνητο. Αφού ψάξαμε χωρίς κανένα αποτέλεσμα σχεδόν ολόκληρη τη μέρα, περίπου 45 λεπτά πριν από την ώρα που έπρεπε να γυρίσω πίσω για να οδηγήσω το σχολικό λεωφορείο, σταμάτησα σ’ ένα πωλητή αυτοκινήτων.

Ο πωλητής με κατέβασε σε ένα σκοτεινό υπόγειο γκαράζ και μου έδειξε ένα αυτοκίνητο που κατά τη γνώμη μου θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς μας. Μια δοκιμή έδειξε ότι πήγαινε καλά, αλλά ο πωλητής είπε ότι η τιμή του ήταν 300 δολάρια, πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσα να πληρώσω. Καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω, ο πωλητής είπε να περιμένω να ρωτήσει τον διευθυντή ποια καλύτερη τιμή θα μπορούσε να κάνει. Ο διευθυντής σταμάτησε, σκέφτηκε, και είπε διστακτικά, 150 δολάρια. Κάναμε τα συμβόλαια και πήραμε το αυτοκίνητο.

Αργότερα εκείνη την άνοιξη, τα χρήματά μας ήταν λιγοστά. Μόλις είχα γυρίσει από τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας. Ήταν πολύ νωρίς για να αρχίσω τις εξωτερικές δουλειές επειδή υπήρχε ακόμα πάγος στο έδαφος. Μου παρουσιάστηκε μια δουλειά στο δρόμο να σκάψω ένα χαντάκι, και υπόνομο και να τοποθετήσω ένα λουτρό και τα υδραυλικά. Αυτό θα γινόταν μετά από ένα μήνα ή και περισσότερο, αλλά μια μέρα, προς έκπληξή μου, μου τηλεφώνησε ο γείτονάς μας. Είπε ότι θα’ θελε να μου δώσει προκαταβολή για την εργασία 500 δολάρια!

Το 1967 μου έγινε μια προσφορά για δουλειά σε μια πόλη περίπου 160 χιλιόμετρα (100 μίλια) μακριά. Αποφάσισα να τη δεχτώ. Ένας λόγος ήταν ότι η δουλειά μου στις εκσκαφές με απομάκρυνε ολοένα και περισσότερο από το σπίτι μου, και σ’ αυτό το σημείο έπρεπε να προσέξω μήπως μπλέξω με τη δουλειά σε βάρος των πνευματικών δραστηριοτήτων. Έτσι, πουλήσαμε το σπίτι μας και μετακομίσαμε στο Νιου Ρόκφορντ της Βόρειας Ντακότα, όπου έγινα πωλητής λιπασμάτων χοντρικής πώλησης σ’ ένα αγροτικό κατάστημα. Αν και η καινούρια αυτή δουλειά δεν μου επέτρεπε να έχω την ελευθερία που είχα σαν ελεύθερος επαγγελματίας, αποφάσισα να τη δεχτώ επειδή τα παιδιά μου τώρα ήταν μεγαλύτερα και είχαν καλά εδραιωθεί από Χριστιανική άποψη.

Μια Ευτυχισμένη Οικογένεια στην Ολοχρόνια Διακονία

Επειδή τα παιδιά όταν τελείωσαν το σχολείο απέρριψαν υποτροφίες, οι καθηγητές τους και άλλοι στην κοινότητα νόμιζαν ότι άφηναν να πάνε χαμένες οι ικανότητές τους για μάθηση. Ωστόσο, παρά τις πιέσεις να συνεχίσουν την κοσμική τους εκπαίδευση, καθένας τους όταν τελείωσε το γυμνάσιο άρχισε την ολοχρόνια διακονία σαν σκαπανέας.

Η Μπρέντα άρχισε το σκαπανικό έργο το 1970, μετά ο Ρικ το 1972. Μετά αυτός πήγε στο Μπέθελ τον Δεκέμβριο. Τον επόμενο χρόνο και η Ρόντα και η σύζυγός μου άρχισαν σκαπανικό. Το 1974 η ΤζοΝτίν κι εγώ ενωθήκαμε και εμείς μαζί τους στο σκαπανικό έργο, και την επόμενη άνοιξη ο Γουέιν ήταν ο έκτος στην οικογένεια που έκανε σκαπανικό έργο. Το 1976 ο Γουέιν πήγε να υπηρετήσει στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς, αλλά ο Κίναν τελείωσε το σχολείο και τον αντικατέστησε σαν ο έκτος στην οικογένεια που έκανε σκαπανικό έργο.

Όταν αποφάσισα να κάνω σκαπανικό έργο, ο εργοδότης μου αρνήθηκε την αίτησή μου για εργασία μερικής απασχόλησης, και έτσι έφυγα από το αγροτικό κατάστημα. Βρήκα δουλειά σαν οδηγός σε βυτίο καυσίμων, αλλά όταν ο εργοδότης μου επέμενε να αναμιχθώ σε ανέντιμες εμπορικές συναλλαγές, έφυγα και από εκεί. Ωστόσο, εκείνο τον καιρό έκανα σκαπανικό με την Κάρολ και τα παιδιά, την επιθυμία που είχα σ’ όλη μου τη ζωή, και έτσι τίποτα δεν θα μπορούσε τώρα να με εμποδίσει.

Μέσα σε μια εβδομάδα αφότου είχα εγκαταλείψει την εργασία μου, με φώναξε κάποιος άλλος εργοδότης ο οποίος μου ζήτησε αν μπορούσα να δουλεύω δυο μέρες την εβδομάδα στη διάρκεια των χειμερινών επισκευών σε καυστήρες κεντρικής θέρμανσης. Καταπληκτικό; Στην πραγματικότητα όχι, γιατί, δεν έχουμε την υπόσχεση ότι αν βάζουμε πρώτα τα συμφέροντα της Βασιλείας θα τύχουμε φροντίδας γι’ αυτό; (Ματθαίος 6:33) Τα παιδιά μέχρι τότε είχαν καθένα δουλειές μερικής απασχόλησης, και η συμβολή τους στα έξοδα του σπιτιού μας μάς έκανε να μπορούμε να κάνουμε το σκαπανικό έργο όλοι μαζί σαν οικογένεια.

Έπειτα, τον Ιούνιο του 1977, προσκληθήκαμε η Κάρολ κι εγώ μαζί με τον Κίναν στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς. Για τη γυναίκα μου που ήταν μητέρα και άφηνε πίσω το σπίτι μας και τρεις αγαπημένες κόρες ήταν βαρύ. Αλλά σκέφτηκε ότι ήταν κατεύθυνση του Ιεχωβά και ένα πραγματικά πολύτιμο προνόμιο. Και τα κορίτσια επίσης το είδαν απ’ αυτή την άποψη και μας πρότρεψαν να πάμε. Το επόμενο καλοκαίρι γυρίσαμε για διακοπές, πουλήσαμε το σπίτι μας και άλλα πράγματα, και βοηθήσαμε τις κόρες μας να πάνε στον πρώτο τους διορισμό σαν ειδικές σκαπάνισσες περίπου 160 χιλιόμετρα (100 μίλια) μακριά.

Ενόσω υπηρετούσαν τα κορίτσια σαν ειδικές σκαπάνισσες στο Γκραντ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, προσκλήθηκαν στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς τον Αύγουστο του 1981 για να εργαστούν μαζί μας μέχρις ότου μπουν στην 72η τάξη της Σχολής Γαλαάδ που άρχιζε εκείνο τον Οκτώβριο. Τον επόμενο Μάρτιο αποφοίτησαν, και σύντομα και οι τρεις τους πήγαν στον ιεραποστολικό διορισμό τους στην Κολομβία της Νότιας Αμερικής.

Η Ρόντα και η ΤζοΝτίν είναι ακόμη στην Κολομβία, αλλά η Μπρέντα παντρεύτηκε έναν συμμαθητή της από τη Γαλαάδ τον Μάρτιο του 1983 και υπηρετούν μαζί στη Μέση Ανατολή. Έπειτα, τον Μάρτιο του 1984, παντρεύτηκε η Ρόντα έναν απόφοιτο της Γαλαάδ και διορίστηκαν στην Κολομβία. Ακόμη, παντρεύτηκαν και τα αγόρια εξαιρετικές σκαπάνισσες που υπηρετούν τώρα μαζί τους είτε στο Μπέθελ του Μπρούκλιν είτε στα αγροκτήματα της Σκοπιάς. Έτσι η οικογένειά μας που αποτελείται από σκαπανείς αυξήθηκε στους 13, περιλαμβανομένης της γυναίκας μου και μένα.

Όλοι μας είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι που είμαστε στην ολοχρόνια υπηρεσία του Θεού μας, του Ιεχωβά, και σαν οικογένεια γνωρίζουμε ότι για να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε αυτά τα προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να συμπεριφερόμαστε με τρόπο άξιο των καλών νέων. (Φιλιππησίους 1:27) Είμαστε ευγνώμονες για τις θαυμάσιες συμβουλές που προμηθεύει ο Ιεχωβά μέσω της ορατής του οργάνωσης, επειδή, εφαρμόζοντάς τες στη ζωή μας, το αποτέλεσμα είναι να απολαμβάνουμε τώρα σαν οικογένεια τον ένδοξο θησαυρό της υπηρεσίας.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η ΤζοΝτίν, η Μπρέντα, και η Ρόντα σε πολύ μικρή ηλικία μάθαιναν Βιβλικές Ιστορίες

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Ο Γουέιν, ο Ρικ, και ο Κίναν—είναι τώρα όλοι στην υπηρεσία Μπέθελ

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Μέρος της οικογένειας Ρίττενμπαχ σήμερα—όλοι είναι στην ολοχρόνια υπηρεσία