Μια Ισόβια Συνεργασία στο Σκαπανικό

Σ’ ένα συγυρισμένο και λιτά επιπλωμένο δωμάτιο στο Κάρντιφ της Ουαλίας, μόλις έχει τελειώσει η Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας. Ο οδηγός της μελέτης ευχαριστεί τις δύο σκαπάνισσες αδελφές, τη Μοντ Κλαρκ και τη Μαίρη Γκραντ που είναι και οι δύο πάνω από 90 χρονών, για τη φιλοξενία τους και τις παροτρύνει να μιλήσουν για τα περασμένα . . .

Μοντ: Πάνε 65 χρόνια τώρα από τότε που πρωτοσυναντήθηκα με τη Μαίρη και αρχίσαμε μαζί το σκαπανικό.

Μαίρη: Ναι, ήταν το 1923, μια κρύα νύχτα του Ιανουαρίου που χιόνιζε! Θυμάσαι Μοντ; Σε πήγα κατευθείαν από το σταθμό του τρένου, του Ματς Γουένλοκ, στο σπίτι μου. Τσιμπήσαμε κάτι και μετά μελετήσαμε μαζί τις Σκιές της Σκηνής. Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε με τα ποδήλατά μας να πάμε να κηρύξουμε στους αγρότες του Σρόπσαϊρ.

Πρώτες Επαφές

Μοντ: Βέβαια ήμασταν έτοιμες γι’ αυτό. Βλέπετε, ήμασταν και οι δύο σκαπάνισσες για αρκετό καιρό. Ακόμη κι όταν ήμουν μικρό κορίτσι, με ενδιέφερε πάντοτε ο Λόγος του Θεού. Κάποτε θυμάμαι απήγγειλα εφτά ψαλμούς στην εκκλησία για να πάρω μια Αγία Γραφή δωρεάν! Το 1908, όταν ήμουν 11 χρονών, η μεγαλύτερη αδελφή μου διάβασε το βιβλίο Το Θείο Σχέδιο των Αιώνων και εγκατέλειψε την εκκλησία στην οποία πηγαίναμε για να γίνει Σπουδάστρια της Γραφής. Οι Βιβλικές αλήθειες έγιναν το θέμα των συζητήσεών μας στο σπίτι. Όμως όταν πέθανε ο πατέρας μου, άρχισα να αναρωτιέμαι, ‘Πού βρίσκονται οι νεκροί;’

Πόσο συγκινήθηκα που βρήκα την απάντηση όταν πήγα να δω το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, το οποίο παρουσιαζόταν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Σέφιλντ! Σ’ εκείνη την κινηματογραφική ταινία που ήταν συγχρονισμένη με τους δίσκους του φωνόγραφου, είδα να απεικονίζεται η ανάσταση του γιου της Σουναμίτιδας. Ναι, έμαθα ότι οι νεκροί δεν έχουν συναίσθηση των πραγμάτων μέχρι να αναστηθούν.—2 Βασιλέων 4:32-37.

Εγκατέλειψα αμέσως την Αγγλικανική Εκκλησία και ανέλαβα αυτό που αποκαλούσαμε ποιμαντικό έργο, προσφέροντας Βιβλικά έντυπα ακριβώς στην ίδια περιοχή στην οποία ήμουν γνωστή ότι μοίραζα εκκλησιαστικά περιοδικά. Συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά τον Αύγουστο του 1918, σε μια συνέλευση που γινόταν στη γειτονική πόλη, το Λίιντς.

Αφού πέρασα πολύ ευχάριστες διακοπές στο Ντέρμπισαϊρ μαζί με δύο άλλες βιβλιοπώλισσες, αποφάσισα να κάνω την υπηρεσία σκαπανέα έργο της ζωής μου. Τον Αύγουστο του 1922 έλαβα τον πρώτο μου διορισμό: το Μπίγκλσγουεϊντ στο Μπέντφορντσαϊρ.

Μια από τις βιβλιοπώλισσες μού είπε: «Αν μπορέσεις να αντέξεις τους πρώτους έξι μήνες, θα είσαι εντάξει». Δεν ήταν εύκολοι εκείνοι οι πρώτοι μήνες. Είχα ένα ατύχημα με το ποδήλατο. Κατόπιν η πρώτη σκαπάνισσα σύντροφός μου επέστρεψε σπίτι της. Όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη να συνεχίσω και έτσι έγραψα στην Εταιρία ζητώντας μια σύντροφο. Και ο Ιεχωβά μού έδωσε τη Μαίρη!

Μαίρη, εσύ έλαβες τη θέση σου υπέρ της αλήθειας νωρίτερα από εμένα, έτσι δεν είναι;

Μαίρη: Ναι, Μοντ. Αυτό έγινε τον καιρό που ζούσαμε στο Κάρντιφ της Νότιας Ουαλίας. Όταν ήμουν 16 χρονών, η γιαγιά μου μού πρότεινε να διαβάσω το βιβλίο Το Θείο Σχέδιο των Αιώνων, το οποίο είχε πάρει από μια δημόσια συνάθροιση που είχε οργανωθεί από τους Σπουδαστές της Γραφής. Πάντοτε ήθελα να κατανοήσω την Αγία Γραφή και να γίνω ιεραπόστολος όταν θα μεγάλωνα. Μόλις διάβασα εκείνο τον τόμο, κατάλαβα ότι είχα βρει την αλήθεια.

Άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής, παρά το ότι η μητέρα μου το καταδίκαζε έντονα αυτό. Βλέπετε οι γονείς μου ήταν ευκατάστατοι και καθώς δεν μου επέτρεπαν να δουλεύω, ένιωθα ότι η κατάσταση στο σπίτι ήταν πολύ περιοριστική. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερα να προμηθευτώ τα υπόλοιπα βοηθήματα της σειράς για τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Όταν το ανακάλυψε η μητέρα μου, έκαψε θυμωμένη τα βιβλία και μου είπε ότι ήμουν πολύ μικρή για να γνωρίζω σχετικά με αυτά τα πράγματα. Για να τα αντικαταστήσω χρειάστηκε να φέρω κρυφά στο σπίτι τα βιβλία ένα προς ένα, μετά από επισκέψεις που έκανα νωρίς το πρωί στο σπίτι ενός από τους Σπουδαστές της Γραφής, που απείχε τρία χιλιόμετρα. Διάβαζα αχόρταγα αυτά τα βιβλία πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι στο σπίτι και τα έκρυβα σε μια παράγκα στον κήπο κατά τη διάρκεια της μέρας.

Το 1913, όταν ήμουν 17 χρονών, ταξίδεψα στο Λονδίνο για διακοπές και για να δω τα αξιοθέατα. Το ευχάριστο ήταν ότι αυτό συνέπεσε με μια επίσκεψη που έκανε ο Αδελφός Ρώσσελ σε μια συνέλευση η οποία γινόταν στο Κίνγκσγουεϊ Χολ. Εκεί εξέφρασα την επιθυμία μου να βαφτιστώ. Η βιβλιοπώλισσα που εργαζόταν στο Κάρντιφ, πλησίασε τον Αδελφό Ρώσσελ και τον ρώτησε αν εκείνος πίστευε πως ήμουν πολύ μικρή. Ο αδελφός με ρώτησε πόσο χρονών ήμουν και μου έκανε ερωτήσεις για να δει αν κατανοούσα τις Γραφές και να κρίνει αν είχα αφιερώσει τη ζωή μου στον Ιεχωβά. Το αποτέλεσμα ήταν να φορέσω ένα μακρύ μαύρο φόρεμα και να πάω και εγώ μαζί με τους άλλους υποψήφιους για βάφτισμα που υπήρχαν στη Σκηνή του Λονδίνου. Θυμάμαι ακόμη πολύ καθαρά τα λόγια που ψέλναμε καθώς βγαίναμε από το νερό:

‘Τάφηκα με τον Χριστό

κι αναστήθηκα μ’ αυτόν,

Τι άλλο πια μένει να κάνω εγώ;

Να πάψω κάθε έριδα

και διαμάχη,

Στης ζωής να βαδίσω το νέο μονοπάτι’.

Αργότερα, με πλησίασε ένας αδελφός και μου είπε: «Εσύ θα πρέπει να είσαι η τελευταία που μπαίνει στους 144.000· σου μένει πολύ λίγος χρόνος μόνο για να κάνεις βέβαιη την κλήση σου και την εκλογή σου». Τέτοιες σκέψεις έκαναν πολλοί οι οποίοι περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία το έτος που πλησίαζε, το 1914. Για μένα όμως αυτό αποδείχτηκε ότι ήταν καιρός δοκιμασίας καθώς υπέμενα ισχυρή εναντίωση στο σπίτι. Παρακολουθούσα συναθροίσεις όσο πιο συχνά μπορούσα. Το 1916 απήλαυσα το προνόμιο να υπηρετήσω ως ταξιθέτρια στην προβολή του Φωτοδράματος της Δημιουργίας, στο Κάρντιφ. Αφού ολοκλήρωσα την εκπαίδευσή μου ως νοσοκόμα στο Μάντσεστερ, άρχισα το 1922 την ολοχρόνια υπηρεσία ως σκαπάνισσα.

Μαρτυρία στην Επαρχία

Μοντ: Εκείνο τον καιρό χρειαζόταν πραγματικά να παίρνουμε εμείς την πρωτοβουλία. Λέγαμε σε όλους ότι ενασχολούμασταν σ’ ένα Χριστιανικό έργο. Εκείνες τις μέρες οι άνθρωποι διάβαζαν. Προσφέραμε το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού και τη σειρά Γραφικαί Μελέται. Φυσικά χρειαζόμασταν μια αρκετά μεγάλη τσάντα για να κουβαλάμε όλα αυτά τα έντυπα. Η δικιά μου ήταν τόσο μεγάλη που όταν κάποια μέρα φτάσαμε σ’ ένα απομακρυσμένο αγρόκτημα, η γυναίκα του γεωργού νόμιζε ότι ήμουν κάποια συγγενής από τον Καναδά που ήρθε να τους επισκεφτεί. Πόσο γελάσαμε τότε!

Εφόσον το σκαπανικό ήταν η ζωή μας, βγάζαμε τα προς το ζειν από το έργο διανομής των βιβλίων που περιείχαν το άγγελμα της Βασιλείας. Χρησιμοποιούσαμε προσεκτικά τους πόρους μας και ζούσαμε λιτά, ανταλλάσσοντας βιβλία με βούτυρο και με άλλα αγροτικά προϊόντα, και μαζεύοντας πατάτες, γουλιά και λάχανα που έπεφταν από τα κάρα στους τραχείς, γεμάτους σκόνη δρόμους. Γίναμε επιδέξιες στο να επιδιορθώνουμε τα κλαταρισμένα λάστιχα των ποδηλάτων μας, και εξελιχτήκαμε σε καλές ράφτρες, πράγμα που μας επέτρεπε να φτιάχνουμε οι ίδιες τα ρούχα μας.

Καθώς οι αδελφοί που υπηρετούσαν ως περιοδεύοντες ομιλητές έδιναν Βιβλικές ομιλίες στις διάφορες πόλεις, η Μαίρη και εγώ πηγαίναμε μετά από αυτούς προκειμένου να φροντίσουμε τα άτομα που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον λόγω του κηρύγματος. Μικροί όμιλοι από ενδιαφερόμενα άτομα άρχισαν να ξεπηδούν στο Σριούσμπερι και σε άλλες πόλεις. Και με πόση λαχτάρα περιμέναμε τις συνελεύσεις! Νομίζω πως η συνέλευση του 1926 στο Λονδίνο ήταν κάτι το αξιοσημείωτο. Εκεί γευτήκαμε το επιπρόσθετο προνόμιο να μοιράσουμε το βιβλιάριο The Standard for the People (Το Υπόδειγμα για τους Ανθρώπους) στους δρόμους της πρωτεύουσας. Έπειτα ο ενθουσιασμός μας μεγάλωσε όταν διαβάσαμε το περιεχόμενο ενός γράμματος από την Εταιρία. Ήταν μια αλλαγή διορισμού για μας, στη Βόρεια Ιρλανδία.

Σκαπανικό σε Νέους Τομείς

Φτάσαμε στην Κομητεία Άντριμ της Βόρειας Ιρλανδίας, για να κάνουμε σκαπανικό ανάμεσα σε θρησκευτικά διαιρεμένους ανθρώπους. Πρώτα μείναμε στο Γκρινάιλαντ. Υπήρχε υγρασία κι έκανε κρύο, και δεν είχαμε θέρμανση για εβδομάδες εξαιτίας μιας απεργίας που έκαναν οι ανθρακωρύχοι στην Αγγλία. Μπορώ να φέρω στο νου μου τώρα το πώς ήμασταν, καθισμένες τα βράδια με τα παλτά και τα γάντια μας, προσπαθώντας να μελετήσουμε, ενώ τρέμαμε από το κρύο. Κατόπιν ήρθε το καλοκαίρι και πόσο ευγνώμονες ήμασταν στον Ιεχωβά για το προνόμιο που είχαμε να εργαζόμαστε σ’ εκείνο το πανέμορφο περιβάλλον, στα λαγκάδια του Άντριμ. Οι άνθρωποι άκουγαν πρόθυμα το άγγελμα της Βασιλείας. Βέβαια, συχνά διαφωνούσαν, αλλά ήταν ευγενικοί. «Περάστε μέσα», έλεγαν· έβαζαν το τσαγιερό να βράσει στα αναμμένα κάρβουνα, και οι συζητήσεις μας συνεχίζονταν.

Μαίρη: Καθώς ήμασταν τώρα τέσσερις κοπέλες σκαπάνισσες μαζί στο διορισμό μας, ακολουθούσαμε πιστά ένα πλήρες θεοκρατικό πρόγραμμα συναθροίσεων. Κάθε πρωί συζητούσαμε ένα Γραφικό εδάφιο και διαβάζαμε την ‘Πρωινή μας Απόφαση’, η οποία έλεγε εν μέρει: ‘Θα θυμάμαι καθημερινά, στο Θρόνο της Ουράνιας Χάρης, τα γενικά συμφέροντα του έργου θερισμού, ιδιαίτερα το προνόμιο που εγώ απολαμβάνω να συμμετέχω σ’ αυτό το έργο, και τους αγαπητούς συνεργάτες στο Μπέθελ και παντού’. Κάθε Τετάρτη βράδυ είχαμε τη Συνάθροισή μας Προσευχής, Αίνου και Εμπειριών. Τις Κυριακές μελετούσαμε μαζί τη Σκοπιά και μαζευόμασταν γύρω από το μικρό εκκλησιαστικό όργανο που έβρισκε κανείς συχνά στα σπίτια των ανθρώπων, για να ψάλλουμε κάποιους από τους Ύμνους της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος, όπως για παράδειγμα τον ύμνο:

«Την νίκην μην σκεφθής

Ως κερδηθείσαν νυν

Άπαξ ανέτως μη σταθής

Σ’ οδόν σου την στενήν».

Μοντ: Τι αλλαγή που ήταν για μας όταν διοριστήκαμε να κάνουμε ένα ειδικό έργο που είχε αρχίσει—γίναμε ‘σκαπανείς εμπορικών οίκων’. Πώς θα μπορούσαμε ποτέ να μιλήσουμε σε επιχειρηματίες, διευθυντές τραπεζών και σε άλλους τέτοιους ανθρώπους; Εκείνα τα μεγάλα κτίρια στο Μπέλφαστ σου προκαλούσαν τρόμο. Θυμόμασταν όμως το εδάφιο Φιλιππησίους 4:13: «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με». Και ούτε σκοπεύαμε να απορρίψουμε το διορισμό μας. Τι εξαιρετικές εμπειρίες που είχαμε καθώς μιλούσαμε σ’ εκείνους τους ανθρώπους και τους αφήναμε ένα σωρό έντυπα! Μέχρι το 1931 είχαμε τελειώσει τους εμπορικούς οίκους και είχαμε περάσει πέντε χρόνια στη Βόρεια Ιρλανδία. Αναρωτιόμασταν πού θα διοριζόμασταν στη συνέχεια. Προς κατάπληξή μας, διοριστήκαμε στους εμπορικούς οίκους του Δουβλίνου.

Στη Θαρσείς ή στη Νινευή;

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι, στην αρχή, νιώσαμε σαν τον Ιωνά, ο οποίος είχε διοριστεί να κηρύξει στη Νινευή αλλά αντίθετα, κατευθύνθηκε προς τη Θαρσείς. Θα προτιμούσαμε έναν άλλον διορισμό. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε πόσο θα πρέπει να εμπιστευόμαστε στον Ιεχωβά. Ωστόσο ήταν πολύ αποθαρρυντικό να στεκόμαστε δίπλα στη Στήλη του Νέλσωνος στο Δουβλίνο και να βλέπουμε τους δρόμους γεμάτους από ιερείς και μοναχές, από άντρες που έβγαζαν το καπέλο τους και από γυναίκες που σταυροκοπιούνταν προς τιμή της ‘ευλογημένης Παρθένου’. Εκείνο τον καιρό υπήρχαν μόνο τέσσερις Σπουδαστές της Γραφής στο Δουβλίνο.

Καταφέραμε να βρούμε δωμάτια σ’ ένα σπίτι Ρωμαιοκαθολικών. Φυσικά, έπρεπε να κρύβουμε τα έντυπά μας κάτω από το κρεβάτι επειδή ο ιερέας επισκεπτόταν τακτικά το σπίτι. Κάποια μέρα, ένας επιχειρηματίας από το Δουβλίνο μας επισκέφτηκε στο σπίτι και είπε: ‘Αφήσατε βιβλία στην τράπεζά μου’. Ήταν τόσο ενθουσιασμένος από αυτά, που πήγε σε όλα τα καταστήματα και κοίταζε αν πουλούσαν βιβλία του Δικαστή Ρόδερφορντ. Κατόπιν έγραψε στη Νέα Υόρκη και του έδωσαν τη διεύθυνσή μας. Διοργάνωσε ένα πάρτι για όλους τους φίλους του με σκοπό να τους πει σχετικά μ’ αυτά που είχε μάθει.

Αργότερα εκείνη τη χρονιά, παρακολουθήσαμε μια συνέλευση περιφερείας στο Λίβερπουλ της Αγγλίας, όπου μάθαμε για το νέο μας όνομα, Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν επιστρέφαμε στο Δουβλίνο, πήραμε μέρος στην εκστρατεία διανομής του βιβλιαρίου The Kingdom, the Hope of the World (Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου), το οποίο περιείχε τις αποφάσεις της συνέλευσης. Επισκεφτήκαμε όλα τα αντρικά και γυναικεία μοναστήρια, καθώς και τους εμπορικούς οίκους, προσφέροντας δωρεάν αντίτυπα του βιβλιαρίου. Τα δέχτηκαν όλα!

Μαίρη: Κάποια μέρα είδαμε ένα πλοίο να ταξιδεύει στον ποταμό Λίφεϊ κι έτσι μας ήρθε η ιδέα να δώσουμε μαρτυρία στα πληρώματα των πλοίων που βρίσκονταν στην αποβάθρα. Όταν προσπαθήσαμε να μπούμε στην περιοχή που ήταν οι αποβάθρες, υπήρχε εκεί κάποιος αστυνομικός που εμπόδιζε την είσοδο και ο οποίος μας ρώτησε τι θέλαμε. Μόλις του δείξαμε τα βιβλία είπε, «περάστε». Συναντήσαμε αρκετούς καπετάνιους από άλλες χώρες οι οποίοι γνώριζαν για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν ξαναφέρνουμε στο νου μας εκείνες τις εμπειρίες, θαυμάζουμε τον τρόπο με τον οποίο μας φρόντιζε ο Ιεχωβά, καθώς η κάθε μια από μας ανέβαινε μόνη της στα καράβια.

Μαρτυρία Κατά τη Διάρκεια του Κεραυνοβόλου Πολέμου

Μοντ: Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το 1939, επιστρέψαμε στο Λίβερπουλ και μείναμε μαζί με άλλους 20 σκαπανείς οι οποίοι ζούσαν στον οίκο σκαπανέων. Τώρα είχαν μπει στη ζωή μας οι συνεχείς αεροπορικές επιδρομές και οι βομβαρδισμοί, και δίναμε μαρτυρία οπουδήποτε βρίσκαμε ανθρώπους που άκουγαν. Συχνά συνέβαινε να βάζουμε τους δίσκους στους φωνόγραφούς μας, να συζητούμε για το άγγελμα της Βασιλείας και τότε να τρέχουμε πίσω στον οίκο σκαπανέων ή να πεταγόμαστε από το ένα αντιαεροπορικό καταφύγιο στο άλλο. Στη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, δεν φοβηθήκαμε, επειδή κάναμε το έργο του Κυρίου.

Πολλές φορές, καθώς προχωρούσαμε στους δρόμους, ορισμένοι άνθρωποι μας έβριζαν επειδή οι Μάρτυρες διακρατούσαν ουδέτερη στάση σ’ όλη αυτή τη διάρκεια των εχθροπραξιών. Θυμάμαι πως σε κάποιο σπίτι ένας νεαρός άντρας άκουσε τους δίσκους και δέχτηκε μια τακτική Γραφική μελέτη. Όμως προέκυψε μια δυσκολία! Μόλις είχε δηλώσει να καταταγεί εθελοντής στο Βρετανικό Ναυτικό. Έγραψε ένα γράμμα στις αρχές δηλώνοντας την ουδέτερη θέση του και η απάντηση που έλαβε έλεγε ότι απαλλασσόταν πλήρως από στρατιωτική υπηρεσία. Αργότερα ενώθηκε μ’ εμάς στην ολοχρόνια υπηρεσία.

Μαίρη: Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις μέρες του πολέμου, Μοντ. Θυμάσαι τι έγινε όταν μετακομίσαμε στο Κνάτσφορντ του Τσέσαϊρ το 1942; Μια κυρία μάς φώναξε δυνατά: ‘Τι κάνετε εσείς για την υπόθεση του πολέμου;’ Πριν προλάβουμε να απαντήσουμε, κάποιος περαστικός απάντησε: ‘Αυτή κάνει ένα έργο που εμείς δεν έχουμε το θάρρος να κάνουμε’. Ένας ηλικιωμένος άντρας μπήκε στη συζήτηση και είπε: ‘Κάνουν καλό έργο’.

Μοντ: Βέβαια, το έργο Γραφικών μελετών ήταν αυτό που είχε τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα. Είχα μια θαυμάσια εμπειρία όταν επισκέφτηκα ένα αγρόκτημα και συνάντησα μια κυρία που μου είπε ότι ο μικρός της γιος είχε σκοτωθεί σ’ ένα τροχαίο ατύχημα. Της έδωσα το βιβλιάριο Hope for the Dead (Ελπίδα για τους Νεκρούς) και άρχισα μαζί της Γραφική μελέτη. Ύστερα από εφτά μόνο μελέτες, αυτή η κυρία άρχισε να με συνοδεύει στο έργο μαρτυρίας. Λίγους μήνες αργότερα δέχτηκε την αλήθεια ο άντρας της και μέσα σε δύο χρόνια αυτό το ζευγάρι πούλησε το αγρόκτημά του και άρχισε το σκαπανικό. Αργότερα ανέλαβε και η κόρη τους το ολοχρόνιο έργο και τώρα αυτή και ο σύζυγός της υπηρετούν στο Μπέθελ του Λονδίνου.

Το 1941 στη συνέλευση του Λίτσεστερ, ο Αδελφός Σρόντερ ανακοίνωσε ότι οι ειδικοί σκαπανείς θα λάβαιναν μια μικρή χρηματική ενίσχυση που θα τους βοηθούσε να έχουν τα αναγκαία της ζωής. Για 20 σχεδόν χρόνια ο Ιεχωβά είχε ευλογήσει το έργο διανομής εντύπων που κάναμε και μ’ αυτόν τον τρόπο μας είχε προμηθεύσει όλα εκείνα που χρειαζόμασταν. Ο Ιεχωβά δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Αποδείξαμε ότι «δεν έπεσεν ουδέ εις εκ πάντων των λόγων των αγαθών, τους οποίους ελάλησε».—1 Βασιλέων 8:56.

Βρίσκουμε «Πρόβατα» στην Ουαλία

Το 1954 μας βρήκε στο Μίλφορντ Χέβεν της Ουαλίας. Παρά την εναντίωση από τον κλήρο, κηρύξαμε και βρήκαμε μερικά προβατοειδή άτομα τα οποία ανταποκρίθηκαν. Αυτούς τους οργανώσαμε σ’ έναν όμιλο και τους δείξαμε πώς να διεξάγουν συναθροίσεις και να δίνουν σύντομα, ουσιώδη σχόλια. Τι χαρούμενη περίσταση ήταν να βλέπει κανείς εφτά απ’ αυτούς να βαφτίζονται σε μια δεξαμενή για πρόβατα, στην οποία είχε μεταφερθεί ζεστό νερό με κανάτες του γάλατος!

Στην πόλη Αμπερκινόν της ουαλικής κοιλάδας, μια επίσκεψη που κάναμε σε κάποιο άτομο στη διάρκεια του δρομολογίου περιοδικού, έφερε καλά αποτελέσματα. Μια κυρία η οποία δεχόταν τακτικά αντίτυπα των περιοδικών, παρ’ όλο που είπε, «δεν πιστεύω αυτά που μου λέτε», συμφώνησε να διαβάζει τα περιοδικά. Σε μια επίσκεψή μου αργότερα, βρήκα τον άντρα της να καταγίνεται με το βάψιμο του σπιτιού. Μετά από μια φιλική συζήτηση, έγιναν διευθετήσεις να αρχίσουμε Γραφική μελέτη την επόμενη εβδομάδα. Γίναμε φίλοι με τους τρεις γιους οι οποίοι άρχισαν να έρχονται στη μελέτη. Τελικά, η μητέρα και οι γιοι της αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Ιεχωβά και βαφτίστηκαν. Μέχρι σήμερα, 35 μέλη εκείνης της οικογένειας έχουν δεχτεί την αλήθεια και μερικοί από αυτούς υπηρετούν ως βοηθητικοί, τακτικοί ή ειδικοί σκαπανείς και μερικοί ως πρεσβύτεροι.

Τώρα, βρισκόμαστε εδώ στο Κάρντιφ και αναπολούμε αυτά που κάναμε στη ζωή μας. Δεν έχουμε μετανιώσει για τίποτα. Ο Ιεχωβά έχει καλύψει την κάθε ανάγκη μας από υλική άποψη. Η ζωή μας εξακολουθεί να είναι θαυμάσια καθώς υπηρετούμε μαζί ως σκαπάνισσες και πιστεύουμε ακόμη ότι η ολοχρόνια υπηρεσία είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μας στη ζωή.

Τώρα οι καρδιές μας ριγούν καθώς βλέπουμε τις αυξανόμενες τάξεις των σκαπανέων. Και πόσο χαιρόμαστε για όλους αυτούς τους νεαρούς που αναλαμβάνουν αυτή την πολύτιμη υπηρεσία! Η Μαίρη και εγώ κάνουμε μαζί το σκαπανικό, 65 χρόνια τώρα. Η ζωή μας ήταν απλή μα πολυάσχολη, σκληρή μα ανταμειφτική. Πραγματικά συνιστούμε το σκαπανικό ως επιδίωξη στη ζωή.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η Μοντ (αριστερά) και η Μαίρη πιστεύουν μέχρι σήμερα πως ο μεγαλύτερος θησαυρός τους είναι η ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά