Στο Βάθος των Ειδήσεων

Νοσηρή Εκπαίδευση

Εδώ και δέκα χρόνια, ένα πανεπιστήμιο στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης προσφέρει μαθήματα σχετικά με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, για τα οποία οι μαθητές μπορούν να πάρουν τρία πανεπιστημιακά πτυχία. Από τους μαθητές «απαιτείται να συμμετέχουν σε ‘εκπαιδευτικές επισκέψεις’ για να μιλάνε με πόρνες, να επισκέπτονται μπαρ όπου συχνάζουν ομοφυλόφιλοι ή να επιθεωρούν παραλίες γυμνιστών», αναφέρει ένας αρθρογράφος στην εφημερίδα New York Post. Λέγεται ότι το βιβλίο που εξετάζεται στην τάξη παρέχει σαφείς οδηγίες για το πώς να ασχολείται κανείς με το στοματικό σεξ και ενθαρρύνει τον αυνανισμό. Σύμφωνα με την εφημερίδα Post, ως μέρος του προγράμματος της τάξης, οι φοιτητές βλέπουν ένα κινηματογραφικό έργο που δείχνει «ζευγάρια να έχουν σεξουαλικές σχέσεις», καθώς και «κοντινά πλάνα της αντρικής και της γυναικείας ανατομίας». Τι θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από τα πρότυπα της καθαρότητας και της αρετής;—Φιλιππησίους 4:8, 9.

Ενώ οι νεαροί χρειάζεται να ξέρουν τις αλήθειες γύρω από τη ζωή και να έχουν μια ορθή άποψη γι’ αυτές, οι γονείς είναι εκείνοι που έχουν την πρώτιστη ευθύνη να παρέχουν τέτοια καθοδήγηση. (Παροιμίαι 22:6) Φυσικά, οποιοδήποτε σχολικό μάθημα που ενθαρρύνει το σεξ έξω από το γάμο και απαιτεί από τους μαθητές να βλέπουν ακατάλληλα κινηματογραφικά έργα και να εξερευνούν την ομοφυλοφιλία και την πορνεία, δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτό από τους αληθινούς λάτρεις του Θεού. Η Αγία Γραφή περιγράφει καθαρά εκείνους που ασκούν πορνεία, μοιχεία και ομοφυλοφιλία ως άτομα που έχουν «πάθη ατιμίας [επαίσχυντες σεξουαλικές ορέξεις, ΜΝΚ]» και ασχολούνται με «ασχημοσύνην». Σχετικά με τέτοια πράγματα, η Αγία Γραφή δίνει την εντολή: «Να απέχησθε από της πορνείας». Προχωρώντας ακόμη περισσότερο, λέει: «Πορνεία . . . μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας».—Ρωμαίους 1:24-32· 1 Θεσσαλονικείς 4:3· Εφεσίους 5:3, 5· Γαλάτας 5:19, 21.

Μια Ψεύτικη Ελπίδα

Οι άνθρωποι που αναζητούν «ένα πιο εξατομικευμένο μονοπάτι» προς το θάνατο, εγκαταλείπουν τα καθιερωμένα είδη ταφής για χάρη της αρχαίας τέχνης της ταρίχευσης, αναφέρει η εφημερίδα The Wall Street Journal. Για 7.500 δολάρια (περ. 1,1 εκατ. δρχ.), που είναι η βασική τιμή, «θα μουσκέψουν τον πελάτη επί δυο μήνες μέσα σε κρασί, βότανα και χημικά συντηρητικά, θα τον αλείψουν με αρωματικά έλαια και θα τον τυλίξουν σ’ ένα κάλυμμα από λινό ύφασμα, φάιμπεργκλας, πολυαιθυλένιο και γύψο», λέει η εφημερίδα Journal. Οι επιχρυσώσεις ή οι επιστρώσεις με κοσμήματα οι οποίες γίνονται πάνω στα μπρούτζινα φέρετρα, που έχουν το σχήμα του σώματος, μπορεί να κοστίσουν 100.000 δολάρια (περ. 15 εκατ. δρχ.) και περισσότερο.

Ωστόσο, δεν είναι απλώς η μοναδικότητα της ταρίχευσης εκείνο που προσελκύει τους πελάτες. Κάποιος είπε πως «αν είναι αλήθεια, όπως λένε μερικοί Χριστιανοί, ότι την Ημέρα της Κρίσης ο Χριστός θα μας καλέσει να βγούμε από τους τάφους, τότε θέλω να έχω την καλύτερη μορφή που μπορώ».

Όπως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, που πίστευαν ότι το σώμα πρέπει να διατηρείται για την επιστροφή της ψυχής στη μετά θάνατον ζωή, έτσι κι αυτά τα άτομα βασίζουν συνήθως την ελπίδα τους στη διδασκαλία ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Οι θρησκευτικοί ηγέτες διδάσκουν ότι την Ημέρα της Κρίσης, τα σώματα των δίκαιων και των πονηρών θα ενωθούν και πάλι με τις αντίστοιχες ψυχές τους για να συμμετάσχουν είτε στην ουράνια ευδαιμονία είτε στην καταδίκη στον πύρινο άδη.

Ωστόσο, το δόγμα της έμφυτης αθανασίας δεν διδάσκεται στην Αγία Γραφή. Αντίθετα, η Αγία Γραφή διδάσκει ότι η ψυχή είναι θνητή. «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει». (Ιεζεκιήλ 18:4) Έτσι, η Βιβλική ελπίδα για μελλοντική ζωή βασίζεται, όχι στην επιβίωση μιας αθάνατης ψυχής, αλλά στο γεγονός ότι ο Θεός θα αναστήσει το άτομο με το δικό του πρότυπο ζωής και με ένα κατάλληλο σώμα ώστε το άτομο να έχει την ίδια ταυτότητα και τις ίδιες αναμνήσεις που είχε όταν πέθανε. Ο Ιησούς μπορούσε ορθά να πει: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει».—Ιωάννης 5:28, 29.

‘Δεν Είναι Μέρος του Κόσμου’

Η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Νέας Υόρκης συναντήθηκε πέρσι με το Πολεοδομικό Συμβούλιο της Πόλης της Νέας Υόρκης για να ζητήσουν μια τροποποίηση στο σχέδιο πόλεως για την κατασκευή ενός 19όροφου κτιρίου κατοικιών. Ενώ η πλειοψηφία των μελών του συμβουλίου αντιτάχτηκαν στο σχέδιο, οι δυο ψήφοι που ευνοούσαν την αλλαγή στο σχεδιασμό της περιοχής δόθηκαν από τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης, τον Έντουαρντ Κοχ. Εξηγώντας, σε μια δήλωση που έκανε, τη βάση για την απόφασή του, ο δήμαρχος Κοχ παρατήρησε ότι «οι Μάρτυρες του Ιεχωβά . . . δεν μπορούν παρά να θεωρηθούν καλοί γείτονες . . . Έχω γι’ αυτούς τη μεγαλύτερη δυνατή εκτίμηση». Κατόπιν πρόσθεσε: «Έχω πληροφορηθεί ότι για θρησκευτικούς λόγους δεν ψηφίζουν σε οποιεσδήποτε εκλογές και ίσως αυτό να είναι ένα από τα προβλήματα που υπάρχουν μ’ αυτό το κτίριο, επειδή είναι πολύ δύσκολο για ανθρώπους που δεν ψηφίζουν να νικήσουν σ’ ένα διαφιλονικούμενο ζήτημα όπου εκλεγμένοι αξιωματούχοι πιέζονται από μεγάλους αριθμούς ανθρώπων».

Ο δήμαρχος Κοχ πρέπει να επαινεθεί για το θάρρος και την αμεροληψία που έδειξε μπροστά σε τόσους πολλούς ενάντιους. Παρ’ όλο που τα πράγματα μπορεί να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έπαιρναν μέρος σε πολιτικές εκλογές, αυτοί δεν είναι δυνατόν να μεταπειστούν σ’ ό,τι αφορά την ουδέτερη στάση τους στα πολιτικά θέματα—όσο μεγάλο κι αν είναι το κέρδος. Για τους αληθινούς Χριστιανούς το ζήτημα είναι ξεκάθαρο. Ο Ιησούς είπε: ‘Δεν είναι μέρος του κόσμου όπως και εγώ δεν είμαι μέρος του κόσμου’.—Ιωάννης 17:16, ΜΝΚ.