«Έχω Τηρήσει την Πίστη»

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΑΝ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΜΠΡΟΥΝΕΛΑ ΙΝΚΟΝΤΙΤΙ

«ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ κυλούσε αργά και εγώ ένιωθα μοναξιά. Βρισκόμουν ολομόναχη μέσα στο δωμάτιο, νιώθοντας απελπισμένη. Ήταν σαν να περπατούσα μέσα σε ένα διάδρομο. Όλα πήγαιναν καλά, και τότε, εντελώς ξαφνικά, κάποιος μου έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα και δεν υπήρχε καμιά διέξοδος, όσο και αν έψαχνα».

Η υπερβολική απογοήτευση καταβάρυνε την καρδιά της 15χρονης Μπρουνέλα Ινκοντίτι. Η σημαντικότερη ημέρα της νεαρής ζωής της φαινόταν να γλιστράει μέσα από τα χέρια της. Νωρίτερα τον ίδιο χρόνο η αυξανόμενη αγάπη της για τον Ιεχωβά και για την Αγία Γραφή την υποκίνησε να αφιερώσει τη ζωή της σε αυτόν. Τον Ιούλιο του 1990 επρόκειτο να βαφτιστεί στη Συνέλευση Περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Καθαρή Γλώσσα» στο Μόντρεαλ του Καναδά. Αντί για αυτό, η Μπρουνέλα θα αντιμετώπιζε μια δοκιμή της πίστης της, η οποία θα διαρκούσε για το υπόλοιπο της ζωής της.

Δυο ημέρες πριν από τότε που περίμενε να συμβολίσει την αφιέρωσή της με το βάφτισμα, η Μπρουνέλα έμαθε ότι είχε λευχαιμία. Οι γιατροί στο τοπικό νοσοκομείο παίδων ήθελαν να αρχίσουν αμέσως τη θεραπεία, έτσι η Μπρουνέλα παρέμεινε στο νοσοκομείο.

Τα Λόγια της Συγκινούν τους Γιατρούς

Η Μπρουνέλα γνώριζε ότι το αίμα είναι ιερό για τον Ιεχωβά Θεό. (Λευιτικόν 17:11) Οι γονείς της, ο Εντμόντο και η Νικολέτα, είχαν ζητήσει ρητά να μη χρησιμοποιηθούν μεταγγίσεις αίματος στη θεραπεία της κόρης τους. «Η Μπρουνέλα ήθελε να το ακούσουν οι γιατροί και από την ίδια, μολονότι ήταν ανήλικη», θυμάται ο πατέρας της. «Τους είπε σταθερά ότι δεν ήθελε να υποβληθεί σε θεραπεία η οποία θα παραβίαζε την εντολή της Αγίας Γραφής όσον αφορά την ‘αποχή από αίμα’».—Πράξεις 15:20.

Στις 10 Ιουλίου 1990, τρεις γιατροί και μια κοινωνική λειτουργός συναντήθηκαν με τους γονείς της Μπρουνέλα και με δυο λειτουργούς από την τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι εξετάσεις επιβεβαίωσαν ότι η Μπρουνέλα είχε οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Οι γιατροί εξήγησαν το πώς σχεδίαζαν να πολεμήσουν την ασθένεια. Εξήγησαν με διακριτικότητα ότι η θεραπεία ήταν πολύ δύσκολη. «Η διαγωγή της Μπρουνέλα και η αποφασιστικότητα που είχε να υπακούσει στον Θεό είχαν συγκινήσει τους γιατρούς και την κοινωνική λειτουργό. Τους εντυπωσίασε η αγάπη των γονέων της και η υποστήριξη των αδελφών από τη Χριστιανική εκκλησία. Εκτίμησαν επίσης το γεγονός ότι καταλαβαίναμε και σεβόμασταν τη δική τους θέση», θυμάται ένας από τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας.

Οι γιατροί είχαν την πρόθεση να αποφύγουν τις μεταγγίσεις αίματος. Η Μπρουνέλα θα έκανε εκτεταμένη χημειοθεραπεία, αλλά αυτή θα ήταν λιγότερο έντονη από ό,τι είναι συνήθως. Αυτό θα ελαχιστοποιούσε τη βλάβη που θα υφίσταντο τα αιμοσφαίριά της από τη θεραπεία. «Οι γιατροί έλαβαν υπόψη τους τις σωματικές, τις συναισθηματικές και τις πνευματικές ανάγκες της Μπρουνέλα», εξηγεί η Νικολέτα. «Όταν τους ζητήσαμε να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό, ο οποίος είχε εμπειρία στην αναίμακτη αντιμετώπιση της λευχαιμίας σε παιδιά, αυτοί δέχτηκαν». Η Μπρουνέλα και το προσωπικό του νοσοκομείου ανέπτυξαν ένα θερμό δεσμό στοργής.

Πνευματικοί Στόχοι

Μολονότι η αρχική θεραπεία έφερε μερικά καλά αποτελέσματα, η σκληρή δοκιμασία της Μπρουνέλα είχε μόλις αρχίσει. Το Νοέμβριο του 1990 η ασθένειά της βρισκόταν σε ύφεση, έτσι βαφτίστηκε χωρίς καθυστέρηση. Αναπολώντας τους προηγούμενους λίγους μήνες, η Μπρουνέλα παραδέχτηκε: «Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Χρειάζεσαι πολλή δύναμη και πρέπει να σκέφτεσαι θετικά. . . . Η πίστη μου δοκιμάστηκε, αλλά εγώ παρέμεινα σταθερή και εξακολουθώ να κάνω σχέδια για μια σταδιοδρομία ως τακτική σκαπάνισσα [ολοχρόνια διάκονος]».

Στις αρχές του 1991, η Μπρουνέλα έπαθε υποτροπή. Κόντεψε να πεθάνει στη διάρκεια της χημειοθεραπείας, αλλά, προς έκπληξη και χαρά όλων, ανέρρωσε. Τον Αύγουστο ένιωθε τόσο καλά ώστε αφιέρωσε ένα μήνα στη δημόσια διακονία ως βοηθητική σκαπάνισσα. Η ασθένειά της χειροτέρεψε ξανά, και το Νοέμβριο του 1991 είχαν πληγεί διάφορα μέρη του σώματός της με καρκίνο. Μια άλλη ομάδα γιατρών σε κάποιο άλλο νοσοκομείο άρχισε να της κάνει θεραπεία με ακτινοβολίες.

Ακόμη και κάτω από αυτές τις δυσμενείς περιστάσεις, η Μπρουνέλα παρέμεινε σταθερή και έθετε πνευματικούς στόχους για τον εαυτό της. Όταν πρωτοέμαθε για τη λευχαιμία, της είπαν ότι μπορεί να είχε μόνο έξι μήνες ζωής. Τώρα, σχεδόν ενάμιση χρόνο αργότερα, η Μπρουνέλα εξακολουθούσε να κάνει σχέδια για το μέλλον. «Δεν έχασε καθόλου χρόνο καθώς εργαζόταν για να πετύχει τους στόχους της», σχολίασε ένας πρεσβύτερος της εκκλησίας. «Η πίστη που είχε η Μπρουνέλα στον υποσχεμένο παράδεισο του Θεού τη στήριξε στη διάρκεια της σκληρής δοκιμασίας της. Ανέπτυξε Χριστιανική ωριμότητα αν και ήταν νεαρής ηλικίας. Η διαγωγή και η στάση της ενθάρρυναν την εκκλησία και κέρδισαν την καρδιά εκείνων που τη γνώριζαν, συμπεριλαμβανομένου του προσωπικού του νοσοκομείου». Η μητέρα της αναπολεί: «Ποτέ δεν διαμαρτυρόταν. Όταν κάποιος τη ρωτούσε πώς αισθανόταν, απαντούσε: ‘Καλά’, ή ‘Μια χαρά, εσύ τι κάνεις;’»

Ένα Ασφαλές Μέλλον

Η Μπρουνέλα έκανε σχέδια να παρακολουθήσει τη Συνέλευση Περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Φορείς Φωτός» τον Ιούλιο του 1992. Όμως, τον καιρό της συνέλευσης, η Μπρουνέλα βρισκόταν στο νοσοκομείο και η ζωή της έσβηνε. Παρ’ όλα αυτά, παρευρέθηκε στη συνέλευση καθισμένη σε μια αναπηρική καρέκλα, αποφασισμένη να παρακολουθήσει το δράμα Κάντε Αυτό που Είναι Σωστό στα Μάτια του Ιεχωβά.

Επέστρεψε στο σπίτι της και στην οικογένειά της για να περάσει εκεί τις τελευταίες λίγες ημέρες της ζωής της. «Ως το τέλος, ενδιαφερόταν περισσότερο για τους άλλους παρά για τον εαυτό της», λέει η Νικολέτα. «Τους ενθάρρυνε να μελετούν την Αγία Γραφή, λέγοντάς τους: ‘Θα είμαστε μαζί στον Παράδεισο’».

Η Μπρουνέλα πέθανε στις 27 Ιουλίου 1992, έχοντας σταθερή ελπίδα στην ανάσταση σε ζωή στον Παράδεισο στη γη. Μόλις είχε αρχίσει να επιδιώκει τους στόχους της, αλλά σχεδίαζε να συνεχίσει την αφιερωμένη πορεία της μετά την ανάστασή της. Λίγες μόνο ημέρες πριν πεθάνει, η Μπρουνέλα έγραψε την ακόλουθη επιστολή, η οποία διαβάστηκε στην κηδεία της.

«Αγαπητοί Φίλοι:

»Σας ευχαριστώ που ήρθατε. Η παρουσία σας σημαίνει πολλά για την οικογένειά μου.

»Με εσάς που ήσασταν πράγματι στενά συνδεδεμένοι μαζί μου—περάσαμε πολλά. Υπήρξαν άσχημες στιγμές, αλλά και αστείες στιγμές επίσης. Ήταν ένας σκληρός και μεγάλος αγώνας, αλλά δεν νιώθω ότι έχω αποτύχει. Όπως λένε οι Γραφές: ‘Έχω αγωνιστεί τον καλό αγώνα, έχω τρέξει τη διαδρομή μέχρι το τέρμα, έχω τηρήσει την πίστη’.—2 Τιμόθεο 4:7.

»Επίσης, έμαθα πολλά και μεγάλωσα πολύ, και οι φίλοι μου καθώς και εκείνοι που βρίσκονταν κοντά μου είδαν την αλλαγή. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που με υποστήριξαν.

»Όσοι από εσάς πιστεύετε στο νέο σύστημα και στον Ιεχωβά γνωρίζετε ότι θα γίνει ανάσταση, όπως λένε τα εδάφια Ιωάννης 5:28, 29. Γι’ αυτό, να παραμείνετε δυνατοί στην αλήθεια και έτσι θα μπορέσουμε να ξανασυναντηθούμε.

»Θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που γνωρίζουν τι πέρασα. Σας σφίγγω όλους στην αγκαλιά μου και σας φιλώ. Σας αγαπώ όλους».

Η Μπρουνέλα δεν άφησε το νεαρό της ηλικίας της ή την ασθένειά της να αναβάλουν την αφιέρωσή της στον Θεό. Το παράδειγμα πίστης και αποφασιστικότητας που έθεσε ενθαρρύνει μικρούς και μεγάλους να αποβάλουν οτιδήποτε μπορεί να τους εμποδίσει από το να τρέξουν τον αγώνα της ζωής.—Εβραίους 12:1.