Ακύλας και Πρίσκιλλα—Ένα Υποδειγματικό Ζευγάρι

«ΔΩΣΤΕ τους χαιρετισμούς μου στην Πρίσκα και στον Ακύλα, τους συνεργάτες μου σε σχέση με τον Χριστό Ιησού, οι οποίοι έχουν διακινδυνέψει τον ίδιο τους τον τράχηλο για την ψυχή μου, στους οποίους, όχι μόνο εγώ, αλλά και όλες οι εκκλησίες των εθνών εκφράζουν ευχαριστίες».—Ρωμαίους 16:3, 4.

Αυτά τα λόγια τα οποία απηύθυνε ο απόστολος Παύλος στη Χριστιανική εκκλησία της Ρώμης καταδεικνύουν το μεγάλο σεβασμό και τη θερμή εκτίμηση που είχε για αυτό το αντρόγυνο. Ο Παύλος φρόντισε να μην τους παραλείψει όταν έγραψε στην εκκλησία τους. Αλλά ποιοι ήταν εκείνοι οι δυο «συνεργάτες» του Παύλου, και γιατί ήταν τόσο αγαπητοί σε αυτόν καθώς και στις εκκλησίες;—2 Τιμόθεο 4:19.

Ο Ακύλας ήταν Ιουδαίος της διασποράς και καταγόταν από τον Πόντο, μια περιοχή στη βόρεια Μικρά Ασία. Αυτός και η σύζυγός του, η Πρίσκιλλα (Πρίσκα), είχαν εγκατασταθεί στη Ρώμη. Υπήρχε μια αρκετά μεγάλη Ιουδαϊκή κοινότητα σε εκείνη την πόλη, τουλάχιστον από τότε που ο Πομπήιος κατέλαβε την Ιερουσαλήμ το 63 Π.Κ.Χ., οπότε πολλοί φυλακισμένοι οδηγήθηκαν στη Ρώμη ως δούλοι. Μάλιστα, διάφορες ρωμαϊκές επιγραφές αποκαλύπτουν ότι υπήρχαν πάνω από δέκα συναγωγές στην αρχαία πόλη. Αρκετοί Ιουδαίοι από τη Ρώμη βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., οπότε άκουσαν τα καλά νέα. Ίσως μέσω αυτών να έφτασε το Χριστιανικό άγγελμα για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.—Πράξεις 2:10.

Ωστόσο, οι Ιουδαίοι είχαν εκδιωχθεί από τη Ρώμη το έτος 49 ή στις αρχές του 50 Κ.Χ. με εντολή του Αυτοκράτορα Κλαύδιου. Έτσι, η πόλη της Κορίνθου ήταν το μέρος στο οποίο γνωρίστηκε ο απόστολος Παύλος με τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα. Όταν ο Παύλος έφτασε στην Κόρινθο, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα του πρόσφεραν με καλοσύνη φιλοξενία και εργασία, εφόσον είχαν το ίδιο επάγγελμα—τη σκηνοποιία.—Πράξεις 18:2, 3.

Σκηνοποιοί

Αυτή δεν ήταν εύκολη εργασία. Η κατασκευή σκηνών περιλάμβανε το κόψιμο και τη συρραφή κομματιών από σκληρό, χοντρό ύφασμα ή δέρμα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Φερνάντο Μπέα, ήταν «δουλειά που απαιτούσε επιδεξιότητα και προσοχή» από τους σκηνοποιούς, οι οποίοι εργάζονταν με «τραχιά, ανθεκτικά υφάσματα, που χρησιμοποιούνταν για κατασκήνωση σε ταξίδια, παρέχοντας προστασία από τον ήλιο και τη βροχή, ή για συσκευασία αγαθών σε αμπάρια πλοίων».

Αυτό εγείρει ένα ερώτημα. Δεν είπε ο Παύλος ότι είχε ‘σπουδάσει στα πόδια του Γαμαλιήλ’, προετοιμαζόμενος έτσι για να επιδιώξει μια σταδιοδρομία με μεγάλο γόητρο στα μετέπειτα χρόνια; (Πράξεις 22:3) Αν και αληθεύει αυτό, οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα θεωρούσαν ότι ήταν άξιο τιμής να διδάσκεται ένας νεαρός κάποια τέχνη, ακόμη και αν επρόκειτο να λάβει ανώτερη εκπαίδευση. Επομένως, είναι πιθανό ότι και ο Ακύλας και ο Παύλος είχαν μάθει να κατασκευάζουν σκηνές ενόσω ήταν νέοι. Αυτή η εμπειρία αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη αργότερα. Ως Χριστιανοί, όμως, δεν θεωρούσαν εκείνη την κοσμική εργασία αυτοσκοπό. Ο Παύλος εξήγησε ότι η εργασία που έκανε στην Κόρινθο μαζί με τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα ήταν απλώς ένα μέσο για να υποστηρίζει την κύρια δραστηριότητά του, δηλαδή τη διακήρυξη των καλών νέων, χωρίς ‘να προκαλεί δαπανηρή επιβάρυνση σε κανέναν’.—2 Θεσσαλονικείς 3:8· 1 Κορινθίους 9:18· 2 Κορινθίους 11:7.

Προφανώς, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα χαίρονταν να κάνουν ό,τι μπορούσαν για να διευκολύνουν την ιεραποστολική υπηρεσία του Παύλου. Ποιος ξέρει πόσες φορές θα διέκοψαν οι τρεις φίλοι την εργασία τους για να δώσουν ανεπίσημη μαρτυρία σε πελάτες ή σε περαστικούς! Μολονότι δε η εργασία της κατασκευής σκηνών ήταν ταπεινή και κοπιαστική, εκείνοι την έκαναν με χαρά, εργαζόμενοι μάλιστα «νύχτα και ημέρα» για να προωθούν τα συμφέροντα του Θεού—ακριβώς όπως πολλοί σύγχρονοι Χριστιανοί συντηρούνται κάνοντας κάποια εργασία μερικής απασχόλησης ή εργαζόμενοι εποχιακά, προκειμένου να αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου χρόνου τους για να βοηθούν ανθρώπους να ακούσουν τα καλά νέα.—1 Θεσσαλονικείς 2:9· Ματθαίος 24:14· 1 Τιμόθεο 6:6.

Παράδειγμα Φιλοξενίας

Φαίνεται ότι ο Παύλος χρησιμοποιούσε το σπίτι του Ακύλα ως βάση για τις ιεραποστολικές του δραστηριότητες στη διάρκεια των 18 μηνών που έμεινε στην Κόρινθο. (Πράξεις 18:3, 11) Είναι πιθανό, λοιπόν, ότι ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα είχαν τη χαρά να φιλοξενήσουν επίσης τον Σίλα (Σιλουανό) και τον Τιμόθεο όταν εκείνοι έφτασαν από τη Μακεδονία. (Πράξεις 18:5) Οι δυο επιστολές που απηύθυνε ο Παύλος στους Θεσσαλονικείς, οι οποίες αργότερα έγιναν μέρος του Βιβλικού κανόνα, μπορεί να είχαν γραφτεί ενόσω ο απόστολος έμενε με τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα.

Είναι εύκολο να φανταστούμε ότι εκείνον τον καιρό το σπίτι της Πρίσκιλλας και του Ακύλα ήταν μια πραγματική κυψέλη θεοκρατικής δράσης. Πιθανώς εκεί σύχναζαν πολλοί αγαπητοί φίλοι—ο Στεφανάς και η οικογένειά του, οι πρώτοι που έγιναν Χριστιανοί στην επαρχία της Αχαΐας, τους οποίους είχε βαφτίσει ο ίδιος ο Παύλος· ο Τίτιος Ιούστος, που επέτρεψε στον Παύλο να χρησιμοποιεί το σπίτι του για να εκφωνεί ομιλίες· και ο Κρίσπος, ο αρχισυνάγωγος, ο οποίος δέχτηκε την αλήθεια μαζί με όλο το σπιτικό του. (Πράξεις 18:7, 8· 1 Κορινθίους 1:16) Ήταν, επίσης, ο Φορτουνάτος και ο Αχαϊκός· ο Γάιος, στου οποίου το σπίτι ίσως να διεξάγονταν οι συναθροίσεις της εκκλησίας· ο Έραστος, ο οικονόμος της πόλης· ο Τέρτιος, ο γραμματέας στον οποίο υπαγόρευσε ο Παύλος την επιστολή του προς τους Ρωμαίους· και η Φοίβη, μια πιστή αδελφή της κοντινής εκκλησίας των Κεγχρεών, που πιθανώς μετέφερε την επιστολή από την Κόρινθο στη Ρώμη.—Ρωμαίους 16:1, 22, 23· 1 Κορινθίους 16:17.

Οι σύγχρονοι υπηρέτες του Ιεχωβά οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να φιλοξενήσουν κάποιον περιοδεύοντα διάκονο γνωρίζουν πόσο ενθαρρυντική και αξέχαστη περίσταση μπορεί να είναι αυτή. Οι εποικοδομητικές εμπειρίες που ακούγονται σε τέτοιες περιπτώσεις μπορούν να αποτελέσουν πραγματική πηγή πνευματικής αναζωογόνησης για όλους. (Ρωμαίους 1:11, 12) Επίσης, όπως συνέβη με τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, εκείνοι οι οποίοι ανοίγουν το σπίτι τους για τη διεξαγωγή συναθροίσεων, ίσως για κάποια Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας, έχουν τη χαρά και την ικανοποίηση να μπορούν να συμβάλλουν με αυτόν τον τρόπο στην προώθηση της αληθινής λατρείας.

Η φιλία που είχε ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα με τον Παύλο ήταν τόσο στενή ώστε έφυγαν μαζί του όταν αναχώρησε από την Κόρινθο την άνοιξη του 52 Κ.Χ., συνοδεύοντάς τον μέχρι την Έφεσο. (Πράξεις 18:18-21) Έμειναν σε εκείνη την πόλη και έθεσαν το θεμέλιο για την επόμενη επίσκεψη του αποστόλου. Σε αυτό το μέρος, εκείνοι οι χαρισματικοί δάσκαλοι των καλών νέων πήραν «μαζί τους» τον εύγλωττο Απολλώ και είχαν τη χαρά να τον βοηθήσουν να κατανοήσει «πιο ορθά την οδό του Θεού». (Πράξεις 18:24-26) Όταν ο Παύλος επισκέφτηκε και πάλι την Έφεσο στη διάρκεια του τρίτου ιεραποστολικού ταξιδιού του, γύρω στο χειμώνα του 52/53 Κ.Χ., ο αγρός τον οποίο είχε καλλιεργήσει αυτό το δυναμικό ζευγάρι ήταν ήδη ώριμος για θερισμό. Επί τρία χρόνια περίπου, ο Παύλος κήρυττε και δίδασκε εκεί σχετικά με «Την Οδό», ενώ η εκκλησία της Εφέσου συναθροιζόταν στο σπίτι του Ακύλα.—Πράξεις 19:1-20, 26· 20:31· 1 Κορινθίους 16:8, 19.

Αργότερα, όταν επέστρεψαν στη Ρώμη, αυτοί οι δυο φίλοι του Παύλου συνέχισαν να ‘ακολουθούν την πορεία της φιλοξενίας’, προσφέροντας το σπίτι τους για τις Χριστιανικές συναθροίσεις.—Ρωμαίους 12:13· 16:3-5.

‘Διακινδύνεψαν τον Τράχηλό τους’ για τον Παύλο

Ο Παύλος ίσως να φιλοξενούνταν στον Ακύλα και στην Πρίσκιλλα ενόσω βρισκόταν στην Έφεσο. Έμενε άραγε μαζί τους όταν ξέσπασε η ταραχή που προκάλεσαν οι αργυροχόοι; Σύμφωνα με την αφήγηση στα εδάφια Πράξεις 19:23-31, όταν οι τεχνίτες που έφτιαχναν ομοιώματα ξεσηκώθηκαν ενάντια στο κήρυγμα των καλών νέων, οι αδελφοί χρειάστηκε να εμποδίσουν τον Παύλο να βάλει σε κίνδυνο τον εαυτό του εμφανιζόμενος μπροστά στον όχλο. Μερικοί Βιβλικοί σχολιαστές έχουν διατυπώσει τη θεωρία ότι ακριβώς σε μια τέτοια επικίνδυνη κατάσταση ένιωσε ο Παύλος ‘αβέβαιος ακόμη και για τη ζωή του’, και ότι ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα παρενέβησαν με κάποιον τρόπο, ‘διακινδυνεύοντας τον ίδιο τους τον τράχηλο’ για εκείνον.—2 Κορινθίους 1:8· Ρωμαίους 16:3, 4.

Όταν «κόπασε ο σάλος», ο Παύλος, ενεργώντας σοφά, έφυγε από την πόλη. (Πράξεις 20:1) Αναμφίβολα, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα αντιμετώπισαν και οι ίδιοι εναντίωση και χλευασμό. Μήπως τους έκανε αυτό να νιώθουν αποκαρδιωμένοι; Απεναντίας, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα εξακολούθησαν θαρραλέα να καταβάλλουν Χριστιανικές προσπάθειες.

Ένα Στενά Συνδεδεμένο Ζευγάρι

Όταν είχε τελειώσει πια η διακυβέρνηση του Κλαύδιου, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα επέστρεψαν στη Ρώμη. (Ρωμαίους 16:3-15) Ωστόσο, την τελευταία φορά που γίνεται μνεία για εκείνους στην Αγία Γραφή τούς βρίσκουμε ξανά στην Έφεσο. (2 Τιμόθεο 4:19) Και πάλι, όπως και σε όλες τις άλλες σχετικές αναφορές στις Γραφές, αυτοί οι δυο σύζυγοι μνημονεύονται μαζί. Τι στενά συνδεδεμένο και ενωμένο ζευγάρι! Ο Παύλος δεν μπορούσε να σκεφτεί εκείνον τον αγαπητό αδελφό, τον Ακύλα, χωρίς να φέρει στη μνήμη του την πιστή συνεργασία της συζύγου του. Και τι θαυμάσιο παράδειγμα τίθεται για τα ζευγάρια των Χριστιανών σήμερα, διότι η όσια υποστήριξη ενός αφοσιωμένου συντρόφου επιτρέπει σε κάποιον να κάνει πολλά «στο έργο του Κυρίου» και, μερικές φορές, περισσότερα από όσα θα μπορούσε να κάνει ως άγαμο άτομο.—1 Κορινθίους 15:58.

Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα υπηρέτησαν σε πολλές και διάφορες εκκλησίες. Όπως εκείνοι, έτσι και πολλοί ζηλωτές σύγχρονοι Χριστιανοί έχουν προσφερθεί να πάνε εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη. Και αυτοί επίσης απολαμβάνουν τη χαρά και την ικανοποίηση που δίνει το να βλέπει κανείς τα συμφέροντα της Βασιλείας να προάγονται καθώς και το να μπορεί να καλλιεργεί θερμές και πολύτιμες Χριστιανικές φιλίες.

Με το έξοχο παράδειγμά τους στην εκδήλωση Χριστιανικής αγάπης, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα κέρδισαν την εκτίμηση του Παύλου καθώς και άλλων. Ακόμη σπουδαιότερο, όμως, είναι το γεγονός ότι δημιούργησαν ένα θαυμάσιο όνομα ενώπιον του ίδιου του Ιεχωβά. Οι Γραφές μάς διαβεβαιώνουν: «Ο Θεός δεν είναι άδικος ώστε να ξεχάσει το έργο σας και την αγάπη που δείξατε για το όνομά του, εφόσον έχετε διακονήσει τους αγίους και συνεχίζετε να διακονείτε».—Εβραίους 6:10.

Ίσως να μην έχουμε την ευκαιρία να δαπανούμε τον εαυτό μας με τρόπους παρόμοιους με τα όσα έκανε ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, μπορούμε εντούτοις να μιμηθούμε το εξαίρετο παράδειγμά τους. Θα απολαμβάνουμε βαθιά ικανοποίηση καθώς αφιερώνουμε τις δυνάμεις και τη ζωή μας στην ιερή υπηρεσία, χωρίς ποτέ να ξεχνάμε ‘να κάνουμε το καλό και να μοιραζόμαστε πράγματα με άλλους, γιατί με τέτοιες θυσίες ευαρεστείται ο Θεός’.—Εβραίους 13:15, 16.