Δεν Ήμασταν Μόνοι Όταν Δοκιμάστηκε η Πίστη Μας

Η Βίκι ήταν ένα αξιαγάπητο μωρό​—υγιές, χαριτωμένο και όλο ζωντάνια. Ναι, όταν γεννήθηκε την άνοιξη του 1993, η ευτυχία μας δεν είχε όρια. Ζούσαμε σε μια μικρή πόλη στη νότια Σουηδία, και η ζωή ήταν υπέροχη.

ΟΤΑΝ η Βίκι έγινε ενάμισι έτους ο κόσμος γύρω μας φάνηκε να καταρρέει. Δεν αισθανόταν καλά επί κάποιο διάστημα, έτσι λοιπόν την πήγαμε στο νοσοκομείο. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη στιγμή που ο γιατρός μάς είπε ότι η κόρη μας έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία, ένα είδος παιδικού καρκίνου που επηρεάζει τα λευκά αιμοσφαίρια.

Ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι το κοριτσάκι μας είχε πληγεί από αυτή την τρομερή νόσο. Μόλις που είχε αρχίσει να γνωρίζει τον κόσμο γύρω της, και τώρα μπορεί και να πέθαινε. Προσπαθώντας να μας παρηγορήσει, ο γιατρός είπε ότι μπορούσε να εφαρμοστεί μια αρκετά επιτυχημένη ιατρική αγωγή, η οποία συνδύαζε χημειοθεραπεία με πολλές μεταγγίσεις αίματος. Αυτό ήταν το επόμενο σοκ που υποστήκαμε.

Δοκιμάζεται η Πίστη Μας

Σίγουρα αγαπούσαμε την κόρη μας και θέλαμε να έχει την καλύτερη ιατρική περίθαλψη. Ωστόσο, ήταν εντελώς αδιανόητο να δεχτούμε μεταγγίσεις αίματος. Πιστεύουμε ακράδαντα στο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, ο οποίος δηλώνει ξεκάθαρα ότι οι Χριστιανοί πρέπει να “απέχουν από αίμα”. (Πράξεις 15:28, 29) Επίσης, γνωρίζαμε ότι αυτές καθαυτές οι μεταγγίσεις αίματος είναι επικίνδυνες. Χιλιάδες άτομα έχουν προσβληθεί από αρρώστιες και έχουν πεθάνει από τις μεταγγίσεις. Η μόνη εναλλακτική λύση ήταν μια θεραπεία υψηλής ποιότητας που δεν περιλάμβανε μεταγγίσεις αίματος. Από αυτή την άποψη, άρχισε τώρα ο αγώνας μας για την πίστη.

Τι μπορούσαμε να κάνουμε; Επικοινωνήσαμε με τις Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Σουηδία για να ζητήσουμε βοήθεια.a Αμέσως, στάλθηκαν φαξ σε διάφορα νοσοκομεία σε όλη την Ευρώπη προς αναζήτηση νοσοκομείου και γιατρού που θα ήταν πρόθυμοι να εφαρμόσουν χημειοθεραπεία χωρίς μεταγγίσεις αίματος. Ο ζήλος και η αγάπη που έδειξαν οι Χριστιανοί αδελφοί μας καθώς προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν μας ενίσχυσαν πολύ. Δεν μείναμε μόνοι στον αγώνα μας για την πίστη.

Μέσα σε λίγες ώρες, βρέθηκε κάποιο νοσοκομείο και ένας γιατρός στο Χόμπουργκ του Σάαρ στη Γερμανία. Έγιναν διευθετήσεις να μεταφερθούμε αεροπορικώς εκεί την επομένη για να εξετάσουν τη Βίκι. Όταν φτάσαμε, οι Χριστιανοί αδελφοί μας από την τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Χόμπουργκ, καθώς και μερικοί συγγενείς μας, ήταν εκεί για να μας υποδεχτούν. Ένας εκπρόσωπος από την τοπική Επιτροπή Προσέγγισης Νοσοκομείων μάς καλωσόρισε θερμά. Μας συνόδευσε στο νοσοκομείο και μας παρείχε κάθε δυνατή βοήθεια. Νιώσαμε μεγάλη ανακούφιση όταν είδαμε πως, ακόμη και σε μια ξένη χώρα, είχαμε πνευματικούς αδελφούς στο πλευρό μας.

Όταν γνωρίσαμε τον Δρ Γκραφ στο νοσοκομείο, παρηγορηθήκαμε για άλλη μια φορά. Έδειξε μεγάλη κατανόηση και μας διαβεβαίωσε ότι θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να περιθάλψει τη Βίκι χωρίς μεταγγίσεις αίματος. Ακόμη και αν η αιμοσφαιρίνη της έπεφτε κάτω από τα 5 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο, ήταν διατεθειμένος να συνεχίσει τη θεραπεία χωρίς μεταγγίσεις αίματος. Είπε επίσης ότι η έγκαιρη διάγνωση και οι γρήγορες ενέργειες για τη μεταφορά της Βίκι στο νοσοκομείο τής έδιναν πολλές πιθανότητες για επιτυχημένη θεραπεία. Παραδέχτηκε πως αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα εφάρμοζε χημειοθεραπεία χωρίς μεταγγίσεις αίματος σε περίπτωση παρόμοια με της Βίκι. Ήμασταν πολύ ευγνώμονες και θαυμάζαμε το θάρρος και την αποφασιστικότητα που έδειχνε ο Δρ Γκραφ καθώς προσπαθούσε να μας βοηθήσει.

Οικονομικά Προβλήματα

Τώρα το ερώτημα ήταν: Πώς θα πληρώναμε τη θεραπευτική αγωγή της Βίκι; Σαστίσαμε όταν πληροφορηθήκαμε πως δύο χρόνια θεραπείας θα στοίχιζαν περίπου 150.000 γερμανικά μάρκα (περ. 26 εκατ. δρχ.). Δεν είχαμε ούτε κατά διάνοια αυτό το μεγάλο ποσό, και εντούτοις ήταν επείγον να ξεκινήσει αμέσως η θεραπεία της Βίκι. Εφόσον είχαμε φύγει από τη Σουηδία για να ακολουθήσουμε θεραπευτική αγωγή στη Γερμανία, δεν δικαιούμασταν κρατική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Να, λοιπόν, που βρισκόμασταν εκεί με το βαριά άρρωστο κοριτσάκι μας, καθώς και με ικανούς γιατρούς που ήταν έτοιμοι να μας βοηθήσουν, αλλά δεν είχαμε αρκετά χρήματα.

Το νοσοκομείο μάς πρόσφερε σανίδα σωτηρίας όταν μας πληροφόρησε ότι η θεραπευτική αγωγή θα ξεκινούσε αμέσως αν δίναμε ως προκαταβολή 20.000 μάρκα (περ. 3,5 εκατ. δρχ.) και υπογράφαμε εγγύηση για το υπόλοιπο ποσό. Είχαμε κάποιες οικονομίες, και με τη στοργική βοήθεια αδελφών και συγγενών, μπορέσαμε να πληρώσουμε την προκαταβολή​—αλλά τι θα γινόταν με τα υπόλοιπα χρήματα;

Άλλη μια φορά μάς έγινε υπενθύμιση ότι δεν ήμασταν μόνοι στον αγώνα μας για την πίστη. Κάποιος πνευματικός αδελφός, που δεν τον γνωρίζαμε τότε, προσφέρθηκε να αναλάβει την ευθύνη για το υπόλοιπο του ποσού. Ωστόσο, δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε τη γενναιόδωρη προσφορά του διότι μπορέσαμε να κάνουμε άλλες διευθετήσεις.

Η Ιατρική Επιδεξιότητα σε Δράση

Ξεκίνησε η χημειοθεραπεία. Πέρασαν ημέρες και κατόπιν εβδομάδες. Μερικές φορές η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη και εξουθενωτική τόσο για την κορούλα μας όσο και για εμάς. Από την άλλη μεριά, ήμασταν πολύ χαρούμενοι και ευγνώμονες κάθε φορά που έδειχνε σημάδια βελτίωσης. Η χημειοθεραπεία διήρκεσε οχτώ μήνες. Το χαμηλότερο επίπεδο αιμοσφαιρίνης που είχε η Βίκι ήταν 6 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο, και ο Δρ Γκραφ κράτησε την υπόσχεσή του.

Έχουν περάσει έξι και πλέον χρόνια από τότε, και κάποιες τελικές εξετάσεις στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό της δεν δείχνουν κανένα ίχνος λευχαιμίας. Τώρα είναι ένα ευτυχισμένο κοριτσάκι χωρίς σημάδια της νόσου. Ναι, είναι σαν θαύμα το ότι η Βίκι έχει αναρρώσει πλήρως. Γνωρίζουμε ότι πολλά παιδιά που έχουν την ίδια αρρώστια πεθαίνουν παρότι κάνουν χημειοθεραπεία και μεταγγίσεις αίματος.

Ο αγώνας μας για την πίστη ήταν νικηφόρος, αλλά όχι χωρίς τη βοήθεια των συγγενών μας, των Χριστιανών αδελφών μας και των γιατρών. Οι Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία μάς έδιναν πλήρη υποστήριξη σε 24ωρη βάση. Ο Δρ Γκραφ και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν την επιδεξιότητά τους για να βοηθήσουν τη Βίκι να γίνει καλά. Για όλα αυτά, είμαστε πραγματικά ευγνώμονες.

Η Πίστη μας Έχει Ενισχυθεί

Πάνω από όλα, όμως, ευχαριστούμε τον Θεό μας, τον Ιεχωβά, για τη στοργική του φροντίδα και τη δύναμη που λάβαμε μέσω του Λόγου του, της Αγίας Γραφής. Όταν κοιτάζουμε στο παρελθόν, καταλαβαίνουμε πόσο πολλά έχουμε μάθει και πόσο ενισχυτική για την πίστη μας ήταν αυτή η οδυνηρή εμπειρία που ζήσαμε.

Τώρα, η εγκάρδια επιθυμία μας είναι να διατηρήσουμε τη στενή μας σχέση με τον Ιεχωβά Θεό και να διδάξουμε στην κόρη μας την αξία τού να ζει σε αρμονία με τις απαιτήσεις του. Ναι, θέλουμε να της δώσουμε μια καλή πνευματική κληρονομιά, αυτήν της αιώνιας ζωής στον ερχόμενο Παράδεισο στη γη.​—Από Συνεργάτη.

[Υποσημείωση]