Βιογραφία

Γιατί Βρίσκω Ευχαρίστηση στη Μαθήτευση

Αφήγηση από την Πάμελα Μόουζλι

Η Αγγλία είχε εμπλακεί για τα καλά στον πόλεμο το 1941, όταν η μητέρα μου με πήρε σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λέστερ. Ακούσαμε την ειδική ομιλία του Ιωσήφ Ρόδερφορντ για τα παιδιά. Όταν η μητέρα μου και εγώ βαφτιστήκαμε σε εκείνη τη συνέλευση, πρόσεξα ότι αυτοί που μας είχαν βοηθήσει να προοδεύσουμε πνευματικά ήταν πολύ χαρούμενοι. Τότε δεν αντιλαμβανόμουν πόση χαρά φέρνει το να κάνουμε μαθητές του Ιησού Χριστού.

ΕΙΧΑΜΕ αρχίσει να προοδεύουμε για να γίνουμε μαθήτριες του Χριστού πριν από έναν χρόνο. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη φοβερή ημέρα το Σεπτέμβριο του 1939 όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Είδα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα της μητέρας μου ενώ ρωτούσε συνέχεια: «Γιατί δεν μπορεί ο κόσμος να βρει ειρήνη;» Οι γονείς μου είχαν υπηρετήσει στο στρατό κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και είχαν ζήσει τη φρίκη του. Η μητέρα μου έθεσε το ερώτημά της στον Αγγλικανό ιερέα στο Μπρίστολ. Το μόνο που είπε εκείνος ήταν: «Πάντοτε γίνονταν πόλεμοι και πάντοτε θα γίνονται».

Ωστόσο, λίγο καιρό αργότερα μια ηλικιωμένη κυρία επισκέφτηκε το σπίτι μας. Ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Η μητέρα μου της έκανε το ίδιο ερώτημα: «Γιατί δεν μπορεί ο κόσμος να βρει ειρήνη;» Η αδελφή εξήγησε ότι οι πόλεμοι αποτελούν μέρος του σημείου που δείχνει ότι ζούμε στην τελική περίοδο αυτού του βίαιου συστήματος πραγμάτων. (Ματθαίος 24:3-14) Σύντομα η κόρη της άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή μαζί μας. Οι δυο τους ήταν ανάμεσα σε εκείνους τους χαρούμενους παρατηρητές όταν βαφτιστήκαμε. Γιατί φέρνει η μαθήτευση τόση ευτυχία; Αργότερα έμαθα την απάντηση. Επιτρέψτε μου να σας πω μερικά από τα πράγματα που έχω μάθει στα 65 και πλέον χρόνια που ασχολούμαι με το έργο μαθήτευσης.

Ανακαλύπτω τη Χαρά της Διδασκαλίας

Άρχισα να συμμετέχω στο κήρυγμα της Βασιλείας στο Μπρίστολ όταν ήμουν 11 χρονών. Κάποιος αδελφός μού έδωσε έναν φωνογράφο και μια κάρτα μαρτυρίας και είπε: «Να επισκεφτείς όλα τα σπίτια σε εκείνη την πλευρά του δρόμου». Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα ολομόναχη. Βέβαια, είχα πολύ τρακ. Έπαιζα μια ηχογραφημένη Γραφική ομιλία και μετά έδειχνα στον οικοδεσπότη την κάρτα μαρτυρίας, η οποία παρότρυνε τους ανθρώπους να δεχτούν Γραφικά έντυπα.

Αρχίζοντας από τη δεκαετία του 1950, δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση στο να διαβάζουμε από τη Γραφή στη διάρκεια των επισκέψεων που κάναμε από σπίτι σε σπίτι. Αρχικά, λόγω του ότι ήμουν συνεσταλμένη, δυσκολευόμουν να συζητώ με αγνώστους και να εξηγώ Γραφικά εδάφια. Τελικά, όμως, απέκτησα αυτοπεποίθηση. Τότε ήταν που άρχισα πραγματικά να απολαμβάνω τη διακονία. Προηγουμένως, μερικοί άνθρωποι μας θεωρούσαν απλώς βιβλιοπώλες, αλλά όταν αρχίσαμε να τους διαβάζουμε και να τους εξηγούμε Γραφικά εδάφια, μας αναγνώρισαν ως δασκάλους του Λόγου του Θεού. Απολάμβανα αυτή τη δραστηριότητα τόσο πολύ ώστε ήθελα να αυξήσω τη συμμετοχή μου. Γι’ αυτό, το Σεπτέμβριο του 1955 ανέλαβα την ολοχρόνια διακονία ως σκαπάνισσα.

Η Επιμονή Φέρνει Ανταμοιβές

Ένα από τα πρώτα μαθήματα που πήρα ήταν ότι η καλοσυνάτη επιμονή μπορεί να φέρει ανταμοιβές. Κάποια φορά, έδωσα ένα αντίτυπο του περιοδικού Η Σκοπιά σε μια γυναίκα, τη Βάιολετ Μορίς. Όταν ξαναπήγα να τη δω, άνοιξε διάπλατα την πόρτα, σταύρωσε τα χέρια και άκουσε προσεκτικά καθώς της εξηγούσα τις Γραφές. Κάθε φορά που την επισκεπτόμουν, φαινόταν ότι εκδήλωνε γνήσιο ενδιαφέρον. Εντούτοις, όταν της πρότεινα να κάνουμε τακτική Γραφική μελέτη, εκείνη είπε: «Όχι. Θα ασχοληθώ με αυτά όταν μεγαλώσουν τα παιδιά». Πόσο απογοητεύτηκα! Η Γραφή λέει ότι υπάρχει «καιρός να ζητάει κανείς κάτι και καιρός να το θεωρήσει χαμένο». (Εκκλησιαστής 3:6) Αποφάσισα να μη θεωρήσω τη Βάιολετ χαμένη υπόθεση.

Έναν μήνα αργότερα, ξαναπήγα και συζήτησα μερικά ακόμα εδάφια με τη Βάιολετ. Πριν περάσει πολύς καιρός, έκανε Γραφική μελέτη κάθε εβδομάδα στην πόρτα. Τελικά είπε: «Καλύτερα να περάσεις μέσα». Τι θαυμάσια ομόπιστη και προσωπική φίλη έγινε η Βάιολετ! Ναι, η Βάιολετ βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Μια μέρα η Βάιολετ συγκλονίστηκε όταν έμαθε ότι ο σύζυγός της είχε πουλήσει το σπίτι τους εν αγνοία της και την είχε εγκαταλείψει. Ευτυχώς, με τη βοήθεια ενός αδελφού, βρήκε άλλο σπίτι το ίδιο κιόλας απόγευμα. Από ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά, αποφάσισε να δαπανήσει το υπόλοιπο της ζωής της κάνοντας σκαπανικό. Όταν είδα το πνεύμα του Ιεχωβά να τη γεμίζει με ζήλο για την αληθινή λατρεία, αντιλήφθηκα γιατί η μαθήτευση φέρνει τέτοια ευτυχία. Ναι, αυτό θα γινόταν το έργο της ζωής μου!

Το 1957, η Μαίρη Ρόμπινσον και εγώ διοριστήκαμε να κάνουμε σκαπανικό στη βιομηχανική περιοχή Ράδεργκλεν στη Γλασκώβη της Σκωτίας. Κηρύτταμε με ομίχλη, αέρα, βροχή και χιόνι, αλλά άξιζε τον κόπο. Κάποια μέρα συνάντησα την Τζέσι. Μου άρεσε να μελετάω τη Γραφή μαζί της. Ο σύζυγός της, ο Γουόλι, ήταν κομμουνιστής και στην αρχή με απέφευγε. Όταν μελέτησε τη Γραφή και αντιλήφθηκε ότι μόνο η Βασιλεία του Θεού θα φέρει ιδανικές συνθήκες μεταξύ των ανθρώπων, ενθουσιάστηκε. Με τον καιρό, συμμετείχαν και οι δύο στο έργο μαθήτευσης.

Οι Πρώτες Αντιδράσεις Μπορεί να Παροδηγήσουν

Αργότερα λάβαμε νέο διορισμό για το Πέισλι της Σκωτίας. Κάποια μέρα ενώ κήρυττα εκεί, μια κυρία μού έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα. Σε λίγο, όμως, έψαξε να με βρει για να ζητήσει συγνώμη. Όταν ξαναπήγα την επόμενη εβδομάδα, είπε: «Ένιωθα σαν να είχα κλείσει την πόρτα στον Θεό. Έπρεπε οπωσδήποτε να ψάξω να σε βρω». Την έλεγαν Περλ. Μου είπε ότι ήταν τόσο απογοητευμένη από τους φίλους και τους συγγενείς της ώστε είχε προσευχηθεί στον Θεό για μια αληθινή φίλη. «Και τότε ήρθες εσύ στην πόρτα», είπε. «Τώρα συνειδητοποιώ ότι εσύ πρέπει να είσαι αυτή η αληθινή φίλη».

Δεν ήταν εύκολο να είμαι φίλη της Περλ. Έμενε στην κορυφή ενός απόκρημνου λόφου, και ήμουν αναγκασμένη να ανεβαίνω εκεί με τα πόδια. Όταν πήγα στο σπίτι της να την πάρω για να πάμε στην πρώτη της συνάθροιση, ο αέρας και η βροχή παραλίγο να με ρίξουν κάτω. Η ομπρέλα μου σκίστηκε και την πέταξα. Μέσα σε έξι μόλις μήνες από τότε που η Περλ μού έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα, συμβόλισε την αφιέρωσή της στον Θεό με το βάφτισμα.

Σύντομα, ο σύζυγός της αποφάσισε να μελετήσει τη Γραφή, και σε λίγο καιρό με συνόδευσε στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Ως συνήθως, έβρεχε. «Μην ανησυχείς», μου είπε εκείνος. «Στέκομαι έξω ώρες ολόκληρες με τέτοιον καιρό για να δω ποδόσφαιρο, οπότε μπορώ σίγουρα να σταθώ στη βροχή για τον Ιεχωβά». Ανέκαθεν θαύμαζα την επιμονή των Σκωτσέζων.

Πόσο ανταμειφτικό είναι να επιστρέφω δεκαετίες αργότερα και να βλέπω ότι τα περισσότερα άτομα με τα οποία μελετούσα εξακολουθούν να υπομένουν στην πίστη! Αυτή είναι η χαρά της μαθήτευσης. (1 Θεσσαλονικείς 2:17-20) Το 1966, αφού έκανα σκαπανικό στη Σκωτία πάνω από οχτώ χρόνια, προσκλήθηκα στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς για να εκπαιδευτώ ως ιεραπόστολος.

Σε Ξένο Αγρό

Διορίστηκα στη Βολιβία, στην τροπική πόλη Σάντα Κρουζ, όπου υπήρχε μια εκκλησία 50 περίπου ατόμων. Η πόλη μού θύμιζε την Άγρια Δύση όπως την παρουσιάζουν οι ταινίες του Χόλιγουντ. Καθώς αναπολώ το παρελθόν, πιστεύω ότι υπήρξα συνηθισμένη ιεραπόστολος. Ποτέ δεν μου επιτέθηκαν κροκόδειλοι, δεν με περικύκλωσαν βίαιοι όχλοι, δεν χάθηκα στην έρημο, δεν ναυάγησα στον ωκεανό. Ωστόσο, το έργο μαθήτευσης υπήρξε πιο συναρπαστικό για εμένα.

Μία από τις πρώτες γυναίκες με τις οποίες μελέτησα τη Γραφή στη Σάντα Κρουζ ήταν η Αντόνια. Έκανα αγώνα για να διδάσκω τη Γραφή στην ισπανική. Κάποια φορά, ο μικρός γιος της Αντόνια ρώτησε: «Μαμά, επίτηδες κάνει λάθη, για να γελάμε;» Η Αντόνια τελικά έγινε μαθήτρια του Χριστού, όπως και η κόρη της η Γιολάντα. Η Γιολάντα είχε έναν φίλο, κάποιον φοιτητή της νομικής που τον φώναζαν Ντίτο, ο οποίος άρχισε επίσης να μελετάει τη Γραφή και να παρακολουθεί τις συναθροίσεις μας. Καθώς μελετούσα μαζί του, έμαθα κάτι ακόμα σχετικά με τη διδασκαλία της Γραφικής αλήθειας: Μερικές φορές οι άνθρωποι χρειάζονται ένα απαλό σπρώξιμο.

Όταν ο Ντίτο άρχισε να χάνει μελέτες, είπα: «Ντίτο, ο Ιεχωβά δεν σε υποχρεώνει να υποστηρίζεις τη Βασιλεία του. Πρέπει να διαλέξεις». Όταν απάντησε ότι ήθελε να υπηρετήσει τον Θεό, εγώ είπα: «Έχεις εδώ φωτογραφίες ενός επαναστάτη ηγέτη. Αν τις δει ένας επισκέπτης, θα συμπεράνει ότι έχεις επιλέξει να υποστηρίζεις τη Βασιλεία του Θεού;» Αυτό ήταν το απαλό σπρώξιμο που χρειαζόταν.

Δύο εβδομάδες αργότερα, ξέσπασε εξέγερση, και άρχισε ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ των φοιτητών και της αστυνομίας. «Πάμε να φύγουμε από εδώ!» φώναξε ο Ντίτο σε έναν φίλο του. «Όχι! Αυτή είναι η μεγάλη μέρα που περιμέναμε», απάντησε εκείνος, αρπάζοντας ένα τουφέκι και τρέχοντας προς την ταράτσα του πανεπιστημίου. Ήταν ένας από τους οχτώ φίλους του Ντίτο που πέθαναν εκείνη τη μέρα. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαίρομαι όταν βλέπω αυτόν τον άνθρωπο, τον Ντίτο, ο οποίος μπορεί να είχε πεθάνει αν δεν είχε αποφασίσει να γίνει αληθινός Χριστιανός;

Βλέπω το Πνεύμα του Ιεχωβά σε Δράση

Μια μέρα περνούσα μπροστά από κάποια πόρτα πιστεύοντας ότι είχαμε ήδη επισκεφτεί εκείνο το σπίτι, όταν με φώναξε η οικοδέσποινα. Την έλεγαν Ιγκνάσια. Ήξερε για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά η σφοδρή εναντίωση από το σύζυγό της—έναν γεροδεμένο αστυνομικό ονόματι Ανταλμπέρτο—την εμπόδιζε να προοδεύσει πνευματικά. Βρισκόταν σε σύγχυση όσον αφορά πολλές βασικές Γραφικές διδασκαλίες, γι’ αυτό άρχισα να μελετώ τη Γραφή μαζί της. Παρότι ο Ανταλμπέρτο ήταν αποφασισμένος να εμποδίσει αυτές τις Γραφικές μελέτες, κάποια φορά κατάφερα να συζητήσω αρκετή ώρα μαζί του για άλλα θέματα. Ήταν το πρώτο βήμα για να γίνουμε φίλοι.

Φανταστείτε τη χαρά μου όταν είδα την Ιγκνάσια να γίνεται αξιαγάπητο μέλος της εκκλησίας, φροντίζοντας για την πνευματική και τη σωματική ευημερία πολλών ατόμων που είχαν ανάγκη παρηγοριάς. Αργότερα, ο σύζυγός της και τρία από τα παιδιά τους έγιναν Μάρτυρες. Μάλιστα, όταν ο Ανταλμπέρτο συνέλαβε τελικά το νόημα των καλών νέων, πήγε στο αστυνομικό τμήμα και μίλησε με τέτοιον ενθουσιασμό ώστε έκανε 200 συνδρομές στη Σκοπιά και στο Ξύπνα! μεταξύ των αστυνομικών.

Ο Ιεχωβά το Κάνει να Αυξάνει

Αφού υπηρέτησα έξι χρόνια στη Σάντα Κρουζ, διορίστηκα στην πρωτεύουσα της Βολιβίας, τη Λα Πας, όπου πέρασα τα επόμενα 25 χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Λα Πας είχε μόλις 12 μέλη. Καθώς το έργο κηρύγματος επεκτεινόταν, δημιουργώντας την ανάγκη για μεγαλύτερες εγκαταστάσεις, οικοδομήθηκε νέο κτίριο για το γραφείο τμήματος στη γοργά αναπτυσσόμενη πόλη της Σάντα Κρουζ. Το γραφείο τμήματος μεταφέρθηκε εκεί το 1998, και εγώ προσκλήθηκα να γίνω μέλος του προσωπικού, το οποίο αποτελείται τώρα από 50 και πλέον άτομα.

Η μία εκκλησία που υπήρχε στη Σάντα Κρουζ το 1966 έγινε περισσότερες από 50 εκκλησίες. Οι 640 Μάρτυρες που υπήρχαν τότε σε ολόκληρη τη Βολιβία έχουν γίνει σχεδόν 18.000 σήμερα!

Χαίρομαι που ο διορισμός μου στη Βολιβία υπήρξε παραγωγικός. Ωστόσο, πάντα με ενθαρρύνει η πιστότητα των συγχριστιανών μου όπου και αν βρίσκονται. Όλοι χαιρόμαστε βλέποντας την ευλογία του Ιεχωβά στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Η συμμετοχή στο έργο μαθήτευσης ασφαλώς φέρνει ευχαρίστηση.—Ματθαίος 28:19, 20.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Σκαπανικό στη Σκωτία

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Υπηρεσία στο γραφείο τμήματος στη Βολιβία· (ένθετο) στην αποφοίτηση της 42ης τάξης της Γαλαάδ