«Με Οδηγεί στα Μονοπάτια της Δικαιοσύνης»

Αφήγηση από την Όλγα Κάμπελ

«Το καλό παράδειγμα μοιάζει με ένα καμπανάκι που καλεί τους άλλους να αναλάβουν δράση», είπε η αδελφή μου η Έμιλι. «Εσύ χτύπησες το καμπανάκι, και εγώ ανταποκρίθηκα». Έγραφε για να με συγχαρεί που συμπλήρωσα 60 χρόνια στην ολοχρόνια διακονία. Επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ πώς ήταν τα πρώτα χρόνια της ζωής μου και πώς ξεκίνησα αυτή την ισόβια σταδιοδρομία.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 19 Ιανουαρίου 1927, σε μια ουκρανική αγροτική οικογένεια κοντά στο Γουάκα του Σασκάτσιουαν, στο μεσοδυτικό Καναδά. Ο δίδυμος αδελφός μου, ο Μπιλ, και εγώ ήμασταν το έκτο και το έβδομο από τα οχτώ παιδιά της οικογένειας. Εμείς τα παιδιά βοηθούσαμε τον πατέρα μας που μοχθούσε στα χωράφια. Στο μικρό μας σπίτι, η μητέρα μας μάς φρόντιζε παρά τους δυνατούς πόνους που της προκαλούσε η ρευματοειδής αρθρίτιδα, εξαιτίας της οποίας έχασε τελικά τη ζωή της. Ήταν μόλις 37 ετών όταν πέθανε, και εγώ ήμουν μόνο 4 ετών.

Έξι μήνες μετά το θάνατο της μητέρας μου, ο πατέρας μου παντρεύτηκε ξανά. Σύντομα επικράτησε ένταση στο σπίτι μας, το οποίο έπρεπε τελικά να μοιραζόμαστε με πέντε καινούριες ετεροθαλείς αδελφές! Προσπαθούσα να δείχνω σεβασμό στη μητριά μου, αλλά ο μεγαλύτερος αδελφός μου ο Τζον δυσκολευόταν πιο πολύ ως προς αυτό.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ο Μπιλ και εγώ αρχίσαμε να πηγαίνουμε στο γυμνάσιο, όπου μπορούσαμε να ξεφεύγουμε από την αναστάτωση του σπιτιού. Καθώς ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος διαφαινόταν στον ορίζοντα, ο πατριωτισμός ήταν διάχυτος. Μια καινούρια καθηγήτριά μας καθιέρωσε το χαιρετισμό της σημαίας, και ένα κορίτσι αρνήθηκε να συμμετάσχει. Οι μαθητές την περιέλουσαν με προσβολές, αλλά εγώ θαύμασα το θάρρος της και τη ρώτησα γιατί δεν είχε χαιρετήσει τη σημαία. Μου εξήγησε ότι ανήκε στους Σπουδαστές της Γραφής, όπως αποκαλούνταν μερικές φορές οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, και ότι έδινε την αφοσίωσή της μόνο στον Θεό.—Έξοδος 20:2, 3· Πράξεις 5:29.

Τα Καταφέρνω Μόνη Μου

Το 1943 έπιασα δουλειά στην πόλη Πρινς Άλμπερτ, όπου φόρτωνα και ξεφόρτωνα κιβώτια με αναψυκτικά σε φορτηγά. Έχοντας λαχτάρα για πνευματική καθοδήγηση, αγόρασα μια Αγία Γραφή αλλά δυσκολευόμουν τόσο πολύ να την καταλάβω ώστε έκλαιγα από απογοήτευση. Όλη μου η Βιβλική γνώση περιοριζόταν στο «Πάτερ Ημών».—Ματθαίος 6:9-13.

Κάποια Κυριακή, η σπιτονοικοκυρά μου, η οποία εκκλησιαζόταν τακτικά, μου ανέφερε με καμάρι ότι είχε πετάξει έξω μια «γυναίκα με τη Γραφή». “Πώς μπορούσε να είναι τόσο αγενής;” αναρωτήθηκα. Μερικές Κυριακές αργότερα, δεν ένιωθα καλά, γι’ αυτό έμεινα στο σπίτι αντί να πάω στην εκκλησία. Εκείνη την ημέρα, ήρθε πάλι η «γυναίκα με τη Γραφή».

«Προσεύχεσαι;» με ρώτησε.

«Λέω το “Πάτερ Ημών”», απάντησα.

Καθώς μου εξηγούσε τη σημασία των λόγων του Ιησού, άκουγα με ενδιαφέρον. Υποσχέθηκε να ξαναέρθει την επόμενη Τετάρτη.

Όταν η σπιτονοικοκυρά μου γύρισε στο σπίτι, της μίλησα με ενθουσιασμό για τη «γυναίκα με τη Γραφή», η οποία ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Προς απογοήτευσή μου, η σπιτονοικοκυρά μου με απείλησε: «Αν ξαναέρθει την Τετάρτη, θα σας διώξω και τις δύο από το σπίτι με τις κλωτσιές!»

«Χτένισα» τη γειτονιά αναζητώντας τη Μάρτυρα του Ιεχωβά η οποία, όπως είχα μάθει, ήταν η κυρία Ράμπελ. Όταν τη βρήκα, της εξήγησα το πρόβλημά μου και της ζήτησα να μου πει όλα όσα μπορούσε σχετικά με τη Γραφή. Φάνηκε σαν να καλύψαμε τα πάντα από τη Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη! Εκείνη παρέβαλε τον παρόντα καιρό με τις ημέρες του Νώε, όταν ο Θεός τερμάτισε τον άδικο κόσμο και απελευθέρωσε τον Νώε και την οικογένειά του οδηγώντας τους σε μια καθαρισμένη γη.—Ματθαίος 24:37-39· 2 Πέτρου 2:5· 3:5-7, 12.

«Από ό,τι βλέπω, έχεις δεχτεί πως αυτές οι Γραφικές διδασκαλίες είναι η αλήθεια», παρατήρησε η κυρία Ράμπελ ύστερα από τη μακρά συζήτησή μας. «Σε δύο εβδομάδες, θα διεξαχθεί μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και εσύ πρέπει να βαφτιστείς». Εκείνη τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι σκεφτόμενη όλα όσα είχα μάθει. Το βάφτισμα φαινόταν να είναι πολύ σοβαρό βήμα. Ωστόσο, ήθελα να υπηρετώ τον Θεό! Μολονότι η γνώση μου για τη Γραφή ήταν περιορισμένη, βαφτίστηκα σε ηλικία 16 ετών, στις 15 Οκτωβρίου 1943.

Μετακομίζω στην Άλλη Πλευρά της Χώρας

Το Νοέμβριο, ο αδελφός μου, ο Φρεντ, μου ζήτησε να εργαστώ ως οικιακή βοηθός στο τριώροφο σπίτι όπου έμενε, στην πόλη του Τορόντο, στον ανατολικό Καναδά. Συμφώνησα, ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να έχω μεγαλύτερη ελευθερία για να λατρεύω τον Ιεχωβά εκεί. Προτού φύγω, επισκέφτηκα την αδελφή μου, την Αν, η οποία έμενε ακόμη κοντά στο Σασκάτσιουαν. Μου είχε μια έκπληξη—αυτή και μια άλλη μου αδελφή, η Ντόρις, μελετούσαν τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και με παρότρυνε να κάνω και εγώ το ίδιο. Τότε της είπα το μυστικό μου—ήμουν ήδη βαφτισμένη Μάρτυρας του Ιεχωβά!

Η μικρότερη αδελφή μου, η Έμιλι, και εγώ πήραμε το τρένο για το μακρινό ταξίδι προς το Τορόντο. Ο Μπιλ μάς συνάντησε στο σταθμό και μας έφερε στο σπίτι όπου έμενε μαζί με τον Φρεντ και τον Τζον. Ρώτησα τον Φρεντ ποιος άλλος έμενε στο σπίτι. «Δεν θα το πιστέψεις», μου είπε. «Θυμάσαι τον Άλεξ Ριντ από την πόλη μας; Μένει από πάνω, και αυτός ο αλλοπρόσαλλος άνθρωπος ασχολείται με τους Σπουδαστές της Γραφής!» Η καρδιά μου σκίρτησε από χαρά.

Περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου ανέβηκα για να δω τον Άλεξ και κανόνισα να πάω μαζί του στη συνάθροιση το ίδιο κιόλας βράδυ. Ήθελα να παρευρεθώ αμέσως σε συνάθροιση ώστε να μην έχουν χρόνο τα αδέλφια μου για να προσπαθήσουν να με μεταπείσουν. Λίγο αργότερα, παρότι δεν είχα κάνει ποτέ κανονική Γραφική μελέτη, πήγα στο έργο κηρύγματος για πρώτη φορά. Χάρηκα που μίλησα σε πολλούς Ουκρανούς, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα την οποία είχα μάθει στην παιδική μου ηλικία.

Στον Μπιλ άρεσε να διαβάζει τη Σκοπιά, την οποία άφηνα συχνά στο δωμάτιό του. Όταν μετακόμισε στη Βρετανική Κολομβία στο δυτικό Καναδά, του έστειλα δώρο μια συνδρομή στη Σκοπιά. Αν και συνήθως ήταν λιγομίλητος, μου έγραψε ένα δεκασέλιδο γράμμα εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του. Αργότερα αφιέρωσε τη ζωή του στον Ιεχωβά και έγινε ζηλωτής Χριστιανός επίσκοπος. Έτσι λοιπόν, προς μεγάλη μου χαρά, πέντε από τα αδέλφια μου—ο Μπιλ, η Αν, ο Φρεντ, η Ντόρις και η Έμιλι—έγιναν αφιερωμένοι λάτρεις του Ιεχωβά!

Στις 22 Μαΐου 1945, η καναδική κυβέρνηση ήρε την απαγόρευση στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά.a Στην πραγματικότητα, εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι βρισκόμασταν υπό απαγόρευση μέχρι που άκουσα εκείνη την ανακοίνωση. Η φίλη μου Τζούντι Λούκους και εγώ αποφασίσαμε να αναλάβουμε την ολοχρόνια διακονία ως σκαπάνισσες ακόμη πιο ανατολικά, στο γαλλόφωνο Κεμπέκ. Όταν οι αδελφές μου Ντόρις και Έμιλι άκουσαν τα σχέδιά μας, αποφάσισαν να κάνουν σκαπανικό στο Βανκούβερ της Βρετανικής Κολομβίας, στην άλλη πλευρά της ηπείρου.

Θρησκευτική Μισαλλοδοξία στο Κεμπέκ

Η μετακόμισή μου στο Κεμπέκ δεν ήταν απλώς αλλαγή τοποθεσίας. Οι Μάρτυρες εκεί αντιμετώπιζαν σφοδρή εναντίωση στο κήρυγμά τους.b Χαρήκαμε πολύ που συμμετείχαμε στη διανομή του φυλλαδίου Το Φλογερό Μίσος του Κεμπέκ Ενάντια στον Θεό και στον Χριστό και στην Ελευθερία Είναι Ντροπή για Όλο τον Καναδά (Quebec’s Burning Hate for God and Christ and Freedom Is the Shame of All Canada). Αυτό το καυστικό άγγελμα εξέθετε τη θρησκευτική μισαλλοδοξία που εκδηλωνόταν εναντίον των Μαρτύρων.

Επί 16 μέρες, ξεκινούσαμε περίπου στις δύο η ώρα κάθε πρωί και βάζαμε αθόρυβα τα φυλλάδια κάτω από τις πόρτες. Ενώ ήμασταν σε κάποια πολυκατοικία, μάθαμε ότι ερχόταν η αστυνομία. Δεν μπόρεσαν να μας βρουν επειδή κρυφτήκαμε σε ένα σοκάκι. Την επομένη, επιστρέψαμε στους δρόμους προσφέροντας τη Σκοπιά και το Ξύπνα! Καθώς περνούσαν οι μήνες, η αστυνομία μάς συνέλαβε τόσο πολλές φορές ώστε χάσαμε το λογαριασμό. Για να είμαι προετοιμασμένη σε περίπτωση κράτησης στη φυλακή, έπαιρνα πάντα μαζί μου την οδοντόβουρτσά μου και το μολύβι για τα φρύδια.

Το Νοέμβριο του 1946, ο Νάθαν Νορ, ο οποίος ηγούνταν στο παγκόσμιο έργο των Μαρτύρων, μας επισκέφτηκε από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Προσκάλεσε 64 σκαπανείς από εμάς που ήμασταν στο Κεμπέκ να παρακολουθήσουμε την ένατη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Σε εκείνη τη σχολή, λάβαμε επί πέντε μήνες εντατική εκπαίδευση από τη Γραφή. Μετά την αποφοίτησή μας τον Αύγουστο του 1947, σταλθήκαμε σε πόλεις σε όλο το Κεμπέκ για να δημιουργήσουμε καινούριες εκκλησίες.

Ανταμειφτική Διακονία

Τέσσερις από εμάς τις κοπέλες σταλθήκαμε στην πόλη Σέρμπρουκ. Κάναμε επιμελώς εξάσκηση στα γαλλικά, κλίνοντας ρήματα ξανά και ξανά καθώς περπατούσαμε προς και από τον τομέα όπου κηρύτταμε. Μερικές φορές δεν είχαμε χρήματα για μεσημεριανό, και γι’ αυτό πηγαίναμε στο σπίτι και μελετούσαμε. Η συνεργάτιδά μου, η Κέι Λίντχορστ, ήταν πολύ καλή στη γραμματική. Με δίδαξε πρώτα την αγγλική γραμματική ώστε να μπορέσω να κατανοήσω τη γαλλική γραμματική.

Η σταδιοδρομία μου ως σκαπάνισσας αποκορυφώθηκε στο Βικτόριαβιλ, που τότε ήταν μια κωμόπολη περίπου 15.000 κατοίκων. Σχεδόν κανένας δεν μιλούσε αγγλικά εκεί, επομένως ήταν το καλύτερο περιβάλλον για να βελτιώσουμε τα γαλλικά μας. Η πρώτη μας εβδομάδα εκεί ήταν συναρπαστική. Οπουδήποτε πήγαμε, οι άνθρωποι δέχτηκαν τα έντυπά μας. Όταν επιστρέψαμε, όλες οι πόρτες ήταν σφαλιστές και τα παντζούρια κλειστά. Τι είχε συμβεί;

Ο τοπικός ιερέας προειδοποίησε τους ανθρώπους να μη μας ακούσουν. Γι’ αυτό, καθώς πηγαίναμε από πόρτα σε πόρτα, μας ακολουθούσαν κάποια παιδιά από απόσταση και μας έριχναν πέτρες και χιονόμπαλες. Ωστόσο, πολλοί λαχταρούσαν να ακούσουν το άγγελμα της Γραφής. Στην αρχή, μας άφηναν να τους επισκεπτόμαστε μόνο αφού νύχτωνε. Αλλά καθώς προόδευαν σε γνώση της Γραφής, μελετούσαν ανοιχτά παρά τη δυσαρέσκεια των γειτόνων τους.

Τη δεκαετία του 1950, οι αδελφές μου και εγώ επισκεφτήκαμε ξανά το Γουάκα. Σε κάποια συνάθροιση, αφηγηθήκαμε τις εμπειρίες μας από το κήρυγμα. Κατόπιν, ο προεδρεύων διάκονος μας είπε: «Η μητέρα σας θα χαρεί πάρα πολύ όταν αναστηθεί και μάθει πως τα παιδιά της έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά!» Μας εξήγησε ότι η μητέρα μας, προτού πεθάνει, είχε μελετήσει τη Γραφή με κάποια αδελφή. Τα μάτια μας γέμισαν δάκρυα όταν ακούσαμε ότι μάθαινε αλήθειες από τη Γραφή τις οποίες θα μας μεταβίβαζε οπωσδήποτε αν η ζωή της δεν τερματιζόταν τόσο σύντομα.

Σύζυγος και Σύντροφος στη Διακονία

Το 1956, γνώρισα τον Μέρτον Κάμπελ, έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά ο οποίος είχε περάσει 27 μήνες στη φυλακή κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επειδή διακράτησε Χριστιανική ουδετερότητα. Υπηρετούσε στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν επί σχεδόν δέκα χρόνια. Ο Μέρτον είχε πολλές καλές πνευματικές ιδιότητες, και διέκρινα ότι θα ήταν καλός σύζυγος. Αλληλογραφούσαμε επί μερικούς μήνες, και ο σεβασμός και η συμπάθεια που τρέφαμε ο ένας για τον άλλον εξελίχθηκε σε αγάπη.

Ο Μέρτον και εγώ παντρευτήκαμε στις 24 Σεπτεμβρίου 1960. Τι ευλογία είναι για εμένα να ζω εδώ και 47 χρόνια με έναν θαυμάσιο πνευματικό άνθρωπο! Ο Μέρτον εργάζεται 58 χρόνια στο Τμήμα Υπηρεσίας, το οποίο παρέχει βοήθεια και κατεύθυνση στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επί 30 και πλέον χρόνια, η εργασία μου στο Μπρούκλιν ήταν να διακοσμώ ξενώνες και αργότερα μεγάλες Αίθουσες Συνελεύσεων στην περιοχή της Νέας Υόρκης. Κατόπιν, το 1995, ο Μέρτον και εγώ μεταφερθήκαμε στο Εκπαιδευτικό Κέντρο της Σκοπιάς στο Πάτερσον, περίπου 110 χιλιόμετρα βόρεια της Πόλης της Νέας Υόρκης.

Όταν έφυγα από το σπίτι σε ηλικία 12 ετών, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάποια μέρα θα περιβαλλόμουν από μια μεγάλη πνευματική οικογένεια, στην οποία θα ανήκουν και τα αδέλφια μου. Λαχταρώ να έρθει ο καιρός, στο νέο κόσμο του Θεού, όταν θα μπορούμε να μαζευτούμε γύρω από τη μητέρα μας και να της αφηγηθούμε όσα συνέβησαν ενόσω αυτή κοιμόταν—ιδιαίτερα το πόσο στοργικά φρόντισε ο Ιεχωβά Θεός τις πνευματικές ανάγκες των παιδιών της. Πόσο χαιρόμαστε που ο Ιεχωβά μάς έχει οδηγήσει «στα μονοπάτια της δικαιοσύνης»!—Ψαλμός 23:3.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνες στη σελίδα 27]

Οι γονείς μου και το σπίτι στο οποίο έμενα μαζί με αυτούς και τα εφτά αδέλφια μου

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Με τις συνεργάτιδές μου στη διακονία στην Οτάβα, 1952

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Με τα αδέλφια μου (από αριστερά προς τα δεξιά) Αν, Μαίρη, Φρεντ, Ντόρις, Τζον, εγώ, Μπιλ και Έμιλι

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Με τον Μέρτον σήμερα