Ποτέ Μην Εγκαταλείψετε τους Ομοπίστους Σας

«ΕΠΙ δέκα χρόνια, ήμασταν θαμπωμένοι από τα αστραφτερά φώτα του κόσμου των επιχειρήσεων και απολαμβάναμε αρκετά πλούτη. Αν και ανατραφήκαμε στην αλήθεια, είχαμε απομακρυνθεί πάρα πολύ και δεν είχαμε την απαραίτητη πνευματική δύναμη για να επιστρέψουμε», αφηγείται ο Γιάροσλαβ και η σύζυγός του η Μπεάτα.a

Ένας άλλος αδελφός, ο Μάρεκ, θυμάται: «Εξαιτίας των κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών στην Πολωνία, έχανα τη μια δουλειά μετά την άλλη. Ήμουν απογοητευμένος. Φοβόμουν να κάνω δική μου δουλειά επειδή δεν είχα επιχειρηματικό πνεύμα. Τελικά, μπήκα στον πειρασμό να το κάνω αυτό, με τη σκέψη ότι θα μπορούσα να φροντίζω καλύτερα για τις υλικές ανάγκες της οικογένειάς μου χωρίς να επηρεαστεί αρνητικά η πνευματικότητά μου. Με τον καιρό, ανακάλυψα πόσο λάθος έκανα».

Σε έναν κόσμο όπου το κόστος διαβίωσης διογκώνεται αμείλικτα και η ανεργία αυξάνεται συνεχώς, κάποιοι φτάνουν σε απόγνωση και, ως αποτέλεσμα, παίρνουν άσοφες αποφάσεις. Αρκετοί αδελφοί έχουν αποφασίσει να κάνουν υπερωρίες, να βρουν και άλλη δουλειά ή να ανοίξουν δική τους επιχείρηση χωρίς να έχουν την απαιτούμενη πείρα. Πιστεύουν ότι το επιπλέον εισόδημα θα βοηθήσει την οικογένεια και δεν θα προξενήσει πνευματική βλάβη. Ωστόσο, απρόβλεπτες περιστάσεις και η ασταθής οικονομία μπορούν να ανατρέψουν ακόμα και τα πιο καλοπροαίρετα σχέδια. Ως αποτέλεσμα, μερικοί έχουν πέσει στην παγίδα της απληστίας και έχουν θυσιάσει τα πνευματικά ενδιαφέροντα στο βωμό των υλικών επιδιώξεων.​—Εκκλ. 9:11, 12.

Μερικοί αδελφοί και αδελφές έχουν απορροφηθεί τόσο πολύ από κοσμικές επιδιώξεις ώστε δεν έχουν πλέον χρόνο για προσωπική μελέτη, συναθροίσεις ή συμμετοχή στη διακονία. Σαφώς, η παραμέληση αυτών των πραγμάτων βλάπτει την πνευματικότητά τους και τη σχέση τους με τον Ιεχωβά. Ίσως εγκαταλείψουν και μια άλλη σημαντική σχέση​—το δεσμό που τους ενώνει με εκείνους “με τους οποίους είναι συγγενείς στην πίστη”. (Γαλ. 6:10) Μερικοί αποτραβιούνται σταδιακά από τη Χριστιανική αδελφότητα. Αναλογιστείτε σοβαρά αυτή την πτυχή του ζητήματος.

Η Υποχρέωσή μας Απέναντι στους Ομοπίστους Μας

Ως αδελφοί και αδελφές, έχουμε πολλές ευκαιρίες να δείχνουμε τρυφερά αισθήματα ο ένας προς τον άλλον. (Ρωμ. 13:8) Στην εκκλησία σας, πιθανότατα έχετε δει “ταλαιπωρημένους που κραυγάζουν για βοήθεια”. (Ιώβ 29:12) Μερικοί ίσως στερούνται ακόμα και βασικά υλικά αγαθά. Ο απόστολος Ιωάννης μάς υπενθύμισε ότι αυτό μας δίνει μια ευκαιρία. «Όποιος έχει τα μέσα αυτού του κόσμου για τη συντήρηση της ζωής και βλέπει τον αδελφό του να έχει ανάγκη και εντούτοις του κλείνει την πόρτα της τρυφερής του συμπόνιας, πώς παραμένει σε αυτόν η αγάπη του Θεού;»​—1 Ιωάν. 3:17.

Ίσως έχετε ανταποκριθεί σε τέτοιου είδους ανάγκες προσφέροντας γενναιόδωρη βοήθεια σε άλλους. Εντούτοις, το ενδιαφέρον μας για την αδελφότητα δεν περιορίζεται στην υλική υποστήριξη. Μερικοί ίσως κραυγάζουν για βοήθεια επειδή νιώθουν μοναξιά ή αποθάρρυνση. Μπορεί να έχουν αισθήματα αναξιότητας, να υποφέρουν από μια σοβαρή ασθένεια ή να έχουν χάσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο. Ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να τους ενθαρρύνουμε είναι να τους ακούμε με προσοχή και να μιλάμε μαζί τους, δείχνοντας έτσι ευαισθησία για τις συναισθηματικές και τις πνευματικές τους ανάγκες. (1 Θεσ. 5:14) Συχνά, αυτό συσφίγγει περισσότερο το δεσμό της αγάπης που μας ενώνει με τους αδελφούς μας.

Οι πνευματικοί ποιμένες, ιδιαίτερα, ίσως είναι σε θέση να ακούν με συμπόνια, να δείχνουν κατανόηση και να παρέχουν στοργικά Γραφικές συμβουλές. (Πράξ. 20:28) Με αυτόν τον τρόπο, οι επίσκοποι μιμούνται τον απόστολο Παύλο, ο οποίος ένιωθε «τρυφερή στοργή» για τους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές του.​—1 Θεσ. 2:7, 8.

Ωστόσο, αν ένας Χριστιανός ξεστρατίσει από το ποίμνιο, πώς θα επηρεάσει αυτό την υποχρέωση που έχει προς τους ομοπίστους του; Ακόμα και οι επίσκοποι δεν είναι απρόσβλητοι από τον πειρασμό των υλιστικών επιδιώξεων. Τι θα συνέβαινε αν ένας Χριστιανός υπέκυπτε σε αυτόν τον πειρασμό;

Όταν μας Καταβαρύνουν οι Ανησυχίες της Ζωής

Όπως επισημάνθηκε, ο αγώνας για την κάλυψη των βασικών υλικών αναγκών της οικογένειας φέρνει συχνά ανησυχίες και μπορεί να υπονομεύσει την άποψή μας για τις πνευματικές αξίες. (Ματθ. 13:22) Ο Μάρεκ, ο οποίος αναφέρθηκε προηγουμένως, εξηγεί: «Όταν η επιχείρησή μου χρεοκόπησε, αποφάσισα να βρω μια καλοαμειβόμενη εργασία στο εξωτερικό. Έφυγα μόνο για τρεις μήνες, μετά για άλλους τρεις και ούτω καθεξής, επιστρέφοντας σπίτι για μικρά μόνο διαστήματα. Αυτό έκανε τη μη ομόπιστη σύζυγό μου να υποφέρει από συναισθηματική άποψη».

Η οικογενειακή ζωή δεν ήταν ο μόνος τομέας που επηρεάστηκε δυσμενώς. «Εκτός από την πολύωρη εργασία σε συνθήκες αποπνικτικής ζέστης», συνεχίζει ο Μάρεκ, «ήμουν μαζί με χυδαίους ανθρώπους που προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τους άλλους. Ενεργούσαν σαν κοινοί εγκληματίες. Ένιωθα καταθλιμμένος και καταπιεσμένος. Μη έχοντας χρόνο να φροντίσω ούτε καν τον εαυτό μου, άρχισα να αμφιβάλλω για το αν είχα την ικανότητα να υπηρετώ τους άλλους».

Οι θλιβερές συνέπειες της απόφασης του Μάρεκ πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις. Ακόμα και αν φαίνεται ότι η μετακίνηση στο εξωτερικό θα έλυνε τις οικονομικές δυσκολίες, δεν θα δημιουργούσε άλλα προβλήματα; Για παράδειγμα, τι θα συνέβαινε στην πνευματική και συναισθηματική υγεία της οικογένειάς μας; Μήπως μια τέτοια κίνηση θα είχε ως αποτέλεσμα να κοπούν οι δεσμοί μας με την εκκλησία; Δεν θα στερούμασταν έτσι το προνόμιο να διακονούμε τους ομοπίστους μας;​—1 Τιμ. 3:2-5.

Όπως πιθανόν αντιλαμβάνεστε, όμως, δεν χρειάζεται να εργάζεται κάποιος έξω από τη χώρα του για να απορροφηθεί από την εργασία του. Σκεφτείτε τι συνέβη με τον Γιάροσλαβ και την Μπεάτα. «Όλα ξεκίνησαν αρκετά αθώα», λέει ο Γιάροσλαβ. «Ως νιόπαντροι, ανοίξαμε μια μικρή καντίνα με χοτ ντογκ σε καλό σημείο. Επειδή βγάζαμε πολλά χρήματα, αποφασίσαμε να επεκτείνουμε την επιχείρησή μας. Αλλά δεν μας έμενε πολύς χρόνος, και έτσι χάναμε Χριστιανικές συναθροίσεις. Πριν περάσει πολύς καιρός, σταμάτησα να υπηρετώ ως σκαπανέας και ως διακονικός υπηρέτης. Ενθουσιασμένοι από τα κέρδη, ανοίξαμε ένα μεγάλο κατάστημα και συνεταιριστήκαμε με ένα μη ομόπιστο άτομο. Σύντομα ταξίδευα στο εξωτερικό και υπέγραφα συμβόλαια αξίας εκατομμυρίων δολαρίων. Σπάνια ήμουν στο σπίτι και ο δεσμός μου με τη γυναίκα μου και την κόρη μου εξασθενούσε. Τελικά, η ακμάζουσα επιχείρηση μάς οδήγησε σε πνευματικό ύπνο. Έχοντας διακόψει την επαφή με την εκκλησία, δεν σκεφτόμασταν καθόλου τους αδελφούς μας».

Τι διδασκόμαστε από αυτή την εμπειρία; Η επιθυμία ενός Χριστιανού να δημιουργήσει τον προσωπικό του “παράδεισο” μπορεί να τον παγιδέψει οδηγώντας τον σε εφησυχασμό​—ακόμα και στην απώλεια “των εξωτερικών του ενδυμάτων”, της Χριστιανικής του ταυτότητας. (Αποκ. 16:15) Αυτό θα μπορούσε να μας κάνει να διακόψουμε την επαφή με τους αδελφούς, τους οποίους προηγουμένως ήμασταν σε θέση να βοηθήσουμε.

Κάντε Ειλικρινή Αξιολόγηση

“Αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ σε εμένα”, ίσως σκεφτόμαστε. Ωστόσο, όλοι μας πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά πόσα χρειαζόμαστε πραγματικά στη ζωή. «Δεν φέραμε τίποτα στον κόσμο ούτε και μπορούμε να πάρουμε μαζί μας τίποτα», έγραψε ο Παύλος. «Έτσι λοιπόν, έχοντας διατροφή, ενδύματα και στέγη, θα είμαστε ικανοποιημένοι με αυτά». (1 Τιμ. 6:7, 8) Είναι αλήθεια ότι το βιοτικό επίπεδο κάθε χώρας διαφέρει. Αυτό που σε μια αναπτυγμένη χώρα θεωρείται στοιχειώδες σε πολλές άλλες μπορεί να θεωρείται πολυτέλεια.

Όποιο και αν είναι το επίπεδο στη χώρα όπου ζείτε, δώστε προσοχή στα επόμενα λόγια του Παύλου: «Εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να πλουτίσουν πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα και πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, οι οποίες βυθίζουν τους ανθρώπους σε καταστροφή και απώλεια». (1 Τιμ. 6:9) Η παγίδα είναι κρυμμένη για να μην τη βλέπει το θήραμα. Είναι σχεδιασμένη για να το αιφνιδιάσει. Πώς μπορούμε να μην παγιδευτούμε από «βλαβερές επιθυμίες»;

Το να θέτουμε προτεραιότητες μπορεί να μας υποκινήσει να βρίσκουμε περισσότερο χρόνο για τα συμφέροντα της Βασιλείας, περιλαμβανομένης και της προσωπικής μελέτης. Τέτοιου είδους μελέτη με προσευχή βοηθάει έναν Χριστιανό να γίνει «πλήρως ικανός, απόλυτα εξοπλισμένος» να βοηθάει άλλους.​—2 Τιμ. 2:15· 3:17.

Στο πέρασμα των ετών, στοργικοί πρεσβύτεροι προσπαθούσαν να εποικοδομήσουν και να ενθαρρύνουν τον Γιάροσλαβ. Τελικά, υποκινήθηκε να κάνει δραστικές αλλαγές. Ο ίδιος λέει: «Σε μια συζήτηση καθοριστικής σημασίας, οι πρεσβύτεροι παρέθεσαν το Γραφικό παράδειγμα ενός πλούσιου νεαρού ο οποίος ήθελε να ζήσει για πάντα αλλά δεν ήταν πρόθυμος να αποχωριστεί τα υλικά του αποκτήματα. Έπειτα, ρώτησαν διακριτικά αν πίστευα ότι θα μπορούσε να ισχύει το ίδιο και στην περίπτωσή μου. Αυτό μου άνοιξε τα μάτια!»​—Παρ. 11:28· Μάρκ. 10:17-22.

Ο Γιάροσλαβ αξιολόγησε την κατάστασή του με ειλικρίνεια και αποφάσισε να σταματήσει κάθε ανάμειξη με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Σε διάστημα δύο ετών, αυτός και η οικογένειά του ανέκτησαν την πνευματική τους υγεία. Τώρα υπηρετεί τους αδελφούς του ως πρεσβύτερος. Ο Γιάροσλαβ λέει: «Όταν κάποιοι αδελφοί απορροφούνται τόσο πολύ από τις επιχειρήσεις ώστε παραμελούν την πνευματικότητά τους, χρησιμοποιώ το δικό μου παράδειγμα για να τους δείξω πόσο άσοφο είναι να μπαίνουν άνισα κάτω από τον ίδιο ζυγό με απίστους. Δεν είναι εύκολο να αντιστέκεσαι σε δελεαστικές προσφορές και να αποφεύγεις τις ανέντιμες πράξεις».​—2 Κορ. 6:14.

Και ο Μάρεκ επίσης έμαθε αφού έπαθε. Μολονότι η καλοαμειβόμενη εργασία του στο εξωτερικό βοήθησε οικονομικά την οικογένειά του, η σχέση του με τον Θεό και τους αδελφούς του επηρεάστηκε δυσμενώς. Με τον καιρό, επαναπροσδιόρισε τις προτεραιότητές του. «Στο πέρασμα των ετών, η κατάστασή μου έμοιαζε με εκείνη του Βαρούχ, ο οποίος “ζητούσε μεγάλα πράγματα για τον εαυτό του”. Τελικά, άνοιξα την καρδιά μου στον Ιεχωβά, μιλώντας του για τις ανησυχίες μου, και τώρα αισθάνομαι ότι έχω ανακτήσει την πνευματική μου ισορροπία». (Ιερ. 45:1-5) Ο Μάρεκ επιδιώκει τώρα το «καλό έργο» του επισκόπου στην εκκλησία.​—1 Τιμ. 3:1.

Ο Μάρεκ δίνει την εξής προειδοποίηση σε εκείνους που ίσως σκέφτονται να μετακομίσουν στο εξωτερικό για να βρουν καλύτερη εργασία: «Όταν βρίσκεσαι σε ξένη χώρα, είναι πολύ εύκολο να πέσεις στις παγίδες αυτού του πονηρού κόσμου. Η ελλιπής γνώση της γλώσσας εμποδίζει την επικοινωνία με τους άλλους. Ίσως έχεις χρήματα όταν επιστρέψεις στο σπίτι, αλλά έχεις επίσης και πνευματικά τραύματα τα οποία μπορεί να αργήσουν να επουλωθούν».

Η διατήρηση της ισορροπίας ανάμεσα στην εργασία και στην υποχρέωση που έχουμε προς τους αδελφούς μας θα μας βοηθήσει να ευαρεστούμε τον Ιεχωβά. Με αυτόν τον τρόπο θα αποτελούμε επίσης ζωντανό παράδειγμα που μπορεί να υποκινήσει άλλους να πάρουν μια σοφή απόφαση. Τα άτομα που είναι καταβαρημένα χρειάζονται στήριξη, συμπόνια και το καλό παράδειγμα των αδελφών τους. Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας και άλλα ώριμα άτομα μπορούν να βοηθήσουν τους ομοπίστους τους να διατηρήσουν την ισορροπία τους και να μην καταβληθούν από τις ανησυχίες της ζωής.​—Εβρ. 13:7.

Ναι, ας μην εγκαταλείψουμε ποτέ τους ομοπίστους μας αφήνοντας τον εαυτό μας να απορροφηθεί από την εργασία. (Φιλιπ. 1:10) Απεναντίας, ας είμαστε “πλούσιοι ως προς τον Θεό”, καθώς βάζουμε τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή μας.​—Λουκ. 12:21.

[Υποσημείωση]

[Εικόνες στη σελίδα 21]

Μήπως η εργασία σας στέκεται εμπόδιο στην παρακολούθηση των συναθροίσεων;

[Εικόνες στη σελίδα 23]

Θεωρείτε πολύτιμες τις ευκαιρίες που έχετε να βοηθάτε τους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές σας;