Η Ανάσταση του Ιησού​—Συνέβη Πραγματικά;

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ Ηρόδοτος, που έζησε πριν από 2.500 χρόνια, αφηγήθηκε τα εξής για τους Αιγυπτίους των ημερών του: «Στα συμπόσια των πλουσίων, αφού τελειώσει το δείπνο, κάποιος περιφέρει ένα ξύλινο ομοίωμα νεκρού μέσα σε φέρετρο, σκαλισμένο και ζωγραφισμένο ώστε να μοιάζει εντελώς με νεκρό, συνολικού μήκους ενός ή δύο πήχεων. Το δείχνει σε κάθε συνδαιτυμόνα και του λέει: “Κοίταξέ το και ύστερα πιες και γλέντησε. Γιατί και εσύ έτσι θα γίνεις όταν πεθάνεις”».

Δεν είχαν μόνο οι Αιγύπτιοι αυτή τη στάση απέναντι στη ζωή και στο θάνατο. Σήμερα, η φράση «Φάε, πιες και γλέντησε» έχει γίνει στερεότυπη. Αν η ζωή τελειώνει με το θάνατο, γιατί να μην την ευχαριστηθούμε όσο γίνεται; Γιατί να έχουμε υψηλές αξίες; Αν ο θάνατος τερματίζει τα πάντα, είναι απόλυτα λογικό να ζούμε για το σήμερα. Αναφερόμενος σε αυτό το ζήτημα, ο απόστολος Παύλος είπε για τη στάση όσων δεν πιστεύουν στην ανάσταση: «Αν οι νεκροί δεν θα εγερθούν, “ας φάμε και ας πιούμε, γιατί αύριο θα πεθάνουμε”».​—1 Κορινθίους 15:32.

Φυσικά, ο ίδιος ο Παύλος δεν πίστευε ότι ο θάνατος συνεπάγεται αιώνια λήθη. Ήταν πεπεισμένος ότι οι νεκροί θα ζούσαν και πάλι, με την προοπτική να μην πεθάνουν ποτέ ξανά. Η πεποίθησή του στηριζόταν σε ένα γεγονός τεράστιας σημασίας, το οποίο θεωρούσε αδιαμφισβήτητα αληθινό​—την ανάστασηa του Χριστού Ιησού. Μάλιστα, η ανάσταση ήταν το σπουδαιότερο γεγονός που ενίσχυε την πίστη των πρώτων μαθητών.

Ποια σημασία έχει, όμως, η ανάσταση του Ιησού για εμάς; Πώς γνωρίζουμε ότι συνέβη πραγματικά; Ας δούμε πώς ανέλυσε ο Παύλος αυτά τα ζητήματα, γράφοντας στους Χριστιανούς της Κορίνθου.

Ορισμένοι Χριστιανοί στην αρχαία Κόρινθο βρίσκονταν σε σύγχυση γύρω από αυτό το ζήτημα, ενώ άλλοι δεν πίστευαν καθόλου σε κατά γράμμα ανάσταση. Στην πρώτη του επιστολή προς εκείνους, ο απόστολος απαρίθμησε τις συνέπειες που θα υπήρχαν αν η ανάσταση δεν ήταν πραγματική, γράφοντας: «Αν πράγματι δεν υπάρχει ανάσταση των νεκρών, ούτε ο Χριστός έχει εγερθεί. Αλλά αν ο Χριστός δεν έχει εγερθεί, το κήρυγμά μας είναι βεβαίως μάταιο και η πίστη μας είναι μάταιη. Βρισκόμαστε δε και ψευδομάρτυρες του Θεού . . . Η πίστη σας είναι άχρηστη· είστε ακόμη στις αμαρτίες σας. . . . Και εκείνοι που κοιμήθηκαν τον ύπνο του θανάτου σε ενότητα με τον Χριστό χάθηκαν».​—1 Κορινθίους 15:13-18.

«Εμφανίστηκε σε περισσότερους από πεντακόσιους αδελφούς σε μία περίπτωση . . . Έπειτα από αυτό, εμφανίστηκε στον Ιάκωβο, κατόπιν σε όλους τους αποστόλους· αλλά τελευταίο από όλους εμφανίστηκε και σε εμένα».​—1 Κορινθίους 15:6-8

Ο Παύλος ξεκίνησε με ένα ακλόνητο επιχείρημα: Αν οι νεκροί δεν θα εγερθούν, τότε ο Χριστός, ο οποίος πέθανε, δεν θα μπορούσε να έχει εγερθεί σε ζωή. Τι θα επακολουθούσε σε περίπτωση που δεν είχε εγερθεί; Τότε, το κήρυγμα των καλών νέων θα ήταν μάταιο, μια τεράστια απάτη. Εξάλλου, η ανάσταση του Χριστού αποτελούσε θεμελιώδες στοιχείο της Χριστιανικής πίστης, άρρηκτα συνυφασμένο με ορισμένες από τις βασικότερες διδασκαλίες της Γραφής σχετικά με την κυριαρχία του Θεού, το όνομά του, τη Βασιλεία του και τη σωτηρία μας. Αν η ανάσταση δεν είχε συμβεί, τότε το άγγελμα του Παύλου και των άλλων αποστόλων θα ήταν απλώς κενά, άχρηστα λόγια.

Θα υπήρχαν και άλλες συνέπειες. Αν ο Χριστός δεν είχε εγερθεί από τους νεκρούς, η Χριστιανική πίστη θα ήταν μάταιη, κενή, βασισμένη σε ένα ψέμα. Εκτός αυτού, ο Παύλος και οι άλλοι θα είχαν πει ψέματα, όχι μόνο για την ανάσταση του Ιησού, αλλά και για εκείνον που έλεγαν ότι τον ανέστησε, τον Ιεχωβά Θεό. Επιπλέον, ο ισχυρισμός ότι ο Χριστός «πέθανε για τις αμαρτίες μας» θα ήταν και αυτός ανυπόστατος​—επειδή αν ο ίδιος ο Σωτήρας δεν είχε σωθεί από το θάνατο, δεν θα μπορούσε να σώσει άλλους. (1 Κορινθίους 15:3) Κατά συνέπεια, οι Χριστιανοί που είχαν πεθάνει, σε μερικές περιπτώσεις με μαρτυρικό τρόπο, είχαν χαθεί με την ψεύτικη ελπίδα ότι θα ανασταίνονταν.

Ο Παύλος συμπέρανε: «Αν μόνο σε αυτή τη ζωή έχουμε ελπίσει στον Χριστό, είμαστε οι πιο αξιολύπητοι από όλους τους ανθρώπους». (1 Κορινθίους 15:19) Ο Παύλος, όπως και άλλοι Χριστιανοί, υπέστη απώλειες, δέχτηκε διωγμό, υπέμεινε ταλαιπωρίες και βρέθηκε αντιμέτωπος με το θάνατο επειδή πίστευε στην ανάσταση και σε ό,τι αυτή συνεπαγόταν. Πόσο ανώφελα θα αποδεικνύονταν όλα αυτά αν η ανάσταση ήταν ένα μεγάλο ψέμα!

Ο Παύλος δεν πίστευε ότι ίσχυε καμιά από αυτές τις αρνητικές συνέπειες. Ήξερε ότι ο Ιησούς είχε εγερθεί από τους νεκρούς και συνόψισε τις αποδείξεις για χάρη των Κορινθίων, γράφοντας «ότι ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας σύμφωνα με τις Γραφές· και ότι θάφτηκε, ναι, ότι εγέρθηκε την τρίτη ημέρα σύμφωνα με τις Γραφές· και ότι εμφανίστηκε στον Κηφά, κατόπιν στους δώδεκα».b Στη συνέχεια, προσθέτει: «Έπειτα από αυτό, εμφανίστηκε σε περισσότερους από πεντακόσιους αδελφούς σε μία περίπτωση, οι πιο πολλοί από τους οποίους παραμένουν μέχρι τώρα, αλλά μερικοί κοιμήθηκαν τον ύπνο του θανάτου. Έπειτα από αυτό, εμφανίστηκε στον Ιάκωβο, κατόπιν σε όλους τους αποστόλους· αλλά τελευταίο από όλους εμφανίστηκε και σε εμένα».​—1 Κορινθίους 15:3-8.

Ο Παύλος ξεκίνησε δηλώνοντας ρητά ότι ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας, θάφτηκε και αναστήθηκε. Γιατί ήταν τόσο βέβαιος; Κατ’ αρχάς, υπήρχαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες. Ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε σε μεμονωμένα άτομα (περιλαμβανομένου του Παύλου), σε μικρές ομάδες, ακόμη και σε ένα πλήθος 500 ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων αναμφίβολα θα είχαν ενδοιασμούς όταν άκουσαν για την ανάσταση του Ιησού! (Λουκάς 24:1-11) Οι περισσότεροι αυτόπτες μάρτυρες ήταν ακόμη ζωντανοί την εποχή του Παύλου και μπορούσαν να επιβεβαιώσουν αυτές τις περιπτώσεις εμφάνισης του Ιησού. (1 Κορινθίους 15:6) Ίσως απορρίπτει κανείς εύκολα έναν ή δύο αυτόπτες μάρτυρες, αλλά όχι 500 ή παραπάνω.

Προσέξτε επίσης ότι, όπως ανέφερε δύο φορές ο Παύλος, ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση του Ιησού έγιναν «σύμφωνα με τις Γραφές». Αυτά τα γεγονότα επιβεβαίωσαν ότι οι προφητείες των Εβραϊκών Γραφών σχετικά με τον Μεσσία είχαν εκπληρωθεί, αποδεικνύοντας έτσι ότι ο Ιησούς ήταν όντως ο υποσχεμένος Μεσσίας.

Παρά τα λεγόμενα των αυτοπτών μαρτύρων και των Γραφών, υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη εκείνοι που αμφισβητούν το ότι ο Ιησούς εγέρθηκε. Ορισμένοι λένε ότι οι μαθητές του έκλεψαν το σώμα του και στη συνέχεια ισχυρίστηκαν ότι έγιναν μάρτυρες της ανάστασής του. Ωστόσο, οι μαθητές δεν είχαν ούτε τη δύναμη ούτε την επιρροή να ξεπεράσουν το εμπόδιο των Ρωμαίων φρουρών στην είσοδο του μνήματος. Άλλοι διατείνονται ότι οι περιπτώσεις εμφάνισης του αναστημένου Ιησού ήταν απλώς ψευδαισθήσεις. Το γεγονός, όμως, ότι ο Ιησούς εμφανίστηκε σε πολλούς ανθρώπους σε διαφορετικές στιγμές αντικρούει τη θεωρία τους. Επίσης, θα ήταν άραγε λογικό να πιστεύουμε ότι μια ψευδαίσθηση θα έψηνε και θα πρόσφερε ψάρια, όπως ο αναστημένος Ιησούς στη Γαλιλαία; (Ιωάννης 21:9-14) Θα μπορούσε μια ψευδαίσθηση με μορφή άντρα να πει σε εκείνους που τον έβλεπαν να τον αγγίξουν;​—Λουκάς 24:36-39.

Άλλοι πάλι κατηγορούν τους μαθητές ότι η ανάσταση ήταν μια απάτη που έστησαν οι ίδιοι. Αλλά τι όφελος θα είχαν από αυτό; Η μαρτυρία για την ανάσταση τους εξέθετε στο χλευασμό, στις κακουχίες και στο θάνατο. Γιατί να έμπαιναν σε τέτοιον κίνδυνο για να υποστηρίξουν ένα ψέμα; Επιπλέον, ξεκίνησαν τη μαρτυρία τους από την Ιερουσαλήμ, μπροστά στα μάτια των εναντίων τους, που ήταν έτοιμοι να τους καταδικάσουν με την παραμικρή αφορμή.

Η ανάσταση ήταν αυτό ακριβώς που παρείχε στους μαθητές το θάρρος να δίνουν μαρτυρία για τον Κύριό τους ακόμη και υπό τον πιο βίαιο διωγμό. Το γεγονός της ανάστασης έγινε κεντρικός άξονας της Χριστιανικής πίστης. Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν διακινδύνευαν τη ζωή τους μόνο και μόνο για να δώσουν μαρτυρία σχετικά με έναν σοφό δάσκαλο που δολοφονήθηκε. Τη διακινδύνευαν για να διακηρύξουν την ανάσταση του Ιησού, επειδή αποδείκνυε ότι εκείνος ήταν ο Χριστός, ο Γιος του Θεού, ένα ισχυρό, ζωντανό πρόσωπο που τους υποστήριζε και τους καθοδηγούσε. Η ανάστασή του σήμαινε ότι και εκείνοι θα εγείρονταν από τους νεκρούς. Πράγματι, αν ο Ιησούς δεν είχε εγερθεί, δεν θα υπήρχε Χριστιανοσύνη. Αν ο Ιησούς δεν είχε αναστηθεί, ίσως να μην είχαμε ακούσει καν για αυτόν.

Ποια σημασία έχει, όμως, η ανάσταση του Χριστού για εμάς σήμερα;