ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ευημερώ Χάρη στην Πλούσια Χριστιανική Κληρονομιά Μου
ΜΕΣΑ στο πυκνό σκοτάδι της νύχτας, στεκόμασταν στις όχθες του Νίγηρα. Αυτός ο μεγαλοπρεπής ποταμός απλωνόταν μπροστά μας ορμητικός και πάνω από ενάμισι χιλιόμετρο πλατύς. Στη Νιγηρία τότε μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος, γι’ αυτό η προσπάθεια να διασχίσουμε τον Νίγηρα θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Έπρεπε όμως να το διακινδυνεύσουμε, και όχι μόνο μία φορά. Πώς βρέθηκα σε αυτή τη θέση; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, προτού ακόμα γεννηθώ.
Το 1913, ο πατέρας μου, ο Τζον Μιλς, βαφτίστηκε στην Πόλη της Νέας Υόρκης σε ηλικία 25 χρονών. Ο αδελφός Ρώσσελ έκανε την ομιλία βαφτίσματος. Έπειτα από λίγο καιρό, ο πατέρας μου πήγε στο Τρινιδάδ όπου παντρεύτηκε την Κόνστανς Φάρμερ, μια ζηλώτρια Σπουδάστρια της Γραφής. Ο πατέρας μου βοηθούσε τον φίλο του, τον Γουίλιαμ Ρ. Μπράουν, να προβάλλει το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας». Εξακολούθησαν να το κάνουν αυτό μέχρι που το ζεύγος Μπράουν διορίστηκε στη Δυτική Αφρική το 1923. Οι γονείς μου, που είχαν και οι δύο την ουράνια ελπίδα, συνέχισαν να υπηρετούν στο Τρινιδάδ.
ΕΙΧΑΜΕ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ
Οι γονείς μου απέκτησαν εννιά παιδιά. Ονόμασαν το πρώτο τους παιδί Ρόδερφορντ, όπως λεγόταν ο τότε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Εγώ γεννήθηκα στις 30 Δεκεμβρίου 1922 και πήρα το όνομά μου από τον Κλέιτον Τζ. Γούντγουορθ, τον εκδότη του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών (τώρα Ξύπνα!). Οι γονείς μας φρόντισαν να λάβουμε όλοι μια βασική εκπαίδευση, αλλά έδιναν κυρίως έμφαση στους πνευματικούς στόχους. Η μητέρα μου είχε μια εκπληκτική ικανότητα να φέρνει πειστικά επιχειρήματα από τις Γραφές. Όσο για τον πατέρα μου, δεν χόρταινε να μας λέει Βιβλικές ιστορίες, χρησιμοποιώντας όλο το σώμα του για να ζωντανέψει την αφήγηση.
Οι προσπάθειές τους έπιασαν τόπο. Τρία από τα πέντε αγόρια παρακολουθήσαμε τη Σχολή Γαλαάδ. Τρεις από τις αδελφές μας έκαναν σκαπανικό πολλά χρόνια στα νησιά Τρινιδάδ και Τομπάγκο. Με τη διδασκαλία τους και το καλό τους παράδειγμα, οι γονείς μας “φύτεψαν” εμάς τα παιδιά «στον οίκο του Ιεχωβά». Η ενθάρρυνση που μας έδιναν μας βοήθησε να παραμείνουμε εκεί και να “ευημερούμε στις αυλές του Θεού μας”.—Ψαλμ. 92:13.
Το σπίτι μας έγινε βάση για το έργο κηρύγματος. Οι σκαπανείς συγκεντρώνονταν εκεί και συχνά συζητούσαν για τον αδελφό Τζορτζ Γιανγκ, έναν ιεραπόστολο από τον Καναδά που είχε επισκεφτεί το Τρινιδάδ. Οι γονείς μου μιλούσαν με ενθουσιασμό για τους παλιούς τους συνεργάτες, το ζεύγος Μπράουν, που πλέον βρίσκονταν στη Δυτική Αφρική. Όλα αυτά με υποκίνησαν να ξεκινήσω την υπηρεσία αγρού από τα δέκα μου.
ΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Εκείνη την εποχή, τα περιοδικά μας περιείχαν πύρινα άρθρα που εξέθεταν την ψεύτικη θρησκεία, το άπληστο εμπόριο και τη βρομιά της πολιτικής. Το 1936, ο κλήρος αντέδρασε και υποκίνησε τον αναπληρωτή κυβερνήτη του Τρινιδάδ να θέσει υπό απαγόρευση όλα τα έντυπα της Σκοπιάς. Εμείς κρύβαμε τα έντυπα αλλά συνεχίζαμε να τα χρησιμοποιούμε μέχρι που το απόθεμά μας εξαντλήθηκε. Κάναμε πορείες πληροφόρησης και πομπές ποδηλάτων με φυλλάδια και πλακάτ. Με μια ομάδα από την πόλη Τουναπούνα, χρησιμοποιούσαμε αυτοκίνητο με μεγάφωνα και κηρύτταμε ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη του Τρινιδάδ. Ήταν συναρπαστικό! Χάρη σε αυτό το πνευματικό περιβάλλον, βαφτίστηκα όταν ήμουν 16 χρονών.
Η οικογενειακή μας κληρονομιά και εκείνες οι πρώτες εμπειρίες γέννησαν μέσα μου την επιθυμία να γίνω ιεραπόστολος. Αυτή η επιθυμία έκαιγε ακόμα όταν πήγα στην Αρούμπα το 1944 και άρχισα να συνεργάζομαι με τον αδελφό Έντμουντ Γ. Κάμινγκς. Ο ενθουσιασμός μας ήταν μεγάλος όταν δέκα άτομα παρευρέθηκαν στην Ανάμνηση το 1945. Τον επόμενο χρόνο, σχηματίστηκε η πρώτη εκκλησία του νησιού.
Έπειτα από λίγο καιρό, έδωσα ανεπίσημη μαρτυρία σε μια συνάδελφό μου, την Όρις Γουίλιαμς. Η Όρις πρόβαλε ισχυρά επιχειρήματα για να υπερασπιστεί τις δοξασίες που είχε διδαχτεί. Αλλά μέσω Γραφικής μελέτης, έμαθε τι λέει πραγματικά ο Λόγος του Θεού και βαφτίστηκε στις 5 Ιανουαρίου 1947. Με τον καιρό, ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε. Εκείνη ξεκίνησε το σκαπανικό τον Νοέμβριο του 1950. Με την Όρις δίπλα μου, η ζωή μου άρχισε να ευημερεί ακόμα περισσότερο.
ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΗ ΝΙΓΗΡΙΑ
Το 1955, προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε τη Σχολή Γαλαάδ. Καθώς προετοιμαζόμασταν για αυτό το προνόμιο, η Όρις και εγώ παραιτηθήκαμε από τις δουλειές μας, πουλήσαμε το σπίτι μας και άλλα αποκτήματα και αποχαιρετήσαμε την Αρούμπα. Στις 29 Ιουλίου 1956, αποφοιτήσαμε από την 27η τάξη της Γαλαάδ και διοριστήκαμε στη Νιγηρία.
Αναλογιζόμενη το παρελθόν, η Όρις παρατήρησε: «Το πνεύμα του Ιεχωβά μπορεί να βοηθήσει ένα άτομο να προσαρμοστεί στα σκαμπανεβάσματα της ιεραποστολικής ζωής. Ανόμοια με τον άντρα μου, εγώ ποτέ δεν ήθελα να γίνω ιεραπόστολος. Προτιμούσα να έχω το σπίτι μου και να μεγαλώνω παιδιά. Άλλαξα τρόπο σκέψης όταν κατάλαβα πόσο επείγον είναι το κήρυγμα των καλών νέων. Όταν αποφοιτήσαμε από τη Γαλαάδ, ήμουν πλήρως αποφασισμένη να κάνω ευαγγελιστικό έργο ως ιεραπόστολος. Καθώς επιβιβαζόμασταν στο υπερωκεάνιο Κουίν Μαίρη, ο Γουόρθ Θόρντον, από το γραφείο του αδελφού Νορ, ήρθε να μας ευχηθεί καλό ταξίδι. Μας είπε ότι θα υπηρετούσαμε στο Μπέθελ. “Ωχ, όχι!” αναστέναξα. Προσαρμόστηκα όμως γρήγορα και αγάπησα το Μπέθελ. Εκεί υπηρέτησα σε διάφορους διορισμούς. Αλλά αυτός που μου άρεσε περισσότερο ήταν η υπηρεσία στη ρεσεψιόν. Αγαπώ τους ανθρώπους, και αυτός ο διορισμός με έφερνε σε άμεση επαφή με τους Νιγηριανούς αδελφούς. Πολλοί έφταναν σκονισμένοι, κουρασμένοι, διψασμένοι και πεινασμένοι. Ήταν χαρά μου να φροντίζω για ό,τι χρειάζονταν ώστε να τονωθούν και να νιώσουν καλύτερα. Όλα αυτά αποτελούσαν ιερή υπηρεσία προς τον Ιεχωβά, και αυτό ήταν που μου έφερνε ικανοποίηση και ευτυχία». Ναι, κάθε διορισμός μάς έδινε την ευκαιρία να ευημερούμε.
Σε μια οικογενειακή συγκέντρωση στο Τρινιδάδ το 1961, ο αδελφός Μπράουν μάς αφηγήθηκε κάποιες συναρπαστικές εμπειρίες του από την Αφρική. Έπειτα είπα και εγώ κάποια πράγματα για την αύξηση που είχαμε στη Νιγηρία. Ο αδελφός Μπράουν με αγκάλιασε στοργικά και είπε στον πατέρα μου: «Τζόνι, εσύ δεν κατάφερες να πας στην Αφρική, αλλά ο Γούντγουορθ πήγε!» Ο πατέρας μου απάντησε: «Συνέχισε, Γουόρθ! Συνέχισε!» Αυτή η ενθάρρυνση από εκείνους τους παλαίμαχους αδελφούς βάθυνε την επιθυμία μου να επιτελώ πλήρως τη διακονία μου.
Το 1962, είχα το προνόμιο να λάβω περαιτέρω εκπαίδευση στην 37η τάξη της Γαλαάδ, μια δεκάμηνη σειρά μαθημάτων. Ο αδελφός Γουίλφρεντ Γκουτς, ο τότε επίσκοπος τμήματος της Νιγηρίας, παρακολούθησε την 38η τάξη και διορίστηκε στην Αγγλία. Έτσι λοιπόν, η επίβλεψη του γραφείου τμήματος της Νιγηρίας ανατέθηκε σε εμένα. Ακολουθώντας το παράδειγμα του αδελφού Μπράουν, ταξίδευα πολύ, πράγμα που με βοήθησε να γνωρίσω και να αγαπήσω τους υπέροχους Νιγηριανούς αδελφούς. Αν και τους έλειπαν πολλά από τα πράγματα που έχουν συνήθως οι άνθρωποι σε πιο αναπτυγμένες χώρες, η χαρά τους και η ικανοποίησή τους έδειχναν ξεκάθαρα ότι μια ζωή γεμάτη νόημα δεν εξαρτάται από τα χρήματα ή τα υλικά αποκτήματα. Έχοντας υπόψη τις περιστάσεις τους, ήταν θαυμάσιο να τους βλέπουμε καθαρούς, περιποιημένους και αξιοπρεπείς στις συναθροίσεις. Όταν συνέρρεαν στις συνελεύσεις, πολλοί έρχονταν με φορτηγά και μπολεκάτζαςa (λεωφορεία ανοιχτά στα πλάγια, κατασκευασμένα τοπικά). Συχνά, αυτά τα λεωφορεία είχαν ενδιαφέρουσες επιγραφές. Για παράδειγμα, μια επιγραφή έλεγε: «Μικρές σταγόνες νερού φτιάχνουν έναν απέραντο ωκεανό».
Πόσο αληθινά είναι αυτά τα λόγια! Κάθε ατομική προσπάθεια μετράει. Προσθέσαμε λοιπόν και εμείς τις δικές μας. Το 1974, η Νιγηρία έγινε η πρώτη χώρα εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες που έφτασε τους 100.000 ευαγγελιζομένους. Το έργο ευημερούσε!
Ενώ συντελούνταν αυτή η αύξηση, ο εμφύλιος πόλεμος της Νιγηρίας μαινόταν από το 1967 έως το 1970. Επί μήνες, οι αδελφοί μας στην Μπιάφρα, στην άλλη πλευρά του ποταμού Νίγηρα, δεν είχαν επαφή με το γραφείο τμήματος. Έπρεπε οπωσδήποτε να τους πηγαίνουμε πνευματική τροφή. Όπως ανέφερα και στην αρχή, με προσευχή και εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, διασχίσαμε τον ποταμό αρκετές φορές.
Έχω πολύ έντονες μνήμες από εκείνα τα επικίνδυνα ταξίδια κατά τα οποία διασχίζαμε τον Νίγηρα, καθώς στρατιώτες που δεν το είχαν σε τίποτα να ανοίξουν πυρ, αρρώστιες και άλλοι κίνδυνοι απειλούσαν τη ζωή μας. Ήταν δύσκολο να περνάμε από τις γραμμές των καχύποπτων ομοσπονδιακών στρατιωτών, αλλά ήταν τρομακτικά χειρότερο να μπαίνουμε στην αποκλεισμένη Μπιάφρα. Μια νύχτα, διέσχισα με πιρόγα τα ορμητικά νερά του Νίγηρα από την Ασάμπα μέχρι την Ονίτσα και κατόπιν πήγα να ενθαρρύνω τους επισκόπους στο Ενούγκου. Ένα άλλο ταξίδι ενίσχυσε τους πρεσβυτέρους στην Άμπα όπου είχε επιβληθεί συσκότιση. Στο Πορτ Χάρκορτ, κλείσαμε γρήγορα τη συνάθροισή μας με προσευχή όταν οι ομοσπονδιακές δυνάμεις διέσπασαν τις γραμμές άμυνας της Μπιάφρας έξω από την πόλη.
Αυτές οι συναθροίσεις ήταν ζωτικές επειδή διαβεβαίωναν τους αγαπητούς αδελφούς μας για τη στοργική φροντίδα του Ιεχωβά και παρείχαν άκρως απαραίτητες συμβουλές για την ουδετερότητα και την ενότητα. Οι Νιγηριανοί αδελφοί υπέμειναν επιτυχώς εκείνη τη φρικτή σύγκρουση. Εκδήλωσαν την αγάπη που ξεπερνάει το φυλετικό μίσος και διακράτησαν Χριστιανική ενότητα. Τι προνόμιο ήταν να είμαστε στο πλευρό τους σε εκείνη τη δοκιμασία!
Το 1969, ο αδελφός Μίλτον Τζ. Χένσελ ήταν ο εισηγητής στη Διεθνή Συνέλευση «Επί Γης Ειρήνη», στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Έμαθα πολλά ως βοηθός του. Αυτή η εκπαίδευση ήρθε πάνω στην ώρα, επειδή το 1970 διεξαγάγαμε τη Διεθνή Συνέλευση «Άνθρωποι Ευδοκίας» στο Λάγος της Νιγηρίας. Καθώς δεν είχε περάσει και πολύς καιρός από το τέλος του εμφύλιου πολέμου, η συνέλευση πέτυχε μόνο χάρη στην ευλογία του Ιεχωβά. Το πρόγραμμα παρουσιάστηκε σε 17 γλώσσες—αριθμός ρεκόρ—και οι παρόντες έφτασαν τους 121.128. Οι αδελφοί Νορ και Χένσελ καθώς και άλλοι επισκέπτες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αγγλία που είχαν έρθει με ναυλωμένες πτήσεις παρακολούθησαν ένα από τα πολυπληθέστερα Χριστιανικά βαφτίσματα μετά την Πεντηκοστή—3.775 νέοι μαθητές! Η περίοδος κατά την οποία βοηθούσα στη διοργάνωση εκείνης της συνέλευσης ήταν ίσως η πιο πολυάσχολη της ζωής μου. Η δε αύξηση των ευαγγελιζομένων ήταν πραγματική έκρηξη!
Στα 30 και πλέον χρόνια που περάσαμε στη Νιγηρία, είχα τη χαρά να υπηρετώ περιστασιακά ως περιοδεύων επίσκοπος και ως επίσκοπος ζώνης στη Δυτική Αφρική. Πόσο ευγνώμονες ήταν οι ιεραπόστολοι για την προσοχή και την ενθάρρυνση που τους δινόταν σε ατομικό επίπεδο! Και πόσο ευχάριστο ήταν να τους διαβεβαιώνουμε ότι δεν ήταν ξεχασμένοι! Αυτή η υπηρεσία με δίδαξε ότι η εκδήλωση προσωπικού ενδιαφέροντος είναι το μυστικό για να ευημερούν τα άτομα και να διατηρείται η ισχύς και η ενότητα της οργάνωσης του Ιεχωβά.
Μόνο με τη βοήθεια του Ιεχωβά καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που έφεραν ο εμφύλιος πόλεμος και οι αρρώστιες. Η ευλογία του Ιεχωβά ήταν πάντοτε φανερή. Η Όρις σχολίασε:
«Και οι δυο μας πάθαμε ελονοσία κάμποσες φορές. Σε κάποια περίπτωση, πήγαμε τον Γουόρθ αναίσθητο σε ένα νοσοκομείο στο Λάγος. Μου είπαν ότι κινδύνευε να πεθάνει, αλλά ευτυχώς τα κατάφερε! Όταν ανέκτησε τις αισθήσεις του, μίλησε για τη Βασιλεία του Θεού στον νοσηλευτή που τον φρόντιζε. Αργότερα, μαζί με τον Γουόρθ επισκεφτήκαμε τον νοσηλευτή, τον κ. Νουαμπίγουε, για να καλλιεργήσουμε το ενδιαφέρον που έδειξε για τη Γραφή. Εκείνος δέχτηκε την αλήθεια και αργότερα έγινε πρεσβύτερος στην Άμπα. Και εγώ επίσης κατάφερα να βοηθήσω πολλά άτομα, ακόμα και πιστούς Μουσουλμάνους, να γίνουν αφοσιωμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά. Ήταν υπέροχο που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε τον νιγηριανό λαό, τον πολιτισμό του, τα έθιμά του και τη γλώσσα του».
Αυτό ήταν ένα ακόμα μάθημα: Για να ευημερούμε στον διορισμό μας στο εξωτερικό, έπρεπε να μάθουμε να αγαπάμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας όσο και αν διέφερε ο πολιτισμός τους από τον δικό μας.
ΝΕΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ
Το 1987, πήραμε νέο διορισμό. Φύγαμε από το Μπέθελ της Νιγηρίας και αρχίσαμε να υπηρετούμε ως ιεραπόστολοι στον αγρό στην πανέμορφη Σάντα Λουσία, ένα νησί της Καραϊβικής. Ήταν πολύ ευχάριστος διορισμός, αλλά παρουσίαζε καινούριες δυσκολίες. Ανόμοια με την Αφρική, όπου ένας άντρας παντρευόταν πολλές γυναίκες, στη Σάντα Λουσία το πρόβλημα ήταν ότι τα ζευγάρια συζούσαν χωρίς να είναι παντρεμένα νόμιμα. Ο ισχυρός Λόγος του Θεού υποκίνησε πολλούς από τους σπουδαστές μας να κάνουν τις αναγκαίες αλλαγές.
Καθώς οι δυνάμεις μας άρχισαν να μας εγκαταλείπουν λόγω των γηρατειών, το Κυβερνών Σώμα το 2005 μας μετέφερε στοργικά στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στις ΗΠΑ. Εξακολουθώ να ευχαριστώ καθημερινά τον Ιεχωβά για την Όρις. Το 2015 τη νίκησε ο εχθρός μας, ο θάνατος, και το αίσθημα της απώλειας είναι ανείπωτο. Ήταν εξαιρετική σύντροφος, μια στοργική και αξιαγάπητη σύζυγος. Την αγαπούσα βαθιά όλα αυτά τα 68 χρόνια που ζήσαμε μαζί. Διαπιστώσαμε ότι η συνταγή της ευτυχίας, τόσο στον γάμο όσο και στην εκκλησία, είναι να σέβεσαι την ηγεσία, να συγχωρείς ανεπιφύλακτα, να παραμένεις ταπεινός και να εκδηλώνεις τον καρπό του πνεύματος.
Όταν αντιμετωπίζαμε απογοητεύσεις ή αποθάρρυνση, στρεφόμασταν στον Ιεχωβά ώστε να μας βοηθάει να διατηρούμε τις προσωπικές μας θυσίες αμόλυντες. Καθώς εξακολουθούσαμε να διορθωνόμαστε, βλέπαμε ότι τα πράγματα συνεχώς βελτιώνονταν—και τα καλύτερα βρίσκονται μπροστά μας!—Ησ. 60:17· 2 Κορ. 13:11.
Στο Τρινιδάδ και στο Τομπάγκο, ο Ιεχωβά ευλόγησε το έργο που έκαναν οι γονείς μου και άλλοι. Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκθέσεις, 9.892 άτομα συμμετέχουν στην αληθινή λατρεία. Στην Αρούμπα, ήταν πολλοί αυτοί που εργάστηκαν για να ενισχύσουν εκείνη την πρώτη εκκλησία στην οποία ανήκα. Αυτό το νησί έχει τώρα 14 ακμάζουσες εκκλησίες. Όσο για τη Νιγηρία, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων έχει αυξηθεί σε 381.398—ένα πραγματικά κραταιό πλήθος. Και στη Σάντα Λουσία, 783 άτομα υποστηρίζουν τη Βασιλεία του Ιεχωβά.
Τώρα κοντεύω τα 100. Το εδάφιο Ψαλμός 92:14 λέει για εκείνους που έχουν «φυτευτεί» στον οίκο του Ιεχωβά: «Ακόμη και στα γηρατειά θα συνεχίζουν να ακμάζουν· θα παραμένουν ρωμαλέοι και θαλεροί». Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για τη ζωή που έζησα στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Η πλούσια Χριστιανική κληρονομιά που έλαβα με υποκίνησε να υπηρετώ τον Ιεχωβά πλήρως. Ο Ιεχωβά με την όσια αγάπη του μου επέτρεψε να “ευημερώ στις αυλές του Θεού μου”.—Ψαλμ. 92:13.