«Ο Λόγος ο Σος Αλήθεια Εστί»

Το Άγιον Πνεύμα—Ένα Πρόσωπον;

ΟΤΑΝ ο Ιησούς ήταν επάνω στη γη με τους ακολούθους του, τους εδίδασκε και επίσης τους έδινε τη βοήθειά του και την καθοδήγησί του. Αλλά τι θα συνέβαινε μετά τον θάνατό του; Δεν θα είχαν καμμιά πνευματική βοήθεια;

Το βράδυ προτού εκτελεσθή έκαμε μια ενθαρρυντική υπόσχεσι σ’ αυτούς λέγοντας: «Θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, δια να μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη, διότι δεν βλέπει αυτό, ουδέ γνωρίζει αυτό.» (Ιωάν. 14:16, 17) Άτομα που χρησιμοποιούν την Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου (ΚΕΜ) μπορεί να είναι πιο εξοικειωμένα με τον όρο «Παρηγορητής,» τον οποίον αυτή η μετάφρασις χρησιμοποιεί αντί του «Παράκλητος.» Και στις δυο περιπτώσεις, πολλά άτομα συμπεραίνουν ότι ο Ιησούς υπέσχετο ότι ένα θείο πρόσωπο θα βοηθούσε τους ακολούθους του, ότι το άγιο πνεύμα είναι πρόσωπον.

Αλλ’ αυτά που λέγει η Βίβλος για τον «Παράκλητο» ή «Παρηγορητή» αποδεικνύουν πράγματι ότι το άγιο πνεύμα είναι ένα ζων πρόσωπο;

Και η Εβραϊκή και Ελληνική λέξις που χρησιμοποιείται για το «πνεύμα» είναι οι ίδιες λέξεις που σημαίνουν «άνεμος.» Σαν τον άνεμο, το άγιο πνεύμα δεν είναι ορατό· εν τούτοις είναι μια ενεργός δύναμις που μπορεί να παράγη αποτελέσματα. Το ότι αναφέρεται ως το «Πνεύμα του Κυρίου» είναι απόδειξις ότι είναι ένα μέσον που ανήκει στον Θεό.—Γέν. 1:2· Κριταί 15:14.

Απόδειξις για την απρόσωπη φύσι του αγίου πνεύματος βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίον αναφέρεται στη Βίβλο σχετικά με άλλα απρόσωπα πράγματα, όπως ύδωρ και πυρ. Όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εβάπτιζε με ύδωρ, έτσι ο Ιησούς θα εβάπτιζε με πνεύμα άγιον και πυρ. (Ματθ. 3:11· Μάρκος 1:8· Πράξεις 1:5) Μπορείτε να βαπτίσετε ένα άτομο με ύδωρ και πυρ με το να το βυθίσετε σ’ αυτά, αλλά δεν μπορείτε να βαπτίσετε ένα πρόσωπο με ένα άλλο πρόσωπο. Επομένως, το άγιο πνεύμα πρέπει να είναι απρόσωπο, όπως είναι το πυρ και το ύδωρ. Επίσης, η Βίβλος μιλεί για άτομα τα οποία ‘επλήσθησαν πνεύματος αγίου,’ και για την έκχυσι, του πνεύματος, πράγμα, το οποίον προφανώς αποκλείει το να είναι ένα θείο πρόσωπο, ένα μέλος μιας τριαδικής θεότητος.—Εφεσ. 5:18, Λουκάς 1:67, Πράξεις 2:33.

Πώς λοιπόν πρέπει να κατανοήσωμε το ότι το άγιο πνεύμα αναφέρεται ως Παράκλητος ή Παρηγορητής ωσάν να ήταν πρόσωπο; Και γιατί η Βίβλος χρησιμοποιεί τέτοιες αντωνυμίες, όπως «εκείνος» και «τον οποίον,» όσον αφορά το «Πνεύμα της Αληθείας»; (Ιωάν. 14:16, 26· 15:26· 16:7, 13) Αφού όλη η Γραφή είναι αληθινή και θεόπνευστη, πρέπει να υπάρχη μια λογική εξήγησις.—2 Τιμ. 3:16, 17.

Αυτό που ο Ιησούς υπεσχέθη ήταν ένας άλλος παράκλητος. Στην εξωβιβλική Ελληνική λογοτεχνία αυτός ο όρος εφηρμόζετο σε ένα άτομο, το οποίον υπηρετούσε ως «νομικός σύμβουλος ή βοηθός ή συνήγορος στο σχετικό δικαστήριο.» Αλλά στη Βίβλο η λέξις «φαίνεται να έχη την ευρεία και γενική έννοια του ‘βοηθού.’» (Θεολογικόν Λεξικόν της Καινής Διαθήκης, εκδοθέν υπό Τζ. Φρήντριχ, Τόμος V, σελ 803, 804, στην Αγγλική) Ενώ μερικές μεταφράσεις της Γραφής μεταφράζουν τη λέξι ως «Παρηγορητής,» «Συνήγορος,» ή «Σύμβουλος,» πολλές σύγχρονες Βιβλικές μεταφράσεις αποδίδουν το παράκλητος ως «βοηθός.»

Αν και παράκλητος ήταν μια λέξις που εφηρμόζετο σ’ ένα πρόσωπο που εκτελούσε ένα ωρισμένο καθήκον, αυτό δεν υποστηρίζει κατ’ ανάγκην ότι το άγιον πνεύμα είναι επίσης ένα πρόσωπο. Η χρήσις του στο Βιβλίο του Ιωάννου μπορεί να θεωρηθή απλώς σαν μια προειδοποίησις. Στο Ματθ. 11:19 ο Ιησούς επροσωποποίησε την «σοφία» και την παρέστησε σαν να είχε «έργα» ή «τέκνα.» Εν τούτοις η «σοφία» δεν είναι πρόσωπο με μια ατομική ύπαρξι. Επίσης το Ρωμ. 5:14, 21 προσωποποιεί τον «θάνατο» και την «αμαρτία» σαν βασιλείς που άρχουν. Αλλά δεν είναι ζώντα πρόσωπα. Προφανώς ο Ιησούς έκαμε το ίδιο σχετικά με το πνεύμα· επροσωποποίησε κάτι που πραγματικά δεν ήταν πρόσωπο.

Γιατί, όμως, αν το πνεύμα δεν είναι πρόσωπο, η Βίβλος αναφέρεται στον «Βοηθό» ή «Παράκλητο» ως «εκείνος» αντί «εκείνο»; Ο «παράκλητος» στη Γραφή είναι γένους αρσενικού. Ο τύπος θηλυκού γένους είναι «παρακλήτρια.» Όταν μιλά ή γράφει κανείς Ελληνικά, αν χρησιμοποιή οποιαδήποτε από τις δυο λέξεις, οι αντωνυμίες που αναφέρονται σ’ αυτήν πρέπει να ταιριάζουν στο γένος—«εκείνος» και «εκείνον» με την λέξι «παράκλητος» και «εκείνη» και «εκείνην» με τον θηλυκό τύπο. Μπορεί να συγκριθή με τις λέξεις «αυτοκράτωρ» και «αυτοκράτειρα.» Με την λέξι «αυτοκράτωρ» χρησιμοποιείτε την αντωνυμία «εκείνος» και με την «αυτοκράτειρα» χρησιμοποιείτε την αντωνυμία «εκείνη,» αλλά σε κανένα απ’ αυτούς δεν εφαρμόζεται η αντωνυμία «εκείνο.» Έτσι, όταν ο Ιωάννης παρουσιάζει τα λόγια του Ιησού σχετικά με τον «Βοηθό,» απλώς ακολουθεί κατάλληλη Ελληνική γραμματική όταν χρησιμοποιή αντωνυμίες όπως «εκείνος» αντί του ουδετέρου «εκείνο.»

Εν τούτοις, είναι αξιοσημείωτο ότι στο ίδιο κείμενο ο Ιωάννης χρησιμοποιεί την Ελληνική λέξι «πνεύμα,» η οποία είναι ουδετέρου γένους, και δεν έχει ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό γένος. Σύμφωνα με την Ελληνική γραμματική, ο Ιωάννης χρησιμοποιεί την αντίστοιχη ουδέτερη αντωνυμία «το οποίον» και «αυτό» όπως το Ιωάννης 14:17. Πολλές μεταφράσεις της Βίβλου κρύβουν αυτό το γεγονός αντικαθιστώντας με αντωνυμίες αρσενικού γένους. (ΚΜΝ, ΚΕΜ) Εν τούτοις, η Ρωμαιοκαθολική μετάφρασις της Βίβλου του 1970 που ονομάζεται, «Η Νέα Αμερικανική Βίβλος» παραδέχεται σε μια υποσημείωσι πάνω στο Ιωάννης 14:17: «Η Ελληνική λέξις «Πνεύμα» είναι ουδετέρου γένους, και ενώ [σ’ αυτήν την μετάφρασι] χρησιμοποιούμε αντωνυμίες αρσενικού γένους στα Αγγλικά (αυτός, αυτού, αυτόν), τα περισσότερα Ελληνικά χειρόγραφα χρησιμοποιούν ‘αυτό.’»

Όταν η λέξις παράκλητος χρησιμοποιήται ως όνομα ουσιαστικόν και συνδυάζεται με αντωνυμίες αρσενικού γένους, μπορεί να εφαρμοσθή σχετικά σε κάτι που δεν είναι ζωντανό πρόσωπο, διότι ενώ στην Αγγλική γλώσσα οι αντωνυμίες αρσενικού και θηλυκού γένους χρησιμοποιούνται μόνο για ζωντανά πρόσωπα, στην Ελληνική γλώσσα το αρσενικό και θηλυκό γένος χρησιμοποιείται και σε άψυχα πράγματα, που δεν έχουν ζωή. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η λέξις ήλιος, σελήνη. Ο καθένας θα παραδεχθή ότι ο ήλιος και η σελήνη δεν είναι πρόσωπα· δεν σκέπτονται, δεν ζουν. Όπως και ο άνεμος, ο ήλιος είναι άψυχος.

Εν τούτοις, ο ήλιος θα μπορούσε να προσωποποιηθή ως «βοηθός,» ακριβώς όπως το άγιον πνεύμα προσωποποιήθηκε σαν ένα ον. Ο Ιησούς είπε ότι ο Ιεχωβά «ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς.» (Ματθ. 5:45) Ο ήλιος κάνει καλό, παράγει καλά αποτελέσματα. Παραδείγματος χάριν, ο ήλιος βοηθεί τη γη να παράγη βλάστησι. Επίσης, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι όταν το φως του ηλίου λάμπη πάνω στο δέρμα ενός ατόμου, το βοηθεί να παράγη Βιταμίνη D, που ονομάζεται «η βιταμίνη του ηλιόφωτος.» Έτσι αν ένας άνθρωπος υφίστατο αλλαγές στα οστά του λόγω ελλείψεως Βιταμίνης D, ένας γιατρός θα μπορούσε να συμβουλεύση τον ασθενή να εκτίθεται περισσότερο στο ηλιακό φως. Ο γιατρός θα μπορούσε να αναφερθή στον ήλιο σαν «βοηθό» του (παράκλητο) στο να επαναφέρη τον άνθρωπο σε καλή υγεία. Αλλά και ο ήλιος δεν είναι πρόσωπον. Ούτε είναι πρόσωπο το άγιον πνεύμα το οποίον υπηρετεί επίσης ως «βοηθός.»

Επομένως, αυτό που αναγράφεται στον Ιωάννη κεφάλαιον 14 μέχρι 16 για τον παράκλητο (Παρηγορητή ή βοηθό) είναι σε αρμονία με αυτά που λέγει η υπόλοιπη Βίβλος για το άγιο πνεύμα. Ο Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού εχρησιμοποίησε το άγιο πνεύμα για να βοηθήση τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος μ.Χ. Μέσω αυτού ως «βοηθού» απέκτησαν μεγαλύτερη κατανόησι των σκοπών του Θεού και του προφητικού Λόγου. (Πράξ. 2:33· 1 Κορ. 2:10-16· Εβρ. 9:8-10) Άνθρωποι θαυματουργικά υποβοηθούμενοι από το άγιο πνεύμα μίλησαν ξένες γλώσσες, εξήγησαν το θέλημα του Θεού και προεφήτευσαν. (Ιωάν. 14:26· Πράξ. 2:4· 21:4, 11· 1 Κορ. 12:4-11· 14:1-4, 26) Έτσι, αν και δεν είναι πρόσωπον, το άγιο πνεύμα χρησιμοποιήθηκε από τον Θεό για να βοηθήση τους Χριστιανούς, να τους διδάξη, να τους καθοδηγήση και να τους οικοδομήση.