Οι Λόγοι που Τόσο Πολλοί Πεινούν

ΚΑΘΕ μέρα, σχεδόν 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι ξυπνούν για ν’ αντιμετωπίσουν έναν κόσμο στον οποίο η ζωή τους κυριαρχείται από μια μοναδική επιθυμία . . . για τροφή», παρατηρεί ο Λ. Ρ. Μπράουν του Συμβουλίου Υπερποντίου Αναπτύξεως. Εκατομμύρια άτομα χρειάζονται περισσότερη ή καλύτερη τροφή. Πρέπει να κατηγορηθή η γη για την έλλειψι του ανθρώπου από την άποψι αυτή;

Όχι· η γη φαίνεται ικανή να διαθρέψη δισεκατομμύρια περισσότερα άτομα από τα σημερινά 3.7 δισεκατομμύρια που τώρα την κατοικούν. Μερικές αυθεντίες λέγουν ότι υπάρχει καλλιεργήσιμη γη διαθέσιμη για καλλιέργεια διπλάσια από όση χρησιμοποιήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο Απρόβλεπτος Καιρός Επιδεινώνει την ’Ελλειψι Τροφίμων

Αλλ’ ένας κύριος παράγων που σε μεγάλο βαθμό περιορίζει την ποσότητα της παραγωγής που μπορεί να προέλθη ακόμη και από έξοχο έδαφος, είναι ο καιρός. «Καμμιά λύσις», λέγει ένα άρθρο του Νιούσγουηκ, «δεν βρέθηκε ακόμη για τις ιδιοτροπίες του καιρού.»

Μεγάλο μέρος της καταστάσεως πείνας στην Ασία και στην Αφρική προκλήθηκε από την ξηρασία. Οι βροχές της περιόδου των μουσώνων το 1972 ήσαν πολύ περιωρισμένες, ή έπεσαν πολύ αργά ώστε να ωφελήσουν τις εσοδείες του καλοκαιριού στην Ινδία. Οι βροχές στο Μπαγκλαντές ήσαν κατά 40 τοις εκατό λιγώτερες του κανονικού στη διάρκεια των μηνών της καλλιέργειας. Οι ανωμαλίες του καιρού επίσης επέδρασαν επικίνδυνα στην παραγωγή των Φιλιππίνων. Στο Βορρά, η εσοδεία ρυζιού καταστράφηκε από τις χειρότερες πλημμύρες της εκατονταετίας, ενώ στο νότο η απόδοσις των εσοδειών περιωρίσθηκε από την ξηρασία.

Η Ρωσία, εξάλλου, υπέστη μεγάλες απώλειες στα σιτηρά τα τελευταία δύο έτη, επειδή έπεσε μόνον λίγο χιόνι τον χειμώνα. Οι εσοδείες των σιτηρών έτσι έπαθαν ζημιές από τον παγετό. Στην Κίνα, το πρακτορείο τύπου Χσίνχουα λέγει ότι όχι μόνον η ξηρασία, οι πλημμύρες και ο παγετός, αλλά και οι ανεμοθύελλες, το χαλάζι και τα έντομα κατέστρεψαν πολλές από τις συγκομιδές των. Η τωρινή κρίσις τροφίμων στον κόσμο θα έπρεπε να υπενθυμίζη στον άνθρωπο ρεαλιστικά την αδυναμία του μπροστά στα στοιχεία της φύσεως.

Οι αβεβαιότητες του καιρού σε μεγάλο βαθμό εματαίωσαν τα αποτελέσματα «της πράσινης επαναστάσεως.» Εν τούτοις εκφράζονται φόβοι ότι η περιωρισμένη επιτυχία της «πράσινης επαναστάσεως» δυνατόν να ατονίση περισσότερο. Γιατί;

Επειδή όταν μια μεγάλη περιοχή φυτεύεται με ένα μόνο είδος σιτηρών, αυτό είναι τρωτό από μια ερημωτική ασθένεια φυτών ενός είδους. Ομοίως, έντομα που αναπτύσσονται σε μια ποικιλία σιτηρών, μπορούν να εξαλείψουν ολόκληρη την εσοδεία. Πράγματι, ένα τοπικό αστείο στο Πακιστάν λέγει ότι ‘το νέο θαυματουργό σιτάρι προκάλεσε τη γέννησι μιας νέας θαυματουργής ακρίδας!’

Η Τεχνολογία Αποτυγχάνει να Λύση το Πρόβλημα της Ελλείψεως Τροφίμων

Ενώ ο έλεγχος των φυσικών στοιχείων είναι έξω των δυνατοτήτων του ανθρώπου, τι θα πούμε για την τεχνολογία; Μολονότι αυτή ανέπτυξε μεθόδους και εξοπλισμό που είναι αξιόλογοι, έκαμε επίσης πολλά για να συμβάλη στην παρούσα έλλειψι τροφίμων. Η ‘αστική εξάπλωσις’ καταβροχθίζει πολλή καλή καλλιεργήσιμη γη καθόσον μεγαλώνουν οι πόλεις των ανθρώπων. Η βιομηχανική μόλυνσις και η κακή χρήσις εμπορικών λιπασμάτων έχουν μειώσει σε μεγάλο βαθμό τη γονιμότητα αμέτρητων στρεμμάτων.

Επί πλέον, πολλή γεωπονική έρευνα σήμερα, ενώ συγκεντρώνεται σε «καλλιέργειες που φέρουν εμπορικό κέρδος,» λησμονεί τις πραγματικές εσοδείες τροφίμων των πτωχότερων εθνών. Ένα άρθρο του περιοδικού Μπάιο Σάιενς τονίζει ότι το Παγκόσμιο πρόβλημα των τροφίμων παραμένει σε μεγάλο βαθμό στις τροπικές χώρες. Ωστόσο, η περισσότερη επιστημονική μελέτη γίνεται σε καλλιέργειες που ευδοκιμούν όχι στις τροπικές χώρες, αλλά στις εύκρατες ζώνες.

Η νεώτερη τεχνολογία, επομένως, δεν έχει λύσει το γενικό πρόβλημα της ελλείψεως τροφίμων. Πράγματι από μερικές απόψεις συνέβαλε στη τρέχουσα κρίσι. Άλλοι παράγοντες, επίσης, για τους οποίους ευθύνεται ο άνθρωπος, έχουν ομοίως επιδεινώσει σοβαρά την έλλειψι των τροφίμων.

Πολιτική και η Πείνα

Οι πολιτικοί πόλεμοι του ανθρώπου—όχι οι ‘φυσικές αιτίες’—μπορούν να ευθύνωνται για την έλλειψι των τροφίμων ακριβώς τώρα σε μέρη όπως η Καμπότζη και το Μπαγκλαντές. Αγροτικά συστήματα, προμήθειες σπόρων και νερού, καθώς επίσης και επίτακτα ζώα, καταστράφηκαν από τον πόλεμο.

Σαν αποτέλεσμα, έγιναν οχλαγωγίες και λεηλασίες για τρόφιμα, όπως στην Πνομ-Πενχ, πρωτεύουσα της Καμπότζης. Στρατιώτες που φρουρούσαν γέφυρες επέβαλαν «μαύρους φόρους» σε φορτηγά αυτοκίνητα που μετέφεραν προϊόντα στην πόλι εκείνη, διπλασιάζοντας έτσι την τιμή των τροφίμων· οι τιμές τριπλασιάσθηκαν σε άλλα μέρη της Καμπότζης. Στο Μπαγκλαντές, τα τρόφιμα δεν μπορούν να φθάσουν στα λιμάνια που έχουν αποκλεισθή από νάρκες ή βυθισμένα πλοία· πολλές γέφυρες σ’ εκείνη τη χώρα δεν είναι ακόμη χρησιμοποιήσιμες. Από τον Οκτώβριο του 1972 από 1 δισεκατομμύριο δολλάρια κεφαλαίων περιθάλψεως που εστάλησαν στο Μπαγκλαντές, μόνο το ένα τρίτο χρησιμοποιήθηκε για τρόφιμα. Τα υπόλοιπα χρειάσθηκαν για ν’ αποκαταστήσουν τα συστήματα μεταφορών και επικοινωνιών του έθνους.

Το πολιτικό σύστημα το ίδιο συχνά υπονομεύει τις προσπάθειες για την καταπολέμησι της πείνας. Το περιοδικό Νιουσγουήκ γράφει:

«Στην Ινδονησία, οι γραφειοκράτες αποτελούν πρόβλημα. Κάτω από ένα τυπικό Ινδονησιακό σύστημα που ονομάζεται αμπς αζάλ αζάλ μπαπάκ σενάγκ (εφ’ όσον ο πατέρας είναι ευτυχής), οι αξιωματούχοι της γεωργίας όχι μόνον απέτυχαν ν’ αναφέρουν τα άσχημα νέα της ελαττώσεως της παραγωγής στον πρόεδρο Σουχάρτο, αλλά παρέλειψαν επίσης να δημιουργήσουν αποθέματα ορύζης της κυβερνήσεως.»

Ομοίως, η Οικονομική και Πολιτική εβδομαδιαία Έκδοσις (στην Αγγλική) της Βομβάης της Ινδίας παραδέχεται:

«Ο τρόπος ενεργείας τώρα είναι αηδιαστικά γνωστός· οι συγκαταβατικοί υπάλληλοι λέγουν στους υφυπουργούς εκείνο που θέλουν ν’ ακούσουν, οι υφυπουργοί λέγουν στους Υπουργούς όσα αυτοί θέλουν ν’ ακούουν και ούτω καθεξής εωσότου η αλυσίδα φθάση ως τον Πρωθυπουργό.»

Η Θρησκεία και η Πείνα

Η θρησκεία, επίσης, συχνά συμβάλλει στο πρόβλημα των τροφίμων. Εξετάστε ένα παράδειγμα.

Εβδομήντα τρεις άνθρωποι ζουν στο χωριό Ναζριτσώκ της Ινδικής πολιτείας Μπιχάρ. Το έδαφος εκεί περιγράφεται ως «καλό». Εκτός αυτού, μετά την τελευταία ξηρασία του 1967, εγκαταστάθηκε ένα αποτελεσματικό σύστημα αρδεύσεως. Σήμερα όμως η αντλία Ντήζελ που κάνει να λειτουργή το σύστημα αρδεύσεως είναι γεμάτη σκουριά και οι άνθρωποι πεινούν! Μπορούν όμως να κάμουν την αντλία να λειτουργήση. Τότε γιατί αυτή παραμένει σαραβαλιασμένη; Το περιοδικό Φυσική Ιστορία (στην Αγγλική) απαντά:

«Το πρόβλημα είναι ότι τα αναγκαία σχέδια εργασίας Θ’ απαιτούσαν ομαδική προσπάθεια: για ν’ αναπτύξουν μεθόδους περισσότερο εξελιγμένες παρά να βγάζουν νερό μ’ ένα τροχό που τον σύρει το βόδι, απαιτείται ομοφωνία σε ζητήματα τέτοια όπως είναι η διανομή του νερού, η χρηματοδότησις και η εργασία. Τέτοιες κοινές ανάγκες, όμως, σπανίως ενοποιούν μια κοινότητα διηρημένη με τη θρησκεία, τις κάστες και την πολιτική. . . . Ένα πλήθος μικρών πολιτικών κομμάτων που προέρχονται από διάφορες κάστες, είναι δραστήρια σε όλο το κράτος, και η δράσις των περαιτέρω κατατεμαχίζει τα χωριά. Αντί ν’ αποτελούν μια κοινότητα, συχνά ένα χωριό διασπάται σε εχθρικές φατρίες χωρισμένες από τα θρησκευτικά, πολιτικά και καστικά συστήματα.»—Ιανουάριος 1973, σελίδες 34 και 35.

Ναι, οι άνθρωποι λιμοκτονούν επειδή η θρησκεία και άλλες κοινωνικές δυνάμεις τους διαιρούν! Αλλά υπάρχει ένας άλλος τρόπος με τον οποίον μερικές θρησκείες επηρεάζουν το πρόβλημα των τροφίμων δυσμενώς.

Ωρισμένες θρησκείες αποθαρρύνουν τον σχηματισμό μικρών οικογενειών εν τούτοις, περισσότερες γεννήσεις σημαίνουν να τραφούν περισσότερα στόματα. Ήδη η Ινδία μόνον έχει 550 εκατομμύρια ανθρώπους. Κάθε χρόνο η χώρα εκείνη αυξάνει με άλλα δώδεκα η δεκατρία εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό ισοδυναμεί με ολόκληρον τον πληθυσμό της Αυστραλίας! Μολονότι η Ινδική κυβέρνησις φαίνεται ότι προσπάθησε με ζήλο να ενθαρρύνη τις μικρότερες οικογένειες, η επιτυχία της υπήρξε περιωρισμένη—από τη θρησκεία.

Σαν μια περίπτωσις επί του σημείου αναφέρεται η εξής: Πρόσφατοι αριθμοί δείχνουν ότι στην τελευταία δεκαετία ο αριθμός των Ινδουιστών αύξησε μόνον κατά 24 τοις εκατό, ενώ ο αριθμός των Μουσουλμάνων ανήλθε κατά 31 τοις εκατό. Όταν έμαθαν αυτή την είδησι, τι έκαμαν οι Ινδουισταί θρησκευτικοί ηγέται; Ο Α. Σ. Άμπρααμ, δημοσιογράφος της Βομβάης, λέγει ότι αυτοί «δεν έχασαν καιρό χρησιμοποιώντας αυτές τις στατιστικές για ν’ αντιπαρατάξουν τις επανειλημμένες εκκλήσεις των στους Ινδουιστάς να μη κάνουν οικογενειακά σχέδια για τον φόβο μήπως καταντήσουν μια μειοψηφία στη χώρα τους. Απλώς αγνόησαν το γεγονός ότι οι Ινδουισταί αποτελούν τα 82 τοις εκατό του πληθυσμού, ενώ οι Μουσουλμάνοι υπολογίζονται περίπου σε 12 τοις εκατό». Αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέται κάνουν πολλά για να εκμηδενίσουν τις προσπάθειες της κυβερνήσεως να τηρήται υπό έλεγχον ο πληθυσμός.

Επί πλέον, πολλοί Ινδοί αμέσως συμμορφώνονται με τις επιθυμίες των θρησκευτικών των Ηγετών. Γιατί; Επειδή γι’ αυτούς τα παιδιά θεωρούνται μια μορφή πλούτου. Οι γεωργοί, επί παραδείγματι, χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να «φροντίζουν για τις κατσίκες.» Επίσης, οι γονείς θέλουν παιδιά για να τους φροντίζουν στα γηρατειά τους. Πολλά παιδιά των Ασιατών πεθαίνουν σε μικρή ηλικία, έτσι όσο περισσότερους απογόνους έχει κανείς, σκέπτονται οι γονείς, μεγαλύτερη πιθανότης υπάρχει ότι μερικοί απ’ αυτούς θα ζήσουν ώσπου να γηράσουν οι γονείς.

Εναντίωσις προς τα προγράμματα της κυβερνήσεως για τον έλεγχο των γεννήσεων δεν προέρχεται μόνον από τις Ανατολικές θρησκείες. Ο Χριστιανικός κόσμος, επίσης, είναι μια πηγή σκληρής εναντιώσεως.

Το 1930 ο Πάπας Πίος ο ΙΑ’ συνώψισε την επίσημη Καθολική θέσι επί του ελέγχου των γεννήσεων στην εγκύκλιο του Casti connubii [περί αγνότητος του γάμου]. Αποκάλεσε τις περισσότερες μεθόδους έλεγχου των γεννήσεων «προσβολή κατά του νόμου του Θεού και της φύσεως, και εκείνοι που εντρυφούν σ’ αυτές στιγματίζονται με την ενοχή ενός σοβαρού αμαρτήματος.» Από τότε οι πάπαι επανεβεβαίωσαν αυτή την πεποίθησι.

Ο σημερινός πάπας, Παύλος ο ΣΤ, είπε σ’ ένα ακροατήριο των Ηνωμένων Εθνών τον Οκτώβριο του 1965 ότι «ο τεχνητός έλεγχος των γεννήσεων» είναι «παράλογος.» Έπειτα, τον Ιούλιο του 1968, εξέδωκε τη δική του εγκύκλιο επί του θέματος Humanae Vitae [περί της Ανθρώπινης Ζωής.] Στα μέσα του 1970, ακριβώς δύο έτη αργότερα, ο πληθυσμός της Καθολικής Νοτίου Αμερικής είχε αυξηθή άλλα δέκα εκατομμύρια άτομα, η περίπου δυο φορές τον πληθυσμό ολοκλήρου του έθνους της Βολιβίας! Εν τούτοις από το 1944, η παραγωγή τροφίμων κατ’ άτομον ελαττώθηκε περισσότερο στη Λατινική Αμερική παρά σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου.

Οι λεγόμενοι Χριστιανοί θρησκευτικοί ηγέται θα έπρεπε να είναι ενήμεροι της αληθείας που εκτίθεται από τον Χριστιανό απόστολο Παύλο! «Εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν και είναι απίστου χειρότερος.» (1 Τιμ. 5:8) Το μέγεθος της οικογενείας ενός ατόμου είναι φυσικά, προσωπικό ζήτημα. Ωστόσο θα έπρεπε να ενθαρρύνωνται οι γονείς να φέρουν στον κόσμο τόσο πολλά παιδιά ώστε να μη μπορούν «να τα συντηρήσουν» και να τα’ αφήσουν να πεινούν; Ασφαλώς όχι.

Μερικές από τις μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου, λοιπόν, πρέπει να συμμετέχουν στην ευθύνη για τον ογκούμενο πληθυσμό της γης και την κρίσι των τροφίμων.

Υπάρχουν και άλλοι ακόμη παράγοντες που συμβάλλουν στις συνθήκες της πείνας, παράγοντες που είναι δύσκολο να εκτιμηθούν πλήρως από καλοθρεμμένα άτομα των ‘πλουσίων εθνών.’

Αποτέλεσμα του Υποσιτισμού

Ένα από αυτά είναι το αρνητικό φυσικό αποτέλεσμα του υποσιτισμού. Πεινασμένοι άνθρωποι συχνά δεν μπορούν να προμηθευθούν τροφή για τον εαυτόν τους. Είναι επιρρεπείς σε ασθένεια, εφόσον η φυσική ανοσία εκλείπει με την πτωχή δίαιτα. Άτομα με εξαντλημένα πόδια, που δεν μπορούν να βαδίσουν λόγω κακής διατροφής, δυνατόν να υπάρχουν σε πολλές χώρες. Πόσο βαρύ έργο μπορούν τέτοια άτομα να κάμουν στα χωράφια;

Διανοητικώς, επίσης επηρεάζονται οι άνθρωποι από τον υποσιτισμό. Εκείνο που δυνατόν να φαίνεται στην αρχή σ’ ένα επισκέπτη σαν μια φυσική ‘ηρεμία’ σε μερικά έθνη είναι συχνά η κούρασις, το άσκοπο της ζωής και η αυτοϊκανοποίησις που προέρχονται από μια πτωχή δίαιτα. Ο Άρθουρ Χόπκραφτ λέγει για μια χώρα στο βιβλίο του Γεννημένοι για να Πεινούν (στην Αγγλική) : «Είδα μεταξύ των παιδιών πολύ λίγη διάθεσι για παιχνίδια· με δυσκολία παίζουν μερικά παιχνίδια. Η επικρατούσα αδυναμία και νωθρότης των παιδιών είναι μια από τις πιο συγκινητικές όψεις της καθημερινής ζωής.» Μπορεί από αποθαρρυμένα και αδυνατισμένα άτομα ν’ αναμένη κανείς ν’ ανταποκριθούν σθεναρά στην ανάγκη της προμηθείας επαρκούς τροφής για τις οικογένειες των; Αυτά τα άτομα είναι φανερό ότι περιορίζονται σε όσα μπορούν να κάμουν.

Ατυχώς, επίσης, άνθρωποι από πλουσιώτερα έθνη συχνά αστοχούν να εννοήσουν ότι, ενώ άτομα, που ανατράφηκαν με μια εντελώς διαφορετική μόρφωσι, γενικά σκέπτονται κατά διάφορο τρόπο από εκείνον με τον οποίον οι ίδιοι σκέπτονται, αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι είναι οπισθοδρομικοί ή κατώτεροι. Ακόμη άνθρωποι, που θεωρούνται αφιερωμένοι για να επιλύουν τα παγκόσμια προβλήματα τροφίμων, δυνατόν να θεωρούν τον εαυτό τους ως ανώτερον από τους εντοπίους μιας ξένης χώρας. Αυτό περιορίζει την αποτελεσματικότητα των. Αυτός είναι ένας επί πλέον λόγος γιατί ο κόσμος έχει κρίσι τροφίμων. Ο Χ. Δ. Θέρστον του Πανεπιστημίου Κόρνελλ λέγει:

«Η ικανότης να συναναστρέφεται κανείς τους κατοίκους της χώρας που τον φιλοξενούν και να τους μεταχειρίζεται σαν ίσους και συνεργάτες, είναι συχνά πιο σπουδαίο από την επιστημονική του γνώσι. . . . Ακόμη και ο πτωχότερος γεωργός και εργάτης συχνά έχει μεγάλη υπερηφάνεια και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο παραμικρός υπαινιγμός κατωτερότητος θα προκαλέση δυσαρέσκεια και μπορεί να καταστρέψη όλο το μελλοντικό έργο ενός ατόμου.»

Εν τούτοις, η ταπεινότης που απαιτείται για να επιλυθούν τα διεθνή προβλήματα τροφίμων αυτού του συστήματος δεν βρίσκεται εύκολα.

Επομένως, η έλλειψις τροφίμων έχει βαθύτερη αιτία και όχι μόνον καλό συνδυασμό του εδάφους και του καιρού. Οι πολιτικές, τεχνολογικές και θρησκευτικές δραστηριότητες και κοινωνικές στάσεις του ανθρώπου, καθώς επίσης η έλλειψις εκ μέρους του ανθρώπινης εκτιμήσεως, έχουν περιπλέξει χωρίς αμφιβολία έτσι το πρόβλημα ώστε είναι αδύνατον να το λύσουν ατελείς άνθρωποι.

Εμείς σήμερα, κατά συνέπειαν, είμεθα μάρτυρες ενός παγκοσμίου παραδόξου. Σκεφθήτε μόνον: ο άνθρωπος τώρα έχει την τεχνική μέθοδο για να παραγάγη άφθονες εσοδείες με τη χρήσι τεραστίας αρδεύσεως και συστημάτων αποθηκεύσεως. Έχει σχολεία για να διδάσκη πολύπλοκες γεωργικές μεθόδους. Υπάρχει εντυπωσιακός αγροτικός εξοπλισμός για να καλλιεργούνται τεράστιες εκτάσεις γης. Μια διεθνής οργάνωσις τροφών και γεωργίας (FAO) τηρεί τους ανθρώπους ενήμερους για την κατάστασι των τροφίμων παντού, και ταχείες επικοινωνίες τους ειδοποιούν που είναι αναγκαία τα εφόδια. Συστήματα ταχείας μεταφοράς μπορούν να προωθούν τρόφιμα εκεί όπου υπάρχει ανάγκη. Ωστόσο χιλιάδες άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ από λιμοκτονία.

Γιατί τώρα αυτόν τον καιρό υπάρχει αυτή η παράδοξος κατάστασις; Πρέπει να υπάρχη ένας λόγος. Και, το σπουδαιότερο, υπάρχει ασφαλής λύσις για την παγκόσμια κρίσι τροφίμων;

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Οι ανωμαλίες του καιρού και άλλα προβλήματα ελάττωσαν σε μεγάλο βαθμό τα αποτελέσματα της «πράσινης επαναστάσεως»

[Εικόνα στη σελίδα 8]

ΗΓΕΤΕΣ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΝ ΤΟΝ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ—ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΠΤΩΧΕΣ ΧΩΡΕΣ!

‘Οι Ινδουισταί δεν πρέπει να γίνουν μειονότης’—Οι ινδουισταί Ηγέται της Ινδίας

‘Ο Έλεγχος των γεννήσεων είναι παράλογος’—Πάπας Παύλος ΣΤ΄

‘Τι θα φάμε;’