Ελάφια—Πλάσματα Χάριτος και Ομορφιάς
ΤΑ ελάφια είναι ζώα με εξαιρετική χάρι και ομορφιά. Μεγάλα, ήρεμα μάτια ξεπροβάλλουν από τα πλάγια του κεφαλιού των. Το κοντό και γυαλιστερό τρίχωμα είναι ίσιο κι έτσι συμβάλλει στην αεροδυναμική εμφάνισι του ελαφιού. Είτε στέκεται ακίνητο, είτε τρέχει, είτε πηδά, αυτό το λυγερό ζώο με τα μακρυά πόδια ποτέ δεν φαίνεται αδέξιο ούτε σαν να τα έχη χαμένα.
Τα κέρατα είναι ασφαλώς ένα διακριτικό χαρακτηριστικό των ελαφιών. Συνήθως μόνο τα αρσενικά έχουν κέρατα, αλλά στην περίπτωσι του τάρανδου και του καριμπού (ταράνδου του Καναδά), τα κέρατα στεφανώνουν τα κεφάλια και του αρσενικού και του θηλυκού. Αντιθέτως, ο Κινεζικός υδροπότης και ο Ασιατικός μοσχοφόρος μόσχος δεν έχουν καθόλου κέρατα.
Ανόμοια με τα κέρατα των άλλων ζώων που, στην πραγματικότητα, είναι σκληρά στρώματα δέρματος, τα κέρατα των ελαφιών είναι κόκκαλα. Τα ελάφια που ζουν σε εύκρατες ζώνες ρίχνουν τα κέρατά τους τον χειμώνα και στην αρχή του καλοκαιριού αρχίζουν να βγαίνουν καινούργια. Όσο για τα ελάφια που ζουν σε τροπικές περιοχές ρίχνουν τα κέρατά τους και τα καινούργια αρχίζουν να βγαίνουν σε άλλες εποχές του έτους.
Τα καινούργια κέρατα είναι μαλακά και σκεπάζονται με λεπτό δέρμα, από το οποίο βγαίνουν κοντές και λεπτές τρίχες. Αυτό τα δέρμα, με το λεπτό τρίχωμά του, είναι γνωστό ως «βελούδο.» Τελικά, το αίμα παύει να κυκλοφορή στο δέρμα που σκεπάζει τα κέρατα. Όταν συμβαίνη αυτό, το δέρμα ξηραίνεται και το ελάφι το ξύνει στο έδαφος ή στα δένδρα ή στους θάμνους για να βγη.
Όσο μικρότερο είναι το αρσενικό, τόσο κοντότερα και μικρότερα είναι τα κέρατα. Το ζώο μπορεί να βγάλη τα πρώτα του κέρατα σε ηλικία ενός ή δύο ετών.
Αλλά ποιον σκοπό εξυπηρετούν τα κέρατα; Πολλοί φυσιοδίφες πιστεύουν ότι χρησιμοποιούνται κυρίως για να υπερασπίζουν τους συντρόφους των, και παίζουν επίσης ρόλο στην αναγνώρισι της σειράς των αρσενικών. Θα πρέπει να σημειωθή όμως, ότι τα αρσενικά που δεν έχουν κέρατα δεν έχουν κανένα πρόβλημα ν’ αναγνωρισθούν από τα μικρότερα που ανήκουν σε μια ανώτερη τάξι. Υπάρχουν αποδείξεις επίσης ότι σε σοβαρές μάχες τα κέρατα παίζουν ένα ασήμαντο ρόλο. Έτσι μπορεί, να υπάρχουν άλλοι λόγοι για τα κέρατα των ελαφιών.
Σχολιάζοντας μια πρόσφατη θεωρία Η Διεθνής Εγκυκλοπαιδεία των Αγρίων Ζώων λέγει: «Παρατηρήσεις που έγιναν στα κόκκινα (τα κοινά) ελάφια δείχνουν ότι φαίνεται να υποφέρουν από τη ζέστη το καλοκαίρι. Είναι δραστήρια τη νύχτα και δαπανούν σημαντικό χρόνο χωμένα στη λάσπη. Η θεωρία του Στόνχαουζ είναι ότι τα κέρατα ενεργούν ως ακτινοβολητές το καλοκαίρι, επειδή το βελούδο είναι πλούσια εφοδιασμένο με αιμοφόρα αγγεία και οι μετρήσεις που έγιναν δείχνουν ότι η θερμοκρασία της επιφανείας των κεράτων ανεβαίνει όταν τα αρσενικά είναι δραστήρια. Στη διάρκεια του καλοκαιριού, όταν τα αρσενικά βόσκουν, σχηματίζουν ένα πυκνό στρώμα λίπους κι έτσι χρειάζεται κάποιο μέσον για ν’ απομακρυνθή η ζέστη. Τα θηλυκά δεν χρειάζονται αυτούς τους ακτινοβολητές επειδή καταναλίσκουν αρκετή ενέργεια κατά την ανάπτυξι του εμβρύου και στον καιρό του θηλασμού. Τα κέρατα δεν είναι κατασκευασμένα με κατάλληλο τρόπο ούτε για μάχη, ούτε για σήμανσι και γι’ αυτό αυτή η θεωρία φαίνεται να προσφέρη πιο λογική εξήγησι σχετικά με τη λειτουργία των, επειδή τα κέρατα χρησιμοποιούνται κατά δεύτερο λόγο για μάχη και σήμανσι.»—Τόμ. 14, σελ. 1928.
Η ικανότης στο πήδημα και η ταχύτης του ελαφιού είναι πολύ αξιοσημείωτα. Οι ισχυροί μύες που είναι στο επάνω μέρος των ποδιών του ελαφιού, του δίνουν την ικανότητα να κάνη τεράστια άλματα και να τρέχη γρήγορα. Ένα ελάφι που προήλθε από διασταυρωσι με άλλο ζώο, μπορεί να καλύψη απόστασι είκοσι πέντε ποδών (7,6 μέτρων) μόνο μ’ ένα μεγάλο πήδημα. Μπορεί επίσης αυτό το ελάφι να πηδήση σε ύψος οκτώ περίπου ποδών (2,4 μέτρων) και να τρέξη με αναλογία τριάντα πέντε μίλια (56 χιλιόμετρα) την ώρα. Τα ελάφια με την άσπρη ουρά είναι γνωστό ότι πηδούν σαράντα πόδια (12 μέτρα) και το μέγιστον άλμα σε μήκος λέγουν ότι είναι ακόμη μεγαλύτερο.
Επειδή τα ελάφια είναι τόσο γρήγορα και χαριτωμένα ζώα, δεν είναι παράξενο το ότι η όμορφη Σουλαμίτις είπε για τον αγαπητό της: «Ο αγαπητός μου είναι όμοιος με δορκάδα ή με σκύμνον ελάφου.» «Φεύγε αγαπητέ μου, και γίνου όμοιος με δορκάδα ή με σκύμνον ελάφου.»—Άσμα Ασμ. 2:9· 8:14.