Μια Ζωοσωτήριος Νέα Θεραπεία
ΒΓΑΙΝΟΝΤΑΣ από το δωμάτιο του Γκάρυ για λίγα λεπτά, είδα δύο Χριστιανούς αδελφούς μας από την εκκλησία να κάθωνται στην αίθουσα αναμονής. Πλησίασαν, και ο ένας απ’ αυτούς κρατούσε στα χέρια του ένα φωτοαντίτυπο μιας σελίδος από το περιοδικό Σκοπιά. Μετά από μια σύντομη ανταλλαγή χαιρετισμών, μου το έδωσε. Ήταν το μέρος «Μια Ματιά στις Ειδήσεις» του τεύχους της 1ης Δεκεμβρίου 1974.
Καθώς το διάβαζα, η ελπίδα άρχισε να μεγαλώνη στην καρδιά μου. Η είδησις μιλούσε για μια νέα τεχνική, η οποία βοηθεί ασθενείς με μεγάλη απώλεια αίματος. Η θεραπεία ονομάζεται «υπερβαρικόν οξυγόνο.»
Μια Αναμέτρησις
Ήταν περίπου 11:30 π.μ. όταν ο διευθυντής του χειρουργείου του νοσοκομείου κατέβηκε στην αίθουσα. Μας κάλεσε στο γραφείο του λέγοντας; «Πρόκειται να διευθετήσωμε το ζήτημα αυτό μια για πάντα.»
Ήταν ένα μικρό γραφείο το οποίο έγινε μικρότερο όταν μπήκανε μέσα τρεις γιατροί, εγώ και οι δύο φίλοι μου. Διέκρινα ότι οι γιατροί ήσαν κουρασμένοι, και το υπέθεσα αυτό επειδή εργάζονται τόσες πολλές ώρες και αντιμετωπίζουν πολύ δύσκολα προβλήματα. Ο περιορισμός στη λήψι αίματος στην περίπτωσι του Γκάρυ φαινόταν ότι επρόσθετε στο φορτίο τους. Μπορούσα να το καταλάβω αυτό.
«Μίλησα στους γιατρούς μου και είμαστε αναστατωμένοι,» δήλωσε ο διευθυντής του χειρουργείου. «Δεν είμαστε μόνο αναστατωμένοι, αλλά εξαγριωμένοι! Έχομε ένα νέο άνθρωπο τον οποίον μπορούμε να σώσωμε, αλλά οι αρχές που σεις ακολουθείτε στη ζωή σας και που ενθαρρύνετε και αυτόν ν’ ακολουθήση στη ζωή του, αποκλείει αυτή τη βοήθεια.»
Δείχνοντας αρκετές ακτινογραφίες του σπασμένου ποδιού του Γκάρυ κάτω από τα ‘κλιπς’ συγκρατήσεως της οθόνης που βρισκόταν σ’ έναν από τους τοίχους, τόνισε τα πολλαπλά κατάγματα στο πόδι του Γκάρυ. Έμοιαζαν με το οδοντωτό πριονωτό σπάσιμο ενός μολυβιού. Μια από τις ακτινογραφίες έδειχνε ζωηρά το κόκκαλο να προεξέχη από τη σάρκα.
«Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε,» είπε, δείχνοντας με γρήγορη διαδοχική κίνησι το ένα μετά το άλλο τα κατάγματα που φαίνονταν στις ακτινογραφίες. «Ο Γκάρυ χρειάζεται μια ράβδο εδώ, εδώ κι εδώ, και σε κάθε μια περίπτωσι η επέμβασις απαιτεί αίμα.» Εξακολουθούσε συνέχεια να επαναλαμβάνη, «Είμαι έξω φρενών!» Ήμουν τρομοκρατημένη, γνωρίζοντας ότι εγώ ήμουν ο κύριος στόχος της αγανακτήσεώς του. Έσκυψα το κεφάλι μου και άρχισα να κλαίω.
«Είμαι κι εγώ Χριστιανός,» είπε ο διευθυντής του χειρουργείου. «Δεν βλέπω τίποτε το εσφαλμένο στη μετάγγισι αίματος. Ακόμη και αν ήταν εσφαλμένη, ο Θεός θα σε συγχωρούσε.» Αλλάζοντας την τακτική του, είπε: «Αν δεν προσπαθήσετε να πείσετε τον Γκάρυ να δεχθή αίμα, θα είναι σαν να τον σκοτώνετε. Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά γι’ αυτόν [ήξερα ότι τα μάτια του κατά πάσα πιθανότητα ήσαν καρφωμένα επάνω μου] θα προσπαθήση να πείση τον Γκάρυ να δεχθή αίμα.» Αλλάζοντας πάλι τακτική με επιδεξιότητα έκανε έκκλησι στην επιθυμία μου, λέγοντας: «Αν δεχθή αίμα, θα μπορέση να βγη από δω και να έλθη στο σπίτι μαζί με σας και τα παιδιά και, τελικά, θα επιστρέψη στην εργασία του. Το αίμα είναι η μόνη λύσις.
«Αυτός ο άνθρωπος πεθαίνει, και μείς μπορούμε να τον σώσωμε, αλλά μας δένετε τα χέρια. Είχατε ποτέ κανέναν να πεθαίνη στα χέρια σας και να μην μπορήτε να τον σώσετε;» συνέχισε. Διακόπτοντας, είπα μαλακά, «Ναι. Είχα μια κόρη.» Η δήλωσίς μου πρέπει να τον ξάφνιασε, επειδή σταμάτησε να μιλά. Η αμήχανη παύσις διεκόπη όταν εκείνος είπε: «Εντάξει, φύγετε όλοι. Φύγετε και σκεφθήτε τι πρέπει να γίνη μ’ αυτό τον άνθρωπο.»
Αλλαγή στη Στάσι
Καθώς σηκώθηκα να φύγω, έστρεψα προς αυτόν και ρώτησα: «Μπορώ να σας μιλήσω;» Όλοι σταμάτησαν και γύρισαν προς εμένα. «Μόνη», συμπλήρωσα. «Εντάξει, όλοι οι άλλοι βγήτε έξω,» φώναξε δυνατά.
Όταν έφυγαν όλοι, αμέσως παρατήρησα κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά του. Φαινόταν να μαλακώνη. Ανοίγοντας μια μικρή συζήτησι, ρώτησε πώς έγινα Μάρτυς του Ιεχωβά και ρώτησε σχετικά με την κόρη μου. Κατόπιν, με ρώτησε πόσων ετών είμαι. «Είκοσι έξη,» είπα. Προς έκπληξίν μου, εκείνος απάντησε: «Στην οργή είσθε πολύ μικρή για να τα περνάτε όλα αυτά.»
Είχα εκπλαγή από την αλλαγή. Τον ρώτησα αν ήταν άνθρωπος ευρείας αντιλήψεως. Εκείνος είπε ότι ήταν. Ήθελα να τον δεσμεύσω πρώτα και μετά να του δώσω το άρθρο της Σκοπιάς σχετικά με την υπερβαρική θεραπεία. Όταν το επέστρεψε, ρώτησα, «Νομίζετε ότι μπορεί να επιτύχη;»
«Δεν ξέρω,» απάντησε. «Σ’ αυτό το σημείο αξίζει κάθε προσπάθεια.»
«Μπορείτε να τον στείλετε κάπου;» είπα παρακλητικά.
«Ω, όχι,» είπε. «Δεν πρόκειται να το κάνω αυτό· σεις πρέπει να το κάνετε αυτό μόνη σας. Μπορείτε να τηλεφωνήσετε στη ναυτική βάσι.»
«Τι να πω; Ποιον να ζητήσω;» ρώτησα.
«Απλώς θα τηλεφωνήσετε και θα ζητήσετε όποιον είναι υπεύθυνος για τη θεραπεία του Υπερβαρικού οξυγόνου και θα πήτε όλα τα σχετικά.» Σ’ αυτό το σημείο, έσκυψε γρήγορα και έπιασε το τηλέφωνο που βρισκόταν πάνω στο γραφείο του. Άρχισε να μιλά σε κάποιον—κάποιον που γνώριζε τόσο καλά ώστε του μιλούσε με το μικρό του όνομα. Διηγήθηκε όλη την πείρα μου, και φαινόταν ότι ήθελε πραγματικά να με βοηθήση. Κατεβάζοντας το ακουστικό, είπε: «Όλα τακτοποιήθηκαν.» Ο Γκάρυ επρόκειτο να μεταφερθή στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ του Λονγκ Μπητς.
Πιθανώς εξ αιτίας της αποφασιστικότητος του διευθυντού του χειρουργείου, η προετοιμασία μεταβάσεως του Γκάρυ έγινε εκπληκτικά γρήγορα. Ενώ τον ετοίμαζαν, όμως, για το ταξίδι, ένας από τους γιατρούς είπε για την υπερβαρική θεραπεία: «Δεν πρόκειται να κάνη τίποτα.» Μολονότι μιλούσε μαλακά, η φωνή του ήταν άγρια καθώς τόνισε: «Χρειάζεται αίμα για να θεραπευθούν τα τραύματά του.» Αυτό με αποθάρρυνε. Αλλά εκείνη τη στιγμή ο Γκάρυ μεταφερόταν με καροτσάκι σ’ ένα ασθενοφόρο που περίμενε. Ένας γιατρός μάς συνώδευσε στο ταξίδι.
Οι Ελπίδες μου Ξαναζωντανεύουν
Τελικά, είδα μπροστά μου ένα πελώριο υπερσύγχρονο νοσοκομείο. Μέλη του προσωπικού περίμεναν. Ανέβασαν με καροτσάκι τον Γκάρυ στον έβδομο όροφο σ’ ένα μικρό προσωπικό δωμάτιο στον Θάλαμο Εντατικής Παρακολουθήσεως. Πλησιάζοντάς με, η νοσοκόμα μού εξήγησε ότι έπρεπε να περιμένω έξω μέχρις ότου οι γιατροί ολοκληρώσουν την εξέτασί τους. Έφυγα και πήγα σ’ ένα χώρο ανακουφίσεως στο κάτω πάτωμα για να φρεσκαρισθώ. Εκεί άρχισα να προσεύχομαι για θάρρος και δύναμι. Περίπου 18 ώρες είχαν περάσει από τότε που με ξύπνησε εκείνο το τρομακτικό νυχτερινό τηλεφώνημα.
Κατάφερα ν’ ανέβω πάλι στο δωμάτιο του Γκάρυ. Όταν μπήκα οι δύο γιατροί ήσαν ακόμη εκεί. Για μια στιγμή ξέχασα ότι είχα μαζί μου το άρθρο σχετικά με την υπερβαρική θεραπεία. Βαδίζοντας προς τον γιατρό που βρισκόταν πιο κοντά σ’ εμένα, του το έδωσα. Ήταν ψηλός, λίγο παχουλός με πλατείς ώμους και μαύρα κυματιστά μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω. Το πήρε και άρχισε να το διαβάζη. Όταν τελείωσε, μουρμούρισε σύμφωνα με την τυπική συνήθεια των γιατρών, «Α, ά.» Ανυπόμονη για τη γνώμη του, ρώτησα: «Έχετε ακούσει ποτέ γι’ αυτή τη θεραπεία;»
«Ω, ναι,» απάντησε κάπως βαριεστημένα. «Εγώ έγραψα το άρθρο.» (Ήταν το άρθρο που είχε δημοσιευθή στο Περιοδικό του Αμερικανικού Συνδέσμου της 20ης Μαΐου 1974, και παρετίθετο στη Σκοπιά.) Αισθάνθηκα το πρόσωπό μου να κοκκινίζη καθώς με κατέλαβε ένα αίσθημα αμηχανίας ανάμικτο με υπερβολική χαρά. Καθώς εξακολούθησε να μιλά, περιγράφοντας τον τρόπο θεραπείας, η άσχημη διάθεσίς μου άρχισε να φτιάχνη.
Ήθελα να είμαι αισιόδοξη, αλλά διατηρούσα ακόμη αμφιβολίες. Επανέλαβα τα σχόλια που έκανε ο γιατρός ακριβώς πριν φύγω από το πανεπιστημιακό νοσοκομείο. «Η γνώμη του ήταν,» εξήγησα, «ότι η θεραπεία δεν θα ωφελούσε, αλλά, ακόμη κι αν ωφελούσε σε κάτι ο Γκάρυ δεν θα μπορούσε να θεραπευθή επειδή χρειάζεται αίμα στο σύνολό του.» Κοιτάζοντάς με κατ’ ευθείαν στα μάτια, κούνησε το κεφάλι του με κατανόησι και δήλωσε φιλοσοφικά: «Μερικοί άνθρωποι μιλούν μόνο εν αγνοία τους.» Ικανοποιημένη και επαναπαυμένη, πίστευα τώρα ότι οι πιθανότητες ευνοούσαν τον Γκάρυ.
Η Θεραπεία Υπερβαρικού Οξυγόνου
Αυτό που κάνει η θεραπεία του υπερβαρικού οξυγόνου είναι να υποβάλλη ολόκληρο το σώμα σε 100 τοις εκατό οξυγόνο υπό πίεσι μεγαλύτερη απ’ εκείνη της ατμοσφαίρας μας, που είναι 14,7 πάουντς ανά τετραγωνική ίντσα στο επίπεδο της θαλάσσης. Η αυξανόμενη πίεσις διαλύει το οξυγόνο στους ιστούς και στα υγρά του σώματος σε συγκεντρώσεις πολύ μεγαλύτερες από τις φυσιολογικές. Η συσκευή που χρησιμοποιείται είναι μια κυλινδρική δεξαμενή βαρείας μετάλλινης κατασκευής μ’ ένα χονδρό γυάλινο θόλο που δίνει τη δυνατότητα στον ασθενή να βλέπη έξω και σ’ εκείνους που βρίσκονται έξω να βλέπουν μέσα. Η ασυνήθιστα χονδρή κυκλική πόρτα του θαλάμου μοιάζει με την πόρτα ενός χρηματοκιβωτίου τραπέζης. Η επικοινωνία γίνεται μέσω ενός διπλής κατευθύνσεως συστήματος συνδέσεως.
Η συμπίεσις αρχίζει αργά, και σιγά σιγά αυξάνει μέχρις ότου φθάση στο ωρισμένο επίπεδο. Η εντύπωσις που προκαλείται στα τύμπανα των αυτιών μοιάζει μ’ εκείνη που δημιουργείται όταν ανεβαίνη κανείς ή κατεβαίνη από ένα βουνό με αυτοκίνητο. Τις πρώτες λίγες μέρες ο Γκάρυ λάμβανε θεραπεία κάθε έξη ώρες. Όταν τελείωνε κάθε θεραπεία, αισθανόταν κάποια τονωτική διέγερσι.
Όταν επέστρεφε από τον θάλαμο Υπερβαρικής θεραπείας στις 8 μ.μ. την τέταρτη μέρα, η νοσοκόμα, ως συνήθως, πήρε αίμα από τον Γκάρυ για να γίνη η συνηθισμένη ανάλυσις. Τα αποτελέσματα της εξετάσεως δημιούργησαν κάποια συγκίνησι—το επίπεδο του αιματοκρίτου είχε ανεβή ένα πλήρες τοις εκατό, από 10 σε 11. Μολονότι ήταν ακόμη επικίνδυνα χαμηλό, τα νέα είχαν μια αισιόδοξη επίδρασι και στους δυο μας. Μέχρι την όγδοη μέρα της θεραπείας, το αιμοδιάγραμμά του έφθασε τον αριθμό 19, αρκετά υψηλά για να τον μεταφέρουν από τον θάλαμο Εντατικής Παρακολουθήσεως στην Απομόνωσι.
Μια σαφής ένδειξις της βελτιώσεως της υγείας του Γκάρυ ήταν αυτό που συνέβη ένα πρωί όταν ξύπνησε. «Μήπως θα ήθελες να φας πρωινό σήμερα το πρωί;» ρώτησα χαρούμενη. Από τότε που είχε συμβή το ατύχημα, δεν μπορούσε να φάη τίποτα. Πετάχτηκα από την καρέκλα μου, την οποία χρησιμοποιούσα σαν κρεββάτι, όταν είπε, «Ναι, θα ήθελα»,
«Υπέροχα, υπέροχα,» φώναξα συγκινημένη. Η αφυπνισμένη όρεξίς του για φαγητό ήταν μια επιπρόσθετη απόδειξις ότι επρόκειτο να ζήση. Σε αντίθεσι με τη δημοφιλή ιατρική γνώμη, είχε επιζήσει χωρίς αίμα και, ταυτόχρονα, είχε αποφύγει τις επιπλοκές, μερικές φορές μοιραίες, που συχνά συμβαίνουν όταν γίνη μετάγγισις αίματος, Αλλά, φυσικά, η αιτία της αρνήσεως για αίμα ήταν ο νόμος του Θεού προς τους Χριστιανούς: «Να απέχητε . . . από . . . αίματος.»—Πράξ. 15:28, 29.
Άλλη Κρίσις
Προτού μεταφερθή ο Γκάρυ από τον θάλαμο Εντατικής Παρακολουθήσεως, ο Μπράιαν άρχισε να παρουσιάζη υψηλό πυρετό. Η πηγή του κρανίου του, το μαλακό μέρος στην κορυφή του κεφαλιού του, ήταν διογκωμένη, δείχνοντας ότι ασκείτο πίεσις στον εγκέφαλο—μια πρώτη ένδειξις νωτιαίας μηνιγγίτιδος. Ένα αίσθημα εξαντλητικού τρόμου με κατέλαβε όταν η γιατρός που τον παρακολουθούσε είπε ότι χρειαζόταν μετάγγισι αιμοπεταλίων. Μου εξήγησε ότι επειδή ο αριθμός των αιμοπεταλίων του ήταν πολύ χαμηλός η νωτιαία παρακέντησι που θα γινόταν περιελάμβανε τον κίνδυνο αιμορραγίας, πράγμα που πιθανώς μπορούσε να οδηγήση σε παράλυσι.
Μια δικαστική απόφασις σχετικά με την αφαίρεσι της κηδεμονίας του Μπράιαν από μας είχε εκδοθή την πρώτη φορά που τον βάλαμε σ’ αυτό το νοσοκομείο. Αλλά δεν του έβαλαν αίμα, επειδή δεν θα τον βοηθούσε καθόλου. Ο Μπράιαν δεν μπορούσε παραγάγη αιμοπετάλια κατάλληλα. Έτσι, συμφωνήσαμε με το γιατρό που φρόντιζε τον Μπράιαν να μη του δοθή καθόλου αίμα.
Τελικά, ο γιατρός με τον οποίον είχαμε κάνει τη συμφωνία έφθασε. Του είπα εν περιλήψει τι είχε συμβή. Είπε ότι θα άρχιζε τη νωτιαία παρακέντησι χωρίς αίμα. Η απάντησίς του ήταν πολύ απλή—δεν επρόκειτο να του δοθή αίμα. Ωστόσο, υπήρχε η πιθανότης αιμορραγίας μέχρι θανάτου και παραλύσεως. Το νωτιαίο υγρό εστάλη στο εργαστήριο και διεγνώσθη ότι ο Μπράιαν είχε ιώδη μηνιγγίτιδα. Αναστέναξα.
Μια Δραματική Αντιστροφή
Επειδή το πρώτο τεστ αιμοπεταλίων είχε γίνει τη μέρα που ανακαλύψαμε την ασθένειά του, ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων του Μπράιαν είχε παραμείνει 4.000 ανά κυβικό χιλιοστόμετρο. Αλλά λίγες μέρες μετά από την προσβολή της μηνιγγίτιδος, μια εξέτασις του αίματός του απεκάλυψε μια μεγάλη αντιστροφή. Το πρόσωπο του γιατρού ακτινοβολούσε καθώς μου έλεγε: «Ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων του Μπράιαν ανέβηκε λίγο.»
«Αλήθεια;» είπα.
«Ναι,» συνέχισε. «Ανέβηκε σε 25.000.»
Πολύ συγκινημένη, ήθελα να πιστεύω ότι ο Μπράιαν θα ζήση. Αλλά είχαμε παύσει πια να ελπίζουμε επειδή μας είχαν πει ότι πολύ λίγοι είχαν επιζήσει απ’ αυτή την ασθένεια, τουλάχιστον αυτό γνώριζε ο γιατρός. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου καθώς έλεγα στον Γκάρυ τα καλά νέα σχετικά για την αύξησι των αιμοπεταλίων του Μπράιαν. «Μα δεν είναι και τόσο θαυμάσιο αυτό Τζαν,» είπε κατηγορηματικά, ασυγκίνητος από τον ενθουσιασμό μου. Προσπαθούσε να με προστατεύση. Ένας από τους γιατρούς δήλωσε ότι οι πιθανότητες να επιζήση ο Μπράιαν ήσαν μια στο ένα δισεκατομμύριο.
Πέρασε μια εβδομάδα. Ο Μπράιαν υπεβλήθη σε μια άλλη εξέτασι αίματος. Αυτή τη φορά ο αριθμός των αιμοπεταλίων του ήταν 50.000! Και κάθε διαδοχική εβδομαδιαία εξέτασις έδειχνε αύξησι. Η επόμενη εξέτασις έδειχνε ένα συντριπτικό 193.000· και την επόμενη εβδομάδα ήταν 309.000. Τελικά, έφθασε τις 318.000, αριθμός που θεωρείται φυσιολογικός. Οι γιατροί ήσαν έκπληκτοι, τόσο πολύ που έκαναν τα εξής σχόλια: ‘Πρόκειται για το Μοναδικό Βρέφος’ και, ‘Μας κάνει όλους Μάρτυρες του Ιεχωβά.’ Έφθασαν ακόμη στο σημείο να χαρακτηρίσουν την αλλαγή της καταστάσεως του Μπράιαν ως ‘θαύμα.’
Και ο Γκάρυ και ο Μπράιαν έχουν τελείως αναρρώσει, και, είμαι πολύ ευγνώμων για την καλή αυτή έκβασι. Κανείς δεν θέλει να βλέπη αγαπημένα πρόσωπα να υποφέρουν ή να πεθαίνουν. Ωστόσο, συγχρόνως, αυτές οι πείρες μού έδειξαν ότι υπάρχει κάτι που είναι πιο ουσιώδες από την παρούσα ζωή μας. Η τήρησις των νόμων του Θεού είναι πολύ μεγαλύτερης σπουδαιότητος, διότι, αν τηρούμε τους νόμους του Θεού, έχομε την βεβαία υπόσχεσι ότι ο Θεός θα μας αναστήση στο δίκαιο νέο του σύστημα όπου θα μπορούμε ν’ απολαμβάνουμε αιώνια ζωή με τέλεια υγεία και ευτυχία. (Αποκάλ. 21:3, 4) Δεν αποδεικνύει η πιστότης του Ιησού Χριστού μέχρι θανάτου, και η ανάστασίς του από μέρους του Θεού ότι μια τέτοια πορεία υπακοής στις απαιτήσεις του Θεού είναι η πιο σοφή πορεία;
Είμαι ευγνώμων στον ελεήμονα και στοργικό μας Θεό, Ιεχωβά, για την ενίσχυσι που μου έδωσε να υπομείνω πιστά, υπακούοντας τους νόμους του σ’ αυτές τις κρίσιμες μέρες. Αυτά τα θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Παύλου, όπως πιστεύω, εφαρμόσθηκαν πραγματικά στην περίπτωσι μου: «Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα σκεύη, δια να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού και ουχί εξ ημών.» (2 Κορ. 4:7)—Από συνεργάτη.