Κεφάλαιο 19

Η Βασιλεία Αποκρούει μια Διεθνή Επίθεση

 1. Μέσω ποιας δύναμης που βρίσκεται έξω από τον έλεγχο των επιστημόνων έχει μεταβιβαστεί σε εμάς κάποια εξαγγελία από μια πηγή πέρα από το έξω διάστημα, και με ποιο μέσο έχει επίσης γίνει διαθέσιμη αυτή στους περισσότερους από εμάς;

ΔΙΕΘΝΗ μέσα επικοινωνίας​—⁠τηλέγραφος, τηλέφωνο, ραδιόφωνο, τηλεόραση⁠—​μεταφέρουν ως τα πέρατα της γης τις εξαγγελίες που κάνουν οι κυβερνήτες οι όμοιοι με ποιμένες. Λόγω της φαινομενικής σπουδαιότητάς τους, θεωρείται ότι αυτές οι εξαγγελίες αξίζουν μια τέτοια εκτεταμένη διάδοση. Ωστόσο, μέσω μιας δύναμης την οποία δεν μπορούν να υποτάξουν οι επιστήμονες του εικοστού αιώνα, έχει μεταβιβαστεί στη γη μας κάποια εξαγγελία ύψιστης σπουδαιότητας από μια πηγή που βρίσκεται πέρα από το έξω διάστημα. Η μεγάλη αυτή αξία που προσδίδεται στη συγκεκριμένη εξαγγελία δεν είναι υπερβολική, διότι πρόκειται για εξαγγελία του Δημιουργού της γης και του ουρανού και έχει μεταβιβαστεί μέσω της αόρατης ενεργού δύναμής του, δηλαδή του αγίου του πνεύματος. Επίσης, μέσω των εκατοντάδων εκατομμυρίων τυπωμένων Αγίων Γραφών που κυκλοφορούν σε εκατοντάδες γλώσσες, η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της γης έχει στη διάθεσή της αυτή την εξαγγελία για να τη συμβουλεύεται. Καθώς διαβάζουμε αυτή την εξαγγελία που φέρει το όνομα του Δημιουργού, ας κρίνουμε μόνοι μας αν έχει διεθνή σημασία τώρα:

 2. Σύμφωνα με αυτή την εξαγγελία, πώς θα κάνει ο Ιεχωβά να φαίνεται η Ιερουσαλήμ στα έθνη, και σαν τι θα κάνει Εκείνος το λαό του για τα επιτιθέμενα έθνη;

² «Εξαγγελία: “Ο λόγος του Ιεχωβά σχετικά με τον Ισραήλ”, λέει ο Ιεχωβά, Αυτός που εκτείνει τους ουρανούς και θέτει το θεμέλιο της γης και πλάθει το πνεύμα του ανθρώπου μέσα του. “Εγώ καθιστώ την Ιερουσαλήμ κούπα που κάνει όλους τους γύρω λαούς να τρεκλίζουν· και επίσης εναντίον του Ιούδα θα έρθει αυτός στην πολιορκία, μάλιστα εναντίον της Ιερουσαλήμ. Και εκείνη την ημέρα θα καταστήσω την Ιερουσαλήμ επιβαρυντική πέτρα για όλους τους λαούς. Όλοι όσοι τη σηκώσουν εξάπαντος θα καταγδαρθούν· και εναντίον της θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη της γης. Εκείνη την ημέρα”, λέει ο Ιεχωβά, “θα πατάξω το κάθε άλογο με αλάφιασμα και τον αναβάτη του με παραφροσύνη· και προς τον οίκο του Ιούδα θα ανοίξω τα μάτια μου και το κάθε άλογο των λαών θα το πατάξω με αορασία. Και οι σεΐχηδες του Ιούδα θα πουν μέσα στην καρδιά τους: «Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ είναι ισχύς για εμένα μέσω του Ιεχωβά των στρατευμάτων, του Θεού τους». Εκείνη την ημέρα θα κάνω τους σεΐχηδες του Ιούδα σαν μαγκάλι ανάμεσα σε δέντρα και σαν πύρινο πυρσό σε μια σειρά από φρεσκοθερισμένα σιτηρά, και θα καταφάγουν στα δεξιά και στα αριστερά όλους τους γύρω λαούς· και η Ιερουσαλήμ θα κατοικηθεί και πάλι στον τόπο της, στην Ιερουσαλήμ”».

3, 4. Γιατί δεν μπορούν οι φυσικοί, περιτμημένοι Ιουδαίοι να εξηγήσουν τα εδάφια Ζαχαρίας 12:​1⁠-⁠6 με τρόπο που να έχει εφαρμογή στην ιστορία του έθνους τους;

³ Αυτά τα λόγια των εδαφίων Ζαχαρίας 12:​1⁠-⁠6 αποτελούν αίνιγμα για τους φυσικούς, περιτμημένους Ιουδαίους σήμερα. Αυτοί προσπάθησαν να βρουν μια εκπλήρωση εκείνων των προφητικών λόγων στην αρχαία ιστορία του έθνους τους, στο διάστημα το οποίο μεσολάβησε ανάμεσα στον καιρό που ανακοινώθηκε η «εξαγγελία»​—⁠τον έκτο αιώνα πριν από την Κοινή μας Χρονολογία (περίπου το 518 Π.Κ.Χ.)⁠—​και στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το 70 Κ.Χ. Αλλά δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν κάποιο γεγονός που να επαληθεύει την προφητεία. Γιατί; Επειδή η εκπλήρωση της “εξαγγελίας” αποκορυφώνεται σε έναν Ισραήλ και σε μια Ιερουσαλήμ ανώτερης τάξης από τον φυσικό, σαρκικό Ισραήλ και την επίγεια Ιερουσαλήμ. Έτσι λοιπόν, όταν το 70 Κ.Χ. καταστράφηκε η επίγεια Ιερουσαλήμ και ο ναός της, υπήρχε μια Ιερουσαλήμ η οποία παρέμεινε. Δεν ήταν, ασφαλώς, επίγεια. Ήταν αυτή στην οποία αναφέρεται ο συγγραφέας των εδαφίων Εβραίους 12:​22⁠-⁠24. Παρ’ όλο που αυτός έγραψε την επιστολή γύρω στο 61 Κ.Χ., περίπου εννιά χρόνια πριν από την καταστροφή της επίγειας Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ., γράφει τα εξής στους εκχριστιανισμένους Εβραίους:

⁴ «Εσείς, όμως, έχετε πλησιάσει ένα Όρος Σιών και μια πόλη του ζωντανού Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ, και μυριάδες αγγέλων, σε γενική σύναξη, και την εκκλησία των πρωτοτόκων που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς, και τον Θεό, τον Κριτή όλων, και τις πνευματικές ζωές των δικαίων οι οποίοι έχουν τελειοποιηθεί, και τον Ιησού, τον μεσίτη μιας νέας διαθήκης, και το αίμα του ραντίσματος, το οποίο μιλάει με καλύτερο τρόπο από το αίμα του Άβελ».

 5. Ποια ήταν η «εκκλησία των πρωτοτόκων» την οποία είχαν πλησιάσει εκείνοι οι εκχριστιανισμένοι Εβραίοι το 61 περίπου Κ.Χ., και ποια πόλη είχε αυτή η «εκκλησία»;

⁵ “Η εκκλησία των πρωτοτόκων που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς”, την οποία είχαν πλησιάσει εκείνοι οι Εβραίοι Χριστιανοί, δεν ήταν η εκκλησία του φυσικού, σαρκικού Ισραήλ, στην οποία ανήκαν προτού μεταστραφούν στη Χριστιανοσύνη. Ήταν η «εκκλησία» του πνευματικού Ισραήλ και είχε φερθεί στη “νέα διαθήκη” που είχε θέσει σε ισχύ ο μεσίτης Ιησούς με το δικό του “αίμα ραντίσματος” το οποίο μιλάει με καλύτερο τρόπο από το αίμα του Άβελ, του πρώτου μάρτυρα του Ιεχωβά. Σε πλήρη αρμονία με αυτά τα γεγονότα, ο πνευματικός Ισραήλ είχε μια ανώτερη Ιερουσαλήμ, την «πόλη του ζωντανού Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ».

 6. Τι εξεικόνιζε η επίγεια Ιερουσαλήμ ως η πόλη του θρόνου του Ιεχωβά, και πότε και πού μεταβιβάστηκε αυτό το οποίο είχε εξεικονιστεί με αυτόν τον τρόπο;

⁶ Στην επίγεια Ιερουσαλήμ είχε το θρόνο της η γραμμή των βασιλιάδων της βασιλικής οικογένειας του Δαβίδ· αυτός ο θρόνος αποκαλούνταν “θρόνος του Ιεχωβά”, επειδή εκείνος που καθόταν σε αυτόν εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος ήταν ο πραγματικός και αόρατος Βασιλιάς του Ισραήλ. Εφόσον ο Ιεχωβά είχε κάνει διαθήκη με τον Βασιλιά Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία στο θρόνο της οποίας θα βρισκόταν μόνιμα κάποιος δικός του κληρονόμος, η Ιερουσαλήμ, που ήταν η πόλη του θρόνου, αντιπροσώπευε το θεόδοτο δικαίωμα για μια βασιλεία στα χέρια κάποιου απογόνου του Βασιλιά Δαβίδ. (1 Χρονικών 29:​23· 2 Σαμουήλ 7:​14⁠-⁠16) Ο Ιησούς Χριστός, “γιος του Δαβίδ, γιου του Αβραάμ”, ήταν αυτός ο Μόνιμος Κληρονόμος. Συνεπώς, όταν ο Ιησούς Χριστός, που είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, αναλήφθηκε στον ουρανό και εμφανίστηκε ενώπιον της παρουσίας του Θεού και κάθησε στα δεξιά του, πήρε μαζί του την ιδιότητα του κληρονόμου και το αναφαίρετο δικαίωμα για αυτή τη βασιλεία. Έτσι λοιπόν, το δικαίωμα αναφορικά με αυτή τη Βασιλεία μεταβιβάστηκε από την επίγεια Ιερουσαλήμ στην «ουράνια Ιερουσαλήμ» το 33 Κ.Χ.​—⁠Πράξεις 2:​29⁠-⁠36· Ψαλμός 110:​1, 2· Εβραίους 10:​12, 13.

 7. Αν λάβουμε υπόψη ότι η Δαβιδική βασιλεία στην επίγεια Ιερουσαλήμ ανατράπηκε το 607 Π.Κ.Χ., πότε κατέστησε ο Ιεχωβά την Ιερουσαλήμ “κούπα που κάνει όλους τους λαούς να τρεκλίζουν” (Ζαχαρίας 12:2);

⁷ Το έτος 607 Π.Κ.Χ. οι Βαβυλώνιοι ανέτρεψαν τη βασιλεία του Δαβίδ στην επίγεια Ιερουσαλήμ, και η βασιλεία δεν επρόκειτο να ανήκει σε κανέναν άλλον “ώσπου θα ερχόταν εκείνος που είχε το νόμιμο δικαίωμα”, και τότε ο Θεός θα την έδινε σε αυτόν. (Ιεζεκιήλ 21:​25⁠-⁠27) Πότε ήρθε εκείνος που είχε το «νόμιμο δικαίωμα» και πότε έλαβε τη βασιλεία από τον Ιεχωβά, τον μεγάλο Θεοκράτη; Αυτό έγινε το 1914 Κ.Χ., στο τέλος των καιρών των εθνών, γύρω στις 4/5 Οκτωβρίου (15 Τισρί). Τότε ο Ιεχωβά ενθρόνισε τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, στην «ουράνια Ιερουσαλήμ». Τότε, επίσης, σε εκπλήρωση των εδαφίων Ψαλμός 110:​1, 2, ο Ιεχωβά έστειλε το ραβδί της ισχύος του Χριστού από το ουράνιο Όρος Σιών, λέγοντας: «Κατακυρίευε ανάμεσα στους εχθρούς σου». Με αυτήν του την ενέργεια εκείνον τον καιρό ο Μεγάλος Δημιουργός του ουρανού και της γης πραγματοποίησε την εξαγγελία του και κατέστησε την Ιερουσαλήμ, την «ουράνια Ιερουσαλήμ», “κούπα που κάνει όλους τους λαούς να τρεκλίζουν”.​—⁠Ζαχαρίας 12:​1, 2· Αποκάλυψη 11:15.

 8. (α) Όταν ο Βασιλιάς Δαβίδ κατέστησε την Ιερουσαλήμ πόλη του θρόνου του, τι προσπάθησαν να κάνουν οι Φιλισταίοι, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Πότε και πώς άρχισε να επιδίδεται στο Χριστιανικό κόσμο η ειδοποίηση σχετικά με την ενθρόνιση του Χριστού στο τέλος των καιρών των εθνών;

⁸ Δύο χιλιάδες εννιακόσια ογδόντα τρία χρόνια πριν από αυτό, ο Βασιλιάς Δαβίδ κατέλαβε την επίγεια Ιερουσαλήμ και την έκανε πρωτεύουσά του. Όταν το άκουσαν αυτό οι Φιλισταίοι, οι άσπονδοι εχθροί του, ανέβηκαν εναντίον της Ιερουσαλήμ και προσπάθησαν να ανατρέψουν τον Δαβίδ. Δύο διαδοχικές θαυματουργικές ήττες έκαναν τους επιτιθέμενους να γυρίσουν πίσω στη Φιλιστία τρεκλίζοντας. (2 Σαμουήλ 5:​17⁠-⁠25· Ψαλμός 2:​1⁠-⁠6) Τι διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι συνέβη στην περίπτωση της “ουράνιας Ιερουσαλήμ” με τον νεοενθρονισμένο Βασιλιά της τον Ιησού Χριστό, τον Μόνιμο Κληρονόμο του Δαβίδ; Δεκαετίες πριν από το 1914 Κ.Χ.​—⁠από το 1876 Κ.Χ.⁠—​τα έθνη και οι λαοί του κόσμου είχαν ειδοποιηθεί ότι οι καιροί των εθνών θα έληγαν εκείνο το έτος.a Αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Χριστιανοί, σαν τον Κάρολο Τέιζ Ρώσσελ, ο οποίος έγινε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, ήταν το μέσο με το οποίο επιδόθηκε αυτή η ειδοποίηση, ιδιαίτερα στα έθνη του Χριστιανικού κόσμου. Αυτά τα καθ’ ομολογία Χριστιανικά έθνη απέρριψαν την ειδοποίηση και ξεκίνησαν τον πρώτο τους παγκόσμιο πόλεμο στις 28 Ιουλίου 1914.

 9. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, πώς συγκεντρώθηκαν τα μαχόμενα έθνη γύρω από την «ουράνια Ιερουσαλήμ» όπως γύρω από μια «κούπα» για να αντλήσουν απόλαυση;

⁹ Στη διάρκεια αυτού του πολέμου τα μαχόμενα έθνη εκμεταλλεύτηκαν το στρατιωτικό νόμο, την υστερία του πολέμου και τον εθνικιστικό πυρετό για να επιφέρουν διωγμό σε αυτούς τους αφιερωμένους, βαφτισμένους, χρισμένους με το πνεύμα Χριστιανούς οι οποίοι τους είχαν επιδώσει την ειδοποίηση και οι οποίοι είχαν πάρει τη στάση τους υπέρ της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά. Με αυτόν τον τρόπο, τα έθνη συγκεντρώθηκαν γύρω τους όπως γύρω από μια κούπα, για να αντλήσουν απόλαυση και ευθυμία καθώς θα άφηναν να ξεσπάσει η εναντίωσή τους στους εκπροσώπους της Βασιλείας του Θεού. Εφόσον αυτοί οι αφιερωμένοι, χρισμένοι Χριστιανοί ήταν μέρος της “εκκλησίας των πρωτοτόκων που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς”, αυτά τα έθνη στην ουσία συγκεντρώθηκαν γύρω από την «ουράνια Ιερουσαλήμ» όπως γύρω από μια «κούπα». Για κάποιο διάστημα, τα έθνη απόλαυσαν μεγάλη αγαλλίαση, όπως είχε προειπωθεί στα εδάφια Αποκάλυψη 11:​7⁠-⁠10.

10, 11. Πώς, έπειτα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, περιήλθε η «ουράνια Ιερουσαλήμ» σε κατάσταση πολιορκίας από τα έθνη, και στράφηκαν αυτά επίσης «εναντίον του Ιούδα»;

¹⁰ Όταν τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στις 11 Νοεμβρίου 1918, τα κοσμικά έθνη δεν έπαψαν να δείχνουν εχθρότητα απέναντι στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού που είχε εγκαθιδρυθεί στην «ουράνια Ιερουσαλήμ». Στα μετέπειτα χρόνια, υιοθέτησαν την Κοινωνία των Εθνών ως υποκατάστατο της ουράνιας βασιλείας του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο άρχισαν μια συμβολική πολιορκία της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”. Αυτή η πολιορκία εκδηλώθηκε μέσω της εναντίωσης και του διωγμού που εξαπέλυσαν τα έθνη εναντίον του χρισμένου υπολοίπου της “εκκλησίας των πρωτοτόκων”, οι οποίοι διακήρυτταν τη Μεσσιανική βασιλεία της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”. Εφόσον αυτοί οι μαθητές του Ιησού Χριστού τον υποστήριζαν ως “το Λιοντάρι που είναι από τη φυλή του Ιούδα, τη ρίζα του Δαβίδ”, ήταν πνευματικοί Ιουδαίοι, ή αλλιώς, κατάγονταν πνευματικά από τη φυλή του Ιούδα. Έτσι λοιπόν, μαζί με την ουράνια Ιερουσαλήμ, και αυτοί οι πνευματικοί Ιουδαίοι βρίσκονταν σε κατάσταση πολιορκίας από τα έθνη που εναντιώνονταν στη Βασιλεία. Η κατάσταση ήταν ακριβώς όπως είχε προειπωθεί στο εδάφιο Ζαχαρίας 12:2:

¹¹ «Εγώ καθιστώ την Ιερουσαλήμ κούπα που κάνει όλους τους γύρω λαούς να τρεκλίζουν· και επίσης εναντίον του Ιούδα θα έρθει αυτός στην πολιορκία, μάλιστα εναντίον της Ιερουσαλήμ». (ΜΝΚ ) «Ορίστε! Πρόκειται να καταστήσω την Ιερουσαλήμ μεθυστική κούπα για όλους τους γύρω λαούς. Επιπλέον, οι πόλεις του Ιούδα θα πολιορκηθούν μαζί με την Ιερουσαλήμ». (AT ) «Δείτε! Θα καταστήσω την Ιερουσαλήμ τόπο που θα τον φοβούνται όλοι οι γύρω λαοί· επίσης, θα πολιορκηθεί και ο Ιούδας μαζί με την Ιερουσαλήμ». (Λάμσα [Lamsa] ) «Ορίστε! Εγώ καθιστώ την Ιερουσαλήμ κούπα για να τρεκλίζουν όλοι οι γύρω λαοί, και επίσης εναντίον του Ιούδα θα συμβεί αυτό, στην πολιορκία εναντίον της Ιερουσαλήμ».​—⁠Yg.

12. Με ποιον τρόπο εκδήλωσαν οι πνευματικοί Ιουδαίοι διαφορετικό πνεύμα από αυτό που είχαν δείξει στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και έτσι ποια στάση, όμοια με αυτήν των αποστόλων, υιοθέτησαν;

¹² Αν και το 1919 Κ.Χ. τα κοσμικά έθνη υιοθέτησαν την Κοινωνία των Εθνών ως διεθνή οργάνωση για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, το χρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ιούδα άρχισε να κηρύττει όπως ποτέ προηγουμένως τα καλά νέα της βασιλείας του “Λιονταριού που είναι από τη φυλή του Ιούδα, της ρίζας του Δαβίδ”. Από τότε και έπειτα, λοιπόν, τα κοσμικά έθνη άρχισαν να πολιορκούν αυτόν τον πνευματικό Ιούδα στη γη, παρατείνοντας και εντείνοντας τις προσπάθειές τους να κατανικήσουν την αντίσταση και την ασυμβίβαστη στάση αυτών των πνευματικών Ιουδαίων. Υιοθετώντας μια εντελώς διαφορετική πορεία ενέργειας από αυτήν που ακολούθησαν γενικά στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αυτοί οι πνευματικοί Ιουδαίοι αρνήθηκαν να υποκύψουν στον εκφοβισμό των εθνών. Διέκριναν πιο καθαρά από ό,τι προηγουμένως την αποστολή που είχαν από τον Ύψιστο Θεό και διάλεξαν να ακολουθήσουν την πορεία των αποστόλων: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους». (Πράξεις 5:​29) Διακράτησαν αυτή την πορεία ακόμη και κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Διακράτησαν μια στάση απόλυτης Χριστιανικής ουδετερότητας απέναντι στις διεθνείς διενέξεις, όπως είχαν δηλώσει ανοιχτά ότι θα έκαναν την 1η Νοεμβρίου 1939. Τα έθνη έμειναν κατάπληκτα από την αυστηρά ουδέτερη στάση αυτών των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά.​—⁠Βλέπε Η Σκοπιά Αγγέλλουσα την Βασιλείαν του Ιεχωβά, 1 Νοεμβρίου 1939, σελίδες 355⁠-⁠365.

13. Ως αποτέλεσμα ποιας πορείας τους έχουν “καταγδαρθεί” τα έθνη, και γιατί;

¹³ Η ασυμβίβαστη στάση ουδετερότητας των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, η θαρραλέα προσφυγή τους στα κρατικά δικαστήρια για τη διατήρηση των δικαιωμάτων που έχουν ως πολίτες, το σταθερά αυξανόμενο κήρυγμα των καλών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά, όλα αυτά έχουν κάνει τα έθνη να τρεκλίζουν. Το δικαίωμα της Βασιλείας, όπως αυτό αντιπροσωπεύεται από την «ουράνια Ιερουσαλήμ», έχει γίνει «επιβαρυντική πέτρα» για τα έθνη. Επειδή έχουν προσπαθήσει να τη βγάλουν από το δρόμο των φιλόδοξων κοσμικών σχεδίων τους για την κυριαρχία της γης παρεμβαίνοντας στο έργο των κηρύκων της Βασιλείας, τα έθνη που έχουν αναμειχθεί σε αυτή την προσπάθεια έχουν “καταγδαρθεί”. Δεν αποκομίζουν ικανοποίηση, παρά μόνο οξείς πόνους ταπεινωτικής αποτυχίας. Η υπόληψή τους έχει πληγωθεί. Δεν μπορούν να αφαιρέσουν ούτε να ακυρώσουν το δικαίωμα που έχει η Βασιλεία να κηρύττεται, ούτε μπορούν να φιμώσουν το υπόλοιπο που υπακούει στην εντολή του Ιεχωβά να την κηρύττει παγκόσμια.

14. Πώς έχει εκπληρώσει ήδη ο Ιεχωβά την εξαγγελία του για τα εχθρικά άλογα και τους αναβάτες τους, και προς ποιους ανοίγει τα μάτια του, και γιατί;

¹⁴ Ήδη, με έναν συμβολικό τρόπο, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έχει ενεργήσει σύμφωνα με την εξαγγελία Του. Έχει κάνει να “αλαφιάσουν” όσοι μάχονται εναντίον των πνευματικών Ιουδαίων, των πρεσβευτών της βασιλείας Του. Οι αναβάτες της πολεμικής μηχανής έχουν οδηγηθεί στην παραφροσύνη, όπως για παράδειγμα οι αποτυχημένοι δικτάτορες που τυφλώνονται από μανία. Οι αξιωματικοί τους που χαράσσουν τη στρατηγική τους δεν ξέρουν πλέον προς ποια κατεύθυνση να κινηθούν, σαν να έχουν χάσει το φως τους. Αλλά ο Ιεχωβά ανοίγει τα μάτια του και τα κρατάει ανοιχτά, προκειμένου να κατευθύνει τη στρατηγική του πνευματικού “οίκου του Ιούδα”.

15. Με ποιον τρόπο βάζουν φωτιά οι πνευματικοί Ιουδαίοι σεΐχηδες “σαν μαγκάλι ανάμεσα σε δέντρα και σαν πύρινος πυρσός σε μια σειρά από φρεσκοθερισμένα σιτηρά” στα δεξιά και στα αριστερά;

¹⁵ Όσο για αυτούς που είναι «σεΐχηδες του Ιούδα» με πνευματική έννοια​—⁠το κυβερνών σώμα του “οίκου του Ιούδα” και οι επίσκοποι των εκκλησιών των πνευματικών Ιουδαίων⁠—​ο Ιεχωβά τούς γεμίζει με πύρινο ζήλο για τα επίγεια συμφέροντα της Βασιλείας της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”. “Σαν μαγκάλι ανάμεσα σε δέντρα και σαν πύρινος πυρσός σε μια σειρά από φρεσκοθερισμένα σιτηρά”, αυτοί βάζουν φωτιά από πνευματική άποψη, συνδαυλίζοντας μεγάλες θρησκευτικές συζητήσεις και αντιλογίες και κατατρώγοντας την επιρροή πολλών ποιμένων⁠-⁠κυβερνητών, με αποτέλεσμα να εκτίθενται αυτοί ως «θεομάχοι» και πολλά από τα «πρόβατά» τους να στρέφονται στη βασιλεία του Θεού. Αυτό συμβαίνει δεξιά και αριστερά, ανάμεσα στους λαούς. Ως συνέπεια αυτής της πύρινης δραστηριότητας και της θετικής στάσης αυτών των “σεΐχηδων του Ιούδα”, οι πνευματικοί Ιουδαίοι παραμένουν στη θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους, της οποίας οι κάτοικοι συνεχώς αυξάνονται. Δεν εγκαταλείπουν την υπόθεση της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”.

16. Σε ποια πηγή αποδίδουν οι «σεΐχηδες του Ιούδα» την ισχύ με την οποία κάνουν αυτό το έργο ενόσω βρίσκονται υπό πολιορκία, και ποια μέσα χρησιμοποιεί αυτή η πηγή για χάρη τους;

¹⁶ Αυτό το πνευματικά ερημωτικό έργο, το οποίο επιτελούν οι «σεΐχηδες του Ιούδα» μαζί με τους Ιουδαίους συντρόφους τους ανάμεσα σε εκείνους που πολιορκούν εχθρικά την υπόθεση της άρχουσας βασιλείας του Θεού, δεν είναι κάτι που γίνεται με τη δική τους ισχύ. Με καρδιά γεμάτη εκτίμηση ομολογούν ότι η ισχύς με την οποία το κάνουν αυτό, ενώ πολιορκούνται από όλο τον κόσμο, προέρχεται από μια υπερανθρώπινη, υπερφυσική πηγή. Προέρχεται από την «ουράνια Ιερουσαλήμ», από όπου κυβερνάει ο ενθρονισμένος Βασιλιάς Ιησούς Χριστός και από όπου έχει εξέλθει για να κατακυριεύσει ανάμεσα στους εχθρούς του. Οι άγιοι άγγελοί του τον συντροφεύουν. «Δεν είναι όλοι πνεύματα για δημόσια υπηρεσία, απεσταλμένα να διακονούν για εκείνους που πρόκειται να κληρονομήσουν σωτηρία;» (Εβραίους 1:​13, 14· Ματθαίος 25:​31) Οι χρισμένοι Χριστιανοί που πλησίαζαν την «πόλη του ζωντανού Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ», και οι οποίοι τερμάτισαν την επίγεια πορεία τους με το θάνατο και αναστήθηκαν σε ζωή και αθανασία στους ουρανούς, θα μπορούσαν και αυτοί να δώσουν αόρατη ισχύ στους θαρραλέους, δραστήριους «σεΐχηδες του Ιούδα» και στους Ιουδαίους συντρόφους τους στη γη. (Αποκάλυψη 2:​26⁠-⁠29) Πίσω από όλη αυτή την υποστήριξη που παρέχει η ουράνια Ιερουσαλήμ βρίσκεται ο “Ιεχωβά των στρατευμάτων, ο Θεός τους”.

ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΑ ΕΘΝΗ

17, 18. (α) Γιατί δεν θα μπορέσουν τα έθνη να επιστεγάσουν με νίκη τη μακρά πολιορκία τους; (β) Σύμφωνα με την εξαγγελία του, τι θα κάνει ο Ιεχωβά σε εκείνα τα έθνη που έρχονται εναντίον της «Ιερουσαλήμ»;

¹⁷ Τα κοσμικά έθνη δεν μπορούν να επιστεγάσουν με νίκη τη μακρά και επίμονη πολιορκία τους εναντίον της βασιλείας του Θεού και εκείνων που υπηρετούν ως πρεσβευτές της σε όλη τη γη. Ο Παντοδύναμος Θεός θα δώσει σε αυτούς τους πνευματικούς Ιουδαίους ανανεωμένες δυνάμεις εγκαρτέρησης για να αντέξουν την πολιορκία κατά της Βασιλείας, ενώ θα εξασθενίσει και τελικά θα εξαλείψει τους πολιορκητές που αψηφούν τον Θεό. Αυτό είναι το νόημα της συνέχειας της θεϊκής “εξαγγελίας” στα εδάφια Ζαχαρίας 12:​7⁠-⁠9:

¹⁸ «Και ο Ιεχωβά θα σώσει τις σκηνές του Ιούδα πρώτα, ώστε η ωραιότητα του οίκου του Δαβίδ και η ωραιότητα των κατοίκων της Ιερουσαλήμ να μη γίνουν υπερβολικά μεγάλες έναντι του Ιούδα. Εκείνη την ημέρα ο Ιεχωβά θα είναι υπεράσπιση γύρω από τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ· και αυτός που σκοντάφτει ανάμεσά τους θα γίνει εκείνη την ημέρα σαν τον Δαβίδ και ο οίκος του Δαβίδ σαν Θεός [ή, σαν “θεϊκοί”], σαν τον άγγελο του Ιεχωβά μπροστά τους. Και εκείνη την ημέρα θα ζητήσω να αφανίσω όλα τα έθνη που έρχονται εναντίον της Ιερουσαλήμ».

19. (α) Τι υποδηλώνεται από την έκφραση «σκηνές του Ιούδα»; (β) Γιατί δεν θα γίνει “υπερβολικά μεγάλη έναντι του Ιούδα” η «ωραιότητα» των άλλων που περιλαμβάνονται;

¹⁹ Η έκφραση «σκηνές του Ιούδα» δείχνει ότι οι πνευματικοί Ιουδαίοι δεν αποτραβιούνται πίσω από τα προστατευτικά τείχη πόλεων αλλά βρίσκονται στην ύπαιθρο, υπερασπίζοντας άφοβα τα συμφέροντα της Μεσσιανικής βασιλείας η οποία αντιπροσωπεύεται από την Ιερουσαλήμ, την πόλη του θρόνου. Λογικά, λοιπόν, οι επιτιθέμενοι θα πρέπει να απομακρύνουν πρώτα όλες τις «σκηνές του Ιούδα», οι οποίες βρίσκονται γύρω από την πόλη για αμυντικούς λόγους, ώστε να μπορέσουν κατόπιν να προβούν σε μια απευθείας επίθεση εναντίον της πόλης. Γι’ αυτό και ο Ιεχωβά των στρατευμάτων πρέπει πρώτα να σώσει τις «σκηνές του Ιούδα», επειδή αυτές είναι ο πρώτος και άμεσος στόχος της επίθεσης. Λόγω αυτού του γεγονότος, αυτές θα μπορούν να καυχηθούν όπως και οι κάτοικοι της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”, της έδρας της Βασιλείας, για τη σωτηρία που τους χαρίζει ο Ιεχωβά. Αυτές οι «σκηνές του Ιούδα» θα έχουν την ωραιότητα της σωτηρίας του Ιεχωβά όπως και ο “οίκος του Δαβίδ”, που αντιπροσωπεύεται από τον βασιλικό Γιο του Δαβίδ, τον Ιησού Χριστό, και όπως οι “κάτοικοι της Ιερουσαλήμ”, οι αναστημένοι συγκληρονόμοι της Μεσσιανικής βασιλείας, δηλαδή οι μαθητές του Χριστού που έχουν ήδη αναστηθεί και δοξαστεί.​—⁠Ρωμαίους 8:​15⁠-⁠17· 2 Τιμόθεο 2:​11, 12.

20. (α) Με ποια έννοια έκανε ο Ιεχωβά τους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ» σαν τον Δαβίδ, και τον οίκο του Δαβίδ σαν τον άγγελο του Ιεχωβά; (β) Πώς έχει υπερασπίσει ο Ιεχωβά τους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ»;

²⁰ Εφόσον ο Ιεχωβά υπερασπίζει τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ και δεν τους αφήνει να πέσουν όταν σκοντάφτουν, κάνοντάς τους ισχυρούς και θαρραλέους σαν τον Δαβίδ, τον πολεμιστή βασιλιά, το ίδιο θα κάνει και με τους πνευματικούς Ιουδαίους που βρίσκονται στις «σκηνές» τους στην ύπαιθρο. Το ιστορικό υπόμνημα που έχει δημιουργήσει μέχρι στιγμής το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ιουδαίων δείχνει ότι Εκείνος το έχει κάνει αυτό. Και θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον, μέχρι να εκπληρωθεί στο πλήρες η υπόσχεσή του. Επίσης, λόγω της μεγαλύτερης ευθύνης που περιλαμβάνεται, ο Ιεχωβά έχει κάνει κάτι περισσότερο για τον “οίκο του Δαβίδ”, τον “οίκο” που αντιπροσωπεύεται από τον Μόνιμο Κληρονόμο του Δαβίδ, τον Ιησού Χριστό. Ο Ιεχωβά τον έχει κάνει “σαν Θεό, σαν τον άγγελο του Ιεχωβά μπροστά τους”. Όχι βέβαια σαν τον ίδιο τον Ιεχωβά, αλλά σαν τον «άγγελο» του Ιεχωβά, ο οποίος έβγαλε τους γιους του Ισραήλ από τη δουλεία στην Αίγυπτο το 1513 Π.Κ.Χ. (Έξοδος 14:​19· 23:​20, 23) Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έχει ήδη υπερασπίσει τους κατοίκους της “ουράνιας Ιερουσαλήμ” εξουσιοδοτώντας τον Βασιλιά που έχει διορίσει, τον Ιησού Χριστό, να εκδιώξει από τον ουρανό τον Σατανά τον Διάβολο, “τον θεό αυτού του συστήματος πραγμάτων”, και να τον κρατήσει μακριά.​—⁠Αποκάλυψη 12:​7⁠-⁠13· 2 Κορινθίους 4:4.

21. (α) Σε αρμονία με το γεγονός ότι ο οίκος του Δαβίδ ενεργεί σαν άγγελος του Ιεχωβά, ποιος είναι ένας κατάλληλος τίτλος για Εκείνον που αντιπροσωπεύει αυτόν τον “οίκο”; (β) Πόσο καιρό θα κρατήσει η πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τον εχθρό, και γιατί μέχρι τότε;

²¹ Έτσι λοιπόν, ο θεϊκός Γιος του Δαβίδ, ο Ιησούς Χριστός, ενεργεί σαν άγγελος του Ιεχωβά υπέρ των πνευματικών Ιουδαίων που βρίσκονται στις «σκηνές» τους, εδώ στη γη. Κατάλληλα, ένα από τα ονόματα με τα οποία καλείται είναι «Κραταιός Θεός». (Ησαΐας 9:​6, 7) Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, όλα τα έθνη αυτού του κόσμου, με την υποστήριξη του Σατανά του Διαβόλου, να θριαμβεύσουν εναντίον του και εναντίον των “σκηνών του Ιούδα”, ενώπιον των οποίων υπηρετεί ως άγγελος του Ιεχωβά; Εξαιτίας των περιστάσεων η πολιορκία της Μεσσιανικής βασιλείας είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. Η δίψα τους για παγκόσμια κυριαρχία δεν πρόκειται να τους αφήσει να λύσουν την πολιορκία, να αποσυρθούν και να παραδεχτούν ότι ηττήθηκαν ή απέτυχαν. Θα συνεχίσουν την πολιορκία μέχρις εσχάτων!

22. (α) Γιατί, όταν θα ζητήσει ο Ιεχωβά να αφανίσει τα έθνη, δεν θα χρειαστεί να ψάξει πολύ για να βρει λόγο για αυτό; (β) Πότε θα είναι η κατάλληλη περίσταση για να τα αφανίσει;

²² Άραγε θα χρειαστεί να ψάξει πολύ εκείνη την ημέρα ο Ιεχωβά των στρατευμάτων προκειμένου να βρει λόγο για να “αφανίσει όλα τα έθνη που έρχονται εναντίον της Ιερουσαλήμ”; Κάθε άλλο! Με την επίμονη εναντίωσή τους στη Μεσσιανική του βασιλεία και με την υποστήριξή τους προς τον ανθρωποποίητο διεθνή οργανισμό για τη ειρήνη και την ασφάλεια, καθώς και με την παρενόχληση και το διωγμό των πνευματικών Ιουδαίων, αυτά τα έθνη συσσωρεύουν ένα καταδικαστικό υπόμνημα εναντίον τους. Ο Ανώτατος Κριτής όλων γνωρίζει τους λογαριασμούς οι οποίοι πρέπει να τακτοποιηθούν πλήρως μαζί τους. Όταν λάβει χώρα η τελική επίθεσή τους στις «σκηνές του Ιούδα», κάτι που θα οδηγήσει στην παγκόσμια κατάσταση η οποία συμβολικά ονομάζεται Αρ⁠-⁠Μαγεδών, τότε θα φτάσουν στο όριο των λογαριασμών που είχαν τα περιθώρια να δημιουργήσουν.

23. Τι θα τα κάνει ο Ιεχωβά αυτά τα έθνη, μέσω τίνος, και ποιον θα στεφανώσει με «ωραιότητα»;

²³ Εξετάζοντας αυτό το υπόμνημα λογαριασμών, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων θα διαπιστώσει ότι έχει κάθε λόγο για να αφανίσει τα έθνη τα οποία έρχονται εναντίον της Βασιλείας της “ουράνιας Ιερουσαλήμ” του. Μέσω του Βασιλιά του, ο οποίος είναι «σαν Θεός, σαν τον άγγελο του Ιεχωβά», θα εκμηδενίσει αυτά τα έθνη. (Αποκάλυψη 16:​13⁠-⁠16) Με τι «ωραιότητα» θα στεφανωθεί έτσι ο «οίκος του Δαβίδ» και “οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” και οι «σκηνές του Ιούδα»!

ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ «ΔΙΑΤΡΥΠΗΣΑΝ» ΚΑΙ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΓΙΝΕ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

24, 25. (α) Μήπως θα γίνει θρήνος για τα έθνη που θα αφανιστούν; (β) Για ποιον θα γίνει μεγάλος θρήνος, όπως προλέγει ο Ιεχωβά;

²⁴ Δεν θα γίνει θρήνος ούτε οδυρμός για τα αυθάδη εκείνα έθνη τα οποία πρόκειται να αφανίσει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στον Αρμαγεδδώνα. Έγινε, όμως, θρήνος και οδυρμός για ένα πένθιμο γεγονός που άνοιξε το δρόμο για να έχει “ωραιότητα ο οίκος του Δαβίδ και οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” εκείνη την ένδοξη ημέρα της θεϊκής σωτηρίας. Καθώς συνεχίζεται η «εξαγγελία» του Ιεχωβά, του Δημιουργού του ουρανού και της γης, μαθαίνουμε ποιο ήταν αυτό το γεγονός, γιατί Τον ακούμε να λέει τα εξής:

²⁵ «Και θα εκχύσω πάνω στον οίκο του Δαβίδ και πάνω στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ το πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών, και θα κοιτάξουν προς Εκείνον τον οποίο διατρύπησαν και θα θρηνήσουν για Αυτόν όπως στο θρήνο που γίνεται για έναν μοναχογιό· και θα γίνει πικρός οδυρμός για αυτόν σαν τον πικρό οδυρμό που γίνεται για τον πρωτότοκο γιο. Εκείνη την ημέρα ο θρήνος στην Ιερουσαλήμ θα είναι μεγάλος, σαν το θρήνο της Αδαδριμμών στο λεκανοπέδιο της Μεγιδδώ. Και η γη θα θρηνήσει, η κάθε οικογένεια μόνη της· η οικογένεια του οίκου του Δαβίδ μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· η οικογένεια του οίκου του Νάθαν μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· η οικογένεια του οίκου του Λευί μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· η οικογένεια των Σιμεϊτών μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· όλες οι οικογένειες που έχουν απομείνει, η κάθε οικογένεια μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους».​—⁠Ζαχαρίας 12:​10⁠-⁠14.

26. Για να βρούμε απάντηση στο ερώτημα σχετικά με το ποιος είναι εκείνος τον οποίο διατρύπησαν, σε τίνος αποστόλου το σύγγραμμα πρέπει να ανατρέξουμε, και πώς δίνει απάντηση αυτός στο ερώτημά μας;

²⁶ Ποιος είναι “Εκείνος τον οποίοb διατρύπησαν” και προς τον οποίο «θα κοιτάξουν»; Παρακάμπτοντας τις συγκεχυμένες ανθρώπινες εικασίες, φτάνουμε κατευθείαν στη θεόπνευστη απάντηση την οποία έχει δώσει Εκείνος που έκανε την προφητική αυτή «εξαγγελία». Από το υπόμνημα που κατέγραψε ο Ιωάννης ο Γαλιλαίος, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας όταν ο Ιησούς Χριστός κρεμάστηκε στο ξύλο ανάμεσα σε δύο κακοποιούς που είχαν και αυτοί κρεμαστεί στο ξύλο, την Παρασκευή 14 Νισάν του 33 Κ.Χ., παραθέτουμε τα εξής θεόπνευστα λόγια:

Τότε οι Ιουδαίοι, επειδή ήταν Προετοιμασία, για να μην παραμείνουν τα σώματα πάνω στα ξύλα του βασανισμού το Σάββατο (γιατί ήταν μεγάλη η ημέρα εκείνου του Σαββάτου), ζήτησαν από τον Πιλάτο να βάλει να σπάσουν τα πόδια τους και να πάρουν τα σώματα. Οι στρατιώτες, λοιπόν, ήρθαν και έσπασαν τα πόδια του πρώτου άντρα, καθώς και του άλλου που είχε κρεμαστεί σε ξύλο μαζί του. Αλλά όταν ήρθαν στον Ιησού, καθώς είδαν ότι ήταν ήδη νεκρός, δεν του έσπασαν τα πόδια. Εντούτοις, ένας από τους στρατιώτες έμπηξε στην πλευρά του ένα δόρυ, και αμέσως βγήκε αίμα και νερό. Και αυτός που το είδε έδωσε μαρτυρία και η μαρτυρία του είναι αληθινή και εκείνος ξέρει ότι λέει αληθινά πράγματα, για να πιστέψετε και εσείς. Στην πραγματικότητα, αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί η γραφή: «Κανένα κόκαλό του δεν θα συντριφτεί». Και πάλι, κάποια άλλη γραφή λέει: «Θα κοιτάξουν προς Εκείνον τον οποίο τρύπησαν με δόρυ».​—⁠Ιωάννης 19:​31⁠-⁠37.

27. Ποια άλλη σύνδεση κάνει ο Ιωάννης στα συγγράμματά του ανάμεσα στον Ιησού και σε εκείνον που “διατρυπήθηκε”;

²⁷ Άλλη μια σύνδεση ανάμεσα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και στην πράξη αυτή της “διατρύπησης” κάνει και πάλι ο απόστολος Ιωάννης, ο οποίος γράφει:

Σε αυτόν που μας αγαπάει και που μας έλυσε από τις αμαρτίες μας μέσω του αίματός του​—⁠και μας έκανε να είμαστε βασιλεία, ιερείς στον Θεό και Πατέρα του⁠—​ναι, σε αυτόν ας είναι η δόξα και η κραταιότητα στους αιώνες. Αμήν.

Έρχεται με τα σύννεφα, και θα τον δει κάθε μάτι, καθώς και εκείνοι που τον τρύπησαν με δόρυ· και όλες οι φυλές της γης θα χτυπούν τον εαυτό τους από λύπη εξαιτίας του. Ναι, Αμήν.​—⁠Αποκάλυψη 1:​5⁠-⁠7.

28. Τι έγραψε ο γιατρός Λουκάς, υποδεικνύοντας ότι ο Ιησούς “διατρυπήθηκε” μετά το θάνατό του, όχι πριν από αυτόν;

²⁸ Επομένως, η πλευρά του Ιησού τρυπήθηκε με το δόρυ λίγο μετά το θάνατό του, όχι πριν από αυτόν, για τον οποίο θάνατο γράφει ο γιατρός Λουκάς:

Τώρα ήταν ήδη η έκτη περίπου ώρα [12 το μεσημέρι], και εντούτοις, σκοτάδι έπεσε πάνω σε όλη τη γη μέχρι την ένατη ώρα [3 το απόγευμα], επειδή το φως του ήλιου χάθηκε· τότε η κουρτίνα του αγιαστηρίου σκίστηκε στη μέση. Και ο Ιησούς φώναξε με δυνατή φωνή και είπε: «Πατέρα, στα χέρια σου εμπιστεύομαι το πνεύμα μου». Αφού το είπε αυτό, εξέπνευσε. Επειδή είδε τι συνέβη, ο αξιωματικός [εκατόνταρχος] άρχισε να δοξάζει τον Θεό, λέγοντας: «Πράγματι, αυτός ο άνθρωπος ήταν δίκαιος». Και όλα τα πλήθη που ήταν συγκεντρωμένα εκεί για αυτό το θέαμα, όταν είδαν αυτά που συνέβησαν, άρχισαν να επιστρέφουν, χτυπώντας τα στήθη τους. Και όλοι οι γνωστοί του στέκονταν σε απόσταση. Επίσης, κάποιες γυναίκες, οι οποίες τον είχαν ακολουθήσει όλες μαζί από τη Γαλιλαία, στέκονταν και τα έβλεπαν αυτά.​—⁠Λουκάς 23:​44⁠-⁠49· επίσης Μάρκος 15:​33⁠-⁠41.

29. Με ποιον τρόπο η τρυπημένη πλευρά του Ιησού προστέθηκε στις αποδείξεις του γεγονότος ότι εκείνος είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, όπως φάνηκε στην περίπτωση του Θωμά;

²⁹ Η τρυπημένη πλευρά του Ιησού Χριστού ήταν επίσης ένα σημαντικό στοιχείο που προστέθηκε στις αποδείξεις του γεγονότος ότι ο Ιησούς εγέρθηκε αργότερα από τους νεκρούς. Ο απόστολος Θωμάς, ο οποίος δεν είχε δει τον Ιησού την ημέρα της ανάστασής του (Κυριακή 16 Νισάν του 33 Κ.Χ.), είπε σε εκείνους που τον είχαν δει υλοποιημένο με σάρκα εκείνη την ημέρα: «Αν δεν δω στα χέρια του το αποτύπωμα των καρφιών και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο αποτύπωμα των καρφιών και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν πρόκειται να πιστέψω». Μια εβδομάδα αργότερα, ο Ιησούς υλοποιήθηκε και πάλι με ένα σάρκινο σώμα σαν αυτό που είχε όταν τον κρέμασαν στο ξύλο και είπε στον Θωμά: «Φέρε το χέρι σου και βάλε το στην πλευρά μου, και μην είσαι άπιστος αλλά γίνε πιστός».​—⁠Ιωάννης 20:​24⁠-⁠27.

30. (α) Πώς ο θρήνος των μαθητών του Ιησού ήταν πολύ σοβαρότερος από το «θρήνο της Αδαδριμμών στο λεκανοπέδιο της Μεγιδδώ»; (β) Εκτός από την απλή εκδήλωση λύπης με θρήνο από μέρους τους, τι άλλο χρειαζόταν για να εκχυθεί πάνω τους το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»;

³⁰ Σε εκπλήρωση των εδαφίων Ζαχαρίας 12:​10⁠-⁠14, οι πιστοί απόστολοι και οι υπόλοιποι μαθητές του Ιησού Χριστού θα πρέπει να θρηνούσαν και να οδύρονταν εκεί, στην επίγεια Ιερουσαλήμ. Οδύρονταν για το θάνατο του “μονογενούς Γιου” του Θεού, “του πρωτοτόκου όλης της δημιουργίας”, “της αρχής της δημιουργίας του Θεού”. (Ιωάννης 3:​16· Κολοσσαείς 1:​15· Αποκάλυψη 3:​14) Έτσι λοιπόν, ο οδυρμός για τον Ιησού ήταν πολύ σοβαρότερος από τον προηγούμενο «θρήνο της Αδαδριμμών στο λεκανοπέδιο της Μεγιδδώ». (Ζαχαρίας 12:​11· παράβαλε 2 Βασιλέων 23:​28⁠-⁠30· 2 Χρονικών 35:​20⁠-⁠25.) Ο Ιεχωβά εξέχυσε πάνω στους πιστούς εκείνους μαθητές το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών». Ιδιαίτερα, μάλιστα, επειδή εκείνοι οι μαθητές “έλπιζαν ότι αυτός ήταν που έμελλε να απελευθερώσει τον Ισραήλ”. (Λουκάς 24:​21) Αλλά για την απόκτηση της θεϊκής εύνοιας δεν αρκεί απλώς η εκδήλωση λύπης με έναν τέτοιον θρήνο και πικρό οδυρμό. Απαιτείται πίστη σε εκείνον που διατρυπήθηκε και πίστη στην αξία του θυσιαστικού του θανάτου. Εφόσον υπάρχει μια τέτοια πεποίθηση ή πίστη, μπορεί να δειχτεί θεϊκή εύνοια στο άτομο που λυπάται, και τότε οι ικεσίες του θα απαντηθούν λόγω της πίστης του.

31, 32. (α) Παρά το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να προερχόταν από τον «οίκο του Δαβίδ», πώς θα έπρεπε να κοιτάξει εκείνον ο οποίος διατρυπήθηκε, για να λάβει το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»; (β) Ακόμη και αν κάποιος ανήκε στους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ», τι άλλο θα έπρεπε να κάνει, εκτός από το να θρηνεί, για να λάβει το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»;

³¹ Για να αποδειχτεί κάποιος άξιος να λάβει το θεϊκό «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών», πρέπει να κοιτάξει με τα μάτια της πίστης «προς Εκείνον τον οποίο διατρύπησαν». Πιθανόν κάποιος να προερχόταν από τον «οίκο του Δαβίδ», αλλά το γεγονός και μόνο ότι λόγω σαρκικής καταγωγής ανήκε στη βασιλική τάξη δεν αποτελούσε με κανέναν τρόπο εγγύηση πως θα ήταν μαζί με τον Μεσσία στην ουράνια βασιλεία ως ένας από τους συγκληρονόμους του.

³² Κάποιος μπορεί να συγκαταλεγόταν στους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ» εδώ στη γη· αλλά το γεγονός ότι προερχόταν από την επίγεια πρωτεύουσα του Βασιλιά Δαβίδ δεν του εγγυόταν με κανέναν τρόπο μια θέση στην «ουράνια Ιερουσαλήμ». Αυτό το άτομο θα έπρεπε να λυπηθεί για τυχόν κοινοτική ευθύνη που θα μπορούσε να του καταλογιστεί σε σχέση με το θάνατο και τη διατρύπηση του Μεσσία Ιησού. Επομένως, ο θρήνος και ο πικρός οδυρμός πρέπει να περιλαμβάνουν θλίψη για το γεγονός ότι ο Μεσσίας χρειάστηκε να πεθάνει για τις αμαρτίες μας, καθώς και μετάνοια για αυτές τις αμαρτίες. Τότε θα ωφελήσει ο θάνατος του Μεσσία εκείνον που θρηνεί, και το άτομο αυτό θα λάβει το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών».

33. (α) Πώς ίσχυε αυτός ο κανόνας ακόμη και για κάποιον που προερχόταν από “τον οίκο του Λευί” ή την «οικογένεια των Σιμεϊτών»; (β) Ή, για κάποιον που ήταν από την «οικογένεια του οίκου του Νάθαν», όπως ήταν η μητέρα του Ιησού, η Μαρία;

³³ Το ίδιο θα ίσχυε και για κάποιον ο οποίος κατά σάρκα προερχόταν από τον “οίκο του Λευί”. Παρότι ως Λευίτης υπηρετούσε στον επίγειο ναό στην Ιερουσαλήμ, όπου υπήρχε το θυσιαστήριο για τις θυσίες των ζώων, εξακολουθούσε να χρειάζεται την τέλεια ανθρώπινη θυσία Εκείνου τον οποίο διατρύπησαν. Ο “οίκος του Λευί” περιλάμβανε επίσης την «οικογένεια των Σιμεϊτών». (Έξοδος 6:​16, 17· Αριθμοί 3:​17⁠-⁠21) Και αυτοί, λοιπόν, χρειάζονταν μια θυσία που θα μπορούσε να λυτρώσει τα αμαρτωλά ανθρώπινα πλάσματα. Η «οικογένεια του οίκου του Νάθαν» ανήκε στη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. (2 Σαμουήλ 5:​13, 14) Η Μαρία, η επίγεια μητέρα του Ιησού Χριστού, γεννήθηκε στη γενεαλογική γραμμή αυτού του Νάθαν, του γιου του Δαβίδ. (Λουκάς 3:​23⁠-⁠31) Παρά την κατά σάρκα βασιλική καταγωγή που είχαν τα μέλη αυτής της οικογένειας, χρειαζόταν να αναγνωρίσουν τον Ιησού ως τον Μεσσία, καθώς και το γεγονός ότι αυτός “διατρυπήθηκε” για να εκπληρώσει τη θεϊκή προφητεία και να αποδειχτεί άξιος της ουράνιας βασιλείας.

34. (α) Κατά ποια έννοια πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως οικογένειας, οίκου ή φύλου, να θρηνούν και να οδύρονται για αυτόν που διατρυπήθηκε; (β) Πώς πρέπει και εμείς σήμερα να κάνουμε το ίδιο για να λάβουμε το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»;

³⁴ Όλοι, ανεξαρτήτως οικογένειας ή οίκου, έπρεπε να θρηνούν και να οδύρονται με λύπη μετάνοιας για το ότι ο Μεσσίας χρειάστηκε να πεθάνει ως λυτρωτική θυσία για τις αμαρτίες. Γυναίκες και άντρες έπρεπε να το κάνουν αυτό. Γι’ αυτό και η προφητεία λέει επανειλημμένα ότι πρέπει να θρηνήσουν «οι γυναίκες τους μόνες τους». (Ζαχαρίας 12:​12⁠-⁠14) Παρόμοια, καθένας από εμάς σήμερα πρέπει να κοιτάξει με μετάνοια και πίστη προς τον Μεσσία Ιησού, Εκείνον τον οποίο επιτράπηκε να διατρυπήσουν οι εχθροί της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά. Αν το κάνουμε αυτό, θα λάβουμε το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών».

35. Πότε στεγνώνουν τα δάκρυα του θρήνου και του οδυρμού μας για τη “διατρύπηση” του Μεσσία;

³⁵ Τα δάκρυα του θρήνου και του οδυρμού μας στεγνώνουν καθώς διακρίνουμε επίσης ότι ο Μεσσίας Ιησούς “διατρυπήθηκε” για τη δικαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά. Το ότι τελικά “διατρυπήθηκε” απέδειξε πως είχε διατηρήσει την τέλεια ακεραιότητά του στον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά μέχρι θανάτου. Ως ανταμοιβή για αυτό, τιμήθηκε με το να ενθρονιστεί ως Μεσσιανικός Βασιλιάς στον ουρανό.

[Υποσημειώσεις]