Βοήθεια για Υπομονή Κάτω από Παθήματα — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Κεφάλαιο 8

Βοήθεια για Υπομονή Κάτω από Παθήματα

1, 2. Γιατί οι μαθητές του Ιησού Χριστού δεν μπορούν να διαφύγουν τα παθήματα;

ΚΑΠΟΤΕ στη ζωή μας μπορεί να χρειασθούμε βοήθεια για τα προβλήματά μας, και μάλιστα απελπισμένα. Αν επρόκειτο να μας συμβή μια σειρά από αλλεπάλληλες τραγωδίες, εύκολα θα μπορούσαμε να βυθισθούμε σε απελπιστική απόγνωσι. Το βάρος αυτό θα μπορούσε να μας φανή μεγαλύτερο απ’ όσο μπορούμε ν’ ανθέξωμε. Πόσο καλό είναι να έχωμε βοήθεια σ’ ένα τέτοιο καιρό!

² Το γεγονός ότι είμαστε μαθητές του Υιού του Ιεχωβά Θεού δεν μας απαλλάσσει από την ανάγκη βοήθειας. Δεν είμαστε ανεπηρέαστοι από θλίψεις. Η κοινή μοίρα του ανθρωπίνου γένους εξακολουθεί να περιλαμβάνη ασθένειες, ατυχήματα, πλημμύρες, σεισμούς, καταιγίδες, εγκλήματα, αδικίες και καταδυνάστευσι. Δεν πρέπει ν’ αναμένωμε ότι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος θα χρησιμοποιήση τη δύναμί του για να χειρισθή κληρονομικούς παράγοντες και το περιβάλλον έτσι ώστε μόνον εμείς σαν δούλοι του ν’ απαλλαγούμε από τα οποιαδήποτε παθήματα που προέρχονται απ’ αυτά τα πράγματα. Ο καιρός που ο Θεός θα αφαιρέση όλα τα βλαβερά αποτελέσματα της ανθρώπινης αμαρτίας είναι ακόμη μελλοντικός. Αν έκανε τώρα το λαό του να ζη ‘θελκτική ζωή,’ θα βλέπαμε ασφαλώς τεράστιους αριθμούς ατόμων να συρρέουν για να τον υπηρετήσουν—για καθαρά ιδιοτελείς λόγους, και όχι από αγάπη και πίστι.—Παράβαλε με Ιωάννη 6:10-15, 26, 27.

3, 4. Τι παθήματα μπορεί να υποστούν οι αληθινοί Χριστιανοί που δεν τα υφίστανται άλλοι, και τι ερωτήματα μπορεί να εγείρη αυτό;

³ Γι’ αυτό όχι μόνο, θα δοκιμάσουμε αναπόφευκτα στενοχώριες από δυσάρεστες συνθήκες, αλλά και επειδή είμαστε δούλοι του Θεού μπορεί ν’ αντιμετωπίσωμε και διωγμό—ίσως από συγγενείς, από γείτονες ή γνωστούς, ή από κρατικές αρχές. Ο Ιησούς Χριστός έκανε την εξής δήλωσι: «Θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν και θέλουσι σας θανατώσει, και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου.» (Ματθαίος 24:9) Τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτό έχει συμβή, και μάλιστα στον 20ό αιώνα.

⁴ Γιατί ο Παντοδύναμος Θεός επιτρέπει να υφίστανται οι δούλοι του διάφορες δοκιμασίες; Εφόσον η πορεία της ζωής τους δεν εγγυάται σ’ αυτούς απαλλαγή από τις συνήθεις θλίψεις και εφόσον η επιδίωξις αυτής της πορείας μπορεί να τους κάνη ‘μισούμενους,’ μπορεί κανείς να διερωτάται πώς μια τέτοια πορεία ζωής θα μπορούσε αληθινά να είναι η καλύτερη. Υπάρχουν άραγε οφέλη που αποζημιώνουν ή εξουδετερώνουν τις θλίψεις; Μπορεί πραγματικά να υπάρξη μεγαλύτερη ευτυχία στην εγκαρτέρησι σε μια δοκιμασία παρά στην αποφυγή της; Τι θα μας βοηθήση να επιτύχωμε στην εγκαρτέρησι κάτω από σοβαρές πιέσεις; Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα μπορούν να μας βοηθήσουν και να μας ενισχύσουν πολύ.

ΠΟΙΟΣ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ;

5. Τι είναι ανάγκη ν’ αναγνωρίσωμε για την πηγή των παθημάτων;

⁵ Είναι σημαντικό να μη λησμονούμε ποτέ ότι η πηγή των παθημάτων δεν είναι ο ουράνιος Πατέρας μας. Δεν εισήγαγε αυτός την αμαρτία στον κόσμο. Ένας πνευματικός γιος του Θεού θέλησε να στασιάση κατά του Πλάστη του, κάνοντας έτσι τον εαυτό του Σατανά, εναντιούμενο στον Ύψιστο. Εξ αιτίας της επιρροής του, το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, παρέβησαν εκουσίως τον θείο νόμο, επισύροντας πάνω τους την καταδίκη του θανάτου. (Γένεσις 3:1-19· Ιωάννης 8:44) Επειδή ο Αδάμ κατέστρεψε την τελειότητά του, όλοι οι απόγονοί του γεννήθηκαν στην αμαρτία, υποκείμενοι σε ασθένειες, αναπηρίες, γηρατειά και θάνατο. (Ρωμαίους 5:12) Επειδή εμείς γεννηθήκαμε αμαρτωλοί, υστερούμε όλοι από το να είμαστε το είδος του ατόμου που θα θέλαμε και οφείλομε να είμαστε. Με τα λόγια και τις πράξεις μας, μπορεί άθελά μας να βλάψωμε τους άλλους, αυξάνοντας τις θλίψεις τους. Πρέπει, λοιπόν, να θυμώμαστε ότι ο Θεός δεν φταίει για τις δυσκολίες που προξενούνται από δικές μας ατέλειες ή των συνανθρώπων μας. Αν ο νόμος του ετύγχανε υπακοής, οι ασθένειες, οι αναπηρίες τα γηρατειά και οι πολλές άλλες αιτίες παθημάτων ποτέ δεν θα υπήρχαν.

6. Πώς αισθάνεται ο Ιεχωβά για την απάνθρωπη συμπεριφορά ανθρώπου σε άνθρωπο;

⁶ Επίσης, ο ουράνιος Πατέρας μας δεν επιδοκιμάζει την απάνθρωπη συμπεριφορά ανθρώπου σε άνθρωπο. Η Αγία Γραφή λέει: «Το να καταπατή τις υπό τους πόδας αυτού πάντας τους δεσμίους της γης· το να διαστρέφη κρίσιν ανθρώπου κατέναντι του προσώπου του Υψίστου· το να αδική άνθρωπον εν τη δίκη αυτού· ο Κύριος δεν επιδοκιμάζει ταύτα.» (Θρήνοι 3:34-36, Νέα Αγγλική Βίβλος) Εκείνοι που κακομεταχειρίζονται συνανθρώπους, κατά παράβασι του θείου νόμου, θα αποδώσουν λογαριασμό σ’ αυτόν. «Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος.» (Ρωμαίους 12:19) Συνεπώς, είναι ανάγκη να προσέχωμε ώστε να μη νοιώθωμε πικρία για τον ουράνιο Πατέρα μας, εξ αιτίας των παθημάτων που προκύπτουν όταν οι άνθρωποι εκουσίως και στασιαστικά παραβλέπουν τον θείο νόμο.

7. Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός επιτρέπει να εγερθούν καταστάσεις που καταλήγουν σε παθήματα για μας, τι πρέπει να συμπεράνωμε για τους λόγους για τους οποίους το κάνει αυτό;

⁷ Φυσικά, ο Ιεχωβά Θεός έχει την ικανότητα να εμποδίση το Σατανά, τους δαίμονες, τους ασεβείς ανθρώπους και την ανθρώπινη αμαρτωλότητα από το να προξενούν κάθε είδους δύσκολες καταστάσεις. Εν τούτοις, εφόσον αυτός επιτρέπει να επέρχωνται οδυνηρές περιστάσεις και στους δούλους του ακόμη, αυτό πρέπει να γίνεται για σοβαρούς λόγους.

ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ‘ΣΚΕΥΩΝ ΕΛΕΟΥΣ’

8. Ποιοι λόγοι αναφέρονται στα εδάφια Ρωμαίους 9:14-24 ως προς το γιατί ο Ιεχωβά Θεός δεν αναλαμβάνει αμέσως δράσι εναντίον εκείνων που κάνουν άλλους να υποφέρουν;

⁸ Οι Γραφές εξηγούν ότι ο σκοπός του Θεού που δεν αναλαμβάνει αμέσως δράσι εναντίον εκείνων που είναι υπεύθυνοι για τα μεγάλα παθήματα σε βάρος άλλων, είναι για το τελικό όφελος των δίκαια διατεθειμένων ανθρώπων. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους επιστολή του, έγραψε τα εξής:

«Μήπως είναι αδικία εις τον Θεόν; Μη γένοιτο. Διότι προς τον Μωυσήν λέγει· Θέλω ελεήσει όντινα ελεώ, και θέλω οικτειρήσει όντινα οικτείρω. Άρα λοιπόν δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού. Διότι η Γραφή λέγει προς τον Φαραώ ότι δι’ αυτό τούτο σε εξήγειρα, διά να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και διά να διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γη. Άρα λοιπόν όντινα θέλει ελεεί και όντινα θέλει σκληρύνει.

«Θέλεις λοιπόν μοι ειπεί· Διά τι πλέον μέμφεται; Εις το θέλημα αυτού τις εναντιούται; Αλλά μάλιστα συ, ω άνθρωπε, τις είσαι, όστις ανταποκρίνεσαι προς τον Θεόν; Μήπως το πλάσμα θέλει ειπεί προς τον πλάσαντα, Διατί με έκαμες ούτως; Ή δεν έχει εξουσίαν ο κεραμεύς του πηλού, από του αυτού μίγματος να κάμη άλλο μεν σκεύος εις τιμήν, άλλο δε εις ατιμίαν; Τι δε, αν ο Θεός, θέλων να δείξη την οργήν αυτού και να κάμη γνωστήν την δύναμιν αυτού, υπέφερε μετά πολλής μακροθυμίας σκεύη οργής κατασκευασμένα εις απώλειαν, και διά να γνωστοποιήση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν, ημάς τους οποίους εκάλεσεν ουχί μόνον εκ των Ιουδαίων αλλά και εκ των εθνών;»—Ρωμαίους 9:14-24.

9. Πώς αποκαλύφθηκε ότι ο Φαραώ ήταν ‘σκεύος οργής’;

⁹ Εκείνο που ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να κάνη ή να επιτρέψη ν’ αναπτυχθή στη ζωή των ανθρώπων μπορεί ν’ αποκαλύψη τι είδους «σκεύη» είναι ακριβώς. Ο Φαραώ, στον οποίο ο Ιεχωβά, μέσω του Μωυσέως και του Ααρών, κοινοποίησε απόφασι για την απελευθέρωσι των υπόδουλων Ισραηλιτών, εξακολουθούσε να σκληρύνεται κατά του Υψίστου. Καθώς επήρχετο πάνω στους Αιγυπτίους ή μια πληγή μετά την άλλη, αυτός ο Φαραώ γινόταν ακόμη πιο ισχυρογνώμων στην άρνησί του ν’ αφήση τους Ισραηλίτες να φύγουν από την Αίγυπτο σαν ελεύθερος λαός. Έτσι, αποκαλύφθηκε ότι ήταν ένα ‘σκεύος οργής’ και ήταν άξιος καταστροφής για τη στασιαστική του περιφρόνησι εναντίον της εξουσίας του Υπέρτατου Κυριάρχου, του Ιεχωβά Θεού. Συγχρόνως, η σκληρή και άδικη μεταχείρισις σε βάρος των Ισραηλιτών, κατεδείκνυε έντονα ότι οι Ισραηλίτες επαξίως χρειάζονταν έλεος, οίκτο και συμπάθεια.

10. Επιτρέποντας στον Φαραώ να συνεχίση την περιφρονητική του πορεία για ένα διάστημα, πώς ο Ιεχωβά έκανε μεγάλο όνομα για τον εαυτό του;

¹⁰ Σημειώστε, επίσης, ότι ο απόστολος Παύλος επέστησε την προσοχή μας στο γεγονός ότι το όνομα του Θεού περιλαμβάνετο στην απόφασι του Ιεχωβά να επιτρέψη στον Φαραώ να συνεχίση την πείσμονα περιφρόνησί του. Αν αυτός ο αγέρωχος άρχων καταστρεφόταν αμέσως, δεν θα υπήρχε η ευκαιρία να γίνη γνωστή η δύναμις του Ιεχωβά Θεού μ’ ένα τόσο εκτεταμένο και ποικίλο τρόπο, με την ταπείνωσι των πολλών θεοτήτων των Αιγυπτίων και των μάγων ιερέων. Οι δέκα πληγές, που αποκορυφώθηκαν με την καταστροφή του Φαραώ και των στρατιωτικών του δυνάμεων στην Ερυθρά Θάλασσα, αποτέλεσαν μια τόσο εντυπωσιακή επίδειξι της θείας δυνάμεως, ώστε επί χρόνια αργότερα τα γειτονικά έθνη μιλούσαν ακόμη γι’ αυτήν. Έτσι, το όνομα του Ιεχωβά διακηρύχθηκε σε όλη τη γη, αποφέροντας δόξα και τιμή σ’ αυτό το όνομα, και υποκινώντας τους ειλικρινείς ανθρώπους ν’ αναγνωρίσουν την υπέρτατη θέσι του.—Ιησούς του Ναυή 2:10, 11· 1 Σαμουήλ 4:8.

11. Πώς οι Ισραηλίτες ωφελήθηκαν από την πείρα τους με το Φαραώ;

¹¹ Ασφαλώς οι Ισραηλίτες, σαν «σκεύη ελέους,» ωφελήθηκαν απ’ αυτό που είχε κάνει ο Ύψιστος. Το ότι επέτρεψε την καταδυνάστευσί τους και κατόπιν την τερμάτισε με μια μεγαλοπρεπή επίδειξι δυνάμεως, τους βοήθησε να τον γνωρίσουν καλύτερα, παρέχοντάς τους μια αναλαμπή της μεγαλειότητάς του που δεν θα μπορούσε ν’ αποκτηθή με άλλο τρόπο. Η πείρα των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο, αν και ήταν οδυνηρή, ασφαλώς τους βοήθησε να διακρίνουν τη σπουδαιότητα του να έχουν πίστι στη δύναμι της σωτηρίας του, καθώς και στο να έχουν υγιή φόβο Θεού. Αυτό ήταν ουσιώδες, αν επρόκειτο να συνεχίσουν την επιδίωξι μιας πορείας ζωής που θα τους ωδηγούσε στην ευτυχία, στην ασφάλεια, στην ειρήνη και στην υγεία.—Δευτερονόμιο 6:1-24· 28:1-68.

12. Όπως φαίνεται στην περίπτωσι του Ιώβ, τι μας καθιστά ικανούς να κάνωμε η ανοχή των παθημάτων από μέρους του Ιεχωβά;

¹² Όπως ακριβώς η κλίσις των καρδιών του λαού έγινε φανερή εκείνο τον καιρό, έτσι και οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες που μπορεί να συμβούν και σ’ εμάς με την ανοχή του Θεού, μπορούν να αποκαλύψουν αν η υπηρεσία μας προς αυτόν έχη το ορθό κίνητρο. Ο αντίδικος του Θεού, ο Σατανάς, ισχυρίζεται ότι εκείνοι που κάνουν το θέλημα του Θεού είναι βασικά ιδιοτελείς. Σχετικά με τον πιστό Ιώβ, ο αντίδικος δήλωσε: «Πάντα όσα έχει ο άνθρωπος θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού· πλην τώρα έκτεινον την χείρα σου και έγγισον τα οστά αυτού και την σάρκα αυτού, διά να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον.» (Ιώβ 2:4, 5) Με το να εγκαρτερούμε πιστά στα παθήματα, συμβάλλομε στην απόδειξι του γεγονότος ότι ο ισχυρισμός του Σατανά είναι ψευδής και συμβάλλομε στη διεκδίκησι του καλού ονόματος του ουράνιου Πατέρα μας, ο οποίος εμπιστεύεται τους πιστούς δούλους του. Τι θα γίνη αν ο Ιεχωβά επιτρέψη στον Σατανά, μέσω των οργάνων του, να υποβάλη τους αληθινούς Χριστιανούς σε πολύ σκληρή μεταχείρισι με κατάληξι τον θάνατο ή την αναπηρία; Τι θα γίνη αν μερικοί υποστούν ακόμη και σεξουαλική επίθεσι ή κακομεταχείρισι με άλλους τρόπους; Αυτά τα πράγματα είναι συγκλονιστικά. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορή ο ουράνιος Πατέρας μας να επανορθώση πλήρως στον ωρισμένο του καιρό. Σε μερικές περιπτώσεις, λοιπόν, μπορεί να κρίνη κατάλληλο ν’ αφήση τη δοκιμασία να φθάση σ’ ένα τέτοιο ακρότατο σημείο. Με πιστότητα, ακόμη και μέχρι το θάνατο, οι δούλοι του Θεού έχουν έτσι την ευκαιρία να δείξουν αναμφισβήτητα τη γνησιότητα της αφοσιώσεώς τους.

13. Τι αποκαλύπτουν τα λόγια των εδαφίων 1 Πέτρου 1:5-7 για τα παθήματα τα οποία μπορεί να υποστούν οι Χριστιανοί;

¹³ Όσο παράξενο κι’ αν φαίνεται σε μερικούς, οι δοκιμασίες στις οποίες μπορεί να υποβληθούμε, είτε από φυσικές αιτίες είτε από διωγμούς, μπορούν να φέρουν βελτίωσι σ’ εμάς προσωπικά. Ο απόστολος Πέτρος επέστησε την προσοχή μας σ’ αυτό. Αφού τόνισε ότι οι Χριστιανοί ‘φυλάττονται με την δύναμιν του Θεού’ ώστε να εξασφαλισθή η τελική σωτηρία τους, δηλώνει τα εξής:

«Διά το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον εάν χρειασθή, λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας, πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον διά πυρός δε δοκιμαζόμενοι, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.»—1 Πέτρου 1:5-7.

14. Γιατί μπορούν οι Χριστιανοί να αγάλλωνται όταν ‘λυπούνται’ από δοκιμασίες;

¹⁴ Όπως παραδέχεται ο Πέτρος, τα παθήματα που μπορεί να υποστούμε δεν είναι διόλου ευχάριστα. Πραγματικά μπορεί να λυπηθούμε ή να πονέσωμε από τις δοκιμασίες. Ωστόσο, μπορούμε συγχρόνως και να χαρούμε. Γιατί; Εν μέρει, η χαρά προέρχεται από την αναγνώρισι του γεγονότος ότι θα αποκομίσωμε πνευματική ωφέλεια από την επιτυχή εγκαρτέρησι κάτω από θλίψι. Ποια είναι αυτή η πνευματική ωφέλεια;

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΕ ΠΑΘΗΜΑΤΑ

15. Τι αποτέλεσμα μπορούν να έχουν στην πίστι οι δοκιμασίες;

¹⁵ Ο απόστολος Πέτρος παρωμοίασε τις επιδράσεις που μπορεί να έχουν οι δοκιμασίες στην πίστι ενός Χριστιανού με τον πύρινο καθαρισμό του χρυσού. Η διαδικασία του καθαρισμού αφαιρεί την ακαθαρσία, αφήνοντας το καθαρό χρυσάφι. Η πολύ αυξημένη αξία του χρυσού κάνει ασφαλώς τη διαδικασία του καθαρισμού του ν’ αξίζη τον κόπο. Ωστόσο, όπως είπε ο Πέτρος, ακόμη και ο χρυσός που δοκιμάζεται με τη φωτιά είναι φθαρτός. Μπορεί να φθαρή ή και να καταστραφή με άλλα μέσα. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τη δοκιμασμένη πίστι. Η γνήσια πίστις δεν μπορεί να καταστραφή.

16. Γιατί είναι πολύ ωφέλιμο για μας να έχωμε γνήσια πίστι;

¹⁶ Αν πρόκειται να κερδίσωμε τη θεία επιδοκιμασία, είναι απόλυτα ουσιώδες να έχωμε τέτοια πίστι. Η Αγία Γραφή μάς λέει: «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν.» (Εβραίους 11:6) Αληθινά, η πίστις που αποδεικνύεται γνήσια κάτω από δοκιμασία, υπερέχει πολύ από την αξία του καθαρισμένου χρυσού. Το αιώνιο μέλλον μας εξαρτάται απ’ αυτή την πίστι.

17. Ποιο ερώτημα θα μπορούσε να εγερθή σχετικά με το αποτέλεσμα που έχουν οι δοκιμασίες στην πίστι;

¹⁷ Και πώς μπορούν οι δοκιμασίες να καθαρίσουν την πίστι έτσι ώστε να «ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός;» Αυτό μπορεί να γίνη με διάφορους τρόπους.

18. Πώς μπορεί η πίστις ν’ αποκαλυφθή κάτω από δοκιμασία, και πώς αυτό μπορεί να μας ενισχύση;

¹⁸ Αν η πίστις μας είναι ισχυρή, θα μας παρηγορήση και θα μας στηρίξη στη διάρκεια δύσκολων καιρών. Έπειτα, αφού περάσωμε με επιτυχία μια δοκιμασία, ενισχυόμεθα ν’ αντιμετωπίσωμε οποιαδήποτε άλλη δοκιμασία. Η πείρα θα έχει καταδείξει τι μπορεί να κάνη για μας η πίστις μας.

19. Τι μπορεί να δείξη μια ιδιαίτερη δοκιμασία ως προς την αδυναμία στην πίστι, και πώς αυτό μπορεί να μας βοηθήση;

¹⁹ Εξ άλλου, μια ιδιαίτερη δοκιμασία μπορεί να βγάλη στην επιφάνεια προσωπικά ελαττώματα, ίσως υπερηφάνεια, ισχυρογνωμοσύνη, ανυπομονησία, κοσμικότητα ή αγάπη για την καλοπέρασι. Αυτά τα χαρακτηριστικά πραγματικά προέρχονται από αδυναμίες πίστεως. Πώς; Κατά το ότι αποκαλύπτουν ότι ένα άτομο δεν υποτάσσεται πλήρως στην καθοδηγία και στο θέλημα του Θεού γι’ αυτόν. Δεν είναι πεπεισμένος ότι ο ουράνιος Πατέρας του πραγματικά γνωρίζει καλύτερα τι θα οδηγήση σε ευτυχία, και ότι αν ακολουθή τη θεία κατεύθυνσι το αποτέλεσμα θα είναι πάντοτε ευλογία. (Εβραίους 3:12, 13) Όταν οι δοκιμασίες φανερώσουν αδυναμίες, ο Χριστιανός μπορεί να αφυπνισθή ως προς την ανάγκη να ενίσχυση την πίστι του για να παραμείνη ένας επιδοκιμασμένος δούλος του Υψίστου.

20. Όταν οι δοκιμασίες αποκαλύψουν αδυναμία στην πίστι μας, τι πρέπει να κάνωμε;

²⁰ Επομένως, αν μια ιδιαίτερη κατάστασις αποκαλύψη κάποιο ελάττωμα στην πίστι μας, μπορούμε να κάνωμε αυτοεξέτασι και να καθορίσωμε τι επανορθωτικά μέτρα πρέπει να λάβωμε. Ένα άτομο θα κάνη καλά να ρωτήση: ‘Γιατί η πίστις μου είναι αδύνατη; Μήπως παραμελώ τη μελέτη και το στοχασμό πάνω στο Λόγο του Θεού; Επωφελούμαι πλήρως από τις ευκαιρίες να συναθροίζωμαι με τους ομοπίστους μου για να ενισχύωμαι με την εκδήλωσι της πίστεώς τους; Μήπως έχω την τάσι να βασίζωμαι στον εαυτό μου περισσότερο απ’ όσο πρέπει, αντί ν’ αναθέτω όλες τις φροντίδες και τις μέριμνές μου στον Ιεχωβά Θεό; Είναι οι προσευχές μου εγκάρδιες προσευχές, πραγματικά ένα καθημερινό μέρος της ζωής μου;’ Αφού εξακριβωθούν τα σημεία όπου χρειάζεται βελτίωσις, πρέπει να καταβάλωμε επιμελή προσπάθεια να κάνωμε αλλαγές στις συνήθειες της ζωής μας για να ενισχύσωμε την πίστι μας.

21. Τι σημαίνει το ότι η πίστις μας θα «ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός»;

²¹ Αποβλέποντας στον Θεό για καθοδηγία και εμπιστευόμενοι υπομονητικά σ’ αυτόν να μας δείξη τον τρόπο απαλλαγής από τις δοκιμασίες μας, μπορούμε να κάνωμε αυτές τις οδυνηρές δοκιμασίες να μας βοηθήσουν να γίνωμε καλύτεροι δούλοι του. Τότε η πίστις μας πραγματικά θα «ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.» Ο Υιός του Θεού θα ‘επαινέση,’ θα εγκωμιάση ή θα επιδοκιμάση την πίστι μας. Λόγω της πίστεώς μας, θα μας ανταμείψη πλούσια, απονέμοντας έτσι ‘δόξα’ σ’ εμάς. Ενώπιον του Ιεχωβά Θεού και των αγγέλων, θα μας ‘τιμήση’ σαν μαθητές του. (Παράβαλε με Ματθαίο 10:32· Λουκά 12:8· 18:8.) Αυτό θα σημάνη ότι έχομε ενώπιόν μας ένα ατελείωτο μέλλον ευτυχισμένης ζωής. Τι μπορούμε, όμως να κάνωμε καθώς υφιστάμεθα σοβαρά παθήματα για να εμποδίσωμε την πίστι μας να εξασθενίση;

ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΙΣΧΥΡΗ ΠΙΕΣΙ

22. Η αναγνώρισις από μέρους μας ποιου γεγονότος σχετικά με το μήκος των δοκιμασιών μπορεί να μας βοηθήση να υπομείνωμε;

²² Ένα πράγμα που μπορεί να μας βοηθήση να υπομείνουμε δύσκολες δοκιμασίες με επιτυχία είναι ν’ αναγνωρίζουμε την προσωρινότητά τους. Ο καθαρισμός του χρυσού έχει μια αρχή κι’ ένα τέλος. Έτσι, λοιπόν, οποιαδήποτε θλίψι κι’ αν υποστούμε, δεν θα συνεχίζεται επ’ άπειρον. Αν έχωμε στην καρδιά μας την υπόσχεσι του Θεού για αιώνια ζωή χωρίς ασθένειες και δάκρυα πόνου, ακόμη και τα χειρότερα παθήματα σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων μπορούν να θεωρούνται ως ‘προσωρινά και ελαφρά.’ (2 Κορινθίους 4:17) Αποβλέπετε στον καιρό οπότε «δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν.» (Ησαΐας 65:17) Τι μεγαλειώδες είναι να γνωρίζωμε ότι αυτές οι σκληρές πείρες τότε δεν θα είναι καν μια οδυνηρή ανάμνησι!

23. Γιατί τα παθήματα συνήθως δεν θα έρχονταν σ’ εμάς για καλή διαγωγή;

²³ Έπειτα, το να υποστούμε μεγάλα παθήματα στα χέρια ανθρώπων σπάνια συμβαίνει να είναι καθημερινή πείρα. Η καλή μας διαγωγή πραγματικά πολλή λίγη δικαιολογία δίνει σε οποιονδήποτε για να μας βλάψη. Οι ίδιες οι κρατικές εξουσίες που τηρούν το νόμο και την τάξι συμβαίνει να επαινούν τους δούλους του Ιεχωβά που είναι νομοταγείς. Στους σύγχρονους καιρούς, και εναντιούμενοι ακόμη αναγκάσθηκαν να παραδεχθούν κάτι παρόμοιο μ’ εκείνο που παραδέχθηκαν οι εχθροί του πιστού προφήτη του Θεού Δανιήλ: «Δεν θέλομεν ευρεί πρόφασιν κατά του Δανιήλ τούτου, εκτός εάν εύρωμεν τι εναντίον αυτού εκ του νόμου του Θεού αυτού.» Ο Δανιήλ «ήτο πιστός, και δεν ευρέθη εν αυτώ ουδέν σφάλμα ουδέ αμάρτημα.» (Δανιήλ 6:4, 5) Το γεγονός ότι η καλή διαγωγή αυτή καθ’ εαυτή συνήθως δεν θα αποτελούσε λόγο για να γίνη ένας Χριστιανός αντικείμενο εχθρότητας, μπορεί να είναι η αιτία για την οποία ο απόστολος Πέτρος έθεσε το επόμενο ερώτημα: «Και τις θέλει σας κακοποιήσει, εάν γείνητε μιμηταί του αγαθού;»—1 Πέτρου 3:13.

24. Γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι να μας επιφέρουν μόνιμη βλάβη;

²⁴ Με το ερώτημά του, όμως, ο απόστολος μπορεί αντίθετα να ρωτούσε: ‘Ποιος μπορεί να βλάψη πραγματικά ένα δίκαιο Χριστιανό;’ Κανείς δεν μπορεί να μας επιφέρη διαρκή βλάβη. Ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητές του: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.» (Ματθαίος 10:28) Οι άνθρωποι μπορεί να φθάσουν στο σημείο να μας θανατώσουν, αλλά δεν μπορούν ν’ αφαιρέσουν το δικαίωμά μας να είμαστε ζώσες ψυχές. Ο Ύψιστος Θεός, μέσω του Υιού του, μπορεί ν’ αποκαταστήση τους πιστούς δούλους του σε ζωή, και θα το κάνη. Μόνο ο Ιεχωβά είναι εκείνος που μπορεί να καταστρέψη το δικαίωμά μας στη ζωή σαν ζωντανά πλάσματα για όλη την αιωνιότητα, παραδίδοντάς μας σε αιώνιο θάνατο χωρίς ελπίδα αναστάσεως.

25, 26. (α) Γιατί μπορούμε να είμαστε ευτυχείς όταν πάσχωμε για τη δικαιοσύνη; (β) Γιατί δεν πρέπει να φοβώμαστε το αντικείμενο φόβου των διωκτών μας;

²⁵ Λόγω των αληθειών αυτών, ο απόστολος Πέτρος μπορούσε να λέη στους Χριστιανούς αδελφούς του: «Εάν και πάσχητε διά την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι. Τον δε φόβον αυτών μη φοβηθήτε μηδέ ταραχθήτε.»—1 Πέτρου 3:14.

²⁶ Αν πάσχωμε «δια την δικαιοσύνην,» μπορούμε να είμαστε ευτυχείς διότι έχομε καθαρή συνείδησι ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Πάσχομε για μια δίκαιη υπόθεσι. Μια βαθειά εσωτερική ικανοποίησις και ειρήνη προκύπτει όταν κάνωμε αυτό που γνωρίζομε ότι είναι ευάρεστο στον Ύψιστο. Εν τούτοις, όπως παρατήρησε ο απόστολος, για να το κάνωμε αυτό με επιτυχία πρέπει να μην ενδίδωμε στο φόβο. Ο απόστολος μπορεί εδώ ν’ αναφέρεται στο φόβο που μπορούν να εμπνεύσουν οι διώκτες, με το να επιφέρουν θλίψι στο λαό του Θεού. Ή, μπορεί να πρόκειται για το φόβο που έχουν οι ίδιοι οι διώκτες. Παραδείγματος χάρι, επειδή δεν έχουν πίστι ότι ο Ιεχωβά Θεός, μέσω του Χριστού, θα αναστήση τους νεκρούς, οι εχθροί των αληθινών Χριστιανών φοβούνται την απειλή πρόωρου θανάτου. (Εβραίους 2:14, 15) Εμείς οι δούλοι του Θεού, όμως, δεν πρέπει να φοβώμαστε εκείνα που φοβούνται οι άπιστοι, διότι εμείς έχομε απαλλαγή από το φόβο ενός τέτοιου θανάτου και γνωρίζομε ότι ο ουράνιος Πατέρας μας ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψη. Επομένως, δεν πρέπει να ‘ταρασσώμεθα,’ όπως με το να νοιώθωμε οργή εναντίον των διωκτών μας.

27, 28. Πώς η συμβουλή του εδαφίου 1 Πέτρου 3:15 μπορεί να μας βοηθήση όταν φερθούμε ενώπιον κυβερνητικών αξιωματούχων και ανακριθούμε μ’ ένα σκληρό, ταπεινωτικό τρόπο;

²⁷ Τι θα γίνη αν φερθούμε ενώπιον κρατικών αρχών και ανακριθούμε μ’ ένα σκληρό, ταπεινωτικό τρόπο; Ποτέ δεν θα έπρεπε να ανταποδώσουμε τα ίσα. Η πεποίθησίς μας ότι ο Θεός μάς υποστηρίζει μπορεί να μας δώση θάρρος, αλλά δεν δίνει δικαιολογία για φιλονικία ή αλαζονία. (Παράβαλε με Πράξεις 4:5-20.) Η συμβουλή του αποστόλου είναι: «Αγιάσατε Κύριον τον Θεόν εν ταις καρδίαις υμών, και εστέ πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου.» (1 Πέτρου 3:15) Αν παραλείπαμε να προσέξωμε αυτή τη συμβουλή και αφήναμε τον εαυτό μας να εκδηλώση καταφρόνησι και έλλειψι σεβασμού, θα παύαμε να πάσχωμε για τη δικαιοσύνη. Η κρατική εξουσία θα νόμιζε ότι δικαιολογημένα ενήργησε εναντίον μας λόγω ελλείψεως από μέρους μας σεβασμού και υποτακτικότητας. Οι κοσμικοί ξεσπούν σε εκνευρισμό, σε θυμό και σκληρή αποστροφή όταν αισθάνωνται ότι τα δικαιώματά τους καταπατούνται. Ο Χριστιανός πρέπει να διαφέρη.

²⁸ Όπως συμβουλεύει ο απόστολος, κάτω από τέτοιες περιστάσεις είναι ανάγκη να θυμώμαστε τον Κύριο ή Διδάσκαλό μας, να θυμώμαστε το παράδειγμά του. Πρέπει να προσέχωμε ν’ αποδίδωμε στον Ιησού Χριστό τον μεγαλύτερο σεβασμό, θέτοντας αυτόν σε μια ιερή θέσι στην καρδιά μας. Είμαστε μαθητές του, και πρέπει να μιλούμε σε οποιαδήποτε ανακριτική εξουσία σαν να στεκώμαστε στην πραγματική παρουσία του Κυρίου μας. Οι λόγοι για τη Χριστιανική μας θέσι πρέπει να εκτίθενται με σεβασμό και μ’ ένα ήρεμο, ψύχραιμο τρόπο.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΔΡΑΣΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΟΥΜΕΝΟΥΣ

29. Τι επίδρασι μπορεί να έχη στους εναντιουμένους η πιστή εγκαρτέρησις ενός ατόμου κάτω από παθήματα;

²⁹ Η πιστή εγκαρτέρησις κάτω από παθήματα μπορεί, επίσης, να χρησιμεύση για την αποστόμωσι των εναντιουμένων. Ο απόστολος Πέτρος το παρουσιάζει αυτό σαν κίνητρο για τη διατήρησι καθαρής συνειδήσεως, λέγοντας: «Έχοντες συνείδησιν αγαθήν, ίνα, ενώ σας καταλαλώσιν ως κακοποιούς, καταισχυνθώσιν οι συκοφαντούντες την καλήν σας εν Χριστώ διαγωγήν.» (1 Πέτρου 3:16) Οι εναντιούμενοι, παρατηρώντας τον υπομονητικό, αγόγγυστο τρόπο με τον οποίο ενεργούν οι δούλοι του Θεού, μπορεί να ντραπούν που τους συκοφάντησαν. Αυτό ιδιαίτερα συμβαίνει όταν φερώμαστε στους ενάντιους με καλωσύνη.—Ρωμαίους 12:19-21.

30. (α) Γιατί δεν υπάρχει κανένα όφελος στο να πάσχωμε επειδή πράξαμε το κακό; (β) Σχετικά με το να πάσχωμε χάρι της δικαιοσύνης, γιατί ο Πέτρος είπε, «εάν ήναι ούτω το θέλημα του Θεού»;

³⁰ Το γεγονός ότι τέτοια οφέλη μπορεί να προέλθουν από πιστή εγκαρτέρησι σε θλίψι για χάρι της δικαιοσύνης, προσθέτει δύναμι στα επόμενα λόγια του Πέτρου: «Διότι καλήτερον να πάσχητε, εάν ήναι ούτω το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες παρά κακοποιούντες.» (1 Πέτρου 3:17) Τι αξία μπορεί να έχη το να υφίσταται ένα άτομο παθήματα σαν κλέφτης, εκβιαστής, φοροφυγάς ή σαν ένας που καταφρονεί την εξουσία μ’ ένα ψευδές αίσθημα σεβασμού ή με εσφαλμένο ζήλο; Το να τιμωρηθή γι’ αυτό θα εσήμαινε μόνο μομφή κατά του εαυτού του και των ομοπίστων του. Αλλά όταν ένας Χριστιανός υποφέρη με υπομονή κάτω από άδικη κακομεταχείρισι μπορεί να εντυπωσιάση τους άλλους με την ισχυρή δύναμι που στηρίζει τους αληθινούς λάτρεις και μπορεί να κατασιωπήση τις κακοπαραστάσεις της αλήθειας του Θεού και τους υποστηρικτές τους. Εφόσον τα παθήματα που μπορεί να συμβούν σ’ ένα Χριστιανό, επέρχονται σ’ αυτόν κατά θεία ανοχή, ο Πέτρος δεν παρουσίαζε κακώς τα πράγματα αλλά είπε ορθά, «εάν ήναι ούτω το θέλημα του Θεού.»

ΜΙΑ ΕΠΩΦΕΛΗΣ ΠΟΡΕΙΑ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

31. Πώς η πιστή εγκαρτέρησις του Ιησού Χριστού κάτω από παθήματα έφερε πολλά οφέλη;

³¹ Το γεγονός ότι η πιστή εγκαρτέρησις κάτω από παθήματα μπορεί να οδηγήση σε μεγάλες ευλογίες για το Χριστιανό, αποδεικνύεται πολύ καλά από την περίπτωσι του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς ήταν αναμάρτητος, δεν έκανε τίποτε άξιο κακής μεταχειρίσεως. Αλλά η στάσις του κάτω από θλίψεις, και τελικά ο επαίσχυντος θάνατός του πάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, απεργάσθηκαν για μας θαυμαστά οφέλη και για κείνον κατέληξαν σε πλούσια ανταμοιβή. Ο απόστολος Πέτρος έγραψε:

«Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος· διά του οποίου πορευθείς εκήρυξε και προς τα πνεύματα τα εν τη φυλακή, τα οποία ηπείθησαν ποτέ, ότε η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός, εις ην ολίγαι, τουτέστιν οκτώ, ψυχαί διεσώθησαν δι’ ύδατος.»—1 Πέτρου 3:18-20.

32. Πώς ωφεληθήκαμε εμείς από το ότι ο Χριστός υπέστη παθήματα, μέχρι του σημείου μάλιστα να πεθάνη;

³² Επειδή ο Ιησούς Χριστός διατήρησε άμεμπτη ακεραιότητα κάτω από παθήματα, μπόρεσε να καταθέση και τη ζωή του σαν μια τέλεια ανθρώπινη θυσία. Έτσι, ο θάνατός του προλείανε την οδό για να οδηγηθούν άνθρωποι προς τον Θεό, να συμφιλιωθούν με τον Ύψιστο και να έχουν μπροστά τους την προοπτική της αιώνιας ζωής. Αφού εμείς έχομε ωφεληθή τόσο πολύ από το θάνατο του Χριστού για χάρι μας, δεν πρέπει κι’ εμείς να είμαστε πρόθυμοι ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμά του και να υποφέρωμε για τη δικαιοσύνη;

33. Τι πρέπει να μας διαβεβαιώνη η ανάστασις του Ιησού Χριστού όταν αντιμετωπίζουμε την απειλή του θανάτου επειδή είμαστε μαθητές του;

³³ Επίσης, όπως και στην περίπτωσι του Ιησού, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η πιστή μας εγκαρτέρησις θα ευλογηθή. Το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός ‘εζωοποιήθη εν πνεύματι,’ δηλαδή αναστήθηκε σε πνευματική ζωή, είναι σαν μια αμετάβλητη εγγύησις ότι οι μαθητές του θα αποκατασταθούν σε ζωή.—1 Κορινθίους 15:12-22.

34. Λόγω του υπομνήματος πιστότητάς του, τι μπόρεσε να κάνη ο Ιησούς Χριστός σχετικά με τα πονηρά πνεύματα;

³⁴ Επειδή ο Υιός του Θεού εξήλθε νικητής μέσω πιστής εγκαρτερήσεως, σαν πνευματικό πρόσωπο, μπορούσε να διακηρύξη ένα άγγελμα κρίσεως εναντίον ‘των πνευμάτων εν φυλακή.’ Επειδή η ανυπακοή αυτών των πνευμάτων είναι συνδεδεμένη με τον καιρό του Νώε, πρέπει αυτά να είναι οι αγγελικοί γιοι του Θεού που εγκατέλειψαν την αρχική τους κατοικία στους ουρανούς και άρχισαν να ζουν σαν σύζυγοι με γυναίκες. (Γένεσις 6:1-4) Αυτά χαρακτηρίζονται σαν ‘τα εν φυλακή πνεύματα,’ επειδή η τιμωρία τους περιλάμβανε μια μορφή περιορισμού, αφού στερήθηκαν για πάντα την αρχική τους θέσι μεταξύ των πιστών αγγέλων. Τα λόγια του Ιούδα επιβεβαιώνουν ότι μόνο ένα μήνυμα καταδικαστικής κρίσεως θα μπορούσε να απευθυνθή σ’ αυτούς τους εκπεσμένους αγγέλους: «Αγγέλους, οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξε ο Θεός με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.» (Ιούδας 6) Η πιστή εγκαρτέρησις του Ιησού μέχρι θανάτου του έδωσε το δικαίωμα ν’ αποκατασταθή σε ζωή και έτσι ήταν σε θέσι να κηρύξη ή διακηρύξη μια τέτοια καταδικαστική κρίσι στους εκπεσμένους αγγέλους.

35. Γιατί το γεγονός ότι ο Ιησούς εκήρυξε ένα άγγελμα καταστροφής στα ‘εν φυλακή πνεύματα’ μάς ενθαρρύνει να υπομένωμε με πιστότητα;

³⁵ Αυτό το κήρυγμα καταστροφής των πονηρών πνευμάτων πρέπει να μας ενθαρρύνη να εγκαρτερούμε πιστά όταν έχωμε να υποστούμε θλίψεις. Γιατί; Διότι αυτές οι πονηρές πνευματικές δυνάμεις είναι σε μεγάλο βαθμό υπαίτιες για την υποκίνησι της αποξενωμένης από το Θεό ανθρωπότητας, εναντίον των μαθητών του Ιησού Χριστού. Η Αγία Γραφή μάς λέει: «Ο θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν, διά να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.» (2 Κορινθίους 4:4) «Δεν είναι η πάλη ημών [των Χριστιανών] εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» (Εφεσίους 6:12· βλέπε, επίσης, Αποκάλυψι 16:13, 14.) Το γεγονός, λοιπόν, ότι ο αναστημένος Ιησούς μπορούσε να κηρύξη ένα άγγελμα κρίσεως εναντίον των πονηρών πνευμάτων παρέχει τη διαβεβαίωσι ότι, τελικά, η μισητή τους επιρροή θα εκλείψη τελείως. (Παράβαλε με Μάρκο 1:23, 24.) Τι θαυμαστή ανακούφισι θα σημάνη αυτό!

36. (α) Πώς ανταμείφθηκε ο Ιησούς Χριστός για την πιστότητά του; (β) Έχοντας υπ’ όψι τη θέσι του Ιησού, πώς πρέπει να αισθανώμαστε που πάσχομε για χάρι του ονόματός του;

³⁶ Ο Ιησούς Χριστός, εκτός του ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς ως επιδοκιμασμένος δούλος του Θεού και μπόρεσε έτσι ν’ απευθύνη ένα άγγελμα κρίσεως εναντίον των απειθών αγγέλων, εξυψώθηκε επίσης πολύ. Ο απόστολος Πέτρος μάς λέει: «Όστις είναι εν δεξιά του Θεού πορευθείς εις τον ουρανόν, και εις ον υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις.» (1 Πέτρου 3:22) Αυτή η δήλωσις συμφωνεί και με τα λόγια του ίδιου του Ιησού μετά την ανάστασί του από τους νεκρούς: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.» (Ματθαίος 28:18) Πολλοί άνθρωποι ήσαν πρόθυμοι να υποστούν παθήματα και να καταθέσουν την ίδια τη ζωή τους στην υπηρεσία ανθρώπινων αρχόντων που είχαν πολύ λιγότερη εξουσία. Θεωρούσαν μεγάλη τους τιμή να υπηρετούν κάποιο βασιλιά ή βασίλισσα μ’ αυτό τον τρόπο. Πόσο περισσότερο πρέπει εμείς να αισθανώμαστε τιμημένοι που μπορούμε να υποφέρωμε επειδή είμαστε πιστοί στον ουράνιο Βασιλιά μας, τον Ιησού Χριστό!

ΜΙΜΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

37. Τίνος το παράδειγμα πρέπει να επιζητούμε να μιμούμεθα όταν υφιστάμεθα θλίψεις;

³⁷ Κάτω από θλίψεις, λοιπόν, αποβλέπετε πάντοτε στον Υιό του Θεού σαν το πρότυπό σας. Ο απόστολος γράφει: «Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα, διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας, διά να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλά εν τω θελήματι του Θεού.»—1 Πέτρου 4:1, 2.

38. Ποιο ήταν το φρόνημα του Ιησού Χριστού;

³⁸ Ποιο ήταν το φρόνημα του Ιησού; Ταπεινά υπέφερε κακοποιήσεις και ύβρεις που σωρεύθηκαν επάνω του, και τελικά πέθανε με οδυνηρό θάνατο πάνω σ’ ένα πάσσαλο. Επειδή ποτέ δεν ανταπέδωσε τα ίσα, εξεπλήρωσε τα προφητικά λόγια: «Εφέρθη ως πρόβατον επί σφαγήν και ως αρνίον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ανοίγει το στόμα αυτού.»—Πράξεις 8:32· Ησαΐας 53:7.

39. Τι αποδεικνύει ότι έχομε απομακρυνθή από την αμαρτία;

³⁹ Εμείς, οι δούλοι του Υψίστου, πρέπει να θέλωμε να έχωμε την ίδια υπομονή κάτω από παθήματα και να μην ενδίδωμε σε πνεύμα στασιασμού ή ανταποδόσεως. Το να απειλούμε τους διώκτες μας, το ν’ αναζητούμε ευκαιρίες για να τους βλάψωμε, θα έδειχνε ότι υποκείμεθα ακόμη στα πάθη της αμαρτωλής σάρκας. Οτιδήποτε παθήματα υφιστάμεθα στα χέρια των ανθρώπων πρέπει να είναι μόνο επειδή δεν ακολουθούμε την ιδιοτελή πορεία και τους τρόπους αυτού του κόσμου. (Ιωάννης 15:19, 25) Έτσι, μπορούμε να αποδείξωμε ότι με τη στάσι μας, με λόγια και με έργα, ζούμε, «ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού.»

ΜΙΑ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ

40. Γιατί θα είχε φανή παράξενο σε πολλούς πιστούς του πρώτου αιώνα το να υποστούν παθήματα για χάρι του Χριστού;

⁴⁰ Τον πρώτο αιώνα μ.Χ., ο ειδωλολατρικός πληθυσμός δεν υφίστατο παθήματα για θρησκευτικούς λόγους. Όσοι όμως εγίνοντο Χριστιανοί, εγίνοντο αντικείμενο μίσους. Το να υποβάλλωνται σε διωγμούς πρέπει να ήταν μια περίεργη, παράξενη πείρα. Ήταν τόσο διαφορετική από τις ευλογίες που απολάμβαναν με το να δεχθούν «το ευαγγέλιον.» Εκείνοι οι Χριστιανοί είχαν μεγάλη ανάγκη για μια ορθή κατανόησι των θλίψεων. Τα επόμενα λόγια του αποστόλου Πέτρου ήσαν ασφαλώς παρηγορητικά γι’ αυτούς:

«Αγαπητοί, μη παραξενεύεστε διά τον βασανισμόν τον γινόμενον εις εσάς [μη ξενίζεσθε τη εν υμίν πυρώσει, Κείμενον] προς δοκιμασίαν, ως εάν συνέβαινεν εις εσάς παράδοξον τι, αλλά καθότι είσθε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού, χαίρετε, ίνα και όταν η δόξα αυτού φανερωθή χαρήτε αγαλλιώμενοι. Εάν ονειδίζησθε διά το όνομα του Χριστού, είσθε μακάριοι, διότι το πνεύμα της δόξης και το του Θεού αναπαύεται εφ’ υμάς.»—1 Πέτρου 4:12-14.

41, 42. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια 1 Πέτρου 4:12-14, πώς πρέπει να βλέπωμε τα παθήματα για χάρι της δικαιοσύνης; (β) Τι διαβεβαιώνουν αυτά τα παθήματα;

⁴¹ Αντί να βλέπωμε με έκπληξι ή απορία τη θλίψι που μας συμβαίνει, μπορούμε να τη θεωρούμε σαν προπαρασκευαστική για τη συμμετοχή μας στις ευλογίες που θα λάβωμε όταν αποκαλυφθή ο Κύριός μας. Ο Πέτρος χαρακτήρισε τα παθήματα ως ‘πύρωσιν’ (Κείμενον), επειδή τα μέταλλα καθαρίζονται με το πυρ. Ομοίως, ο Θεός επιτρέπει να καθαρισθούν ή να εξαγνισθούν οι δούλοι του μέσω των θλίψεων που υφίστανται. Φυσικά, ο Ιεχωβά Θεός δεν μας έκανε αμαρτωλούς. Αλλά, εφόσον είμαστε, μπορεί να επιτρέπη να δοκιμάζωμε ωρισμένα παθήματα σαν ένα μέσον εξαγνισμού μας. Οι θλίψεις που δοκιμάζομε μπορούν να μας βοηθήσουν να γίνωμε πιο καλοί, πιο ταπεινοί, πιο σπλαγχνικοί και να έχωμε περισσότερη κατανόησι στις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Επίσης, όταν εμείς οι ίδιοι έχωμε υποστή σοβαρές δοκιμασίες, τα παρηγορητικά μας λόγια και η ενθάρρυνσις στους άλλους έχουν πολύ περισσότερη βαρύτητα. Εκείνοι τους οποίους παρηγορούμε γνωρίζουν ότι εμείς καταλαβαίνομε τα όσα περνούν.

⁴² Εφόσον ο Υιός του Θεού υπέφερε, οι θλίψεις που δοκιμάζομε αποτελούν επιβεβαίωσι ότι είμαστε πραγματικά μαθητές του, απολαμβάνοντας ενότητα μ’ αυτόν. Ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον εγώ είπον προς εσάς, Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ έδιωξαν, και σας θέλουσι διώξει.» (Ιωάννης 15:20) Αν διωκώμαστε για τους ίδιους λόγους που διωκόταν και ο Κύριός μας και υφιστάμεθα θλίψεις για χάρι της δικαιοσύνης όπως εκείνος, ‘συμμετέχομε στα παθήματα του Χριστού.’ Και ακριβώς όπως η πιστότητα εκείνου ωδήγησε στην ανταμοιβή του από τον ουράνιο Πατέρα του, η συνεχής μας πιστότητα στο να υπομένωμε θλίψεις μάς διαβεβαιώνει ότι θα βρεθούμε επιδοκιμασμένοι στην αποκάλυψι του Υιού του Θεού. Ασφαλώς η χαρά μας θα υπερχειλίζη όταν ευεργετηθούμε τότε με ατελεύτητη ζωή σε μια νέα τάξι, όπου όλες οι αιτίες των σημερινών θλίψεων δεν θα υπάρχουν πια.

43. Η πιστή εγκαρτέρησις κάτω από παθήματα αποδεικνύει ότι έχομε ποιο πνεύμα επάνω μας, και γιατί;

⁴³ Όπως δήλωσε επίσης ο Πέτρος, το να ονειδιζώμαστε για το όνομα του Χριστού, δηλαδή επειδή είμαστε μαθητές του, πρέπει να είναι αιτία ευτυχίας. Αποδεικνύει ότι εκείνοι που ονειδίζονται ή δυσφημούνται, έχουν το πνεύμα του Θεού, δηλαδή το έντιμο «πνεύμα της δόξης» που προέρχεται από το Θεό. Αυτό το πνεύμα, που είναι άγιο, μπορεί να μένη μόνο σε άτομα που είναι καθαρά ή αγνά από τη θεία άποψι.

44. Ποιο είδος παθημάτων πρέπει ν’ αποφεύγωμε;

⁴⁴ Γι’ αυτό και είναι πολύ ζωτικό να εξακριβώνωμε αν τα παθήματα που μας συμβαίνουν δεν οφείλωνται σε κακές πράξεις από μέρους μας. Ο απόστολος Πέτρος μάς προτρέπει: «Μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς ή κλέπτης ή κακοποιός ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια [αλλοτριεπίσκοπος, Κείμενον].»—1 Πέτρου 4:15.

45. Πού καταλήγει το να πάσχη ένας που ομολογεί ότι είναι Χριστιανός για διάπραξι κάποιου εγκλήματος;

⁴⁵ Ένα άτομο που ομολογεί ότι είναι Χριστιανός και γίνεται ένοχος εγκλήματος κατά του συνανθρώπου του, δεν μπορεί να αναμένη απαλλαγή από κάποια τιμωρία. (Παράβαλε με Πράξεις 25:11.) Αυτή η τιμωρία θα επιφέρη όνειδος σ’ αυτόν, στην εκκλησία με την οποία είναι ταυτισμένος και στο όνομα του Χριστού. Αυτός δεν αποκομίζει χαρά, αλλά καταισχύνη.

46. (α) Τι είναι ο «αλλοτριεπίσκοπος»; (β) Πώς μπορεί να πάσχη ένας Χριστιανός σαν «αλλοτριεπίσκοπος» ή «περιεργαζόμενος τα αλλότρια»;

⁴⁶ Το να αναμιγνύεται κανείς στις υποθέσεις των άλλων μπορεί να τον κάνη αντικείμενο μίσους. Το πώς ένα άτομο μπορεί να φθάση σ’ αυτό το σημείο υπονοείται από τη λέξι «αλλοτριεπίσκοπος» που χρησιμοποιεί ο Πέτρος, και που κατά γράμμα σημαίνει ‘αυτός που επισκοπεί τα αλλότρια.’ Ίσως επειδή έχει αποκτήσει γνώσι των Γραφών, ένας Χριστιανός μπορεί να θεωρή τώρα τον εαυτό του ενδεδειγμένο να λέη στους ανθρώπους του κόσμου πώς πρέπει να χειρίζωνται τις προσωπικές τους υποθέσεις. Μπορεί να προωθή τις δικές του γνώμες πάνω σε θέματα ντυσίματος, διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών, χειρισμού προβλημάτων του γάμου και των σεξουαλικών σχέσεων, ψυχαγωγίας, δίαιτας και παρομοίων ζητημάτων. Όταν υπεισέρχεται απρόσκλητος στα προσωπικά προβλήματα των άλλων, λέγοντάς τους τι να κάνουν ή τι να μην κάνουν, προσπαθεί να γίνη ‘επίσκοπος’ των υποθέσεών τους. Αυτό συνήθως διεγείρει δυσφορία. Μπορεί να του πουν απερίφραστα να κοιτάζη τη δουλειά του. Μπορεί ακόμη και να υποστή σκληρή σωματική μεταχείρισι από ανθρώπους που αντιδρούν με οργή στην ανάμιξί του στην ιδιωτική τους ζωή. Το άτομο που περιεργάζεται ζητήματα που δεν τον ενδιαφέρουν προξενεί στενοχώρια στον ίδιο τον εαυτό του και κακοπαριστάνει τη Χριστιανοσύνη και το άγγελμά της προς τους έξω. Φυσικά, και μέσα στην εκκλησία ακόμη δεν υπάρχει θέσις για άτομα που περιεργάζονται τα αλλότρια.—Παράβαλε με 1 Τιμόθεον 5:13.

47. Πώς η εγκαρτέρησις ενός Χριστιανού κάτω από παθήματα φέρει δόξα στον Θεό;

⁴⁷ Σε αντίθεσι με τη ντροπή του να εκτεθή δημόσια σαν ένας παραβάτης του νόμου ή σαν ένας αλλοτριεπίσκοπος, το να πάσχη σαν Χριστιανός αυτό αποφέρει τιμή. Ο Πέτρος γράφει: «Εάν πάσχη ως Χριστιανός, ας μη αισχύνηται, αλλ’ ας δοξάζη τον Θεόν κατά τούτο.» (1 Πέτρου 4:16) Όταν επέρχεται θλίψις σ’ εμάς λόγω του Χριστιανικού μας τρόπου ζωής, η εγκαρτέρησίς μας με υπομονή και χωρίς γογγυσμούς αποφέρει δόξα στον Ύψιστο. Αποδεικνύει ότι αυτό που έχομε σαν Χριστιανοί—μια πολύτιμη σχέσι με τον Θεό και τον Χριστό, καθαρή συνείδησι, πνευματική ευεξία και στερεή ελπίδα για το μέλλον—αποτελούν θησαυρό μεγάλης αξίας. Δείχνομε ότι είμαστε διατεθειμένοι να υποφέρωμε και, αν είναι ανάγκη, να πεθάνωμε γι’ αυτά, και αυτό αποδίδει δόξα στον Θεό που υπηρετούμε πρόθυμα. Το να υποχωρήσωμε στις πιέσεις και να αρνηθούμε την πίστι μας θα επέφερε αντίθετα όνειδος στο όνομά του. Αυτό θα δημιουργούσε σοβαρή αμφιβολία στους παρατηρητές ως προς την ανεκτίμητη αξία του να είναι κανείς μαθητής του Ιησού Χριστού.—Παράβαλε με Εφεσίους 3:13· 2 Κορινθίους 6:3-10.

ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Ή ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ

48. Πώς τα εδάφια 1 Πέτρου 4:17-19 δείχνουν ότι δεν είμαστε αβοήθητοι όταν υφιστάμεθα παθήματα για χάρι της δικαιοσύνης;

⁴⁸ Έχομε δει ότι τα άδικα παθήματα των Χριστιανών θα μπορούσαν να προληφθούν από τον Ιεχωβά Θεό με την παντοδυναμία του, αλλά ότι εκείνος τα επιτρέπει για σοβαρούς λόγους. Στο μεταξύ όμως, ο Ύψιστος ποτέ δεν αφήνει τους δούλους του χωρίς βοήθεια. Ο απόστολος Πέτρος, αναπτύσσοντας αυτό το σημείο, γράφει:

«Διότι έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού; και αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή; Ώστε και οι πάσχοντες κατά το θέλημα του Θεού ας εμπιστεύωνται τας εαυτών ψυχάς εις αυτόν, ως εις πιστόν Δημιουργόν εν αγαθοποιία.»—1 Πέτρου 4:17-19.

49. (α) Από πότε ο ‘Οίκος του Θεού’ βρίσκεται κάτω από κρίσι; (β) Τι είναι εκείνο που καθορίζει την τελική απόφασι που εκδίδεται;

⁴⁹ Η Χριστιανική εκκλησία, σαν ‘Οίκος του Θεού,’ είχε την αρχή της το έτος 33 μ.Χ. από τότε και στο εξής, τα μέλη της είναι κάτω από θεία κρίσι. Η ανταπόκρισίς τους στο θέλημά του, και η στάσις τους, τα έργα και οι πράξεις τους σε πράγματα που επιτρέπει ο Ιεχωβά Θεός να τους συμβούν σχετίζονται πολύ με την τελική του απόφασι. Κατά καιρούς, εκείνο που ο Ιεχωβά Θεός θεωρεί κατάλληλο να επιτρέψη να υποστούν οι δούλοι του, μπορεί να είναι πολύ σοβαρό. Αλλά ο διωγμός φέρνει ένα είδος παιδείας την οποία ο Θεός μπορεί να κάνη ν’ αποβή προς όφελος του λαού του.—Εβραίους 12:4-11· βλέπε, επίσης, Εβραίους 4:15, 16, όπου φαίνεται ότι τα παθήματα που υπέστη ο Ιησούς Χριστός τον έκαναν κατάλληλο σαν ελεήμονα και σπλαγχνικό αρχιερέα.

50, 51. Πώς οι πείρες του Ιωσήφ και του Παύλου δείχνουν ότι ο Ιεχωβά μπορεί να μετατρέψη σε ευλογία εκείνο ακριβώς που οι άνθρωποι μπορεί να χρησιμοποιούν προσπαθώντας να μας βλάψουν;

⁵⁰ Οι άνθρωποι που είναι κάτω από τον έλεγχο του Σατανά μπορεί να προσπαθήσουν να καταστρέψουν την πίστι μας με την κακομεταχείριση. Αλλά ο Ιεχωβά μπορεί να ματαιώση τον κακό σκοπό τους. Ο ουράνιος Πατέρας μας, ενώ ο ίδιος μισεί το κακό, μπορεί να κάνη εκείνο που θα μπορούσε να μας βλάψη να απεργασθή κάποιο καλό αποτέλεσμα. Πάρτε την περίπτωσι του νεαρού γιου του Ιακώβ, του Ιωσήφ. Οι ετεροθαλείς αδελφοί του τον μισούσαν και τον πούλησαν σε δουλεία. Επί χρόνια, ο Ιωσήφ υπέφερε πολλά, ακόμη και άδικη φυλάκισι. Αλλά, κατόπιν, ο Ιεχωβά Θεός έκανε χρήσι αυτού του περιστατικού για να διαφυλάξη ζωντανή την οικογένεια του Ιακώβ. Σχετικά μ’ αυτό, ο Ιωσήφ είπε στους ετεροθαλείς αδελφούς του:

«Τώρα λοιπόν μη λυπείσθε μηδ’ ας φανή εις εσάς σκληρόν ότι με επωλήσατε εδώ· επειδή εις διατήρησιν ζωής με απέστειλεν ο Θεός έμπροσθέν σας. Διότι τούτο είναι το δεύτερον έτος της πείνης επί της γης· και μένουσιν ακόμη πέντε έτη, εις τα οποία δεν θέλει είσθαι ούτε αροτρίασις ούτε θερισμός. Και ο Θεός με απέστειλεν έμπροσθέν σας διά να διατηρήσω εις εσάς διαδοχήν επί της γης και να διαφυλάξω την ζωήν σας μετά μεγάλης λυτρώσεως. Τώρα λοιπόν δεν με απεστείλατε εδώ σεις, αλλ’ ο Θεός· και με έκαμε πατέρα εις τον Φαραώ και κύριον παντός του οίκου αυτού και άρχοντα πάσης της γης Αιγύπτου.»—Γένεσις 45:5-8.

⁵¹ Με όμοιο τρόπο, όταν ο απόστολος Παύλος βρέθηκε φυλακισμένος στη Ρώμη, αυτή η δυσμενής περίστασις χρησίμευσε στην προαγωγή της υποθέσεως της αληθινής λατρείας. Στην προς Φιλιππησίους επιστολή του, ο Παύλος έγραψε:

«Θέλω δε να εξεύρητε, αδελφοί, ότι τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον του ευαγγελίου, ώστε τα διά τον Χριστόν δεσμά μου έγειναν φανερά εις όλον το πραιτώριον και εις πάντας τους λοιπούς, και οι πλειότεροι των εν Κυρίω αδελφών πεποιθότες εις τα δεσμά μου τολμώσι περισσότερον να κηρύττωσιν αφόβως τον λόγον.»—Φιλιππησίους 1:12-14.

52. Γιατί δεν πρέπει «ο ασεβής και αμαρτωλός» ν’ αναμένη να ‘φανή’;

⁵² Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός επιτρέπει να υφίστανται οι πιστοί δούλοι του αυστηρή μεταχείρισι για να τους καθαρίση και για να δείξουν την αφοσίωσί τους, πώς θα μπορούσαμε να φαντασθούμε ότι «ο ασεβής και αμαρτωλός» μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, δηλαδή ‘στον οίκο του Θεού,’ θα μπορούσε έστω και να «φανή» ενώπιόν Του μαζί με τον ‘δίκαιο’ μέσα στην ίδια εκκλησία; Ο ψαλμωδός τονίζει: «Δεν θέλουσιν εγερθή οι ασεβείς εν τη κρίσει, ουδέ οι αμαρτωλοί εν τη συνάξει των δικαίων.» (Ψαλμός 1:5) Οι ασεβείς δεν θα σταθούν ως επιδοκιμασμένοι, αλλά θα κατακριθούν. Μπορεί να βρεθούν μέσα στη σύναξι των δικαίων, αλλά ποτέ δεν θα κάνουν μια ευνοϊκή ‘εμφάνισι’ ενώπιον του Θεού. Εξ αιτίας εκείνων που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν σ’ αυτό τον κόσμο όλοι οι πιστοί, η τελική τους σωτηρία για αιώνια ζωή απαιτεί πραγματική προσπάθεια, αγάπη και πίστι στην οδό της δικαιοσύνης. Επομένως, η σωτηρία τους είναι μετά δυσκολίας. Κατά συνέπεια, πρέπει όλα τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας («του οίκου του Θεού») να αποφεύγουν να είναι ‘ασεβείς’ και ‘αμαρτωλοί’ σ’ αυτό τον ‘καιρό’ της κρίσεως.—1 Πέτρου 4:17, 18· Παροιμίαι 11:31.

53. (α) Όταν υφιστάμεθα παθήματα, τι παρηγοριά μπορούμε ν’ αντλήσωμε από το γεγονός ότι ο Ιεχωβά είναι ‘πιστός Δημιουργός’; (β) Πώς πρέπει ν’ αντιδρούμε απέναντι των διωκτών μας;

⁵³ Μπορεί να μας συμβούν δοκιμασίες που εμείς απλώς δεν μπορούμε να τις υποφέρωμε με δική μας δύναμι. Εν τούτοις, οσοδήποτε οικτρή κι’ αν γίνη η κατάστασίς μας, ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να μας διατηρήση και να εξουδετερώση εντελώς όλη τη βλάβη που μπορεί να έχωμε υποστή. Όταν αναθέτωμε τον εαυτό μας πλήρως σ’ αυτόν, αυτός μπορεί να μας ενισχύση με το πνεύμα του για να αντέξωμε κάτω από παθήματα. Επειδή, όπως λέει ο Πέτρος, είναι ένας ‘πιστός Δημιουργός,’ ένας Θεός τον οποίο μπορούμε να εμπιστευώμεθα, δεν θα αποδειχθή άπιστος στην υπόσχεσί του να σπεύση σε βοήθεια των δούλων του. (1 Πέτρου 4:19) Αυτή η γνώσις μπορεί να μας βοηθήση να αποφύγωμε ν’ αντιδράσωμε με τρόπο που δυσφημεί το Θεό απέναντι των διωκτών μας. Αντί να τους καταπολεμούμε, ανταποδίδοντας τα ίσα, πρέπει να εξακολουθήσωμε να πράττωμε το καλό.—Λουκάς 6:27, 28.

54. Πώς ταπεινωνόμαστε κάτω από το χέρι του Θεού, και πώς αυτό μας ωφελεί;

⁵⁴ Αν εμείς ταπεινά υπομένωμε ό,τι μπορεί να μας συμβή, διατηρώντας ένα Χριστοειδές φρόνημα, μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι ο Ιεχωβά θα μας εξυψώση. Καμμιά δοκιμασία δεν θα συνεχισθή επ’ άπειρον. Κάποτε θα τελειώση. Ενόσω συμπεριφερόμαστε σε αρμονία με το θείο θέλημα, καθώς υφιστάμεθα κακομεταχείριση παραμένομε κάτω από το χέρι του Ιεχωβά. Και αυτό το χέρι μπορεί να μας ανυψώση, εξυψώνοντάς μας σαν επιδοκιμασμένους και δοκιμασμένους δούλους του. Αυτό συνιστά και ο απόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, διά να σας υψώση εν καιρώ, και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.»—1 Πέτρου 5:6, 7.

55. Μολονότι δεν μπορούμε ν’ αποφύγωμε τις δοκιμασίες, από τι μπορούμε ν’ απαλλαγούμε, και πώς;

⁵⁵ Τι ενθαρρυντικό είναι να γνωρίζωμε ότι ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται γνήσια για μας! Η αγάπη του θερμαίνει την καρδιά μας· το πνεύμα του μας ενισχύει και μας στηρίζει. Έπειτα, όταν μια ιδιαίτερη δοκιμασία τελειώση και προσβλέπωμε πάλι στη στοργική φροντίδα του Ιεχωβά, ελκυόμεθα πλησιέστερα προς αυτόν. Η κατάστασις μοιάζει με την κατάστασι ενός παιδιού με εκτίμησι, που έχει δοκιμάσει την αγάπη και τη φροντίδα στοργικών γονέων σε καιρό σοβαρής ασθένειας. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη του ενισχύονται πολύ. Είναι αλήθεια ότι, όταν οι περιστάσεις είναι πολύ δύσκολες, απλώς δεν μπορούμε να τις αποφύγωμε. Αλλά μπορούμε να επιρρίψωμε τη στενοχώρια ή την ανησυχία μας στον Ιεχωβά Θεό. Δεν είναι ανάγκη ν’ ανησυχούμε για το πόσο καιρό θα μπορούσαμε να αντέξωμε σε αμείλικτο ξυλοδαρμό από ένα μανιασμένο όχλο, σε σεξουαλικές επιθέσεις, ή σε άλλες αγριότητες. Με τη βοήθεια του στοργικού ουράνιου Πατέρα μας, μπορούμε να εγκαρτερήσωμε και να κερδίσωμε μια ηθική νίκη κατά των διωκτών μας, παραμένοντας πιστοί στο Θεό μας. Αυτή η διαβεβαίωσις μάς απαλλάσσει από την ανησυχία που θα μπορούσε να μας αφαιρέση την ειρήνη της διάνοιας και της καρδιάς που είναι τόσο ζωτική για να παραμείνωμε σταθεροί στις δοκιμασίες.

56. Γιατί το να επιρρίψωμε τις ανησυχίες μας στον Ιεχωβά δεν σημαίνει ότι πρέπει ν’ αδιαφορούμε για την αντίδρασί μας στις δοκιμασίες;

⁵⁶ Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι, επιρρίπτοντας τις ανησυχίες μας στον Ιεχωβά, μπορούμε τώρα να είμαστε ικανοποιημένοι ή αδιάφοροι. Έχομε έναν εχθρό. «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε,» έγραψε ο Πέτρος. «Ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη.»—1 Πέτρου 5:8.

57. Τι θέλει να κάνη ο Σατανάς;

⁵⁷ Σύμφωνα με τη συμβουλή του αποστόλου, δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι στις θλίψεις. Ο αντίδικος απλώς αναμένει την ευκαιρία να μας κάνη να πέσωμε. Ο Σατανάς θα επιχειρήση να μας κάνη ν’ αμφιβάλλουμε για την πιστότητα των αδελφών μας, ή να μας εξασθενίση πνευματικώς με κάποιον άλλο τρόπο. Το να αποσυρθούμε από τη συναναστροφή με τη Χριστιανική εκκλησία ή το να παύσωμε να εκδηλώνωμε την πίστι μας στους άλλους, θα σήμαινε ότι μας κατάπιε ο Σατανάς, ο ‘ωρυόμενος λέων’ που είναι πάντοτε άγρυπνος να συλλάβη κάποιο απρόσεκτο θύμα.

58. Ποια γνώσι για τους αδελφούς μας μπορεί να μας βοηθήση να παραμείνωμε πιστοί;

⁵⁸ Το να διατηρούμε την αγρύπνια μας, θα μας βοηθήση να θυμώμαστε πάντοτε ότι δεν είμαστε μόνοι στην εγκαρτέρησι κάτω από παθήματα. Σ’ όλη τη γη, οι Χριστιανοί αδελφοί μας αντιμετωπίζουν διάφορα είδη θλίψεως. Και, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού, κατορθώνουν να εγκαρτερούν πιστά στις δοκιμασίες. Η γνώσις τούτου μας βοηθεί να αποφύγωμε να πέσωμε θύματα των παγίδων του Σατανά, διότι μας δίνει πεποίθησι ότι κι’ εμείς επίσης μπορούμε να υπομείνωμε με τη δύναμι του Ιεχωβά. Γι’ αυτό, λοιπόν, «αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν, εξεύροντες ότι τα αυτά παθήματα γίνονται εις τους αδελφούς σας τους εν τω κόσμω.»—1 Πέτρου 5:9.

59, 60. Πώς μπορούμε ν’ αποκομίσωμε το μεγαλύτερο δυνατό όφελος από τις δοκιμασίες μας;

⁵⁹ Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός θέλει να πετύχωμε και ν’ αποκτήσωμε σωτηρία, μπορούμε ν’ αποβλέπωμε με εμπιστοσύνη σ’ αυτόν για βοήθεια. Ταυτόχρονα, θα δεχώμαστε οτιδήποτε μας συμβαίνει, με την ανοχή του Θεού, σαν πολύτιμη παιδεία που θα μας κάνη τέλειους, πλήρως ανεπτυγμένους Χριστιανούς, ισχυρούς στην πίστι. Ο απόστολος Πέτρος το εκφράζει πολύ ωραία αυτό, λέγοντας :

«Ο δε Θεός πάσης χάριτος, όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν διά του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση. Εις αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.»—1 Πέτρου 5:10, 11.

⁶⁰ Ακριβώς όπως ο Ιησούς Χριστός υπέφερε για λίγο καιρό στη γη και κατόπιν εξυψώθηκε πολύ, έτσι και οι μαθητές του Υιού του Θεού αποβλέπουν σε μια ένδοξη ανταμοιβή. Αν τα παθήματα που επέρχονται σ’ εμάς, κατά θεία ανοχή, μας κάνουν πιο ισχυρούς στην προσκόλλησί μας στους Βιβλικούς κανόνες, και πιο ταπεινούς, φιλεύσπλαγχνους και ελεήμονες μαθητές του Υιού του Θεού, αυτή η μορφή εκπαιδεύσεως ή διαμορφώσεως θα έχη εξυπηρετήσει το σκοπό της. Για να γίνη αυτό, είναι ανάγκη να εμπιστευώμαστε πλήρως στον ουράνιο Πατέρα μας, πεπεισμένοι ότι, οτιδήποτε αυτός επιτρέπει να έλθη, θα εξασφαλίση τελικά την αιώνια ευημερία και ευτυχία μας, αν εμείς ταπεινά υποτασσώμεθα. (Ρωμαίους 8:28) Με το πνεύμα του αποστόλου Πέτρου, μπορούμε να υψώσωμε τη φωνή μας, λέγοντας: ‘Ευχαριστούμε τον Θεό που επιτρέπει να εκπαιδευθούμε με δοκιμασίες και μας βοηθεί να είμαστε σταθεροί και ισχυροί σαν επιδοκιμασμένοι δούλοι του με την αιώνια ζωή υπ’ όψιν!’