ΜΙΣΘΩΤΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ

Άτομο που (ανόμοια με τους δούλους) λάβαινε μισθό για την εργασία του.

Ο Νόμος απαιτούσε να πληρώνονται αυτοί οι εργάτες στο τέλος της εργάσιμης ημέρας. (Λευ 19:13· Δευ 24:14, 15) Τουλάχιστον τον πρώτο αιώνα Κ.Χ. φαίνεται ότι η συμφωνία για το μισθό γινόταν προτού αρχίσουν οι εργάτες την εργασία τους, η εργάσιμη ημέρα διαρκούσε 12 ώρες—περίπου από τις έξι το πρωί ως τις έξι το βράδυ—και το συνηθισμένο ημερομίσθιο για τους αμπελεργάτες ήταν προφανώς ένα δηνάριο (74 σεντς). (Ματ 20:1-13) Η Γραφική αναφορά στα «χρόνια του μισθωτού εργάτη» υποδηλώνει μάλλον ότι η διάρκεια της σύμβασης εργασίας, ή αλλιώς του συμβολαίου, ήταν επίσης καθορισμένη.—Ησ 16:14· 21:16.

Προφανώς, πολλοί από τους μισθωτούς εργάτες στον Ισραήλ ήταν απερίτμητοι, διότι ο Νόμος όριζε ότι δεν έπρεπε να τρώνε από το Πάσχα, ενώ οι περιτμημένοι δούλοι μπορούσαν να τρώνε, θεωρούμενοι μέλη της εκάστοτε ισραηλιτικής οικογένειας. Παρόμοια, μολονότι οι μισθωτοί εργάτες ενός ιερέα δεν μπορούσαν να φάνε από τα άγια πράγματα, δεν ίσχυε τέτοια απαγόρευση για τους περιτμημένους δούλους, καθότι αυτοί ήταν επίσης στην ουσία μέλη του σπιτικού του ιερέα.—Εξ 12:43-45· Λευ 22:10, 11.

Ο Ισραηλίτης που, εξαιτίας οικονομικών αντιξοοτήτων, αναγκαζόταν να πουλήσει τον εαυτό του ως δούλο σε ομοεθνή του ή σε πάροικο, σε μέτοικο ή σε μέλος της οικογένειας του πάροικου δεν έπρεπε να υφίσταται τυραννική μεταχείριση, αλλά έπρεπε να περιβάλλεται με το αρμόζον στοχαστικό ενδιαφέρον όπως ο μισθωτός εργάτης. Κατόπιν, αν δεν κατάφερνε να επωφεληθεί από το δικαίωμα εξαγοράς, έπρεπε να απελευθερωθεί είτε το έβδομο έτος της δουλείας του είτε το Ιωβηλαίο έτος, ανάλογα με το ποιο ερχόταν πρώτο.—Εξ 21:2· Λευ 25:39, 40, 47-49, 53· Δευ 15:12· βλέπε ΔΟΥΛΟΣ.

Κατά καιρούς οι μισθωτοί εργάτες υφίσταντο κακομεταχείριση από τους εργοδότες τους. Μέσω του Μαλαχία, του προφήτη του, ο Ιεχωβά προειδοποίησε ότι θα γινόταν ταχύς μάρτυρας εναντίον όσων ενεργούσαν απατηλά σε σχέση με το μισθό του μισθωτού εργάτη.—Μαλ 3:5· βλέπε επίσης Ιακ 5:4· ΜΙΣΘΟΣ.

Γενικά, ο μισθωτός εργάτης ανυπομονούσε να τελειώσει η εργάσιμη ημέρα και να λάβει το μισθό του. (Ιωβ 7:1, 2) Πολλές φορές δεν είχε πλήρως στην καρδιά του τα συμφέροντα του εργοδότη του, όπως θα έπρεπε, κάτι που προκύπτει από τη δήλωση του Ιησού Χριστού σύμφωνα με την οποία, ανόμοια με τον μισθωτό που φεύγει σε περίπτωση κινδύνου, εκείνος, ως ο Καλός Ποιμένας, θα παρέδιδε την ψυχή του για χάρη των προβάτων.—Ιωα 10:11-15· βλέπε επίσης Ιερ 46:21.