Μαχηταί υπέρ της Αληθείας

«Να στρατεύης . . . την καλήν στρατείαν, έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησαν εις την πίστιν.»—1 Τιμ. 1:18, 19.

 1. Ποιος έχει τα προσόντα για τη διακονία;

ΕΧΕΤΕ τα προσόντα να ενταχθήτε στις γραμμές των μαχητών του Ιεχωβά υπέρ της αληθείας; Οποιοσδήποτε αφιερώνεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά, είτε άνδρας είτε γυναίκα, είτε νέος είτε ηλικιωμένος, θ’ αποκτήση τα προσόντα αν τηρή τις απαιτήσεις. Ο Παύλος μίλησε για το να είναι κανείς «καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού»· όπως ακριβώς πρέπει να διεξάγωμε την «καλήν στρατείαν», έτσι επίσης πρέπει να είμεθα καλοί στρατιώται για να έχωμε την επιδοκιμασία του Θεού. Πρέπει να είμεθα αφωσιωμένοι στη διακονία και πρόθυμοι να συμμετάσχωμε στις ταλαιπωρίες και στους διωγμούς που την συνοδεύουν μαζί με πολλές χαρές και ευλογίες. «Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού.» (2 Τιμ. 2:3) Τι είδους στρατιώτης είναι πραγματικά ένα άτομο, το δείχνει στη μάχη. Μπορεί να του εμπιστευθή κανείς ένα έργον ή μήπως αυτός απουσιάζει από τις συναθροίσεις και δεν είναι τακτικός στην υπηρεσία; Είναι αξιόπιστος και σταθερός, ή ομοιάζει περισσότερο σαν ένας συμπαρασυρόμενος μισθοφόρος που αποβλέπει πρώτα στα δικά του συμφέροντα; Δεν υπηρετούμε ανθρώπους, αλλά τον Θεό. Δεν καλούμεθα ενώπιον ανθρωπίνου δικαστηρίου αν παραμελούμε τα καθήκοντά μας· ο Ιεχωβά είναι εκείνος που μας εξετάζει.—1 Κορ. 4:1-4.

 2. Πώς εκδηλώνομε πνεύμα αγάπης προς τους αδελφούς μας;

² Πολλές φορές πρέπει όχι μόνο να βαστάζωμε το δικό μας φορτίο διακονίας, αλλά και να δίνωμε χέρι βοηθείας σε άλλους που έχουν ανάγκη βοηθείας. Είναι γνωστό ότι τα μεγαλύτερα πολεμικά δυστυχήματα συμβαίνουν όταν οι στρατιώτες μάχωνται τις πρώτες των μάχες και προτού γίνουν έμπειροι στον πόλεμο. Όπως ακριβώς ένας πατέρας φροντίζει για τα τέκνα του επιμελώς, έτσι και οι ώριμοι παλαίμαχοι του πνευματικού πολέμου πρέπει να βοηθούν τους νέους δια μέσου των πρώτων των αψιμαχιών για να εξακολουθήσουν να περιπατούν αξίως του Θεού. (1 Θεσ. 2:11, 12) Επί πλέον, ένα καλά εκγυμνασμένο σύνταγμα στρατιωτών είναι υπερήφανο για τα κατορθώματά του και ενώ ένας Χριστιανός δεν θα φυσιωθή με προσωπική υπερηφάνεια, πρέπει να έχη καλό πνεύμα και ευχαρίστησι να εργάζεται μαζί με τους αδελφούς του. «Διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. Μη αισχυνθής λοιπόν την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών.»—2 Τιμ. 1:7, 8.

 3, 4. Ποιες είναι μερικές από τις απαιτήσεις της διακονίας;

³ Ο Παύλος, εκτός του ότι μας νουθετεί ν’ αποδειχθούμε άξιοι να είμεθα στις γραμμές των Χριστιανών μαχητών μέσω τέτοιων προσόντων, τονίζει και μια άλλη απαίτησι: Να ζούμε σύμφωνα με την πίστι μας. Στον Τιμόθεο έγραψε (1 Τιμ. 1:18-20): «Ταύτην την παραγγελίαν παραδίδω εις σε, . . . να στρατεύης κατ’ αυτάς την καλήν στρατείαν, έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησαν εις την πίστιν.» Ο Παύλος είχε εύλογη αιτία για να το αναφέρη αυτό, επειδή μερικοί τότε είχαν προσπαθήσει να ανατρέψουν την πίστι, ανθιστάμενοι στην αλήθεια σε υπερβολικό βαθμό· και προειδοποίησε ότι τέτοιες ιδέες θα ήσαν θανατηφόροι σαν γάγγραινα αν επετρέπετο να επικρατήσουν. Όπως ακριβώς ένας στρατιώτης που είναι διστακτικός ή αναποφάσιστος μπορεί κάλλιστα να το πληρώση αυτό με τη ζωή του, έτσι μπορεί να συμβή και σ’ εμάς αν δεν κρατούμε στερεά την πίστι μας. Πρέπει ν’ αφήσωμε τον Θεό ν’ αποδειχθή αληθής, με πίστι και εμπιστοσύνη στον λόγον του. Προσκολληθήτε σ’ αυτόν ωσάν στη ζωή την ίδια. Εκείνοι που προσπαθούν να καταστρέψουν την πίστι των άλλων θα υποβληθούν σε πειθαρχία από την οργάνωσι του Ιεχωβά και θ’ απομακρυνθούν από τις γραμμές της. Ο Παύλος είπε στους Κορινθίους: «Είμεθα έτοιμοι να εκδικήσωμεν πάσαν παρακοήν.» Στις πρώτες ημέρες της Χριστιανικής οργανώσεως ήταν αναγκαία τέτοια πειθαρχική ενέργεια, όπως ακριβώς είναι αναγκαία κατά περιστάσεις και σήμερα. Αναφέρεται μια παλαιά περίπτωσις: «Εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, δια να μάθωσι να μη βλασφημώσι.»—2 Κορ. 10:6· 1 Τιμ. 1:20.

⁴ Όπως οι στρατιώτες στον Ισραήλ έπρεπε να τηρούνται καθαροί με αγιασμό για τον πόλεμό τους υπό την ηγεσία του Θεού, έτσι και σήμερα πρέπει να διατηρούμε «αγαθήν συνείδησιν» ζώντας σύμφωνα με τις απαιτήσεις του. «Πολιτεύεσθε αξίως του Ευαγγελίου του Χριστού, δια να ακούσω, είτε όταν έλθω και σας ίδω, είτε ενώ είμαι απών . . . ότι στέκεσθε εις έν πνεύμα.» (Φιλιππησ. 1:27) Μερικοί από τους τρόπους για να περιπατούμε αξίως περιγράφονται ότι είναι «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης.»—Εφεσ. 4:1-3.

 5, 6. Πώς μπορεί μερικοί ν’ αποκλεισθούν από τις γραμμές των μαχητών του Ιεχωβά;

⁵ Με περισσότερη ακόμη έμφασι το Γαλάτας 5:19-21 περιγράφει τα έργα της σαρκός, στα οποία περιλαμβάνονται τέτοια πράγματα όπως πορνεία, ειδωλολατρία, πνευματισμός, φθόνος, θυμός και μέθη, και λέγει ότι εκείνοι που τα εξασκούν δεν θα κληρονομήσουν ποτέ τη βασιλεία του Θεού. Για να έχη, λοιπόν, ο Χριστιανός τα προσόντα ενώπιον του Θεού να συμμετάσχη στον πνευματικό πόλεμο υπό την αρχηγία του Χριστού, πρέπει ν’ αποφεύγη τέτοια πράγματα και πρέπει αντί τούτων να εκδηλώνη τον καρπόν του πνεύματος του Θεού. Δεν μπορεί να είναι κατ’ όνομα μόνο μάρτυς, αλλά πρέπει να έχη πίστι και αγαθή συνείδησι, δηλαδή συνείδησι εκπαιδευμένη σύμφωνα με τον λόγον του Θεού. Ενώ η διαγωγή μας μπορεί να φαίνεται κατάλληλη στα μάτια των φίλων μας, πρέπει να ενθυμούμεθα ότι ο Θεός διακρίνει τις μυστικές προθέσεις της καρδιάς. Στον καιρό της αφιερώσεώς μας στον Ιεχωβά όχι μόνο υποσχεθήκαμε ν’ αποβάλωμε την ακαθαρσία της σαρκός, αλλά εκάμαμε ακόμα αίτησι στον Θεό για μια αγαθή συνείδησι απέναντι του Θεού. (1 Πέτρ. 3:16, 17, 21) Πολεμούμε, λοιπόν, εναντίον των τάσεων της σαρκός, ενισχυόμενοι στον αγώνα από το πνεύμα του Θεού.—1 Κορ. 10:13· Ρωμ. 7:23.

⁶ Ο Παύλος εγνώριζε ότι το να είμεθα απλώς συνταυτισμένοι με τον λαόν του Θεού δεν θα μας εξησφάλιζε ζωή, ούτε και το να συμμετέχωμε στην υπηρεσία, εκτός αν ζούμε και υπηρετούμε όπως αρμόζει σε Χριστιανούς πολεμιστάς. Δεν ήθελε να είναι μεταξύ εκείνων που τρέχουν τον αγώνα της πίστεως και συμμετέχουν στο κήρυγμα προς άλλους, μόνο για να βρουν τον εαυτό τους αποκλεισμένον από το βραβείο της ζωής. (1 Κορ. 9:24-27) Το ν’ ακολουθήση οποιοσδήποτε που βρίσκεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά μια στασιαστική, πείσμονα πορεία, όχι μόνο θα επιφέρη τιμωρία στον εαυτό του, αλλά πολύ πιθανώς θα φέρη όνειδος στην υπόθεσι που υπηρετεί και θα κάμη να κλονισθή η πίστις των άλλων. Μια δυνατή εξεικόνισι τούτου βλέπομε στην περίπτωσι του Αχάν, όταν ως στρατιώτης του Ισραήλ παρέβη τις διαταγές του Ιεχωβά. Το αποτέλεσμα της παραβάσεώς του ήταν ότι τριάντα έξη από τους συνανθρώπους του απέθαναν επειδή απεσύρθη η ευλογία του Ιεχωβά. Λόγω της άπιστης πράξεώς του, πράξεως εκουσίας παρακοής, ο Αχάν και η οικογένειά του και τα υπάρχοντά του όλα κατεστράφησαν.—Ιησούς του Ναυή κεφάλαιον 7.

ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ

 7. Ποιο αποτέλεσμα έχει στον εχθρό η Χριστιανική ενότης;

⁷ Στο στρατό ένας στρατιώτης δεν μπορεί ν’ ενεργή μόνος του. Χρειάζεται τη βοήθεια των άλλων για εφόδια και πολεμική υποστήριξι. Αποβλέπει στους αξιωματικούς του για οδηγίες και ηγεσία. Παρόμοια οι Χριστιανοί σήμερα εργάζονται μαζί μ’ έναν ωργανωμένο τρόπο, δεχόμενοι την ηγεσία που προμηθεύει ο Θεός μέσω της ορατής του οργανώσεως και μέσω των διωρισμένων υπηρετών, «συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου· και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων το οποίον εις αυτούς μεν είναι ένδειξις απωλείας, εις εσάς δε σωτηρίας, και τούτο από Θεού· διότι εις εσάς εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το να πιστεύητε εις αυτόν, αλλά και το να πάσχητε υπέρ αυτού.» (Φιλιππησ. 1:27-29) Επιστηριζόμεθα στον Θεό μάλλον παρά σε οποιοδήποτε άτομο. «Διότι δεν είναι δόκιμος όστις συνιστά αυτός εαυτόν, αλλ’ εκείνος τον οποίον ο Ιεχωβά συνιστά.» Όλες οι προσπάθειές μας είναι ανωφελείς χωρίς την υποστήριξί του. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος είπε: «Αλλ’ όστις καυχάται, εν τω Ιεχωβά ας καυχάται.»—2 Κορ. 10:18, 17, ΜΝΚ· Ιερεμ. 10:19· Ψαλμ. 35:1-10.

 8, 9. Περιγράψτε τη δαιμονική οργάνωσι.

⁸ Κατανοώντας πληρέστερα τώρα τις λεπτομέρειες όσον αφορά τον εξοπλισμό μας και τα προσόντα που είναι αναγκαία για να εμπλακούμε στη μάχη, ποια προβλήματα μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θ’ αντιμετωπίσωμε; Κανένας στρατός δεν πηγαίνει στη μάχη αν πρώτα δεν ανιχνεύση τον εχθρό για να καθορίση τις αδυναμίες του. Το να είναι κανείς προειδοποιημένος σημαίνει να είναι προεξωπλισμένος. Για τούτο θα κάμωμε καλά να εξετάσωμε τη συγκρότησι και τις μεθόδους ενεργείας της οργανώσεως του Σατανά. «Οργανώσεως;» Μάλιστα. Ο Ιεχωβά Θεός εσημείωσε έναν θρίαμβον εναντίον της μέσω της πιστότητος του Χριστού μέχρι θανάτου στο ξύλο του μαρτυρίου· καθώς είναι γραμμένο: «Αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό [τον νόμον που κατεδίκαζε τους Χριστιανούς] επί του σταυρού· και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας [της οργανώσεως του Σατανά], παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ’ αυτών επ’ αυτού.» (Κολ. 2:14, 15)a Ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη ως άνθρωπος, είχε να πολεμήση εναντίον των δαιμονικών εκείνων αρχών και εξουσιών, ανθιστάμενος στους πειρασμούς που παρουσίαζε ο Σατανάς ο αρχηγός των και εκβάλλοντας πάνω από μια λεγεώνα δαιμόνων από ατυχή άτομα που κατείχοντο από τις πονηρές αυτές πνευματικές δυνάμεις. Μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού στον ουρανό το 1914 μ.Χ., ο Βασιλεύς του Ιεχωβά Ιησούς Χριστός και οι άγγελοί του επεχείρησαν πόλεμο εναντίον του Σατανά και των δαιμόνων του και εξέβαλαν τους πονηρούς αυτούς αγγέλους από τον ουρανό ρίχνοντάς τους στα γειτονικά μέρη της γης μας. Για τούτο προειδοποιούμεθα να προφυλαχθούμε ειδικά από τους δαίμονας αυτούς που είναι τώρα συναθροισμένοι εδώ στη γη.—Αποκάλ. 12:1-12.

⁹ Ο απόστολος Παύλος, στην επιστολή του προς τους Εφεσίους, αναφέρει πάλι την αόρατη οργάνωσι του Σατανά ή Διαβόλου που αποτελείται από δαιμονικές δυνάμεις, κατονομάζοντας τα διάφορα μέρη της αόρατης αυτής οργανώσεως που είναι παρατεταγμένη εναντίον μας. Μας λέγει πώς να σταθούμε στερεοί «εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου», ο οποίος δεν είναι από αίμα και σάρκα. «Διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» (Εφεσ. 6:11, 12) Αυτές ακριβώς οι πονηρές πνευματικές δυνάμεις, που είναι τώρα περιορισμένες στη γη, εμπνέουν τις παραπλανητικές εκφράσεις που εξέρχονται από το στόμα του δράκοντος και του θηρίου και του ψευδοπροφήτου, για να οδηγήσουν τους βασιλείς της γης στη μάχη του Αρμαγεδδώνος.—Αποκάλ. 16:13-16.

10. Πώς ο Ιεχωβά προστατεύει τον λαό του από εκμηδένισι;

¹⁰ Ο Ιεζεκιήλ, κεφάλαιο 38, μιλεί για την περικύκλωσι του λαού του Θεού καθώς αυτός ζη φαινομενικά ανυπεράσπιστος σε όλη τη γη σε «πόλεις ατειχίστους», όταν οι ορδές του Σατανά έρχωνται εναντίον του σαν θύελλα με σκότος και απειλή καταστροφής. Αλλά είναι μήπως ο λαός του Ιεχωβά αβοήθητος και ανυπεράσπιστος; Όχι όταν φορή την πολεμική εξάρτισι που προμήθευσε ο Ιεχωβά. Βρίσκονται κάτω από την προστατευτική του φροντίδα με όση ακριβώς βεβαιότητα βρισκόταν και ο προφήτης Ελισσαιέ όταν τον περιεκύκλωσε ένα στρατιωτικό απόσπασμα του βασιλέως της Συρίας στη Δωθάν. Σ’ αυτή την περίπτωσι οι αγγελικές δυνάμεις του Ιεχωβά επροστάτευσαν και εφρούρησαν τον Ελισσαιέ, αλλ’ ετύφλωσαν τους εχθρούς Συρίους. (2 Βασ. 6:14-19) Ο Ιεχωβά προστατεύει ακόμη τους δούλους του και φροντίζει γι’ αυτούς, ώστε να μην τους καταβάλη ο Σατανάς. Έτσι προστατευμένοι μπορούμε να κυττάζωμε άφοβα προς τα εμπρός, προς την επιδεικτική μάχη που θα διεξαχθή γρήγορα στον Αρμαγεδδώνα, όταν ο Ιεχωβά θα πολεμήση εναντίον του Σατανά, του σημερινού Γωγ, και των δαιμονικών ορδών του.—Ψαλμ. 34:7.

11, 12. Ποια είναι η αιτία του αγώνος και πώς ανταποκρινόμεθα;

¹¹ Αυτές είναι ημέρες πραγματικής μάχης για τους δούλους του Ιεχωβά, καθώς ο Σατανάς επιφέρει ουαί σαν πλημμύρα στους λαούς της γης και κάνει πόλεμο με «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού». (Αποκάλ. 12:17) Οι Γραφές δείχνουν ότι αυτός θα επιτύχη τόσο πολύ στο σχέδιό του να τυφλώση τις διάνοιες των ανθρώπων ως προς την αλήθεια, ώστε «έρχεται ώρα, καθ’ ην πας όστις σας θανατώση [εσάς τους μαθητάς του Ιησού] θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν.» (Ιωάν. 16:2) Αυτή είναι μια μάχη της αληθείας εναντίον της πλάνης, του Ιεχωβά εναντίον του Σατανά, και μπορούμε να είμεθα υπερήφανοι ότι έχομε το προνόμιο να υπηρετούμε στη διακήρυξι της αληθείας.

¹² Ο Παύλος μάς λέγει: «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου.» Αυτό δείχνει ότι ο Διάβολος έχει ένα σχέδιο επιθέσεως για να συντρίψη την πίστι μας και την ακεραιότητά μας. Ποια είναι μερικά από αυτά τα πεπυρωμένα βέλη από τα οποία πρέπει να φυλαχθούμε;—Εφεσ. 6:11.

13. Πώς μπορούμε να δείξωμε αγάπη για τον Χριστό;

¹³ Ένας Χριστιανός μπορεί να βρεθή κάτω από διαρκή επίθεσι στο ίδιο του το σπίτι. Σχετικά με τούτο ο Ιησούς είπε: «Νομίζετε ότι ήλθον να δώσω ειρήνην εν τη γη; ουχί, σας λέγω, αλλά διαχωρισμόν. Διότι από του νυν θέλουσιν είσθαι πέντε εν οίκω ενί διακεχωρισμένοι, οι τρεις κατά των δύο, και οι δύο κατά των τριών. Θέλει διαχωρισθή πατήρ κατά υιού, και υιός κατά πατρός· μήτηρ κατά θυγατρός, και θυγάτηρ κατά μητρός· πενθερά κατά της νύμφης αυτής, και νύμφη κατά της πενθεράς αυτής.» «Και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού. Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού.» (Λουκ. 12:51-53· Ματθ. 10:36, 37) Είναι πολύ δύσκολο να σταθή κανείς κάτω από τη δοκιμασία διαρκούς οικογενειακής εναντιώσεως και χλευασμού εναντίον της αληθείας. Για να το υπερνικήσωμε αυτό έχομε ανάγκη από τη μεγάλη ασπίδα της πίστεως, η οποία ενισχύεται από την αλήθεια, και έχομε ανάγκη ‘να προσευχώμεθα εν παντί καιρώ εν πνεύματι’. Πρέπει να ζητούμε τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα. Αν υποχωρήσωμε στην πίεσι της οικογενείας και εγκαταλείψωμε τη λατρεία μας προς τον Ιεχωβά, θα χάσωμε τη μάχη και θ’ αποκοπούμε από τη ζωτική επικοινωνία με τους αδελφούς.

14. Γιατί ο Παύλος έδωσε νουθεσία εναντίον του εμπορικού πνεύματος;

¹⁴ Μια άλλη παγίδα πάντοτε έτοιμη να μας παγιδεύση είναι το να περιπλακούμε με εμπορικά συμφέροντα λόγω αγάπης των όσων προσφέρει το παρόν σύστημα. Ο Δημάς, ο σύντροφος του Παύλου στη διακονία, ήταν ένας που παραστράτησε μ’ αυτό τον τρόπο. Όπως το εξέφρασε ο Παύλος: «Ο Δημάς με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον.» (2 Τιμ. 4:10) Δεν μπορούμε να δουλεύωμε ευπρόσδεκτα δύο κυρίους, ούτε μπορεί ένας στρατιώτης να υπηρετή δύο υποθέσεις συγχρόνως. «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις, δια να αρέση εις τον στρατολογήσαντα.» (2 Τιμ. 2:4) Ο Παύλος είχε ανάγκη να εργάζεται για να συντηρή τον εαυτό του, αλλά ποτέ δεν επέτρεψε η εργασία αυτή να σταματήση τη διακονία του, πρέπει δε κι εμείς να λάβωμε την ίδια άποψι. Δεν υπάρχει ανάγκη ν’ αποταμιεύωμε για το μέλλον. Όλο εκείνο που χρειαζόμεθα, όπως συμβαίνει και με κάθε στρατιώτην, είναι οι προμήθειες της ημέρας, και με τροφή και ενδύματα πρέπει να είμεθα ευχαριστημένοι.

15. Με ποιον τρόπο μπορούμε ν’ αντισταθούμε στον Σατανά;

¹⁵ Εν τούτοις, η πιο επιτυχής στρατηγική μέθοδος του Σατανά για να παραπλανήση τους ανθρώπους είναι η προπαγάνδα εναντίον του λόγου του Θεού. Από τον καιρό της Εδέμ που εξηπάτησε την Εύα με το να της υποσχεθή γνώσιν καλού και κακού έχει ύπουλα κακοπαραστήσει την αλήθεια και υποθάλψει θρησκευτική απάτη. Δια μέσου των αιώνων ίδρυσε ψευδή δόγματα και ιδεολογίες ώσπου ο κόσμος είναι τώρα διηρημένος και ο κάθε άνθρωπος είναι εναντίον του αδελφού του σε κάθε εκδήλωσι της ζωής, περιλαμβανομένης και της λατρείας. Τώρα είναι καιρός να περιπατήσουμε πάλι στις παλαιές κατευθύνσεις της αληθείας, κατακρημνίζοντας το φρούριο της πλάνης και οικοδομώντας τη γνώσι του Θεού. Κάνοντας τούτο, μπορούμε ν’ αντισταθούμε στον Σατανά και να έχωμε συμμετοχή στην ελευθέρωσι εκείνων που αυτός εκράτησε σε διανοητική δουλεία. «Διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων· επειδή καθαιρούμεν λογισμούς, και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζομεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού.»—2 Κορ. 10:4, 5.

16. (α) Πώς μπορεί να προσδιορισθή η αλήθεια; (β) Πώς μπορεί να παρουσιασθή με τον καλύτερο τρόπο στους άλλους;

¹⁶ «Τι είναι αλήθεια;» ερώτησε ο Πιλάτος. Πλείστα άτομα πιστεύουν μ’ ευπιστία ότι η πίστις των γονέων των είναι η αληθινή. Αλλ’ αν λάβωμε υπ’ όψι μόνο τα 260 και πλέον «Χριστιανικά» λεγόμενα δόγματα, θα είχαμε μία περίπου πιθανότητα στις 260 να έχουν ανατραφή τα άτομα αυτά στη Γραφική «μία πίστι», μία ελπίδα. Νοήμων, λοιπόν, έρευνα είναι αναγκαία για να προσδιορίσουμε την αλήθεια περί των σκοπών του Θεού· δεν μπορούμε απλώς να νανουριζώμεθα με μια ψευδαίσθησι βεβαιότητος και να συμπαρασυρώμεθα σε μια δαιμονικής ίσως προελεύσεως θρησκευτική κληρονομία. Κάνοντας μια τέτοια έρευνα μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες ότι ο Ιεχωβά, σαν ένας στοργικός πατέρας, έκαμε προμήθεια για τη διδασκαλία μας και την καθοδηγία μας αποκαλύπτοντας σ’ εμάς το θέλημά του μέσα στις εμπνευσμένες σελίδες της Βίβλου. Μια και εφθάσαμε σε μια καθαρή κατανόησι των Γραφών, δεν πρέπει να είμεθα αμυντικοί όσον αφορά την πίστι μας, αλλά επιθετικοί, διεξάγοντας τον πνευματικό πόλεμο για να μοιρασθούμε τη γνώσι μας με άλλους. Αντί μιας κατά μέτωπον επιθέσεως εναντίον της ψευδούς λατρείας, ο Παύλος συνιστά τη χρήσι στρατηγικής για να κερδίσωμε όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα. «Και έγεινα εις τους Ιουδαίους ως Ιουδαίος, δια να κερδήσω τους Ιουδαίους· εις τους υπό νόμον ως υπό νόμον, δια να κερδήσω τους υπό νόμον, . . . εις πάντας έγεινα τα πάντα, δια να σώσω παντί τρόπω τινάς. Κάμνω δε τούτο δια το ευαγγέλιον, δια να γείνω συγκοινωνός αυτού.» Ο Παύλος δεν έκανε συμβιβασμό της αληθείας με το κήρυγμά του, αλλά χρησιμοποιούσε λεπτότητα και διακριτικότητα στην παρουσίασί της. Εξήταζε πώς θα μπορούσε πιο αποτελεσματικά να προσβάλη και κατακρημνίση τον διανοητικό φραγμό της πλάνης, ελευθερώνοντας έτσι τους ακροατάς του για χαρούμενη αποδοχή της αληθείας.—1 Κορ. 9:20-23.

ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΝΑ ΥΠΟΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

17. Πώς δείχνομε αγάπη για τον Θεό και για των πλησίον;

¹⁷ Ελάβαμε το μεγάλο προνόμιο να μας έχη εκχωρηθή συμμετοχή σ’ αυτή τη διακονία, και θέλομε ν’ αποθησαυρίσωμε την ευκαιρία αυτή να την χρησιμοποιήσουμε ορθά. Αν λέμε ότι αγαπούμε τον Θεό, τότε πρέπει να το δείξουμε υπερέχοντας στη διακονία. Αυτό σημαίνει να μελετούμε σκληρά για ακριβή γνώσι και πλήρη διάκρισι, αποκτώντας βεβαιότητα για τα σπουδαία πράγματα, ώστε να μην προσκόψωμε σε τίποτε, και έχοντας πραγματικό ζήλο για την υπηρεσία. (Φιλιππησ. 1:9-11) Το να έχωμε αυτή την ορθή γνώσι και να την χρησιμοποιούμε ορθά σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου σ’ αυτή τη μάχη. (Εκκλησ. 7:12) Η γνώσις αυτή χρησιμεύει στο να οδηγή τους ανθρώπους από τις διαιρέσεις και τους διαχωρισμούς του κόσμου τούτου σε μια ενότητα σκέψεως και δράσεως, δυνατή μόνο στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Καθώς ο πολύς όχλος ανθρώπων από όλα τα έθνη ανταποκρίνεται στην πρόσκλησι να συναθροισθή στον οίκον της πίστεως, μαθαίνει την οδόν του Ιεχωβά και περιπατεί στις τρίβους του. Δεν σηκώνουν πια την μάχαιραν ο ένας εναντίον του άλλου με εθνικιστική εχθρότητα, διότι τώρα έχουν αναλάβει τον καλόν αγώνα της πίστεως. Έτσι ο πνευματικός πόλεμος προάγει διαρκή ειρήνη βασισμένη στην αλήθεια και συνοδευόμενη από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον—κάτι που ο σαρκικός πόλεμος δεν κατώρθωσε ποτέ.—Εκκλησ. 9:18.

18, 19. Ποιους κινδύνους αντιμετωπίζομε; Πώς τους υπερνικούμε;

¹⁸ Υπάρχουν δυστυχήματα σ’ αυτόν τον πνευματικό πόλεμο; Μάλιστα, ακόμη και με όλη την εξάρτισι που δίδεται για την προστασία μας, μερικοί πρόκειται να πέσουν στην άκρη του δρόμου αν γίνουν αδιάφοροι. Εν τούτοις, δεν έχομε αιτία να φοβούμεθα αν κρατούμε το ορθό φρόνημα. Δεν πρέπει από καμμιά άποψι να πτοηθούμε από τους εχθρούς μας ή να ενδώσωμε στον φόβο των ανθρώπων. (Ησ. 41:11, 12) Γνωρίζομε ότι εφ’ όσον ο Σατανάς συνεχίζει τη δράσι του, βρισκόμαστε εδώ για μια μάχη, δεν θέλομε δε να χάσωμε τις ευκαιρίες που είναι μπροστά μας: «Διότι ηνοίχθη . . . θύρα μεγάλη και ενεργητική, και είναι πολλοί εναντίοι.» (1 Κορ. 16:9) Επροχωρήσατε τολμηρά μέσα απ’ αυτή τη θύρα στην ενεργό υπηρεσία;

¹⁹ Μολονότι πολλοί χλευάζουν την αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να γίνωμε λεία της αρνητικής των σκέψεως ή να ολισθήσωμε σε μια απαθή κατάστασι. Ο Νώε είχε ολόκληρον τον κόσμο της εποχής του συναθροισμένον εναντίον της νοοτροπίας του που ήταν νοοτροπία ενός Νέου Κόσμου, αλλά δεν εγκατέλειψε τη μάχη. Η αδιαφορία είναι ένα είδος πνευματικής ασθενείας—ένα μέρος του μικροβιακού πολέμου του Σατανά. Αν είχατε μια πιθανώς θανατηφόρο ασθένεια, θα προσπαθούσατε ν’ απαλλαγήτε απ’ αυτήν όσο το δυνατόν ταχύτερα. Μπορούμε να κάμωμε το ίδιο με την πνευματική ασθένεια με τη βοήθεια των αδελφών μας και τον τρόπο θεραπείας που παρέχει ο Ιεχωβά. Τώρα δεν είναι καιρός ν’ ακολουθούμε τις δικές μας ιδέες και να κάνη ο καθένας μας ό,τι του φαίνεται καλύτερο. Θα ήταν αδύνατο να κερδίσωμε μια μάχη πολεμώντας με τέτοιον τυχαίο τρόπο. Αντιθέτως, χρειάζεται να έχωμε μια γνώμη για τα ζητήματα αυτά, τη γνώμη του Κυρίου, πολεμώντας ώμος προς ώμον στην υπηρεσία και υποστηρίζοντας τις συναθροίσεις, έχοντας πίστι και αγαθή συνείδησι.

20, 21. Ποια Γραφική ενθάρρυνσι έχομε για να συνεχίσωμε τον καλόν αγώνα;

²⁰ Το εκπληκτικό είναι ότι έπειτα από όλον τον αγώνα μας να υποστηρίξωμε την αλήθεια και να ζούμε σύμφωνα μ’ αυτήν, αποκρούοντας τις επιθέσεις του Σατανά, δεν εξασθενούμε ούτε εξαντλούμεθα. Δεν δείχνομε τελικώς σημεία πολεμικής κοπώσεως ή ταραχής. Όλες αυτές οι δοκιμασίες συντελούν στο καλό μας και μας ενισχύουν πνευματικώς, διότι ο πνευματικός πόλεμος είναι εποικοδομητικός. «Αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις· γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών δια πνεύματος αγίου του δοθέντος εις ημάς.» (Ρωμ. 5:3-5) Εν τούτοις, κανείς δεν θα λάβη τις αμοιβές του αγώνος του εκτός αν εξακολουθήση πιστός ως το τέλος, αγωνιζόμενος τον καλόν αγώνα και υπηρετώντας την πίστι. Η τελική αμοιβή στην οποίαν αποβλέπομε είναι η ζωή η ίδια, και τίποτε δεν μπορεί να συγκριθή μ’ αυτήν, επειδή είναι η πιο μεγάλη από όλες τις αμοιβές. Ακόμη και αν χάσωμε τη ζωή μας τώρα ως πιστοί μάρτυρες, έχομε όμως την προοπτική της ζωής στον νέο κόσμο μέσω της αναστάσεως. Αγωνίζεσθε, λοιπόν, για τη νίκη στον καλόν αγώνα της πίστεως.—Αποκάλ. 2:10· 1 Τιμ. 6:12.

²¹ Εκτός από την υπόσχεσι της ζωής, υπάρχουν και πολλές άλλες καθημερινές αμοιβές που μας διατηρούν στην ελπίδα μας. Αυτές δεν προέρχονται από διαρπαγή ή λαφυραγώγησι, αλλά είναι πνευματικές επιχορηγήσεις μεγάλης αξίας. Οι αμοιβές αυτές συνδέονται με τις δύο μεγάλες εντολές ν’ αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι και τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. Όσο περισσότερο προσκολλώμεθα σ’ αυτές τις δίκαιες απαιτήσεις, τόσο μεγαλύτερες είναι οι ευλογίες μας. Πρέπει να θέτωμε τον Θεόν πρώτον στη ζωή μας και να τον υπηρετούμε με όλη μας τη δύναμι. Ένας στρατιώτης όταν καλήται στα όπλα, εγκαταλείπει τα πάντα για ν’ απαντήση στην κλήσι· το ίδιο συμβαίνει και με τον Χριστιανικό πόλεμο. Ακόμη και οι οικογενειακοί δεσμοί δεν έχουν προτεραιότητα έναντι της κραυγής κατατάξεως, «Ακολούθει μοι», διότι ο Ιησούς είπε: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς· συ δε απελθών κήρυττε την βασιλείαν του Θεού.»—Λουκ. 9:59, 60.

22. Αντιπαραβάλατε τους μαχητάς του παλαιού κόσμου και του νέου κόσμου.

²² Μια και εκάματε αρχή στην υπηρεσία του Θεού, μη στρέφεσθε πίσω όπως εστράφησαν πολλοί από τους πολεμιστάς υπό τον Κριτήν Γεδεών, χάνοντας έτσι την τελική νίκη. Θυμηθήτε, «Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον, και βλέπων εις τα οπίσω, είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 9:62) Οι μεγαλύτερες ευλογίες έρχονται με άφθονη υπηρεσία. Για τούτο, εκείνοι που είναι σε θέσι να συμμετάσχουν στην ολοχρόνια διακονία, όπως είναι η υπηρεσία σκαπανέως, έχουν μια θαυμαστή ευκαιρία ν’ απολαμβάνουν τις πλούσιες ευλογίες που ο Ιεχωβά εκχύνει επάνω σ’ εκείνους που τον υπηρετούν με όλη τους την καρδιά. Αυτοί οι ολοχρόνιοι εργάται είναι αληθινά στις πρώτες γραμμές των μαχητών σ’ αυτόν τον πνευματικό πόλεμο και βαστάζουν συχνά την πλήρη ορμή της επιθέσεως καθώς προωθούν τη μάχη σε νέα εδάφη. Παρ’ όλες τις δοκιμασίες, όμως, μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, μάλιστα τελεία διανοητική ειρήνη. Τι διαφορά από την ανησυχία και την στενόχωρη άποψι του στρατιώτου σ’ ένα πολεμικό στρατόπεδο καθώς περιμένει το σύνθημα της επιθέσεως! (Ησ. 26:3, 4· Ρωμ. 8:6) Η διάνοιά του δεν σκέπτεται για την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον του, αλλά εντελώς το αντίθετο. Αλλ’ ακριβώς με την τήρησι αυτής της εντολής αποδίδει την πλήρη ανταμοιβή ο πνευματικός αυτός πόλεμος. Μπορεί να χρειασθούν μήνες, ακόμη και χρόνια υπομονητικής διδασκαλίας και φροντίδος, αλλά είναι λίγες οι χαρές που μπορούν να συγκριθούν με την ευχαρίστησι της υποβοηθήσεως ενός ατόμου ν’ αναπτυχθή και να γίνη ισχυρό στη γνώσι της αληθείας. Μπορείτε να δείξετε στα άτομα αυτά πώς ν’ αντανακλούν το φως της αληθείας σ’ εκείνους που βρίσκονται ακόμη στο σκότος. Οδηγήστε τα σε ενεργό μάχη με την μάχαιραν του πνεύματος και στο να κρατούν υψηλά τον πυρσόν της αληθείας και του φωτός σαν στρατιώτες του Μεγαλυτέρου Γεδεών, του Ιησού Χριστού. (Κριταί 7· Δαν. 12:3) Είχατε μήπως προσωπικώς το προνόμιο να συμβάλετε στην ελευθέρωσι μερικών από τα πλήθη των ανθρώπων που κρατούνται στο σκότος από τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις υπό τον Σατανάν; Αυτός είναι ο αντικειμενικός σκοπός για κάθε μαχητή του νέου κόσμου, οι δε ανταμοιβές για το ότι συμμεριζόμεθα αυτή την προσδοκία ζωής με άλλους που αγαπούν δικαιοσύνη και ειρήνη, είναι πλούσιες πράγματι.

23. Πώς ο πνευματικός πόλεμος είναι έργον οικοδομής και καλλιεργείας;

²³ Ο πνευματικός πόλεμος δεν αφήνει ίχνη σφαγής πάνω στο πρόσωπο μιας ερημωμένης γης με τέκνα πρησμένα από πείνα, με τους γονείς των αναπήρους ή νεκρούς και τα σπίτια των κατεστραμμένα. Γι’ αυτούς που προξενούν αυτή την ερήμωσι ο Ιεχωβά διεκήρυξε ότι θα ‘διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην’, με τον Σατανά ως αρχηγόν μεταξύ τους. Αντί να είναι κακοί καρποί, οι καρποί του πνεύματος και του πνευματικού πολέμου είναι καλοί. Αυτό είναι ένα έργο φυτεύσεως, καλλιέργειας και οικοδομής με μια πνευματική έννοια. Άνδρες και γυναίκες όλων των εθνών φέρονται μαζί με κατανόησι, αγάπη και εμπιστοσύνη. Οικοδομείται μια κοινωνία Νέου Κόσμου· όχι μια μυστική κοινωνία, αλλά μια κοινωνία που ομιλεί ελεύθερα και αποτελείται από εκείνους που είναι πραγματικοί Χριστιανοί της Βίβλου. Αυτοί κατασκευάζουν μια λεωφόρο, εκρίπτοντας τους λίθους του προσκόμματος και κατευθύνοντας τους ανθρώπους κατά μήκος της λεωφόρου σε ζωή στον νέο κόσμο. Αυτό είναι το ορθό είδος πολέμου που διατάσσεται τώρα από τον Ιεχωβά και κατευθύνεται από τον Ιησού Χριστό.

24. Πώς και πότε ο Ιεχωβά θα θέση τέρμα στη μέγαλη διαμάχη;

²⁴ Επί πόσον καιρό θα συνεχισθή η διαμάχη αυτή; Από μέρους μας θα συνεχίσωμε την επίθεσι με το κήρυγμα της αληθείας εφ’ όσον ο Ιεχωβά επιτρέπει· ή, όπως το προσδιώρισε ο Ησαΐας «εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις». Δεν υπάρχει άδεια απουσίας για μας· αλλά ποιος θέλει άδεια απουσίας, όταν έχη το μεγαλειώδες προνόμιο να εκτελή αυτό το προπαρασκευαστικό έργο στη γη σαν κάτι το εποικοδομητικό ως το μεγάλο αποκορύφωμα των υποθέσεων του κόσμου στον Αρμαγεδδώνα; (Ησ. 6:11· Εκκλησ. 8:8) Τότε ο Ιεχωβά μέσω του Στρατάρχου του Ιησού Χριστού, θα κινηθή με εκδίκησι για να συντρίψη την παγκόσμια οργάνωσι του Σατανά, ορατή και αόρατη, κονιορτοποιώντας το ορατό γήινο μέρος και εκσφενδονίζοντας το αόρατο δαιμονικό μέρος στην άβυσσο της ομοίας με θάνατο αδρανείας, όπου θα παραμείνη στα χίλια χρόνια της βασιλείας του Χριστού. Σ’ αυτόν τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» οι δούλοι του Ιεχωβά επάνω στη γη δεν θα λάβουν μέρος με σαρκικά όπλα. Το έργο μας γίνεται τώρα ως έργο καλών στρατιωτών του Χριστού. Το μέρος του Θεού θα εκτελεσθή στον Αρμαγεδδώνα. (Ψαλμ. 46:9· Ρωμ. 12:17-21· Αποκάλ. 19:11-16, 19) Ως τον καιρό εκείνο πρέπει να εξακολουθήσωμε να διεξάγωμε το ορθό είδος πολέμου, όχι τις συγκρούσεις του ορατού μέρους της οργανώσεως του Σατανά, αλλά τον πόλεμον της αληθείας εναντίον της πλάνης, της ορθής θρησκείας εναντίον της ψευδούς θρησκείας, χωρίς να δείχνωμε ποτέ χαλάρωσι σε ζήλο ή σε πίστι, ‘τα μεν οπίσω λησμονούντες, εις δε τα εμπροσθεν επεκτεινόμενοι’, όπως έκανε και ο Παύλος. (Φιλιππησ. 3:13) Αν ενεργούμε έτσι, θα μας δοθή η νίκη από τον Ιεχωβά και θ’ ανταμειφθούμε με ειρήνη και ζωή στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης. (2 Πέτρ. 3:13) Τώρα είναι καιρός πολέμου· μετά τον Αρμαγεδδώνα θα είναι ο καιρός της ειρήνης.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 288]

Λεωφόρος Νέου Κόσμου