Ένα Νέο Άσμα για Όλους τους Ανθρώπους Καλής Θελήσεως — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Ένα Νέο Άσμα για Όλους τους Ανθρώπους Καλής Θελήσεως

1. Ποιο άσμα είναι κατάλληλο σήμερα παρ’ όσα λέγει το Παροιμίαι 25:20, και ποιο είναι το αποτέλεσμα για κείνους που το ψάλλουν;

ΜΙΑ παροιμία που εγράφη πριν από τρεις χιλιάδες περίπου χρόνια, λέγει: «Ως ο εκδυόμενος ιμάτιον εν ημέρα ψύχους, και το όξος επί νίτρον, ούτως είναι ο ψάλλων άσματα εις λελυπημένην καρδίαν.» (Παροιμ. 25:20) Ολόκληρος ο κόσμος σήμερα έχει λυπημένη καρδιά καθώς αντιμετωπίζει ένα ταραχώδες παρόν κι ένα απειλητικό μέλλον. Οι ανήσυχοι άνθρωποι μπορεί να μη βρίσκωνται σε διάθεσι για ένα άσμα. Αλλά υπάρχει ένα άσμα που μπορεί πραγματικά να χαροποιήση όλους τους ανθρώπους, άσχετα σε ποιο έθνος ανήκουν. Είναι ένα νέο άσμα που οι προηγούμενες γενεές δεν είχαν το προνόμιο να το ψάλουν. Αν οι άνθρωποι είναι καλής θελήσεως απέναντι του ασυνήθους δημιουργού αυτού του άσματος, θα το απολαύσουν, θα θερμανθούν και θα λάβουν αναψυχή απ’ αυτό και θ’ ανυψωθούν από την κατηφή και λυπημένη τους διάθεσι. Όταν γνωρίσουν ό,τι αφορά τη δημιουργία αυτού του άσματος, και αυτοί επίσης θα θελήσουν να ξεσπάσουν στο να το ψάλουν. Αυτό θα σημάνη υγεία, ναι, σωτηρία γι’ αυτούς.

2, 3. (α) Γιατί μπορεί να είναι νέο σε πολλούς το όνομα του συγγραφέως του άσματος; (β) Γιατί αυτός θα μπορούσε να μας δώση ένα πραγματικά νέο άσμα, και τι μας λέγει να κάμωμε μ’ αυτό;

² Όχι μόνο απεδείχθη ότι το άσμα είναι νέο για κείνους που άρχισαν να το ψάλλουν, αλλά και ο Συγγραφεύς του θα είναι αναμφιβόλως νέος σε πολλούς που ακούουν να ψάλλεται εκείνο που αυτός παρήγαγε. Ο Συγγραφεύς και Συνθέτης είναι ένας του οποίου το όνομα πολλοί εξέχοντες άνδρες όλου του κόσμου προσπάθησαν να το αποκρύψουν και να εμποδίσουν τους ανθρώπους από το να το γνωρίσουν. Όμως το όνομα ήταν γνωστό στον πρώτον άνθρωπο που έζησε ποτέ, πριν από έξη χιλιάδες χρόνια περίπου. Είναι ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός όχι απλώς του νέου άσματος, αλλά και των ουρανών και της γης. Άσμα που προέρχεται από τον Δημιουργό μας πρέπει να είναι σπουδαίο, και πρέπει να σημαίνη ατελεύτητη, ευτυχισμένη ζωή για μας. Μέσω ενός από τους γραμματείς Του, τον οποίον αυτός ενέπνευσε, λέγει: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά. Ιδού, ήλθον τα απ’ αρχής· και εγώ αναγγέλλω νέα πράγματα· πριν εκφύωσι, λαλώ περί αυτών εις εσάς.» Ιδού πώς αυτός θα μπορούσε να μας δώση ένα πραγματικά νέο άσμα που κανείς άλλος συγγραφεύς ασμάτων δεν θα μπορούσε να μας προμηθεύση, και ιδού γιατί προχωρεί και λέγει στους ανθρώπους καλής θελήσεως:

³ «Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά άσμα νέον, την δόξαν αυτού εκ των άκρων της γης, σεις οι καταβαίνοντες εις την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτή· αι νήσοι, και οι κατοικούντες αυτάς. Η έρημος, και αι πόλεις αυτής, ας υψώσωσι ψωνήν.»—Ησ. 42:8-11, ΑΣ.

4, 5. Έχοντας υπ’ όψι το Εκκλησιαστής 1:9, 10, γιατί μπορούμε να ρωτήσωμε πώς θα ήταν δυνατόν αυτό το άσμα να είναι νέο, και όμως πού δεν είναι περιωρισμένα τα νέα πράγματα;

⁴ Αλλά πώς μπορεί να είναι νέο αυτό το άσμα; Μπορούμε να θέσωμε αυτή την ερώτησι όταν έχωμε υπ’ όψιν ότι ένας σοφός άρχων πριν από χιλιάδες χρόνια είπε: «Ό,τι έγεινε, τούτο πάλιν θέλει γείνει· και ό,τι συνέβη, τούτο πάλιν θέλει συμβή· και δεν είναι ουδέν νέον υπό τον ήλιον. Υπάρχει πράγμα, περί του οποίου δύναταί τις να είπη, Ιδέ, τούτο είναι νέον; τούτο έγεινεν ήδη, εις τους αιώνας οίτινες υπήρξαν προ ημών.» (Εκκλησ. 1:9, 10) Ακόμη και η τρομερή βόμβα υδρογόνου, που εξερράγη για πρώτη φορά στο 1954, δεν είναι τίποτε το νέο. Στη διάρκεια δισεκατομμυρίων ετών πριν από το ανθρώπινο γένος, ο μέγας Δημιουργός Ιεχωβά έκανε εκρήξεις υδρογόνου μέσα στον ήλιο, αυτές δε ακριβώς οι εκρήξεις υδρογονικών ατόμων είναι εκείνες που μας δίνουν φως επάνω σ’ αυτή τη γη. Εν τούτοις, ενώ μπορεί να μην υπάρχη «ουδέν νέον υπό τον ήλιον», αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχη τίποτε νέον επάνω από τον ήλιον, τίποτε νέο πέρα απ’ αυτό το φυσικό βασίλειο, δηλαδή, στο πνευματικό βασίλειο. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, όταν έλεγε ότι δεν υπάρχει τίποτε νέον υπό τον ήλιον, μιλούσε για τα πράγματα αυτού του φυσικού κόσμου και για τις συνήθεις υποθέσεις του ανθρωπίνου γένους, επάνω στο οποίο λάμπει ο ήλιος. Ακριβώς πριν απ’ αυτό είπε:

⁵ «Γενεά υπάγει, και γενεά έρχεται· η δε γη διαμένει εις τον αιώνα. Και ανατέλλει ο ήλιος, και δύει ο ήλιος· και σπεύδει προς τον τόπον αυτού, όθεν ανέτειλεν. . . . Πάντες οι ποταμοί υπάγουσιν εις την θάλασσαν, και η θάλασσα ποτέ δεν γεμίζει· εις τον τόπον όθεν ρέουσιν οι ποταμοί, εκεί πάλιν επιστρέφουσι, δια να υπάγωσι. Πάντα τα πράγματα είναι εν κόπω· δεν δύναται άνθρωπος να εκφράση τούτο· ο οφθαλμός δεν χορταίνει βλέπων, και το ωτίον δεν γεμίζει ακούον.»—Εκκλησ. 1:4-8.

6. Γιατί ο Ιεχωβά είναι σε θέσι να μας δώση ένα νέο άσμα, και τι, συνεπώς, έκαμε;

⁶ Δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι νέο από φυσική άποψι υπό τον ήλιον. Αλλ’ ο Ιεχωβά είναι πιο πάνω από τον ήλιο, διότι είναι ο Ύψιστος Θεός. Μπορεί να δημιουργήση νέα πράγματα πιο πάνω από τον ήλιο ή στο αόρατο πνευματικό βασίλειο και επίσης στις πνευματικές υποθέσεις που σχετίζονται με το ανθρώπινο γένος επάνω στη γη. Μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να μας δώση τα γεγονότα για το θέμα ενός εντελώς νέου άσματος που θα μας κάμη να ριγήσωμε με ακράτητες συγκινήσεις χαράς και εκστάσεως για την ένδοξη σημασία όλου αυτού του άσματος. Επειδή είναι παντοδύναμος και ποτέ δεν εξαντλείται στο να μας εφοδιάζη με θαυμαστά νέα πράγματα, μας έδωσε ένα τέτοιο άσμα.

7. Πότε το ίδιο το σύμπαν είχε ανάγκη μιας υποσχέσεως καλής ελπίδος και γιατί; Και ποιας γυναικός ο Ιεχωβά έκαμε τότε μνείαν;

⁷ Κοντά στο ξεκίνημα της υπάρξεως του ανθρώπου, ο Ιεχωβά Θεός μάς έδωσε το βασικό θέμα του σημερινού νέου άσματος. Ήταν ένας καιρός που το ίδιο το σύμπαν είχε ανάγκη μιας υποσχέσεως καλής ελπίδος. Ο πρώτος μας ανθρώπινος πατέρας είχε μόλις αμαρτήσει, αν και ήταν στον κήπο της Εδέμ, στον παράδεισο της τρυφής, με όλα όσα είχε ανάγκη για να εξακολουθήση να ζη για πάντα σε ανθρώπινη τελειότητα και σε ελευθερία ως υιός του Θεού. Μέσω ενός όφεως η σύζυγός του είχε παρακινηθή να φάγη από τον ένα απαγορευμένο καρπό. Κατόπιν αυτή παρεκίνησε τον σύζυγό της να ενωθή μαζί της στο να φάγη και παραβή την εντολή του ουρανίου Πατρός των. Ο Ιεχωβά Θεός, προτού απαγγείλη την καταδίκη αιωνίου θανάτου σ’ αυτούς για την εκούσια παρακοή των, μίλησε στον πρωταίτιο όλων αυτών, στον μεγάλο πειραστή Σατανά ή Διάβολο. Ο Θεός του μίλησε σαν να ήταν ο όφις, λέγοντας: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:15) Η «γυνή», για την οποίαν ο Θεός μίλησε εδώ, δεν ήταν η αμαρτωλή γυναίκα Εύα επάνω στη γη, η σύζυγος του Αδάμ, αλλά ήταν η αγία γυναίκα στον ουρανό, η παγκόσμια οργάνωσις του Θεού που αποτελείται από αγίους αγγέλους, η με μορφή οργανώσεως σύζυγος του Θεού, που θα μπορούσε να παραγάγη κάτι άγιο για τον σκοπό του Θεού.

8. Γιατί η δήλωσις του Θεού προς τον όφιν ήταν κάτι νέο, και τι άρχισαν να παρατηρούν τα νομοταγή μέλη της γυναικός του Θεού;

⁸ Η δήλωσις του Θεού προς τον όφιν ήταν αυτή καθ’ εαυτήν κάτι νέο γι’ αυτή τη γη. Ήταν η πρώτη προφητεία του Θεού που ελαλήθη εις επήκοον του ανθρωπίνου γένους. Προέλεγε ότι, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θα υπήρχε πόλεμος μεταξύ του Σατανά ή Διαβόλου και της ουρανίας οργανώσεως-γυναικός του Θεού, μεταξύ του σπέρματος ή τέκνων του Σατανά ή Διαβόλου και του σπέρματος της πιστής γυναικός ή συζύγου του Θεού. Ποιος θα νικούσε στον πόλεμο; Θα ήταν το κέντημα της πτέρνας ή η συντριβή της κεφαλής το νικηφόρο κτύπημα; Η συντριβή της κεφαλής θα επέφερε τη νίκη. Συνεπώς, το σπέρμα της ομοίας με γυναίκα παγκοσμίου οργανώσεως του Θεού, μολονότι πρώτα θα εκεντάτο στην πτέρνα, θα έβγαινε νικητής προς επαλήθευσιν της πρώτης προφητείας του Θεού προς το ανθρώπινο γένος. Αυτό ασφαλώς θα υπήρξε μεγάλη παρηγορία στα αγγελικά μέλη της συμβολικής γυναικός του Θεού, της πιστής αγγελικής του οργανώσεως που είναι νυμφευμένη μ’ αυτόν και υποτεταγμένη σ’ αυτόν. Ποιο θα ήταν το σπέρμα της γυναικός, ποιος θα ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα παρήγετο το υποσχεμένο αυτό σπέρμα, και πώς θα εκεντάτο στην πτέρνα και όμως θα συνέτριβε την κεφαλή του διαβολικού εχθρού του, ήσαν ερωτήσεις που διήγειραν το ενδιαφέρον όλων των νομοταγών μελών της ουρανίας γυναικός του Θεού. Αμέσως άρχισαν να παρατηρούν την επεξεργασία της Εδεμικής αυτής προφητείας, του θεμελίου κάθε περαιτέρω προφητείας για το ανθρώπινο γένος.

9. Τι δεν μπορούσε τότε κανένα πλάσμα να κάμη όσον αφορά την προφητεία αυτή, αλλά πώς διεδόθη ενδιαφέρον γι’ αυτήν μεταξύ των ανθρώπων;

⁹ Αφού αποτελεί θείον κανόνα ότι «ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως», ο Αδάμ και η Εύα δεν μπορούσαν να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν την προφητεία του Ιεχωβά. Ούτε ο Σατανάς ή Διάβολος μπορούσε να το κάμη αυτό, μολονότι είναι ένα ισχυρό πνευματικό πλάσμα ανώτερο από τον άνθρωπο σε ύπαρξι, δύναμι και νοημοσύνη. (2 Πέτρ. 1:20, 21) Αφού ο Αδάμ και η Εύα ετιμωρήθησαν με το να εκδιωχθούν από τον παράδεισο της Εδέμ για να πεθάνουν, άρχισαν να παράγουν τέκνα. Από ιδιοτελές ενδιαφέρον για την επαγγελία του Θεού όσον αφορά το σπέρμα κάποιας γυναικός, ο Αδάμ και η Εύα την ανεκοίνωσαν στα τέκνα των. Έτσι διεδόθη μεταξύ των ανθρώπων ενδιαφέρον για την προφητεία.

10. Πώς μπορεί να επηρέασε η προφητεία αυτή τον φόνο του Άβελ από τον Κάιν.

¹⁰ Ιδιοτελείς άνθρωποι προέβαλαν τον εαυτό τους ως το υποσχεμένο σπέρμα, με την ελπίδα ν’ αποκτήσουν εξουσία και θέσι επάνω από τους άλλους με την αξίωσί τους ότι είναι το γνήσιο σπέρμα. Ο Κάιν ήταν ο πρωτότοκος του ανθρωπίνου γένους. Όταν ο δεύτερος γυιός του Αδάμ και της Εύας, ο Άβελ, εκέρδισε την επιδοκιμασία του Θεού επειδή προσέφερε στον Θεό θυσία από το ποίμνιο των προβάτων του και όχι μια άψυχη προσφορά προϊόντων του κήπου, ο Κάιν εφόνευσε τον Άβελ για να εμποδίση τον αδελφό του από το να τον υποσκελίση ίσως ως το πιθανό σπέρμα. «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού· και δι’ αυτής, καίτοι αποθανών, έτι λαλεί.» Έτσι ο Άβελ μιλεί ακόμη σ’ εμάς ως ο πρώτος πιστός ανθρώπινος μάρτυς του Ιεχωβά, διότι έτσι ονομάζει τον Άβελ ο γραπτός λόγος του Θεού.—Εβρ. 11:4 και 12:1.

11, 12. (α) Ποια σχέσι είχε ο Ενώχ με το υποσχεμένο Σπέρμα; (β) Γιατί ο Ενώχ δεν πήγε στον ουρανό όταν ο Θεός τον μετέθεσε;

¹¹ Η πρώτη προφητεία του Θεού μέσω ανθρώπου ήλθε μέσω του Ενώχ, του εβδόμου ανθρώπου από Αδάμ. Ο Ενώχ ήταν άνθρωπος που επίστευε στον Ιεχωβά Θεό και έτσι έγινε μάρτυς του Ιεχωβά. Ο Ενώχ επίσης έγινε πρόγονος του υποσχεμένου Σπέρματος, για το οποίον ενδιεφέρετο. Πριν από τον θάνατό του ο Ενώχ ενεπνεύσθη από τον Ιεχωβά να δώση μαρτυρία για τον σκοπό Του όπως επιβάλη τιμωρία ή εκτελέση κρίσι εναντίον όλων των ασεβών, του σπέρματος του μεγάλου Όφεως, Σατανά ή Διαβόλου, στον καιρό που θα συνετρίβετο η κεφαλή του Όφεως. (Ιούδ. 14, 15) Στους εχθρούς του Ενώχ δεν επετράπη να επιφέρουν θάνατο σ’ αυτόν όπως επέφερε ο Κάιν στον Άβελ, επειδή ο Θεός ο ίδιος επήρε τον Ενώχ έξω από την επίγεια σκηνή, ώστε «δεν ευρίσκετο». Γιατί; Επειδή «προ της μεταθέσεως αυτού εμαρτυρήθη ότι ευηρέστησεν εις τον Θεόν». (Εβρ. 11:5) Ο Θεός δεν τον επήρε στον ουρανό, επειδή δεν είχε ακόμη διανοιχθή ο δρόμος για να πάνε στον ουρανό άνθρωποι γεννημένοι στην αμαρτία που προήλθε από τον Αδάμ.

¹² Η ‘νέα και ζώσα οδός’ για την είσοδο στους αγιωτάτους ουρανούς δεν διηνοίχθη παρά 3.072 χρόνια μετά τον Ενώχ. Έως τότε, λοιπόν, ήταν αληθινό: «Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν, ειμή ο καταβάς εκ του ουρανού, ο Υιός του ανθρώπου.» (Ιωάν. 3:13· Εβρ. 9:6-8· 10:19-22) Το μυστήριο ή ιερό μυστικό τού πώς αυτό λαμβάνει χώραν διηνοίχθη στην ανθρώπινη κατανόησι καθώς προχωρούσε μεγαλοπρεπώς η εκτέλεσις του σκοπού του Θεού μετά την εξαφάνισι του προφήτου του Ιεχωβά, Ενώχ.

ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΥΠΟΣΧΕΜΕΝΟΥ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ

13. Τι σχέσι είχε ο Νώε με το υποσχεμένο Σπέρμα, και τι ήλθε αντί του Σπέρματος στην εποχή του Νώε;

¹³ Ο δέκατος κατά σειράν από τον Αδάμ στη γενεαλογική γραμμή του υποσχεμένου Σπέρματος ήταν ο Νώε, έγγονος του Μαθουσάλα, ο οποίος έζησε περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο στη γη, 969 έτη, παρά το ότι εγεννήθη στην αμαρτία και κάτω από την καταδίκη του θανάτου. (Γεν. 5:25-32) Με πίστι ο Νώε ανέμενε την έλευσι του υποσχεμένου Σπέρματος της γυναικός του Θεού. Το σπέρμα δεν ήλθε στην εποχή του Νώε, αλλά επήλθε μια μεγάλη εκτέλεσις θείας κρίσεως στο σπέρμα του εχθρού της γυναικός του Θεού, στο σπέρμα του μεγάλου Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου. Η πράξις της εκτελέσεως ήταν ο παγκόσμιος κατακλυσμός, που προέκυψε από το ξέσπασμα των υδάτων που εστροβιλίζοντο τότε ψηλά επάνω από τη γη σαν ένα στέγασμα. Τα ύδατα αυτά κατέπιπταν συνεχώς επί σαράντα ημέρες και νύχτες. Ο παλαιός προκατακλυσμιαίος κόσμος κατεστράφη τότε, αλλά ο Νώε και η δίκαιη, θεοσεβής οικογένειά του επέζησε του τέλους του πονηρού εκείνου κόσμου.

14. Γιατί εμείς σήμερα πρέπει να δείξωμε πίστι στον τρόπο διαφυγής του Νώε και της οικογενείας του από την καταστροφή στη διάρκεια του κατακλυσμού εκείνου;

¹⁴ Ο Παντοδύναμος Θεός τούς διεφύλαξε μαζί με τα είδη πολλών γενών ζώων και πτηνών μέσα σε μια κιβωτό, δηλαδή, σ’ ένα μεγάλο κιβωτοειδές πλωτό κατασκεύασμα που είχε ναυπηγήσει ο Νώε με πίστι και υπακοή στην εντολή του Ιεχωβά. Η κιβωτός αυτή λέγεται ότι παραμένει ακόμη επάνω στο Όρος Αραράτ της Τουρκίας, όπου είχε προσγειωθή όταν κατακάθισαν τα νερά του κατακλυσμού. (Γέν. 6:1 έως 8:4· Εβρ. 11:7· 1 Πέτρ. 3:20) Ας δείξουμε σήμερα πίστι στο γεγονός αυτού του κατακλυσμού, όπως έδειξε και ο Νώε, διότι η διαφυγή του με την οικογένειά του από την καταστροφή στη διάρκεια του τέλους του ασεβούς εκείνου κόσμου εκτίθεται σαν μια εικόνα τού πώς οι άνθρωποι καλής θελήσεως που ζουν σήμερα θα διαφυλαχθούν ζώντες από την προστατευτική δύναμι του Θεού μέσα από το επικείμενο τέλος του πονηρού αυτού παλαιού κόσμου και θα εισέλθουν στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού.—Ματθ. 24:36-42.

15. Ποιος από τους γυιούς του Νώε εξελέγη ως πρόγονος του Σπέρματος, και ποιόν ειδικό απόγονό του έζησε για να δη ο Σημ;

¹⁵ Ποιόν από τους τρεις γυιούς του Νώε που επέζησαν του τέλους του κόσμου μαζί του, εξέλεξε ο Ιεχωβά Θεός για να προμηθεύση τη γενεαλογία του υποσχεμένου σπέρματος της ουρανίας γυναικός Του; Τον Σημ· και σε ένδειξι τούτου, αυτός εκέρδισε την ειδική ευλογία του Θεού μέσω του πατρός του Νώε: «Ευλογητός Ιεχωβά ο Θεός του Σημ· και ο Χαναάν [γυιός του Χαμ] θέλει είσθαι δούλος εις αυτόν.» (Γέν. 9:18-26, ΜΝΚ) Ο Σημ έζησε εκατοντάδες χρόνια μετά τον Κατακλυσμό για να ιδή τον ειδικόν εκείνον απόγονό του, μέσω του οποίου θα ενεφανίζετο το υποσχεμένο Σπέρμα μεταξύ των ανθρώπων και μέσω του οποίου θα επήρχετο ευλογία στους καλής θελήσεως ανθρώπους όλων των φυλών και εθνών της γης. Ο Σημ μπορεί να απήγγειλε μάλιστα την ευλογία του Θεού στον πιστόν εκείνον άνθρωπο που ελέγετο Αβραάμ.

16. Ποιας επαγγελίας του Ιεχωβά έγινε κληρονόμος ο Αβραάμ, και τι πρέπει να μας κάμη να θέλωμε ν’ ακολουθήσωμε την ιστορία των απογόνων του;

¹⁶ Ο Θεός εξέλεξε τον Σημίτην αυτόν Αβραάμ λόγω της πίστεώς του στον ένα ζώντα και αληθινό Θεό. Εδοκίμασε την πίστι του Αβραάμ και του είπε ν’ αφήση τον τόπο της κατοικίας του για να πάη σε μια χώρα νοτιοδυτικά, στην οποία θα τον ωδηγούσε ο Θεός. Όταν το έκαμε αυτό ο Αβραάμ υπό την καθοδηγία του Θεού και μπήκε στην αρχαία Παλαιστίνη, έγινε ο άξιος κληρονόμος της επαγγελίας του Ιεχωβά: «Και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· και θέλω σε ευλογήσει, και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου· και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν· και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντάς σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.» (Γέν. 12:1-3) Η επιθυμία μας για μια αιώνια μερίδα σ’ αυτή την ευλογία πρέπει να μας κάμη να θέλωμε να παρακολουθήσωμε την πορεία της ιστορίας των απογόνων του Αβραάμ, άσχετα με το γεγονός ότι ο Αβραάμ ήταν ένας Σημίτης κι ένας Εβραίος. Εκείνο που έχει σημασία είναι το ότι ο Αβραάμ απεδείχθη πιστός στον Θεό και Πατέρα του υποσχεμένου Σπέρματος κι έτσι η επίγεια ζωή του υποσχεμένου Σπέρματος επρόκειτο να παρασχεθή από μια μακρινή απόγονο του Αβραάμ.

17. Πώς προεσκιάσθη στην εποχή του Αβραάμ το ότι το υποσχεμένο Σπέρμα θα πέθαινε, κι έτσι τι μπορούμε να κάμωμε εμείς μέσω του σπέρματος του Αβραάμ;

¹⁷ Από όλους τους γυιούς του Αβραάμ, ο μόνος του γυιός που προήρχετο από την αληθινή του σύζυγο Σάρρα εξελέγη από τον Θεό για τη γενεαλογική γραμμή. Ο Ιεχωβά, για να προσκιάση το ότι το σπέρμα της γυναικός του Θεού θα εκεντάτο στην πτέρνα από τον μέγαν Όφιν και το σπέρμα του, διέταξε τον Αβραάμ να θυσιάση τον θαυματουργικά δοσμένο γυιό του, που είχε όνομασθή Ισαάκ. Προτού εκτελέση ο Αβραάμ αυτή τη θυσία, ο Ιεχωβά εσταμάτησε τη θυσιαστική μάχαιρα του Αβραάμ και είπε: «Ώμοσα εις εμαυτόν, λέγει ο Ιεχωβά, ότι, επειδή έπραξας το πράγμα τούτο, και δεν ελυπήθης τον υιόν σου, τον μονογενή σου, ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού, και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης.» (Γέν. 22:15-18, ΜΝΚ) Θέλομε εμείς να ευλογηθούμε για πάντα με το υποσχεμένο Σπέρμα του Ιεχωβά; Τότε, όταν μας αποκαλυφθή το μυστήριο ή ιερό μυστικό περί του ποιο είναι το Σπέρμα, πρέπει να το αποδεχθούμε με χαρά κι ευγνωμοσύνη, έστω και αν προήλθε κατ’ ανάγκην μέσω Αβραάμ του Εβραίου από τη γενεαλογική γραμμή του Σημ.

18. Σε ποιόν από τους γυιούς του Ισαάκ εχάρισε ο Ιεχωβά την ευλογία του, και πώς εχαρίσθη μια ευλογία Βασιλείας σε κάποιον έγγονο;

¹⁸ Από τους διδύμους γυιούς του Ισαάκ, ο Ιακώβ έδειξε την αληθινή, θερμή πίστι στον Ιεχωβά Θεό και στην πολύτιμη επαγγελία του. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά ενεφανίσθη οραματικά στον Ιακώβ και υπεσχέθη ότι η ευλογία όλων των εθνών θα προήρχετο από τη δική του γενεαλογική γραμμή. Ο Ιεχωβά δεν ευρέθη σε αμηχανία από το γεγονός ότι ο Ιακώβ είχε δώδεκα γυιούς, αλλά μέσω αυτών παρήγαγε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ—Ισραήλ δε ήταν το νέο θεόδοτο όνομα του Ιακώβ. Αλλά μέσω ποιας από τις δώδεκα φυλές θα ήρχετο το Σπέρμα; Ο Ιεχωβά κατηύθυνε τον Ιακώβ, όταν ήταν στην επιθανάτιο κλίνη του, ν’ απαγγείλη την ακόλουθη ευλογία στον τέταρτο γυιό του, τον Ιούδα: «Σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας· . . . δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» (Γέν. 49:9, 10) Αυτό ήταν μια ευλογία για μια βασιλεία. Καθιστούσε βέβαιο το ότι η φυλή του Ιούδα επρόκειτο να προμηθεύση τον βασιλικόν άρχοντα, ο οποίος θα εχειρίζετο το σκήπτρον και θα κρατούσε τη ράβδο του κυβερνήτου και θα ήταν ο Λέων ο εκ της φυλής Ιούδα. (Αποκάλ. 5:5) Σ’ αυτόν θα ανήκε το δικαίωμα να κάμη όλες τις φυλές και τα έθνη της γης να υπακούουν σ’ αυτόν. Αυτός, λοιπόν, έπρεπε να είναι το Σπέρμα.

19. Πώς ο Δαβίδ έγινε ο βασιλεύς, μέσω του οποίου θα ήρχετο το Σπέρμα της επαγγελίας;

¹⁹ Είχαν περάσει 293 χρόνια αφότου ο Ιακώβ, ή Ισραήλ, απήγγειλε την ώρα του θανάτου του την ευλογία αυτή προς τον Ιούδα, όταν ο Ιεχωβά Θεός έφερε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ μέσα στη γη, την οποίαν είχε υποσχεθή στον προπάτορά των Αβραάμ. Μετά από εκατοντάδες χρόνια, κατ’ αίτησιν των Ισραηλιτών, ο Θεός εγκαθίδρυσε βασιλεία. Ο πρώτος βασιλεύς ήταν από τη φυλή του Βενιαμίν. Μετά τον θάνατο του βασιλέως εκείνου, ο Θεός εξεπλήρωσε την ευλογία και έθεσε επάνω στο θρόνο του βασιλείου του Ισραήλ ένα μέλος της φυλής του Ιούδα, τον κεχρισμένο που ωνομάζετο Δαβίδ. Μολονότι ο Δαβίδ ως κεχρισμένος βασιλεύς ήταν ένας μεσσίας ή Χριστός, δεν ήταν αυτός το Σπέρμα, για το οποίον είχε δοθή υπόσχεσις στον Αβραάμ, δηλαδή το σπέρμα της γυναικός του Θεού. Ο Δαβίδ δεν προήλθε από την ουράνια γυναίκα του Θεού, την πνευματική παγκόσμια οργάνωσί του. Αλλ’ επειδή ο Δαβίδ ήταν ένας ζηλωτής υποστηρικτής της καθαρής λατρείας και ήταν επομένως ένας πιστός μάρτυς του Ιεχωβά, ο Θεός ωρκίσθη στον Δαβίδ ότι το από πολύν καιρό αναμενόμενο Σπέρμα θα προήρχετο μέσω της βασιλικής του γραμμής, με τους εξής λόγους: «Θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού. Αυτός θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου· και θέλω στερεώσει τον θρόνον της βασιλείας αυτού έως αιώνος· . . . και θέλει στερεωθή ο οίκός σου και η βασιλεία σου έμπροσθέν σου έως αιώνος· ο θρόνος σου θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα.»—2 Σαμ. 7:12-16.

20. Όταν η Ιερουσαλήμ έπεσε το 607 π.Χ., τι άρχισε να καταφαίνεται για τη βασιλεία του υποσχεμένου Σπέρματος, προς έκπληξιν των Ιουδαίων;

²⁰ Παραδόξως, στο έτος 607 πριν από τη Χριστιανική εποχή, το βασίλειο της φυλής του Ιούδα και του οίκου Δαβίδ ανετράπη και η βασιλική πόλις Ιερουσαλήμ έπεσε. Ως αυτή την εποχή μας δεν έχει ιδρυθή και πάλι βασίλειο στην Ιερουσαλήμ με βασιλέα έναν άνδρα του οίκου Δαβίδ. Μήπως απέτυχε η ένορκος διαθήκη του Θεού με τον Βασιλέα Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία; Όχι· αλλ’ ο Παντοδύναμος Θεός προετοίμαζε κάτι το εκπληκτικά νέο, εντελώς διάφορο από ό,τι ανέμεναν οι άνθρωποι. Εξαιτίας τούτου, προελειάνθη ο δρόμος για να ψάλλουν το νέο άσμα της ανέκφραστης χαράς όλοι οι καλής θελήσεως άνθρωποι που ζουν σήμερα. Από τον τρόπο, με τον οποίον ο Θεός κατηύθυνε τα πράγματα, κατεφάνη στον ωρισμένο καιρό ότι η αιώνια βασιλεία τού υποσχεμένου σπέρματος της γυναικός του θα ήταν ουράνια, πολύ υψηλότερη από τη βασιλεία του Δαβίδ στην επίγεια Ιερουσαλήμ. Εν τούτοις, επί εξακόσια έτη μετά την καταστροφή της επιγείου βασιλείας του οίκου Δαβίδ, οι πιστοί Ισραηλίται ανέμεναν την επανίδρυσι της Δαβιδικής βασιλείας στην Ιερουσαλήμ. Έτσι, τους επεφυλάσσετο ένα εκπληκτικά νέο πράγμα.

ΝΕΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

21. Μέσω ποιας επιγείου γενεαλογικής γραμμής έπρεπε να έλθη το υποσχεμένο Σπέρμα, κι εν τούτοις γιατί έπρεπε να είναι πραγματικά ένας υιός του Θεού;

²¹ Το υποσχεμένο βασιλικό Σπέρμα, για να γεννηθή στον οίκον του Αβραάμ και στη γενεαλογική γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ, έπρεπε να γεννηθή ως ένας Εβραίος και από μια γυναίκα του βασιλικού γένους Δαβίδ. Ταυτοχρόνως, για να είναι αυτός το Σπέρμα της γυναικός του Θεού, έπρεπε να προέλθη από τα ουράνια μέλη της παγκοσμίου πνευματικής οργανώσεως του Θεού. Αυτό εσήμαινε κάτι νέο στην παγκόσμια ιστορία. Εσήμαινε ότι το Σπέρμα έπρεπε να κατέλθη από τον ουρανό, από το αόρατο βασίλειο των πνευματικών προσώπων. Με μια πολύ πραγματική έννοια, ναι, μ’ ένα άμεσο τρόπο, αυτός έπρεπε να είναι ένας υιός του Θεού, διότι κανείς επάνω στη γη δεν μπορούσε να νυμφευθή την ουράνια γυναίκα ή σύζυγο του Θεού και να γίνη ο πατήρ του υποσχεμένου Σπέρματος. Ο Θεός μόνος μπορούσε να είναι πατήρ του Σπέρματος.

22. Γιατί η υλοποίησις ενός υιού του Θεού από τον ουρανό δεν έλυε το πρόβλημα του να είναι από τη γενεαλογική γραμμή του Αβραάμ και του Δαβίδ;

²² Πώς, λοιπόν, κατήλθε το Σπέρμα από τον ουρανό στη γη για να γίνη ένας άνθρωπος; Μήπως το έπραξε με το να υλοποιηθή ή ενσαρκωθή ως άνθρωπος ένας από τους πνευματικούς υιούς του Θεού; Όχι· αυτό δεν θα ήταν τίποτε το νέο, τίποτε διάφορο, τίποτε που ν’ ανταποκρίνεται στις ανάγκες της περιπτώσεως. Από τότε που ο Αδάμ και η Εύα εξεβλήθησαν από τον παράδεισο της Εδέμ για να πεθάνουν λόγω της αμαρτίας των, ουράνιοι υιοί του Θεού υλοποιούντο κατά καιρούς. Τα χερουβείμ που ετοποθέτησε ο Θεός προς ανατολάς του κήπου της Εδέμ για να φρουρούν την οδόν που ωδηγούσε στο δένδρο της ζωής που ήταν μέσα εκεί, υλοποιήθησαν με το να ενσαρκωθούν. Δηλαδή, θαυματουργικά ενέδυσαν τον αόρατον εαυτό τους με ορατή, απτή σάρκα. Το γεγονός, όμως, ότι αυτά τα χερουβείμ έλαβαν έτσι ανθρώπινη σάρκα σύμφωνα με τον σκοπό του Θεού, του Κριτού, δεν τα έκαμε γυιούς του Αδάμ και της Εύας. Τα υλοποιημένα εκείνα χερουβείμ δεν είχαν λάβει τη σάρκα και το αίμα των από τον Αδάμ και την Εύα. Με την πάροδο του χρόνου άγγελοι υλοποιήθησαν επίσης και ενεφανίσθησαν στον Αβραάμ και στον Βασιλέα Δαβίδ, αλλά δεν έλαβαν τα σαρκικά των σώματα από τον Αβραάμ ή από τον Δαβίδ ώστε να καταστούν σαρκικό σπέρμα του Αβραάμ και του Δαβίδ. Όχι, μια υλοποίησις ή ενσάρκωσις ενός υιού του Θεού από τον ουρανό δεν θα έλυε το πρόβλημα. Τι έπρεπε, λοιπόν, να γίνη;

23. Πώς ο Γαβριήλ έφερε το άγγελμα της επικειμένης μητρότητος στη Μαρία;

²³ Κατά τα τέλη του 3ου έτους πριν από τη Χριστιανική εποχή, ο Γαβριήλ, άγγελος του Θεού, υλοποιήθη ή ενεσαρκώθη. Μ’ αυτόν δε τον τρόπο ενεφανίσθη σε μια άγαμο Ιουδαία νεάνιδα που ελέγετο Μαρία από το βασιλικό γένος του Δαβίδ. Έδωσε στη Μαρία εξηγήσεις για ένα νέο πράγμα που επρόκειτο να συμβή χωρίς τον ανθρώπινο γάμο της, λέγοντας: «Ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν· και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» «Πώς θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω;» ερώτησε η Μαρία. Ο Γαβριήλ εξήγησε: «Πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού.» Η Μαρία εδέχθη να χρησιμοποιηθή από τον Θεό με τον θαυματουργικό αυτό τρόπο, λέγοντας: «Ιδού η δούλη του Ιεχωβά· γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου.» (Λουκ. 1:26-38, ΜΝΚ) Αλλά πώς;

24. Τι νέο πράγμα συνέβη στον ουρανό για να μπορέση η Μαρία να συλλάβη τον Υιόν του Θεού στην παρθενική της μήτρα;

²⁴ Κάτι παραδόξως νέο συνέβη τότε στους αοράτους ουρανούς, πολύ ψηλότερα από τον ήλιο, πολύ πιο ψηλά από το υλικό μας βασίλειο. Ο πρωτότοκος ή μονογενής Υιός του Ιεχωβά εξέλιπε από τις τάξεις των ουρανίων υιών του Θεού. Τι συνέβη; Ο Θεός έκαμε να απέλθη ο πρώτος αυτός Υιός του από τους κόλπους της γυναικός Του, ή ουρανίας παγκοσμίου οργανώσεως, και τον κατέπεμψε από τον ουρανό για να γεννηθή ως ένα ανθρώπινο βρέφος από την παρθένο Μαρία. (Ιωάν. 3:16, 17) Ο αγαπητός Υιός του Θεού «εκένωσε εαυτόν» από όλη την ουρανία του δόξα και δύναμι, παραδίδοντας ακόμη και το ένδοξο ουράνιο σώμα του, την όμοια με Θεού μορφή του. (Φιλιππησ. 2:5-8) Τότε ο Θεός μετεβίβασε τη δύναμι της ζωής του Υιού του από τον ουρανό «εν τη γαστρί» της παρθένου Μαρίας. Έτσι, η Μαρία συνέλαβε «εν γαστρί» υπό την ενέργεια του αγίου πνεύματος ή ενεργού δυνάμεως του Θεού, και όχι με σεξουαλική σχέσι με κάποιον άνδρα.

25. Ως τι εγεννήθη ο Υιός του Θεού από τη μήτρα της Μαρίας;

²⁵ Μετά από λίγον καιρό αφότου άρχισε να εμφανίζεται η εγκυμοσύνη της Μαρίας, ο Ιωσήφ, ένας ξυλουργός, αλλ’ από τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ, υπήκουσε στην εντολή του Θεού και έλαβε τη Μαρία ως σύζυγό του για την προστασία της. Όταν, λοιπόν, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου παρά Θεού, γεννήθηκε ένα άγιο παιδί, «ο Υιός του Θεού,» ο οποίος προήρχετο από την ουράνια γυναίκα του ή σύζυγο. Εγεννήθη σαν ένα πραγματικό ανθρώπινο πλάσμα από τη Μαρία και στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ, ως κληρονόμος του Δαβίδ. Επειδή ήταν ο εκπρόσωπος ή Λόγος του Παντοδυνάμου Θεού επάνω στον ουρανό, ό,τι έγινε θαυματουργικά περιγράφεται ως εξής: «Και ο Λόγος έγεινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας.»—Ιωάν. 1:14.

26. Γιατί, λοιπόν, ο Υιός του Θεού στη γη δεν ήταν μια ενσάρκωσις;

²⁶ Αυτή η περιγραφή δεν λέγει ότι ο Υιός του Θεού κατείχε ακόμη το ουράνιο σώμα του και ήταν απλώς υλοποιημένος ή ενσαρκωμένος ή περιβεβλημένος σάρκα· το λέγει; Όχι· λέγει ότι ο ουράνιος Υιός του Θεού «έγεινε σαρξ». Έγινε απλώς ένας άνθρωπος, αλλ’ ένας άγιος άνθρωπος μ’ ένα αναμάρτητο ουράνιο Πατέρα, παραμένοντας έτσι ο αναμάρτητος Υιός του Θεού. Γι’ αυτό διαβάζομε: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός.» (Γαλ. 4:4) «Περί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα, και απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει, κατά το πνεύμα της αγιωσύνης.»—Ρωμ. 1:3, 4.

27. (α) Πώς ο Θεός ήγειρε μάρτυρας της γεννήσεως του Υιού του; (β) Πώς κατεδείχθη ότι επρόκειτο για μια καλή αγγελία και στον ουρανό, επίσης, και για την πραγματοποίησι τίνος έθεσε αυτή θεμέλιο;

²⁷ Επρόκειτο για κάτι το ενδόξως νέο, καθώς και για μια άφθαστη έκφρασι της θείας αγάπης για τους ανθρώπους καλής θελήσεως. Ο Θεός, για να μην αφήση το σπουδαίο και θαυματουργικό αυτό νέο πράγμα—τη γέννησι ενός τελείου αναμαρτήτου άρρενος βρέφους από μια παρθένο—να παρέλθη απαρατήρητο, και για να έχη μάρτυρας αυτού του γεγονότος που αποτελούσε αγαθά νέα, απέστειλε τον άγγελό του στους ποιμένας κοντά στη Βηθλεέμ, ακριβώς εκεί όπου ο ίδιος ο Δαβίδ συνήθιζε να είναι ποιμήν, για να τους ειπή: «Ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» Αυτά ήσαν αγαθά νέα και για τον ουρανό, και γι’ αυτό ένα πλήθος ουρανίας στρατιάς ενεφανίσθη στους ποιμένας και υμνούσε τον Θεό, λέγοντας: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.» (Λουκ. 2:10-14, Κριτική Έκδοσις Κειμένου) Αυτό το γεγονός ποτέ δεν θα επαναληφθή μεταξύ των ανθρώπων. Ο δικαιωματικός κληρονόμος της βασιλείας και του θρόνου του Δαβίδ εγεννήθη κατά τρόπον αναμάρτητον, και με τούτο ετέθη το θεμέλιο για την πραγματοποίησι και άλλων ενδόξων νέων πραγμάτων.